bilsot - AMATEUR PHOTOGRAPHER - ...Λείπει μια Καρυάτιδα! Μα εμείς θα την φέρουμε πίσω!

Παρασκευή 24 Φεβρουαρίου 2012

Στην νύχτα του Μαύρου Ντόμινο... Νο 3

Οι σκιές  των παιδιών προσπαθούσαν γρήγορα να προσπεράσουν τα μπλόγκα και τα φυλάκια πίσω απο  τις σκοτεινές γωνιές των κτιρίων...ήταν λες και έπαιζαν ένα παλιό παιχνίδι που ο παίχτης χτυπούσε την μπάλα και έτρεχε να καλυφθεί πατώντας ένα μαξιλαράκι.
Ο Νικήτας στήριζε σχεδόν όλο το βάρος του σώματός του στον ώμο της ανθεκτικής Αρχοντίας.
Ο μικρός Μιγέλ προηγείτο δίνοντας το σινιάλο ότι η περιοχή ήταν καθαρή απο ελεύθερους σκοπευτές
Δεν ακολούθησαν τον συντομώτερο κεντρικό δρόμο που οδηγούσε πίσω στο υπόγειο ορμητήριο των ανταρτών.
Ο τραυματισμός του Νικήτα δεν άφηνε πολλά περιθώρια για τολμηρές αποφάσεις, που ίσως έβαζαν σε κίνδυνο την ασφάλεια ολόκληρης της Αντιστασιακής Δύναμης.

Θα περνούσαν απο τις δυτικές συνοικίες που παρέμεναν ελλειπώς αφύλακτες απο τις δυνάμεις του στρατού αλλά λυμαίνονταν απ' τις συμμορίες!
Η ώρα είχε προχωρήσει...ο Νικήτας απο την υπερ-προσπάθεια χρειαζόταν μια στάση για να ξεκουραστεί.
Ο Μιγέλ, αισθάνθηκε την ανάγκη του  τραυματία, βλέποντας τον καθυστερημένο βηματισμό τους.  Γρήγορα εντόπισε έναν τεράστιο κάδο συλλογής παλαιών ηλεκτρονικών συστημάτων και δικτύων.
-Εδώ φώναξε περισσότερο με τα χεράκια του παρά με την φωνή του.
Τα παιδιά έτρεξαν όσο μπορούσαν πιο γρήγορα και άφησαν πίσω απο τον κάδο  στεναγμό ανακούφισης.
Καθώς το κεφάλι έγυρε ξέπνοο απο την προσπάθεια κι'ακούμπησε τον βρώμικο τοίχο, τα μάτια της Αρχοντίας κοίταξαν τον ουρανό.

 Τι ομορφιά Θεέ μου ακόμα υπήρχε πάνω σε κείνη την σκοτεινιά σκέφτηκε..καθώς διέκρινε αραιά αστεράκια νάχουν ξεκινήσει ταξίδι στον απέραντο ουρανό...!
Ο θόρυβος όμως απο τις αλυσίδες των παιδεμένων τροχών μιας αστυνομικής αύρας  που έτριξε στην άσφαλτο την έφερε γρήγορα στην πραγματικότητα.
-Μιγέλ του φώναξε χαμηλόφωνα, ο Νικήτας έχει χάσει πολλές απο τις δυνάμεις του.
Δεν ξέρω αν θα καταφέρουμε να περάσουμε ακόμα τα τέσσερα τετράγωνα μέχρι την είσοδο της δυτικής πτέρυγας.
Πρέπει να φύγεις μόνος σου και να ειδοποιήσεις την μεραρχία μου.
 Θεωρώ πως η πίσω σιδερένια πόρτα μπορεί να μας φιλοξενήσει με ασφάλεια μέχρι τις πρώτες πρωινές ώρες, που οι κίνδυνοι  θάχουν περιοριστεί.
Ειδοποίησε να μας περιμένουν στο πρώτο καταφύγιο οι μονάδες περίθαλψης και μεις θα είμαστε εκεί στις 4.00 π.μ ακριβώς!
Ο Μιγέλ υπάκουα κούνησε συγκαταβατικά το κεφαλάκι του και έριξε δυο τελευταίες ματιές στην Αρχοντία και τον ημιλιπόθυμο απο τους πόνους Νικήτα.
Ενας μικρός δισταγμός για το  αν έπρεπε ν'εγκαταλείψει τα δύο παιδιά, χαράκωσε το παιδικό μετωπάκι του αλλά μπροστά στην εντολή της μεγαλύτερης συντρόφισσας χάθηκε κι'αυτός στα επόμενα λεπτά.
Χαιρέτισε σφίγγοντας τα χέρια τους και σαν μικρός αίλουρος πήδηξε στο σκοτάδι...
--------

Η ξεχασμένη αυλή πίσω απο την σιδερένια πόρτα φιλοξένησε τα δύο νεανικά κορμιά, που έπεσαν κυριολεκτικά σαν βαρειά σακκιά, προσπαθώντας ν'ανακτήσουν τις δυνάμεις τους.
Η γνωριμία των δύο νέων που ξεσηκωμένοι απο τα φύλλα της Ιστορίας έκαναν ένα καινούριο γιουρούσι στη ανθρώπινη φρίκη που είχε ξαπλωθεί δεκαετίες τώρα στο τόπο τους, έγινε σε κείνη την σκοτεινή αυλή.
Δυο νέοι άνθρωποι που είχαν μάθει απο τα μικράτα τους  να παίζουν με τον εχτρό και τον θάνατο για μια ελεύθερη- ανθρώπινη- ευτυχισμένη ζωή, που ποτέ δεν είχαν γνωρίσει αλλά είχαν ακούσει πως υπήρχε κάποτε στον τόπο ετούτο, έγυραν ο ένας στον ώμο του άλλου και μοιράστηκαν όλα τα  βιώματα της μικρής τους διαδρομής.
Και μέσα στις λιγοστές αναμνήσεις ευτυχίας που είχαν απολαύσει σ'ενα κόσμο  που περίγυρα είχε μερμυγκιάσει απο παρόμοιους αγωνιστές της θύελλας, υποταγμένους στην ίδια μέγγενη της ανάγκης, έδωσαν ερωτικό φιλί υπόσχεση στην ζωή που τους έγνεφε υποσχόμενη...

Αυτή η "άγια νύχτα" της Αρχοντίας και του Νικήτα είχε σβήσει κάθε φόβο που είχε γίνει ένα με τα κύτταρά τους.
Ο έρωτας κέρδισε για μία ακόμη φορά τον φόβο του θανάτου...

                                                                             Συνεχίζεται...

Υ.Γ. Η μουσική κάλυψη του επεισοδίου έγινε απο τον Τελευταίο και τον ευχαριστούμε ιδιαίτερα για την συμμετοχή του!
Παρακαλούμε δώστε την προσοχή σας στις δύο πολύ όμορφες συνθέσεις του!
Του αξίζουν πολλά συγχαρητήρια!

ΚΑΛΟ ΤΡΙΗΜΕΡΟ - ΚΑΛΗ ΑΠΟΚΡΗΑ Σ'ΟΛΟΥΣ ΣΑΣ....!
Θα σας ξαναδούμε  την Τρίτη...

Πέμπτη 23 Φεβρουαρίου 2012

Στην βραδυά του Μαύρου Ντόμινο Νο2

Ρυθμικά ανάλαφρος ο θόρυβος των βημάτων της Αρχοντίας, που σαν σκιά γλιστρούσε στις δαιδαλώδεις στοές της υπόγειας πολιτείας.
  Έστριβε μειώνοντας  την απόσταση μέσα απο τα παράπλευρα τούνελ των αποχετεύσεων με απίστευτη σιγουριά λες και συμβουλευόταν στίγμα  απο G.P.S.
 Η Αρχοντία δεν είχε πλέον την ανάγκη της ηλεκτρονικής  πυξίδας.
Ήξερε την παραμικρή έξοδο, και την τελευταία στοά που οδηγούσε στον επάνω κόσμο, γνώριζε το ωριαίο πρόγραμμα και του τελευταίου  φρεατίου που γέμιζε, έτσι ώστε να μη χρονοτριβεί με λανθασμένες διαδρομές.
Ενας ψίθυρος της φάνηκε πως  κατρακύλησε μέσα απο τους αγωγούς που διοχέτευαν το φυσικό αέριο της πολιτείας.
Εμοιαζε περισσότερο με σφύριγμα φιδιού παρά με ανθρώπινη λαλιά.
Σταμάτησε και τα μάτια εξερεύνησαν την σκοτεινή εσοχή της στοάς.
Μία μικρή σιλουέττα  έκανε  φανερή την ύπαρξή  της στο ημίφως των φώτων εξόδου που υπήρχαν ψηλά στις διασταυρώσεις των αρτηριών.
Το προσωπάκι του μικρού Μιγέλ που ξεχώρισε πλησιάζοντας, χαλάρωσε τα νεύρα του προσώπου της που πάντα βρίσκονταν σε ετοιμότητα.
Ο Μιγέλ ήταν ο ισπανόφωνος σύνδεσμος που τους εξυπηρετούσε σε αποστολές με τον επάνω κόσμο.
Ενας μικρός πράκτορας των ανταρτών πόλης που περνούσε απαρατήρητος μέσα απο τις περιπολίες των καθεστωτικών.
 Ζούσε στην άνω πόλη με την ελληνόφωνη μητέρα του που δούλευε περιστασιακά σε συνεργεία καθαριότητας των κτιρίων.
 Λένε πως πατέρας του ήταν ο ένας Ισπανός ήρωας της ευρωπαικής λεγεώνας των ανταρτών. Σκοτώθηκε σε μια αποστολή αυτοκτονίας στην μεγάλη ανατίναξη του κτιρίου των ενωμένων αντιπροσώπων της κεφαλαιοκρατικής ευρωπαικής ένωσης.
- Συντρόφισσα γρήγορα απ'εδώ ακολούθησέ με...
-Μιγέλ, τι γυρεύεις εδώ? Η Αρχοντία είμαι...βρίσκομαι με 24ωρη άδεια, και πάω στον  χορό της βραδυάς... δεν έχεις ακούσει ότι σήμερα  στην μεγάλη αίθουσ....
Η πρόταση δεν κατάφερε να ολοκληρωθεί απο τα σφιγμένα χείλια της, ο μικρός Μιγέλ είχε κλείσει αυτιά και ήδη την τραβούσε επίμονα απο το φαρδομάνικο της κάπας της.
-Γρήγορα Αρχοντία ακολούθησέ με, δεν έχουμε καιρό για κουβέντες.
Η Αρχοντία μπροστά στην αγωνιώδη προσπάθεια του πιτσιρικά άρχισε ν'ανεβαίνει τα σιδερένια σκαλωσιά  του φρεατίου που οδηγούσε στην Β΄πτέρυγα της άνω Πόλης.
Η σιδερένια καταπακτή άνοιξε και οι μαύρες σιλουέττες του μικροσκοπικού Μιγέλ και της Αρχοντίας αναδύθηκαν απ'την σχάρα του φρεατίου. Είχαν βγει σ'ενα απο τα βοηθητικά δρομάκια της πλευράς που συνωστίζονταν χαμόσπιτα των εργατικών συνοικιών.
 Η χειμωνιάτικη νύχτα είχε πέσει ήδη βαρειά σαν ταφόπετρα πάνω απο την φωτισμένη πόλη.
Ο Μιγέλ οδηγούσε προσεκτικά την Αρχοντία πίσω απο αυτοσχέδια οδοφράγματα απο παλιές  οδομαχίες που είχαν δοθεί μεταξύ ανταρτών και περιπολιών του καθεστωτικού στρατού.
Και κει πίσω απο την γωνία με τα χαρτόκουτα ένας όγκος στριμωγμένος στην εσοχή της.
-Ποιος είναι ψέλλισε σκύβοντας στον μικρό συναγωνιστή της?
- Μαχητής του 12ου οικόπεδου Αφροδίτη-Λεβιάθαν, ερχόταν στον χορό του Μαύρου Ντόμινο όταν έπεσε πάνω σε μια περιφερειακή περιπολία.
 Ζήτησαν τα χαρτιά του και κείνος κατάφερε να τους ξεφύγει τραυματίζοντας το δεξί του πόδι απο άσχημη πτώση.
 -Είναι ανηψιόθ του Μεγάλου...συμπλήρωσε σχεδόν ξέπνοα με την χαρακτηριστική ισπανόφωνη προφορά του. Πρέπει να με βοηθήσεις να τον μεταφέρουμε το συντομώτερο σε ασφαλέθ μέροθ.
Η Αρχοντία έσκυψε στην γωνιά του τραυματισμένου, ανάβοντας το χαμηλό φως του ηλεκτρονικού της φακού.
-Αρχοντία της 1ης Μεραρχίας συστήθηκε στον άγνωστο σύντροφο.
 -Νικήτας απο το νησί της Αφροδίτης απάντησε λακωνικά...συντρόφισσα χρειάζομαι την βοήθειά σου, είπε και τα διαπεραστικά υγρά απο τον πόνο μάτια του έσκισαν την δέσμη φωτός του φακού της Αρχοντίας, βρίσκοντας στόχο το κέντρο της καρδιάς της!

συνεχίζεται....

Τετάρτη 22 Φεβρουαρίου 2012

οι Εφιάλτες είναι εδώ...!



Δυστυχώς οι εξελίξεις σε κάθε επίπεδο είναι ραγδαίες και προσωπικά δεν μ'αφήνουν να ξεχαστώ σε αποκριάτικες ανάπαυλες...
Καμαρώστε δηλώσεις εν μέσω κρίσης υπερ της απώλειας της εθνικής κυριαρχίας απο τον διεθνιστή Πάγκαλο!
Ο Εφιάλτης ξαναχτυπά...


Δηλώσεις Πάγκαλου 22.2.2012 από Miss-Jessy-Lays
Αίσθηση προκαλεί δήλωση του αντιπροέδρου της κυβέρνησης Θεόδωρου Πάγκαλου στο γαλλικό ραδιόφωνο Europe 1.
Αναφερόμενος στις δεσμεύσεις που ανέλαβε η Ελλάδα με τη συμφωνία για τη νέα δανειακή σύμβαση, δήλωσε ότι "κατανοεί" τις αντιδράσεις ωστόσο είναι υπέρ του να χάνει κανείς την εθνική του κυριαρχία εντός της ΕΕ, καθώς είναι υπέρ του... φεντεραλισμού!
"Είναι μεγάλο πρόβλημα για πολλούς συμπολίτες μου, ίσως για την πλειονότητα, κατανοώ τους άποψή τους. Εγώ όμως είμαι υπέρ του να χάνει κάνεις την κυριαρχία του. Πάντα ήμουν" είπε χαρακτηριστικά.

 Ο κ. Πάγκαλος εξηγώντας την άποψή του σημείωσε ότι είναι Ευρωπαίος και ότι η άποψή του δεν βασίζεται σε εθνικά κριτήρια
"Πάντα έλεγα ότι είμαι Ευρωπαίος και μάλιστα υπέρ του φεντεραλισμού. Ναι, μπορούμε να το δούμε με εθνικά κριτήρια. Αν ο αντιπρόεδρος της Κομισιόν ήταν Έλληνας, θα ήταν διαφορετική η κατάσταση; Εγώ θα έλεγα όχι. Αν έκανε βέβαια καλά τη δουλειά του" κατέληξε ο αντιπρόεδρος της ελληνικής κυβέρνησης.



Στην βραδυά του Μαύρου Ντόμινο...

 Ντύθηκε μαύρο ντόμινο, φόρεσε την δαντελένια μάσκα της  και σηκώνοντας την μαύρη κουκούλα κρύβοντας δυο ατίθασες μπούκλες, έριξε μια τελευταία ματιά στον καθρέφτη για να βεβαιωθεί για το αποτέλεσμα.
 Τα είχε καταφέρει...τίποτα δεν πρόδιδε την μικρή αντάρτισσα...
Ο αδυσώπητος  πόλεμος, ενάντια στο στυγερό καθεστώς που είχε ξεκινήσει κοντά δέκα χρόνια τώρα , έκανε μια  άτυπη ανάπαυλα  για να δώσει λίγο κουράγιο στους μαχητές.
Είχε έρθει η περίοδος των Αποκρεών, έθιμο παλιό της ντόπιας κοινωνίας πριν τον μεγάλο ξεσηκωμό...

Στον τόπο που κάποτε ονόμαζαν Ελλάδα,όταν ακόμα υπήρχαν έθνη και όχι φατρίες, συνήθιζαν οι άνθρωποι να μασκαρεύονται και να γιορτάζουν ένα Διονυσιακού τύπου τριήμερο.
Το κρασί έρρεε οι  ηθικοί φραγμοί χαλάρωναν και ένα ξέφρενο πανηγύρι  ανανέωνε τις βασανισμένες ζωές των ανθρώπων...
Στο μεγάλο υπόγειο  στρατόπεδο κηρύχτηκε τριήμερη αποχή απο τις πολεμικές συγκρούσεις με τα τάγματα του καθεστώτος και οργανώθηκε στην μεγάλη αίθουσα ο χορός του μαύρου ντόμινο.
Κάποιοι είπαν ότι αυτός ο χορός δίνονταν καθε χρόνο τέτοια εποχή ντάι σταντ Πατράς (στην πόλη της Πάτρας) όταν ακόμα ήταν Ελληνική.
 Οι συμμετέχοντες θάπρεπε να εμφανιστούν μόνο με την μαύρη αμφίεση της μπέρτας που κάλυπτε κάθε γυμνό σημείο του κορμιού και έτσι θα εξασφαλιζόταν η ανωνυμία των μαύρων μασκοφόρων.
Η Αρχοντία εκείνο το βράδυ ανασύνταξε τα εικοσιδύο της  χρόνια που γέμιζαν τους γυμνασμένους ώμους της, αποφασίζοντας να διώξει κάθε βαρειά σκέψη απ'τον  καθημερινό αγώνα που έδινε για την λευτεριά.
Βάλθηκε να ξεθάψει μέσα απο  δερμάτινα άρβυλα,  καμουφλάζ, μαχαίρια, πολυεργαλεία, Πυξίδες,  επιγονατίδες και  πολεμικές PBX μάσκες πολέμου, όση θηλυκή  ύπαρξη  είχε περισώσει...
Απόψε θα μεταμορφωνόταν σε μαυρομάτα νύμφη, ακολουθώντας την κουστωδία του αρχαίου Θεού των Ανθρώπων Διόνυσου, με την ελπίδα ότι θα συναντούσε έναν Πάνα για να τιμήσουν μαζί  τον εκπληρωμένο έρωτα,μία απόλαυση που  είχε στερηθεί στην αντάρα του αδηφάγου πολέμου που τάραζε τις τάξεις των εθνών.

Ολοι οι σύντροφοι και οι συντρόφισσες θα πήγαιναν στον χορό του μαύρου ντόμινο, ακόμα και κείνοι που ανήκαν στο στρατηγικό οικόπεδο12 Αφροδίτη-Λεβιάθαν του Νοτίου υπόγειου Πενταγώνου!
Νόμος απαράβατος να μην αποκαλυφθεί κανείς την βραδυά που οι μαχητές θα ξεχνούσαν  για λίγο τον ιερό σκοπό του αγώνα τους  και θα ξαπόστεναν  λίγο με μια γιορτή που τιμούσε την  ζωή και  την γονιμότητα.
΄Ετοιμη σκέφτηκε και ξεφύσηξε ανακουφισμένη κοιτάζοντας το ρολόι του χεριού της.
Εχω χρόνο και θα φτάσω εγκαίρως στην μεγάλη αίθουσα πριν την έναρξη της γιορτής.
 Μόνο να παρακάμψω, σκέφτηκε, την κεντρική στοά που οδηγεί γρηγορώτερα σ'αυτήν, μη τυχόν και πέσω στην φρουρά του Μεγάλου και με αγγαρέψουν πάλι με σκοπιά σε  κάποιο φρεάτιο...
Εκλεισε την θωρακισμένη πόρτα του κελιού πίσω της δυνατά και γλιστρώντας χάθηκε στην σκοτάδι .
Η βραδυά του Μαύρου Ντόμινο είχε ήδη αρχίσει...

Σάββατο 18 Φεβρουαρίου 2012

.ΟΙ ΑΔΕΛΦΟΦΑΔΕΣ ΖΩΝΤΑΝΕΥΟΥΝ...!

΄Εσκυψε, πήρε απο ένα στασίδι τον σκούφο του να βγει έξω, μα εκεί που φούχτωνε τα μαλλιά του να τα χώσει στο παπαδίστικο σκούφο, βαθύς στεναγμός ακούστηκε στο σκοτάδι, ένα στασίδι έτριξε.
 Η Τρίχα του παπα-Γιάνναρου σηκώθηκε. Φοβήθηκε! Μα ντράπηκε, απλοχέρισε, πήρε απο το μανουάλι ένα κερί, τό άναψε στο καντήλι του Χριστού και τράβηξε ίσια κατά το στασίδι, απ'όπου ακούστηκε ο στεναγμός.
Ετρεμε το κερί στο χέρι του, μα έδεσε κόμπο την καρδιά του, ζύγωσε.
Χαμήλωσε το κερί...μια γριά, γατζωμένη στο στασίδι, πετάχτηκε ορθή! κι' ολομεμιάς απο τα διπλανά στασίδια τέσσερεις άλλες γριες σήκωσαν στο φως του κεριου τα χλωμά σταφιδιασμένα τους πρόσωπα.
-Ποιές είστε? Τι γυρεύετε εδώ? Κατεβείτε απο τα στασίδια! ξεφώνισε ο παπα-Γιάνναρος πισωδρομώντας .Κατρακύλησαν οι γριές απο τα στασίδια, σωριάστηκαν κάτω στις πλάκες και γαντζώθηκαν απο το περβάζι του Επιτάφιου. Εσκυψε απάνω τους ο παπάς , ζύγωσε στην καθεμιά το φως του κεριού.
 Τι πίκρα, τι μάτια αδειασμένα απο το κλάμα, τι χείλια γεμάτα φαρμάκι!!!
"Ετούτα είναι τα πρόσωπα της Ελλάδας" συλλογίστηκε ο παπα-Γιάνναρος ανατριχιάζοντας , "ετούτες είναι οι μάνες..."
Κι' άξαφνα οι πέντε χαροκαμένες γερόντισσες του φώναξαν, έτσι που τις κοίταζε σκυφτός , πως ήταν οι πέντε μεγάλες Ελληνομάνες-η Ρουμελιώτισσα, η Μακεδονίτισσα, η Ηπειρώτισσα, η Μοραίτισσα κι η αρχόντισσα μάνα απο τα νησιά ...
-Τι ζητάτε εδώ στο Κάστελο? ρώτησε με ταραχή, ποιόν γυρεύετε, ποιές είστε?
 Πήραν όλες μονητάρου να μιλούν, να σκληρίζουν, να στηθοδέρνονται.
-Δεν καταλαβαίνω τίποτα! Τίποτα! Τι χλαλοή είναι ετούτη? Μια να μιλήσει!
Η πιο γρια ανασηκώθηκε στα γόνατά της, άπλωσε το χέρι της στις άλλες , το πρόσωπό της ήταν απο σκληρή πέτρα.
-Σωπάτε, είπε, εγώ υα μιλήσω, η γεροντότερη!
Στράφηκε στον παπά:
-Είμαστε οι μάνες, έχουμε γιους στον πόλεμο, άλλες στον κάμπο, άλλες στο βουνό. Ολες έχουμε κι'απο ένα σκοτωμένο. Είμαι η γριά Κρουσταλλένια απο τον Χάλικα. Τι έπαθες παπα-Γιάνναρε δεν μας γνωρίζεις? Ο νους σου θαρρώ, ήταν αλλού, στις βλαστήμιες.
-Δεν βλαστημούσα, όχι δεν βλαστημούσα. Τα λόγια σου να τα μετράς...δεν βλαστημούσα, προσευχόμουν! Ετσι προσεύχομαι εγώ στον Θεό, δεν έχω να δώσω λόγο σε κανέναν!
Πήγε και κάρφωσε το αναμμένο κερί στο μανουάλι, γύρισε στις γερόντισσες, η φωνή του τώρα μαλάκωσε:
-Σκύβω και προσκυνώ τον πόνο σας μανάδες της Ελλάδας είπε συμπαθάτε με, ο νους μου, άργησε να γυρίσει μέσα κόκαλα του κεφαλιού μου, να σας δω και να σας γνωρίσω.
Τώρα πια γύρισε απο τον πύρινο ουρανό, όπου μιλούσα με τον Παντοκράτορα και σας καλωσορίζω
όλες, μια, μια ξέχωρα: Kαλώς όρισες κυρά-Κρουσταλλένια, χαροκαμένη απο το Χάλικα. Καλώς όρισες κυρά-Μαριγώ απο την Παστροβά.  Και του λόγου σου κυρά-Δέσποινα απο το Κρούσταλλο, κι εσύ γριά γερόντισσα Ζαφείρω , απο την Χρυσοπηγή. Καλώς ορίσατε στο σπίτι ετούτο του Θεού στο σταυρωμένου. Τι θέτε? Ποια τα παραπονά σας? Ακούω...
-Μας ξεσπίτωσαν, παπα-Γιάνναρε, βόγκηξε η γριά Κρουσταλλένια, μας έδιωξαν απο τα χωριά μας, μαυροσκούφηδες και κοκκινοσκούφηδες, μας σκοτώνουν τους άντρες μας, γυρίζουμε απο σπηλιά σε σπηλιά, πεινούμε, κρυώνουμε... Πού να στραφούμε? Σε ποιανού πόδια να πέσουμε? πώς θα πάρει τέλος η συφορά? Μας έπεψαν τα χωριά γέροντα, να σε ρωτήσουμε
Εσύ μιλάς με τον Θεό, εσύ είσαι το στόμα του, τ'αυτιά του, τα μάτια του, στα ξεροβούνια ετούτα, θα ξέρεις...
-Βοήθα μας γέροντα! σκλήρισαν κι οι αποδέλοιπες γριές κι ανασηκώθηκαν στα γόνατά τους. Κρέμεται ο λαός απο το λαιμό σου!
 Ο παπα-Γιάνναρος πήγε και ήρθε μέσα στην εκκλησιά, στάθηκε μπροστά απο τέμπλο, κοίταξε τον Χριστό μα δεν τον είδε, ο νούς του αρμένιζε αλάργα, σε σκοτεινά νερά. Πολλά στενή του φάνηκε άξαφνα η εκκλησιά, άν άπλωνε τα μπράτσα τουοι τοίχοι θα γκρεμίζονταν. "Ο Θεός έριξε επάνω μου"..μουρμούρισε, "όλα τα βάρητα. Βάστα κακομοίρη παπα-Γιάνναρε!"
 Εσκυψε στις γονατισμένες γερόντισσες τις πήρε μια μια απο το χέρι τις σήκωσε!
-Καθεμιά σας, είπε, έχει κι'ένα νεκρό στην αυλή της μα εγώ έχω χιλιάδες λείψανα στην αυλή μου, τυλιγμένα σε μαύρες και κόκκινες σημαίες. Οχι στην αυλή μου, στο σπλάχνο μου δεν μπορώ πια να περπατήσω, σκοντάφτω! Και σε όποιο λείψανο κι αν σκύψω, βλέπω το πρόσωπό μου, γιατί όλα είναι παιδιά μου. Κοίταξε τις γριές που είχαν πιαστεί πάλι απο τον Επιτάφιο και σκλήριζαν.
-Σηκωθείτε, ξεγαντζώστε απο τον Επιτάφιο, σταθείτε στα πόδια σας! Δεν βαρεθήκατε ακόμα να κλαίτε? Σιχαίνεται ο Θεός τα κλάμματα. Το νερόμυλο μπορούν να τον κινήσουν τα κλάματα του ανθρώπου, τον Θεό δεν μπορούν! Γυρίστε στις σπηλιές σας, καλέστε σε σύναξη τους άντρες, τις γυναίκες, ανοίχτε το στόμα φωνάχτε: Toύτα παραγγέλνει ο Παπα-Γιάνναρος απο το Καστέλο. Τρεις οι δρόμοι που μπορούν να μας πάνε στην λύτρωση: o Θεός, οι αρχηγοί του λαού, ο λαός! 
Ο Θεός να το πάρετε απόφαση, μας κλείστηκε. Δεν ανακατεύεται λέει στις δουλειές μας, μυαλό μας έδωκε, λευτεριά μας έδωκε, πλένει και ξεπλένει τα χέρια του. Μας σιχαίνεται? Δεν μας θέλει? για περίσσια μας αγαπάει και μας παιδεύει?
 Δεν ξέρω, άνθρωπος είμαι αμαρτωλός , δεν μπορώ να μπω στα μυστικά του Θεού. Μα ένα μονάχα ξέρω θετικά: o δρόμος αυτός είναι κλειστός, τυφλοσόκκακο.
Ο δεύτερος δρόμος, ανάθεμά τους,  είναι οι αρχηγοί του λαού, οι κεφαλές. Ολοι, όλοι οι αρχηγοί. Εγώ διάκριση δεν κάνω, δεν είμαι κόκκινος μήτε μαύρος, να τους πεις, είμαι ο παπα-Γιάνναρος που μιλάει με τον Θεό και δεν  καταδέχεται ποτέ να προσκυνήσει κατουρημένες ποδιές των ανθρώπων!
Κι'αν σκίσεις την καρδιά μου, θα βρεις όπως στην χάρτα που κρέμεται στα σχολειά, απο την μια άκρη ως την άλλη της καρδιάς μου, απλωμένη απάνω στο αίμα μου, την ΕΛΛΑΔΑ! Ολάκερη την ΕΛΛΑΔΑ! Αυτό να τους πείτε, αυτό τ'ακούτε?
-Ακούμε ακούμε αποκρίθηκαν οι μανάδες ..λέγε γέροντα  και μη θυμώνεις αυτός ο δεύτερος δρόμος είναι ανοιχτός?
Ο δεύτερος δρόμος είναι κι'αυτός κλειστός. Κανένας αρχηγός δεν έχει μέσα του ολάκερη την Ελλάδα, μήτε μαύρος, μήτε κόκκινος. Ολοι τους την έχουν μοιρασμένη, την άκαμαν οι κακούργοι δυο κομμάτια, σαν να μην ήταν ζωντανή. Και το κάθε κομμάτι λύσσιαξε να φάει το άλλο. Βασιλιάδες, πολιτικάντηδες, γαλονάδες, δεσποτάδες, κοτζαμπάσηδες, καπεταναίοι του βουνού και του κάμπου, όλοι, όλοι έχουνε λυσσιάξει. Είναι λύκοι λιμασμένοι, πεινούν κι'είμαστε εμείς ο λαός το κρέας γιατί μας βλέπουν ως κρέας και μας τρώνε!
-Ο τρίτος δρόμος, ο τρίτος δρόμος γέροντα μου? τον ρώτησε μιαν άλλη γρια τραβώντας τον απο το φαρδομάνικο
-Ποιος τρίτος δρόμος? Δεν έχει τρίτο δρόμο! Δεν έχει ακόμα ανοίξει να γίνει δρόμος. Πρέπει εμείς, μοχτώντας προχωρώντας να τον ανοίγουμε, να γίνει δρόμος.
-Ποιοι εμείς?
-Ο Λαός! Απο τον λαό αρχίζει ο δρόμος αυτός, με τον λαό προχωράει και στον λαό τελειώνει!
Βολές, βολές αστραπή σκίζει το νού μου...ποιός ξέρει , λέω, μπορεί ο Θεός να μας σπρώχνει στην άκρα ετούτη συφορά για να μας αναγκάσει ν'ανοίξουμε θέλοντας και μη, για να σωθούμε, τον τρίτο αυτό δρόμο...Δεν ξέρω μανάδες, πού να σταθώ, να βγάλω κρίση, μα αν ρωτήστε την καρδιά μου, αυτό λέει, να μη πιάνεστε ακόμα απο την άκρα του ρούχου μου, σα τα μωρά. Σηκωθείτε, ορθοί, περπατάτε μόνοι σας!
Οι γριές δεν καταλάβαιναν καλά- καλά τα λόγια του παπά, μα η καρδιά τους μια στάλα ειρήνεψε, έδεσαν σφιχτά τα μαύρα τσεμπέρια τους, έκρυψαν το κούτελο, το πιγούνι, τ'αυτιά, το στόμα..συντάχτηκαν για το δρόμο.
-Στην ευκή του Θεού και της πατρίδας, είπε και σταύρωσε απάνω απο τις γερόντισσες τον αέρα.
Στάθηκε στο κατώφλι της εκκλησιάς και κοίταξε τις μανάδες, την μια πίσω απο την άλλη, ν'αραδίζουν τον τοίχο τοίχο και αφανίζουνται. Ανέβαινε το φεγγάρι απο το πετρόχαρο βουνό, μύριζε ο αγέρας θρούμπα και σαπίλα
-Κακόμοιρη Ελλάδα, μουρμούρισε ο γέροντας κοιτάζοντας τις μανάδες ν'αφανίζονται ανάμεσα στις πέτρες, κακόμοιρη Ελλάδα με το μαύρο τσεμπέρι!

Απόσπασμα  απο βιβλίο: "ΟΙ AΔΕΛΦΟΦΑΔΕΣ" του Νίκου Καζαντζάκη.
Αφιερωμένο σ'όσους ανατριχιάζουν στην θέα του αδελφού τους Έλληνα κομμουνιστή, Έλληνα στρατιωτικού, Έλληνα αστυνομικού, Ελληνα δικαστικού, Έλληνα δημόσιου υπάλληλου, ΄Ελληνα εκπαιδευτικού, Ελληνα ελεύθερου επαγγελματία, Ελληνα Ιδιωτικού υπάλληλου, ΄Ελληνα ταχυδρομικού, ΟΤΕτζή, ΔΕΗτζή, οικοδόμου, λιμενεργάτη, εργάτη, γεωργού, κτηνοτρόφου, Ελληνα...Ελληνα , ωρέ ΑΔΕΛΦΟΥ!!!

 

Παρασκευή 17 Φεβρουαρίου 2012

ΕΝΑ ΞΕΦΡΑΓΟ ΑΜΠΕΛΙ...

Δυστυχώς για άλλη μία φορά επιβεβαιώνεται πως η Ελλάδα μας είναι ένα ξέφραγο αμπέλι!
Σ'ενα κράτος ανομίας κυριαρχεί η διάλυση των πάντων και ατιμωρησία εδώ και πολλά χρόνια!

.Όταν ήμουν παιδάκι κοιμόμουν με τις πόρτες  και τα παράθυρα ανοιχτά. Το καλοκαίρι στρωματσάδα στα μπαλκόνια και κάτω απο τις κληματαριές που στόλιζαν τις ταράτσες των μονοκατοικιών, νανουριζόμασταν με το τραγούδι των πανόδιων φτερωτών καλοκαιρινών τραγουδιστών...μιας άλλης ασφαλούς και φιλόξενης Αθήνας
Τώρα είμαι κλειδωμπαρωμένη  από το μεσημέρι..
Το αίσθημα ανασφάλειας των Ελλήνων πολιτών δεν αντικαθίσταται με υποσχέσεις αλλά με έργα!
Και σήμερα ακούστηκε βαρειά η είδηση για το μουσείο της Αρχαίας Ολυμπίας.
 Το άκουσμα της είδησης μου θύμισε την κλοπή της αδελφής μου σ'εκείνα τα χρόνια τα μαύρα της σκλαβιάς.
Μια κλοπή  που  νομιμοποιήθηκε  κρατώντας την  δέσμια αιώνες τώρα , μακριά απο την πατρίδα!
Διαβάζω:
Δεκάδες πήλινα και χάλκινα αρχαία αντικείμενα, άγνωστης αξίας, εκλάπησαν το πρωί της Παρασκευής από το παλαιό αρχαιολογικό μουσείο (Μουσείο Ιστορίας των Ολυμπιακών Αγώνων) της Ολυμπίας. Σε εξέλιξη βρίσκεται το ανθρωποκυνηγητό της αστυνομίας για τον εντοπισμό και τη σύλληψη των δύο δραστών. Συναγερμός έχει σημάνει και στα μουσεία όλης της χώρας. 
Στο μουσείο μεταβαίνουν ο υπουργός Πολιτισμού και Τουρισμού Παύλος Γερουλάνος, ο οποίος έχει υποβάλει στον πρωθυπουργό Λ.Παπαδήμο την παραίτησή του, και η γγ του ΥΠΠΟΤ Λίνα Μενδώνη.
 
«Από το εσωτερικό του μουσείου δεν έχει κλαπεί ξανά κάτι, αλλά από τον έξω χώρο έχουν κλαπεί αντικείμενα παλαιότερα» δήλωσε στον Βήμα 99,5 ο δήμαρχος Αρχαίας Ολυμπίας, Θύμιος Κοτζιάς.
Σύμφωνα με ανακοίνωση της αστυνομίας, έχουν κινητοποιηθεί οι τοπικές και γειτονικές Υπηρεσίες των Γενικών Αστυνομικών Διευθύνσεων Περιφέρειας Δυτικής Ελλάδας και Πελοποννήσου, ενώ ενεργοποιήθηκαν κλιμάκια εξειδικευμένων αξιωματικών και προσωπικού της Διεύθυνσης Ασφάλειας Αττικής, καθώς και συνεργεία εξερευνητών και επιστημόνων των Εγκληματολογικών Εργαστηρίων της Διεύθυνσης Εγκληματολογικών Ερευνών της Ελληνικής Αστυνομίας.

Οι δράστες «σήκωσαν» 65 αντικείμενα, μεταξύ αυτών αρχαία χρυσά κοσμήματα, νομίσματα, χάλκινα αναθήματα, η καταγραφή και αποτύπωση των οποίων δεν έχει γίνει ακόμα, καθώς οι Αρχές συγκεντρώνουν στοιχεία για τους δράστες.

Οι αστυνομικές αρχές ενημερώθηκαν περίπου στις οκτώ το πρωί, αφότου κατάφερε η φύλακας να απελευθερωθεί. Το πρωτοφανές αυτό περιστατικό έχει σοκάρει ήδη λίγη ώρα μετά την κοινή γνώμη της Αρχαίας Ολυμπίας.
Να σημειώσουμε πως το μουσείο φιλοξενεί μια συλλογή που δημιουργήθηκε ειδικά για τις ανάγκες των Ολυμπιακών Αγώνων «Αθήνα 2004», με εκθέματα και από άλλα μουσεία της Ελλάδας. Παρέμεινε όμως καθώς ήταν εξαιρετική και απόλυτα «δεμένη» με την περιοχή. Τελευταία είχε αναφερθεί πως τμήμα της θα μεταφερόταν σε ευρωπαϊκές χώρες για την προβολή των Ολυμπιακών Αγώνων.

Πού προσανατολίζονται οι έρευνες

Από τις εικόνες από το κλειστό κύκλωμα παρακολούθησης που διαθέτει το παλιό αρχαιολογικό μουσείο στο κέντρο της πόλης της Ολυμπίας ευελπιστούν οι αξιωματικοί της Ασφάλειας ότι θα αντλήσουν αξιοποιήσιμα στοιχεία, που θα τους οδηγήσουν στα ίχνη των δυο κουκουλοφόρων, οι οποίοι άρπαξαν περίπου 65 αρχαία αντικείμενα.

Όπως αναφέρουν οι ίδιες πληροφορίες, οι αστυνομικοί δεν γνωρίζουν με ποιο τρόπο και προς ποια κατεύθυνση διέφυγαν οι δράστες και για το λόγο αυτό αναζητούν στοιχεία σε όλη την πόλη από άτομα τα οποία ενδεχομένως τους είδαν.

Tα διεθνή ΜΜΕ για τη ληστεία

Η ληστεία στο Μουσείο Ιστορίας των Ολυμπιακών Αγώνων στην Ολυμπία βρίσκεται στην κορυφή της ειδησεογραφίας στα διεθνή μέσα ενημέρωσης. Τα ξένα ΜΜΕ αναφέρονται, επίσης, στην παραίτηση του υπουργού Πολιτισμού και Τουρισμού, Παύλου Γερουλάνου.

Για πόσο ακόμα καιρό θα στεκόμαστε άπραγοι θεατές στο πλιάτσικο που ήδη έχει αρχίσει??? 

Πέμπτη 16 Φεβρουαρίου 2012

ΣΤΑ ΚΑΡΒΟΥΝΑ..!

Ανέβηκα ως το βουνό και μάζεψα τα ξύλα, τους έβαλα φωτιά  και ετοίμασα τα κάρβουνα...

 Μπριζολάκια και  μπιφτέκια τα λάδωσα, τα ριγάνισα και τάβαλα πάνω στην παχιά θράκα να τα ψήσω...
Μα κείνα τ'ατιμα κουνιόντουσαν γλιστρούσαν και απο την σκάρα έγερναν να φύγουν!
 Την μεγάλη πηρούνα επιστράτευσα και άρχισα να τσακώνω τον κεφτέ  που ξαφνικά έπεσε πάνω στην θράκα με θόρυβο εκκωφαντικό και έγινε ο....

Την δεξιά μπριζόλιτσα την άπαχη και και ντελικάτη την πρόλαβα στην άκρη της ψησταριάς.
Η πηρούνα πρόλαβε και χώθηκε στην κορυφή της και να! ως εκ θαύματος η κομψή μπριζολίτσα έγινε κυρία ....


Η άλλη η μεγάλη η μοσχαρίσια  σχήματος καναδέζικου Τ-bone, με δυσκολία εγύρισε στης σκάρας τις γραμμές και πάφλασε ξεχύνοντας όλα τα λίπη και ζουμιά της καθώς την μορφή του ....
έπαιρνε στην στροφή της!

Μα κείνη η γεμιστή μπιφτέκα πολυτελείας μ'όλα τα αρωματικά και τα μπαχαρικά της εύκολα ροδοψήθηκε με την μορφή την τραπεζοπρωθυπουργική, την Παπαδιμική!

Ήρθε και η σειρά και απο το πιάτο στο θρακί έπεσαν οι διδυμες πανσετίτσες...
που σιγοκαπνίστηκαν προτού καλά-καλά ψηθούν, με τα προσωπάκια των....

Τσουρ-Τσιπ-Τσουπ έκαναν τα λιπάκια τους, μάτωναν και έλιωναν στης φλόγας μου το καμίνι!

Αρκετά σκέφτηκα για σήμερα, αύριο πάλι θενα βάλω κάρβουνο να ψήσουμε τα υπόλοιπα, μα νάσου και μου έφεραν ένα κωλάντερο μπουμπάρι με την μορφή του


 ....και μου φώναξαν: μην ξεχάσεις τον πιο νόστιμο μεζέ τον παραφουσκωμένο!!!

Και κει που νόμιζα πως τέλειωσα, έριξα και τα τελευταία  γιδίσια μπριζολάκια που αρέσουν στους μεζεκλήδες και ψήνοντας εγύρισαν με την μορφή  του...  και της...


Το κοτοπαϊδάκια  μου

άρπαξαν παραπάνω, ψηθήκανε, ελιώσανε εγίνανε για τους απαιτητικούς welldone κοτοπαϊδια!

Τάψησα , τα τσίκνησα και ευφράνθηκε η ψυχή μου, τάλειψα  με λαδολέμονο να δέσει η νοστιμιά τους


 και την ώρα που άνοιξα το στόμα μου να καταβροχθίσω την πρώτη πηρουνιά μου:

Eνας κόκκορας ελάλησε με το χτύπο του ...

και μούκοψε την όρεξη πάνω στην μπουκιά!


Η σιέστα μου

τελείωσε και έμεινα αμανάτι να βρίζω να χτυπώ το άδειο μου στομάχι!!!

Καλή


 Μη το βάζετε κάτω ωρέ! Τσικνήστε το και δώστε του να καταλάβει...!


Υ.γ. Δέχομαι συνταγές και καινούργιους τρόπους ψησίματος...παρακαλώ προτείνετε!