bilsot - AMATEUR PHOTOGRAPHER - ...Λείπει μια Καρυάτιδα! Μα εμείς θα την φέρουμε πίσω!

Τρίτη 29 Δεκεμβρίου 2009

HAPPY NICKMAS!








Κυριακή 27 Δεκεμβρίου 2009

Η ΑΓΑΠΗ ΚΑΙ ΤΑ ΜΑΓΟΥΛΑ ΤΗΣ

Οι ημέρες εορταστικές -χαλαρωτικές μου έδωσαν την ευκαιρία να χαζέψω να διαβάσω έως ότου στάθηκα σ'ένα παλαιότερο κείμενο  με πολλές αλήθειες της φίλης madame de luna περί αγάπης,(που δεν είχα παρατηρήσει) και αισθάνθηκα την ανάγκη να το συμπληρώσω... έτσι ώστε να μην αφήσω και 'γω να προβληθεί μόνο το δεξί μάγουλό της!

Μadame de Luna:
"Ξέρω κάποιους, που αγαπιούνται πολύ. Καθημερινώς τρώνε τις σάρκες τους, γιατί τα 'χει αυτά η αγάπη: δεν είναι εύκολη. Δεν πρόκειται για σκανδιναβικό σταυρόλεξο δηλαδή, που το λύνεις σε 10 λεπτάκια και καθαρίζεις. Η αγάπη σε βάζει να λερώσεις τα χέρια σου και με λίγο αίμα. Έτσι κι αυτοί λοιπόν. Βρίζονται, σφάζονται, απαξιώνονται, κερατώνουν αλλήλους, αλλά εντάξει ρε παιδιά, αγαπιούνται. Αγαπιούνται πολύ.

Ξέρω έναν άντρα, που πολύ αγαπάει μια γυναίκα. Βέβαια την αποκαλεί ηλίθια, αχάριστη, εγωίστρια, παρανοϊκή, διατείνεται πως σαφώς και είναι καλύτερος άνθρωπος από κείνη (σ' όλη τη διάρκεια της σχέσης τους), πως δεν υπάρχει καν αντίβαρο, αλλά.. την αγαπάει ρε παιδιά. Την αγαπάει πολύ! Απόδειξη πως ενώ αυτή είναι για τα μπάζα (βάση του κατηγορητηρίου), αυτός επιμένει, να την αγαπάει πολύ!
Ξέρω μια μάνα, που αγαπάει πολύ το γιο της. Και τη ζωή της θα 'δινε για κείνον, αλλά είναι σίγουρη πως θα 'ταν όλα καλύτερα, αν δεν ήταν gay. Α ναι! Κι αν έμπαινε στο δημόσιο. Του τα πρήζει καθημερινώς λοιπόν, μ' αυτά τα δύο best off θέματα. Γιατί εκείνη ξέρειιιιιι ποιο είναι το καλό του! Ζεστό τόπο δεν βρίσκει ο άνθρωπος. Ωστόσο, τον αγαπάει ρε παιδιά, τον αγαπάει πολύ. Αλλά δηλαδή πειράζει να υποδύεται τον straight; Και ποιος θα της κάνει δηλαδή ένα εγγονάκι; Αλλά τον αγαπάει, τον αγαπάει πολύ. Θα κάνει την καρδιά της πέτρα. Τον αγαπάει.
Ξέρω έναν πατέρα, πολύ περήφανο για την κόρη του. Την αγαπάει, την αγαπάει πολύ. Αλλά χάθηκε να παίρνει 20 στα μαθήματα; Γιατί δηλαδή 19; Ο γιος της αδερφής του και μια ανιψιά του, πρώτευσαν. Κι αν δεν είσαι πρώτος, δεν είσαι τίποτα. Απλά τα πράγματα. Κι επειδή την αγαπάει πολύ, θέλει να είναι πρώτη. Όχι για κείνον. Προς Θεού. Όχι για τα δικά του όνειρα. Για κείνη. Επειδή την αγαπάει πολύ.
Ξέρω έναν γιο, που αγαπάει πολύ τον πατέρα του. Μόλις κάνει "γκουχ" τον τρέχει στους γιατρούς. Βέβαια, αν δεν τον κληρονομήσει δεν θα μπορέσει ποτέ ν' ανοίξει την επιχείρηση που ονειρεύεται, γιατί είναι λίγο δύσπιστος ο μπαμπάς για τις περί ου ο λόγος ικανότητες, αλλά οk, δεν θα 'ρθει κι αυτή η μέρα; Όλοι θα πεθάνουμε κάποτε. Ως τότε όμως, τον αγαπάει πολύ. Απλώς θα ήταν καλύτερα αν ερχόταν σύντομα αυτή η στιγμή. Μερικές φορές μπερδεύεται στις προσευχές του, ζητάει άλλα αντί άλλων, αλλά ok, τον αγαπάει. Πολύ.
Ξέρω δυο αδερφές. Αγαπιούνται πολύ. Μεγάλωσαν στο ίδιο δωματιάκι. Βέβαια η μία απέκτησε τρελά λεφτά κι η άλλη δεν την παλεύει με τις καθημερινές αλχημείες των οικονομικών της, αλλά εντάξει, την αγαπάει πολύ την αδερφή της. Εκτός απ' τις ώρες που εύχεται να ήταν στη θέση της. Γενικώς όμως, την αγαπάει πολύ. Είναι λίγο επιδειξιομανής και νεόπλουτη και λίγο ευνουχιστική και λίγο... και λίγο... αλλά όχι, εντάξει, καταβάθος, την αγαπάει πολύ.
Ξέρω μια γυναίκα που αγαπάει έναν άντρα. Πολύ, εννοείται. Του 'χει κάνει κόλαση την ζωή του ανθρωπάκου, για να κρατήσει τις αποστάσεις, επειδή δεν αντέχει να τον αφήσει να την πλησιάσει, αφού δεν είναι σε θέση να μοιραστεί τίποτα και με κανέναν, αλλά οk, τον αγαπάει πολύ. Και τις ώρες που φλερτάρει με άλλους, και τις ώρες που τον τσεκάρει μπας και το κάνει κι αυτός και γενικώς... τον αγαπάει πολύ... Του δείχνει το χειρότερο της πρόσωπο, απορώ πως δεν έχει τρελαθεί ο τύπος, αλλά οk, τον αγαπάει. Απίστευτα πολύ.
Γι' αυτό κάνε μου μια χάρη. Μη μ' αγαπάς! Αρκετά έχω τρομάξει ήδη."

Κariatida62:
Ξέρω μια γυναίκα που αγαπάει πολύ έναν άντρα. Ζει μαζί του σαράντα ολόκληρα χρόνια, ανέχεται κάθε μικρή-μεγάλη  παραξενιά του τον φροντίζει, του έχει συγχωρέσει νεανικές απιστίες γιατί η αγάπη της γι'αυτόν δεν έχει περιοριστεί σε εγωκεντρικό-κτητικό συναίσθημα τον πονάει και καταννοεί  τις δυσκολίες  και τα προβλήματά του (τα περισσότερα τώρα είναι προβλήματα υγείας), τον παρηγορεί και του συμπαρίσταται και  μετά απο μισό αιώνα σχεδόν δηλώνει ακόμη - ναι ακόμη ερωτευμένη μαζί του!

Ξέρω έναν άντρα νέο όμορφο και απασχολημένο με την επιστήμη του και τις αγωνίες του, φορτωμένο με τα βάρη της σύγχρονης εποχής, να αποζητά στο τέλος της μέρας την αγκαλιά της  κοπέλλας με την οποία συμβιώνει και  βοηθά να ξεπεράσει την εξάρτησή της απο το αλκοολ(κακή συνήθεια που απέκτησε απο την δουλειά της νύχτας που έκανε)
Ξέρω μια μητέρα που έβαλε σε δεύτερη μοίρα τα προσωπικά της σχέδια και όνειρα για να βοηθήσει την αγαπημένη κόρη της να σπουδάσει και να υλοποιήσει τα δικά της όνειρα...τώρα δηλώνει πολύ ευτυχισμένη που βλέπει το παιδί της νάχει καταφέρει ό,τι άφησε εκείνη στη μέση...
Ξέρω ακόμα ένα άκληρο ζευγάρι να υιοθετεί δυο εγκαταλελειμένα αδέλφια και να τους χαρίζει αγάπη, ζεστασιά και γονική  αφοσίωση που ξεπερνά ακόμα και αυτή των  γονιών με τα βιολογικά παιδιά τους!
Ξέρω ανθρώπους που δεν δειλιάζουν να σου πούν ότι σ'αγάπησαν και σε θαύμασαν, φοβούμενοι ότι θα εμφανιστούν αδύναμοι μπροστά σου και θα ξεγυμνώσουν τον ευατό τους απο μικροπρεπείς εγωισμούς!
Ξέρω ανθρώπους που πραγματικά μετανιώνουν και ζητούν την συγχώρεση και έχω ακούσει για ανθρώπους που καταφέρνουν να συγχωρέσουν ακόμη και τον δολοφόνο του παιδιού τους!
Ξέρω χαρούμενα άτομα που αγαπούν και παίρνουν ευτυχία απο μικρά καθημερινά πράγματα, όπως μια βόλτα με τον/την αγαπημένη στην θάλασσα, μια καλή παράσταση με την φίλη στο θέατρο, μια ευχάριστη-ζεστή  συζήτηση  με το παιδί τους μπροστά απο το τζάκι...
Ξέρω ακόμη ανθρώπους που αγαπούν  τον εαυτό τους και δεν τον θέτουν σε κίνδυνο,ταλαιπωρία και δοκιμασία όταν  καλοδέχονται  την ρυτίδα του χρόνου στο μάτι  και το λευκό στεφάνι στα μαλλιά απόδειξη τρανή την εμπειρία των χρόνων που κουβαλούν...

Ξέρω ανθρώπους να αγαπούν και να χαίρονται πραγματικά σαν μικρά παιδιά, όταν συναντούν στο διάβα τους άξια, ικανά, χαρισματικά, τρυφερά πρόσωπα όπως την βαθιά σκεπτόμενη Madame de Luna, την μουσικό Νέλλυ και τα λόγια της, την τρυφερή Αρτάνις και την ζεστή ψυχή της, τον εύθυμο Σκρουτζάκο με τα ανεκδοτάκια του, την καλλιτεχνική Roadartist με τις ευαισθησίες της, τον ποιητικό και τρυφερό basnia και τα χαμόγελά του, την ταλαντούχα μάγισσα Κίρκη και την σατυρική της διάθεση, την συγκροτημένη και αναλυτική άποψη του Ιkor με τις πολύτιμες γνώσεις του, τον ταλαντούχο ποιητή ΑlexMil με την φοβερό λόγο του, τις πρωτότυπες χειροκατασκευές της Δροσοσταλίτσας, τις μουσικές επιλογές του Μεγάλου Πειρατή Θαλασσοκράτορα, την δροσιά της νιότης της μικρής Σελένας και την νεανική ματιά και λόγο του Newton, την φωτογραφική ματιά του Benikou-Nefeles, την δημοσιογραφική ενημέρωση του Ανέμου και της Μarionice και τις επιστημονικές γνώσεις της γλυκειάς Μareld, τις λαογραφικές πληροφορίες του Side21 και τόσων ακόμη σημαντικών προσώπων που είτε ακόμα δεν γνωρίσαμε ή κατα λάθος ξεχάσαμε!

Ναι ξέρω ότι υπάρχει και αυτή η αγάπη! Λίγο δυσεύρετη στην εποχή μας, κρυμμένη ίσως και δυσκολοανιχνεύσιμη, όπως όλοι οι μεγάλοι θησαυροί... αλλά  υ π ά ρ χ ε ι !
Το θέμα είναι εμείς να την πιστέψουμε, να την αναζητήσουμε και εν ανάγκει  να την προκαλέσουμε!!!

ΚΑΛΗ ΧΡΟΝΙΑ  Σ'ΟΛΟΥΣ ΣΑΣ  ΚΑΙ ΕΥΧΗ ΜΟΥ ΝΑ ΣΥΝΑΝΤΗΣΕΤΕ ΤΟ ΑΡΙΣΤΕΡΟ ΜΑΓΟΥΛΟ  ΤΗΣ ΑΓΑΠΗΣ...

Τετάρτη 23 Δεκεμβρίου 2009

ΧΡΙΣΤΟΥΓΕΝΝΑ ΜΕ ΤΟΝ ΑΛ.ΠΑΠΑΔΙΑΜΑΝΤΗ

Θυμάμαι:
  Χριστούγεννα  της δεκαετίας '60, κάτω απο το ίδιο χορτάρινο, γεμάτο βαμβάκι (για χιόνι) δεντράκι:
Επι μία δεκαετία σχεδόν το ίδιο δεντράκι κατέβαινε απο το πατάρι να υποδεχτεί τον Αη-Βασίλη!
Tα στολίδια εύθραστα αλλά όμορφα και φαντασμαγορικά, τράβαγαν και ταξίδευαν την παιδική φαντασία μου στην πατρίδα του Αη-Βασίλη την Καππαδοκία, μα και στην Φάτνη της Βηθλεέμ με το λαμπρό αστέρι της και τους μάγους με τα δώρα...

Τα απαραίτητα δώρα της αγαπημένης μας Σκιαθίτισσας γιαγιάς, που συνήθως ήταν βιβλία του μακρινού συγγενή της Παπαδιαμάντη,  στήνονταν κάτω απο το δεντράκι... 
'Οταν όμως  ξεκίναγα να διαβάσω, με κρύα καρδιά, τον Παπαδιαμάντη, ζεσταινόμουν απ'τις πρώτες κιόλας αράδες. Ξέχναγα τη γκρίνια κι έπαιρνα καλύτερη στάση στον καναπέ με τα κεντητά μαξιλάρια, σφίγγοντας στην αγκαλιά το βιβλίο.
"Η Μαυρομαντηλού" και "Η Σταχομαζώχτρα", "Ο Αμερικάνος" και "Στο Χριστό στο Κάστρο".
Οι ήρωες όπως τους έδινε η μαγική γραφίδα του κυρ΄ Αλέξανδρου, σου μάθαιναν την απλότητα της ζωής, σε ταξίδευαν σ’ έρημα ξωκκλήσια, σε φτωχά φιλόξενα σπιτικά, σε καρτερικά σαν αγκαλιές λιμανάκια με την τράτα του Πανταρώτα, με το τρεχαντήρι του μπαρμπα-Διόμα, με τα τρίγωνα και τα φωτισμένα καραβάκια των παιδιών που έτρεχαν το βράδυ της Παραμονής να πουν τα κάλαντα στις γειτονιές του νησιού και να τα φιλέψουν καλούδια!
Πολλές φορές καλούσα σ'αυτά τα  ταξείδια μου στην Σκιάθο, την περιγραφή της ίδιας της γιαγιάς,  πρόσωπο που σχεδόν τάζησε απο πρώτο χέρι, έκανε τα ταξείδια ακόμα πιο ζωντανά, πιο πραγματικά! (ένα virtual reality για μένα)
Κι όταν μάθαινα πια γιατί τα εγγόνια της θεια-Αχτίτσας της Σταχτομαζώχτρας φόρεσαν καινούργια παπούτσια εκείνη την παραμονή Χριστουγέννων και γιατί η Κυρατσώ η Μιχάλαινα έβαλε την καλή πολίτικη μαντήλα για ν’ ασπαστεί τα στέφανα της μονάκριβής της Μελαχρώς με τον Αμερικάνο και το πρωΐ φώναζε ψηλά από το παράθυρο Ελάτε παιδιά και σε μας να τραγουδήστε!..., τότε μ έπαιρνε ο ύπνος γλυκά στον καναπέ, το βιβλίο κύλαγε στο κόκκινο χαλί κι η μαμά με πήγαινε αγκαλιά μέχρι το κρεββάτι.


Το επόμενο βράδυ αγωνιούσα για το τάμα του παπα-Φραγκούλη, την αγωνία του Στάθη του Μπόζα να σώσει τα ζωντανά του, γιατί κλείστηκε γιορτινές μέρες το" Ουρανιώ το Κοντυλιώ", "τι μυστικόν ξεστόμισε κρατούσα τον φανόν η Νταραδήμαινα", γειτόνισσα λάλος καί φωνασκός, τις έγνοιες της Ντελησυφέρως, την προθυμία και την αφέλεια της θειάς, το Μαλαμώ, τον καυγά των παπάδων μέσα στο άϊ-βήμα για τα πρόσφορα...

Μα πιο πολύ λάτρευα την ιστορία του " Στο Χριστό στο Κάστρο", τα περιπετειώδη εκείνα Χριστούγεννα, των απεκλεισμένων απο την κακοκαιρία ανθρώπων στο Κάστρο...(πού να φανταζόμουν ότι  παρόμοιο με το έργο σκηνικό θα ζούσα στην πραγματικότητα, χρόνια πολλά αργότερα, έχοντας μαζί τα παιδιά μου μικρά, όταν επισκέφθηκα το Κάστρο της Σκιάθου!)

Αχ! αυτά τα παιδικά αξέχαστα Χριστούγεννα που κάποτε περνούσα, ανάμεσα σε Σκιαθίτικα ξωτικά  στοιχειά(στοιά)_και νεραιδογεννήματα του γέροντα σοφού συγγραφέως...


Ελπίζω να ξανάρθουν για μένα εκείνα τα όμορφα Χριστούγεννα, ίσως σε λίγα χρόνια, όταν εγώ σε ρόλο πια γιαγιάς, θα τα διηγιέμαι στα μικρά μου εγγονάκια!
Μόνο που αναρωτιέμαι εάν θα εξάπτουν και θα ευχαριστούν την δική τους φαντασία όπως ενεργούσαν σ'εμένα και με ταξίδευαν σ'άλλους χρόνους, σ'αλλους ανθρώπους  και τόπους...

ΚΑΛΑ ΧΡΙΣΤΟΥΓΕΝΝΑ ΝΑ ΠΕΡΑΣΕΤΕ ΟΛΟΙ ΣΑΣ ΑΓΚΑΛΙΑ ΜΕ ΤΟΥΣ ΑΓΑΠΗΜΕΝΟΥΣ ΣΑΣ!!! ΠΟΛΛΑ-ΠΟΛΛΑ ΦΙΛΙΑ:)

O KΟΣΜΟΚΑΛΟΓΕΡΟΣ ΤΗΣ ΛΟΓΟΤΕΧΝΙΑΣ

Ο Αλέξανδρος Παπαδιαμάντης, ο και Αγιος των γραμμάτων μας χαρακτηριζόμενος, γεννήθηκε στη Σκιάθο στις 4 Μαρτίου του 1851. Τέσσερις αδελφές κι ένας αδελφός θα είναι η μόνη περιουσία που θα κληρονομήσει από την φτωχή οικογένειά του. Με την αγωνία της Παιδείας ο ίδιος, αν και χωρίς τα μέσα να προχωρήσει, με δυσκολία θα τελειώσει το σχολείο, κι αμέσως μετά, το 1872, θα φύγει για το Αγιον Ορος μαζί με τον φίλο του Νικόλαο Διανέλο, αργότερα μοναχό Νήφωνα. Ο Παπαδιαμάντης μετά λίγους μήνες θα επιστρέψει στον κόσμο: δεν θεώρησε τον εαυτό του άξιο για το Σχήμα.


Με την επιστροφή του, εγγράφεται στην Φιλοσοφική Σχολή του Πανεπιστημίου Αθηνών, από την οποία ποτέ δεν θα αποφοιτήσει. Βγάζει τα προς το ζην του πενιχρού υλικά βίου του προγυμνάζοντας μαθητές. Μόνος του θα μάθει αγγλικά και γαλλικά στα πρώτα χρόνια των σπουδών του. Φίλος και σύντροφός του σ' αυτά τα χρόνια ο λογοτέχνης εξάδελφός του Αλέξανδρος Μωραϊτίδης, αργότερα μοναχός. Ο Μωραϊτίδης θα τον φέρει σε επαφή με λογοτεχνικούς και δημοσιογραφικούς κύκλους της εποχής, κι ο Παπαδιαμάντης θ' αρχίσει να βλέπει τα έργα του να δημοσιεύονται στον ''Ραμπαγά'', στον ''Νεολόγο'' της Κωνσταντινούπολης, στο ''Μη Χάνεσαι'' και στις εφημερίδες ''Εφημερίς'' και ''Ακρόπολις''. Γρήγορα οι συνεργασίες του με περιοδικά και εφημερίδες θα αυξηθούν, αλλά, βιοποριστικό του επάγγελμα θα γίνει η δημοσιογραφία κι οι μεταφράσεις. Οι προοπτικές φαίνονται μεγάλες για μια επιτυχή δημοσιογραφική και λογοτεχνική πορεία στην Πρωτεύουσα, όμως αυτό δεν συγκινεί τον ''κοσμοκαλόγερο'', τον μοναχικό και ταπεινό Παπαδιαμάντη. Οι μόνες ώρες που φαίνεται να χαίρεται στην Αθήνα είναι εκείνες που περνάει με τους απλούς καθημερινούς λαϊκούς ανθρώπους, κι εκείνες που ψάλλει στον Αγιο Ελισσαίο στο Μοναστηράκι. Δεξιός ψάλτης ο Παπαδιαμάντης, αριστερός ο Μωραϊτίδης, κι ιερέας ο προσφάτως αγιοποιηθείς Αγ. Νικόλαος Πλανάς, ο βιώσας την Ταπείνωση. Πέρα από την δυσκολία του να προσαρμοστεί στην πρωτεύουσα, παθαίνει και ρευματισμούς στα χέρια , με αποτέλεσμα να μην μπορεί να συνεχίσει τη δημοσιογραφική του εργασία. Χωρίς κανέναν οικονομικό πόρο θα επιστρέψει στη Σκιάθο όπου, άρρωστος, θα αφεθεί για λίγο στις φροντίδες των αδελφών του.
 Θα προειδεί τον θάνατό του, και την δυσκαταποσία των τελευταίων ωρών του, και θα ζητήσει να τον κοινωνήσει ο ιερέας της ενορίας του δύο μέρες πριν. Κοιμήθηκε στις 3 Ιανουαρίου του 1911.

Τρίτη 22 Δεκεμβρίου 2009

ΒΓΕΣ ΑΠΟ ΤΗΝ ΤΟΥΑΛΕΤΑ! ΘΕΛΩ ΚΙ ΕΓΩ ΝΑ ΔΙΑΒΑΣΩ

ΔΙΑΒΑΣΑ ΣΤΟ  "Ε" ΚΑΙ ΤΟ ΑΝΑΔΗΜΟΣΙΕΥΩ, ΓΙΑΤΙ Μ'ΕΚΑΝΕ ΝΑ ΓΕΛΑΣΩ...
Το κείμενο της Χριστίνας Πάντζου:

H πρώτη νουβέλα τυπωμένη σε...χαρτί υγείας κυκλοφορεί ήδη στη Χώρα του Ανατέλλοντος Ηλίου.
Γραμμένη απο τον Κότζι Σουζούκι, προσφέρει τρόμο εκεί ακριβώς που τον χρειάζεσαι. Στην τουαλέτα!

Όταν κυκλοφόρησε, κανείς δεν φανταζόταν ότι μέσα σε ελάχιστους μήνες θα γινόταν μπεστ σέλερ πόσο μάλλον που δεν δημοσιεύτηκε απο εκδοτικό οίκο, αλλά απο χαρτοβιομηχανία. Γιατί η νουβέλα DROP είναι το πρώτο λογοτεχνικό κείμενο που τυπώνεται σε χαρτί τουαλέτας, καταδικάζοντας το συγγραφέα του να υποβάλει ανα πάσα στιγμή το έργο του στην πιο βλάσφημη μοίρα που μπορεί να επιφυλάξει αναγνώστης σε λογοτέχνημα...
Ο Κότζι Σουζούκι ιάπωνας μετρ του τρόμου και συγγραφέας του ανατριχιαστικού Ring, ενθουσιάστηκε με την πρόκληση και έγραψε ένα ψυχολογικό θρίλερ 2000 λέξεων, που διαβάζεται σε λίγα λεπτά, διαρκεί ακριβώς 88 εκατοστά χαρτιού και επαναλαμβάνεται 34 φορές σε κάθε ρολό, ώστε με κόστος μόλις 1,6 € να μπορούν να το διαβάσουν όλα τα μέλη της οικογένειας και οι επισκέπτες.
Η νουβέλα διαδραματίζεται στους τέσσερεις τοίχους μιας μικρής δημόσιας ιαπωνικής τουαλέτας, γιατί, σύμφωνα με τον Σουζούκι, ένας τέτοιος τόπος-υγρός, βρώμικος και σκοτεινός-εμπνέει πάντα τον τρόμο.
Ο συγγραφέας παίζει με τις προκαταλήψεις των Ιαπώνων ότι τα φαντάσματα και τα κακά πνεύματα κατοικούν στο μικρότερο δωμάτιο του σπιτιού, το οποίο κατά παράδοση βρισκόταν στο πιο απομακρυσμένο σημείο του σπιτιού.
 Οι γονείς ακόμη φοβίζουν τα άτακτα παιδιά με το φάντασμα της τουαλέτας και το μαλλιαρό χέρι που θα τους τραβήξει στο έρεβος της λεκάνης, αν δεν κάθονται καλά.
΄Αγνωστο αν ο Σουζούκι νιώθει ότι αξίζει περισσότερο το μαγάρισμα απο την αθανασία. Σίγουρα, πάντως, προσθέτει και χρηστική αξία στη ρήση του Ουμπέρτο Εκο, ότι "το ηλεκτρονικό βιβλίο ποτέ δεν θα αντικαταστήσει το χάρτινο, γιατί ποιός θα πάρει στην τουαλέτα  μαζί του ένα λάπτοπ;"


Κυριακή 20 Δεκεμβρίου 2009

ΜΙΑ ΑΛΙΚΗ ΠΟΥ ΟΛΟΥΣ ΤΟΥΣ ΠΑΡΗΓΟΡΕΙ ΕΝΩ ΕΚΕΙΝΗ ΧΑΝΕΤΑΙ...


ΘΕΑΤΡΟ ΕΜΠΟΡΙΚΟΝ:
 ΦΟΥΡΚΕΤΑ
Η Αλίκη είναι λογίστρια ή μάλλον ήταν( γιατί η οικονομική κρίση  την κτύπησε), μητέρα, σύζυγος, κόρη, αδελφή.
Δεν είναι όμως αυτό που πάντα θα ήθελε να είναι, ό,τι ονειρεύτηκε περισσότερο.
Η Αλίκη ζει για την οικογένειά της: τον ανοικό πατέρα της,το ναρκομανή γιό της, τη χειραφετημένη αδελφή της, τον ψευτονταή άντρα της. Ζει για να τους φροντίζει και να τους κανακεύει. Σύντομα όμως ο κόσμος της θα καταρρεύσει, οι δικοί της άνθρωποι θα γίνουν άγνωστοι και εκείνη θα αποφασίσει να ζήσει για τον ευατό της, όταν πια η ζωή που της απομένει θα είναι λιγοστή...
Ένα δράμα συνδυασμένο με την κωμωδία, ένα έργο που συχνά σε μεταπειδά απο την συγκίνηση στο γέλιο απο το πραγματικό στο ονειρικό... γραμμένο απο την Ελένη Γκασούκα.
Το έργο μου άρεσε πολύ γιατί μιλά για την καθημερινή ζωή, τις ασύλληπτες ανατροπές της τα χαμένα όνειρα και τις ανθρώπινες σχέσεις με λυρισμό, ειλικρίνεια, χιούμορ και καθόλου μελό διάθεση.
Το έργο έχει ως βασικά στοιχεία την σάτιρα, τον λυρισμό, την αλληγορία που εναλλάσονται με αριστοτεχνικό τρόπο.
Η Μαρία Καβογιάννη  κ α τ α π λ η κ τ ι κ ή!
Ενσαρκώνει την Αλίκη, προκαλεί το γέλιο του θεατή και ταυτόχρονα τον συγκινεί...

Ο Κώστας Κόκλας -ο άπιστος σύζυγος - για άλλη μια φορά υπέροχος.(Υπάρχει εμφανής χημεία ανάμεσα ανάμεσα στον καλό ηθοποιό και στην συμπρωταγωνίστριά του Μ.Καβογιάννη)
Η υπόλοιπη διανομή των ρόλων πολύ καλή! Ο Θανάσης Αλευράς στον ρόλο του ναρκομανούς υιού,  τον έχει μελετήσει στην κάθε λεπτομέρεια. Εξαιρετικός και ο Μπάμπης Γιωτόπουλος.
Πολύ καλοί ακόμα και οι Ματίνα Νικολάου και Πάρης Λύκος.
Αξέχαστη θα σας μείνει στην μνήμη η φωνή της Βικτώριας Ταγκούλη.


Η παράσταση παίζεται για δεύτερη χρονιά, σας την συνιστώ ανεπιφύλακτα γιατί είμαι σίγουρη πως ...θα γελάσει ο κάθε πικραμένος απο σας ή θα πικραθεί ο κάθε γελασμένος!!!


Σάββατο 19 Δεκεμβρίου 2009

ΣΑΣ ΠΑΡΑΚΑΛΩ ΜΗ ΜΟΥ ΤΗΝ ΚΑΚΟΛΟΓΕΙΤΕ ΑΛΛΟ!!!

Πολύ καιρό είχα να κατηφορίσω την παραλιακή...
Βράδυ Παρασκευής, στην καρδιά του Χειμώνα  και η δική μου καρδιά λαχτάρισε κάτι απο το Καλοκαιράκι που η θύμισή του έχει πια  ξεμακρύνει!
Δρόμοι στολισμένοι με τα Χριστουγεννιάτικα λαμπιόνια και Εκείνη μαυροφορεμένη θρηνεί με τα ελαφρά κύμματα...
Το αυτοκίνητο σταμάτησε στο παλιό αγαπημένο μπαράκι με την καλή μουσική !
Άλλαξε ο καιρός, θυμήθηκε πια  ότι  πάει να φύγει και ο Δεκέμβρης και άνοιξε τους σάκκους και οι βορριάδες ελευθερώθηκαν!
Και ένας ήχος ήρθε και μ'αγκάλιασε χαρούμενα...τί είναι? κάτι μου θυμίζει ! Σαν τους ήχους των κωδωνοφόρων, σαν τους ήχους των τριγώνων που σε λίγες μέρες θα ακουστούν στις γειτονιές με τα κάλαντα...
Όχι τίποτα απο τα παραπάνω, λίγα λεπτά χρειάστηκαν και προσδιορίστηκε.
Οι αλήτες οι αέρηδες έπαιζαν με τα κατάρτια των ιστιοφόρων στην όμορφη Μαρίνα!!!
Τι ωραίοι ήχοι Θεέ μου!!! Πόση ώρα καθόμασταν σαν παιδιά και τους κρυφακούγαμε να ερωτοτροπούν...

Ένα ποτάκι, μια ζεστή κουβέντα με την φίλη  απέναντι απο την θυμωμένη Θωριά Της και η άπαιχτη μουσική του DJ, στάθηκαν αρκετά υπεραρκετά να νιώσω τόσο όμορφα,τόσο ευτυχισμένα!!!


Αυτή η πόλη που τόσες φορές μ'αγανακτεί  τελικώς μ'αρέσει , την αγαπώ, δεν ζώ χωρίς αυτήν,  γιατί με τις ατελείωτες γωνιές της  μου δίνει φιλιά ζωής...
Σας παρακαλώ μη μου την κακολογείτε άλλο!!!

Παρασκευή 18 Δεκεμβρίου 2009

Ο ΣΟΦΟΚΛΗΣ ΣΥΜΒΟΥΛΕΥΕΙ ΤΟ ΑΜΕΡΙΚΑΝΙΚΟ ΥΠΟΥΡΓΕΙΟ ΑΜΥΝΑΣ

 Διάβασα:


Με τίτλο "Αρχαίοι σύμμαχοι" και υπότιτλο "Το Πεντάγωνο ζητεί τις συμβουλές του Σοφοκλή" η Ελβετική εφημερίδα "Νeue Ζurcher Ζeitung" δημοσιεύει σήμερα εκτενές άρθρο της Andrea Kohler για την πρωτοβουλία του αμερικανικού Πενταγώνου να χρησιμοποιήσει τους αρχαίους Έλληνες τραγικούς για να βοηθήσει τους στρατιώτες του που επιστρέφουν από τους πολέμους στο Αφγανιστάν και στο Ιράκ, με συμπτώματα που ήταν γνωστά στους αρχαίους Έλληνες.
Το αμερικανικό υπουργείο Άμυνας χορήγησε 3,7 εκατ. δολάρια στο θεατρικό όμιλο της Νέας Υόρκης "Θέατρο του Πολέμου" για την ανάγνωση σε ακροατήριο βετεράνων και των οικογενειών τους, των τραγωδιών του Σοφοκλή "Αίας" και "Φιλοκτήτης".
Οι αναγνώσεις αυτές, που γίνονται σε στρατιωτικές βάσεις σε όλη την Αμερική, αποσκοπούν να βοηθήσουν τους στρατιώτες και τις οικογένειές τους να ξεπεράσουν τις "αγχώδεις μετατραυματικές δυσλειτουργίες", που συνοδεύουν βετεράνους που επιστρέφουν στην Αμερική από τους πολέμους στο Ιράκ και στο Αφγανιστάν.
Όπως ο Οδυσσέας, που επιστρέφει μετά από πολυετείς περιπλανήσεις σε μια πατρίδα που του φαίνεται ξένη, ο Αχιλλέας, ο Φιλοκτήτης και ο Αίας που επιδίδονται σε πράξεις βίας επηρεασμένοι από τα τραύματα του πολέμου, έτσι και οι σύγχρονοι Αμερικανοί βετεράνοι επιστρέφουν στη χώρα τους με προβλήματα προσαρμογής καταδιωκόμενοι από πανικό, εφιάλτες, παραισθήσεις και απελπισία, αισθανόμενοι πολλές φορές ξένοι στον ίδιο τον τόπο τους.
Η ανάγνωση των τραγωδιών δεν θεωρείται ψυχοθεραπεία, αλλά φαίνεται να φέρνει μια "κάθαρση", αφού στο Σαν Ντιέγκο και στη Νέα Υόρκη βετεράνοι του πολέμου μετά την ανάγνωση των τραγωδιών μίλησαν ανοιχτά για τη δική τους ψυχική οδύνη θέτοντας τη δική τους εμπειρία σε ένα γενικότερο ιστορικό πλαίσιο. Χρησιμοποιώντας το παράδειγμα του Αχιλλέα, ο οποίος αποφασίζει να μείνει στην ιστορία ως ήρωας επιλέγοντας το θάνατο από την ασφαλή επιστροφή στην πατρίδα του, το κλέος από το νόστο, φαίνεται ότι από την αρχαία εποχή μέχρι σήμερα είναι ευκολότερο να τιμήσει κανείς νεκρούς στρατιώτες παρά αυτούς που επιστρέφουν στον τόπο τους από έναν πόλεμο, καταλήγει το άρθρο

Y.Γ. Τα παθήματα των άλλων δεν γίνονται μαθήματα για τους Αμερικανούς...
Η ανάγνωση της ιστορίας μας μπορεί να τους βοηθήσει σε πολλούς τομείς!

ΤΟΥΣ ΑΞΙΟΥΣ ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΤΟΥΣ ΠΡΟΩΘΟΥΜΕ ΚΑΙ ΟΧΙ ΝΑ ΤΟΥΣ ΤΙΜΩΡΟΥΜΕ

Η φίλη blogger NELLY έχει ξεκινήσει έναν αγώνα για μια άξια εκπαιδευτικό δημόσιου Ελληνικού Γυμνασίου της Αττικής και συγκεκριμένα για την Διευθύντρια του 30ου Γυμνασίου Ν.ΦΙΛΑΔΕΛΦΕΙΑΣ.
Εχω αντιγράψει απο το ιστολόγιό της την σχετική ανάρτησή της με την έγγραφη διαμαρτυρία του Συλλόγου Γονέων και Κηδεμόνων του σχολείου προς την νέα Υπουργό Παιδείας και παρακαλώ και 'γω προσωπικά όποιος μπορεί και έχει τον τρόπο να βοηθήσει να το προσπαθήσει συμβάλλοντας έτσι στην απόδοση δικαιοσύνης και επιβράβευσης ενός καλού εκπαιδευτικού όπως η είναι η Κα Μαρία Χατζηιωάννου.(σήμερα σπανίζουν τέτοιοι αφοσιωμένοι στο έργο τους δάσκαλοι)
Επιτέλους τους άξιους πρέπει να τους προωθούμε και όχι να τους τιμωρούμε για την  επαγγελματική ευσυνειδησία τους!!!
Προς την Υπουργό Παιδείας δια Βίου Μάθησης και Θρησκευμάτων
Κυρία Άννα Διαμαντοπούλου

Προς τον Περιφερειακό Διευθυντή Α/βάθμιας και Β/βάθμιας Εκπαίδευσης Αττικής
Κύριο Παρασκευά Γιαλούρη

Προς την Διευθύντρια του Α' ΠΥΣΔΕ Αττικής
Κυρία Πολυξένη Ζαβού-Ράδου

Προς όλα τα μέλη του ΠΥΣΔΕ

Προς όλους τους Συλλόγους και τις Ομοσπονδίες των Καθηγητών
Προς όλους τους Εκπαιδευτικούς
Προς όλους τους Γονείς
Προς όλους τους Μαθητές
Προς κάθε ενδιαφερόμενο

Έχω την χαρά και την τιμή να είμαι Πρόεδρος του Συλλόγου Γονέων και Κηδεμόνων του 3ου Γυμν. Ν. Φιλαδέλφειας.

Παίρνω το θάρρος να σας γράψω ζητώντας τη βοήθειά σας για ένα θέμα, που μας καίει όλους πολύ, τις κρίσεις των διευθυντών.
Στο καταταλαιπωρημένο σχολείο μας που υπέφερε από δεινά τουλάχιστον την τελευταία δεκαετία είχαμε την τύχη, μετά τις κρίσεις του 2007, να έρθει μια Διευθύντρια, η κυρία Μαρία Χατζηιωάννου, που κατάφερε το ακατόρθωτο: Από αχούρι, με μορφή εγκαταλελειμμένου, ξεχαρβαλωμένου αναμορφωτηρίου να το μετατρέψει σε σχολείο- αγκαλιά για όλα τα παιδιά.
Το σχολείο μας δεν είχε τίποτα σωστό. Ηταν όλα ξεχαρβαλωμένα, δεν παρείχε ούτε τα στοιχειώδη και επιπλέον λειτουργούσε και υπό ένα καθεστώς τρομοκρατίας και χαφιεδισμού. Τα παιδιά έκαναν συνεχώς καταλήψεις διεκδικώντας τα αυτονόητα. Μέχρι και το βάψιμο των αιθουσών το κάναμε οι γονείς κάποιες Κυριακές.
Και ήρθε αυτή η γυναίκα και έβαλε τάξη σε όλα, μα κυρίως έβαλε αγάπη.
Και το σχολείο μας έγινε αυτό, που έπρεπε να είναι τα σχολεία όλου του κόσμου.
Μια κυψέλη δημιουργίας και αγάπης.
Τέρμα τα προβλήματα, τέρμα η παραβατικότητα, τέρμα οι καταλήψεις.
Τα παιδιά ξεκίνησαν δράσεις και προγράμματα, που θα ζήλευε και το καλύτερο ιδιωτικό σχολείο.
Τα παιδιά αγάπησαν αυτήν, αγάπησαν τα μαθήματα, αγάπησαν το σχολείο τους σαν το σπίτι τους.
Το φροντίζουν. Το προσέχουν.

Και τώρα έρχεται το Α' ΠΥΣΔΕ, μ΄αυτήν την παράνομη, όπως διαβάζω, διαδικασία και τα ακυρώνει όλα.
Θέλει να μας πάρει την Διευθύντρια, παρόλο που η ίδια δήλωσε ότι δεν θέλει να μετακινηθεί, άλλωστε σε λίγο μπορεί να συνταξιοδοτηθεί, αν θέλει.

Και ερωτώ, μήπως τηρώντας τους τύπους χάνουμε την ουσία;
Ποιός ο ρόλος του εκπαιδευτικού;
Ποιός ο ρόλος του σχολείου;
Ποιός ο ρόλος όλων αυτών, που διορίζονται ή εκλέγονται για να καλύψουν θέσεις καίριες, όπως αυτές των ΠΥΣΔΕ;
Πώς τιμάται ένας επιτυχημένος Διευθυντής; Με το να τον αλλάζετε πόστο παρά τη θέλησή του;

Προσπάθησα να επικοινωνήσω με την Διευθύντρια του ΠΥΣΔΕ και τηλεφωνικά, να της εκφράσω την αγωνία μας και την επιθυμία μας, όμως αν και κατανοώ την έντασή της και τις πιέσεις που δέχεται πανταχόθεν, δεν μπορώ να κατανοήσω την αντίληψή της, πως "οι γονείς δεν έχουν κανένα λόγο για τα παιδιά τους και ουδείς αναντικατάστατος"!!!!
Πώς μπορεί κάποιος που ασχολείται με την εκπαίδευση, να γελοιοποιεί την αγωνία ενός γονιού, εκλεγμένου στη θέση του Προέδρου του ΔΣ του Συλλόγου μας κλείνοντάς του το τηλέφωνο;

Ουδείς αναντικατάστατος, μου είπε! Μα, είμαστε όλοι ίδιοι; Δεν υπάρχουν καλοί, καλύτεροι και χειρότεροι;
Η ίδια η διαδικασία των κρίσεων δεν το αποδεικνύει αυτό;

Και αν εμείς οι γονείς δεν έχουμε λόγο για το καλό των παιδιών μας, τότε ποιός έχει;

Το άρθρο 3 της χάρτας για τα δικαιώματα και τα καθήκοντα των γονέων της ευρωπαϊκής κοινότητας, ορίζει πως:
"ΟΙ ΓΟΝΕΙΣ ΕΧΟΥΝ ΔΙΚΑΙΩΜΑ ΠΛΗΡΟΥΣ ΠΡΟΣΒΑΣΗΣ ΣΤΟ ΕΠΙΣΗΜΟ ΕΚΠΑΙΔΕΥΤΙΚΟ ΣΥΣΤΗΜΑ ΓΙΑ ΤΑ ΠΑΙΔΙΑ ΤΟΥΣ ΒΑΣΕΙ ΤΩΝ ΑΝΑΓΚΩΝ, ΔΕΞΙΟΤΗΤΩΝ ΚΑΙ ΑΞΙΩΝ ΤΟΥΣ.
ΟΙ ΓΟΝΕΙΣ ΕΧΟΥΝ ΚΑΘΗΚΟΝ ΝΑ ΣΥΜΜΕΤΕΧΟΥΝ ΩΣ ΕΤΑΙΡΟΙ ΣΤΗΝ ΕΚΠΑΙΔΕΥΣΗ ΣΤΟ ΣΧΟΛΕΙΟ ΤΩΝ ΠΑΙΔΙΩΝ ΤΟΥΣ."
Και το άρθρο 8:
"ΟΙ ΓΟΝΕΙΣ ΚΑΙ ΟΙ ΣΥΛΛΟΓΟΙ ΤΟΥΣ ΔΙΚΑΙΩΜΑΤΙΚΑ ΠΑΡΕΧΟΥΝ ΤΗΝ ΑΠΟΨΉ ΤΟΥΣ, Η ΟΠΟΙΑ ΚΑΙ ΕΠΙΖΗΤΑΤΑΙ ΕΝΕΡΓΑ, ΓΙΑ ΤΙΣ ΑΠΟΦΑΣΕΙΣ ΚΑΙ ΤΗΝ ΠΟΛΙΤΙΚΗ ΤΗΣ ΠΟΛΙΤΕΙΑΣ ΣΤΑ ΘΕΜΑΤΑ ΠΑΙΔΕΙΑΣ ΣΕ ΟΛΕΣ ΤΙΣ ΒΑΘΜΙΔΕΣ."

Και ναι, η Διευθύντριά μας είναι αναντικατάστατη!!!

Μα και όλα τα σχολεία θα αναστατωθούν με τις μετακινήσεις στη μέση της χρονιάς. Από τη μια η γρίπη, από την άλλη οι καταλήψεις, τώρα συμβαίνει και αυτό, τί θα πάρουν τα παιδιά από τη φετινή χρονιά; Γιατί δεν έγιναν οι κρίσεις το καλοκαίρι, που μας πέρασε ή γιατί δεν γίνονται το καλοκαίρι που θα έρθει;

Γιατί δεν ζητάτε εκ νέου δηλώσεις προτίμησης σχολείων;
Οι προτιμήσεις των υποψηφίων είναι φυσικό να έχουν αλλάξει σε αυτά τα δυο χρόνια. Γιατί έγινε καταμέτρηση μορίων χωρίς δηλώσεις; Και οι συνεντεύξεις τι νόημα είχαν;

Σας παρακαλώ λοιπόν θερμά, βοηθήστε μας να κρατήσουμε τη Διευθύντριά μας!
Μην αφήσετε να αναστατωθούν τόσα σχολειά στο μέσον της χρονιάς!
Αφουγκραστείτε τις αγωνίες των γονιών!
Τις επιθυμίες των παιδιών!
Αυτά είναι το μέλλον της Ελλάδας.
Πάρτε τα στα σοβαρά!

Ας μην χάνουμε την ουσία και ας δούμε το θέμα προς όφελος των παιδιών μας.

Με εκτίμηση

Η Πρόεδρος του ΔΣ του Συλλόγου Γονέων και Kηδεμόνων του 3ου Γυμν. Ν. Φιλαδέλφειας


21 σχόλια:

kariatida62 είπε...
O αγώνας σας είναι συγκινητικός! Θεωρώ ότι η Διευθύντριά σας έχει δικαιωθεί απο τα παιδιά πρώτα,τους γονείς και απο τους συναδέλφους της! Αυτός ο αγώνας είναι η δικαίωσή της και η βαθιά της ικανοποίηση για το έργο που έχει προσφέρει! Εύχομαι η προσπάθειά σας να φέρει και το επιθυμητό αποτέλεσμα...
meril είπε...
Πραγματικά θεωρώ πως η δ/ντρια σας πήρε το καλύτερο δώρο. Την αγάπη και την εκτίμηση όλων σας. Θα μου πεις έδωσε και πήρε. Σωστά αλλά ξέρεις πόσοι δίνουν το είναι τους κυριολεκτικά και το μόνο που εισπράττουν είναι η διαρκής αμφισβήτηση; Έστω κι έτσι είστε τυχεροί και είναι τυχερή που τη βρήκατε και σας βρήκε. Εύχομαι να πάνε όλα καλά
Artanis είπε...
Επιμένουν δηλαδή... Και πότε αναμένεται να βγουν οι τοποθετήσεις; Γράψε νεώτερα...
kiki είπε...
Νέλλη μου καλά κάνεις και το δημοσιεύεις μήπως ακουστείς. Η πρότασή σου για εκ νέου δηλώσεις προτίμησης, είναι ότι πιο δίκαιο νομίζω. Άλλωστε, αφού έγιναν εκ νέου συνεντεύξεις, θα έπρεπε να έχει ληφθεί υπόψη η διετία που πέρασαν στα νέα σχολεία οι δ/ντές και να τους ζητηθεί εκ νέου να κάνουν δηλώσεις προτίμησης.
Νικόλας K. είπε...
Καλημέρα, Καλά κάνεις και φέρνεις το θέμα στην επιφάνεια… Να στείλεις mail σε όσους ανέφερες στην εισαγωγή σου, Να μαζέψετε υπογραφές και να στείλετε στο υπουργείο τη θέληση σας σαν γονείς… Οι καλοί εκπαιδευτικοί σπανίζουν στις μέρες μας! Ξέρεις υπάρχει πιθανότητα να θεωρήθηκε ότι η εν λόγω διευθύντρια δούλευε πάρα πολύ και να δημιουργούσε θέμα με αυτή της την συμπεριφορά στο κύκλο των δασκάλων που κατέχουν την ίδια θέση με εκείνη… Η κυρία Χατζηιωάννου είναι ήδη ικανοποιημένη από εσάς , την δική σας στήριξη εννοώ, άσχετα αν μετά γεμίσει θλίψη και αγανάκτηση, εξαιτίας της συμπεριφοράς των ανωτέρων της… Πες μου : Ποιος θα κρίνει τους κριτές ή ποιος θα φυλάει τους φύλακες; Να είσαι καλά!
VAD είπε...
Ο αγώνας σου ειναι δικαιωση,αναγνώριση όλων εκεινων των εκπαιδευτικών,και ειναι πάρα πολλοί,οι περισσότροι,πίστεψέ με,που δίνουν τα πάντα για το έργο τους,τέτοιους γονεις σαν και σας θέλουμε δίπλα μας,σ'ευχαριστώ...
Γκιωνης είπε...
. Ο αγώνας, εκτός από συγκινητικός, ΕΙΝΑΙ ΔΙΚΑΙΟΣ ! ! ! . Και είναι ΚΑΙ δικός μας Αγώνας ! ! ! . Επομένως, και προσπαθώ ( ίσως και με λίγο θράσος μέσα από κάποιου άλλου τις σελίδες ), να προλάβω όλους τούς επόμενους, να μην μείνουμε αυτή την φορά σε ασκήσεις ύφους και σε καλολογικά απανθίσματα συμπάθειας, αλλά να συμπαρασταθούμε ΟΥΣΙΑΣΤΙΚΑ, στο θέμα αυτό. . Να το αναπαράξουμε στα δικά μας ιστολόγια, να βρούμε κι άλλους τρόπους να δράσουμε επί τέλους σαν Γονείς, σαν Πολίτες αυτού τού τόπου που επιδιώκουμε , και όχι αυτού που ΕΜΕΙΣ τον καταντήσαμε κυρίως με την αδράνειά μας ! . Όσοι θα περάσουν από δώ, με την άδεια τής οικοδέσποινας βέβαια, να προτείνουν τρόπους για την κατά το δυνατόν αποτελεσματικότερης δράσης... . Φτάνουν οι οιμωγές και οι συμπάθειες. . . . Υ.Γ. Συγνώμη για την ένταση, αλλά προσωπικά δεν αντέχω άλλα 93 σχόλια συμπαράστασης χωρίς "πρακτικό" αποτέλεσμα, όπως στην ανάρτηση " ΚΟΚΚΙΝΗ " ! Και φίλη kariatida62, είναι αυτονόητο οτι δεν υπάρχει καμμιά "μομφή" ή οτιδήποτε άλλο προς εσένα. Παρακαλώ να μην παρεξηγηθώ.
ξωτικό είπε...
Mπράβο βρε φιλενάδα !!!! σε θαυμάζω χρόνια και το ξέρεις για την αγωνιστηκότητά σου το αστείρευτο κουράγιο σου και το πόσο ωραία τα λές χτυπώντας ουσία !!! ελπίζω να πετύχετε !! και πάντως είναι ένα υπέροχο μάθημα για τα παιδιά ο αγώνας που κάνετε ! σ'αγαπώ πολύ !
Margo είπε...
Να μας κρατάς ενήμερους Νέλλη θέλω να δω πώς θα αντιδράσουν αυτοί οι στενόμυαλοι σε ένα τέτοιο κείμενο με τόσες αλήθειες που όμως τους θίγουν και όχι άδικα. Καλημέρα σου
logia είπε...
@@@@@@@@@φίλοι μου έχουμε στείλει επιστολές σχεδόν σε όλους τους παραπάνω: Υπουργό Παιδείας, Περιφερειακό Διευθυντή Διευθύντρια ΠΥΣΔΕ Αιρετό ΠΥΣΔΕ κο Μπαλάσκα και εμείς και οι καθηγητές μα κυρίως οι μαθητές, τα παιδιά μας. Ζητώ τη βοήθεια όλων σας. Υπάρχει και κάποιος άνθρωπος στο Υπουργείο, που χωρίς να με ξέρει και να τον ξέρω, απλά επειδή διάβασε την προηγούμενη ανάρτηση, έχει πάρει το θέμα προσωπικά!!! Τον ευχαριστώ πολύ γιαυτό!!! Γιατί φίλοι μου και στον δημόσιο τομέα και στα γραφεία, παντού υπάρχουν άνθρωποι ιδεαλιστές, με οράματα. Ας μην κολλάμε σε όλους την ταμπέλα του καρεκλοκένταυρου... Η πρόταση του @γκιώνη με βρίσκει όχι μόνο σύμφωνη μα και ευγνώμονα... Αν θέλετε την προσωπική μου γνώμη, πιστεύω πολύ στο δημόσιο σχολείο κι ας αναγκαστήκαμε το πρώτο μας παιδί να το στείλουμε σε ιδιωτικό γιαυτόν ακριβώς τον λόγο που αναφέρω και παραπάνω... το σχολείο ήταν υπό κατάρρευση σε όλους τους τομείς... Ποιός ενισχύει την παραπαιδεία; Εμείς οι ίδιοι οι γονείς. Αν δεν στέλνουμε τα παιδιά μας στα φροντιστήρια και στα ιδιαίτερα, τότε οι δάσκαλοι στα σχολειά θα έχουν υλικό να δουλέψουν και δεν θα εισπράττουν την απόρριψη των βολεμένων με φροντιστήρια μαθητών!!! Ποιός θα επιβραβεύσει τον κόπο του δασκάλου, που βάλλεται από όλες τις πλευρές; Πάλι εμείς οι γονείς οφείλουμε να αναγνωρίσουμε τη δουλειά τους και την προσφορά τους στα παιδιά μας!!!! Δεν πιστεύω οτι πάντα πρέπει να ρίχνουμε αλλού το φταίξιμο. Πιστεύω οτι σε κάθε περίπτωση πρέπει πρώτα να ξεκινάμε από τους ίδιους μας τους εαυτούς. Ας προσπαθήσουμε όλοι μαζί, για ένα καλύτερο σχολείο, για μια σωστότερη εκπαίδευση, για ένα πιο ελπιδοφόρο μέλλον. Για τα παιδιά μας!!! Κάθε βοήθεια από σας, πολύτιμη!!!! Ευχαριστώ!!!
Νικόλας K. είπε...
Αυτή η ανάρτηση έχει καταργηθεί από ένα διαχειριστή του ιστολογίου.
ξωτικό είπε...
έχει δίκιο ο Γκιώνης εγώ το έβαλα ήδη αλλά μήπως για δυό μέρες να το βάλουμε όλοι σαν ανάρτηση ;; θα το προτείνω το απόγευμα και σε άλλους.
Νικόλας K. είπε...
Και επειδή αυτά που είπα δεν έχουν άμεση σχέση με την ανάρτηση, μην την βγάλεις προς τα έξω. Θα σου έστελνα mail, αλλά δεν ήταν ορατό στο προφίλ σου. Ζητώ συγνώμη και πάλι αλλά ήθελα να ξέρεις την άποψη μου που μπορεί να την χαρακτηρίσεις και λανθασμένη… Εγώ είμαι υπέρ του δημόσιου σχολείου γιατί η κοινωνικοποίηση που δημιουργεί στα παιδιά είναι αναντικατάστατη και θεωρητικά και η ποικιλία των γνώσεων που μπορεί να παράσχει! Άσχετα αν πάρα πολλά σε αυτήν την χώρα που ζούμε γίνονται με στραβό τρόπο. Κάποια όμως γίνονται και σωστά…:- ))
Γκιωνης είπε...
. Επειδή δεν υπάρχει πολύς χρόνος, και για να μην χαθεί το ζήτημα μέσα στην εορταστική παραζάλη, προτείνω : 1 ). Να επικοινωνήσουμε με όσους blogers γνωρίζει ο καθένας και να προτείνουμε τρόπους κοινοποίησης τής υπόθεσης αυτής. Να κωδικοποιηθούν και να κατατεθούν στην logia. Μέχρι την Κυριακή να έχει ολοκληρωθεί αυτός ο κύκλος. 2 ). Να καθορισθεί μία μέρα, π.χ. η επόμενη Δευτέρα ή η Τρίτη σαν ημέρα συμπαράστασης και συμμετοχής σε μια οργανωμένη διαμαρτυρία. 3 ). Αυτήν την συγκεκριμένη μέρα, στο ιστολόγιό του ο καθένας να αναρτήσει ένα σημείωμα με την δική του οπτική για το ζήτημα, και να παραπέμπει στις ταυτόχρονες αναρτήσεις όλων τών άλλων blogers καθώς και στην logia. Εκτός εάν μπορεί να διαμορφωθεί κοινό κείμενο. 4 ). Να προωθήσουμε την ανάρτησή μας αυτήν σε όλους όσους παρακολουθούν την ιστοσελίδα μας, όσους FΒφίλους, twitter κλπ μπορεί ο καθένας. . Όλα αυτά και άλλα που θα προτείνετε τώρα, εκτός εάν κρίνετε οτι μπορεί να περιμένει μετά τις Γιορτές, και να προετοιμαστούμε καλύτερα και να απλώσουμε σε μεγαλύτερο πεδίο την αγανάκτηση, το θυμό μας τό δίκηο μας σαν εργαζόμενοι, σαν δάσκαλοι, σαν γονείς, σαν ΠΟΛΙΤΕΣ...
logia είπε...
@Νικόλας Κ. μη ζητάς συγγνώμη έτσι όπως έχουν διαμορφωθεί τα πράγματα, δεν είναι καθόλου λανθασμένη... και μάλλον κακώς που τη διέγραψα. Είναι ένα μεγάλο θέμα και κάποια στιγμή θα δοθεί η ευκαιρία να το συζητήσουμε... Σε ευχαριστώ πάρα πολύ, που μου έδωσες και μια άλλη οπτική του θέματος και κυρίως σε ευχαριστώ για τη στάση σου αυτή, να μην λοξοδρομήσουμε απ΄ το κυρίως πρόβλημα... Πάντως να ξέρεις δεν θα την διέγραφα αν δεν μου το ζητούσες... Σε ευχαριστώ που είσαι εδώ!!!
logia είπε...
Ανεκτίμητη φιλενάδα, @ξωτικό το είδα και σε ευχαριστώ πολύ!!!
logia είπε...
@Γκιώνη έκανες το πρόβλημα δικό σου... τι άλλο να πω από ένα μεγάλο ευχαριστώ; και τώρα και την άλλη φορά, δίπλα μας, ένας πολύτιμος φίλος!!! Δεν έχουμε πολύ χρόνο, γιαυτό αν υπάρχει διάθεση για βοήθεια, ας γίνει άμεσα Θα σου ήμουν ευγνώμων αν το οργάνωνες...
ΝΕΦΕΛΕΣ είπε...
Μια και απο την φυση μου θελω και πιστευω πως το δικιο και το σωστο παντα επικρατει, σας ευχομαι να καταφερετε να κρατησετε κοντα σας και κοντα στα παιδια σας αυτη την χαρισματικη παιδαγωγο.
ξωτικό είπε...
βλέπε τα σχόλια στου Γκιώνη κι αν διαφωνείς σε κάτι λέγε μας .
meril είπε...
Αν νομίζετε πως μπορεί η όποια συμμετοχή να βοηθήσει είμαι πρόθυμη να το κάμω. Πέστε μόνο πως και τι
nimertis είπε...
logia καλημέρα... συγκλονιστικό όλο τούτο και ήδη τα έχω πάρει κι εγώ... συμφωνώ με τις προτάσεις του Γκιώνη και ήδη θα αναρτήσω στον ΝΗΜΕΡΤΗ την επιστολή διαμαρτυρίας και την Δευτέρα ή Τρίτη ή όποια ημέρα αποφασιστεί η διαμαρτυρία θα ακολουθήσει και νέα ανάρτηση. Και ό,τι άλλο μπορώ έμπρακτα με μεγάλη μου χαρά. Χωρίς αγώνα δεν κερδίζεται τίποτα. Καλή σας δύναμη.