bilsot - AMATEUR PHOTOGRAPHER - ...Λείπει μια Καρυάτιδα! Μα εμείς θα την φέρουμε πίσω!

Κυριακή 28 Φεβρουαρίου 2010

ΟΥΤΟΠΙΑ...

  • Ουτοπία, λένε ότι είναι να πιστεύεις σε ένα κόσμο ισότιμο όταν όλα στην πλάση γύρω σου είναι άνισα!
  • Ουτοπία λένε ότι είναι ν'αγωνίζεσαι για την ελευθερία όταν δεμένος είσαι με βαριές αλυσίδες πισθάγκωνα..
  • Ουτοπία λένε είναι να λες την αλήθεια όταν αυτή παράφορα θα διαστρεβλωθεί και θα συκοφαντηθεί...
  • Ουτοπία λένε ν'αγωνίζεσαι για ένα καλύτερο αύριο όταν παντού υπάρχουν αδιέξοδα...
  • Ουτοπία λένε είναι να πιστεύεις ότι θα νικήσεις την ασθένεια όταν αυτή βρίσκεται σε στάδια που θα σε αποτελειώσει...
  • Ουτοπία λένε είναι να πιστεύεις ότι με τον θετικό λόγο και τις πράξεις σου, θα επιβιώσεις έναντι του κακού...
  • Ουτοπία λένε είναι να πορεύεσαι μόνο με τις δυνατότητες και τις αξίες σου, εφ'όσον ζεις σ'εναν κόσμο άδικο και αναξιοκρατικό!
  • Ουτοπία λές πως είναι να πιστεύουν οι νέοι,ότι  με την νεανική ορμή και ξεκάθαρη σκέψη, θ'αλλάξουν τον κόσμο, εφ'όσον ζούν  μεγαλώνουν και γαλουχούνται μέσα σ'αυτόν!
  • Ουτοπία είναι να πιστεύεις ότι με την αγάπη σου θα αλλάξεις τις κακές μου συνήθειες εφ'όσον εγώ δεν σ'αγαπώ...
  • Ουτοπία μου λες πως είναι να πιστεύω στην φιλία έφ'όσον πάντα υστεροβουλία κρύβεται σ'αυτήν...
  • Ουτοπία λένε  είναι να πιστεύεις στην θεία δικαίωση εφ'όσον όλα απο τους νόμους της Φύσης πορεύονται...
  • Ουτοπία είναι να πιστεύεις ότι θα ευτυχήσεις, εφ'όσον το χρήμα την ζωή σου οδηγεί...
  • Ουτοπία είναι μόνος να γιατροπορεύεις τoν πόνο και την  δυστυχία, όταν ένα ολόκληρο σύστημα την δημιουργεί!
  • Ουτοπία είναι να ελπίζεις σε κόσμους ιδανικούς, εφ'όσον υπάρχουν μόνο στην φαντασία σου!



Αρνούμαι όμως  να ζω σε κόσμους δύστοπους, χορεύω το βαλς της ουτοπίας και αιώνια θα αναζητώ να βρώ την Ε υ τ ο π ί α..! 

Σάββατο 27 Φεβρουαρίου 2010

ΕΝΑΣ ΧΟΡΟΣ ΠΟΥ ΝΙΚΑ ΤΗΝ ΑΝΑΠΗΡΙΑ

Όλα όσα θα σας περιγράψω για τον ιδιαίτερο αυτόν χορό τα παρακολούθησα,αν θυμάμαι καλά, σε ντοκυμαντέρ της ΕΤ3.
 Το ντοκυμαντέρ αυτό ήταν εξαίρετο είχε συνεντεύξεις με σχετικές πληροφορίες  απο την Δόμνα Σαμίου, τις οποίες θα προσπαθήσω να σας μεταφέρω:
Σ'αυτόν τον χορό έχουμε τον πρωταγωνιστή και τους φίλους του! Ο πρωταγωνιστής της ιστορίας μας είναι ένας άνθρωπος της θάλασσας. Αυτός, που με την βαριά στολή του δύτη με  σκάφανδρο, βούταγε στα ανήλιαγα βάθη της θάλασσας για μαζέψει σφουγγάρια και να εξασφαλίσει το μεροκάματατο.
 Η αναπνευστική του υποστήριξη γινόταν μηχανικά, οπότε  έπαιρνε και αυτός τον τίτλο «ο Μηχανικός».
Είναι πρόσφατος χορός, εφ'όσον δημιούργηθηκε και χορεύεται  σχεδόν μόλις 50 χρόνια.
 Γύρω στο 1952, ένας Καλύμνιος απόφοιτος της Γυμναστικής Ακαδημίας Σωματικής Αγωγής, ο Θεόφιλος Κλωνάρης, γιος μηχανικού σφουγγαράδικου, αποφάσισε να μιμηθεί ο ίδιος το χορό του μηχανικού και να τον διαμορφώσει στη σημερινή σχεδόν μορφή του.
Η προσφορά του θεωρήθηκε τόσο σημαντική ώστε προσελήφθη στο συγκρότημα της Δώρας Στράτου.
 Είναι  ένας καθαρά αντρικός χορός! Πρωταγωνιστής είναι φυσικά ο Μηχανικός. Ρόλο δεύτερου στο χορό είχε πάντοτε ο καλύτερός του φίλος ενώ τη παρέα συμπληρώνουν διάφοροι άλλοι που αποτελούν το κοινωνικό σύνολο.
Ο χορός ως  ένα μικρό θεατρικό  έργο ξεκινά με τον μηχανικό να κάθεται στο τραπεζάκι του, απόμερα από τους υπολοίπους οι οποίοι γλεντάνε χορεύοντας. Θέλει και αυτός να χορέψει όμως η αρρώστια του δεν τον αφήνει!
Ο Μηχανικός είναι μεν ήρωας γιατί το «κακό» τον βρήκε σε ώρα καθήκοντος, δε παύει όμως να αντιμετωπίζεται ως απόκληρος απο την κοινωνία.

Βρισκόμενος σε κατάσταση ημιπαράλυσης, ακούγοντας τους νησιώτικους ήχους των τραγουδιών της πατρίδας του αναστατώνεται η ψυχή του και τότε μια τρελή ιδέα του περνά απο το μυαλό του ... να χορέψει!. Μετά από 2-3 ποτηράκια ούζου, το αλκοόλ τον βοηθά, η ψυχή του κυριεύεται απο το μεράκι του, πιστεύει ότι κατά ένα μαγικό τρόπο η δύναμή έχει επανέλθει στα πόδια του και με την βοήθεια της μαγκούρας του επιχειρεί να σηκωθεί μόνος του να χορέψει!
 Σηκώνεται  τρεκλίζοντας λόγω της Νόσου, στηριζόμενος πάντα στη μαγκουρίτσα του και σιγά-σιγά
 σέρνει τα βήματά του προς τους υπόλοιπους.
 Η ομήγυρης ξαφνιάζεται! Σταματά το υποτιθέμενο γλέντι της και παρακολουθεί την απελπισμένη προσπάθεια του άτυχου μηχανικού.
 Ο καλύτερος φίλος, πρώτος υποστηρίζει την προσπάθειά του, τον εμψυχώνει, παίρνει τη θέση του δεύτερου στο χορό και δίνοντάς του το μαντήλι ξεκινά να τον ακολουθεί στα τρεμάμενα  βήματά του. Το ίδιο κάνουν και όλοι οι υπόλοιποι έχοντας έντονα ζωγραφισμένη την αγωνία για τον συνάνθρωπό τους, στα πρόσωπά τους.
 Το θέαμα είναι πολύ συγκινητικό  για όλους τους παρευρισκόμενους.
Τα  συναισθήματα οίκτου, θαυμασμού, αδιαφορίας, ειρωνείας, ελπίδας κλπ. εναλλάσσονται απο συνχορευτή σε συνχορευτή του... Όλα όμως αποτυπώνονται στις εκφράσεις των  μελών του χορού που σχεδόν σταματούν τα βήματά τους παρακολουθώντας το ανθρώπινο δράμα!
 Ο μοναδικός πιστός στο ρόλο του είναι ο δεύτερος του χορού!
 Ο Μηχανικός δεν παρατηρεί κανέναν!  Η προσπάθεια του απασχολεί όλες τις αισθήσεις του  και στηριγμένος πάντα στη μαγκούρα του προσπαθεί να χορέψει.!
Και τότε το θαύμα έρχεται...η υπερπροσπάθεια σαν να νικά την δεδομένη αναπηρία του και αλλάζει βήματα σταθερά, ισιώνει το κορμί του και να χορεύει σχεδόν άνετα!
Αλλοίμονο όμως…  Ξεγελάστηκε, νικημένος από τις δυνάμεις της φύσης, κάποια στιγμή καταρρέει και πέφτει κατω σαν κουρελάκι!
 Εδώ ο καλύτερος  φίλος του, του προτείνει το μαντήλι για να τον βοηθήσει να ξανασηκωθεί αλλά εκείνος το αρνείται.!
  Ο αγώνας είνα δικός του και θα τον τελειώσει μόνος όπως τον άρχισε!
Αναδιπλώνεται, συγκεντρώνει και την τελευταία δύναμη των χτυπημένων μυών του και στο τέλος η  δύναμη της ψηχής  του ανθρώπου και του θεού του χορού τον ανταμείβουν!
 Με μια χαρακτηριστική κίνηση πετά τη μαγκούρα του και αρχίζει να σέρνει το χορό, ενώ όλοι πια συμμετέχουν κανονικά. Ο Θεός, μέσα απο τον χορό τον εξιλέωσε!



Λυπάμαι μόνο, που  στάθηκα άτυχη και στα περισσότερα πανηγύρια που βρέθηκα στα Δωδεκάννησα, ακόμα και στην ίδια την Κάλυμνο δεν πέτυχα να δώ να τον χορεύουν οι ντόπιοι!
Περισσότερο αισθάνθηκα ότι είχα βρεθεί σε μαγαζί της  παραλιακής  των Αθηνών με τα γνωστά τσιφτεντελο-ποπ καψουροτράγουδα!
Εύχομαι, να μην είναι πια, μόνο αυτά τα τραγούδια  που ακούγονται στα πανηγύρια των νησιών μας και να ήταν τυχαία, η μετάλλαξη των μουσικών ακουσμάτων των παραδοσιακών νησιώτικων πανηγυριών, στα  οποία βρέθηκα...


Πέμπτη 25 Φεβρουαρίου 2010

ΠΡΑΣΙΝΟΣ ΘΡΙΑΜΒΟΣ!!!!!

ΤΟ ΘΑΥΜΑ ΠΟΥ ΗΤΑΝ ΣΚΕΤΗ ΑΠΑΤΕΩΝΙΑ...

Eίναι ορισμένα πράγματα που  όσο και να προσπαθώ, δεν μπορώ να τα ερμηνεύσω!
Για την τραγική οικονομική περίπτωση της χώρας μας όλα εξηγούνται...Υπήρξαμε ψεύτες και αλχημιστές στα λογιστικά και στα στατιστικά! Υπήρξαμε άφρονες και κατασπαταλίσαμε τα χρήματά μας!
Αλλά οι Πορτογάλοι, οι Ισπανοί και οι Ιρλανδοί;
Ποια κακή αιτία  τους κυνηγά και  τους προειδοποιεί ότι σύντομα θάχουν την τύχη την δική μας;
Δεν έχουν περάσει δα, πολλά χρόνια απο τον παγκόσμιο θαυμασμό για τις νότιες ευρωπαικές χώρες και για την μία ξεχωριστή βόρεια, που  οι οικονομικές τους πορείες, έγιναν παραδείγματα προς μίμηση!
Θυμάστε τι έλεγαν για την Πορτογαλία οι υμνητές της αγοράς (οι διάφοροι οίκοι και οι οικονομικοί αναλυτές); ΄Ηταν η φτωχή χώρα που μπήκε με το σπαθί της στο κλαμπ των ισχυρών της Ευρώπης! 
Το οικονομικό νοικοκύρεμα,  μέσα στον ανταγωνισμό του  καπιταλιστικού συστήματος,  μπορούσε να θαυματουργήσει!
Ε, λίγα χρόνια μετά όλα αυτά τα παχειά και μεγάλα λόγια θαυμασμού μπήκαν στο συρτάρι...
Η Πορτογαλία βγήκε απο τα κόκκινα χαλιά της παρέας των Ευρωπαίων, απο την οικονομική τους ευμάρεια και οδηγήθηκε πάλι στην μίζερη ζωή! Έφτασε μάλιστα στο σημείο ν'απειλείται με χρεωκοπία!
Τα ίδια και με την Ιρλανδία. Οι γνωστοί υμνωδοί προέβαλαν ακόμα ένα θαύμα, αυτό της Ιρλανδίας!
Όπου το θαύμα τελικώς αποδείχθηκε απατεωνιά και η Ιρλανδία βγήκε σεργιάνι για δάνεια και στήριξη...
Να πιάσουμε την περίπτωση της πανίσχυρης  Ισπανίας του real estate και της τεράστιας τουριστικής ανάπτυξης; ΄Ελλειμμα, χρέος και αστρονομικά ποσοστά ανεργίας, τεράστιες "φούσκες"των κατασκευών και της "ανάπτυξης"του τουρισμού.
Βρίσκεται σε οικονομικό αδιέξοδο που τρώει τις σάρκες του λαού της!
Κανένα θαύμα λοιπόν δεν ήταν αληθινό!
Όλα ήταν κατασκευασμένα,καλοστημένες εικόνες για να κοροιδέψουν ποιούς;
Τους αιθεροβάμμονες των λαών, που πίστεψαν στην Ευρωπαική αλληλεγγύη και ανάπτυξη, στον παράδεισο της ΟΝΕ!

Δευτέρα 22 Φεβρουαρίου 2010

ΣΤΡΑΤΗΣ ΜΥΡΙΒΗΛΗΣ

TO ΓΚΑΤΖΕΤ  ΑΛΛΑΞΕ ΚΑΙ ΦΙΛΟΞΕΝΕΙ ΛΟΓΙΑ  ΤΟΥ ΣΤΡΑΤΗ ΜΥΡΙΒΗΛΗ!
Ο Στράτης Μυριβήλης γεννήθηκε το 1890 στη Σκαμιά Λέσβου. Μετά το τέλος των εγκυκλίων σπουδών του (1909) θα αρχίσει να δημοσιεύει τα πρώτα λογοτεχνικά κείμενά του στα τοπικά έντυπα του νησιού.
Το 1912 εγγράφεται στο Πανεπιστήμιο Αθηνών, στη Φιλοσοφική Σχολή αρχικά και στη Νομική αργότερα, χωρίς ποτέ να πάρει πτυχίο, λόγω της συμμετοχής του στους αλλεπάλληλους πολέμους που διεξάγει η Ελλάδα εκείνα τα χρόνια.
Θα λάβει μέρος ως εθελοντής και στους δύο βαλκανικούς πολέμους (θα τραυματιστεί στη μάχη του Κιλκίς-20.6.1913) και λίγο αργότερα ως επίστρατος στον Α΄Παγκόσμιο Πόλεμο και στη μικρασιατική εκστρατεία μέχρι το 1922.
Το 1923 επιστρέφει μετά αποδέκα χρόνια πολέμου, στην Μυτιλήνη όπου εκδίδει την εφημερίδα ΚΑΜΠΑΝΑ, στην οποία θα δημοσιευτεί σε 42 συνέχειες "Η ζωή εν τάφω."
Το 1932 εγκαθίσταται μονίμως με την οκογένειά του στην Αθήνα. Το 1956 εκλέγεται μέλος της Ακαδημίας Αθηνών. Πεθαίνει στις 19 Ιουλίου 1969.
Ο Στράτης Μυριβήλης ( και όχι Στρατής όπως λανθασμένα τον αποκαλούν, διότι το όνομά του δεν προέρχεται απο το Ευστράτιος αλλά απο το Αρχιστράτηγος-Μιχαήλ, στην ντοπολαλιά κόπηκε το στράτηγος σε Στράτς) είναι ένας απο τους κυριότερους εκπροσώπους της "γενιάς του΄'30", μας έδωσε ορισμένα απο τα σημαντικότερα έργα της νεοελληνικής πεζογραφίας του εικοστού αιώνα!
Στα κείμενά του συλλαβίζουμε την αγωνία της ελληνικής κοινωνίας να βρεί τον εαυτό της και τη θέση της, στον σύγχρονο κόσμο μετά την μικρασιατική καταστροφή και διαβάζουμε τις πνευματικές και ιδεολογικές ζυμώσεις της εποχής..
Τελειώνω αφήνοντας ένα απόσπασμα απο άρθρο του σχετικά με τις "παραδόσεις του γένους" που τo βρίσκω εξαιρετικά ενδιαφέρον και  επίκαιρο!:"..Όμως ένας άνθρωπος, ένας λαός, ένα έθνος, δεν εξαφανίζεται μονάχα με τη φωτιά και με το σίδερο. Δεν εξαφανίζεται μονάχα με το χάσιμο της ζωής του. Εξαφανίζεται πιο σίγουρα, πιο τελειωτικά με το χάσιμο της ψυχής του της ψυχής του της ατομικής, της ψυχής του της ομαδικής. Χάνω την ψυχή μου θα πει: χάνω την ουσιαστική μου ύπαρξη. Χάνω την αίσθηση της ατομικής μου τέλειας ψυχοπνευματικής σύνθεσης, που αποτελεί ένα μόριο από την μεγάλη, την πλατειά κοινωνική και εθνική σύνθεση, από την οποία αντλώ και ανανεώνω αδιάκοπα τα φυσιογνωμικά στοιχεία του πνεύματος μου και της ψυχής μου. Kαι αυτή η εθνική φυλετική ιδιομορφία της ψυχής μου είναι ακριβώς εκείνη που με εντάσσει φυσιολογικά μέσα στην πανανθρώπινη κοινωνική σύνθεση. Αλλά για να μη χάσω τον εαυτό μου, πρέπει να γνωρίσω τον εαυτό μου. Το «γνώθι σαυτόν» είναι η πλουταρχική πηγή της γνώσεως. Αυτό λοιπόν πρέπει να είναι η βάση της γενικής παιδαγωγικής προσπάθειας Έθνους, του οποίου εντολοδόχος είναι το Kράτος και η Εκκλησία. Όργανα γι' αυτή την συνειδητοποίηση είvaι το Υπουργείο Παιδείας, ο Κλήρος, ο Τύπος, ο καλλιτέχνης που εκφράζει την εθνική ψυχή και ολόκληρη η τάξη των διανοουμένων, που είναι υπεύθυνη για την πνευματική συγκρότηση του λαού. "


ΛΙΓΑ ΛΟΓΙΑ ΓΙΑ ΤΟ ΥΠΕΡΟΧΟ ΑΥΤΟ ΕΡΓΟ ΠΟΥ ΜΠΟΡΕΙ ΝΑ ΔΙΑΒΑΣΤΕΙ ΑΚΟΜΑ ΚΑΙ ΤΜΗΜΑΤΙΚΑ! ΕΜΠΡΟΣ ΠΙΣΩ- ΠΙΣΩ ΕΜΠΡΟΣ
Η ζωή εν τάφω

Το "Η ζωή εν τάφω" άρχισε να σχεδιάζεται μέσα στα χαρακώματα του Πρώτου Παγκοσμίου Πολέμου, στην προκάλυψη του Μοναστηριού της Σερβίας. Ένα κεφάλαιο κιόλας δημοσιεύτηκε από τότε στην εφημερίδα "Νέα Ελλάδα", που 'βγαινε στη Θεσσαλονίκη το 1917. Μετά από τη Μικρασιατική Καταστροφή, το πρώτο σύνολο μπήκε, όπως αναφέρω και παραπάνω σαν επιφυλλίδα στη βδομαδιάτικη "Καμπάνα της Μυτιλήνης". Το ανάτυπο από εκείνη την επιφυλλίδα (1924) στάθηκε η πρώτη έκδοση του βιβλίου.
 Από τότε το "Η ζωή εν τάφω"  παραμένει πάντα επίκαιρο μέσα στις τρικυμιώδεις πολιτικές περιπέτειες, τους ενθουσιασμούς και τις παρεξηγήσεις...
Οι στρατιώτες περνούν ατέλειωτα μερόνυχτα, όλο στερήσεις και κακουχίες μέσα στη λάσπη, ζωντανοί-νεκροί, χωρίς στην πραγματικότητα να πολεμούν. Το κλασικό αντιπολεμικό αυτοβιογραφικό έργο του Στράτη Μυριβήλη περιγράφει με μαεστρία τον παραλογισμό και τη ματαιότητα του Α΄ Παγκοσμίου Πολέμου, του "πολέμου των χαρακωμάτων".

Η ΔΑΣΚΑΛΑ ΜΕ ΤΑ ΧΡΥΣΑ ΜΑΤΙΑ

Είχε γυριστεί και σε τηλεοπτική σειρά στην ΕΡΤ το 1979 με τους:Χρήστος Βαλαβανίδη, Τιτίκα Βλαχοπούλου, Τάνια Τσανακλίδου, Νικήτα Τσακίρογλου, Μαρία Μαρμαρινού, Κώστα Τσιάνο, Κάτια Δανδουλάκη, Ειρήνη Ιγγλέση, Γιώργο Λουκάκη, Γιάννης Φέρτη, Βασίλη Τσάγκλο


ΛΙΓΑ ΛΟΓΙΑ ΓΙΑ ΤΟ ΕΡΓΟ:
O Λεωνής γυρίζει στο νησί του την Μυτιλήνη, μετά την μικρασιατική καταστροφή, με τραυματικές εμπειρίες  κυρίως ψυχικές και ελαφρώς σωματικές.
Τον υποδέχονται συγγενείς φίλοι και συγχωριανοί με αγάπη και σεβασμό.
Συναντά την Σαπφώ, δασκάλα χήρα γυναίκα του αδικοσκοτωμένου λοχία και φίλου του, που έκλεισε τα μάτια του στο διπλανό κρεββάτι του άθλιου νοσοκομείου όπου νοσηλεύονταν και οι δύο, για να της παραδώσει τα φτωχά προσωπικά αντικείμενα του άτυχου συζύγου της!
 Μα συναντά τα απίστευτα χρυσά της μάτια !
Μια ιστορία τρυφερής αγάπης εξελίσσεται μεταξύ τους κάτω απο τα αδηφάγα αντρικά βλέμματα του χωριού και τα ζηλόφθονα γυναικεία της τότε τοπικής συντηρητικής κοινωνίας!
Μα πάνω απ'όλους το φάντασμα του αδικοπεθαμένου συζύγου Βρανά που θυσίασε την ζωή του για την πατρίδα, θα τους κυνηγά ανελέητα!
 Θα νικήσει άραγε η αγάπη ζωντανούς και πεθαμένους;
Σας συνιστώ να  διαβάσετε  το βιβλίο για να μάθετε το τέλος του αλλά πολύ περισσότερο για να απολαύσετε τις εικόνες της απίθανης περιγραφής της θάλασσας, του ήλιου, των αρωμάτων της υπαίθρου και των λουλουδιών  του νησιού που πετυχαίνει με τον  λυρικό τρόπο γραφής του  ο συγγραφέας!
Μετά την ανάγνωση του συγκεκριμένου βιβλίου, διαπίστωσα ότι έγινα περισσότερο ΘΑΛΑΣΣΟΛΑΓΝΑ!

Σάββατο 20 Φεβρουαρίου 2010

ΜΙΑ ΒΟΛΤΑ ΣΤΑ ΜΟΝΟΠΑΤΙΑ ΤΗΣ ΙΣΤΟΡΙΑΣ -ΜΕΡΟΣ ΔΕΥΤΕΡΟΝ

...Η Ελλάδα χωρίστηκε σε τρείς ζώνες κατοχής: τη γερμανική, την ιταλική και τη βουλγαρική .
Οι Βούλγαροι ενέσκηψαν ακολουθώντας τους Γερμανούς και διεκδικώντας πάλι την Μακεδονία...
Η κατάσταση εξελίσσεται τόσο τραγική , ώστε τον Δεκέμβριο συζητήθηκε ένα σχέδιο για απομάκρυνση των παιδιών απο την χώρα, για την συνέχιση της φυλής. Ο Μουσολίνι σαρκάζει " Οι Γερμανοί πήραν απο τους Έλληνες ακόμη και τα κορδόνια των παπουτσιών τους" Ο Γκέμπελς σημειώνει στο ημερολόγιό του:"Στους δρόμους της Αθήνας οι άνθρωποι πεθαίνουν κατά χιλιάδες. Εκεί η πείνα έχει γίνει λαική επιδημία"
Αυτό που συνήθως παραλείπεται να αναφερθεί είναι η τεράστια ευθύνη των Βρετανών για τον λιμό. Ο αποκλεισμός της Ελλάδας, που επέβαλαν τον πρώτο χρόνο της Κατοχής τη στέρησε των αναγκαίων εισαγομένων τροφίμων και της δυνατότητας παροσχής βοήθειας απο τις άλλες χώρες!
ΕΑΜ
Η πρωτοβουλία για την δημιουργία του Εθνικού Απελευθερωτικού Μετώπου ανήκει στους κομμουνιστές , αυτές τις δυό τρείς εκατοντάδες που κατορθώνουν να δραπετεύσουν απο τις φυλακές και τα ξερονήσια...
ΕΔΕΣ: Στις 23 Σεπτεμβρίου του '41 ο φιλόλογος Κομνηνός Πυρομάγλου απεσταλμένος του εξόριστου στρατηγού Πλαστήρα απευθύνεται σ'έναν άνθρωπο, τον στρατηγό Ναπολέοντα Ζέρβα. Γνωστός κινηματίας, χαρτοπαίχτηςκαι bon viveur..Είναι ικανός, πανούργος και ριψοκίνδυνος. Έχει στα σκαριά μια πολιτική οργάνωση που νομάζει ΕΔΕΣ, φιλοδοξεί με την υποστήριξη των Άγγλων,να ηγηθεί ο ίδιος ενός ενόπλου απελευθερωτικού αγώνα , εξαίρεση αξιωματικού που πιστεύει πως πρέπει να ξαναζωντανέψει η κλεφτουριά.
Στις 14 Μαίου του '42 στην Λαμία συγκεντρώνονται σ'ένα μικρό σπιτάκι της πόλης τα 15 περίπου στελέχη που οργανώνουν το ξεκίνημα: Οι Θανάσης Κλάρας, Γ.Χουλιάρας, Γ.Γιαταγάνας,Μαστροκώστας,Φράγκος, Λέβας Καθούλης κ.ά
Σε κείνη την σύσκεψη αυτός που μόλησε επι τρείς ώρες σχεδόν ήταν ο Κλάρας.Περιέγραψε όχι μόνο τη μορφή και την αποστολή του ΕΛΑΣ,αλλά και τα θέματα τοπικής αυτοδιοίκησης που θα προέκυπταν στις περιοχές που σταδιακά θα ελευθερώνονταν. Τους αναλύει με κάθε λεπτομέρεια όλα όσα σχεδιάζει να κάνει βγαίνοντας στο βουνό. Τά είχε όλα έτοιμα. Είναι απαραίτητη η διευκρίνιση γιατί αργότερα κάθε κίνησή του κάθε καινοτομία, κάθε εφεύρημά του θα ελέγχεται ως προαποφασισμένο σε αυτή την σύσκεψη και υπαγορευμένο απο το κόμμα.
 Απο εκεί στις 22 Μαίου του '42 ο Θ.Κλάρας θα αναληφθεί οριστικά. Χωρικοί, αξιωματικοί , ληστές, κομμουνιστές,βασιλόφρονες, δημοκρατικοί, ΄παπάδες, χωροφύλακες κι ανήλικα θα ενωθούν πίσω του, σε μια αγριεμένη για ελευθερία πομπή και θα τον λατρέψουν έως θανάτου με το πραγματικό του όνομα: ΑΡΗΣ ΒΕΛΟΥΧΙΩΤΗΣ!
Όσοι επιπόλαια δήλωσαν πως θα τον ακολουθήσουν, όταν ήρθε η ώρα κάνανε πίσω. Κι όσοι βγήκαν μαζί του για να εξασφαλίσουν τροφή ή να εξουσιάσουν τον παρατήσανε απογοητευμένοι.Μερικοί δεν άντεξαν στους κινδύνους, την εξαντλητική πεζοπορία και τις στερήσεις. Το βουνό δεν είναι για όλους!

...Με τους πολιτικούς ο Άρης όχι μόνο δεν τα πήγε ποτέ καλά αλλά αρκετές φορές έκανε πεισματικά το ακριβώς αντίθετο απ'ότι του εισηγούνταν για να τους δείξει πως δεν τους λογαριάζει. Για τους Μπακόλα είναι γνωστό ότι τους χώριζε εξαρχής μια σφοδρή αμοιβαία αντιπάθεια και τον Φράγκο τον περιφρονούσε τόσο ώστε τον λοιδωρούσε ανοιχτά σαν "δίφραγκο" παρατσούκλι που υιοθέτησαν και οι άνδρες του.
....Η Λατρεία που νιώθει για τους ήρωες του '21 και το δέος απο την επιβλητική εικόνα του Βελουχιού, του θρυλικού βουνού των Κλεφτών που δεσπόζει πάνω απο το Καρπενήσι, θα συγκερασθούν ιδανικά.-Απο σήμερα πλάι στο Άρης βάλτε και το Βελουχιώτης λέει στους άνδρες του.
...Το απόγευμα της Κυριακής 7 Ιουνίου 1942, όσοι κάτοικοι της Δομνίτσας βρίσκονταν στην πλατεία του χωριού το πρώτο που άκουσαν ήταν ένα ομαδικό και βροντώδες: ΜΑΥΡΗ ΕΙΝ'Η ΝΥΧΤΑ ΣΤΑ ΒΟΥΝΑ ... μετά είδαν να μπαίνει ορμητικά τραγουδώντας ένα τμήμα οπλοφόρων με την ελληνική σημαία μπροστά. Επικεφαλής είναι ο Άρης και ο Θάνος εκτός γραμμής δίνει το βήμα.
Είμαστε αντάρτες ένα τμήμα του Ελληνικού Λαικού Απελευθερωτικού Στρατού, δηλώνει την διάθεση να μιλήσει στους κατοίκους;  Πατριώτες είμαι ο ταγματάρχης του Πυροβολικού Άρης Βελουχιώτης...
Η πρώτη ομιλία του ΄Αρη έχει την ίδια στερεότυπη δομή με όλες τις άλλες που θα ακολουθήσουν. Με κοφτό και επίσημο τρόπο δηλώνει τον λόγο της παρουσίας του στα βουνά: Kηρύσσω την Επανάσταση κατά των κατακτητών και των ντόπιων συνεργατών τους!
ΟΥΤΟΠΙΑ
Η εαμική οργάνωση Ευρυτανίας δεν αυτοσχεδιάζει ούτε κινείται μόνο απο προσωπική αντιπαλότητα προς τον αρχηγό. Η διάσταση απόψεων μετάξύ Άρη και Άθήνας είναι τόσο εμφανής που την αντιλαμβάνεται και η άλλη όχθη,ο υπαρχηγός  του ΕΔΕΣ Κ.Πυρομάγλου γράφει: Ηεξέλιξις απέδειξες ότι ο Αρης είχε συλλάβει και εμβαθύνει την υπόθεσιν της Αντιστάσεως στην Ελλάδα πιο ρεαλιστικά και πιο ψυχολογημένα. Την αντάρτικη οργάνωση την ειδε απο την πρώτη στιγμή σαν μια βασική προυπόθεση όχι μόνο συμβολής για την εθνική απελευθέρωση της Ελλάδος, αλλά και πολιτικής μεταπολεμικής διαμόρφωσης. Η Κεντρική Επιτροπή του ΕΑΜ και μαζί μ'αυτήν η ηγεσία του ΚΚΕ αντετίθετο..
ΠΡΟΤΥΠΑ
Αν πρέπει κάποιος να χαρακτηρίσει με μία μόνο λέξη τον ΑΡΗ ΑΥΤΉ ΕΊΝΑΙ ΠΑΤΡΙΔΟΛΑΤΡΗΣ!
Θεωρεί τον εαυτό του και τους συντρόφους του κατευθείαν απογόνους των αγωνιστών του '21. Εκτιμούσε πολύ την προσωπική παλλικαριά, λοιδωρούσε τους πολιτικάντηδες βασιζόταν στην μπέσα και ήταν δύσπιστος έως παράλογα εχθρικός απέναντι σε οποιονδήποτε ξένο.
Αν η επανάσταση του 1821 είναι το σταθερό πρότυπο του νέου αγώνα , η Αρχαία Ελλάδα είναι το αξεπέραστο πολιτιστικό πρότυπο του σύγχρονου κόσμου. Απο δώ ξεκίνησαν όλα, θυμίζει με πάθος . Η πολιτική, η ιατρική, τα μαθηματικά, η ιστορία, το θέατρο, οι τέχνες όλες! Εδώ οι άνθρωποι έγιναν άνθρωποι!
ΕΚΔΙΩΞΗ
Ο Αρης είναι η ψυχή του ΕΛΑΣ
Η ηγεσία του ΚΚΕ τον φοβάται ότι κάποια στιγμή μπορεί να πάψει να πειθαρχεί. Γι'αυτό πρέοει ουσιαστικά ν'απομακρυνθεί απο την ηγεσία.Δεν τολμούν όμως να τον καθαιρέσουν, γιατί φοβούνται την αντίδραση του στρατού του ΕΛΑΣ.  ΄Ετσι βρήκαν την λύση της αποστολής του Άρη στην Πελοπόννησο.
ΔΙΑΚΡΙΣΗ
Ο Αρης βάζει νυστέρι και στις διοικήσεις των αντάρτικων μονάδων αδιαφορώντας για την κλασική "μοραίτικη διπλωματία", που απαιτεί να συντηρούνται οι ισορροπίες. Δεν πρέπει να στεναχωρήσουμε τον έναν δεν ΄πρέπει να παραμερίσουμε τον άλλον, να προσέξουμε αυτούς κ.λ.π. Πήγαν να τον πρήξουν μ'αυτά!
-Βρε τι είσαστε εσείς οι Μοραίτες, λέει. Ίδιοι και απαράλλαχτοι ...Ντελιγιαννέικα και Μαυρομιχαλείκα τερτίπια και σήμερα.
ΜΗ ΑΝΕΚΤΟΣ
Η παρουσία του αρχηγού του ΕΛΑΣ στον Μοριά θα πάρει τέλος μ'αγγλική εντολή. Ο Σκόμπι χωρίς να φαντάζεται ότι μιμείται την ηγεσία του ΚΚΕ δηλώνει στον Σαράφη ότι ο Άρης δεν είναι ανεκτός απο την βρετανική κυβέρνηση
...Μυριάδες συγκεντρώνονται στην παλατεία της κάθε πόλης οι άνθρωποι για να δούν και να ακούσουν απο το στόμα του την υπόσχεση για μια καλύτερη ζωή. Ξέρουν ότι όταν το πει αυτός δεν μπορεί παρά θα γίνει. Κι αυτός είναι βαθειά συγκινημένος .
...Μιλούσε όπως εκείνος συνήθιζε να μλάει, απλά ,σταράτα, για τους αγώνες που έγιναν για το αίμα που χάθηκε για τις θυσίες όλου του λαού. Και σε κάθε ομιλία του άφηνε αρκετά καθαρά να καταλάβουν οι ακρατές του ότι ο αγώνας δεν τέλειωσε ίτι θα χρειάζονταν κι'άλλες θυσίες.
Σε ορισμένες πόλεις τον συνοδεύει και Κανελλόπουλος ο οποίος μετά απο 40 χρόνια διατηρεί μια τρυφερή ανάμνηση του Αρχηγού:..."Ο Αρης ήταν ένας αγνός ιδεολόγος."
Ο αρχηγός του ΕΛΑΣ αποχαιρέτισε συγκινημένος τους Μοραίτες αξιωματικούς, καπετάνιους και συνεργάτες του,άλλαξε λίγα λόγια με τον καθένα ξεχωριστά και έφυγε με το σημαδιακό "ΚΑΛΗ ΑΝΑΤΑΜΩΣΗ ΣΤΑ ΓΟΥΝΑΡΑΔΙΚΑ"
ΔΙΩΚΤΕΣ
Επισήμως τον Άρη καταδιώκουν τα Τάγματα Εθνοφυλακής υπο την εποπτεία των Άγγλων. Ανεπισήμως επικηρυγμένος απο την κυβέρνηση και αποκηρυγμένος απο την ηγεσία του ΚΚΕ, βρίσκεται στο στόχαστρο όλων!
ΤΕΛΟΣ
Παρασκευή 15 Ιουνίου 1945, μέσα στο φαράγγι προς την Μεσούντα.Προς το χάραμα οι εγκλωβισμένοι αρχηγός και παλληκάρια συναντάνε τους τσοπάνους Γ.Καλογιάννη με τον γιότ ου και τον Σωτήρη Καλογιάννη με την γυναίκα του, που τους κρατάνε μαζί τους για να μην προδώσουν την παρουσία τους...εκεί που κάθεται ο Άρης έχουν μαζευτεί γύρω του πέντε έξι άνδρες του στενού πυρήνα της ομάδας.Ο Θάνος που υποστηρίζει πως πρέπει να φύγουν αμέσως να ξαναπεράσουν το ποτάμι προς Ρούμελη προτού κυκλωθούν σ'αυτή την "χούνη". Ο Λέων τους παρακολουθεί φοβισμένος δεν έχει συνέλθει απο το σοκ της ενέδρας. Ο Άρης δεν απαντά καθόλου.Έχει μισογείρει αμίλητος πάνω σε κάτι κομμένα κλαδιά έλατου, καπνίζει, πίνει τσίπουρο απο το παγούρι του και παιδεύεται με τις σκέψεις του.Λέξη δεν βγαίνει απο το στόμα του! Ο Λέων δίνει την δική του ερμηνεία:"Η γνώμη μου είναι πως αδιαφορούσε πια για όλα...δυό μέρες είχε να ΄βάλει μπουκιά στο στόμα του. Δεν ήθελε δεν μπορούσε να φάει!"
....Απο την κάτω μεριά του Φάγγου ακούγεται ένα οπλοπολυβόλο που βάλλει και αμέσως απο τοπάνω μέρος δυο άλλα. Είναι κυκλωμένοι. -Φύγετε φωνάζει ο Άρης! Στο ποτάμι!
Οι περισσότεροι κατρακυλάνε στον κατήφορο. Ο Άρης ακολουθεί όρθιος χωρίς να βιάζεται, σαν κάτι να τον απασχολεί ακόμη, κάτι που χρειάζεται να διευκρινίσει. Κάνει στους άλλους νοήματα να απομακρυνθούν, αλλά αυτός σταματάει και με το πιστόλι στο χέρι ακουμπάει την πλάτη του σε κάτι πελώριους βράχους σαν πλάκες. Πιο μπροστά πεσμένος ο Τζαβέλας με την πλάτη στο ποτάμι ρίχνει μανιασμένος με το αυτόματο προς τα πάνω και βρίζει
ΛΥΤΡΩΣΗ
...Γύρισα να δώ τι κάνει ο Άρης, να τον παρακαλέσω να μας σώσει. Ούτε δέκα βήματα δεν μας χώριζαν. Στεκόταν ακίνητος. Κρατούσε το περίστροφό του με την κάνη ακουμπισμένη πίσω απο το δεξί του αυτί. Είχε πάρει την μεγάλη απόφαση!
 Η ελεύθερη Ελλάδα που ονειρεύτηκε δεν υπάρχει πια. Η κρατική εξουσία προσπα΄θεί με κάθε τρόπο να σβήσει το αντάρτικο έπος που δμιούργησε και η κομματική εξουσία να σβήσει τον ίδιο! Πάλι δεν χωράει πουθενά. Δεν υπάρχει τόπος γι'αυτόν. Το ηλιοβασίλεμα της 15ης Ιουνίου 1945 το άστρο του Άρη εκρήγνυται μόνο του! Ο άνθρωπος που έσωσε την υπερηφάνεια ενός ολόκληρου λαού, με το πιστόλι του καρφωμένο πίσω απο το δεξί του αυτί, τράβηξε την σκανδάλη... Ο Αρης θα μπορούσε να σωθεί εαν ήθελε, όπως σώθηκαν οι άντρες του περνώντας το ποτάμι. Ήξερε πάντα το τέλος του.: Eμένα δεν θα με πιάσουν ποτέ αιχμάλωτο!
Ο Τζαβέλας ρίχτηκε πάνω στο άψυχο σώμα του το αγκάλιασε και τον μοιρολογούσε: Τι έκανες! τι έκανες!
Τότε έσπασε το πιστόλι του, έσκισε φωτογραφίες και χαρτιά που είχε επάνω του, τράβηξε την περόνη μιας χειροβομβίδας και αγκάλιασε τον Άρη...
ΚΤΗΝΩΔΙΑ
 Το επόμενο πρωί 16 Ιουνίου οι διώκτες του Άρη άρχισαν να χτενίζουν την χαράδρα της Μεσούντας. Πάλι ξέφυγε το σκυλί λέγανε...
Στην Μεσούντα οι παρακρατικοί με τους Εθνοπολιτοφύλακες αφού έκοψαν τα κεφάλια, τα χέρια απο τους ώμους και τα πόδια του Άρη και του Τζαβέλα  πάστωσαν με ρίγανη και αλάτι τα δυο κεφάλια για να μη μυρίσουν και τα περιέφεραν στα χωριά συνοδεία οργάνων! Μετά την κανιβαλική περιφορά στα χωριά μεταφέρθηκαν στα Τρίκαλα και στις 18 Ιουνίου το πρωί τα κρέμασαν σε δημόσια θέα απο έναν στύλο της πλατείας.
ΜΥΘΟΣ
Για τον θρυλικό δημιουργό και αρχηγό του ΕΛΑΣ πολλά χρόνια μετά την τραγωδία της Μεσούντας, οι άνθρωποι που τον λάτρεψαν δεν πιστεύουν ότι σκοτώθηκε.. το λέει και το παρηγορητικό τραγούδι της Ελασίτισσας Δέσπως :                                         - Δέσπω μ,' τον Άρη σκότωσαν
                                                          Δέσπωμ'και τον Τζαβέλα
                                                       -Μηδέ τον Άρη σκότωσαν
                                                         Μηδέ και τον Τζαβέλα!
                                                        Κάτι παιδιά τους είδανε
                                                        που παν για την Σερβία...
ΣΤΙΓΜΑ
Οι δύο μεγάλοι πυλώνες της σύγχρονης ελληνικής ιστορίας είναι η Επανάσταση του 1821 και η Εθνική Αντίσταση
Η προιούσα μυθοποίηση του Άρη είναι η προσπάθεια ενός ολόκληρου λαού να αντιπαλαίσει την εκδοχή που προσπαθούν να του επιβάλουν , να τοποθετήσουν έναν ληστή στην θέση ενός μεγάλου εθνεγέρτηκαι ιδιοφυιούς πολέμαρχου.
Οι μετριότητες και οι απατεώνες δεν έχουν μυθογεννητική ισχύ. Δημιουργούν μόδες που πολύ γρήγορα ξεπερνιούνται..
Η ετυμηγορία των ανταρτών και των ανθρώπων που τον έζησαν είναι λιτή και αμετάκλητη, όπως του αρμόζει:
OYTΕ ΘΑ ΓΕΝΝΗΣΕΙ ΑΛΛΗ ΜΑΝΑ ΤΕΤΟΙΟ ΓΙΟ!!!

Πέμπτη 18 Φεβρουαρίου 2010

ΜΙΑ ΒΟΛΤΑ ΣΤΑ ΜΟΝΟΠΑΤΙΑ ΤΗΣ ΙΣΤΟΡΙΑΣ

Πριν αρκετά χρόνια, μια  Κυριακή απ'αυτές που ξημερώνουν στην καρδιά του Χειμώνα γεμάτη φώς και υποσχέσεις πως σε λίγο θα ξανάρθει η ελπίδα με τον ερχομό της Άνοιξης(όμοια με την σημερινή), πήρα τα παιδιά μου για να κάνω μαζί τους μια βόλτα στα μονοπάτια της  ιστορίας της Ελλάδος!
 Ήθελα εκτός απο τα  ιστορικά βιβλία που δώριζα για να διαβάσουν, με κάποιο τρόπο να κεντρίσω και να στρέψω το ενδιαφέρον τους προς την Ιστορία του τόπου τους...
Τα παιδιά για να αποκτήσουν ενδιαφέροντα και γνώσεις πρέπει να εμπνευστούν,να παρακινηθούν με κάποιο τρόπο!  
Πού θα μπορούσα  να βρώ καλύτερο μέρος να περιδιαβούμε τα μονοπάτια   της Ελληνικής Ιστορίας  εκτός απο αυτά του  Α΄Νεκροταφείου;
Ξέρω ακούγεται ίσως ακραίο, για πολλούς θα φανεί μακάβριο να ξεκινώ με μικρά παιδιά να πάω βόλτα στο Νεκροταφείο, αλλά εγώ έχω μια διαφορετική άποψη για τον "τόπο των αοράτων" και προσπάθησα μ'ενα σμπάρο να κτυπήσω δυο τρυγόνια, δηλαδή  απο την μια εξοικείωση με τον θάνατο και απο την άλλη ζωντάνεμα όλων των προσώπων που σημάδεψαν την ιστορία και τον πολιτισμό αυτής της χώρας!
Τα παιδιά πραγματικά ενθουσιάστηκαν όταν βρέθηκαν μπροστά απο μνήματα ηρώων, μεγάλων ποιητών, ηθοποιών, πολιτικών που χάραξαν με το πέρασμά τους την ιστορία της Νεότερης Ελλάδας.
Αυτή η βόλτα έχει παραμείνει στην μνήμη τους δυνατή έως σήμερα!
Θυμούνται όμως εξίσου δυνατά, ότι στο βιβλίο της Ιστορίας που περιδιαβήκαμε έλειπε μια λαμπρή σελίδα! Αυτή του Αρη Βελουχιώτη!
Συναντήσαμε  μνήματα αντιστασιακών ακόμα και  του  στρατηγού  Ν. Ζέρβα, μα για τον Άρη ούτε μια πετρούλα να γράφει πάνω το όνομά του... Ξεχασμένος και εδώ!
Την περίοδο εκείνη κυκλοφόρησε η Ιστορική Βιογραφία: ΑΡΗΣ Ο ΑΡΧΗΓΟΣ ΤΩΝ ΑΤΑΚΤΩΝ του Διονύση Χαριτόπουλου. 
Το δίτομο βιβλίο αγοράστηκε, και η μελέτη του ξεκίνησε για το μεγάλο αυτό κεφάλαιο της Νεότερης Ιστορίας μας, που λέγεται Θανάσης Κλάρας ή Άρης Βελουχιώτης!

ΑΠΟΣΠΑΣΜΑΤΑ ΑΠΟ ΤΟ ΒΙΒΛΙΟ" Ο ΑΡΗΣ ΑΡΧΗΓΟΣ ΤΩΝ ΑΤΑΚΤΩΝ" ΤΟΥ ΔΙΟΝΥΣΗ ΧΑΡΙΤΟΠΟΥΛΟΥ
ΠΡΟΦΗΤΕΙΑ
Η Ελλάδα έκανε μαζί του, για πρώτη φορά, ασκήσεις ελεύθερων αναπνοών στα βουνά μα αυτός συνήθιζε να λεει στους αποχωρισμούς του: "Καλή Αντάμωση στα γουναράδικα!"(Εννοούσε εκεί που θα μας σκοτώσουν ,εκεί που θα μας πάρουν το τομάρι όπως των λύκων και των αλεπούδων)
Πίστευε όλο και λιγότερο σ'ενα διαφορετικό φινάλε για την Αντίσταση και τον ίδιο. Μπροστά στο κομμένο κεφάλι του οι ηγεσίες δεξιάς και αριστεράς ομονόησαν ανακουφισμένες. Και οι κατοπινοί αγιογράφοι και σπιλωτές του πασχίζουν να τον ερμηνεύσουν με κάτι που ο Αυτόχειρας της Μεσούντας είχε προ πολλού υπερβεί: Tην κομματική του ταυτότητα!
ΘΑΝΑΣΗΣ ΚΛΑΡΑΣ: Ήρθε στον κόσμο στις 27 Αυγούστου του 1905 στην Λαμία, για να γίνει ένας διαρκής πονοκέφαλος για τους γύρω του. Η συμπεριφορά του και οι νεανικές παρέες του με τα φτωχά παιδιά των μαχαλάδων της Λαμίας, ήταν όνειδος για την εύπορη και ευυπόλυπτη οικογένειά του.
Όμως αυτός αισθάνεται ντροπή σχεδόν για την άνετη ζωή του .Στο σχολείο τον ανέχονται ως το σχολαρχείο και λόγω διαγωγής του τον αποκλείουν απο το Γυμνάσιο. Μόλις που κατορθώνει να αποφοιτήσει απο Αβερώφειο Μέση Γεωπονική Σχολή της Λάρισας.
Στο Δημόσιο όπου τον διορίζουν οι δικοί του ως γεωπόνο το 1922, έρχεται σε σύγκρουση με κανονισμούς, νοοτροπία και πρόσωπα και δεν αντέχει για πολύ. Αρνείται να δεχτεί μια σοβαρής έκτασης γεωργική επιχείρηση, που ετοίμαζε προνοητικά για αυτόν ο πατέρας του, εγκαταλείπει την Λαμία για να γνωρίσει την περιπέτεια της Αθήνας. Εκεί κάνει ότι δουλειά τύχει για να επιβιώσει και συνδέεται με τον συμπατριώτη του και πολιτικό του μέντορα Τάκη Φίτσιο, που τον μυεί στις ΙΔΕΕΣ της Οκτωβριανής  Επανάστασης. Με τον Φίτσιο συχνάζουν στους κύκλους των νέων διανοούμενων με παρόμοιες κοινωνικές ανησυχίες, τους Βάρναλη, Κατηφόρη,Βουτυρά, Ταγκόπουλο κ.ά.
Το 1925 καλείται για τη στρατιωτική του θητεία. Επιλέγεται στην Σχολή Εφέδρων Αξιωματικών. Εκεί μαθαίνει στην πράξη την καταδυνάστευση και βία. Εξοικιώνεται με το ξύλο και το πειθαρχείο,ρίχνεται άρρωστος στο παγωμένο ποτάμι...προς ίαση και ποτίζει τηλεγραφόξυλα για να ανθίσουν... όταν απολύεται γυρίζει για λίγο στην Λαμία και μετά φεύγει πάλι για την Αθήνα, όπου κυνηγά πάντα την μεγάλη περιπέτεια. Δεν τον ενδιαφέρει μια προδιαγεγραμμένη άνετη ζωή όσο θελκτική κι'αν παρουσιάζεται. Ξέρει πως χωρίς ρίσκο, η ζωή θάναι χωρίς ενδιαφέρον! Και το μεγάλο ρίσκο της εποχής είναι η ιδέα της Επανάστασης στην οποία σχεδόν αμέσως προσχωρεί.
Ο Κλάρας μπαίνει μαχητικά στην ΟΚΝΕ και το 1929 γίνεται μέλος του κόμματος. Γίνεται εργάτης, ντύνεται σαν εργάτης μιλάει σαν εργάτης σκέφτεται σαν εργάτης... Εξαιτίας της συνεχούς αναφοράς του στην μιζέρια που μαστίζει τους ανθρώπους ,του κολλάνε το ψευδώνμο "Μιζέριας" που χρησιμοποιεί μέσα στο κόμμα. Γνωρίζεται προσωπικά με τον Ζαχαριάδη, που του προσφέρει ακόμη περισσότερη δράση. Σχεδιάζει και πραγματοποιεί κομματικές αποστολές που απαιτούν τόλμη και ψυχραιμία. Το ΚΚΕ ΄δεν είναι ανοιχτό, όπως ένα πολυσυλλεκτικό κόμμα και διαθέτει πολλές ασφαλιστικές δικλείδες για την επιλογή και πειθάρχηση των μελών του. Δεν σέβεται κανένα απο τα θέσφατα και κατά τον γκουρούτης κομματικής ορθοδοξίας Γ.Ιωαννίδη είχε μια τάση στην ΑΛΗΤΕΙΑ!
"Πάντα είχε το αλήτικο στοιχείο πάνω του. Αντιθέτως οι σύντροφοί του στην καθημερινή κομματική δουλειά του τον θαυμάζουν και τους εντυπωσιάζει το χιούμορ και η ψυχραιμία του!
Σε μια απο τις πρώτες συλλήψεις του για παράνομες εφημερίδες, οδηγείται μαζί με άλλους στην Ασφάλεια: O διοικητής αρχίζει ήρεμα:
-Πες μας με το καλό πού την βρήκες αυτή την εφημερίδα;
-Να σας πω πώς! Περνούσα απο τους στύλους του Ολυμπίου Διός και βρίσκω ένα δεματάκι  με την εφημερίδα μέσα!
-Εμείς ρε γιατί δεν βρίσκουμε τέτοια δέματα στο δρόμο;
-Εσείς δεν είστε τυχεροί! Τότε βέβαια ο Διοικητής δεν άντεξε την ειρωνία του και του εκσφενδόνισε το μελανοδοχείο που τον βρήκε στο φρύδι και τον πήραν τα αίματα...
Ο Κλάρας υπομένει με την ίδια πάντα φιλοσοφία: Αυτοί κάνουν την δουλειά τους κι εγώ την δική μου....
Φυλακίζεται στην Αίγινα και απ'εκει στην Κέρκυρα, όπου κρατείται και ο Ζαχαριάδης. Ο Κλάρας δεν ηταν απο την στόφα των Χριστιανοκομμουνιστών μαρτύρων για ν'αφήσει να τον φάνε τα λιοντάρια και η φυματίωση στα μπουντρούμια. Χωρίς δράση δεν αναπνεέι...προτιμά τον ελιγμό και υπογράφει δήλωση αποκήρυξης του ΚΚΕ και αποφυλακίζεται. Επιστρέφει στην Αθήνα Δηλωσίας, απομονωμένος απο τον μόνο κόσμο που του ταιριάζει τους επαναστάτες.
Ο Ψυχισμός του όμως δεν αντέχει! Καταρρέει και καταφεύγει στο ποτό . Βυθίζεται τόσο που μόνο η κήρυξη του πολέμου θα τον συνεφέρει για να γίνει ξανά ο παλιός του εαυτός!
ΤΕΛΟΣ Α΄ΜΕΡΟΥΣ

Τρίτη 16 Φεβρουαρίου 2010

ΚΟΝΤΑ ΣΤΟΝ ΟΜΦΑΛΟ ΤΗΣ ΓΗΣ...



Ο χρόνος στην περίοδο διακοπών περνά μ'απίστευτη ταχύτητα..τέσσερεις μέρες ξεγνοιασιάς, χαλάρωσης,γαστρονομικής απόλαυσης και καλής παρέας πέρασαν και μούφυγαν ως να πεις κίμινο! Λίγες απ'αυτές τις ευχάριστες στιγμές, αποθανάτισα για να σας μεταφέρω:

Το πρωινό ξυπνητήρι με το ρολόι της εκκλησίας:
















Oι ευωδιές απο τις λεμονιές και πορτοκαλιές να τρυπώνουν μέσα απο τις γρύλιες και να θωπεύουν τους αισθητήρες της όσφρησης..
Τα ζαβολιάρικα πανσεδάκια να σε καλημερίζουν...
Δώρο για τον φίλο μου α Κενταύρου!
Τα πέτρινα αρχοντικά της πρωτεύουσας του Ν. Φωκίδας
Ο Ναός της Θέμιδος κλειστός λόγω εορτών ...αλλά  όταν ανοίξει να δούμε πότε θα εκδικάσει την υπόθεση Κορκονέα...
Το Σαββατόβραδο παρ'ότι βροχερό σείστηκε απο τα στοιχειά και τα ξωτικά! Τα κουτούκια της Πόλης ασφυκτικά γεμάτα απο μασκαρεμένους!
Το παλιό οινοπωλείο του Φαρόπουλου Με το μπουζουκάκι της παρέας...

Τα απίστευτα μεζεδάκια στο Κουτουρού...
Και οι Αποκρεάτικοι χοροί στο Μπαλκονάκι  κράτησαν μέχρι πρωίας!
Και οι φωτιές μέσα κι έξω να ζεσταίνουν κορμιά και ψυχές...
Ο πατσάς, οι ελιές Αμφίσσης και ο χαλβάς την τιμητική τους είχαν σε κάθε γωνιά της πόλης, να κερνούν τους επισκέπτες!
Η βροχή επέμενε περισσότερο την επόμενη μέρα Κυριακή της Αποκρηάς, μα οι μασκαράδες ατάραχοι!
Η παρέλαση ξεκίνησε όπως πάντα με τον βασιλιά Καρνάβαλο
Ξεχώρισα δύο άρματα με χιούμορ... η θείτσα που επικοινωνεί στο φείς μπουκ..
και το ΣΤΑ ΣΑΛΩΝΑ ΣΦΑΖΟΥΝ ΑΡΝΙΑ!!! ΣΑΛΩΝΩΦΡΕΝΕΙΑ!
Την Καθαρή Δευτέρα οι φούρνοι γιόρταζαν! Μερικοί δεν πρόλαβαν ν'αλλάξουν την βιτρίνα τους γιατί βλέπετε γιορτάσαμε τα Κούλουμα με τον κουραμπιέ στο στόμα!
Στην αυλή της Καρυάτιδας το γεμιστό καλαμάρι και το αλήτικο χταπόδι έστησαν καβγά με τα κάρβουνα...
Μέσα στο τραπέζι της, τα μαρούλια με την κουτσομπόλα πιπεριά και τα φιλικά κρεμμυδάκια στήσανε χορό με τις γυαλιστερές και το θυμωμένο ταραμά..

Ω! και μετά το λουκούλλειο γεύμα μια βόλτα στ' Αλευρομουτζουρώματα του γραφικού  Γαλαξειδίου, με τα μοναδικά αρχοντικά των καπεταναίων του!

Τα πέτρινα χαλιά στα σοκκάκια του:
Και τ'αλευρομουτζουρώματα άρχισαν! Σε κάθε γωνιά κι'ένα μπλόκο να μουτζουρώσουν τον ανύποπτο επισκέπτη...


Φιλάκια ρουφηχτά και στον Σουλταααάν!
Μα η μέρα έσωσε πια και έγειρε να πλαγιάσει στα γαλανά σεντόνια της
Η ώρα της επιστροφής έφτασε, ο ήλιος πέρασε τις χιονισμένες βουνοκορφές του Παρνασσού.. 
Τα κεφάλια τώρα μέσα και όποιος αντέξει!
Και όπως μας έλεγε και ο Στράτης Μυριβήλης
ΤΕΛΟΣ ΚΑΙ ΤΩ ΘΕΩ ΔΟΞΑ