bilsot - AMATEUR PHOTOGRAPHER - ...Λείπει μια Καρυάτιδα! Μα εμείς θα την φέρουμε πίσω!

Δευτέρα 30 Νοεμβρίου 2009

ΒΡΑΔΥ ΚΥΡΙΑΚΗΣ ΜΕ ΛΑΤΙΝ ΜΟΥΣΙΚΗ

Ξεκίνησα με κέφι πολύ, Κυριακή βράδυ για το ΗΑLFNOTE! Αυτί και καρδιά λαχτάρησαν  ήχους λάτιν, νοτιοαμερικάνικους, σπανιόλικους, αργεντίνικους!
Καλύτερη επιλογή απο ένα μεγάλο Αργεντίνικο ταλέντο που τώρα ζεί στην Γαλλία, μια χαρισματική κιθαρίστα, μια στιχουργό, μια δυναμική ερμηνεύτρια, απο την BARBARA LUNA που ήρθε στην πατρίδα μας για λίγες παραστάσεις, θα μπορούσα να  είχα επιλέξει για να παρακολουθήσω? Δεν νομίζω!                                                                        Το ντέρμπυ των αιωνίων αντιπάλων βοήθησε!
Εύκολο, παιχνιδάκι, στάθηκε το γνωστό σαφάρι μιας θέσης parking! Μέχρι εδώ όλα βοήθησαν για την καλή διάθεση και το κέφι δυνάμωνε!
Είσοδος: 35euro η β'ζώνη και 40euro η α' ζώνη το άτομο!
Προκειμένου να ευχαριστηθούμε την βραδυά, να πάει στα κομμάτια, τι ψυχή έχει ένα ταλληράκι!
Α' Α' ζώνη δηλώνουμε!
Πρώτος κακός οιωνός για την βραδυά, η θέση στο τραπεζάκι που δεν υποσχόταν την απρόσκοπτη θέα της σκηνής!
Αλλά οι Θεοί φρόντισαν να μη πέσει η διάθεσή μου και άφησαν το τραπεζάκι άδειο για όλο το πρώτο μέρος του προγράμματος.

Η Barbara συνεπής στο ωράριο του προγράμματός της άρχισε ακριβώς στις 9.00μ.μ 


-Πού είναι οι λάτιν ήχοι, τα τάνγκο , σάλσα και οι ρούμπες κοριτσάκι μου? όλα τα ξέχασες ?
-Πες τουλάχιστον αυτό το India Morena, να χαιδέψεις τα αυτάκια μας!
Μπα καμμία σχέση! Η Barbara σ'όλο το Α΄μέρος του προγράμματος τραγουδούσε κομμάτια άγνωστα που άλλες φορές πήγαιναν να θυμίσουν κάτι απο κάντρυ, άλλες φορές κάτι απο τζάζ, αλλά τίποτα απο ΝοτιοΑμερικάνικους σκοπούς!

Υπνος άρχιζε να βαραίνει τα ματάκια μας και ο κυρ-Νυστάλας ερχόταν καβαλάρης...
 Να καπνίσουμε τουλάχιστον την ώρα που άκουγα την Βαρβαρούλα να μου τραγουδάει με το σπανιόλικο της το amor, και ένας σεβντάς όσο νάναι έβγαινε απο τα φυλλοκάρδια μας, απαγορευόταν!
Έπρεπε σαν μαστούρης-εξαρτημένος να βγώ έξω απο το κέντρο τιμωρία να ρουφήξω δυό-τρεις απανωτές  και να επιστρέψω. Να μου έλειπε, αυτό δεν θα ήταν τσιγάρο που θα το κάπνιζα, θα ήταν τσιγάρο που θα με κάπνιζε...
Υπομονετικά καταφέραμε να τελειώσει το πρώτο μέρος, να κάνουμε ένα τέταρτο διάλειμμα, να βγούν οι χαρμάνηδες έξω να ντουμανιάσουν το νεκροταφείο απέναντι και να ξεκινήσουμε για το δεύτερο μέρος!
Αμ' έλα που στην επιστροφή , το ακριβώς, μέχρι τότε άδειο, μπροστινό τραπεζάκι ήταν πια κατειλλημμένο απο έναν δίδυμο του Φασούλα που ήταν και ερωτευμένος πολύ με την καλή του  και έγερνε τον πύργο του μια δεξιά να βρεί το μαγουλό της και μια στο κέντρο πίσω!
Αντίστοιχα και το δικό μου κεφάλι προσπαθούσε να βρεί τον φεγγύτη, ανάμεσα στο κεφάλι του ερωτευμένου Φασούλα και στην σκηνή,  που δυναμικά πια η Μπαρμπαρέλα μας άρχισε να τραγουδά το:
και ολόκληρο το μαγαζί άρχισε να σείεται...
Συνεχίζει το:
και τότε αδέλφια δεν αντέχω πια το μίζερο τραπεζάκι μου στην Α΄ζώνη και την κεφάλα του ερωτευμένου Φασούλα και φεύγω πίσω για την γαλαρία!
Η Αργεντινή, η Κούβα ακόμα και ο ίδιος ο Τσε ήρθε και μ'αγκάλιασε, οι ήχοι έγιναν ένα με το αίμα και το κορμί ελευθερώθηκε ... έσπασε η μεσούλα, λικνίστηκαν οι γοφοί και πάει χάθηκε το φοβερό χασμουρητό! 

Δυστυχώς όμως δεν κράτησε αυτή η επανάσταση για πολύ! 11.30μμ η Barbara άρχισε να μας παρουσιάζει τους υπέροχους μουσικούς της και 11.45 μετά απο 2 ανκορ , μας καληνύχτισε οριστικά!

Τι να πω τώρα ότι το ευχαριστήθηκα??? Δεν μπορώ να σας πω ψέμματα! Σίγουρα καλύτερα θα περνούσα εάν καθόμουν μπροστά απο τον λαπτοπάκι μου να σας μιλώ και να ακούω την Μπαρμπαρέλα με το ποτάκι μου και την τσιγαρούκλα μου, απ'ότι πέρασα ακούγοντάς την live!


Υ.Γ. Κυριακή βράδυ, το halfnote ήταν κατάμεστο!
Ήθελα να ξέρω πως είναι δυνατόν όλοι να παραπονιόμαστε για οικονομική κρίση και τα πάντα να είναι γεμάτα, οι συναυλίες sold out και οι σουίτες στην Αράχωβα για τα Χριστούγεννα πιασμένες απο τώρα!!
Αλλά θα μου πείτε η φτώχεια θέλει καλοπέραση!!!

Κυριακή 29 Νοεμβρίου 2009

Ο ΕΡΑΛΔΙΚΟΣ ΚΟΣΜΟΣ ΤΩΝ ΜΥΘΙΣΤΟΡΗΜΑΤΩΝ ΤΗΣ ΖΥΡΑΝΝΑΣ ΖΑΤΕΛΗ

ΒΙΒΛΙΑ ΠΟΥ ΠΡΟΣΦΑΤΑ ΜΟΥ ΚΡΑΤΗΣΑΝ ΣΥΝΤΡΟΦΙΑ:
"Και με το φώς του λύκου επανέρχονται"
 Ένα μυθιστόρημα γραμμένο σε δέκα ιστορίες, απο την ιδιαίτερη  συγγραφέα Ζυράννα Ζατέλη!

Ο αναγνώστης έχει την τύχη να μπει σ'έναν εραλδικό κόσμο, όπου οι άνθρωποι υπάρχουν σαν διαλυμένα είδωλα, τα οποία όλα μαζί εμπλέκονται στην συναρπαστική της αφήγηση μ' έναν θα λέγαμε αινιγματικό τρόπο!
Στο βιβλίο αυτό, που είναι και το πρώτο μυθιστόρημά της, αποδεικνύει ότι μπορεί κανείς να γράφει σαν να προσπαθεί να λύσει τα μάγια του κόσμου ή σαν να ξορκίζει τη λύση τους.
Όποιος, καταφέρει να διαβάσει τις πρώτες 30 σελίδες του και μάθει όλα "τα ονόματα του κόσμου"  της Ζατέλη, που φορές-φορές φαντάζει θρυλικός, έχει αγαπήσει την γραφή της και την πλοκή του μυθιστορήματος και ξεχνιέται μέσα στις 670 σελίδες του! 
Με το παράξενο όνομα Ραμάνθις Ερέβους.
είναι ο γενικός τίτλος τριών αυτοτελών-όσο και σπονδυλωτών-μυθιστορημάτων, ας πούμε μιας τριλογίας:
Α΄Ο ΘΑΝΑΤΟΣ ΗΡΘΕ ΤΕΛΕΥΤΑΙΟΣ
Β΄ΤΟ ΠΑΘΟΣ ΧΙΛΙΑΔΕΣ ΦΟΡΕΣ
Γ΄ΜΕ ΤΟ ΠΑΡΑΞΕΝΟ ΟΝΟΜΑ
Στο πρώτο βιβλίο της τριλογίας,αποτελούμενο απο 720 σελίδες, ο αναγνώστης χάνεται στην παράξενη αφηγηματική της τέχνη και στο λεξιολογικό της θησαυρό!
 Οι ιστορίες εξελίσσονται περίπου στην μετά- εποχή της  Π.ΔΕΛΤΑ σε χωριά της ΜΑΚΕΔΟΝΙΑΣ. Αναφέρονται μόνο σε "ασθενείς"ψυχές, που ατενίζοντας το κενό είδαν τα πάντα, και μαζί το ανείπωτο υπόλοιπο!

  Τα πρόσωπα του έργου ζούν μονίμως σε κατάσταση ταραχώδους πυρετού, ο οποίος διακόπτεται απο τα σκιρτήματα μιας υπεσχημένης κάθαρσης, για ιστορίες όπου ο θάνατος, ο έρωτας και η παιδική ηλικία πρoβάλλουν σ'όλες τους τις μεταμορφώσεις απο τις πλέον αινιγματικές ή ανησυχαστικές ως τις βαθιά λυτρωτικές!  
Ο μικρός Ζάφος, ο πολυταξιδεμένος Σέρκας, ο αμίλητος Ντάφκος, η μικρή μάγισσα Ζήνα και η υπομονετική Ελένη μ'ένα πλήθος ακόμα δευτερευόντων προσώπων που συμπληρώνουν ένα ολόκληρο χωριό φτιαγμένο απο μια οικογένεια, θα σας κρατήσουν συντροφιά και το έντονο ενδιαφέρον σας μέχρι την τελευταία του σελίδα.
Στο δεύτερο βιβλίο της τριλογίας, και μέσα στις 770 σελίδες του, ο αναγνώστης ξαφνιάζεται...

Όποιος πίστεψε ότι οι νεκροί του πρώτου βιβλίου, είχαν πεθάνει διαψεύστηκε την Παραμονή της Πρωτοχρονιάς, όταν γύρισαν όλοι "οι άσωτοι".
Καταβεβλημένοι εν ζωή, απο τα στοιχεία της φύσης, απο πάθη και έρωτες που δεν τους σήκωνε η πάνω μεριά της γής, τίναξαν απο τον γιακά τους τα χώματα και επέστρεψαν θριαμβικά, για να δειπνήσουν όπως άλλοτε με τους ζωντανούς!
Μέχρι που η ήρθε η σεβαστή εκείνη ώρα να ημερέψουν και να κρυφτούν ξανά ώς ώφειλαν στα σκοτάδια...
Όλα τα παραπάνω συμβαίνουν στο βαθύσκιωτο βλέμμα της Λεύκας, που αργότερα θα επιλέξει ως αληθινό της ψευδώνυμο το παράξενο όνομα Ραμάνθις Ερέβους.
Η μικρή ελαφίνα θα μεταμορφώνεται λίγο-λίγο σε γυναίκα, πάντα αινιγματική και προορισμένη να μιλά στις ψυχές με την πένα της , περιφρουρώντας και μαζί απεικονίζοντας ανείπωτα μυστικά..
Λίγα λόγια για την συγγραφέα:
Γεννήθηκε το 1951, στον Σοχό Θεσσαλονίκης. Σπούδασε θέατρο στην Αθήνα, μα δεν ασχολείται παρά μόνο με το γράψιμο. Η περσινή αρραβωνιαστικιά είναι το πρώτο της βιβλίο με διηγήματα(1984) Το 1993 έγραψε το και με το φώς του λύκου επανέρχονται(κρατικό βραβείο μυθιστορήματος 1994), ενώ το 2001 εκδόθηκε το  "ο θάνατος ήρθε τελευταίος", πρώτο μέρος της τριλογίας
.Με το "παράξενο όνομα Ραμάνθις Ερέβους ήρθε το (κρατικό βραβείο Μυθιστορήματος 2002). Το 2005 και 2006 ακολούθησαν τα: "ο δικός της αέρας" και "οι μαγικές βέργες του αδελφού μου"
Βιβλία της μεταφράστηκαν και κυκλοφορούν στην Γαλλια, Γερμανία, Ιταλία,Ολλανδία, Σερβία και Λιθουανία.
Απο το 1981 ζει μεταξύ Ελλάδας, Γαλλίας και Πορτογαλίας.

Κλείνω με μια πρόταση που ξεχώρισα απο τα παραπάνω βιβλία:
"Nα του πείς, πως η νιφάδα του χιονιού είναι τέλεια,
μα ο άνθρωπος δεν είναι!"



Πέμπτη 26 Νοεμβρίου 2009

Ο ΔΙΣΚΟΣ ΤΗΣ ΦΑΙΣΤΟΥ ΜΗΛΟΝ ΕΡΙΔΟΣ ΜΕΤΑΞΥ ΤΩΝ ΑΡΧΑΙΟΛΟΓΩΝ


Πριν από έναν αιώνα, τον Ιούλιο του 1908, μια ομάδα ιταλών αρχαιολόγων ξεκίνησε ανασκαφές μέσα στα μινωικά ανάκτορα της Φαιστού. Η προσπάθειά τους αυτή έμελε να στεφθεί από μια αναπάντεχη επιτυχία. Μέσα από τα παμπάλαια ερείπια του παλατιού αναδύθηκε ένα περίεργο πήλινο αντικείμενο, ένας κεραμικός δίσκος όχι μεγαλύτερος από 16 εκατοστά σε διάμετρο και πάχους 2,1 εκατοστών, καλυμμένος και στις δύο του πλευρές με περίεργα έντυπα σύμβολα που ακολουθούσαν σπειροειδή φορά, σύμβολα που θύμιζαν τα αιγυπτιακά ιερογλυφικά, αλλά που πρώτη φορά τα έβλεπε ανθρώπου μάτι. Η γραφή αυτή δεν είχε ταίρι. Ήταν μοναδική. Η ανακάλυψη ήταν σπουδαία. Ήταν η στιγμή που ο ιταλός αρχαιολόγος Λουίτζι Περνιέ θα περνούσε στην ιστορία με την ανακάλυψη μιας νέας ολοκαίνουργιας αιγαιακής γραφής τυπωμένης σε ένα μοναδικό αρχαιολογικό εύρημα:
τον περίφημο Δίσκο της Φαιστού.
Όπως ήταν φυσικό, η ανακάλυψη έκανε αστραπιαία τον γύρο του κόσμου και από τότε στρατιές αρχαιολόγων, με πρώτο και σημαντικότερο τον Arthur Evans, αλλά κι άλλων, φιλολόγων, παραφιλολόγων, συγγραφέων, γλωσσολόγων και ερευνητών δεν σταμάτησαν ούτε στιγμή να επιδίδονται με αυτοθυσία και πρωτόφαντο πάθος στο κυνήγι της αποκρυπτογράφησης αυτής της μυστηριώδους γραφής.
Κατά καιρούς έχουν αποδοθεί πλήθος ερμηνείες ως προς το περιεχόμενο του δίσκου, όπως ότι πρόκειται για προσευχή, ύμνο, κατάρα, κείμενο με μαγικό περιεχόμενο, τελετουργικό ερωτικό τραγούδι, εγχειρίδιο σεξουαλικών στάσεων, απόδειξη γεωμετρικού θεωρήματος, λατρευτικό κείμενο προς τα άστρα, μινωικό ημερολόγιο, κείμενο διδασκαλίας ανάγνωσης, αστρονομικά σύμβολα, πίνακας επιτραπεζίου παιχνιδιού ή ακόμη και κείμενο φερμένο από εξωγήινους.
Καμία όμως από τις ερμηνείες που έχουν δοθεί δεν είναι αρκετά πειστική μέχρι σήμερα κι έτσι, το μυστήριο του δίσκου εξακολουθεί να παραμένει ανεξιχνίαστο.
Εκατό χρόνια μετά την ανακάλυψη του δίσκου, ένας αμερικανο-εβραίος παλαιοπώλης-γκαλερίστας, ο Jerome Eisenberg (πολλά δημοσιεύματα τον θέλουν και αποδέκτη προϊόντων αρχαιοκαπηλίας, ανάμεσά τους και κλοπιμαία από το μουσείο της Κορίνθου), αναταράζει τα νερά με τον ισχυρισμό του πως ο δίσκος της Φαιστού δεν είναι τίποτε άλλο παρά το αποτέλεσμα της ματαιοδοξίας του ιταλού Pernier, ο οποίος, στην προσπάθειά του να εντυπωσιάσει τους συναδέλφους του με ένα εύρημα εφάμιλλο σε αρχαιολογική αξία με εκείνα του sir Arthur Evans στην Κνωσσό, εμφάνισε έναν πλαστό δίσκο με έντυπα στοιχεία μιας άγνωστης μυστηριακής γραφής, μεταθέτοντας αυτόματα την χρονολόγηση του ευρήματος από το 1.700 π.Χ. … στις αρχές του 20ου αιώνα μ.Χ.!


Για να στηρίξει τις απόψεις του περί «μη γνησιότητας του γλυπτού» επιστρατεύει το επιχείρημα πως «οι άκρες του είναι πολύ καλά επεξεργασμένες για να είναι αυθεντικό» και πως «είναι ψημένο, ενώ οι Μινωίτες δεν ακολουθούσαν αυτήν την πρακτική για τα αντικείμενα από άργιλο.» Τις απόψεις του, που διατύπωσε και εγγράφως σε άρθρο του στο περιοδικό Minerva, του οποίου είναι ο ιδιοκτήτης, και σχεδίαζε να τις εκθέσει σε ένα συνέδριο που θα διοργάνωταν, στα τέλη του Οκτώβρη, στο Λονδίνο. Στη διεθνή αυτή διάσκεψη είχαν προσκληθεί και άλλοι «ομογάλακτοι» που υποστηρίζουν λίγο ως πολύ τις απόψεις του περί πλαστότητας, αλλά και περί ασιατικής προέλευσης της τυπωμένης στον δίσκο γραφής. Η προσπάθεια αυτή, η οποία σημειωτέον, διοργανώνεται από το περιοδικό του, δημιουργεί πολλά ερωτηματικά, καθώς συμπίπτει με τα 100 χρόνια από την εύρεση της σπουδαίας προϊστορικής αρχαιότητας.
«Αδιανόητη η θεωρία του» ήταν η απάντηση των Ελλήνων αρχαιολόγων σ’ αυτούς τους αβάσιμους επιστημονικά ισχυρισμούς. «Είναι σα να αμφισβητούμε τον μινωικό πολισμό.» Την άμεση παρέμβαση της πολιτείας ζήτησαν φορείς της Κρήτης, οι οποίοι επισημαίνουν ότι «με αυτή τη μαύρη προπαγάνδα επιχειρείται να αμφισβητηθεί η γνησιότητά του από συγκεκριμένους υπόπτους πλαστογράφους της ιστορίας, που τροφοδοτούν μεθοδευμένα ψευδή δημοσιεύματα στον ξένο Τύπο», κατονομάζοντας ευθέως τον Eisenberg.
Μάλιστα, προχώρησαν ακόμα ένα βήμα, ζητώντας από τον  πρώην υπουργό πολιτισμού, κ. Λιάπη, την διοργάνωση επιστημονικού συνεδρίου τον Νοέμβριο στο Ηράκλειο, με αφορμή την συμπλήρωση των 100 χρόνων από την ανεύρεση του δίσκου. Παράλληλα ζητούν να δοθεί έγκριση στον Δημόκριτο ώστε να επαληθευτεί και εργαστηριακά η γνησιότητα του δίσκου με τη μέθοδο της θερμοφωταύγειας, της γεωμαγνητικής χρονολόγησης και της πετρογραφικής ανάλυσης.
Ως υπενθύμιση να πούμε ότι η νέα αυτή υπόθεση αμφισβήτησης κορυφαίας αρχαιότητας έρχεται δύο χρόνια μετά από μια άλλη αμφισβήτηση από δυο άλλους Αμερικανούς φιλολόγους, τον Ο.Μ. Κάλντερ και τον Ν.Α. Τρέιλ, οι οποίοι αμφισβήτησαν την αυθεντικότητα του διασημότερου εκθέματος στον ολόχρυσο θησαυρό των Μυκηνών, το χρυσό προσωπείο που ο Ερρίκος Σλήμαν είχε αποδώσει στον Αγαμέμνονα. Είχαν υποστηρίξει πάλι πως ήταν πλαστό, δημιούργημα του γερμανού αρχαιολόγου!
«Δεν συμφωνώ καθόλου με τη θεωρία πως ο Δίσκος της Φαιστού είναι πλαστός. Είναι πολύ εύκολο να διαπιστώσουμε ότι είναι γνήσιος. Αρκεί να σκεφθείτε πως πάνω στην πήλινη επιφάνεια αποτυπώνονται 45 διαφορετικά σημεία. Δέκα από αυτά δεν ήταν γνωστά όταν ανακαλύφθηκε ο Δίσκος, το 1908, από τον Ιταλό αρχαιολόγο Λουίτζι Περνιέ. Βρέθηκαν πολύ αργότερα- το 1953 - από τον Ντόρο Λέβι σε ανασκαφές στο ανάκτορο της Φαιστού. Πώς είναι δυνατόν να αποτύπωσε λοιπόν ο Περνιέ στον δίσκο σημεία που δεν είχε δει ποτέ; Δεν πιστεύω πως υπάρχει αμφιβολία για τη γνησιότητα του δίσκου» εξηγεί ο πολυγραφότατος Ιταλός καθηγητής Αρχαιολογίας, ακαδημαϊκός και σύμβουλος του προέδρου της Ιταλικής Δημοκρατίας Λουί Γκοντάρ με ειδικότητα στις γραφές του Αιγαίου, που έχει γράψει ανάμεσα σε δεκάδες μονογραφίες και μία για τον Δίσκο της Φαιστού.
Παρά τις προσπάθειες αμφισβήτησης της γνησιότητάς του, το ηλικίας 3.700 χρόνων εύρημα με την ανερμήνευτη ως τώρα γραφή τυπωμένη και στις δυο του πλευρές αποτελεί μέχρι σήμερα ένα από τα διασημότερα άλυτα μυστήρια της αρχαιολογίας.
Ποιο είναι το μυστικό που κρύβει ο δίσκος της Φαιστού; Γιατί προκαλεί τόσο ενδιαφέρον η αποκρυπτογράφησή του; Μήπως επειδή δεν υπάρχει όμοιό του σε κανένα σημείο του κόσμου, σε καμία χρονολογική περίοδο, σε κανέναν πολιτισμό; Μήπως επειδή τα κινητά στοιχεία του (σφαγίδες δηλαδή), πολλά για να είναι γράμματα, λίγα για να είναι ιδεογράμματα, δεν εντάσσονται σε κανένα γλωσσολογικό πλαίσιο που να μας επιτρέπει να κατανοήσουμε το νόημά τους; Μήπως επειδή πρόκειται για το αρχαιότερο τυπογραφικό μνημείο στην ιστορία της ανθρωπότητας, τεχνική που θα επανανακάλυπτε 2.200 χρόνια αργότερα ο Γουτεμβέργιος; Ο μελετητής του Μινωικού πολιτισμού Λεόν Πομεράνς πιστεύει ότι ο δίσκος δεν είναι γραμμένος σε καμιά γλώσσα αλλά είναι ένα σύστημα αλληγορικών συμβόλων, προερχόμενα ίσως και από τα ζωδιακά, και έτσι χρειαζόμαστε ερμηνεία και όχι μετάφραση. Με αυτή την άποψη τείνουν να συμφωνήσουν και αρκετοί άλλοι. Μήπως έχουν δίκιο;


Όποια κι αν είναι η απάντηση, η σπειροειδής αυτή γραφή, που θεωρείται από πολλούς μητέρα της Γραμμικής Α, με τα 45 στοιχεία που χρησιμοποιήθηκαν σε ένα σύνολο 242 συμβόλων, λίγο πιο πατημένα από την μία όψη του δίσκου (ίσως γιατί στέγνωσε λίγο περισσότερο αυτή η πλευρά, ίσως γιατί χρησιμοποιήθηκαν δύο ανεξάρτητοι πήλινοι δίσκοι που ενώθηκαν πριν στεγνώσουν, σχηματίζοντας τελικά έναν ενιαίο δίσκο, αυτόν που βλέπουμε σήμερα στο Αρχαιολογικό Μουσείο του Ηρακλείου Κρήτης), ο δίσκος της Φαιστού παραμένει ένας άλυτος γρίφος που κρατά κλειστά τα χαρτιά του, αποτελώντας σύμβολο αέναης επιστημονικής αναζήτησης

Τρίτη 24 Νοεμβρίου 2009

ΠΩΣ ΒΑΦΤΙΣΤΗΚΑΝ ΟΙ ΜΗΝΕΣ

Ο Χρόνος φτάνει προς το τέλος του! Η κυκλική του πορεία έχει φτάσει στον προτελευταίο σταθμό, στο τέλος του Νοέμβρη και η σκέψη μου τρέχει σ'όλους τους μήνες της χρονιάς που ήρθαν και πέρασαν για  άλλη μια φορά  τόσο βιαστικοί!

Μεγαλώνοντας, τον χρόνο τον βλέπω  να με προσπερνά γρηγορότερα! Οι μήνες έχουν μικρύνει χρονικά απ' όταν ήμουν παιδί...να είναι αυτό πραγματικότητα? Να είναι λάθος εκτίμηση? Δεν έχω ακόμη καταφέρει να το ξεδιαλύνω!
Το μυαλό μου έκανε ακόμα ένα γύρο σ'όλα αυτά που ήρθαν κι έφυγαν στο χρόνο που πέρασα και τότε κόλλησα στην ιδέα ν'ανιχνεύσω πώς βαφτίστηκαν οι μήνες!
Ιδού τι έδειξε η έρευνά μου:

'Oλοι οι μήνες έχουν ρωμαϊκά ονόματα και γίνεται παράθεση της προέλευσης της ονομασίας του κάθε μήνα:

Ιανουάριος: Προέρχεται από τον θεό Janus, τον προστάτη των δημοσίων διόδων και πυλών της Ρώμης· η λατρεία του συνδεόταν με κάθε αρχή η ξεκίνημα, γι’ αυτό και είναι ο πρώτος μήνας του έτους.

Φεβρουάριος: Από το λατινικό επίθετο februus (καθαρτικός), γιατί κατά τη διάρκεια του μήνα αυτού - που ήταν ο τελευταίος στο αρχαίο ρωμαϊκό ημερολόγιο -γίνονταν γιορτές εξαγνισμού.

Μάρτιος: Προέρχεται από το λατινικό martius (άρειος), γιατί ο μήνας αυτός ήταν αφιερωμένος στη λατρεία του θεού Άρη (Mars).

Απρίλιος: Από το λατινικό aprilius (ανοικτός), γιατί κατά το μήνα αυτό άνοιγαν οι ανθοί των λουλουδιών. Κάποιοι αποδίδουν το όνομα στο Αφρώ (μεταγενέστερη μορφή της Αφροδίτης), επειδή οι Ρωμαίοι θεωρούσαν το μήνα αυτό αφιερωμένο σ’ αυτήν.

Ο μήνας Απρίλης είναι ο μήνας στον οποίο γεννήθηκα οπότε αφιερώνω δύο βιντεάκια γι'αυτόν!

Μάιος: Προέρχεται από τη maja (μαία), τη μάνα της Γης, που τρέφει τον άνθρωπο και την Κυβέλη, που ανάθρεψε τον Ερμή.

Ιούνιος: Από το λατινικό junius [αυτός που σχετίζεται με την Ήρα (Juno)], λόγω λατρείας της θεάς Ήρας κατά το μήνα αυτό.

Ιούλιος: Παλαιότερα λεγόταν Quintilis (Πέμπτος). Το 44 π.Χ. ονομάστηκε Julius, προς τιμήν του αυτοκράτορα Ιούλιου Καίσαρα, που γεννήθηκε στις 7 Ιουλίου 101 π.Χ.

Αύγουστος: Σημαίνει σεβαστός στα λατινικά και αρχικά ονομαζόταν Sextus (Έκτος). Το 27 π.Χ. ονομάστηκε Augustus προς τιμήν του αυτοκράτορα Οκταβιανού Αυγούστου, που έγινε μονοκράτορας. Κάποιοι αποδίδουν την ονομασία του στη λέξη augur (οιωνοσκόπος).
Σεπτέμβριος: Από το λατινικό septem (εφτά), γιατί ήταν ο έβδομος μήνας του αρχαίου ρωμαϊκού ημερολογίου.

Οκτώβριος: Από το λατινικό octo (οχτώ), γιατί ήταν ο όγδοος μήνας.


Νοέμβριος: Από το λατινικό novem (εννέα).

Δεκέμβριος: Από το λατινικό decem (δέκα), λόγω της θέσης που είχε στο αρχαίο ρωμαϊκό ημερολόγιο.



Χαίρομαι πολύ τους μήνες της Άνοιξης, που έχουν την προσμονή του Καλοκαιριού αλλά πολύ περισσότερο τους μήνες του Καλοκαιριού, που μου προσφέρουν την απόλαυση και τις χαρές της θάλασσας! Εσείς?

Κυριακή 22 Νοεμβρίου 2009

Ο ΠΑΜΠΛΟ ΔΕΙΧΝΕΙ ΠΟΙΟΣ ΑΡΓΟΠΕΘΑΙΝΕΙ

ΤΟ GADGET ME TOΥΣ ΣΤΙΧΟΥΣ ΑΛΛΑΞΕ...
«Αργοπεθαίνει όποιος γίνεται σκλάβος της συνήθειας, επαναλαμβάνοντας κάθε μέρα τις ίδιες διαδρομές, όποιος δεν αλλάζει περπατησιά, όποιος δεν διακινδυνεύει και δεν αλλάζει χρώμα στα ρούχα του, όποιος δεν μιλεί σε όποιον δεν γνωρίζει.


Αργοπεθαίνει όποιος αποφεύγει ένα πάθος, όποιος προτιμά το μαύρο για το άσπρο και τα διαλυτικά σημεία στο "ι" αντί ενός συνόλου συγκινήσεων που κάνουν να λάμπουν τα μάτια, που μετατρέπουν ένα χασμουρητό σε ένα χαμόγελο, που κάνουν την καρδιά να κτυπά στο λάθος και στα συναισθήματα.


Αργοπεθαίνει όποιος δεν αναποδογυρίζει το τραπέζι, όποιος δεν είναι ευτυχισμένος στη δουλειά του, όποιος δεν διακινδυνεύει τη βεβαιότητα για την αβεβαιότητα για να κυνηγήσει ένα όνειρο, όποιος δεν επιτρέπει στον εαυτό του τουλάχιστον μια φορά στη ζωή του να αποφύγει τις εχέφρονες συμβουλές.


Αργοπεθαίνει όποιος δεν ταξιδεύει, όποιος δεν διαβάζει, όποιος δεν ακούει μουσική, όποιος δεν βρίσκει σαγήνη στον εαυτό του.


Αργοπεθαίνει όποιος καταστρέφει τον έρωτά του, όποιος δεν επιτρέπει να τον βοηθήσουν, όποιος περνάει τις μέρες του παραπονούμενος για την τύχη του ή για την ασταμάτητη βροχή.


Αργοπεθαίνει όποιος εγκαταλείπει μια ιδέα του πριν την αρχίσει, όποιος δεν ρωτά για πράγματα που δεν γνωρίζει.


Αποφεύγουμε τον θάνατο σε μικρές δόσεις, όταν θυμόμαστε πάντοτε ότι για να είσαι ζωντανός χρειάζεται μια προσπάθεια πολύ μεγαλύτερη από το απλό γεγονός της αναπνοής. Μόνο η ένθερμη υπομονή θα οδηγήσει στην επίτευξη μιας λαμπρής ευτυχίας».





(Πάμπλο Νερούντα, «Αργοπεθαίνει...»)



Χιλιανός ποιητής, από τις σημαντικότερες μορφές της παγκόσμιας λογοτεχνίας.



Ο Νεφταλί Ρικάρδο Ρέγιες Μπασσάλτο – όπως ήταν το πραγματικό του όνομα – γεννήθηκε το 1904 στο Παρράλ της Χιλής.
Αργότερα το 1946 άρχισε να χρησιμοποιεί το ψευδώνυμο Νερούντα, το οποίο δανείστηκε από τον ποιητή Γιαν Νερούντα. Από παιδί έγραφε ποιήματα σε εφημερίδες ενώ για χάρη της ποίησης εγκατέλειψε τις σπουδές του στη γαλλική φιλολογία. «Το βιβλίο της Δύσης» και «Τα είκοσι ερωτικά ποιήματα και ένα απελπισμένο τραγούδι» είναι τα έργα της νιότης του που τον έκαναν ευρύτερα γνωστό.
Παράλληλα με την συγγραφική του πορεία υπηρέτησε στο διπλωματικό σώμα της Χιλής και ταξίδεψε σε πολλές χώρες, (χώρες της Ασίας, στο Μπουένος Aιρες , τη Μαδρίτη, το Παρίσι, κ.α.).
Επόμενο ποίημα του Η Ισπανία στην Καρδιά, με διαφορετικό εντελώς θέμα, καθώς ο Νερούντα δεν μπορούσε να σταθεί αδιάφορος στα γεγονότα του Ισπανικού Εμφυλίου Πολέμου και στην εκτέλεση του φίλου του Λόρκα..
Χωρίς να εγκαταλείψει την ποίηση άρχισε να ασχολείται με την πολιτική. Εντάχθηκε στους κόλπους του Κομμουνιστικού Κόμματος και αρκετά χρόνια αργότερα εκλέχτηκε γερουσιαστής.
Το 1948 το Κομμουνιστικό Κόμμα κηρύχτηκε παράνομο με αποτέλεσμα ο Νερούντα να ταξιδέψει αρχικά στην Αργεντινή και αργότερα στη Σοβιετική Ένωση. Επέστρεψε στη Χιλή τέσσερα χρόνια αργότερα και το 1953 του απενεμήθη το Βραβείο Λένιν.
Η φήμη του Χιλιανού ποιητή είχε απλωθεί σε όλο τον κόσμο και το 1971, περίοδος που ο Νερούντα ήταν πρεσβευτής στη Γαλλία, του απονέμεται ένα ακόμη βραβείο το Νόμπελ Λογοτεχνίας. Aλλα έργα του ποιητή είναι : Η τρίτη κατοικία, Κάντο Χενεράλ (έργο που μελοποιήθηκε στην Ελλάδα από το Μίκη Θεοδωράκη), Το αλλοπρόσαλλο βιβλίο, Εκατό ερωτικά σονέτα, Γήινη κατοικία, κ.α.
Πέθανε το 1973 σε ηλικία 69 ετών και η κηδεία του ήταν το πρώτο ξέσπασμα των Χιλιανών εναντίον της δικτατορίας.

ΤΑ ΕΡΓΑ ΤΟΥ:
TODO EL AMOR - ΟΛΗ Η ΑΓΑΠΗ
ΓΕΝΙΚΟ ΑΣΜΑ ΤΟΜΟΙ Α-Β-Γ'
EΙΚΟΣΙ ΠΟΙΗΜΑΤΑ ΤΟΥ ΕΡΩΤΑ ΚΙ ΕΝΑ ΤΡΑΓΟΥΔΙ ΑΠΕΛΠΙΣΜΕΝΟ
ΕΚΑΤΟ ΕΡΩΤΙΚΑ ΣΟΝΕΤΑ
Η ΖΩΗ ΜΟΥ, ΝΙΞΟΚΤΟΝΙΑ
ΠΟΙΗΜΑΤΑ
ΡΕΚΑΒΑΡΡΕΝ ΩΔΗ ΣΤΟΝ ΛΕΝΙΝ
ΤΡΙΤΟ ΒΙΒΛΙΟ ΤΩΝ ΩΔΩΝ
ΥΨΗ ΤΟΥ ΜΑΤΣΟΥ ΠΙΤΣΟΥ
ΧΟΑΚΙΝ ΜΟΥΡΙΕΤΑ

ΜΕΡΙΚΑ ΑΠΟ ΤΑ ΠΟΙΗΜΑΤΑ ΤΟΥ:

ΔΕ ΣΕ ΘΕΛΩ ΠΑΡΑ ΓΙΑΤΙ ΣΕ ΘΕΛΩ

Δε σε θέλω παρά γιατί σε θέλω,
μα απ' το θέλω στο δε σε θέλω πέφτω
κι απ' το καρτέρα, όταν δε σε προσμένω,
περνώ απ' το παγερό στο πυρωμένο.

Σε θέλω μόνο γιατί εσένα θέλω,
σε μισώ μα γι' αγάπη σου προσπέφτω,
κι είν' της αθώας αγάπης μου το μέτρο
σαν τυφλός που αγαπά να μη σε βλέπω.

Το σκληρόψυχο του Γενάρη φέγγος
την καρδιά μου θα σιγολιώσει εφέτος,
ανοίγοντάς μου στα κρυφά το στέρνο.


Μόνος στην ιστορία αυτή πεθαίνω
και πεθαίνω απ' αγάπη αφού σε θέλω,
σε θέλω, αγάπη, ως το αίμα κι ως το τέλος.

Η ΛΗΣΜΟΝΙΑ

Ολος ο έρωτας σε ένα κύπελλο          
πλατύ σαν τη γη,
τον έρωτα με αστέρια και αγκάθια
σου έδωσα, αλλά περπάτησες
με μικρά πόδια, με βρώμικα τακούνια
στη φωτιά, σβήνοντάς τη.
Μεγάλε έρωτα, μικρή αγαπημένη!


Δεν σταμάτησα τον αγώνα.
Δε διέκοψα την πορεία μου για τη ζωή,
για την ειρήνη, για το ψωμί όλων,
αλλά σε σήκωσα στα μπράτσα μου
και σε καθήλωσα με τα φιλιά μου
και σε κοίταξα όπως ποτέ
ανθρώπινα μάτια δεν θα γυρίσουν να σε κοιτάξουν.
Μεγάλε έρωτα, μικρή αγαπημένη!


Τότε δε μέτρησες το ανάστημά μου,
και τον άντρα που για σε απομάκρυνε
το αίμα, το σιτάρι, το νερό
ταύτισες
με το μικρό έντομο που έπεσε στο φουστάνι σου.
Μεγάλε έρωτα, μικρή αγαπημένη!


Μην ελπίζεις να σε παρατηρώ από απόσταση
προς τα πίσω μείνε
με αυτό που άφησα σε σένα, περπάτα
με την προδομένη φωτογραφία μου,

εγώ θα συνεχίσω να περπατώ,
ανοίγοντας πλατείς δρόμους αντίθετα στη σκιά, κάνοντας
γλυκιά τη ζωή, μοιράζοντας
το αστέρι σε όποιον έρχεται.


Μείνε στο δρόμο
Για σένα έφτασε η νύχτα.
ίσως την ανατολή
θα ιδωθούμε πάλι.
Μεγάλε έρωτα, μικρή αγαπημένη!

Η ΝΥΧΤΑ ΣΤΟ ΝΗΣΙ

Ολη τη νύχτα κοιμήθηκα μαζί σου                          

κοντά στη θάλασσα, στο νησί.
Ησουν άγρια και γλυκιά ανάμεσα στην ηδονή και στον ύπνο
ανάμεσα στη φωτιά και στο νερό.


Ισως πολύ αργά
ενώθηκαν τα όνειρά μας,
στα ψηλά ή στα βαθιά,
στα ψηλά σαν κλαδιά που κουνάει ο ίδιος άνεμος,
στα χαμηλά σαν κόκκινες ρίζες που αγγίζονται.

Ισως το όνειρό σου
χωρίστηκε από το δικό μου
και στη σκοτεινή θάλασσα
με έψαχνε
όπως πρώτα
όταν δεν υπήρχες ακόμα,
όταν χωρίς να σε διακρίνω
έπλεα στο πλάι σου,
και τα μάτια σου έψαχναν
αυτό που τώρα
- ψωμί, κρασί, έρωτα και θυμό -
σου δίνω με γεμάτα χέρια,
γιατί εσύ είσαι το κύπελλο
που περίμενε τα δώρα της ζωής μου.


Κοιμήθηκα μαζί σου
όλη τη νύχτα, ενώ
η σκοτεινή γη γυρίζει
με ζωντανούς και νεκρούς,
και σαν ξύπνησα ξάφνου
καταμεσής στη σκιά
το μπράτσο μου τύλιγε τη μέση σου.
Ούτε η νύχτα, ούτε ο ύπνος
μπόρεσαν να μας χωρίσουν.


Κοιμήθηκα μαζί σου
και ξύπνησα με το στόμα σου
βγαλμένο από τον ύπνο
να μου δίνει τη γεύση από τη γη,
από τη θάλασσα, από τα φύκια,
από το βάθος της ζωής σου,
και δέχτηκα το φιλί σου
μουσκεμένο από την αυγή
σαν να έφθανε
από τη θάλασσα που μας περιβάλλει.

Πέμπτη 19 Νοεμβρίου 2009

ΔΥΝΑΤΟ ΤΟ ΤΣΙΦΤΕΝΤΕΛΙ...



ΕΝΑ ΤΣΙΦΤΕΤΕΛΙ ΠΟΥ ΟΙ ΤΡΥΠΕΣ ΕΠΑΙΞΑΝ ΕΔΩ ΚΑΙ ΔΕΚΑ ΧΡΟΝΙΑ , ΜΑ Η ΕΛΛΑΔΑ ΣΥΝΕΧΙΖΕΙ ΝΑ ΤΟ ΧΟΡΕΥΕΙ ΣΤΟΝ ΙΔΙΟ ΡΥΘΜΟ...

Τρίτη 17 Νοεμβρίου 2009

ΜΙΑ ΕΠΕΤΕΙΟΣ ....ΜΕ ΠΟΛΛΕΣ ΑΝΑΜΝΗΣΕΙΣ

 Η σημερινή μέρα για μένα φέρνει κάθε χρόνο, πολλές αναμνήσεις!
Αναμνήσεις που ταξιδεύουν 35 ολόκληρα χρόνια πίσω, στο παρελθόν μου..
Απο το μπαλκόνι του πατρικού σπιτιού, που βρισκόταν στους πρόποδες των Τουρκοβουνίων, έβλεπα το φως απ' τις φωτιές που μάχονταν τα δακρυγόνα,  ν'ανεβαίνει ψηλά και να φωτίζει ολόκληρη την περιοχή του Πολυτεχνείου! ΄Θολός κορεσμένος αποπνικτικός ο αέρας, έφτανε μέχρι το μπαλκόνι μου. 
 Οι ριπές των πολυβόλων σε συχνές χρονικές περιόδους έρχονταν να συμπληρώσουν την εικόνα του φόβου και της ανασφάλειας που διαχέονταν σαν κύκλοι καπνού στην ατμόσφαιρα! 
  -  "Χτυπούν τα παιδιά μας!!!" χαμηλόφωνα άκουγες την φράση απο τα φοβισμένα χείλη των μεγάλων!
- "Κατεβαίνουν τα τανκς και πλησιάζουν την Ομόνοια"  οι πληροφορίες  έρχονταν ως φήμες, ως απειλή, για όλους μας, διαδίδονταν σαν κακός οιωνός  και έσφιγγαν περισσότερο τις καρδιές μας!

Όλοι συγκεντρωμένοι στα σπίτια, οι γονείς που είχαν μεγαλύτερα σε ηλικία  παιδιά, ανήσυχοι και τρομοκρατημένοι, απαγόρευαν την οποιαδήποτε έξοδό τους απο το σπίτι.  
Προέκταση των αυτιών μας  τα ραδιόφωνα συντονισμένα  στον σταθμό του Πολυτεχνείου, "στο σταθμό των ελεύθερων αγωνιζόμενων φοιτητών, των ελεύθερων αγωνιζόμενων Ελλήνων"
Η παλλομένη φωνή του Δημήτρη και της Μαρίας να καλούν την βοήθεια του λαού της Αθήνας, γροθιά στο στομάχι...
Η ηλικία μου μικρή ακόμα δεν επέτρεπε καμμιά συμμετοχή στο αγωνιστικό κάλεσμα, παρά μόνο την νοητή συμπαράστασή μου στα μεγαλύτερα παιδιά που αγωνίζονταν για όλα εκείνα που ένιωθα ότι "τάσκιαζε η φοβέρα και τα πλάκωνε η σκλαβιά" αλλά που το παιδικό μυαλό ακόμα δεν ξεκαθάριζε ακριβώς ...και δεν μπορούσε ν'εκφράσει.
17 του Νοέμβρη 1973: Μια νύχτα που  έμελλε να μη ξεχαστεί ποτέ στο μέλλον, μια νύχτα που η τότε Ελληνική Νεολαία  έδωσε την κορυφαία στιγμή του αγώνα της εναντίον της επτάχρονης χουντικής τυραννίας. Μια νύχτα που στην μνήμη μου έμεινε αξημέρωτη...

Το τραίνο  προχωρά και διανύει άλλα έντεκα χρόνια... σταθμεύει πάλι στις:

17 του Νοέμβρη 1984: Mια νύχτα που πάλι  έμελε να  ξενυχτίσω! Αυτή την φορά όχι με φόβο στην καρδιά!
Ήταν η νύχτα που μ'ήθελε ντυμένη στα λευκά, ν'ανεβαίνω κάμποσα σκαλοπάτια μιας εκκλησίας του Π.Ψυχικού για να συναντήσω "το αγόρι μου"!  Είχαμε δώσει ραντεβού ζωής!
Ένα ραντεβού, που 25 χρόνια τώρα, δεν έχει τελειώσει...
ΕΊΚΟΣΙ ΠΕΝΤΕ χρόνια γεμάτα χαρές, αγωνίες, δυσκολίες-πολλές δυσκολίες, επιτυχίες, αποτυχίες, καβγάδες, γέλια!!! με   δυό παιδιά που πια έγιναν άντρες!


Μεγάλωσα, μεγάλωσα μαζί σου! Νομίζω ότι είμαστε δίδυμοι!
Βαριά τα χρόνια στους ώμους, μου πήραν την νιότη, αλλά γυρίζω στον καθρέπτη κοιτάζω το ανελέητο λευκό περίγραμμα της ρίζας των μαλλιών μου, που αντιστέκεται αυθάδικα στα χρωμοβαφές της loreal, και διακρίνω το πρόσωπό σου να με κοιτά, όπως τότε στην εκκλησία του Αη-Δημήτρη την νύχτα της 17 του Νοέμβρη! Είμαστε ακόμα μ α ζ ί  και αυτό όσο κι' άν σε παραξενεύει ή δεν τόχεις ακούσει ποτέ να στο λέω με ησυχάζει, με ανακουφίζει, με κάνει χαρούμενη!!!



Αυτό το τραγούδι με χόρεψε 13 χρονών, το αγόρι... που σας έλεγα σ'ένα πάρτυ του μεγαλύτερου αδελφού (τότε γίνονταν πολλά  στην Αθήνα ) και έτσι ξεκίνησε η ιστορία των είκοσι πέντε χρόνων που σας διηγήθηκα.

Σάββατο 14 Νοεμβρίου 2009

ΜΙΑ ΠΟΙΗΤΙΚΗ ΒΡΑΔΥΑ ΜΕ ΤΗΝ ΜΙΚΡΗ ΠΟΙΗΤΡΙΑ ΤΟΥ Π.Ν.

Ονομάζεται Βάγια Ριζηνού. Γεννήθηκε και μεγάλωσε στο νομό Λάρισας στις 24 Απριλίου του 1986


Μαθήτρια ακόμα Λυκείου έγραφε άρθρα για τοπικές εφημερίδες της πόλης της.
Η μεγάλη αγάπη της για την τέχνη και ιδιαίτερα για την λογοτεχνία την οδήγησε στην ενασχόληση με τον σουρεαλισμό.
Τελείωσε την πρώτη ποιητική συλλογή της τον Ιούνιο του 2008.
Επιπρόσθετα ασχολείται με τη στιχουργική και τη ζωγραφική.
Εργάζεται ως μόνιμος στο Π.Ν.(εισήλθε στο σώμα κατόπιν πανελλήνιων εξετάσεων) και ζεί στην Αθήνα.
Από την  Ποιητική Συλλογή της, ξεχώρισα τέσσερα ιδιαίτερα ποιήματα, τα οποία σας τα αναδημοσιεύω για να γνωρίσετε το ταλέντο αυτής της νέας κοπέλλας, την  προβληματισμένη σκέψη     της , τ΄όνειρα και τις ελπίδες της...
                   
               ΚΑΘΡΕΠΤΗΣ
                                                     Με μαντίλια σκεπάζετε τις μάσκες σας
Γιατί την Αλήθεια σας δεν την αντέχετε
και σα Νάρκισσοι συνεχίζετε να κοιτάζεστε
στους άδειους σας καθρέπτες.


Και σαν θα σπάσει ο καθρέπτης,
γιατί των ψυχών σας την ασχήμια
πια δεν την αντέχει,
μύρια κάτοπτρα θα σωριάσουν καταγής
και σαν αλλόκοσμο πλάσμα
που το ασήμι δεν τ'αντέχει
θα σβήσουν στον αέρα.


Των λίγων τη γαλήνη
αρνείστε να εκτιμήσετε
και σαν αρπακτικά πουλιά
με νύχια αγκύστρια γατζωμένα
τον φθόνο σας να δείξετε ποθείτε,
γιατί ο καυμός σας πια δάκρυ δεν έχει,
γιατί απλά δεν δάκρυσε ποτέ του,
γιατί η ευαισθησία είναι χάρισμα κρυφών
ονειροπερπατητών...
(Το παραπάνω ποίημα της Βάγιας, το αφιερώνω σ'όλους τους μοναχικούς ονειροπερπατητές που γνώρισα στην μπλογκόσφαιρα)

Λάβα Χρωμάτων
Τα χέρια σου Παρωπίδες
μ'οδηγούν σε κόσμους αλλόκοτους
που τους μίσησε ο χάρτης

Τα δάχτυλά σου μονοπάτια
ξωτικά φιλούν τις μανταλωμένες θύρες τους

Το δέρμα σου αραχνούφαντο
που η κυρά του σκότους θα ποθούσε!

Χείμαρρος οι σκέψεις σου
σ'ένα καμβά αναπαύονται

Μοτίβο μπλε το πνεύμα σου
σα θάλασσα αλαφροίσκιωτη

Τ'όνειρό σου και οι ελπίδες
σε μια παλέτα χρώματα εναρμονίζονται
καθρέπτης σου, ο πίνακάς σου.

Παραμάνα μυστική φοράς
το μέλλον αυτού του κόσμου

Χαίρε σε σ'ένα ποιητή
και μούσα των μεταγενεστέρων

Χαίρε σε σένα Φίλε, συνταξιδιώτη.

ΥΠΝΟΣ
Βαρύ το μαξιλάρι μου,
το πιο μακρύ φορτίο μου σηκώνει.
Φορτίο συνειδητό-υποσυνείδητο-ασυνείδητο.
Τυφώνας σκέψεων
και ΄γω γυρνώ-κιόλο γυρνώ
γύρω απο τον εαυτό μου.
Πλανητική η μοίρα μου,
σαν γάτα που δεν κατάφερε
να ξεγλιστρήσει απ'τον ίστρο της.
Πόνος και ηδονή συνάμα.
Τα μαλλιά βελούδινα,
χαιδεύουν το κάρο που με υπομένει
σαν μια γλυκιά ευχαριστία
σ'έναν άπειρο Θεό
που με την ζεστή ανάσα του
εξατμίζει τα νερά
απ'τα βρεγμένα μου φορέματα.
ΠΡΙΣΜΑ
Τούτος ο Κόσμος πια δεν μας χωρεί
Σάμπως μας χώραγε ποτέ του?
Κουβάρι ακατέργαστο αναδιπλωμένο η ψυχή
το πολυδιάστατο τούτο σύμπαν δεν αρκεί να
τη γιομίσει
και κόσμους παράξενους,
φανταστικούς
και υπερφυσικούς δημιουργεί
μήπως και τη γυμνή της τη σιωπή
μπορέσει να στολίσει
κύκλος πολύγωνος προισματικός τ'όνειρά της
λευκές οι αναπολήσεις της,
εφτάχρωμη αναλύουν την ηδονική της
έκσταση.
κύβδηλη οχλαγωγία ταράζει τη γαλήνη της
και σα μαγιά φουσκώνει και σαρώνει τους
υπέτειους.

Όταν συναντώ παρόμοιους  νέους ανθρώπους και πολύ περισσότερο σε χώρους που δεν θα μπορούσα να φανταστώ ,όπως στην περίπτωση της μικρής Βάγιας( Π.Ν.), η χαρά μου και η ελπίδα για το "αύριο του κόσμου μας" γιγαντώνεται και τότε  ξελαφρώνω και τραγουδώ:

Πέμπτη 12 Νοεμβρίου 2009

ΤΟ ΕΥΧΑΡΙΣΤΗΜΕΝΟ

Ένα απο τα τελευταία βιβλία που διάβασα πρόσφατα, είναι το "Ευχαριστημένο ή Οι δικοί μου άνθρωποι" της Μαρίνας Καραγάτση (κόρης του συγγραφέα Μ.Καραγάτση και της ζωγράφου Νίκης Καραγάτση.), το οποίο μου κράτησε συντροφιά στις καλοκαιρινές διακοπές μου και μ'ευχαρίστησε όσο τίποτα άλλο!

Το βιβλίο είναι η ιστορία της οικογένειάς της και εξελίσσεται την δεκαετία του '50.
Η Μαρίνα Καραγάτση δανείζεται τα λόγια των προσφιλών της προσώπων και τους ξαναδίνει ζωή και φωνή.
Με Τρείς παράλληλους μονόλογους και ένα θεατρικό μονόπρακτο, η συγγραφέας αναπλάθει βιώματα και ενδόμυχους συλλογισμούς του πατέρα της Καραγάτση (του αντιπροσωπευτικότερου συγγραφέα της γενιάς του),


 της Λασκαρώς καρτερικής και δυνατής υπηρέτριας και κουβερνάντας του σπιτιού, της γιαγιάς Μίνας μιας αρχόντισσας της Άνδρου και έπονται ως δεύτεροι συμπληρωματικοί ρόλοι αυτοί του τρυφερού και ήσυχου παππού Λεωνίδα και του θείου Αντώνη ενός ρομαντικού-ιδεολόγου και καταπιεσμένου νέου!

Έντονη παντού η παρουσία της σιωπηλής Νίκης Καραγάτση, η μητέρα που θυσίασε το ταλέντο της για να επιλέξει μια θέση δίπλα στο έρωτά της που έγινε και σύντροφός της (Μ.Καραγάτσης) και δίπλα στο παιδί τους, παραμένοντας ωστόσο ευαίσθητη και άνθρωπος "χαμηλών τόνων"! Μορφή πάντα επίκαιρη!


Το τέλος δίνεται όχι απο την ζωή αλλά απο την ίδια την συγγραφέα,σ'ενα προσκλητήριο ψυχών μέσα στο Αυλιδάκι του σπιτιού της Άνδρου, τόπος αγαπημένος όλης της οικογένειας!
Εκεί κλείνεται και το ραντεβού της συγγραφέως με τ'αγαπημένα της πρόσωπα για την ημέρα της συνάντησής τους στο "Κόσμο των Αοράτων..."




Μέσα απο την ιστορία αυτής της οικογένειας ξαναζωντανεύει μια ολόκληρη εποχή... είναι σίγουρο ότι φέρνει μνήμες στους παλαιότερους  και γνωρίζει μια Αθήνα, που έφυγε για πάντα... στους νεότερους!

Τρίτη 10 Νοεμβρίου 2009

ΕΝΑ ΚΕΙΜΕΝΟ ΑΠΟ ΤΟΝ ΣΥΓΓΡΑΦΕΑ "ΤΩΝ ΠΑΠΑΝΔΡΕΟΥ"

Αναδημοσιεύω ένα ωραίο άρθρο του Νίκου Παπανδρέου που διάβασα στην ιστοσελίδα του. Με το γλαφυρό  τρόπο γραφής του , μια αυτοβιογραφική του μάλλον εμπειρία αναλύει την αρρώστεια της εποχής που είναι το στρες , το άγχος προερχόμενα απο την πίεση της επιτυχίας και του κέρδους των μεγαλο- επιχειρήσεων


Σ'ολο το κείμενο ξεχώρισα και τονίζω μία παράγραφο την οποία και ζητώ να σχολιάσετε:
Ιδιαίτερα έντονες συνθήκες στη νεανική μου ηλικία με έκαναν να αποφασίσω ότι δεν άξιζε να συνεχίσω το καναδέζικο λύκειο όπου ήμουν μαθητής και έτσι το Φεβρουάριο του 1975, μόλις τελείωσε ο τελευταίος αγώνας μου στο μπάσκετ (ήμουν αρχηγός της ομάδας του σχολείου και δεν μπορούσα να τα παρατήσω στη μέση) ανακοίνωσα στο Διευθυντή του σχολείου ότι δεν θα συνέχιζα πια, δεν θα αποφοιτούσα. Έκπληκτος ο κύριος Eckersley. “Δεν μαθαίνω πια”, του είπα. Ό,τι είχε να μου δώσει το «σύστημα» το είχα πάρει. Περισσότερα βιβλία διαβάζω σπίτι σε μια μέρα παρά σε ένα μήνα μαθημάτων. O Διευθυντής έπαθε σοκ επειδή ήμουν ο καλύτερος μαθητής. Είναι δυνατόν; (Έτσι, δεν αποφοίτησα, κάτι που μου δημιούργησε ατελείωτα γραφειοκρατικά προβλήματα αργότερα, αλλά αυτό είναι άλλο κεφάλαιο).
Ως δεκαεφτάχρονος, ο νόμος ήταν με το μέρος μου. Οι γονείς μου ήταν στην Ελλάδα (ιδρύοντας ένα νέο κόμμα) και μόνος με την αδερφή μου, είχα κάτι απλό αλλά και ασυνήθιστο για μένα: την ευθύνη του εαυτού μου. Δεν υπήρχε αντίλογος.
Όμως ο ελεύθερος χρόνος δεν έμεινε ελεύθερος για πολύ. Με τάση αυτοτιμωρίας και πολλές ενοχές, έπιασα δουλειά ως απλός εργάτης σε μια από τις μεγαλύτερες πολυεθνικές του κόσμου, την Continental Can Company of Canada (Θυγατρική μιας αμερικάνικης επιχείρησης με βάση το Σικάγο). Ήμουν ο ιδανικός εργάτης – με ενέργεια, όρεξη και κάπως καταναγκαστικός σε «βαθμούς». Στην αίτηση πρόσληψης ο υπεύθυνος έγραψε στη σειρά που αφορούσε τις σπουδές: “High school dropout”.
Το εργοστάσιο θύμιζε εκείνο του Charlie Chaplin στο έργο του Modern Times (1936). Στο έργο αυτό, όπου ήρωας είναι ένας εργάτης που δουλεύει σε ένα σύγχρονο εργοστάσιο, ο Τσάπλιν κάνει μια κοινωνική κριτική στις συνθήκες εργασίας και στο πρόβλημα της ανεργίας την εποχή του Μεγάλου Κραχ.

Ως πρωτάρης ήμουν εύκολη λεία. Μου ανατέθηκε το χειρότερο ωράριο – βραδυνή βάρδια – δηλαδή ένδεκα το βράδυ με εφτά το πρωί. Η δουλειά μου; Να παρακολουθώ την πορεία χιλιάδων τενεκέδων Coca-Cola που έτρεχαν με απίστευτη ταχύτητα πάνω σε δέκα περίπου λουρίδες που έκαναν ένα περίεργο ζίγκ-ζάγκ. Ήμουν υπεύθυνος για κάτι πολύ απλό: με ένα ματσούκι, ένα μεταλλικό γάντζο, έπρεπε να σηκώνω όσα τενεκεδάκια έπεφταν στο πλάι πάνω στις κινούμενες λουρίδες. Αν έπεφταν πολλά τενεκεδάκια, παρακάτω άρχιζε το μακελειό: Τεράστιος συνωστισμός ώσπου άρχιζαν να πετάγονται στον αέρα, ενώ εμείς σαν τον Τσάρλι Τσάπλιν τρέχαμε να τα μαζέψουμε. Αν δεν προλαβαίναμε να τα βάλουμε πάλι σε τάξη έπρεπε να κλείσει η όλη παραγωγή! Το να κλείσει έστω για ένα λεπτό η παραγωγή ήταν σαν να κρυβόταν ο ήλιος σε ιθαγενείς. Τα κέρδη! Μειώνονται τα κέρδη!
Ενώ όμορφα και όρθια, με τη βοήθειά μου, μαζευόντουσαν στο τέλος της γραμμής εκατοντάδες τενεκέδες σαν κόκκινοι πιγκουίνοι. Εκεί τα στοίβαζαν άλλοι εργάτες σε τετράγωνα εκατό επί εκατό τενεκέδες, και στη συνέχεια τα φόρτωναν σε φορτηγά. Από εκεί τα πήγαιναν στην εταιρεία της Κόκα-Κόλα για να τα γεμίσουν πια με το αγαπημένο μας ρόφημα που κάνει τόσο καλό στα δόντια μας!

Μου έκαναν εντύπωση πολλά πράγματα – η διαδικασία ξεκινούσε από μια λεπτή κόλλα σιδήρου, ένα επί ένα μέτρο περίπου, πάνω στο οποίο μια ειδική μηχανή έβαζε πολλές στάμπες με τα χρώματα της Κόκα-κόλα – το επίπεδο κομμάτι μετάλλου με είκοσι περίπου στάμπες της Κόκα-Κόλα έμοιαζε με πρώιμο έργο του Warhol. Στη συνέχεια, μια άλλη μηχανή έκοβε την μεταλλική κόλλα σε φέτες, ακριβώς στις άκρες της στάμπας, μετά άλλο μηχάνημα έπαιρνε τις φέτες και τις έστιβε σαν τσιγαρόχατο και στον όρθιο κύλινδρο κόλλαγαν τον μεταλλικό πάτο. Το πάνω μέρος έμενε ανοικτό.
Το σύνολο του προσωπικού ανά βάρδια ήταν περίπου 500 άτομα. Επειδή έκανε πολύ θόρυβο φοράγαμε καλύμματα στα αυτιά μας, σαν αυτά που έχουν στα στούντιο, και για να μιλήσεις στο διπλανό σου έπρεπε να τα σηκώσεις λίγο και να φωνάξεις.
Όσο για το μορφωτικό επίπεδο των εργατών, ήταν ακριβώς εκείνο το οποίο περιέγραψε ο Μαρξ όταν εφεύρε τις λέξεις «αποξένωση» και «λούμπεν προλεταριάτο». Στο μικρό διάστημα ξεκούρασης στο καφενείο (δυο τέταρτα στο σύνολο του οκτάωρου) η συζήτηση ήταν απίστευτα κενή.
Είχα προσέξει μια γυναίκα, πενηντάρα, ζαρωμένη παντού, που έτρεχε όταν πήγαινε στη τουαλέτα, ενώ καθόμασταν στο καφενείο. «Μα γιατί τρέχετε;» την ρώτησα όταν έκατσε δίπλα μου. «Για να μη με διώξουν» απάντησε. Κατάλαβα ότι είχε δουλέψει και σε πιο άσχημες συνθήκες και είχε αποκτήσει μια συνήθεια άγχους και στρες. Να μη χαθεί λεπτό. Συνεχώς κοίταζε γύρω της με μια κίνηση που θύμιζε πουλί, μπας και την παρακολουθούσε ο επιστάτης. Τον μόνο που μπορούσα να προσεγγίσω, ήταν ένας νέος σαν κι εμένα, το όνομα του οποίου μου διαφεύγει πια.
Τη δεύτερη εβδομάδα ο συνδικαλιστικός φορέας ζήτησε και από τους δυο μας να γίνουμε μέλη, για να προστατεύσουμε τα «δικαιώματά» μας. Εγώ, ως καλός σοσιαλιστής, αμέσως συμφώνησα να γραφτώ σε ένα από τα πιο μεγάλα εργατικά κινήματα της εποχής, κίνημα που έχει φθαρεί πια σήμερα με την παγκοσμιοποίηση, το Steelworkers Union of America. Με αυτό τον φορέα είχα μια προστασία η οποία όμως θα άρχιζε σε έξι μήνες. Ένα μέρος του μισθού μου θα πήγαινε σ’ αυτούς.
Η συμμετοχή μου δεν ήταν υποχρεωτική. Αλλά γνώριζα ότι αν και ο μισθός μου ήταν απίστευτα υψηλός για την εποχή (5 δολλάρια την ώρα) ήταν λόγω του συνδικαλισμού. Υπήρχε και ιατρική κάλυψη, και άλλα τόσα… Με χαρά έγινα μέλος. Φυσικά για τους πρώτους έξι μήνες μπορούσαν να με διώξουν όποτε ήθελαν. Γιατί να με διώξουν όμως, αν δεν τους έδινα δικαίωμα;
«Βλέπεις εκείνο τον πίνακα, με τις τιμές του μετάλλου;». Πράγματι στην είσοδο ήταν ένα μεγάλος ηλεκτρονικός πίνακας που έδινε την τιμή του σιδήρου (ως και ένα χιλιοστό του δολλαρίου) όπως έβγαινε στην ελεύθερη αγορά και που άλλαζε συνεχώς. «Αν ανέβει η τιμή αυτή», μου είπε ο συνδικαλιστής, «αρχίζει το διώξιμο. Αν πέσει, αρχίζουν οι προσλήψεις. Γι’ αυτό κάθε πρωί, ρίχνε μια ματιά να δεις το μέλλον σου. Μετά από έξι μήνες δεν διώχνεσαι τόσο εύκολα, γιατί είμαστε εμείς». Έξι μήνες! Με τάραζε η ιδέα ότι θα έμενα τόσο. Άλλοι δούλευαν εδώ από το 1960! Αναρωτιόμουν αν θα άντεχα τόσο πολύ, εφόσον το ξενύχτι της βραδινής βάρδιας με είχε κυριολεκτικά διαλύσει. Την κούρασή μου την κατάλαβε ο συνδικαλιστής και την επόμενη εβδομάδα με έβαλαν στην απογευματινή βάρδια.
Ο φίλος μου ο 17-χρονος όμως, λεπτός και ψηλός σαν και εμένα, παρά τις προσπάθειές μου, είπε ότι ποτέ, μα ποτέ, δεν θα γινόταν μέλος μιας «κομμουνιστικής» οργάνωσης. “Τι θα γίνει;” μου είπε χωρίς πολύ σκέψη, “όταν (όχι αν, αλλά όταν) θα γίνω πρόεδρος της εταιρείας; Θα πούνε οι μεγαλομέτοχοι της Continental Can ότι ήμουν «κουμούνι» στα νιάτα μου και θα με κόψουν. Δεν θα με αφήσουν να γίνω πρόεδρος”. “Μα τί θέλεις να κάνεις στη ζωή σου;” τον ρώτησα. Με κοίταξε σαν να ήμουν ηλίθιος. “Να βγάλω πολλά χρήματα. Υπάρχει τίποτα άλλο;”.
Ψυχολογικά, μέσα σε τρεις μήνες, αισθανόμουν άχρηστος. Ένας ακόμη εργάτης ανάμεσα σε τόσους, που δεν λέγαμε τίποτα μεταξύ μας, που δεν είχαμε αναπτύξει καμιά φιλία, που ερχόμασταν σαν τα φαντάσματα και φεύγαμε το ίδιο, με τη συνεχή βοή των τενεκέδων να αντιλαλούν και στον ύπνο μου ακόμη. Είχα όμως κάτι που δεν είχαν όλοι οι άλλοι: τη γνώση ότι τούτη η κατάσταση ήταν επιλογή μου και ότι το φθινόπωρο, παρά τις αταξίες μου, θα πήγαινα στο πανεπιστήμιο. Μάλιστα όταν μου ήρθαν τα γράμματα που έλεγαν ότι με είχαν δεχθεί σε 5-6 πανεπιστήμια αισθάνθηκα μια τεράστια ανακούφιση. Δεν ήμουν σαν τους υπόλοιπους.
(Τα πανεπιστήμια με δέχθηκαν νομίζοντας ότι ήμουν ακόμη στο σχολείο, και με βάση τις περσινές μου επιδόσεις. Αυτό μου δημιούργησε άλλα τόσα προβλήματα στη συνέχεια).
Αποφάσισα να τα παρατήσω. Αρκετά το αυτομαστίγωμα. Στο διάλειμμα της τελευταίας μου ημέρας, κάθησα σκόπιμα δίπλα στον 17-χρονο φίλο μου. “Φεύγω” του λέω. Του δείχνω το γράμμα που έλεγε ότι με είχαν δεχτεί στο Yale και στο Harvard. “Μα πώς έγινε αυτό;” με ρώτησε. “Τον βλέπεις εκείνον;” Του έδειξα τον συνδικαλιστή. “Τον έβαλα ως «reference». Το Yale και το Harvard του τηλεφώνησε και τους είπε ότι ήμουν ο πιο συνεπής εργάτης που είχε δει ποτέ του. Μήπως είναι καιρός να ξανασκεφτείς τον συνδικαλισμό;” Εν τω μεταξύ, τα είχα προσυμφωνήσει με τον συνδικαλιστή και όταν τον κοίταξα με χαιρέτησε με νόημα. Αμέσως πήγαμε προς τα εκεί. “Μα τόση δύναμη έχετε; Μπορείς να με βάλεις και εμένα στο Harvard;” “Γίνε μέλος, και θα δεις!”. Ήρθε η απάντησή του.
Έτσι έκλεισε ένα κεφάλαιο της ζωής μου. Μάλλον έμαθα πολύ περισσότερα στην Continental Can παρά αν είχα μείνει άλλους τρεις μήνες στο σχολείο. Εργάστηκα στη συνέχεια σε άλλο εργοστάσιο, πιο φιλικό, στην Kodak Toronto, αλλά παραιτήθηκα τον Αύγουστο όταν είδα το μισό πόδι ενός εργάτη στο πάτωμα. Είχε κοπεί από ένα τεράστιο κιβώτιο που τον πλάκωσε την ώρα της δουλειάς.
Η Continental of Canada έκλεισε το 1989, λίγο μετά την υπογραφή του Free-Trade Agreement.
Τούτη η συμφωνία άνοιξε το δρόμο για τον ελεύθερο ανταγωνισμό και κατάργησε τους δασμούς στα προϊόντα Αμερικής-Καναδά. Τώρα τα εργοστάσια αυτά έχουν μετακομίσει στην Κίνα, όπου εκατομμύρια Κινέζοι δουλεύουν σε πολύ χειρότερες συνθήκες απ’ αυτές που έζησα εγώ σε εκείνο το περίεργο παράθυρο της ζωής μου.

Δευτέρα 9 Νοεμβρίου 2009

Η ΧΘΕΣΙΝΗ ΠΡΩΤΑΓΩΝΙΣΤΡΙΑ ΤΩΝ ΠΡΩΤΑΓΩΝΙΣΤΩΝ

H εκπομπή "Πρωταγωνιστές" του καλού δημοσιογράφου Σταύρου Θεοδωράκη, χθες βράδυ φιλοξένησε μια ηρωίδα! Την Συνδικαλίστρια καθαρίστρια απο την Βουλγαρία ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΑ ΚΟΥΝΕΒΑ.


Όλοι, παρ'όλη την μικρή κάλυψη της υπόθεσης γενικώς απο τα ΜΜΕ, γνωρίζουμε την ιστορία αυτής της γυναίκας.
Πέρυσι παραμονές των γιορτών των Χριστουγέννων, δεν κάηκαν μόνο αυτοκίνητα και μαγαζιά του κέντρου της Αθήνας, κάηκε και μια γυναίκα η οποία μετανάστρια στην Ελλάδα μαζί με την οικογένειά της είχε έρθει πριν επτά χρόνια απ'την Βουλγαρία.
Η Κωνσταντίνα εργαζόταν ως καθαρίστρια στον ΗΣΑΠ για να μπορέσει να ζήσει τον μικρό γυιό της και την μητέρα της και είχε δραστηροποιηθεί ως συνδικαλίστρια (Πρόεδρος) των μεταναστριών καθαριστριών στην Ελλάδα.
Η μόρφωσή της και η δραστηριότητά της την βοήθησε να πετύχει πολλά στον αγώνα αυτών των ανθρώπων που πέφτουν θύματα εργασιακής εκμετάλλευσης και φόβισε ορισμένους οι οποίοι προσπάθησαν να την βγάλουν απο την μέση. Πλήρωσαν ένα δολοφόνο( νεαρό άτομο) να την σκοτώσει ρίχνοντας στο πρόσωπό της βιτριόλι.
Ένα χρόνο τώρα στο νοσοκομείο ΕΥΑΓΓΕΛΙΣΜΟΣ αυτή η γυναίκα παλεύει για να περισώσει ότι της έχει απομείνει ζωντανό!
Έχει υποστεί 8 χειρουργεία και υπολείπονται ακόμα περίπου 10!
Η δύναμη του πνεύματός της και η μεγαλοσύνη της ψυχής της χθες βράδυ με συγκλόνισε!!!
Στην Τ.V. του δωματίου μου χθες βράδυ ο Σταύρος Θεοδωράκης μου αποκάλυψε έναν σύγχρονο Ιησού...μου γνώρισε έναν άνθρωπο που έχει υπερβεί τις ανθρώπινες δυνατότητες και έχει περάσει σε επίπεδο με θεικές διαστάσεις!
Ποτάμι τα δάκρυα έτρεχαν απο τα μάτια μου και  στο κομονδίνο σχηματίστηκε ένας μικρός λόφος χαρτομάντηλων, όταν άκουγα την φωνή αυτής της γυναίκας(υποβοηθούμενη απο μηχανισμούς που φέρει στην τραχεία) να παραμερίζει τα δικά της αβάσταχτα προβλήματα υγείας  και να συμπονά, να σκέφτεται το σταυρό που κουβαλά ο θύτης της (ενεργός και ηθικός).
Θεωρεί, ότι το μαρτύριο αυτών των ανθρώπων που της έκαναν τόσο μεγάλο κακό, είναι μεγαλύτερο απο το δικό της!
 "Ζούν μέσα στο φόβο και την απελπισία...δυστυχισμένα πλάσματα καταδικασμένα στην ομηρία του Φόβου τους" δήλωσε.
Στον δημοσιογράφο κατέθεσε τις θεωρίες της για την κοινωνία:
  • "Είμαι κατά της βίας! Η κοινωνία είναι ένα οικοδόμημα φτιαγμένο απο τούβλα.Εάν θρυματίσεις οποιοδήποτε απ'αυτά τα τούβλα το οικοδόμημα θα σωριαστεί στο λεπτό!"
Μίλησε για τα κόμματα και την θρησκεία:
  • "Δεν εντάχθηκα ποτέ σε κανένα κόμμα. Το θεωρώ χάσιμο χρόνου για το ευατό μου! Τα κόμματα είναι περιορισμένοι χώροι μέσα στους οποίους ο ένας προσπαθεί να επιβιώσει και να διακριθεί στην ιεραρχία εις βάρος των συντρόφων του
  • Ολες οι θρησκείες κρύβουν μεγαλειώδεις αλήθειες τις οποίες δεν μπορούμε να κατανοήσουμε!
Η Κωνσταντίνα Κούνεβα ακολουθεί μια ζωή αριστερής αγωνίστριας, χωρίς να δηλώνει ότι είναι αριστερή...δεν επισκέπτεται την εκκλησία και δεν δηλώνει χριστιανή ενώ έχει καταφέρει με την πρόσφατη περιπέτειά της να εφαρμόσει το λόγο της χριστιανικής αλήθειας! Αγαπά και συμπονά τον συνάνθρωπό της

Συγκλονισμένοι  απο την δύναμή της στέκουν  και οι ψυχίατροι,ψυχοθεραπευτές, νοσηλευτές της!
"Δεν έχουμε συναντήσει άλλον δυνατότερο άνθρωπο απο την Κωνσταντίνα" ομολογούσαν... στο ρεπορτάζ.

Είμαι σίγουρη ότι στην υπόθεση αυτή ανάμεσα στο "ξίφος και στο πνεύμα" που πάντα μάχονται το ένα τ'άλλο, όπως χαρακτηριστικά έλεγε ο Ναπολέων, το πνεύμα της γυναίκας αυτής θα βγεί ο αδιαμφισβήτητος νικητής!

Παρασκευή 6 Νοεμβρίου 2009

R E D S E A IN ATHENS!



Άν αγαπάτε την ρέγκε μουσική, αν θέλετε  για μερικές ώρες να βρεθείτε σε μπαράκι της Τζαμάικα, ή σε κάποια χώρα της Αφρικής: Ν.Ερυθραία, Κένυα ή ακόμα να σας χαιρετήσουν με τον γνωστό νέγρικο τρόπο "hi brothers and sisters",δεν έχετε παρά να φτάσετε μέχρι την περιοχή των Ιλισσίων  πίσω απο το HOLIDAY INN στην οδό Ποταμιάνου 23 στο μπαράκι του Τόνι  το  "RED SEA"
Κυριαρχούν όλες αγαπημένες -γνωστές επιτυχίες του ΒΟΒ ΜΑRLEY, η regae, regae-dub μουσική.




Η σύνθεση των θαμώνων πολυ-πολιτισμική! Έγχρωμοι, λευκοί, ασιάτες, αφρικανοί, όλοι νέοι μετανάστες κυρίως, που ζητούν το δικό τους χώρο για να εκφραστούν μέσα απο τους ήχους της ρέγκε...



Ο ιδιοκτήτης του μαγαζιού, ο αξιαγάπητος μικροκαμωμένος Τόνι με Ελληνικές και Αφρικάνικες καταβολές, φιλοξενεί όλους τους φίλους, που αγαπούν την συγκεκριμένη μουσική και τους παραχωρεί ένα ζεστό χώρο για να διασκεδάσουν με την παρέα τους!







Μεγάλη η Αθήνα μας όλους τους χωράει...




τα πάντα βρίσκεις!

Το Red Sea μια ιδιαίτερη γωνιά της!