Ερωτόκριτος – Εμείς η νέα γενιά.
Θυμάμαι τον παππού μου να μου απαγγέλλει αποσπάσματα ολάκερα από τον Ερωτόκριτο τα καλοκαίρια που πήγαινα στο νησί.
Εκεί η ρακί, οι μαντινάδες, η αγριάδα του κρητικού τοπίου μα συνάμα η υπερηφάνεια των ανθρώπων και οι λύρες που αντηχούσαν στα χωριά της Κρήτης από τους λυράρηδες, ζωντάνευαν τον Ερωτόκριτο μπροστά στα μάτια μου.
Περίμενα πώς και πώς να έρθει το καλοκαίρι για να πάω στο Ρέθυμνο. Σιγά-σιγά αυτή η γενιά χάθηκε. Δεν έμειναν πολλά να την θυμίζουν. Σειρά είχε ένα άλλου είδους διασκέδασης, κι όχι πλέον ψυχαγωγίας, μήτε αυθεντικής λαϊκής δημιουργίας. Αναλωθήκαμε μέσα στην ψευδαίσθηση και την εφήμερη διασκέδαση των μέσων μαζικής αποχαύνωσης. Μέσα στον νου μας, διασκέδαση και ψυχαγωγία έγιναν σημαίνον και σημαινόμενο.
Μείναμε εμείς, η νέα γενιά, φύλακες της κληρονομιάς των προγόνων μας. Μπορεί οι σχολικές υποδομές να μην είναι επαρκείς, οι δάσκαλοι να έχουν χάσει την όρεξη για δουλειά, τα βιβλία να μην είναι κατάλληλα. Μπορεί το γενικότερο κλίμα απαισιοδοξίας να θέλει συνεχώς κι αυτό με την σειρά του να μας ρίχνει προς τα κάτω. Μα πρέπει να αντισταθούμε σθεναρά. Πώς αλλιώς; Με την ψυχική ανάταση και την πνευματική δημιουργία, κι αν δεν μπορέσει να υπάρξει σε καιρούς χαλεπούς δημιουργία, τουλάχιστον η αναπαραγωγή κι η αναμετάδοση προγενέστερων έργων για να διατηρηθούν ζωντανά στην ιστορική και κοινωνική μνήμη. Με νύχια και με δόντια. Να παλέψεις, να βαστάξεις μέσα σου ιερά, να κάμεις φυλαχτό σου τα έργα τούτα και να φροντίσεις να είσαι άξιος συνεχιστής των προγόνων σου.
Αν και συνήθως οι δυσκολίες προκαλούν τον καλλιτέχνη/συγγραφέα να γράψει, τον κεντρίζουν να ζωγραφίσει, τον παρακινούν να στηλιτεύσει, παρατηρείται σήμερα μια στασιμότητα. Λες κι ό,τι ήταν να έχει γραφθεί, έχει ήδη εξαντληθεί μέσα από τον Β. Κορνάρο, τον Ρ. Φεραίο, τον Ελύτη, τον Καζαντζάκη, τον Ρίτσο, τον Σεφέρη, τον Παπαδιαμάντη, τον Καρυωτάκη, τον Σκορδαλό, τον Ξυλούρη.
Πόσοι απαγγέλλουν τον Ερωτόκριτο κι άλλες μυθιστορίες, όπως αυτή του Βιτσένζου Κορνάρου, με το ίδιο πάθος κι ένταση όσο έχει ένας 95χρονος Κρητικός παππούς που έχει δουλέψει την αδάμαστη κρητική γη με τα χέρια του, έχει κάνει επτά παιδιά, χάνοντας άλλα δυο, κι έχοντας ζήσει από κοντά τόσα ιστορικά γεγονότα; Σε πόσα σχολεία, όμως, διδάσκονται τα ακριτικά τραγούδια; Πόσοι δάσκαλοι μιλάνε για την ιδιαιτερότητα της ελληνικής δημοτικής ποίησης και του δημοτικού τραγουδιού; Πόσοι παππούδες μείνανε στον Ψηλορείτη να αντιπαλεύονται την αλλοτρίωση διηγώντας μας ιστορίες και ποιήματα;
Μακάρι αυτός ο άνθρωπος να ήταν ακόμη μαζί μας και να είχα προλάβει να καταγράψω τις μαντινάδες και τα όσα στοιχεία λαογραφίας προφορικά μου παρέδωσε. Κάνω σήμερα ένα μικρό νοερό μνημόσυνο, σε όλους αυτούς που στάθηκαν στο πέρας του χρόνου με την όψη της Καρυάτιδας, υποβαστάζοντας στις πλάτες τους ολάκερους τόμους γνώσεων και προφορικών παραδόσεων, περιμένοντας καρτερικά να παραδώσουν την σκυτάλη σε εμάς, την νέα γενιά.
Μακαρία θεά, Μνημοσύνη, ξεσήκωσε (δυνάμωσε) την μνήμη στους μύστες της ιερής αυτής τελετουργίας, και απόδιωξε από αυτούς την λησμοσύνη. (Απόσπασμα από τους Ορφικούς Ύμνους στην θεά Μνημοσύνη)
Αγριμιώ
Ο Ξυδάκης κι ο Λουδοβίκος των Ανωγείων μελοποιούν τον Ερωτόκριτο. Ερμηνεύει η Λιζέτα Καλημέρη.
Tα λόγια σου Ρωτόκριτε
φαρμάκιν εβαστούσα
κι ουδ’όλπιζα,ουδ’ανήμενα
τ’αυτιά μου τι σ’ακούσα.
φαρμάκιν εβαστούσα
κι ουδ’όλπιζα,ουδ’ανήμενα
τ’αυτιά μου τι σ’ακούσα.
Διώξε τσι αυτούς τσι λογισμούς
κι έγνοια καμιά μην έχεις
μη θέλεις να με ξαναρωτάς
το πράμα που κατέχεις.
κι έγνοια καμιά μην έχεις
μη θέλεις να με ξαναρωτάς
το πράμα που κατέχεις.
Και πως μπορώ να σ’αρνηθώ
κι αν θέλω δε μ’αφήνει
τούτη η καρδιά που εσύ έβαλες
στσ’αγάπης το καμίνι.
κι αν θέλω δε μ’αφήνει
τούτη η καρδιά που εσύ έβαλες
στσ’αγάπης το καμίνι.
Κι αν δε θελήσει η μοίρα μας
να σμίξωμεν ομάδι
η (ό)ψη σου ας έρθει να με βρεί
χαιράμενη στον Άδη.
να σμίξωμεν ομάδι
η (ό)ψη σου ας έρθει να με βρεί
χαιράμενη στον Άδη.
–> Στην δική μας Καρυάτιδα.. http://kariatida62.blogspot.gr/ . Σε περιμένουμε να συνεχίσουμε μαζί ευλαβικά το ατελείωτο ταξίδι προς την Ελληνικότητα του Ελύτη για να βρούμε την δική μας Ιθάκη.
---------------------------------------------
Όλοι οι φίλοι που τυχόν νοσταλγήσουν την "φωνή" της Καρυάτιδας, θα μπορούν να την "ακούν" από την πέννα της Αγριμιώς.
Η σκυτάλη παραδίδεται στην νέα γενιά των "Καρυάτιδων" που σπουδάζει... τον άνθρωπο, αγωνίζεται -προσπαθεί για την καλύτερη επικοινωνία των λαών και ανοίγοντας τα φτερά της για μακρινές γωνιές της γης προβάλλει μέσα από το έργο της την ιστορία και το ιδεολογικό μήνυμα του Ελληνισμού!
ΚΑΛΗ ΣΥΝΕΧΕΙΑ ΣΕ ΟΛΟΥΣ ΣΑΣ!