bilsot - AMATEUR PHOTOGRAPHER - ...Λείπει μια Καρυάτιδα! Μα εμείς θα την φέρουμε πίσω!

Τετάρτη 30 Ιουνίου 2010

ME TOYΣ ΑΓΓΕΛΟΥΣ ΤΗΣ ΘΑΛΑΣΣΑΣ...

ΗΡΘΕ Ο ΚΑΙΡΟΣ,   ΝΑ ΦΥΓΟΥΜΕ, ΝΑ ΣΥΝΑΝΤΗΣΟΥΜΕ ΚΑΙ ΝΑ ΤΑΞΙΔΕΨΟΥΜΕ ΜΕ ΤΟΥΣ
ΑΓΓΕΛΟΥΣ ΤΗΣ ΘΑΛΑΣΣΑΣ!


ΚΑΛΟ ΚΑΛΟΚΑΙΡΙ  ΝΑ' ΧΟΥΜΕ....ΡΑΝΤΕΒΟΥ ΤΟΝ ΣΕΠΤΕΜΒΡΗ!
ΝΑ ΕΙΣΤΕ ΟΛΟΙ  ΕΔΩ  Ε....???

(Θα σας δω στο πλοίοοοοοοο!)


Δευτέρα 28 Ιουνίου 2010

ΙΔΙΟΦΥΙΑ Ή ΜΕΓΑΣ ΒΛΑΞ ???

Σε κάποιο μπλογκ διάβασα μια πολύ ενδιαφέρουσα συνέντευξη ενός γνωστού προσώπου που κινείται στον δημοσιογραφικό χώρο,  κάνει έντονη την παρουσία του είτε σε τηλεοπτικά και ραδιοφωνικά κανάλια, είτε στον έντυπο τύπο αρθρογραφώντας και προσφέρoντας πλούσια την συγγραφική του δουλειά
Δεν θα σας αποκαλύψω το όνομά του για να μη επηρρεάσει θετικά ή αρνητικά την εκτίμηση που ζητώ να κάνετε γι'αυτόν, μέσα απο την συνέντευξη που του παίρνουν και την οποία αυτούσια αντιγράφω για εσάς.
Θα ήθελα λοιπόν αφού την διαβάσετε μέχρι τέλος, να αφιερώσετε λίγο χρόνο και να μου σκιαγραφήσετε τον χαρακτήρα του. Να μου πείτε τι  γεύση σας αφήνουν τα λόγια  και το ύφος αυτού του ανθρώπου:


 1.Σας απασχολεί η εξωτερική σας εμφάνιση; Το ντύσιμό σας, ας πούμε;
Μπα… Πηγαίνω κάθε τρία χρόνια στο Marks & Spenser και αγοράζω δύο σακάκια, δύο παντελόνια, δύο πουλόβερ… Δε δίνω ποτέ λεφτά για ρούχα. Θα δώσω όμως πολλά ευρώ για ν’ αγοράσω το καλύτερο laptop. Αυτό που είναι μπροστά σας στοιχίζει 2.400. Θα πάρω το καλύτερο κινητό ή ένα καινούριο τεχνολογικό gadget. Αν μπορούσα, θα είχα και πολύ ακριβά αυτοκίνητα, αλλά εκεί το πράγμα ξεφεύγει. Μια Bugatti Veyron, ας πούμε, κάνει 1.000.000 ευρώ.
2..Αυτήν θα παίρνατε αν σας περίσσευαν 1.000.000 ευρώ;
Όχι, θα προτιμούσα κάτι φθηνότερο, μια Porsche Turbo 911, ας πούμε, που στοιχίζει 200.000 ευρώ. Την Bugatti δε θα μπορούσα να τη χαρώ καθημερινά γιατί είναι άγριο αυτοκίνητο και θέλει ανοιχτούς δρόμους. Η Porsche Turbo, όμως, είναι αυτοκίνητο πολιτισμένο και ευκολοδήγητο, το οδηγείς ακόμα και μέσα στην πόλη.
3.Εσείς την έχετε οδηγήσει;
Μία από τις πολλές δουλειές που έχω κάνει ήταν να δοκιμάζω αυτοκίνητα και να γράφω γι’ αυτά σε περιοδικά όπως οι «4Τροχοί» και το «Car».
4.Πώς σας ήρθε να κάνετε αυτή τη δουλειά;
Ήθελα να γράψω ένα βιβλίο για τη σχέση του ανθρώπου με την τεχνολογία. Έχω την άποψη, που βεβαίως οι περισσότεροι πνευματικοί άνθρωποι τη θεωρούν αιρετική, ότι η τεχνολογία είναι ένα από τα κορυφαία δημιουργήματα του ανθρώπινου πνεύματος. Αν ρωτήσετε έναν ποιητή ή έναν φιλόσοφο θα σας πει ότι η τεχνολογία είναι βίδες και μπουλόνια, κάτι το απάνθρωπο... Είναι χαρακτηριστικό δε ότι σε μια έρευνα που έκανε το περιοδικό «Λέξη» είχε αποδειχθεί ότι το 90% των Ελλήνων ποιητών και συγγραφέων δεν οδηγούν αυτοκίνητο.
Το 90%! Επειδή λοιπόν αγαπούσα πάρα πολύ την τεχνολογία, θέλησα να γράψω μια σειρά από δοκίμια πάνω σ’ αυτήν. Έτσι βρέθηκα στους «4Τροχούς» να γράφω δοκίμια (αργότερα έγιναν βιβλίο με τίτλο «Η Τέλεια Διαδρομή»). Επιπλέον όμως να κάνω ρεπορτάζ για τα αυτοκίνητα που οδηγούσα. Κάθε φορά που μια εταιρεία έβγαζε ένα νέο μοντέλο, μας καλούσε να το δοκιμάσουμε στη χώρα παραγωγής. Πήγαινα, ας πούμε, στη Σουηδία για το νέο Volvo, στην Ισπανία για το νέο Seat και παράλληλα έκανα τις βόλτες μου, τις διακοπές
5.Πόσο καιρό το οδηγούσατε;

Δυο-τρεις βδομάδες, όσο ήθελα. Ήταν τα λεγόμενα press-cars.
6.Και σας κάλυπταν τα έξοδα;
Βεβαίως. Και επειδή είμαι και φωτογράφος, έκανα ταυτόχρονα ταξιδιωτικό και φωτογραφικό ρεπορτάζ για τη χώρα που επισκέφθηκα. Έτσι γνώρισα πολλές χώρες και πολλά αυτοκίνητα.
7.Και βγάζατε χρήματα από αυτό;
Απ’ όλα τα πράγματα βγάζω χρήματα. Κάτι για το οποίο είμαι πολύ περήφανος είναι ότι έχω καταφέρει να εφαρμόσω αυτόν που λέω «νόμο της ερωτευμένης πόρνης». (γέλια)
Δηλαδή;
Σκεφτείτε μια πόρνη η οποία είναι ερωτευμένη με κάποιον χωρίς να του το ‘χει πει κι αυτός την πληρώνει για να κάνει μαζί του αυτό που εκείνη θα ήθελε να κάνει έτσι κι αλλιώς. Λοιπόν, το ίδιο συμβαίνει με μένα. Με πληρώνουνε για να οδηγώ αυτοκίνητα, για να βγάζω φωτογραφίες, για να γράφω βιβλία, για να τεστάρω αυτοκίνητα, κομπιούτερ και gadgets … Όλα αυτά εγώ θα τα έκανα από χόμπι. Δεν τα ένιωσα ποτέ σαν επαγγελματική υποχρέωση.
8.Και για τα κείμενά σας στη LIFO πληρώνεστε;
Ε βέβαια! Και μάλιστα καλά. Καθότι είμαι μεν πόρνη, αλλά είμαι ακριβή πόρνη… (γέλια)
9.Σαν σκέτη πόρνη -όχι ερωτευμένη- αναγκαστήκατε ποτέ να δουλέψετε;
Ναι, στη διαφήμιση. Το έκανα για 18 χρόνια. Η διαφήμιση ήταν το μόνο πράγμα στη ζωή μου που το έκανα από καθαρά βιοποριστική ανάγκη.
10.Ήσασταν παιδί φτωχής οικογένειας;
Ούτε φτωχής ούτε εύπορης. Ο πατέρας μου ήταν δημόσιος υπάλληλος. Η μητέρα μου καταγόταν μεν από πλούσια οικογένεια, αλλά η προίκα της γρήγορα φαγώθηκε γιατί ο πατέρας μου ήταν πολύ σπάταλος. Το μόνο που κατάφερε η οικογένειά μου –κι αυτό ήταν πολύ σπουδαίο- ήταν να μου δώσει καλές σπουδές.
11.Να σας στείλει στο Κολέγιο
Ναι, στο Κολέγιο, όπου όμως ήμουν με υποτροφία λόγω επιδόσεων. Ήμουν πολύ καλός μαθητής. Στην αρχή πλήρωνα τα μισά δίδακτρα και μετά δεν πλήρωνα τίποτα.
12.Αυτό είναι μια πολιτική που την κρατάει ακόμα το Κολέγιο;
Ναι, αλλά πολύ λιγότερο πια. Τώρα οι περισσότερες υποτροφίες πάνε στα παιδιά των διδασκόντων και των εργαζομένων στο Κολέγιο, οπότε για τους τρίτους δε μένουν πολλά.
13.Κακώς κατά τη γνώμη σας;
Κάκιστα. Το Κολέγιο, την εποχή που φοίτησα εγώ, δεν ήταν σχολείο της οικονομικής ελίτ.
Αλλά της πνευματικής;
Ήταν σχολείο της ελίτ από πλευράς δυνατοτήτων. Μπαίνανε στο Κολέγιο 130 μαθητές και βγαίνανε 50. Οι υπόλοιποι έφευγαν, διότι δεν μπορούσαν να παρακολουθήσουν το επίπεδο των σπουδών. Είχαμε εκπληκτικούς καθηγητές απ’ τους οποίους, μάλιστα, πολλοί ήταν αριστεροί. Ήταν άνθρωποι με φοβερά προσόντα, οι οποίοι πηγαίνανε για καθηγητές Πανεπιστημίου, αλλά δεν μπορούσαν να σταδιοδρομήσουν επειδή ήταν αριστεροί. Αυτοί οι άνθρωποι έβρισκαν καταφύγιο στο Αμερικανικό (!) Κολέγιο. Το Κολέγιο είχε τότε την ελευθερία –τώρα δεν την έχει- να καθορίζει μόνο του το σχολικό πρόγραμμα, τα μαθήματα, τα βιβλία… Εμείς τα μισά μαθήματα τα κάναμε στα Αγγλικά με διδακτικά βιβλία από την Αμερική.
14.Ελευθερία σαν μαθητές είχατε;
Βεβαίως! Τις ελευθερίες που είχαμε εμείς τότε θα τις ζήλευαν ακόμα και τα παιδιά που κάνουν τώρα καταλήψεις. Είχαμε μαθητικό συμβούλιο όταν το 15μελές ήταν άγνωστη λέξη στα άλλα σχολεία. Λέγαμε στους καθηγητές «Δε μας βολεύει το πρόγραμμα, αλλάξτε το» και το αλλάζανε. Όλα αυτά ήταν τελείως πρωτοποριακά για την εποχή εκείνη. Και για τώρα! Και για τώρα, ναι.
15.Ένα σχολείο-ελίτ, όμως, δεν είναι και ένα σχολείο αποστειρωμένο;
Καθόλου αποστειρωμένο. Ίσα-ίσα επειδή είναι ελίτ, έχει φοβερή ζωντάνια. Θυμάμαι ολονύκτιες συζητήσεις με συμμαθητές μου υπέρ και κατά του μαρξισμού. Υπήρχε ένας πνευματικός οργασμός. Βγήκαν άνθρωποι-γίγαντες, όπως ο Μιχάλης Δερτούζος, που ήταν επί 30 χρόνια διευθυντής του Εργαστηρίου Πληροφορικής του ΜΙΤ. Ο υπ’ αριθμόν ένα computer genius της Αμερικής. Έχω όλα του τα βιβλία, στο τελευταίο μάλιστα μου είχε γράψει μια ωραία αφιέρωση: «Από τον Μιχάλη που ξεκίνησε κομπιουτεράς και προσπαθεί να γίνει φιλόσοφος στον Νίκο που ξεκίνησε φιλόσοφος και έχει γίνει καλός κομπιουτεράς».
16.Με παιδιά από λαϊκές οικογένειες κάνατε παρέα;
Μα με συγχωρείτε, τα μισά παιδιά στο Κολέγιο ήταν τότε από λαϊκές οικογένειες. Είχαμε φτωχά παιδιά από την επαρχία που είχαν έρθει με υποτροφίες και ήταν οικότροφοι, δηλαδή μένανε μέσα στο Κολέγιο.
17.Εσείς ήσασταν ο καλύτερος μαθητής του σχολείου;
Την τελευταία χρονιά όχι, γιατί με πέρασε κάποιος άλλος κατά 2/10. Αλλά ήμουν ο πρώτος σε διακρίσεις. Και ίσως να είμαι ακόμα! Μέχρι κάποιο χρονικό σημείο είχα πάρει τα περισσότερα βραβεία στην ιστορία του Κολεγίου.
18.Θυμάστε το όνομα του μαθητή που σας πέρασε κατά 2/10;
Ναι, Ζουπάνος. Θόδωρος Ζουπάνος.
19.Θυμάστε και άλλα ονόματα συμμαθητών σας;
Και βέβαια! Και όχι μόνο τους θυμάμαι, αλλά και συναντιέμαι μαζί τους.
20.Τι απέγινε ο Θόδωρος;
Ο Θόδωρος Ζουπάνος έκανε μια πολύ πετυχημένη καριέρα στα Ηνωμένα Έθνη. Το παιδί που καθόταν στο διπλανό θρανίο, ο Γιώργος Αναστασόπουλος, είναι τώρα πρεσβευτής μας στην Unesco. Από αριστερά μου ήταν ο Γιώργος Κατηφόρης – καθηγητής στο LSE και χρόνια Ευρωβουλευτής.
Κάποιον απ’ το Κολέγιο που απέτυχε ξέρετε; Γιατί ως τώρα μας λέτε όλους αυτούς που έχουν πετύχει. Κοιτάξτε να δείτε, εξαρτάται τι εννοεί κανείς αποτυχία.
Σωστά, όπως και τι εννοεί κανείς επιτυχία.
Υπάρχουν άνθρωποι που έκαναν μια καλή καριέρα ως δικηγόροι ή ως γιατροί χωρίς να γίνουν ούτε οι καλύτεροι ούτε να βγάλουν πάρα πολλά χρήματα. Σχεδόν όλοι όμως όσοι τελείωσαν το Κολέγιο τα πήγαν καλά.
21.Παρέα με παιδιά της γειτονιάς σας κάνατε;
Όχι, νομίζω ότι στην εφηβεία δεν γνώρισα παιδιά της γειτονιάς μου. Αλλά στην Μιχαήλ Βόδα, που ζούσα ως τα 13, είχα πολλές παρέες.
22.Πού μένατε τότε;
Στην Κυψέλη. Το Κολέγιο απορροφούσε ολοκληρωτικά τον χρόνο μας. Το πρόγραμμα ήταν πολύ πλούσιο και απαιτητικό και μέναμε εκεί μέχρι αργά το απόγευμα. Ζούσα μόνο για το Κολέγιο και για τα Γαλλικά –όπου είχα μία σπουδαία καθηγήτρια, στην οποία χρωστάω πολλά.
23.Στα 19 σας πήγατε για σπουδές στη Γερμανία. Πώς σας φάνηκε;
Στην αρχή ήταν ένα σοκ. Έφυγα από το Κολέγιο τόσο χορτάτος σε πνευματική τροφή, που εκεί χρειάστηκε να κάνω δίαιτα.
Δηλαδή;
Δηλαδή ένα από τα βασικά πράγματα που έμαθα στη Γερμανία ήταν να σκέφτομαι από το μηδέν. Οι καθηγητές της Φιλοσοφίας ήταν τόσο είρωνες απέναντι στην πολυμάθειά μου και στα τσιτάτα που είχα αποστηθίσει, που έβγαινα από τα σεμινάρια και είχα την αίσθηση ότι είχα φάει ξύλο! «Δεν μας ενδιαφέρει τι λέει πάνω στο θέμα ο Καντ ή ο Λάιμπνιτς» μου λέγανε. «Μας ενδιαφέρει τι λέτε εσείς, κύριε Δήμου!».
24.Δουλεύατε παράλληλα με τις σπουδές σας;
Ναι, μου είχαν συμβεί απίστευτα πράγματα. Μια ωραία πρωία, διαβάζοντας μια επιφυλλίδα στη Suddeutshe Zeitung, τη μεγαλύτερη εφημερίδα της Γερμανίας, κάθισα κι έγραψα ένα κείμενο και το ’στειλα. Ήμουν φοιτητής, τελείως άγνωστος τότε. Μια βδομάδα μετά, μου ’ρχεται ένα γράμμα: «Σας ευχαριστούμε πολύ για το κείμενο. Το βρήκαμε αξιόλογο. Θα δημοσιευτεί την τάδε του μηνός. Πείτε μας ένα λογαριασμό τραπέζης για να καταθέσουμε την αμοιβή σας.»
Έτσι απλά;
Ναι. Από κει και πέρα, έγινα συνεργάτης της Suddeutshe. Παράλληλα έκανα ραδιόφωνο, θέατρο, σενάρια για ταινίες… Οι παρέες μου στη Γερμανία έγιναν διάσημοι και πλούσιοι χωρίς να χρειαστεί να εκπορνευτούν. Συγγραφείς, σκηνοθέτες, εικαστικοί δημιουργοί που τους ξέρει όλη η Ευρώπη.
25.Πόσο καιρό μείνατε στη Γερμανία;
Έξι χρόνια. Μετά έκανα το λάθος και επέστρεψα στην Ελλάδα. Είναι το μοναδικό πράγμα για το οποίο μετανιώνω στη ζωή μου. Εκεί βρισκόμουν σε ένα φοβερά απαιτητικό περιβάλλον που με ζόριζε και με βοηθούσε να προχωρήσω. Όταν έκανα την παρουσίαση της διδακτορικής μου διατριβής πάνω στον σκεπτικισμό, ήρθαν να μ’ ακούσουν πάρα πολλοί ακροατές. Μεταξύ τους ήταν και μια ομάδα από Ιησουίτες καλόγερους, οι οποίοι βλέπουν τον σκεπτικισμό σαν κόκκινο πανί.
26.Ήταν οπαδοί του «πίστευε και μη ερεύνα»;
Ακριβώς. Και ήρθαν να μου καταρρίψουν τη διατριβή! (γέλια) Έγινε μια μάχη πολύ υψηλού επιπέδου η οποία κράτησε 8 ώρες. Στο τέλος μας πέταξαν έξω απ’ το Πανεπιστήμιο!
27.Ποιος νίκησε;
Νομίζω ότι νίκησα ΕΓΩ, αλλά μπορεί αυτοί να πιστεύουν το αντίθετο. Ψάχνοντας πριν ένα χρόνο τις σημειώσεις που είχα κρατήσει τότε, βρήκα το όνομα ενός Ιησουίτη που μου είχε απευθύνει πολλές φορές τον λόγο. Το όνομα ήταν Ράτσινγκερ.
28.Ποιος είναι αυτός;
Ο Πάπας!
Ο σημερινός;
Ναι, ο σημερινός. Λέγεται Γιόζεφ Ράτσινγκερ και τότε ήταν καθηγητής Θεολογίας στη Γερμανία. Και είχε έρθει τότε με τους μαθητές του για να με ξεσκίσουν.
29.Τα βάλατε δηλαδή με τον Πάπα! Με το αλάθητο του Πάπα!
Σας το λέω για να σας δείξω τα ερεθίσματα που είχα στη Γερμανία.
30.Πιστεύετε ότι αν είχατε μείνει στη Γερμανία θα είχατε κι εσείς διεθνή αναγνώριση;
Είμαι απόλυτα βέβαιος, όσο υπερφίαλο κι αν ακούγεται αυτό.
31.Και στην Ελλάδα για ποιο λόγο επιστρέψατε;
Διότι υπέκυψα στο συναισθηματικό εκβιασμό της μάνας μου, η οποία ήταν γυναίκα πολύ βασανισμένη και άρρωστη. «Παιδάκι μου, θα πεθάνω και δε θα σε ξαναδώ».
32.Και σε ποια ηλικία έρχεστε;
Στα 25 μου. Στην αρχή έκανα τη θητεία μου. Τρία χρόνια τότε! Σ’ αυτά τα τρία χρόνια έγιναν φοβερά πράγματα. Ο πατέρας μου είχε από καιρό μια ερωμένη και κάποια στιγμή έφυγε από το σπίτι, η μητέρα μου ήταν άρρωστη, χρήματα δεν υπήρχαν πια… Άρχισα να κάνω ό,τι δουλειά έβρισκα μπροστά μου. Έτσι κατέληξα στη διαφήμιση. Βέβαια, η διαφήμιση, πέρα από τα χρήματα που μου άφησε, είναι μια φοβερή εκφραστική άσκηση. Είναι πιο εύκολο να γράψεις ένα μέτριο ποίημα, παρά ένα καλό διαφημιστικό κείμενο.
33.Μήπως υπερβάλλετε λίγο;
Καθόλου. Και θα σας πω γιατί: Πρέπει με 30 λέξεις να κερδίσεις την προσοχή κάποιου, και όχι μόνο αυτό, αλλά να τον πείσεις, και ενδεχομένως να τον σηκώσεις από την καρέκλα του για να πάει να αγοράσει κάτι. Εύκολο το ’χετε; Η διαφήμιση είναι η τέχνη του 20ου αιώνα.
34.Πιστεύετε ότι μια διαφήμιση μπορεί να αντέξει στο χρόνο, όπως ένα ποίημα;
Μα έχει δοθεί απάντηση σ’ αυτό. Αυτή τη στιγμή, διαφημιστικές αφίσες και σποτάκια έχουν μπει σε μεγάλα μουσεία. Όταν ξεχαστούν τα προϊόντα τα οποία διαφημίζουν, θα φαίνεται πια μόνο η τέχνη. Έχω γράψει ένα δοκίμιο που λέγεται: «Κι εσείς διαφημιστής, Γιόχαν Σεμπάστιαν;».
Ο Μπαχ;
Ο Γιόχαν Σεμπάστιαν Μπαχ πληρωνότανε για να διαφημίζει τον Ύψιστο. Κάθε βδομάδα έπρεπε να πάει μία καντάτα στην εκκλησία όπου ήταν υπάλληλος και να υμνεί το Θεό. Άρα ουσιαστικά διαφήμιζε το Θεό!
35.Θα λέγατε ότι ένας ποιητής διαφημίζει τον εαυτό του;
Όχι ακριβώς. Γράφει από εσωτερικό δικό του κίνητρο.
36.Ναι, αλλά ο σκοπός δεν είναι να φέρεις πιο κοντά σου τον άλλον;
Αν εννοείτε ότι «ο σκοπός είναι να ρίξεις γκόμενες», έχετε απόλυτο δίκιο. Η μισή τέχνη έχει γραφτεί προκειμένου να ρίξεις κάποια γκόμενα. Εδώ ολόκληρη «Θεία Κωμωδία» γράφτηκε μπας και ρίξει ο Δάντης τη Βεατρίκη, και τελικά δεν την έριξε κιόλας! (γέλια)
37. Καποια  συνεργαστήκατε και  με το Χατζιδάκι;
Ναι, στο περιοδικό «Τέταρτο».
38.Τον θεωρείτε τον μεγαλύτερο Έλληνα συνθέτη;
Εκτός από τον μεγαλύτερο Έλληνα συνθέτη, τον θεωρώ τον μεγαλύτερο Έλληνα άνθρωπο του 20ου αιώνα.
39.Τον Θεοδωράκη;
Ο Θεοδωράκης σαν συνθέτης είναι καλός τραγουδοποιός. Δεν είμαι μουσικοκριτικός, αλλά τα «σοβαρά» έργα του -αυτά που εκείνος νομίζει ότι είναι τα σημαντικότερα- δεν τα αντέχω. Και νομίζω ότι δεν τα αντέχει πολύς κόσμος. Αλλά ταμη «σοβαρά» έργα του, τα τραγούδια του, τα θεωρώ πολύ καλά. Ως άνθρωπος, βέβαια, είναι τραγωδία.
Τώρα είναι ή ήταν πάντα;
Ήταν πάντα
Έχετε προσωπική εμπειρία ή απλώς τον παρακολουθείτε;
Και τον παρακολουθώ και έχω προσωπική εμπειρία... Έκανα κάποτε μια εκπομπή στην τηλεόραση που λεγόταν «Μια ταινία-μια συζήτηση». Είχα καταφέρει να πείσω τη διοίκηση της ΕΡΤ να κάνω μια συζήτηση για την ελληνική μουσική και να έχω καλεσμένο τον Θεοδωράκη. Μιλάμε για το 1980, ο Θεοδωράκης μόλις είχε επιστρέψει στο ΚΚΕ μετά από μια σύγκρουση που είχε με τους δογματικούς του κόμματος. Η εκπομπή ήταν ζωντανή.
Ξαφνικά ενώ είμαστε στο πάρα πέντε, έτοιμοι να ξεκινήσουμε, σβήνουν οι προβολείς στο στούντιο. «Τι τρέχει;» ρωτάω τον σκηνοθέτη ροής. «Πήρα εντολή να βάλω μια κασέτα με μια συζήτηση πανεπιστημιακών για θέματα παιδείας». Εγώ βάζω τις φωνές, γίνομαι έξαλλος, παίρνω τηλέφωνο τον διευθυντή της ΕΡΤ. «Κοίτα» μου λέει, «ήρθε εντολή απ’ τον Υπουργό να μην παίξει η εκπομπή σου τώρα, αλλά μετά την κασέτα αργά το βράδυ». Λέω στον Θεοδωράκη «Τι να κάνουμε; Να μείνουμε ή να φύγουμε;», «Να μείνουμε» μου λέει, «ό,τι ώρα και να παίξει η εκπομπή, τον Θεοδωράκη θα κάτσει όλη η Ελλάδα να τον δει». «Μίκη μου» του λέω, «δεν το ξέρει όλη η Ελλάδα ότι θα σε δει. Δεν το ‘χουν ανακοινώσει και οι άνθρωποι θα πάνε για ύπνο». «Όχι, να περιμένουμε» επιμένει αυτός. Εκεί λοιπόν που περιμένουμε, τον ρωτάω: «Ρε Μίκη, πώς και ξαναγύρισες στο ΚΚΕ;». «Δεν ξέρεις τι σημαίνει το Κόμμα για μένα!» μου λέει, «Το Κόμμα είναι μια αγκαλιά. Μπαίνεις μέσα και αισθάνεσαι ζεστασιά, θαλπωρή, ασφάλεια. Άσε που το Κόμμα σημαίνει και χιλιάδες κομμάτια από κάθε σου δίσκο!».
Το είπε έτσι;
Ακριβώς έτσι.
Εσείς τι του είπατε;
Τι να πω; Είχα ανατριχιάσει.
Τελικά έγινε η εκπομπή;
Έγινε. Εγώ, βέβαια, την άλλη μέρα έστειλα μια επιστολή παραίτησης και δεν συνέχισα. Έχω κάνει χόμπι τις παραιτήσεις από ΜΜΕ – 11 είναι συνολικά.
40.Σήμερα βλέπετε ειδήσεις στην τηλεόραση;
Σπάνια. Αν δω ειδήσεις, θα τις δω δορυφορικά από το BBC ή το γαλλικό TV5.
41.Και πώς ενημερώνεστε για το τι συμβαίνει στην Ελλάδα;
.Από τις εφημερίδες. Διαβάζω τρεις κάθε μέρα: «Καθημερινή», «Ελευθεροτυπία» και «ΝΕΑ».
Γιατί τρεις κι όχι μία;
Γιατί όποιος διαβάζει μόνο μια εφημερίδα, μαθαίνει το 1/3 της αλήθειας.
42.Για τα λεγόμενα εθνικά θέματα, ανησυχείτε; Για τα Σκόπια, ας πούμε, που θέλουν να ονομάζονται «Μακεδονία»;
Αυτό είναι ένα ψευδοπρόβλημα, όπως λέμε στη φιλοσοφία. Ένα πρόβλημα που δεν υφίσταται.
Γιατί;
Για τον απλούστατο λόγο ότι η Μακεδονία είναι μια γεωγραφική περιοχή. Οι κάτοικοι αυτής περιοχής δικαιούνται να ονομάζονται από το όνομά της. Αν μένω στην Ύδρα, μπορώ να λέγομαι Υδραίος. Αν μένω στην Κρήτη, Κρητικός. Αυτοί γιατί να μη λέγονται Μακεδόνες;
Διότι έχουμε κι εμείς Μακεδονία!
Ένα κομμάτι! Όπως μάθαμε στο σχολείο, επισήμως δηλαδή, η Μακεδονία στους Βαλκανικούς πολέμους χωρίστηκε σε τρία κομμάτια. Ένα κομμάτι πήρε η Ελλάδα, ένα η Σερβία, ένα η Βουλγαρία. Γι’ αυτό εγώ το ’92 είχα προτείνει να ονομαστούν τα Σκόπια «Άνω Μακεδονία» ή «Νέα Μακεδονία». (Και θα είχε γίνει τότε αυτό, αν ο Αντώνης Σαμαράς δεν είχε απορρίψει το πακέτο Πινέιρο). Εθνικά πάντως, εμείς δεν είμαστε Μακεδόνες -είμαστε Έλληνες. Αυτοί πήραν τον γεωγραφικό προσδιορισμό «Μακεδόνες» και θέλουν να τον αναγάγουν σε εθνικό!
43.Αληθεύει ότι σε μια συνάντηση διανοουμένων με την Ντόρα Μπακογιάννη, της προτείνατε να ονομαστούν τα Σκόπια σκέτο «Μακεδονία»;
Ναι, της είπα ότι πρέπει να τους χαρίσουμε το όνομα. Να φανούμε γενναιόδωροι και όχι μικρόψυχοι.
Τι σας απάντησε;
Επισήμως τίποτα. Φοβάται κι αυτή το περίφημο πολιτικό κόστος. Ξέρετε όμως πόσοι πολιτικοί μου λένε κατ’ ιδίαν «Εσύ καλά τα λες, αν όμως τα πω εγώ δε θα επανεκλεγώ ποτέ μου!»;
44.Δεν υπάρχει ο φόβος κάποια στιγμή να θέλουν να ενωθούν αυτοί με τη δικιά μας Μακεδονία;
Όχι. Καταρχάς αυτοί είναι 2.000.000 άνθρωποι. Είναι σχεδόν άοπλοι, ενώ εμείς είμαστε οπλισμένοι σαν αστακοί.
Τώρα! Αν στο μέλλον οπλιστούν και επιτεθούν;
Μα δεν μπορούμε να ζούμε συνέχεια με το φόβο του «αν». Είμαστε φοβερά ανασφαλής λαός. Διάβαζα μια δημοσκόπηση στο «Βήμα» που έβγαζε ότι είμαστε ο πιο φοβισμένος λαός της Ευρώπης. Βλέπουμε παντού παγίδες και συνομωσίες. Λες και όλοι οι ξένοι ξυπνούν και κοιμούνται με τη σκέψη «Τι θα κάνουμε σήμερα στους Έλληνες»…
45.Για σας τι είναι πατρίδα;
Πατρίδα για μένα είναι η παιδική σου ηλικία, ο χώρος που μεγάλωσες, η γλώσσα που μιλάς… Η γλώσσα για μένα είναι μεγάλη πατρίδα. Έχω γνωρίσει Κινέζους στο Σαν Φραντσίσκο που ενώ μεγάλωσαν εκεί, δεν ξέρουν λέξη Αγγλικά. Μιλάνε Κινέζικα, νιώθουν Κινέζοι και άρα μπορούν να λέγονται Κινέζοι. Κι ας είναι Αμερικανοί πολίτες.
46.Το ίδιο ισχύει και για τους Μουσουλμάνους της Θράκης;
Ναι. Αφού νιώθουν Τούρκοι, είναι Τούρκοι. Κανείς δεν μπορεί να τους το αμφισβητήσει αυτό. Ο αυτοπροσδιορισμός είναι από τους κανόνες της Συνθήκης του ΟΑΣΕ που έχει υπογράψει και η Ελλάδα. Κατά την ίδια λογική που οι Έλληνες της Βορείου Ηπείρου ή της Κωνσταντινούπολης δικαιούνται να λέγονται Έλληνες κι ας είναι Αλβανοί ή Τούρκοι πολίτες.
47.Εσείς έχετε δει στον εαυτό σας σημάδια ρατσισμού;
Ναι, βέβαια. Όλοι είμαστε ρατσιστές. Γεννιόμαστε ρατσιστές και καταφέρνουμε με πολλή άσκηση -αν τα καταφέρουμε- να το ξεπερνάμε. Εξάλλου τι είναι ο ρατσισμός; Ο φόβος του άλλου, του ξένου. Όταν είσαι ακόμα παιδί, ξέρεις ότι αυτοί είναι οι δικοί μου, η οικογένειά μου, οι φίλοι μου. Κι έρχονται οι γονείς, η εκκλησία, ο στρατός, το σχολείο και σου καλλιεργούν αυτό τον φόβο… Δεν ξέρω αν έχετε υπόψη σας μία μελέτη που έκαναν η Θάλεια Δραγώνα και η Άννα Φραγκουδάκη.
Τι λέει;
Έκαναν έρευνα με ερωτηματολόγιο πριν μερικά χρόνια σε χιλιάδες δασκάλους και καθηγητές των ελληνικών σχολείων. Ξέρετε τι βγήκε; Ότι η συντριπτική πλειοψηφία των καθηγητών είναι ρατσιστές, ξενόφοβοι και εθνικιστές. Αυτά πάνε μαζί άλλωστε. Ο εθνικισμός που πιστεύει στην ανωτερότητα του έθνους έναντι των άλλων εθνών είναι η πιο διαδεδομένη ιδεολογία στην Ελλάδα. Αυτή η μπαρούφα για το τρομερό DNA των Ελλήνων!
48.Εμείς δεν είμαστε συνέχεια των αρχαίων Ελλήνων;
Καμία σχέση! Από πού κι ως πού; Βιολογικά;
49.Εννοείτε ότι έχουν υπάρξει επιμειξίες;
Χιλιάδες επιμειξίες! Η Αττική, η καρδιά του ελληνικού πολιτισμού, ήταν από τον 11ο αιώνα έρημη. Δεν υπήρχε ψυχή. Είχαν προηγηθεί λιμοί, πειρατές, καταστροφές και οι άνθρωποι είχαν φύγει. Ξέρετε ποιοι ήρθαν να την κατοικήσουν τον 12ο και 13ο αιώνα;
Ποιοι;
Οι Αρβανίτες, οι Αλβανοί! Τα Σπάτα γιατί νομίζετε ότι ονομάζονται έτσι; Από τον Αλβανό πολέμαρχο Μπούα Σπάτα, αρχιστράτηγο της Βενετίας. Ήταν πολύ πλούσιος και είχε αγοράσει όλη αυτή την περιοχή. Πιο δίπλα είχε αγοράσει ο γαμπρός του, ο Λιόπεσης. Γι’ αυτό λεγόταν Λιόπεσι, πριν το μετονομάσουμε σε Παιανία. Ακόμα κι ο Παπαρρηγόπουλος, ο εθνικιστής ιστορικός μας, περιγράφει μια φοβερή σκηνή από την Ελληνική Επανάσταση: όταν ο Μαυροκορδάτος έγινε πρωθυπουργός ζήτησε από τον Κουντουριώτη να μαζέψει όλα τα πληρώματα του ελληνικού στόλου για να τους βγάλει λόγο. Βγάζει λόγο, λοιπόν, ο Μαυροκορδάτος και από κάτω δεν υπάρχει καμία αντίδραση. Του λέει ο Κουντουριώτης: «Μινίστρο, να τα πω τώρα εγώ και στη γλώσσα μας;» και τα είπε στα αρβανίτικα. Τότε αυτοί άρχισαν τις ζητωκραυγές. Όλοι οι άντρες του ένδοξου ναυτικού της Ελληνικής Επανάστασης ήταν Αρβανίτες. Ο Μιαούλης ήταν Αρβανίτης. Η Μπουμπουλίνα Αρβανίτισσα. Ο Μπότσαρης, ο Τζιαβέλας Αρβανίτες. Οι Σουλιώτισσες που χορέψανε τον χορό του Ζαλόγγου Αρβανίτισσες.
Δενξέρανε ελληνικά;
Ναι, δεν ξέρανε ελληνικά. Αυτοί είναι οι φοβεροί μύθοι που ταΐζουνε τα παιδιά στα σχολεία! Αν πάτε μια βόλτα στο Πεδίο του Άρεως που έχει τα αγάλματα με τους ήρωες της Επανάστασης, οι μισοί απ’ αυτούς είναι Αρβανίτες.
50.Και όταν λέμε Αρβανίτες, ποιους εννοούμε;
Είναι η λέξη που χρησιμοποιούσαμε για τους Αλβανούς πριν τους πούμε Αλβανούς. Το κράτος «Αλβανία» έγινε μετά τον Α’ Παγκόσμιο Πόλεμο. Κοιτάξτε να δείτε, πριν το 1821 οι διακρίσεις δεν ήταν μεταξύ Ελλήνων και Τούρκων, αλλά μεταξύ Χριστιανών και Μουσουλμάνων. Οι μισοί Αρβανίτες ήταν Χριστιανοί και πολεμούσαν μαζί με τους Έλληνες, ασχέτως αν δεν ήξεραν τη γλώσσα. Οι άλλοι μισοί ήταν Μωαμεθανοί (Τουρκαλβανοί) και πολεμούσαν με τους Τούρκους.
Εμείς δηλαδή είμαστε απόγονοι των Αρβανιτών;
Οι περισσότεροι ναι. Εμένα ο προπάππος μου κατέβηκε από την Ήπειρο, από τα Άγναντα. Όλη εκείνη η περιοχή ήταν ανακατεμένη: υπήρχαν Έλληνες, Αρβανίτες, Εβραίοι... Το ίδιο και η Μακεδονία. Ξέρετε πόσοι ήταν οι Έλληνες ορθόδοξοι που μιλούσαν ελληνικά στη Θεσσαλονίκη το 1911 όταν «απελευθερώθηκε»;
Πόσοι;
Μόνο το 11%. Το 50% ήταν Εβραίοι και οι υπόλοιποι Βούλγαροι, Τούρκοι, Σέρβοι… Άρα η Θεσσαλονίκη δεν απελευθερώθηκε. Κατελήφθη! Δεν μπορείς να λες ότι απελευθερώνεις μια πόλη, όταν απελευθερώνεις το 11%.
Αυτά δεν τα γράφει το βιβλίο της Ιστορίας, κύριε ......
Πολλά δεν γράφει! Η Μακεδονία γέμισε Έλληνες με την ανταλλαγή των πληθυσμών, αυτή τη διπλή εθνοκάθαρση, που έκαναν ο Βενιζέλος και ο Ατατούρκ. Νομίζω ότι είναι ένα από τα ειδεχθέστερα εγκλήματα στην ιστορία μας μετά τη Μικρασιατική καταστροφή. Πήραν τους Τούρκους που ήταν εγκατεστημένοι στην Ελλάδα και μιλούσαν ελληνικά και τους πήγαν στην Τουρκία. Και πήραν τους δικούς μας που ζούσαν στη Μ. Ασία, νιώθανε Έλληνες αλλά μιλούσαν τουρκικά και τους πήγαν στη Μακεδονία.
Με το ζόρι τους πήγαν;
Με το ζόρι! Ήταν κάτι το απάνθρωπο. Ξέρετε τι θα πει να πάρεις 1.000.000 Τούρκους και 1.500.000 Έλληνες, να τους ξεριζώσεις και να τους πετάξεις από δω κι από κει;
51.Λέτε, λοιπόν, ότι ήταν ένα διπλό έγκλημα και από τους Τούρκους και από τους Έλληνες;
Ακριβώς! Και συμφωνημένο! Άλλο έγκλημα ήταν όταν ο ελληνικός στρατός μπήκε στα ενδότερα της Μικράς Ασίας για να πάει μέχρι την Άγκυρα. Αυτό ήταν και έγκλημα και ηλιθιότητα. Ήταν ένας καθαρά επιθετικός πόλεμος. Ξαφνικά, δε μας έφτανε η Σμύρνη και τα παράλια, θέλαμε να πάρουμε όλη την Τουρκία. Έτσι χάσαμε τη Σμύρνη.
52.Την Πόλη λέτε να την πάρουμε ποτέ; (γέλια)
Εγώ έχω πει ότι ο μόνος τρόπος να πάρουμε πίσω την Πόλη και την Αγια-Σοφιά είναι να μπει η Τουρκία στην Ευρωπαϊκή Ένωση. Τότε θα μπορούμε να πηγαίνουμε κι εμείς στην Αγια-Σοφιά σαν στο σπίτι μας.
53.Για τις παραβιάσεις των Τούρκων στον εναέριο χώρο της Ελλάδας, τι έχετε να πείτε;
Μα δεν υπάρχουν παραβιάσεις.
Τι εννοείτε δεν υπάρχουν; Αφού στις ειδήσεις το λένε συνέχεια!
Ακούστε… Έχουμε κάνει κάτι παγκοσμίως πρωτότυπο. Ενώ έχουμε χωρικά ύδατα 6 μίλια, βγάλαμε κάποτε, στη δεκαετία του '30, ένα μπουγιουρντί και είπαμε ότι ορίζουμε εναέριο χώρο της Ελλάδας τα 10 μίλια. Το διεθνές δίκαιο λέει ότι στις θαλάσσιες περιοχές ο εναέριος χώρος είναι ίδιος με τον θαλάσσιο, δηλαδή 6 και 6. Δεν μπορείς να έχεις 6 μίλια θαλάσσιο και 10 μίλια εναέριο. Λοιπόν, οι Τούρκοι δεν το δέχονται αυτό. Και κανείς άλλος: ούτε οι Αμερικάνοι, ούτε οι Ρώσοι, ούτε το ΝΑΤΟ, ούτε η Ι.Α.Τ.Α που είναι ο διεθνής οργανισμός ο οποίος ρυθμίζει αυτά τα θέματα.
Δηλαδή οι Τούρκοι δεν είναι προκλητικοί;
Όχι, εμείς είμαστε προκλητικοί για την κοινή νοημοσύνη. Αυτοί πετάνε σε διεθνή εναέριο χώρο.
54.Και γιατί λέτε ότι μια τόσο απλή αλήθεια αποσιωπάται από τους πολιτικούς και από την τηλεόραση;
Αστειεύεστε; Μα πώς θα χτίσουν τον εχθρό για να δημιουργούν φόβο στον κόσμο;
Και σε τι χρησιμεύει αυτό;
Η κατασκευή εχθρών; Μεγάλη υπόθεση! Μας αποπροσανατολίζει απ’ όλα τα άλλα πράγματα. Μας ενώνει. Ο ορισμός του έθνους που έδωσε ο ιστορικός Karl Deutsch λέει: «Έθνος είναι μία ομάδα ανθρώπων που τους ενώνει μία εσφαλμένη άποψη για το παρελθόν και το μίσος ενάντια στους γείτονές τους».
Δηλαδή αυτά για τις παραβιάσεις τα ξέρουν καλά και ο Πρωθυπουργός και οι Υπουργοί;
Όλοι τα ξέρουν. Υπάρχει ένα ρητό του Σολωμού, που είναι το πιο αναρχικό και ανατρεπτικό πράγμα που έχει γραφτεί: «Το έθνος πρέπει να μάθει να θεωρεί εθνικόν ό,τι είναι αληθές». Λοιπόν, όλες αυτές οι αλήθειες που λέμε τόση ώρα, έπρεπε να είναι εθνικές. Στην Ελλάδα κάνουμε το ανάποδο: ό,τι θεωρούμε ότι είναι εθνικόν, το ονομάζουμε αληθές. Επειδή έτσι μας βολεύει!
55.Να τελειώσουμε με μερικές προσωπικές ερωτήσεις. Κλείσατε πρόσφατα το blog σας. Υπάρχει περίπτωση να το ξανανοίξετε;
Όχι, τα blog μου έκλεισαν τον κύκλο τους. Είναι έργο ζωής – σίγουρα το μεγαλύτερο και μάλλον το πιο σημαντικό μου βιβλίο. 450 δικά μουκείμενα, πάνω από χίλιες δικές μου φωτογραφίες και 90.000 σχόλια. Θα μείνουν εκεί όσο υπάρχει Internet. Και είναι ζωντανά: ακόμα έρχονται επισκέπτες και γράφουν σχόλια.
Τι είναι το πιο σημαντικό που κερδίσατε από το blog;
Την ηδονή της αμεσότητας. Ο συγγραφέας γράφει αλλά σπάνια γνωρίζει τις αντιδράσεις του αναγνώστη. Τα βιβλία είναι μποτίλιες στο πέλαγος. Ενώ στο blog το κοινό σου είναι μπροστά σου – όπως στο θέατρο.
56.Το πιο σημαντικό που χάσατε;
Τον ύπνο μου. Ήταν μία δουλειά τεράστια, να γράφεις κείμενα, να τα εμπλουτίζεις με φωτογραφικό υλικό, να διαβάζεις εκατοντάδες σχόλια κάθε μέρα και να απαντάς. Γι αυτό και τα έκλεισα – κάποια στιγμή διαλύθηκα.
57.Γιατί δεν κάνατε οικογένεια; Δε νιώσατε ποτέ την ανάγκη;
Οικογένεια έκανα – παντρεύτηκα τρεις φορές. Αλλά ακολούθησα το λατινικό ρητό aut liberi aut libri (ή παιδιά ή βιβλία). Έγραψα εξήντα βιβλία – άρα είμαι πολύτεκνος.
58.Οι γάτες υποκαθιστούν για εσάς τα παιδιά;
Όχι βέβαια. Σας παραπέμπω σε ένα δοκίμιο που υπάρχει στο site μου (www.ndimou.gr): «Υποκατάστατο ή αναντικατάστατο;». Τα ζώα είναι καθαρή φύση: σταθερή, έντιμη και αθώα. Δεν θα σε προδώσουν ποτέ. Η σχέση με τα ζώα είναι αναντικατάστατη.
59.Βιντεοπαιχνίδια παίζετε;
Φυσικά. Μετά τη συνέντευξη μπορούμε άμα θέλετε να παίξουμε και μαζί. Έχετε παίξει Wii;
Όχι, τι παιχνίδια έχει;
Είναι καταπληκτικό. Μπορείς να παίξεις πινγκ-πονγκ, μπόουλινγκ, ξιφομαχία, μποξ... Τελευταία με τη γυναίκα μου παίζουμε συνέχεια τένις.
60.Μποξ έχετε παίξει με τη γυναίκα σας;
Όχι ακόμα! (γέλια) Μια μέρα, όμως, μπορεί να πλακωθούμε.
61.Τι συμβουλή θα δίνετε σε ένα παιδί 16 χρονών;
Να μην δέχεται συμβουλές.
62.Σας έχει συλλάβει ποτέ η αστυνομία;
Ποτέ!
63.Έχετε δοκιμάσει ποτέ ναρκωτικά; Μαλακά ή σκληρά;
Λίγη φούντα πριν δεκάδες χρόνια.
64.Υπήρξατε ποτέ εθισμένος σε κάτι;
Σε φάρμακα και σε ανθρώπους – χωρίς αυτά δεν τα βγάζω πέρα.
65.Θα κάνατε ποτέ έρωτα με μια ωραία γυναίκα αν ήταν βλάκας;
Όχι
Σας έχει τύχει;
Ναι
.Και δεν κάνατε;
Έκανα, αλλά ήταν πολύ βαρετό. Διότι τελικά δεν κάνεις έρωτα με το σώμα ενός ανθρώπου. Εγώ ερωτεύομαι τις γυναίκες από το κεφάλι, από το μυαλό τους, και μετά κατεβαίνω…
66.Πιστεύετε ότι ο κόσμος θα σας θυμάται 100 χρόνια μετά το θάνατό σας;
Μου είναι εντελώς αδιάφορο – με ενδιαφέρει μόνο ό,τι συμβαίνει όσο μπορώ να το ζήσω.
67.Πώς θα θέλατε να πεθάνετε;
Θα ήθελα να πεθάνω στον ύπνο μου, σε μεγάλη ηλικία, χωρίς να καταλάβω τίποτα. Είναι ο μόνος τρόπος να πραγματοποιηθεί η άποψη του Γούντυ Άλλεν – που την συμμερίζομαι: «Δεν φοβάμαι τον θάνατο, αρκεί να μην είμαι εκεί όταν θα συμβεί».
68.Τι θα θέλατε να γράφει πάνω ο τάφος σας;
«Άντε και γαμηθείτε! Δεν ντρέπεστε να είστε ζωντανοί κι εγώ να μην υπάρχω;».

Αλαζονεία, υπεροψία, έπαρση...


Σύμφωνα με το λεξικό Πάπυρος - Larousse, αλαζόνας είναι ο υπερόπτης, αυτός ο οποίος θεωρει τον εαυτό του ανώτερο απο τους άλλους και συμπεριφέρεται ανάλογα.
Η Συνμπλόγκερ to Alataki σε μια κατ'ιδίαν συζήτηση που είχαμε περί του συνεντευξιαζόμενου, μου δήλωσε ότι τον παρακολουθούσε συχνά και παλαιότερα διάβαζε τα βιβλία του, στα οποία όμως, όπως εξ'άλλου και στην παραπάνω συνέντευξη, μεγάλη δόση έπαρσης του συγγραφέως  αποτυπωνόταν!
Η έπαρση συνέχισε είναι ιδίωμα που συναντάς σε διιοφυίες  ή σε ανόητους!
Εσείς πού θα τον κατατάσσατε???
Πυθαγόρας
-«Η Αγάπη που έχει κανείς για την πατρίδα του, προέρχεται από την Αγάπη που ένοιωσε για
την μητέρα του στην παιδική του ηλικία»
Ευριπίδης
Τα μεγάλα λόγια των υπερφίαλων γέννησαν μεγάλες συμφορές 
Ηρόδοτος
Ο Θεός αγαπά να ταπεινώνει τα υπερέχοντα 
Ηράκλειτος
Η έπαρση είναι εμπόδιο της προκοπής 

Σάββατο 26 Ιουνίου 2010

ΒΙΒΛΙΑ ΓΙΑ ΤΙΣ ΔΙΑΚΟΠΕΣ ΣΑΣ Νο 2

Γεύσεις... απο βιβλία που μπορείτε να πάρετε μαζί σας στην παραλία:
TO ANTIKEIMENO-NIKOΣ ΖΑΧΑΡΙΑΔΗΣ (Το κύκνειο άσμα του Φρέντυ Γερμανού)
Συνέχεια του 1ου μέρους

Η Λουντμίλλα ήταν πια βέβαιη για το αύριο που περίμενε τον νεαρό κομμουνιστή-μπορεί και να τον έστελνε κάποτε σε μια απ'τις καρέκλες του Κρεμλίνου. Ακόμα και την ώρα που ήταν έτοιμος να μπει μέσα της, είχε καταφέρει να σταματήσει. Θα νικούσε μια λοχαγό του Σοβιετικού Στρατού-αυτό η Λουντμίλλα μπορεί να μη του το  συγχωρούσε ποτέ. Δεν ήταν σίγουρος, αλλά σαν καλός κομμουνιστής τόβλεπε σαν μια πιθανότητα.Οι νόμοι του Κόμματος ήταν πιο σκληροί απ'τους νόμους της σάρκας!.......
........Είχαν βρεθεί πάλι ο ένας κοντά στον άλλον. Ήταν μισόγυμνοι, εκείνος χωρίς παντελόνι και εκείνη με το στήθος γυμνό και τις ρώγες όρθιες. Μπορεί και να ξανάκαναν έρωτα, αλλά άκουσαν έναν ελαφρύ θόρυβο πίσω τους.
-Σήκω πάνω Ιβάν! είπε κοφτά η Λουντμίλλα. Ένας γεροντάκος με στρατιωτική στολή σηκώθηκε κατάχλομος πίσω απ'τα θρανία. Τα μάτια του πηγαινοέρχονταν ανήσυχα απ'τα γυμνά μπούτια του Ελληνα στα όρθια στήθη της Λουντμίλλα. Ήταν ο Ιβάν Ταράσωφ, ένας απ'τους νυχτοφύλακες της ΚΟΥΤΒ.
-Με συγχωρείς, συντρόφισσα λοχαγέ! είπε. Νόμιζα πως ήσουνα μόνη. Ήρθε ένα μήνυμα απ'τον σύντροφο διοικητή, τραύλισε ο γέρος
-Τι μήνυμα Ιβάν?
-Πέθανε ο Λένιν! Ξαφνικά ο γέρος άρχισε να κλαίει . Έπεσε στα γόνατα κι άρχισε να φιλάει τις μπότες της Λουντμίλλα.
-Πέθανε ο πατερούλης μας συντρόφισσα. Πέθανε η ψυχή της επανάστασης. Τι θ'απογίνουμε τώρα?  Θάρθει πάλι ο Τσάρος να μας ρουφήξει το αίμα?
-Σήκω επάνω Ιβάν! Οι κομμουνιστές δεν κλαίνε Ιβάν. Έπρεπε να σ'το'χουν μάθει αυτό.  Ο σύντροφος ΄Λένιν ήταν βαριά άρρωστος-όλοι το ξέραμε. Αν δεν πέθαινε σήμερα θα πέθαινε σ'ένα μήνα.
Τι άλλο λέει το σήμα  Ιβάν?
-Θέλουν 4 μαθητές της ΚΟΥΤΒ για την τιμητική φρουρά στο φέρετρο.
-Γιατί κοιτάς τα βυζιά μου Ιβάν? Πόση ώρα ήσουν κρυμμένος πίσω απ'το θρανίο? τον ρώτησε γλυκά η φωνή της. 5,10 λεπτά?
-Δεν είδα τίποτα συντρόφισσα
-Μισή ώρα?
-Δεν είδα τίποτα ξανάπε ο γέρος κάνοντας άλλο ένα βήμα πίσω. Αλλά και νάβλεπα δεν θ'άνοιγα το στόμα μου σε κανένα. Είμαι τάφος εγώ, το ξέρει όλη η ΚΟΥΤΒ.
-Τα είδες όλα! Ελα εδώ Ιβάν. Η φωνή της Λουντμίλλα είχε γίνει πάλι γλυκειά και απαλή.
-Αν σ'αφήσω να φιλήσεις τα βυζιά μου θα ξεχάσεις αυτό που είδες!
Ο γέρος κοίταξε τώρα τον Έλληνα, που είχε γυρίσει το κεφάλι του απ'την άλλη μεριά σαν να μη ήθελε να βλέπει άλλο.
-Εγώ συντρόφισσα είμαι τάφος ψέλισε
-Το ξέρω! Τον θες όμως τον μεζέ σου-δεν είναι έτσι? Πού θα ξαναβρείς τέτοια ευκαιρία Ιβάν?
Ο γέρος την κοιτούσε σαν χαμένος... συντρόφισσα τραύλισε
-Ελα πιο κοντά Ιβάν Πόσο απαλή ήταν πάλι η φωνή της! Η Λουντμίλλα πήρε τρυφερά το κεφάλι του και το οδήγησε με το αριστερό της χέρι στον κόρφο της, ενώ με το δεξί έψαχνε στην στάντα της να βρεί το πιστόλι. Το βρήκε.
-Συντρόφισσα Λουντμίλλα, θα μπορούσα να πεθάνω για σένα! τραύλισε ο γερονυχτοφύλακας με το κεφάλι του χωμένο στον Παράδεισο.
-Θα πεθάνεις!!! Ούτε που πρόλαβε ο γέρος ν'ακούσει την πιστολιά. Τινάχτηκε και βρέθηκε ανάσκελα στο τσιμέντο.
Η Λουντμίλλα έβαλε το πιστόλι μέσα στην τσάντα και είπε
Ο Ιβάν ήταν ένας άτυχος γέρος και φόρεσε το σουτιέν της. Είδε μια λοχαγό του Σοβιετικού Στρατού νά κάνει έρωτα με έναν μαθητή της ΚΟΥΤΒ. Κανένας δεν έχει το δικαίωμα να ζει σήμερα στη χώρα αυτή ύστερα απο ένα τέτοιο λάθος!
- Μπορεί και να μη μιλούσε ανταπάντησε ο Έλληνας
-Ηταν έτοιμος να το σκάσει σαν λαγός! επέμενε εκείνη φορώντας την μπλούζα της. Ήταν ήρεμη, είχε λιώσει με την μπότα της μια κατσαρίδα.
Ο Ελληνας φόρεσε το παντελόνι του προσέχοντας πάντα τον γέρο που είχε απομείνει ανάσκελα, ΄μ'ένα λεκέ αίμα πίσω απο το κεφάλι.
-Μπορεί και να μη μιλούσε ξανάπε.
Η Λουντμίλλα του αποκρίθηκε σαρκαστικά.
-Κι ύστερα λες ότι έγινες επαναστάτης! Είσαι 6 μήνες στην Σοβιετική ΄Ενωση, αλλά κάτι μου λέει οτι απόψε  πήρες το πρώτο σου μάθημα σαν επαναστάτης!
Επλυναν το αίμα απ'το τσιμέντο, έβγαλαν το κουφάρι του γέρου απ'την Σχολή και τόριξαν στο ποτάμι. Θα τόβρισκαν την επόμενη μέρα ή μπορεί και να μην το έβρισκαν ποτέ... Σε μια Μόσχα που κήδευε τον Λένιν και την ίδια ώρα παράδερνε ανάμεσα στον σύντροφο Στάλιν και τον σύντροφο Τρότσκυ, η εξαφάνιση ενός γερο-νυχτοφύλακα της ΚΟΥΤΒ θάκανε την ίδια εντύπωση με την εξαφάνιση μιας μύγας στα δυτικά Ουράλια.


Τώρα ο Έλληνας ήταν ξαπλωμένος στο κρεβάτι της Λουντμίλλα Μυλόβα.
-Πιστεύεις αλήθεια ότι μπορώ να γίνω αρχηγός? τη ρώτησε
Η Λουντμίλλα χαμογέλασε. Είχε μοιραστεί μια λυσσασμένη νύχτα αλλά ήταν σίγουρη ότι στο μυαλό και στην ψυχή του νέου δεν τούχε μείνει τίποτα απ'ότι έζησαν μαζί. Το μυαλό του ήταν σφηνωμένο πάντα στο Κόμμα.
-Πολλοί μπορούν αλλά ένας γίνεται, του απάντησε
-Τι πρέπει να κάνω?
Η Λουντμίλλα σκέφτηκε πως ήταν πια αργά για να του πει να γνωρίσεις τον Λένιν.Αλλωστε η ίδια ποτέ δεν πίστεψε ότι ο Λένιν ήταν η δύναμη στο Κόμμα. Απο το 1918 που είχε έρθει στη Μόσχα και είχε αρχίσει μεθοδικά ν'αλλάζει κρεβάτια στο Κρεμλίνο, έψαχνε να βρει απο ποιον ξεκινούσε η δύναμη αυτή. Απ' τον Τρότσκυ? Απ'τον Ζηνόβιεφ? Απ'τον Κάμενεφ? Μερικοί ήταν καλοί εραστές, κανένας όμως δεν ήταν η μεγάλη δύναμη. Μόνο ο Στάλιν σκέφτηκε η Λουντμίλλα αλλά δεν το'πε στον νεαρό Έλληνα-ήταν πολύ νωρίς για ν'αρχίσει να μαθαίνει.
-Τι πρέπει να κάνω? την ξαναρώτησε
-Να περιμένεις! Θες να σε βάλω αύριο φρουρά στον Λένιν?
-Θα το κάνεις αυτό, συντρόφισσα ρώτησε αλαφιασμένος
-Στο χέρι μου είναι είπε αδιάφορα. Θα βάλω έναν Βούλγαρο, ένα Σέρβο, έναν Τούρκο και έναν Έλληνα, είπε με μάτια μισόκλειστα σαν να εμπνεόταν ένα πίνακα ζωγραφικής. Τα Βαλκάνια ενωμένα φυλάνε το φέρετρο του Λένιν. Μπορεί η φωτογραφία να ταξιδέψει σ'όλη την Ευρώπη.
Θα σε βάλω δίπλα στον Τούρκο. Σε πειράζει? Γιατί το 1919 ήσουν έτοιμος να πολεμήσεις τους Τούρκους.
Τον είδε να δαγκώνει τα χείλη του, αλλά συνέχισε: Θέλατε να πάρετε την Πόλη-το ξέχασες? Είχες κάνει και αίτηση να σε πάρουν εθελοντή στον Ελληνικό Στρατό!!!
-Διάβασες το φάκελλό μου? Μερικές σταγόνες ιδρώτα φάνηκαν στο μέτωπο του νεαρού.
Ήμουν δεκάξι χρονών είπε...εκείνη δεν μίλησε
-Νυστάζω είπε η Λουντμίλλα
-Θα με βάλεις αύριο φρουρά στον Λένιν?
Η γυναίκα γύρισε απότομα και τον κοίταξε κι ο Έλληνας κατάλαβε το λάθος του-το παγωμένο βλέμμα του θύμισε το χρώμα που είχαν πάρει τα μάτια της την ώρα που σκότωνε χτες τον γέρο.
-Κοιμήσου! του είπε.
Δεν πρέπει να ξανακάνω άλλο λάθος, σκέφτηκε ο νεαρός Έλληνας. Αυτές οι γυναίκες είναι σαν το Κόμμα-δεν συγχωράνε το δεύτερο λάθος!
.........................................................................................................................................................
 Φινάλε 

Απο τις εξομολογήσεις της Ρούλας Κουκούλου(συζύγου του Νίκου Ζαχαριάδη) στον Φρέντυ Γερμανό


....Είναι μια πληγή μου το πώς πέθανε ο Νίκος. Το ότι δεν πίστεψα πως θ'αυτοκτονούσε και δεν πήγα είναι μια ανοιχτή μου πληγή....Μετά τη διαγραφή του δεν του έγραψα εγώ - δεν μου έγραψε κι εκείνος. Αλλά ξέρω πόσο μ'αγαπούσε.  Είχε τη φωτογραφία μου στο σπίτι του στο Σοργκούτ...δεν φανταζόμουνα ...σ'ενα σπίτι απομονωμένο, ήσαν φύλακες βαλμένοι γύρω-γύρω. Εκατό φορές να τον είχαν σε φυλακή σε στρατόπεδο. Αυτή η απομόνωση ήταν φοβερό πράγμα...
Πόσο πολύ αγαπούσε την πατρίδα του...θα σας πω κάτι συγκινητικό. Φεύγοντας είχε πάρει ένα σακκουλάκι χώμα, χώμα ελληνικό και τ'άφησε στο παιδί το Σήφη. Του είχε πει άμα πεθάνω να μου το βάλεις. Και του το βάλαμε. Για σκεφτείτε. Έτσι ύστερα απο τόσα χρόνια έτσι ανταμώσαμε...
Πονάω τώρα που τον σκέφτομαι τις νύχτες....Αυτό που καίει είναι ότι δεν πρόλαβα ότι δεν πίστεψα πως θ'αυτοκτονήσει. Άς πήγαινα κι ας μην άλλαζε τίποτα. Να ιδεί ότι πήγα. Να μη φύγει τόσο πικραμένος....

Η Ρούλα Κουκούλου μ'άλλες εξόριστες

** Το πλαστό "πιστοποιητικό θανάτου"με εντολή της ΚΑ ΓΚΕ ΜΠΕ, αναφερόταν σε ανακοπή καρδιάς, αποσιωπώντας το Πρωτόκολλο της επιτόπου ιατροδικαστικής έρευνας, με την πραγματικά φρικιαστική περιγραφή πάσης λεπτομερείας, πλην όμως και με την πάσα αλήθεια( Σ.τ.Επ) 
Η Ρούλα Κουκούλου μ'αντάρτισσες στο βουνό


Αποσπάσματα απο την αρχή και το τέλος του βιβλίου:  TO ANTIKEIMENO-NIKOΣ ΖΑΧΑΡΙΑΔΗΣ

Πέμπτη 24 Ιουνίου 2010

ΒΙΒΛΙΑ ΓΙΑ ΤΙΣ ΔΙΑΚΟΠΕΣ ΣΑΣ

Γεύσεις... απο βιβλία που μπορείτε να πάρετε μαζί σας στην παραλία:
TO ANTIKEIMENO-NIKOΣ ΖΑΧΑΡΙΑΔΗΣ (Το κύκνειο άσμα του Φρεντυ Γερμανού)
ΣΟΡΓΚΟΥΤ 1973

 Ο Γερο-Εξόριστος με τα μακριά μαλλιά  και την μεγάλη τριγωνική γενειάδα, που τον έκαναν να  μοιάζει με Ρώσσο ιερομόναχο, έγραφε απ'το πρωί. Τώρα είχε νυχτώσει και συνέχιζε να γράφει.
Ήταν Ιούλιος, δηλαδή ο μόνος μήνας που έκανε καλοκαίρι στο Σοργκούτ το μακρινό εκείνο μέρος της Σιβηρίας όπου τον είχαν αμπαρώσει οι Σοβιετικοί απ' το 1962.  Κάποτε ήταν ο αρχηγός του μισού σχεδόν ελληνικού λαού, αλλά είχε κάνει μια λάθος επανάσταση και δεν είχε καταφέρει να κυβερνήσει τον άλλον μισό. Αυτός ήταν ο λόγος που τον είχαν κλοτσήσει σ'εκείνη την στενάχωρη μικρή πόλη, όπου η θερμοκρασία έφτανε καμμιά φορά τον Χειμώνα τους -50 και- 55 βαθμούς Κελσίου.
"Φωλιά της αρκούδας" έλεγε ο γέρος την πόλη αυτή, αλλά στους 50 βαθμούς ψόφαγαν ακόμα και οι αρκούδες! Πώς είχε καταφέρει ν'αντέξει εκείνος?
..Στο Σοργκούτ τον φώναζαν Νικολάι Νικολάε, αλλά το πραγματικό του όνομα ήταν Νίκος Ζαχαριάδης.
Το πρωί που είχε αρχίσει να γράφει, ήταν πολύ αγριεμένος, όπως ήταν κι όλα αυτά τα 11 χρόνια που τον είχαν χωμένο στη φωλιά της αρκούδας.
"Απαιτώ να με αποκαταστήσετε!" ούρλιαζε κάθε τόσο απ'την άκρη της στέπας η γριά αρκούδα."Απαιτώ να μου δώσετε πίσω την κομμουνιστική  μου τιμή!" Του ήταν αδύνατον να πεθάνει χωρίς αυτήν...
Άφησε κάτω την πένα και πήρε απ'΄το τραπέζι τη θηλιά, που την έπλεκε προσεκτικά όλη την προηγούμενη μέρα και θα την περνούσε στο λαιμό του λίγο μετά τα μεσάνυχτα, δηλαδή την 1η Αυγούστου του 1973. Ήταν η μέρα που είχε γεννηθεί-θα γινόταν 70 χρονών! Ήταν μια καλή μέρα για ν'αυτοκτονήσει, γιατί θα'χε να θυμηθεί ένα σωρό πράγματα. Θα θυμόταν τα γενέθλιά του, που τα γιόρταζε όταν ήταν παιδάκι στην Νικομήδεια και την ταυτότητα που τούφτιαχνε η μάνα του η Ερατώ.  Ήταν μια γυναίκα με σφιγμένο πρόσωπο και ήρεμα μάτια , που δεν μιλούσε πολύ. Ο Ζαχαριάδης σκέφτηκε τώρα πως η μάνα του ήταν αυτό που είχε αγαπήσει περισσότερο απο κάθε τι άλλο στον κόσμο-ίσως πιο πολύ κι απ'τον Στάλιν.
Η Ερατώ είχε περάσει δύσκολες ώρες μαζί του, στη δεκαετία του '20 και στη δεκαετία του '30, όταν τον έβλεπε να μπαινοβγαίνει στις φυλακές. Ύστερα όμως το 1945, όταν είχε γυρίσει απ' το Νταχάου  και του χαν κάνει εκείνη τη γιορτή στο Στάδιο, το πρόσωπο της Ερατώς, έλαμπε! Ήταν η πρώτη φορά που έβλεπε τον γιό της να δοξάζεται σαν Θεός.  Πόσος κόσμος είχε μαζευτεί άραγε εκείνη τη μέρα; αναρωτήθηκε.
Βέβαια πάνω στο στριμωξίδι εκείνης της μέρας τούχαν κλέψει και το πορτοφόλι. Τά'χε αυτά η λαική δόξα!
...Ήθελε να δηλώσει το Κόμμα ανοιχτά και ξεκάθαρα πως δεν ήταν χαφιές και πράκτορας της Ιντέλλιτζενς Σέρβις, όπως τον είχαν κατηγορήσει. Ήθελε επίσης το Κόμμα να τον αφήσει ελεύθερο, να γυρίσει και να δικαστεί στην Ελλάδα! Του είχαν απαντήσει-καλά θα το σκεφτούμε-αλλά ήξερε πως δεν θα γινόταν τίποτε. Τους είχε δώσει διορία ως απόψε  τα μεσάνυχτα, ήταν  όμως  σίγουρο πως  δεν  θα'ρχόταν κανείς. Το λάθος μου ήταν πως δεν γύρισα στην Ελλάδα όταν ήταν ακόμα καιρός σκέφτηκε. Έπρεπε να τοχε κάνει μόλις τέλειωσε ο Εμφύλιος-αντί να πάει στην Ρουμανία πρόσφυγας, έπρεπε να περάσει κρυφά τα αλβανικά σύνορα και να γυρίσει στην Αθήνα. Θα προλάβαινε και την μάνα του ζωντανή και θα ξανάβλεπε την Πάρνηθα...ήταν αστείο αλλά η γριά Ερατώ και η Πάρνηθα ήταν τα μόνα όμορφα πράγματα που θυμόταν απ'την Ελλάδα...
Ο Εξόριστος βγήκε απο την καλύβα του και κοίταξε απέναντι, την παράγκα με τη φρουρά που τον φύλαγε και τον προβολέα που έπεφτε πάνω στο κερεββάτι του όλη την νύχτα. Είχε μάθει να κοιμάται με τον προβολέα, όπως είχε μάθει στη Σιβηρία κι ένα σωρό άλλα πράγματα. Ήταν ωραίο να κοιμάσαι με προβολέα-έκανες πιο φωτεινό ύπνο! Η φρουρά ήταν βέβαια πάντα άντρες της ΚΑ-ΓΚΕ-ΜΠΕ, που έδιναν κάθε δώδεκα ώρες υπόμνημα για τις κινήσεις του. "Αντικείμενο" τον αποκαλούσαν στις αναφορές τους. Τους ήξερε όλους με τ'όνομά τους, ήταν οι σύντροφοι μιας ολόκληρης ζωής-και τώρα ήταν οι σύντροφοι της τελευταίας του νύχτας.
-Καλησπέρα, σύντροφε Σεργκέι είπε
-Καλησπέρα σύντροφε Νικολάι του χαμογέλασε ο δεσμοφύλακας.
-Γέννησε η γυναίκα σου? ΄
-Γεννάει όπου νάναι και ο γιατρός μου είπε πως είναι αγόρι.
- Μπράβο είπε ο Ζαχαριάδης, έχω κι εγώ γιο όπως ξέρεις. Είναι σπουδαίο πράγμα νάχεις γιό.
Στην πραγματικότητα είχε δύο γιούς,αλλά τον μεγαλύτερο τον Κύρο είχε να τον δει κάμποσο καιρό. Είχαν τσακωθεί άγρια για τον Στάλιν πριν μερικά χρόνια και δεν είχαν ξαναμιλήσει απο τότε. Ο γερο-εξόριστος όμως ήξερε ότι κάθε φορά που έκανε απεργία πείνας ο Κύρος ήταν αυτός που έτρεχε στο Κρεμλίνο και φώναζε" Σώστε τον πατέρα μου-πεθαίνει!" Κι αργότερα όταν είχαν αρχίσει στη Σιβηρία να σαπίζουν τα ούλα του και να του πέφτουν τα δόντια, ο Κύρος ήταν αυτός που του είχε στείλει εκείνη την γιατρίνα την Νίνα, σκέφτηκε και χαμογέλασε μέσα στην καλοκαιρινή νύχτα.
-Εσύ δεν έχεις γυναίκα σύντροφε Νικολάι;
-Πέθανε!
Ο Σεργκέι κούνησε θλιμμένα το κεφάλι του.
-Τόχα καταλάβει είπε. Γι'αυτό δεν σε ρωτούσα τόσο καιρό. Πάνε πολλά χρόνια?
-Πολλά!
Ήταν το 1957 που είχε κυκλοφορήσει εκείνη η ανακοίνωση του Κόμματος που τον έλεγε προδότη, κι η γυναίκα του, σαν αφοσιωμένο μέλος, είχε βάλει την υπογραφή της φαρδιά πλατιά, μαζί με τ'άλλα αφοσιωμένα μέλη!
-Καληνύχτα σύντροφε Σεργκέι
-Καληνύχτα τούπε ο φρουρός.
-Μη δουλέψεις άλλο απόψε, του φώναξε Κοιμήσου τώρα και δουλεύεις αύριο πάλι
-Αύριο έχω τα γενέθλιά μου...του χαμογέλασε ανοιχτόκαρδα
-Ξέρεις εσύ κανένα που να δουλεύει στα γενέθλιά του? και μπήκε στην καλύβα.
Ήταν μια απλή καλύβα με 3 κρεβάτια ένα τραπέζι με καρέκλες και βιβλιοθήκη. Να γράψω ή να διαβάσω τώρα? αναρωτήθηκε ο γέρος. Δεν του έμεναν πολλές ώρες-καλύτερα να τις ξόδευε στη σκέψη. Τί θα σκεφτόταν όμως? Κάτι που αγαπούσε ίσως πολύ. Το Κόμμα? Μα το Κόμμα ήταν ένα σκοτεινό γραφείο με μια σφραγίδα που εξόντωνε συντρόφους και τους έστελνε σε φυλακές και εξορίες. Όπως έκανες κι εσύ! τούπε μια φωνή μέσα του. Όπως έκανα κι εγώ παραδέχτηκε. Όμως ήταν ακόμα 8000 εκεί στην μακρινή Τασκένδη , που εξακολουθούσαν να τον βλέπουν σαν Θεό. Τούς ήξερε έναν-έναν με τ'όνομά τους. Αυτοί είναι οι σύντροφοί μου. Κι' ύστερα σκέφτηκε με θλίψη: O Bλαντάς, ο Γούσιας, ο Μπαρτζώτας, ήταν οι πιο πιστοί του μέσα στο Κόμμα, αλλά και οι πιο ασήμαντοι. Όλοι οι άλλοι ήταν χαφιέδες και προδότες. Ο Άρης ήταν προδότης, είπε τώρα γεμάτος πείσμα. Ο Πλουμπίδης ήταν προδότης. Ο Μάρκος ήταν προδότης. Προδότες  λοιπόν...χάρηκε που κρατούσε μέσα του ζωντανό αυτό το άγριο πείσμα. Εκείνος θα πέθαινε, αλλά το πείσμα θα'μενε στον αέρα, θα ταξίδευε μες στον χρόνο και θα κρατούσε όρθιο τον μύθο του Μεγάλου Αρχηγού...
....-Τώρα γίνεσαι σαν τον παλιό Ζαχαριάδη, που δεν παραδεχόταν ποτέ τα λάθη του! τούπε ο Θάνατος.
Τα ρίχνεις όλα στους άλλους και δεν παραδέχεσαι ότι κλότσησες μια ολόκληρη χώρα σ'ένα ποτάμι απο αίμα!
- Έκανα μια επανάσταση είπε ο γέρος. Για τον Λαό και για το Κόμμα.
-Τρίχες είπε ο Θάνατος. του χαμογέλασε σκληρά μέσα στο μισοσκόταδο της καλύβας...
Υστερα ο Θάνατος ξανάπε
-Θυμήσου
-Προτιμώ να θυμηθώ κάτι όμορφο, ΄ψιθύρισε ο εξόριστος κι ένιωσε πως έχανε σιγά-σιγά όλη την δύναμή του.Εμείς οι Κομμουνιστές δεν πιστεύουμε στον Θεό ούτε φέρνουμε παπάδες να μας ξομολογήσουν. Προτιμώ αντί να 'ξομολογηθώ να θυμηθώ κάτι όμορφο.
Ο Θάνατος χαμογέλασε πάλι κι ήταν σαν να του χαμογέλασε ένας σκύλος.
-Εντάξει είπε, τότε θυμήσου τα νιάτα σου,θυμήσου την Σοβιετική Ένωση του 1924. Θυμήσου την ΚΟΥΤΒ. Θυμήσου εκείνη την Ρωσσίδα σκύλα που σ'έριξε στο κρεββάτι της και σου άνοιξε τον μεγάλο δρόμο. Πάλι  ο σκύλος χαμογέλασε μέσα στο σκοτάδι ...
"Ευτυχώς αυτά τα πράγματα μένουν στο σκοτάδι και το Κόμμα δεν τόμαθε ποτέ! Αλλιώς θα σ'είχε διαγράψει απ'τα είκοσι ένα σου χρόνια..."
ΜΑΘΗΜΑ ΠΑΛΗΣ ΣΤΗΝ ΚΟΥΤΒ

 Η Λουντμίλλα Μυλόβα, λοχαγός του Σοβιετικού Στρατού, που ήταν στα 1924η γυμνάστρια της ΚΟΥΤΒ(Το Κομμουνιστικό Πανεπιστήμιο των Εργαζομένων της Ανατολής) κοίταζε προσεκτικά το άτριχο μπράτσο του νεαρού άντρα που κοιμόταν ολόγυμνος πλάι της στο κρεβάτι.
Ειναι σαν αρχαίο ελληνικό άγαλμα, σκέφτηκε κι ένιωσε έναν ερεθισμό στη σκέψη πως είχε βιάσει για πρώτη φορά στην κομμουνιστική της πορεία ένα αρχαίο ελληνικό άγαλμα.
Όλα είχαν αρχίσει το προηγούμενο βράδυ μετά το μάθημα της πάλης.
Η Λουντμίλλα είχε καρφώσει το βλέμμα της στον νεαρό Έλληνα, που όλοι έλεγαν ότι είχε το πιο γρήγορο μυαλό σ'όλη την Κουτβ και ρουφούσε σαν σφουγγάρι τις μαρξιστικές αναλύσεις.
"Μια μέρα ο Ζαχαριάδης θα κουμαντάρει το Ελληνικό Κομμουνιστικό Κόμμα" είχε πει φωναχτά ένας δάσκαλος που έκανε Ιστορικό υλισμό αλλά η Λουντμίλλα είχε  όπως πάντα τις αντιρρήσεις της.
"Είναι πεισματάρης και δεν παλεύει καλά!" "Δεν μου γεμίζει το μάτι"
 Η αλήθεια ήταν ότι της είχε γεμίσει το μάτι απ'την πρώτη μερα που τον είδε να βγάζει το πουκάμισό του και το παντελόνι του."Αυτό το κορμί σκέφτηκε θα'πρεπε να πελεκηθεί πάνω σε μάρματο και να στηθεί στη μέση της Κόκκινης πλατείας. Είναι το κορμί ενός κομμουνιστή!"
 Η Λουντμίλλα ένιωσε την ανάγκη να πιει λίγη βότκα ακόμα.
-Τελειώσαμε!
Τα κορμιά που μέχρι εκείνη την ώρα πάλευαν μανιασμένα στο παγωμένο τσιμέντο έμειναν ξαφνικά ασάλευτα σαν νάχε σταματήσει η μηχανή που πρόβαλλε την ταινία.
Ένας Πολωνός της δεύτερης τάξης ρώτησε
-Από τώρα? η Λουντμίλλα είπε ξερά
-Είδα ότι είχα να δω. Ο Ελληνας θα μείνει είπε
Στην αίθουσα απλώθηκε απόλυτη ησυχία.
-Εκανες στο μάθημα τρία λάθη. είπε η παγερή Μογγόλα στον Έλληνα
-Οι άλλοι να φύγουν
-Δεν έκανα κανένα λάθος απάντησε ήρεμα ο νέος άντρας. Ενα παγωμένο ρεύμα διαπέρασε τώρα τον θάλαμο γυμναστικής της ΚΟΥΤΒ.
-Γδύσου ! τον διέταξε
Ο Ζαχαριάδης έβγαλε ήρεμα το πουκάμισό του. Δεν έκανα λάθος ξανάπε
Η Λουντμίλλα δάγκωσε τα χείλια της. Και το παντελόνι! είπε
Τώρα ο Έλληνας ήταν γυμνός μπροστά της. Ατάραχος σαν Θεός.
-Θες να σου δείξω ποια ήταν τα λάθη σου?
-Με ποιο τρόπο?
Η Λουντμίλλα έβγαλε την μπλούζα της κι ύστερα τη φούστα της.
-Παλεύοντας είπε
Έβγαλε το σουτιέν της κι ύστερα την κυλότα της. Όλα αυτά βέβαια ήταν περιττά για ένα μάθημα πάλης αλλά ύστερα απο 6 βότκες μπορούσε να κάνει πράγματα που δεν είχε ξανακάνει στην σχολή.
-Πιάσε με κι εσύ! Ξέχνα ότι είμαι γυναίκα, πες ότι παλεύεις μ'άντρα!.......το μόνο που ήθελε ήταν να τον δεχτεί μέσα της, να ξαπλώσει ανάσκελα και να καλωσορίσει τρυφερά εκείνο το αρσενικό έμβολο που θα την ξαλάφρωνε απ'τους χυμούς μιας κουραστικής μέρας. Ο νεαρός όμως σταμάτησε ξαφνικά σαν ένα μοτέρ  που του είχαν γυρίσει απότομα τον διακόπτη. Δεν είναι δυνατόν! σκέφτηκε η Λουντμίλλα. Κανένας άντρας δεν μπορεί να το κάνει αυτό! Γύρισε να τον κοιτάξει, αλλά ο νεαρός έκανε μια λάθος λαβή και βρέθηκε ξαφνικά ανάσκελα, έχοντας τώρα την γυναίκα απο πάνω του. Τα πρόσωπά τους είχαν κοκκινίσει αλλά εκείνος την κοίταζε ήρεμα.
-Κέρδισες συντρόφισσα της είπε, έκανα Λάθος στην τελευταία λαβή.
-Κέρδισες, τελικά είχες δίκιο αυτή τη λαβή την κάνω πάντω λάθος!

ΣΥΝΕΧΙΖΕΤΑΙ....

Τετάρτη 23 Ιουνίου 2010

ΟΙ "Δείξε ότι έχεις κρυμμένο..."

Το συγκρότημα
απο το zoo της Κινσάνσα του Κογκό


Staff Benda Bilili

Το πιο πιθανό είναι να μην έχετε ακούσει ποτέ τίποτα γι' αυτήν την "ανορθόδοξη" μπάντα από το Κονγκό, που ξεπήδησε στα charts της world music πριν από 2 χρόνια. Είναι να αναρωτιέται κανείς, πώς κατάφεραν αυτοί οι τύποι, που ζουν εξαθλιωμένοι ανάμεσα σε εκατοντάδες χιλιάδες συμπατριώτες τους στους δρόμους της Κινσάσα (πρωτεύουσα του Κονγκό) να ηχογραφήσουν τα τραγούδια τους και να φτάσουν να τα παρουσιάζουν στην Ευρώπη. Οι Staff Benda Bilili αποτελούνται από 4 παραπληγικούς, καθηλωμένους στα αναπηρικά καροτσάκια τους (η πολυεμελίτιδα σαρώνει το Κονγκό που μετράει εκατοντάδες χιλιάδες ανάπηρους, μιας και το εμβόλιο της ασθένειας είναι δυσεύρετο), έναν υιοθετημένο πιτσιρικά του δρόμου και άλλους 5 περιστασιακούς μουσικούς. Απίθανο!!!
Ζουν στον ζωολογικό κήπο της Κινσάσα και τα μουσικά τους όργανά είναι αυτοσχέδια. Η ανεπιτήδευτη μουσική τους ξεπερνά τα όρια της κονγκολέζικης ρούμπας και ανακατεύεται με το rhythm 'n' blues και τη reggae. Μια πραγματική πρόταση, από το 2ο Kosmos Festival!
Μερικά πράγματα που ξέρω για τους Staff Benda Bilili:
  • Το όνομα της μπάντας σημαίνει "Δείξε ό,τι είναι κρυμμένο".
  • Τα μουσικά τους όργανα είναι αυτοσχέδια. Οι κιθάρες τους χειροποίητες, τα κρουστά τους καθημερινά αντικείμενα (καρέκλες κ.ά.), αλλά οι μουσικές τους αληθινός θησαυρός. 
  • Το προστατευόμενο μέλος της μπάντας, ο πιτσιρικάς που υιοθέτησαν, είναι πια 18 χρονών και εκτός από την αυτοσχέδια κιθάρα του παίζει κι ένα είδος μονόχορδου λαούτου.
  • Τους ανακάλυψε ο Vincent Kenis, ένας Βέλγος παραγωγός ειδικευμένος στην Κονγκολέζικη μουσική, που τους άκουσε τυχαία να παίζουν στους δρόμους της πρωτεύουσας. Ήταν ο άνθρωπος που τους έβαλε στο στούντιο για να ηχογραφήσουν το ντεμπούτο άλμπουμ τους με τίτλο "Tres, Tres, Fort" (Πολύ, πολύ δυνατό).
  • Το 2009 κέρδισαν το βραβείο του καλύτερου σχήματος στο Womex (World Music Expo).
 Οι Staff Benda Bilili μας επισκέφθηκαν στις 11/6/2010 και άφησαν τους μουσικούς ήχους τους
 στο θέατρο βράχων, στο  2ο ΦΕΣΤΙΒΑΛ ΚΟΣΜΟΣ που το διοργανώνει ο ραδιοφωνικός σταθμός ΚΟΣΜΟΣ


Στο παρακάτω τραγούδι POLIO οι στίχοι αναφέρονται στην ασθένεια που μαστίζει την χώρα του ΚΟΓΚΟ την πολυομυελίτιδα και αφήνει πίσω της θύματα. Προτρέπει τους γονείς να  εμβολιάσουν τα παιδιά τους για να αντιμετωπίσουν την μάστιγα.
Τους προτρέπει να στέλνουν τα παιδιά τους στα σχολεία και να επιδιώκουν την μόρφωση...

το cd ονομάζεται " tres,tres fort" : http://rapidshare.com/files/398968356/Staff_Benda_Bilili_-_Tres_Tres_Fort__2009_.rar.html


Μίλησαν αποκλειστικά στο Asante μετά την εκπληκτική τους εμφάνιση:

Το μεγαλύτερο όνομα του δεύτερου Kosmos Festival, οι Κονγκολέζοι Staff Benda Bilili (το όνομά τους σημαίνει στα Λινγκάλα «δες πέρα από την εμφάνιση» ή πιο ελεύθερα «ανέδειξε το ό,τι είναι κρυμμένο») ανέβηκαν στην σκηνή καθηλωμένοι οι πιο πολλοί πάνω στα αναπηρικά τους καροτσάκια, μπροστά σε λιγοστό κόσμο κάτι όμως που κράτησε για ελάχιστα δευτερόλεπτα μιας και κέρδισαν το κοινό αμέσως.
Στην μια περίπου ώρα που εμφανίστηκαν έπαιξαν τα πιο πολλά τραγούδια του καταπληκτικού δίσκου τους “Tres Tres Fort”. Ξεκίνησαν με το τραγούδι “Moziki” με τον Coco Ngambali να τραγουδά δυνατά και τον δεκαοκτάχρονο (πια) Roger Landu να κάνει μια εισαγωγή στο παίξιμο του satonge, του αυτοσχέδιου πρίμου οργάνου που αποτελείται από μια χορδή ηλεκτρικής κιθάρας «δεμένη» ανάμεσα σε ένα κονσερβοκούτι και ένα ευλύγιστο μικρό ραβδάκι, του οποίου τον ήχο άνετα θα μπορούσε κανείς να μπερδέψει με αυτό της ηλεκτρικής κιθάρας που σολάρει. 
Στην συνέχεια, κι ενώ ο κόσμος άρχισε να «ζεσταίνεται» και να πλησιάζει την σκηνή έπαιξαν το “Moto Moindo” και το συγκινητικό “Poliomyelite” την ιστορία της ζωής των πιο πολλών μελών της μπάντας, με τον Ricky Likabu να τραγουδά με κάτι από τον άλλο μεγάλο του Κονγκό, τον François Luambo Makiadi κατά κόσμον Franco. Σειρά είχε η μεγαλύτερη επιτυχία τους το “Je t’aime” κατά το οποίο ο κόσμος άρχισε να χορεύει και να επευφημεί και το “Avramandole” με τον Kabamba Kabose Kasungo να χορεύει σε στυλ James Brown παρότι στηρίζονταν στις πατερίτσες του! Το “Marguerite” που ακολούθησε (κατά την προσωπική μου άποψη το καλύτερό τους τραγούδι) ήταν πραγματικά το highlight της εμφάνισής τους με κάτι για άλη μια φορά από Tpok Jazz. Η αστείρευτη ενέργειά τους συνεχίστηκε με τα τραγούδια “Kuluna”, “Mwana” και “Mama Africa” για να κλείσουν με αυτοσχεδιαστική διάθεση πάνω στο ομώνυμο τραγούδι τους “Staff Benda Bilili”! Ο manager τους Michel Winter εμφανίστηκε στην σκηνή κι ευχαρίστησε τον κόσμο. Τον συνάντησα backstage λίγη ώρα μετά μαζί με τον συνεργάτη του Asante τον μουσικό Jerome και τον ρώτησα για την πιθανότητα κάποιας μικρής συνέντευξης. Μου απάντησε πολύ ευγενικά πως δεν αρέσει στην μπάντα να δίνει συνεντεύξεις μετά τα live. «Δεν έχεις όμως να χάσεις αν τους ρωτήσεις εσύ ο ίδιος»!. Αδράττοντας λοιπόν την ευκαιρία μέσω των γαλλικών του Jerome ρώτησα τον άτυπα «αρχηγό» της μπάντας, τον Ricky Likabu ο οποίος μου είπε «Εννοείται! Γιατί όχι; Μήπως υπάρχουν πολλά περιοδικά για την Αφρική»; και μου υπέδειξε τον περκασιονίστα Randy Buda:
  • Πως νοιώθετε που είστε στην Ελλάδα;
  • Πανευτυχείς! Είναι η πρώτη μας φορά στη χώρα σας και είναι πολύ ωραία εμπειρία για εμάς. Η συναυλία ήταν τέλεια και το κοινό ήταν υπέροχο! Ήρθαμε για να δείξουμε την δουλειά μας και νομίζω πως πήγε καλά.
  • Τι θα πρέπει να περιμένουμε από τους Staff Benda Bilili στο μέλλον;
  • Οτιδήποτε είναι στον προγραμματισμό οποιασδήποτε μπάντας: καινούρια τραγούδια, καινούριος δίσκος και πολλές εμφανίσεις σε πολλές χώρες του κόσμου. Υπάρχει και το ντοκιμαντέρ που φτιάχτηκε για εμάς, το οποίο θα κυκλοφορήσει σύντομα, το οποίο δεν έχει καμία σκηνοθεσία. Είναι απλά η αλήθεια καταγεγραμμένη μέσα από την κάμερα.
  • Πώς βλέπετε την κατάσταση στο Κονγκό;
  • Σίγουρα είναι πιο σταθερή από το παρελθόν. Νομίζω πως το μέλλον είναι ευοίωνο, όχι μόνο για το Κονγκό αλλά και για τις πιο πολλές χώρες της Αφρικής. Θα βοηθήσει σίγουρα και η προβολή της ηπείρου λόγω της διεξαγωγής του Μουντιάλ.
  • Ποιος θα θέλατε να κερδίσει το Μουντιάλ;
  • (γέλια) Απ’ την στιγμή που η δικιά μας χώρα δεν συμμετέχει θα έλεγα πως θα ήταν καλό να το κερδίσει κάποια Αφρικανική χώρα. Υποστηρίζω λοιπόν όλες τις Αφρικανικές χώρες, αν και θα ήθελα πιο πολύ να τερματίσει πρώτη η διοργανώτρια, η Νότιος Αφρική! Τι άλλο να πω αφού η ομάδα μας δεν πάει καλά κι αποκλείστηκε νωρίς! (γέλια) Κάποια στιγμή βέβαια θα στρώσει αυτό το θέμα και θα είμαστε κι εμείς περήφανοι για την ομάδα μας. Ελπίζω να μην περάσουν πολλά χρόνια μέχρι τότε! (γέλια)
  • Ποιο μήνυμα θα ήθελαν να στείλουν οι Staff Benda Bilili στους αναγνώστες του Asante;
  • Ενότητα! Πάνω απ’ όλα ενότητα, να είμαστε όλοι μαζί και να μην διχαστούμε ποτέ και σε καμία περίπτωση. Θα σας πω και το προσωπικό μου μότο: «Ενωμένοι μπορούμε να πάμε αυτό τον κόσμο πιο ψηλά και πιο μπροστά»!
  • Σας ευχαριστούμε πολύ!
  • Να είστε καλά, εμείς σας ευχαριστούμε!
Έπειτα από αυτήν την συνομιλία μας χαιρετηθήκαμε με τα όλα τα μέλη του συγκροτήματος. Ο Ricky Likabu μας ζήτησε να επικοινωνήσουμε όποτε θέλουμε μαζί τους για να ξαναμιλήσουμε. Τους ευχαριστήσαμε και απομακρυνθήκαμε από το χώρο των backstage.


Ευχαριστούμε τους διοργανωτές και ειδικά τον κύριο Γιώργο Μουχταρίδη του Kosmos FM 93.6 για την υποστήριξή του, αλλά ακόμη πιο πολύ για την τεράστια ευκαιρία που μας έδωσε στο να δούμε από κοντά και να γνωρίσουμε τόσο μεγάλους μουσικούς και πάνω απ' όλα ανθρώπους όπως είναι οι Staff Benda Bilili!

Δευτέρα 21 Ιουνίου 2010

ΟΙ ΚΙΝΕΖΟΙ ΕΡΓΑΤΕΣ ΞΕΣΗΚΩΝΟΝΤΑΙ..!

Άρθρο των DAVID BARBOZA και ΗΙΡΟΚΟ ΤΑΒUCHI:

Η Κινέζικη κυβέρνηση υποχωρεί σε αιτήματα εργατών της, που είναι γνωστό ότι υπεραπασχολούνται με πολύ χαμηλούς μισθούς.

Η Διαπραγματευτική δύναμη που κερδίζει η στρατιά φθηνών εργατικών χεριών της Κίνας με απεργίες, αυτοκτονίες και κυβερνητικές πιέσεις αλλάζει την δυναμική των επιχειρήσεων που δραστηριοποιούνται στη χώρα.
Ύστερα απο πολύχρονες προσπάθειες προσέλκυσης των ξένων επενδύσεων, οι αξιωματούχοι της κινέζικης κυβέρνησης υποστηρίζουν πλέον τις προσπάθειες βελτίωσης των συνθηκών εργασίας.
Οι αναλυτές παρατηρούν ότι η κυβέρνηση αποδέχεται ατύπως την ανάγκη αλλαγής του παραγωγικού της μοντέλου, που βασίζεται στο χαμηλό κόστος, ελπίζοντας να ενισχύσει την εγχώρια κατανάλωση, να μειώσει το εισοδηματικό χάσμα μεταξύ πλουσίων και φτωχών αλλά και να προλάβει την κοινωνική αναταραχή για τις υψηλές τιμές τροφίμων και ακινήτων.
Ο Μα Τζουν, οικονομολόγος της Deutsche Bank στο Χονγκ-Κονγκ, λέει ότι πολλές κινέζικες πόλεις και επαρχίες θα αυξήσουν σύντομα τους κατώτερους μισθούς κατά 10 με 20%.
Αναλυτές υποστηρίζουν ότι οι μισθολογικές πιέσεις υποδαυλίζονται και απο την οικονομική άνθηση που γνωρίζει η χώρα, καθώς και απο την έλλειψη εργατικού δυναμικού σε παράκτιες πόλεις, όπου η μείωση των γεννήσεων μειώνει τον αριθμό των νέων που μπαίνουν στην αγορά εργασίας.
Κατά συνέπεια του παραπάνω, λένε οι οικονομολόγοι, το εργατικό δυναμικό της χώρας είναι όλο και μεγαλύτερο σε ηλικία.  Πέρσι στη νότια Κίνα, οι εργάτες κήρυξαν πολλές φορές απεργία, αναστέλλοντας σε αρκετές περιπτώσεις την εργασία σε μονάδες πολυεθνικών επιχειρήσεων. Μολονότι αυτές οι κινητοποιήσεις τερματίστηκαν ήρεμα, οι απεργίες που σημειώθηκαν στις μονάδες της HONDA προσέλκυσαν τα φώτα της δημοσιότητας...
Εννιά εργάτες απο τις μονάδες που διατηρεί η Foxconn Tecnology(ένας γίγαντας στην κατασκευή ηλεκτρονικών), έχουν αυτοκτονήσει απο την αρχή του έτους, ωθώντας τη διοίκηση της εταιρείας να δηλώσει ότι σκέφτεται να αναθέσει το μάνατζμεντ κάποιων κοιτώνων της στις τοπικές αρχές.
Μετά τις αυτοκτονίες, κινέζοι κοινωνιολόγοι έκαναν έκκληση να τερματιστεί αυτό το "αναπτυξιακό μοντέλο που θυσιάζει την ανθρώπινη αξιοπρέπεια!"

Λέτε τελικά η επανάσταση των λαών να ξεκινήσει με κινέζικα χαρακτηριστικά???

Σάββατο 19 Ιουνίου 2010

ΑΠΟΚΛΕΙΣΤΙΚΑ ΑΦΙΕΡΩΜΕΝΟ...

Δεν μ'αρέσει να επαναλαμβάνομαι (ανάρτηση του 2009), μα το παρακάτω τραγούδι θέλω να το αφιερώσω σ'ενα φίλο του μπλογκοχώρου.... που μου θυμίζει  πολύ τα λόγια και τον τραγουδιστή του
vita intensa
felicita´ a momenti
e futuro incerto
il fuoco e l´acqua
con certa calma
serata di vento
e nostra piccola vita
e nostro grande cuore
¿Por qué voy a creer
yo en el amor?
si no me entiende,
no me comprende
tal como yo soy.
¿Por qué voy a creer
yo en el amor?
si me traiciona
y me abandona
cuando mejor estoy.
Lo sabemos muy bien
entre tú y yo
y aunque parezca,
no tienes la culpa,
la culpa es del amor.
E´ un mondo difficile
e vita intensa
felicita´ a momenti
e futuro incerto
No puedo convencer
a mi corazón
si yo no dudo
y estoy seguro
de que tiene razón.
No voy a asesinar
esa sensación
si yo la quiero,
yo la deseo
aunque me dé dolor.
Yo no quiero sufrir,
pero aquí estoy
y estoy sufriendo,
no me arrepiento,
me cago en el amor.
E´ un mondo difficile
e vita intensa
felicita´ a momenti
e futuro incerto
il fuoco e l´acqua
con certa calma
serata di vento
e nostra piccola vita
e nostro grande cuore
¿Por qué voy a creer
yo en el amor?
si no me entiende,
no me comprende
tal como yo soy.
¿Por qué voy a creer
yo en el amor?
si me traiciona
y me abandona
cuando mejor estoy.
Lo sabemos muy bien
entre tú y yo
y aunque parezca,
no tienes la culpa,
la culpa es del amor.
Yo no quiero sufrir,
pero aquí estoy
y estoy sufriendo,
no me arrepiento,
me cago en el amor.
Me cago en el amor...

Η ΜΕΤΑΦΡΑΣΗ ΤΟΥ ΤΡΑΓΟΥΔΙΟΥ
η μετάφραση είναι ελεύθερη και δέχεται διορθώσεις

Είναι ένας κόσμος δύσκολος
και ζωή έντονη με άγχος
Στιγμές ευτυχίας
και αβέβαιο το μέλλον
φωτιά και νερό
με κάποια ηρεμία
βραδιά ανέμου
και μικρή η ζωή μας
και μεγάλη η καρδιά μας!
Γιατί να πιστέψω
εγώ στην αγάπη;
αν δεν καταλαβαίνετε,
δεν με καταλαβαίνετε
όπως εγώ είμαι...
Γιατί να πιστέψω
εγώ στην αγάπη;
αν με προδώσει
και με εγκαταλείψει
τότε καλύτερα θα είμαι!
Ξέρουμε πολύ καλά
μεταξύ μας
και αν και έτσι φαίνεται,
δεν είναι δικό σου το σφάλμα,
είναι σφάλμα του έρωτα.
Είναι ένας κόσμος δύσκολος
και ζωή έντονη με στρες
Στιγμές ευτυχίας
και αβέβαιο το μέλλον
Δεν μπορώ να πείσω
την καρδιά μου
αν εγώ δεν αμφιβάλλω
και είμαι σίγουρος
ότι είναι σωστό.
Δεν θα σκοτώσω
αυτό το συναίσθημα
εάν θέλω,
το εύχομαι
αν και με πονά
Δεν θέλω να υποφέρω
αλλά εδώ είμαι
και υποφέρω,
Δεν μετανιώνω,
πέφτω στην αγάπη.
Είναι ένας κόσμος δύσκολος
και η ζωή έντονη
Στιγμές ευτυχίας
και αβέβαιο το μέλλον
φωτιά και νερό
με κάποια ηρεμία
βραδιά ανέμου
και μικρή η ζωή μας
και μεγάλη η καρδιά μας!
Γιατί να πιστέψω
εγώ στην αγάπη;
αν δεν καταλαβαίνετε,
δεν με καταλαβαίνετε
όπως εγώ είμαι.
Γιατί να πιστέψω
εγώ στην αγάπη;
αν με προδώσει
και με εγκαταλείψει
τότε καλύτερα θα είμαι...
Ξέρουμε πολύ καλά
μεταξύ μας
και αν και έτσι φαίνεται,
δεν είναι δικό σου το σφάλμα,
είναι σφάλμα του έρωτα!
Δεν θέλω να υποφέρω
αλλά εδώ είμαι
και υποφέρω,
Δεν μετανιώνω,
πέφτω στην αγάπη.
Πέφτω στην αγάπη…



Υ.Γ.: Μαντέψτε ποιος είναι.....

Παρασκευή 18 Ιουνίου 2010

ΣΤΟ ΝΗΣΙ ΤΗΣ ΑΦΡΟΔΙΤΗΣ... (Νο2)



Όλοι σας θάχετε ακούσει και πολλοί δοκιμάσει το εθνικό τυρί της Κύπρου ...το φημισμένο Χαλούμι.!
Θα σας πάω λοιπόν σε μια μικρή τοπική μονάδα επεξεργασίας του νόστιμου και πλούσιου σε λίπη,ασβέστιο και πρωτείνες  τυριού.
Οι χώροι κατά την διάρκεια της επεξεργασίας κλείνονται αεροστεγώς...

Το ένα κιλό πωλείται 10 €.  Αγόρασα 2 κιλά περίπου 5 κεφαλάκια ...
Την  δεύτερη ημέρα το πρόγραμμα όριζε  να επισκεφθούμε  την παραλία Αυδήμου, στην Επισκοπή.
Είναι μια ήσυχη παραλία πεντακάθαρη με μία όμορφη ψαροταβέρνα που καλύπτει όλες τις γαστρονομικές διαθέσεις ...αυτή η παραλία πριν 25 χρόνια που την πρωτο-επισκέφθηκα την Κύπρο ήταν απαγορευμένη ζώνη για τους λουόμενους εφ'όσον ανήκε στις Αγγλικές Βάσεις. 
Η ταβερνούλα αυτή υπήρχε βέβαια και τότε για την εξυπηρέτηση των Άγγλων στρατιωτών που επέμεναν να κάνουν τα γυμνάσιά τους εκεί...τώρα η ταβέρνα μεγάλωσε και οι Άγγλοι στρατιώτες εξαφανίστηκαν! Το γιατί θα σας το εξηγήσω παρακάτω...
ΠΑΡΑΛΙΑ ΑΥΔΗΜΟΥ -ΕΠΙΣΚΟΠΗ


Mπάνιο θα κάνουμε? ρώτησα ...ναι βεβαίως και θα κάνουμε αλλά θα πάμε στο Lady's mile...μου πρότειναν οι ξεναγοί μου.
Πού είναι αυτό ? και γιατί το ονομάσατε έτσι? ήρθε η ερώτηση!
Ήταν η περιοχή που κάποτε ήταν άβατη για τους Κύπριους διότι εκεί έπαιρνε το μπάνιο της η πρώτη κυρία των Αγγλικών Βάσεων, δηλαδή η κυρία του κυβερνήτη και έτσι ονομάσθηκε το μίλι της Λαίδης...
Παρακάτω ακολουθούσε το Captain's mile...δηλαδή του Κυβερνήτη! Τώρα η περιοχή εκεί άνοιξε για τον κόσμο εφ'όσον έχουν τοποθετηθεί πανύψηλες κεραίες (αντένες) που ελέγχουν απο το βρακί της Ανδρούλας μέχρι την Μέση Ανατολή...


Το κακό είναι ότι οι κεραίες αυτές προκαλούν καρκινογενέσεις στο πληθυσμό της Λεμεσού και ιδιαίτερα στους κατοίκους απο την ακτίνα των βάσεων και κάτω...


Σε σημείο όταν οι ασθενείς επισκέπτονται γιατρούς ογκολόγους της Αγγλίας, την πρώτη ερώτηση που δέχονται  είναι σε ποιο μέρος της Κύπρου μένεις, στην Λεμεσό?  Επομένως γνωρίζει η ιατρική κοινότητά τους πολύ καλά το πρόβλημα, μα φωνή διαμαρτυρίας καμμιά!
Οι λουόμενοι όμως στο Lady's mile απολαμβάνουν το μπάνιο τους και τα παιχνίδια στην θάλασσα ανύποπτοι! 
Τώρα καταλάβατε γιατί χάθηκαν οι Άγγλοι στρατιώτες που έκαναν τα γυμνάσιά τους στα κολπάκια του νησιού? Δεν χρειάζονται πια...υπάρχουν οι αντένες!
Τα νερά εκεί κατά τ'άλλα πεντακάθαρα...
Το βράδυ της ίδιας μέρας  το πρόγραμμα  περιελάμβανε φαγητό στην Πάφο! Περνώντας την Πέτρα του Ρωμηού, όπου κατά τον μύθο αναδύθηκε η Αφροδίτη (δυστυχώς δεν κατάφερα να την φωτογραφήσω γιατί είχε σουρουπώσει για τα καλά), φτάσαμε στην Πάφο που την είχα αφήσει χωριουδάκι και την βρήκα κανονική πόλη!
Με τα Πανεπιστήμιά της:

και τις Βιβλιοθήκες της :

 πάντα κτισμένα με αρχαία ελληνική αρχιτεκτονική !

Το κάστρο της κάτω στην παραλία φωτισμένο το βράδυ να θυμίζει ότι η περιοχή ανήκει σε Τουρκοκύπριους που κατέχουν τους τίτλους, έτσι ώστε να μένουν ανεκμετάλλευτα απο τους Ελληνοκύπριους όλα τα κομμάτια αυτής της γης εφ'όσον τυπικά δεν τους ανήκει! Αντιθέτως η περιουσία των Ελληνοκυπρίων στα κατεχόμενα έχει δημευθεί και λόγω χρησικτησίας έχει μεταφερθεί πλέον στους Τούρκους!

Δεν τους λείπουν ούτε τα κινέζικα...



Η Τελευταία μέρα περιελάμβανε την πόλη της Λάρνακας η οποία εκτός απο το σύγχρονο αεροδρόμιο της έχει γραφικότητα, ομορφιά!
Τα σπίτια της στα χρώματα των μεγαλουπόλεων! Το minimal  σχέδιο δειλά-δειλά εμφανίζεται στις νεόκτιστες περιοχές που βρίσκονται έξω απο την Πόλη... όπως αυτό το καταπληκτικό σπίτι ενός νέου ζευγαριού
Και το εσωτερικό του...θαυμάστε χώρους άπλετους!

Η Παραλία των Φοινικούδων σε μαγεύει....
 

Το αρχηγείο Αστυνομίας στεγάζεται σ'ένα χαρακτηριστικό κτήριο τουρκικής αρχιτεκτονικής.


Να και ο δημιουργός της όμορφης Λάρνακας
Ο Κίμων ο Αθηναίος που έχτισε το ΚΙΤΙΟΝ(ΛΑΡΝΑΚΑ) το 510 Π.Χ.-449 Π.Χ.

Οι γαλάζιες σημαίες όπως βλέπετε είναι λιγότερες απο τις γαλανόλευκες!
Το Δημαρχείο της πόλης επι της παραλίας των Φοινικούδων
 

Η μικρής διάρκειας επίσκεψή μου στην όμορφη Κύπρο έκλεισε την τέταρτη μέρα της παραμονής μου.
Συνιστώ σ'όλους να την επισκεφθούν όποτε η ευκαιρία τους δοθεί και μία συμβουλή για τους αδελφούς Κυπρίους: ρίξτε τις τιμές σας, γίνετε οικονομικότεροι για να ανακτήσετε και πάλι τον τουρισμό σας που έχει πέσει κάτω απο το 50%! Είστε πολύ ακριβοί για τον Ευρωπαίο τουρίστα! Γίνετε ανταγωνιστικοί γιατί οι καιροί είναι δύσκολοι και το τσουνάμι μεγάλο!!
Τέλος θέλω να ευχαριστήσω τις καλές φίλες μου στην Κύπρο για την ζεστή φιλοξενία τους...
Κορούες....ευχαριστώ σας!!!