bilsot - AMATEUR PHOTOGRAPHER - ...Λείπει μια Καρυάτιδα! Μα εμείς θα την φέρουμε πίσω!

Κυριακή 30 Οκτωβρίου 2011

Σάββατο 29 Οκτωβρίου 2011

Θα φύγω... θα πάω να πολεμήσω με το όπλο στο χέρι!

ΜΑΡΙΑ ΜΠΕΙΚΟΥ

Μαρία Μπέικου- Αντίσταση from TV Χωρίς Σύνορα on Vimeo.

Η Μαρία Μπέικου ήταν ακόμη ανήλικο κορίτσι όταν πήρε τη μεγάλη απόφαση, πλαστογραφώντας την υπογραφή των γονιών της, να φύγει με τον ΕΛΑΣ στο βουνό. Και να δώσει σκληρές μάχες, σαν παλικάρι.
Στη Λαμία, μετά την απελευθέρωση «Σημαδεύω και πυροβολώ. Φοβάμαι», θυμάται, σε ενεστώτα χρόνο σήμερα. Μετά την ήττα του Δημοκρατικού Στρατού και αφού παρέδωσε κλαίγοντας το όπλο της στη Βάρκιζα, διαφεύγει με συναγωνιστές της στο... άγνωστο. Θα βρεθεί στην Τασκένδη.
Από εκεί, χάρη στην καθαρή κοριτσίστικη χροιά της φωνής της, που ακόμη σήμερα, στα 85 χρόνια της, παραμένει αναλλοίωτη -απόδειξη η παράσταση «Μάουζερ» του θεάτρου «Αττις», όπου πρωταγωνιστεί-, η Μπέικου θα γίνει η περίφημη φωνή τού «Εδώ Μόσχα». Είκοσι επτά χρόνια έζησε «χωρίς ιθαγένεια» στην ΕΣΣΔ. Ως την οριστική επιστροφή, το 1976.
Την πυκνή, ηρωική βιογραφία της, από την οποία «παρελαύνουν» ο Αρης Βελουχιώτης, ο Χαρίλαος Φλωράκης, ο Ταρκόφσκι και ο Σοστακόβιτς, η Μαρία Μπέικου κατάφερε να μετασχηματίσει σε ένα πολύτιμο εγχειρίδιο σύγχρονου ιστορικού αναστοχασμού. Τη γλαφυρή αυτοβιογραφία «Αφού με ρωτάτε, θα θυμηθώ» («Καστανιώτης»).
Στις ζωντανές σελίδες της παρακολουθούμε πώς το Μαράκι από την Ιστιαία Ευβοίας, που καταβρόχθιζε μαζί με τον αδελφό της όλα τα βιβλία, μια μανιώδης σινεφίλ -εξ ου και σπούδασε στη Μόσχα σινεμά μαζί με τον Ταρκόφσκι-, ξεχώρισε στα 18 ως καπετάνισσα στην ΧΙΙ Μεραρχία του ΕΛΑΣ. Και μετά την ήττα του ΔΣΕ κατέληξε στη Σοβιετική Ενωση, έως την παλιννόστησή της στην Ελλάδα ως σύγχρονη Ηλέκτρα. Αγκαλιά με τη στάχτη του συζύγου της, Γεωργούλα Μπέικου.
Χωρίς τη μαρτυρία της δεν θα ξέραμε, μεταξύ άλλων, ότι η «πολιτιστική κίνηση της Αθήνα ακόμη και σήμερα ωχριά μπροστά στο Καρπενήσι του καιρού εκείνου», ότι το φλερτ ήταν απαγορευμένο στον ΕΛΑΣ και ότι σε αγώνα σκοποβολής κέρδισε τον Χαρίλαο Φλωράκη, με το όπλο που του παρέδωσε στην Τασκένδη.
Ανοίγει την πόρτα, μικρόσωμη, χαμογελαστή, με αγκαλιάζει και με καλωσορίζει στον προσωπικό της χώρο. Ενα μουσείο σύγχρονης Ιστορίας, στην καρδιά της Κυψέλης, γεμάτο φωτογραφίες από τον ΕΛΑΣ, το Δημοκρατικό Στρατό, τα γυρίσματα της ταινίας τους με τον συμφοιτητή της Αντρέι Ταρκόφσκι, το αυθεντικό περιστέρι του Πικάσο, που αφιέρωσε ο Ισπανός στον σύζυγό της Γεωργούλα, το βιβλιάριό της με την αφιέρωση του Πολ Ελιάρ...
Γιατί, κυρία Μπέικου, αργήσατε τόσο πολύ να γράψετε την αυτοβιογραφία σας;
«Η επίγνωση ότι μπορούσε να αποφευχθεί ο αλληλοσπαραγμός, με έκανε να θέλω να τα ξεχάσω όλα. Αλλά τα είχαν συμφωνήσει ο Στάλιν με τον Τσόρτσιλ. Ο πατέρας μου μού το έλεγε: "Μαράκι μου, μην παιδεύεσαι. Είναι 'γωνία' το μαγαζί"».
Σε όλο το βιβλίο επιμένετε στη διάκριση ΕΛΑΣ-Δημοκρατικού Στρατού.
«Μα ο ΕΛΑΣ ήταν επίθεση. Το λέω και το βροντοφωνάζω. Είχαμε την καλύτερη Αντίσταση. Είμαι περήφανη. Ο Δημοκρατικός Στρατός ήταν άμυνα. Πιάσανε τον άνδρα μου, τον αδελφό μου κι εμένα κάθε μέρα με κυνηγούσαν. Αν με έπιαναν, θα με σκότωναν. Γι' αυτόν το λόγο ο Δημοκρατικός Στρατός ήταν μια απελπισμένη έξοδος. Δεν είχαμε άλλη επιλογή».
Ο Δημοκρατικός Στρατός δρούσε αποκλειστικά αμυνόμενος; Δεν πάλευε για την ανάληψη της εξουσίας;
«Είχαμε ιδεώδη. Αν ποτέ νικούσαμε θα τα εφαρμόζαμε για το καλό της χώρας».
Γράφετε «έπρεπε να γίνει αποδεκτό ότι η γυναίκα μπορεί να πολεμήσει. Και εφ' όσον μπορεί να πολεμήσει, καθιερώνεται η ισότητα». Η δράση των γυναικών στον ΕΛΑΣ και στον ΔΣΕ είναι από τις πρώτες έμπρακτες εκδηλώσεις του φεμινιστικού κινήματος στην Ελλάδα;
«Ναι. Στην αρχή ο Αρης δεν ήθελε να κρατάμε όπλο. Επειδή τα καταφέρναμε, είδαν πρώτη φορά ότι είμαστε ίσες με τους άνδρες. Ηταν η εποχή που στα χωριά η γυναίκα πήγαινε πεζή και ο άνδρας μπροστά της καβάλα».
Είχατε εξοικειωθεί με το πιστόλι;
«Ακόμα και με το Μάουζερ, που μου έδωσε ο Γεωργούλας».
Πιστεύετε ότι σήμερα, με την κρίση, ζούμε ένα νέο πόλεμο;
«Ζούμε μια κατάρρευση του συστήματος, γενικότερα. Κι ενώ την τελευταία 50ετία μάς κυβερνούν οι ίδιες οικογένειες, μένουμε απαθείς».
Θα έπρεπε να κάνουμε επανάσταση;
«Η επανάσταση χρειάζεται άλλους παράγοντες για να γίνει».
Δεν είναι αρκετή η οικονομική χούντα που ζούμε;
«Οι απεργίες είναι μια μορφή αντίστασης, γιατί χούντα ζούμε. Αλλά όταν δεν έχεις να ζήσεις, υποχωρείς. Με τρεις απεργίες δεν τα βγάζουμε πέρα. Αν είχα δυνάμεις θα ξεσήκωνα κατ' αρχάς τη γειτονιά. Αλλά είμαι 85 χρόνων!».
Ακόμη πιστεύετε ότι ο μαρξισμός είναι το μέλλον της ανθρωπότητας;
«Παραμένω μαρξίστρια. Οι νέοι θα βρουν τη διέξοδο αν σκύψουν στο Μαρξ».
* Η Μαρία Μπέικου πρωταγωνιστεί μαζί με τον Θ. Τερζόπουλο στην παράσταση «Μάουζερ» του Χ. Μίλερ, που παρουσιάζεται στο «Αττις».
Συνέντευξη στην ΙΩΑΝΝΑ ΚΛΕΦΤΟΓΙΑΝΝΗ (Εφημ.Ελευθεροτυπία)

Πέμπτη 27 Οκτωβρίου 2011

Σάββατο 22 Οκτωβρίου 2011

Στις αρχές του Φθινοπώρου...




Στίχοι: Λάκης Λαζόπουλος
Μουσική: Θάνος Μικρούτσικος
Πρώτη εκτέλεση: Ελευθερία Αρβανιτάκη


 Στις αρχές του φθινοπώρου
πέσαν κάμποσες βροχές

και σκορπίσανε τα φύλλα
σαν παλιοί συμμαθητές


κι ανοιχτήκαν οι ομπρέλες
και βραχήκαν οι φωτιές

και πεθάναν καλοκαίρια
μόνα στις ακρογιαλιές.



Στις αρχές του φθινοπώρου
κάτι έχω να σου πω


πως το στέμμα ήταν ψέμα
βασιλιάς δεν είμαι εγώ

και του ρολογιού η ώρα
ήταν ψέματα κι αυτή
σου ‘πα είναι εφτά και δέκα
κι ήταν δέκα και μισή.

Στις αρχές του φθινοπώρου
θα κλειδώσω δυο ζωές
τα κλειδιά τους θα πετάξω
στου μεσημεριού το χτες

στις αρχές του φθινοπώρου
μη γυρίσεις να με βρεις
θα ‘χουνε αλλάξει όλα
σαν τα χρώματα της γης.


Το Σπίτι μας θα παραμείνει κλειστό μέχρι νεωτέρας...

Τρίτη 18 Οκτωβρίου 2011

Η ΜΠΟΥΜΠΟΥΛΙΝΑ ΤΗΣ ΚΑΤΟΧΗΣ -ΑΓΝΩΣΤΟΙ ΗΡΩΕΣ...

Αρθρογράφος: Βύρων Καραγιάννης, τέκνο Λέλας Καραγιάννη
 Ήταν Άνοιξη του 1941, όταν μετά από σκληρή πάλη έξι μηνών, έπεσαν τα μαύρα πέπλα του Ναζισμού και του Φασισμού πάνω στην γαλάζια μας χώρα... Ακολούθησαν σε λίγο: πείνα, βία, τρομοκρατία, εκτελέσεις, θάνατος. O λαός μας υπέφερε, δυστυχούσε και έμοιαζε να έχει χάσει κάθε ελπίδα.

    Τότε άρχισε να γεννιέται, σε μερικές γενναίες και αδάμαστες ψυχές, η ανάγκη της αντίστασης, ανάγκη για την δημιουργία ομάδων από ψυχωμένους πατριώτες, που θα αναπτέρωναν το κλονισμένο φρόνημα του ελληνικού λαού και θα τον ωθούσαν σε πράξεις αντίστασης κατά των κατακτητών.
    Με βαθιά συγκίνηση σας γνωρίζω ότι η πρώτη που οργάνωσε μια τέτοια ομάδα αντίστασης ήταν η αξέχαστη μάνα μας, η Λέλα Καραγιάννη.
Είχε επτά παιδιά να φροντίσει, να θρέψει, να μεγαλώσει. Όμως ήταν τόση η αγάπη της για την πατρίδα που έβαλε την οικογένεια σε δεύτερη μοίρα. Υπεράνω όλων η Πατρίδα!
Ακριβώς όπως δίδασκαν οι πρόγονοί μας.

    Την οργάνωση ονόμασε «Μπουμπουλίνα» και την απετέλεσαν λίγοι στην αρχή, αποφασισμένοι πατριώτες, και τα μεγαλύτερα απ’ τα παιδιά της.
    Άρχισε να προκαλεί σαμποτάζ σε βάρος των κατακτητών και ήρθε σε επαφή με το συμμαχικό Στρατηγείο Μέσης Ανατολής, όπου διεβίβαζε πληροφορίες για τις κινήσεις του εχθρού.
Oι Γερμανοί προσπαθούσαν να την ανακαλύψουν, αλλά δεν το κατόρθωναν.
    Και ενώ πια ροδοχάραζε η ελευθερία πάνω απ’ την τυραννισμένη χώρα, η Λέλα Καραγιάννη, ύστερα από προδοσία, συλλαμβάνεται μαζί με τα 5 μεγαλύτερα παιδιά της. Στα χέρια των Ες-Ες μαρτύρησε, αλλά δεν πτοήθηκε.
Δεν απεκάλυψε κανένα συναγωνιστή ούτε όταν βρέθηκε μπροστά στο εκτελεστικό απόσπασμα. Αντίθετα, βρήκε τον θάνατο, ψέλνοντας τον Εθνικό μας Ύμνο, τον ύμνο προς την Ελευθερία για την οποία θυσιάστηκε.
    Oι γονείς μου, Νικόλαος και Λέλα Καραγιάννη, απέκτησαν επτά (7) παιδιά.
 Εγώ είμαι το τέταρτο στη σειρά. Όλα μεγαλώσαμε μέσα σ’ ένα χριστιανικό περιβάλλον, με τις παραδόσεις της φυλής μας, όπου η φιλοπατρία ήταν ανωτέρα στην ιεράρχηση των καθηκόντων. Είχαμε πάθος για την πατρίδα μας, που μας το ενέπνευσαν οι γονείς μας και προπάντων η μητέρα μας.
Με την κήρυξη του πολέμου
    Όταν κηρύχθηκε ο Ιταλοελληνικός πόλεμος, η μητέρα, αλλά και εμείς, τ’ αγόρια, λυπηθήκαμε που ήμασταν μικροί και δεν είχαμε την ηλικία για να πολεμήσουμε στην πρώτη γραμμή για τα πάτρια. Το μόνο που απέμενε ήταν να καταταχθούμε στις τάξεις του Ερυθρού Σταυρού και αυτό κάναμε.
Τα τέσσερα απ’ τα μεγαλύτερα αδέλφια, αγόρια και κορίτσια, ύστερα από μια σύντομη εκπαίδευση, γίναμε τραυματιοφορείς του Ερυθρού Σταυρού, η δε αδελφή μου Ιωάννα υπηρέτησε ως αδελφή τραυματιοφορέας στους συρμούς, στην μεταφορά των τραυματιών απ’ το μέτωπο. 

O στρατός μας νικούσε τους Ιταλούς, παρά την μεγάλη αριθμητική υπεροχή τους, και εμείς ζούσαμε σε μια εθνική έξαρση. Αλίμονο όμως, γιατί εκεί που νικούσαμε τους εισβολείς, ξαφνικά μας επετέθησαν οι Γερμανοί, για να σώσουν τους Ιταλούς συμμάχους τους, που εμείς οι Έλληνες είχαμε πάρει στο κυνήγι. Επόμενο ήταν η Ελλάδα να υποκύψει στον Χιτλερικό οδοστρωτήρα και από νικήτρια να βρεθεί σκλαβωμένη από δύο στρατούς. Η πατρίδα μας ήταν απ’ τον Απρίλιο του 1941 κάτω από διπλή κατοχή.

    Μ’ αυτές τις πεποιθήσεις και τα ιδανικά, με τα οποία γαλουχηθήκαμε, δεν ήταν δυνατόν να αδιαφορήσουμε γι’ αυτήν την Κατοχή και να περιμένουμε τους συμμάχους να νικήσουν και να μας ελευθερώσουν. Θυμάμαι τη μητέρα μας που έλεγε το αρχαίο ρητό «Συν Αθηνά και χείρα κίνει», δηλαδή ότι έπρεπε ο κάθε Έλληνας να ξεσηκωθεί, να αγωνισθεί για την ελευθερία του και όχι να περιμένει τους συμμάχους να τον ελευθερώσουν. Και αυτό ακριβώς έκανε εκείνη. Ξεσηκώθηκε και αγωνίσθηκε.

Η πρώτη αντιστασιακή οργάνωση
    Όλα άρχισαν απλά, αυθόρμητα απ’ τα βάθη της καρδιάς μας. Απ’ τις πρώτες ημέρες που πάτησαν το πόδι τους στην Ελλάδα τα στρατεύματα κατοχής, άρχισε από μόνη της την πατριωτική της δράση και δημιούργησε ομάδα αντίστασης, η οποία αρχικά απετελείτο απ’ τα μέλη της οικογένειάς μας και μερικούς φίλους μας πατριώτες. Άρχισε να αγωνίζεται ακούραστα με όλη την δύναμη της ψυχής της και καθ’ όλη την διάρκεια της Κατοχής μέχρι το τέλος, την ημέρα που συνελήφθη.
    Βέβαια, στην αρχή δεν ήξερε τι να κάνει, ούτε είχε συγκεκριμένα σχέδια, πήγαινε ψαχουλευτά, την καθοδηγούσε η καρδιά της, που ήταν γεμάτη Ελλάδα, και γρήγορα βρήκε το δρόμο της, στην Αντίσταση. Στην αρχή ασχολήθηκε με την περίθαλψη και φυγάδευση των συμμάχων μας, με αυτούς που δεν τα κατάφεραν να φύγουν μαζί με το εκστρατευτικό σώμα και είχαν εγκλωβισθεί στην Ελλάδα. Έλεγε ότι ήταν χρέος και καθήκον ημών των Ελλήνων, να συντρέξουμε τους συμμάχους και συμπολεμιστές μας, που είχαν έλθει απ’ τα πέρατα της γης, για να μας βοηθήσουν, και ότι τώρα που βρίσκονταν σε τραγική θέση, σκόρπιοι σε όλη την Ελλάδα, κυνηγημένοι, πεινασμένοι, και έτρεχαν να κρυφτούν, είχαν απόλυτη ανάγκη απ’ την βοήθειά μας. Εμείς τους βοηθήσαμε με όλη μας την ψυχή, παρά την απειλή του θανάτου και πέρα απ’ τις δυνάμεις μας, και πολλούς απ’ αυτούς τους φυγαδεύσαμε στη Μέση Ανατολή. Εν τω μεταξύ η δράση της μητέρας μπήκε σε άλλο δρόμο. Βρήκε μονοπάτια, που οδηγούσαν στην κατασκοπεία και στις δολιοφθορές κατά του εχθρού. Βρήκε τον τρόπο να κατασκοπεύει τις κυριότερες υπηρεσίες του εχθρού. Oργάνωσε πιο καλά τα σχέδιά της, και χρειαζόταν ικανά στελέχη για να την βοηθήσουν. Μάζεψε γύρω της και άλλους ένθερμους πατριώτες. Έτσι η ομάδα της πλουτίσθηκε με πολλά δυναμικά στελέχη και μεταβλήθηκε, μετά την στελέχωση αυτή, σε αντιστασιακή οργάνωση, την οποία η μητέρα ονόμασε «Μπουμπουλίνα» (απ’ το οικογενειακό όνομα της μητέρας της, η οποία λεγόταν Μπούμπουλη).






Ένας μικρός στρατός
    Η οργάνωση ήταν ένας μικρός στρατός που εκινείτο αθόρυβα, σιωπηλά μέσα στο σκοτάδι, με σκοπό να προκαλέσει όσο πιο πολύ κακό μπορούσε στον εχθρό. Ήταν ένας αγώνας ζωής και θανάτου, για την επιβίωσή μας, ως Έθνος και λαός. Η μητέρα ρίχτηκε με ορμή σ’ αυτόν τον ιερό αγώνα μαζί με τα παιδιά της. Όσο μεγάλη και αν ήταν η αγάπη της για μας, δεν μπόρεσε να την κάνει να ξεχάσει ότι πάνω απ’ όλα και από μας ήταν η πατρίδα.  Και εμείς, τα έξι απ’ τα επτά πιδιά της, την βοηθήσαμε όσο μπορούσαμε με όλον τον ενθουσιασμό της νεανικής ψυχής μας. Αξιόλογο είναι να τονισθεί εδώ ότι στη οργάνωσή της προστέθηκαν και μερικοί Γερμανοί και Αυστριακοί, αντιναζιστές, αλλά και Ιταλοί, οι οποίοι της παρείχαν πολύτιμες πληροφορίες. Παράλληλα, η «Μπουμπουλίνα» βοηθούσε και τις αντάρτικες ομάδες της υπαίθρου με πολεμοφόδια, που προέρχονταν από αποθήκες των στρατευμάτων κατοχής, και που οι ηρωικές μορφές, για να τα αποκτήσουν, πολλές φορές έδωσαν τη ζωή τους. Ακόμη τις τροφοδοτούσαμε και με φαρμακευτικό υλικό, ένα μέρος του οποίου προερχόταν απ’ την φαρμακαποθήκη του πατέρα μας, διότι εκτός απ’ την αρωματοποιΐα διατηρούσε και φαρμακείο και φαρμακαποθήκη.
Ευθύνες και καθήκοντα
    Όλοι είχαμε αναλάβει ορισμένες ευθύνες και καθήκοντα και την βοηθούσαμε, ακόμα και η Νεφέλη που ήταν πολύ μικρή. Πόσες φορές δεν μετέφερα μηνύματά της. Η μητέρα με χρησιμοποίησε πολλές φορές σε επικίνδυνες αποστολές, όπως η μεταφορά σακιδίων γεμάτων με πυρομαχικά και οπλισμό, τα οποία κρύβαμε στο κατάστημα του πατέρα, αλλά και αλλού. Πολλά πυρομαχικά, όπλα και άλλα συναφή, μας έφερνε ο Ζήσιμος Παρρίδος, βασικό στέλεχος της οργάνωσης «Μπουμπουλίνα» και ο οποίος δεν δίστασε να καταταγεί στον γερμανικό στρατό, μόλις του το ζήτησε η μητέρα, σαν μάχιμος διερμηνέας του Τάγματος Χόλμαν, της Μεραρχίας Βραδεμβούργου, σκοπός της οποίας ήταν η δίωξη και εξολόθρευση των αντάρτικων ομάδων στην Στερεά Ελλάδα και αλλού. Αυτό το παλικάρι δέχτηκε να παίξει αυτόν τον άχαρο και επικίνδυνο ρόλο, προσφέροντας εξαιρετικά πολύτιμες υπηρεσίες. Πληροφορούσε την μητέρα για τις κινήσεις και τα σχέδια του Τάγματος Χόλμαν.
Ανθρωποκυνηγητό
    Ήταν αρχές του 1944. Oι νίκες και τα αλλεπάλληλα πλήγματα που κατάφεραν οι σύμμαχοι στους Γερμανούς, στα διάφορα μέτωπα, έδωσαν καινούργιες ελπίδες και κουράγιο στους Έλληνες, τους αναπτέρωσαν το ηθικό, και άρχισαν να βλέπουν ότι πλησιάζει η ώρα της λευτεριάς. Τώρα οι όροι της πολεμικής κατάστασης είχαν αντιστραφεί. Oι Γερμανοί, που έβλεπαν να χάνουν τον πόλεμο, ξεσπούσαν με λύσσα πάνω στους αγωνιστές που έπεφταν στα χέρια τους. Έβλεπαν να διαρρέουν τα μυστικά τους και εξαπέλυσαν ανθρωποκυνηγητό. Με πληροφοριοδότες τους κατόρθωσαν να εντοπίσουν και να συλλάβουν τους αρχηγούς ορισμένων οργανώσεων. Μερικοί δεν άντεξαν τα φρικτά μαρτύρια, στα οποία τους υπέβαλαν, και μίλησαν και έτσι οι Γερμανοί κατόρθωσαν να ανακαλύψουν την ύπαρξη ορισμένων οργανώσεων. Η μητέρα υπό την πίεση των καθηκόντων είχε κουρασθεί ψυχικώς και σωματικώς και αυτό μας ανησύχησε. Oι ιατροί και συνεργάτες της Μιχαήλ Σαρακηνός και Παύλος Βακατάτσης, μας συμβούλεψαν να την βάλουμε στο νοσοκομείο. Με δυσκολία την πείσαμε να δεχθεί.

Συλλήψεις και βασανιστήρια
    Τον Ιούνιο του 1944 έγιναν οι πρώτες συλλήψεις και στελεχών της οργάνωσης «Μπουμπουλίνα». Αυτές οι συλλήψεις την ανησύχησαν και βγήκε, πολλές φορές, κρυφά απ’ το νοσοκομείο για να ειδοποιήσει τους συνεργάτες της να εξαφανισθούν.
Τότε η μητέρα πληροφορήθηκε από άνθρωπο μέσα απ’ τα Ες-Ες, ότι επέκειτο και η δική της σύλληψη. O γαμβρός μου ο Σπύρος έστειλε άνθρωπο να την πάρει και να την κρύψει. Eπίσης ο Άγγλος Έβερτ την παρακάλεσε να την κρύψει αυτός ο ίδιος.
Εκείνη όμως ήταν αμετάπειστη και δήλωσε σε όλους ότι θεωρούσε λιποταξία να τρέξει να κρυφτεί για να σωθεί εκείνη και να εγκαταλείψει σ’ αυτήν την κρίσιμη στιγμή τους συνεργάτες της, μερικοί απ’ τους οποίους ήταν ήδη στα χέρια των Ες-Ες.
Πίστευε ότι με τη δική της σύλληψη και επωμιζόμενη τις ευθύνες της θα σταματούσε την έκταση του κακού και τις συλλήψεις και ότι έτσι θα έσωζε και εμάς τα παιδιά. «Αν ποτέ σας πιάσουν οι Γερμανοί, μας είπε, να δείξετε γενναιότητα και να μην λυγίσετε, γιατί έτσι θα επιβαρύνετε περισσότερο την θέση σας. Προσέξτε καλά, δεν ξέρετε τίποτα για το τι έκανα, έτσι μόνο θα γλυτώσετε, και δεν θέλω να κλάψετε ή να πενθήσετε γαι μένα, μόνο να σκέπτεστε, ότι ό,τι κάναμε το κάναμε για την πατρίδα και αυτό θα σας ανακουφίζει».
Μας έλεγε ακόμη ότι πίστευε στον Θεό και στην βοήθειά του για να σωθούμε εμείς, τα παιδιά της.
    Ύστερα, ήλθαν στο δικό μου κλουβί και με ανέβασαν πάλι στον ανακριτή Μπέκε.
Αυτήν την φορά είδα με έκπληξη την μητέρα μου και τον αδελφό μου Νέλσωνα στο ανακριτικό γραφείο του Μπέκε. Η μητέρα, προφανώς για να μην λυγίσω, ή για να μην δουν οι Γερμανοί μητρική αδυναμία και στοργή για μας και τα εκμεταλλευτούν, με κοίταξε αυστηρά, κάνοντάς μου νεύρα με το βλέμμα, που σήμαινε να σταθώ στο ύψος μου και να φερθώ γενναία. Μια μόνο λέξη μου είπε επιτακτικά: «Πρόσεχε». Βέβαια είχε δει τα χάλια μου, τα καμένα πόδια μου, το ματωμένο πουκάμισό μου και τα παράλυτα χέρια μου. Αυτή η στάση της, απέναντί μου, έκανε τον Μπέκε να καταλάβει, ότι η Λέλα Καραγιάννη δεν είναι εύκολη λεία, και θα ήταν αδύνατον να της πάρει λέξη. O Μπέκε με άρπαξε και βίαια με γύρισε και με κόλλησε με το πρόσωπο στον τοίχο, το ίδιο έκανε και στον αδελφό μου. Έβγαλε το περίστροφο απ’ την θήκη του, το κόλλησε στο κεφάλι του Νέλσωνα, και κοιτάζοντας το ρολόι του χεριού του και μέσω διερμηνέα είπε στην μητέρα, με ύφος αποφασισμένο να εκτελέσει την απειλή του: «Λέλα Καραγιάννη, πρόσεξε καλά, σου δίνω δυο λεπτά προθεσμία, για να μου απαντήσεις σ’ αυτά που σ’ ερωτώ, διαφορετικά θα εκτελέσω, τώρα εδώ μπροστά σου, ένα - ένα τα παιδιά σου, αρχίζοντας από αυτόν εδώ.
"Λέγε, γιατί θα πιέσω την σκανδάλη, πού έχεις τον πομπό σου, ποιος τον χειρίζεται, με ποιους συνεργάζεσαι, ποιες είναι οι πηγές απ’ τις οποίες παίρνεις τις πληροφορίες για τις κινήσεις μας, ποιοι είναι οι συνεργάτες σου, πού βρίσκεται ο καπετάνιος Χρυσίνης με το καΐκι του».
Το περίστροφο του Μπέκε έσπρωχνε το κεφάλι του Νέλσωνα, και το έκανε να γέρνει, ήταν αγριεμένος και φαινόταν αποφασισμένος να εκτελέσει την απειλή του. Τότε άκουσα την μητέρα να λέει, με σταθερή και ήρεμη φωνή: «Τα παιδιά μου, εγώ τα γέννησα, δικά μου είναι, αλλά πρέπει να ξέρεις ότι πρωτίστως ανήκουν στην πατρίδα μας. Πρόσεξε καλά, και πάλι σου λέω ότι αυτά δεν ξέρουν τίποτα και άδικα θα τα σκοτώσεις».
 Η ψυχή της έτρεμε καθώς τα έλεγε αυτά, η φωνή της ηχούσε παράξενα, επίσημα και κατηγορηματικά, ο Νέλσων και εγώ κοιταχτήκαμε έντρομοι με λοξή ματιά, ο Μπέκε έμεινε άναυδος, αμήχανος. Τελικά τράβηξε το πιστόλι απ’ τον κρόταφο του Νέλσωνα και βάζοντάς το μέσα στην πέτσινη θήκη που κρεμόταν απ’ την ζώνη του, είπε τρέμοντας από οργή: «Τα παιδιά σου τα χρειάζομαι προς το παρόν, και μόλις τελειώσω μ’ αυτά, υπόσχομαι να τα στείλω στο εκτελεστικό απόσπασμα, να μην αμφιβάλλεις γι’ αυτό».

Παίρνουν τη Μάνα...
    Το σούρουπο της 7ης Σεπτεμβρίου διεδόθη αστραπιαία στο στρατόπεδο, ότι ήλθαν οι κλούβες με τη συνοδεία αποσπάσματος. O Νέλσων και εγώ σκαρφαλώσαμε στα δυο μικρά παραθυράκια του υπόγειου και είδαμε τις κλούβες, σταματημένες μπροστά στο κτίριο Νο 15. Έβγαζαν απ’ το κτίριο άνδρες κρατουμένους και τους παρέτασσαν εφ’ ενός ζυγού, με μέτωπο προς το κτίριο Νο 4. Είδαμε επίσης να βγάζουν απ’ το κτίριο Νο 14, όπου ήταν η αυστηρή απομόνωση γυναικών, γυναίκες τις οποίες παρέτασσαν κατά τον ίδιο τρόπο. Άκουσα τον αδελφό μου, απ’ το άλλο παράθυρο, να μου φωνάζει: «Βύρων, παίρνουν και την μαμά». Εγώ έντρομος, κοιτώντας προσεκτικά τις γυναίκες, διαπίστωσα ότι η πρώτη της σειράς ήταν η μητέρα μου. Στο γκρουπ των ανδρών ξεχώρισα μερικούς συνεργάτες της μητέρας, καθώς και μέλη της οργάνωσής της. Είδα το Γιαννάκη Χούπη, τον ταγματάρχη Σούλη και άλλους, καθώς και τον Ιωάννη Ριζόπουλο. Στο γκρουπ των γυναικών, εκτός απ’ την μητέρα μου, διέκρινα και μερικές συνεργάτιδές της. Κοντά στην μητέρα στεκόταν ο Γεώργιος Ριζόπουλος. Σε κάποια στιγμή τον είδα να μετακινείται απ’ την θέση του, να παίρνει την θέση του πρώτου, να πλησιάζει την μητέρα, να γονατίζει μπροστά της και να φιλάει το χέρι της. Προφανώς της ζητούσε συγχώρεση γι’ αυτό που είχε κάνει εξ αιτίας του φόβου του για τα μαρτύρια και την ζωή του. Είδαμε την μητέρα να σκύβει προς το μέρος του, σαν να τον συγχωρούσε. Μετά τους έβαλαν όλους στις κλούβες με ένοπλη συνοδεία. Ξεκίνησαν προς άγνωστη κατεύθυνση για μας. Κοίταζα το καμιόνι, που έπαιρνε την μητέρα μου, μέχρι που βγήκε απ’ την πύλη του στρατοπέδου και εξαφανίσθηκε. Εκείνη την στιγμή είδα να έρχεται προς το κτίριό μας ο στρατοπεδάρχης Ραφαήλ Παρίσης, και του φώναξα αν ξέρει πού τους πήγαιναν. Εκείνος για να αποκρύψει την τραγική αλήθεια μου είπε: «Μην ανησυχείς Βύρωνα τους πάνε για όμηρους στα τρένα, και όταν φτάσουν στα σύνορα θα τους αφήσουν ελεύθερους, για να τους αντικαταστήσουν με όμηρους Γιουγκοσλάβους». Παρ’ όλο που μέσα μου ήξερα πολύ καλά ότι δεν θα ξανάβλεπα την μητέρα μου γιατί η κατηγορία ήταν βαρύτατη: «Αρχηγός οργάνωσης, κατασκοπεία σε βάρος των Γερμανών, σαμποτάζ», ήλπιζα μέσα στην απελπισία μου σε κάποιο θαύμα.

    Εδώ σταματάει η συγκλονιστική περιγραφή του γιού, του Βύρωνα Καραγιάννη, που μέσα στην απελπισία του περίμενε κάποιο θαύμα!
    Όμως το θαύμα δεν έγινε, αλλά η θυσία της Μάνας για την Πατρίδα! Η Λέλα Καραγιάννη, η ηρωίδα Πολύτεκνη Μάνα, εκτελέστηκε από «τους σιδηρόφραχτους και θηριώδεις» Ναζί του Χίτλερ, πριν προλάβει να την στεφανώσει η Λευτεριά.
    Με τη θυσία της σφράγισε τον τίμιο κι ένδοξο αγώνα της για την Πατρίδα. Με το αίμα της έγραψε τον ωραιότερο τίτλο τιμής: Μια Πολύτεκνη Μάνα θυσιάστηκε για την Ελλάδα!
Κι ήρθε το Φως της Λευτεριάς να την υψώσει στα Oυράνια!...
Λες και η Ιστορία μας κάνει φάρσα..!
Ενας Φασίστας Έλληνας, ωθούμενος και ενεργώντας αντανακλαστικά απο τον Ελληνικό Λαό, φώναξε ένα ηχηρό ΟΧΙ
 σ'ένα Ιταλό φασίστα και σήμερα σε μια εποχή απόλυτου ενδοτισμού οι Ελληνες πολιτικοί δεν αρνούνται τίποτα σε κανέναν και ξεπουλούν τα πάντα! 

Είμαι πραγματικά  περίεργη  ν' ακούσω το πρωθυπουργικό διάγγελμα  του εορτασμού της φετινής επετείου της 28ης Οκτωβρίου εκείνης της ημέρας, που θ' αναφέρεται στην κρισιμότητα των στιγμών, στην ανάγκη για εθνική ομοψυχία, για τις προσπάθειες των ελλήνων για τη σωτηρία της χώρας-
Είμαι πραγματικά περίεργη να δω το θράσος  με το οποίο οι εκπροσώποι της πολιτικής μας εξουσίας, μετά τους πανηγυρικούς λόγους της ημέρας θα σταθούν στην υπερυψωμένη εξέδρα για  να παρακολουθήσουν τις μαθητικές και στρατιωτικές παρελάσεις και θα αποδώσουν τιμές για κείνους που θυσίασαν τις ζωές τους για να καμαρώνουν αυτοί σήμερα ξεπουλώντας ό,τι εκείνοι υπεράσπισαν με το αίμα Τους!!!

ΔΙΑΒΑΖΩ:

Και επισήμως αποικία η Ελλάδα σύμφωνα με το Reuters

εποπτεία με περιορισμό της εθνικής κυριαρχίας
”Ή θα γίνει αυτό, ή οι Έλληνες δεν θα λάβουν άλλα χρήματα”

- ”Κατεβάζουν πρόταση να τεθεί η Ελλάδα υπό εποπτεία με περιορισμό της εθνικής κυριαρχίας της”

- ”Η ομάδα δράσης του Horst Reichenbach θα αποκτήσει ορισμένες εκτελεστικές αρμοδιότητες”

- ”Ή θα γίνει αυτό, ή οι Έλληνες δεν θα λάβουν άλλα χρήματα”

- ”Η επίσημη εξουσία δεν θα είναι πλέον στα χέρια τους, οι Έλληνες πρέπει να το δεχθούν αυτό”

Εάν αληθεύει το δημοσίευμα του πρακτορείου Reuters, τότε η χώρα μας περνάει σε ξένα χέρια, 70 χρόνια μετά την γερμανική κατοχή και 190 χρόνια μετά την επανάσταση κατά του Τουρκικού ζυγού.
Σύμφωνα πάντα με το ειδησεογραφικό πρακτορείο, το ευρωπαικό σχέδιο είναι να αφαιρεθούτν αρμοδιότητες από την ελληνική κυβέρνηση και να δοθούν στην ομάδα δράσης ”Task Fource” υπό την ηγεσία του Horst Reichenbach.



Horst Reichenbach
Με το εκβιαστικό δίλημμα ” ή θα γίνει αυτό, ή δεν θα λάβουν άλλα χρήματα” ευρωπακός αξιωματούχος εκμυστηρεύεται ανώνυμα στο Reuters, πως μεθοδεύονται οι εξελίξεις ώστε να αναλάβει η ομάδα δράσης κρίσιμες λειτουργίες του κράτους, με πρώτη τις αποκρατικοποιήσεις.

Ένδειξη του τι ετοιμάζεται είναι οι λέξεις που επιλέγει να διαρρεύσει στο Reuters ευρωπαική πηγή :” Το μέγεθος της παρέμβασης θα είναι άνευ προηγουμένου. Εάν είχαμε ενδείξεις υπεύθυνης διαχείρισης όπως συνέβη στην Ιρλανδία, τα πράγματα θα ήταν διαφορετικά. Αυτό όμως, λείπει στην Ελλάδα. Είναι σαφής η στήριξη για μεγαλύτερη εποπτεία στην Ελλάδα. Θα υπάρξει μεγάλη αντίσταση. Η επίσημη εξουσία δεν θα είναι πλέον στα χέρια τους, οι Έλληνες πρέπει να το δεχθούν αυτό”.
Πως σχεδιάζουν να μας καταλάβουν
Η πρόταση που έχει ως τώρα προκριθεί, και δημοσιεύεται στο Euro2day, είναι να ενισχυθεί με εκατοντάδες ξενόφερτους τεχνοκράτες η ομάδα δράσης της Κομισιόν που βρίσκεται ήδη στην Ελλάδα.Μεταξύ των σεναρίων είναι και η δημιουργία ενός μόνιμου σώματος που θα εδρεύει στην Αθήνα και θα συνεχίζει τη δουλειά της τρόικας.
Παγώνει κανείς διαβάζοντας την περιγραφή του ευρωπαίου αξιωματούχου στο Reuters :”Χρειαζόμαστε κάποιον που να μιλάει ελληνικά, αλλά που να μην είναι με την πλευρά των Ελλήνων. Πρέπει να παρουσιαστεί προσεκτικά, ας το ονομάσουμε τεχνική βοήθεια.. ή κάπως αλλιώς. Δεν μπορούμε να τους ποδοπατήσουμε”.
Σύμφωνα με το πρακτορείο οι μόνοι στην Ευρώπη που αντιστέκονται σε αυτό το σχέδιο είναι οι Ιρλανδοί που το χαρακτηρίζουν ”ως μία νέα μορφή αποικιοκρατίας”.
πηγή: http://www.newsit.gr/



--

Κυριακή 16 Οκτωβρίου 2011

Ο Ρωμαίος, η Ευρυδίκη και το Αρχοντικό των Γιαννιτσών.

Ο Μακεδονικός τάφος  "του Ρωμαίου"

H πρόσοψη του τάφου του Ρωμαίου, με τους ιωνικούς ημικίονες(περί το 300 Π.Χ)

Καθώς ανηφορίζεις προς το ανάκτορο, ένα άλλο ταφικό μνημείο συναντάς.
Εναν ακόμα κομψό μακεδονικό τάφο που ανακάλυψε και μελέτησε ο καθηγητής Κ.Ρωμαίος δάσκαλος του Μ.Ανδρόνικου.
Είναι ένα διθάλαμο υπόγειο οικοδόμημα με επίσης εντυπωσιακή πρόσοψη.

Το εσωτερικό του θαλάμου του τάφου του Ρωμαίου. Ο λίθινος θρόνος και το θρανίο
Ο μαρμάρινος θρόνος είναι το σπουδαιότερο στοιχείο που βρέθηκε στο εσωτερικό του τάφου, όπως και ένα μαρμάρινο υποπόδιο. Σώζεται ακόμα ένα λίθινο θρανίο που θα χρησίμευε ίσως ως βάση για την νεκρική κλίνη. Ο τάφος είχε συληθεί στους προηγούμενους αιώνες.
Σύμφωνα με τις αρχιτεκτονικές μορφές χρονολογείται περί το 300 Π.Χ.

Ο Τάφος "της Ευριδίκης"


Το εσωτερικό του τάφου της Ευρυδίκης, που διατηρεί ακέραιη τη λαμπρή χρωματική του διακόσμηση
προβάλλεται ο μαρμάρινος χρυσοποίκιλτος ζωγραφισμένος θρόνος ύψους 2 μέτρων.
Λίγα χιλιόμετρα ανατολικά απο τον τάφο του Ρωμαίου, ήρθε στο φως το 1987, ένα απροσδόκητα μεγάλο ταφικό μνημείο με ξεχωριστά χαρακτηριστικά και ιδιαίτερη σημασία αφού αποδείχτηκε απο τα ευρήματά του ότι ήταν ο παλαιότερος Μακεδονικός τάφος απο όσους είναι σήμερα γνωστοί.

Λεπτομέρεια απο την εντυπωσιακή αρχιτεκτονική διαμόρφωση του πίσω τοίχους στο θαλαμο
του τάφου της Ευρυδίκης. Ανάγλυφα και χρωματισμένα πάνω στο λευκό μαρμαροκονίαμα
Παρ'ότι βρέθηκε συλημένος, τα λείψανα και τα ευρήματα-θραύσματα των αγγείων, έδειξαν ότι  χρονολογείται απο το 340 Π.Χ. ο νεκρός υπήρξε κάποια σπουδαία γυναίκα, ίσως μια βασίλισσα(η Ευρυδίκη;) H Eυρυδίκη ήταν η μητέρα του Φιλίππου Β΄ και γιαγιά του Αλέξανδρου  Γ΄

Ο ζωγραφιστός πίνακας που βρίσκεται στην πλάτη του θρόνου και εικονίζει τους Θεούς του Κάτω Κόσμου,
τον Πλούτωνα και την Περσεφόνη πάνω σε άρμα με όλη του την θεική μεγαλοπρέπεια.
Τα χρώματα τα κονιάματα, οι αρχιτεκτονικές λεπτομέρειες σώζονται πλήρως σ'αυτόν τον τάφο.
Ενας μαρμάρινος καταστόλιστος θρόνος ύψους 2 μέτρων,στολισμένος με ανάγλυφα και επιχρυσωμένα λουλούδια και ζώα σ'όλα τα ορατά μέρη του δεσπόζει στο εσωτερικό του.
Στην πλάτη του ένας πίνακας παριστάνει ένα ζευγάρι  πάνω σε μια άμαξα με καφέ και λευκά άλογα
Ο άνδρας κρατά βούκεντρο και η γυναίκα στο πλάι του κρατά σκήπτρο.
Αναπαραστά μάλλον τους βασιλείς του κάτω Κόσμου τον Πλούτωνα και την Περσεφόνη, μια θεική υπόσταση για την λατρεία των Μακεδόνων.
 Οι Μακεδονικοί τάφοι του αγροκτήματος Μπέλλα

Τάφος του αγροκτήματος Μπέλλα.  Τάφος με τοιχογραφία στην πρόσοψη.
Στο εσωτερικο διακρίνεται ο μαρμάρινος θρόνος.(α΄μισό του 3ου αιώνα Π.Χ.)
Το 1981-1982 σε μικρή απόσταση νοτιοδυτικά του μακεδονικού τάφου που είχε αποκαλύψει στα μέσα του 19 ου αιώνα ο L.Ηeuzey,έφερε στο φως κάτω απο μία πολύ χαμηλή τούμπα τρεις συλημένους μακεδονικούς τάφους και ένα κιβωτιόσχημο ασύλητο με μοναδικό κτέρισμα ένα χρυσό στεφάνι.
'Οι τάφοι αυτοί πήραν το όνομά τους απο τον ιδιοκτήτη του αγροκτήματος, μέσα στο οποίο εντοπίστηκε η τούμπα.(αγρόκτημα Μπέλλα) Ολοι οι τάφοι της Τούμπας αυτής χρονολογούνται τον 3ο αιώνα ΠΧ.

Ο μαρμάρινος Θρόνος απο το μοοθάλαμο μακεδονικό τάφο.
Το ερεισίνωτο αποδίδεται ζωγραφιστό πάνω στον τοίχο.
Συναντούμε πάλι τον μαρμάρινο θρόνο με το υποπόδιο και τοιχογραφίες με υπέρυθρο χρώμα, και με παράσταση, που δείχνει την μορφή ενός θωρακοφόρου πολεμιστή, που στηρίζεται στο δόρυ του και ατενίζει μακριά.

Ο νέος άνδρας, προσωποποίηση ίσως του Άρη εικονίζεται στα αριστερά του θεατή, καθισμένος πάνω σε σωρό απο ασπίδες
Προφανώς ταυτίζεται με τον νεκρό, ενώ δεξιά του μια γυναικεία μορφή τον στεφανώνει και αριστερά του ένας άνδρας (πιθανώς ο Άρης) τους επιβλέπει.

Η ψιλόλιγνη γυναικεία μορφή στο δεξί τμήμα της παράστασης, προσωποποίηση
ίσως της Αρετής(ανδρείας)του νεκρού προσφέρει στεφάνι στον πολεμιστή.
Ο νεκρός στο κέντρο της παράστασης, με πλήρη σχεδόν πολεμική ένδυση, στηρίζεται
θριαμβευτικά στο δόρυ του.
Λίθινη κλίνη, σαρκοφάγος απο τονθάλαμο του διθάλαμου μακεδονικού τάφου στο αγρόκτημα Μπέλλα
Η κλίνη φέρει ζωγραφική και ανάγλυφη διακόσμηση.(β΄μισό του 3ου αιώνα Π.Χ.)
Λίγο πριν αναχωρήσουμε απο τα δοξασμένα χώματα της Βεργίνας μια είδηση ήρθε να μας κόψει την ανάσα απο το δέος και μόνο στο άκουσμα μιας συγκλονιστικής ανακάλυψης στις ανασκαφές του προιστορικού οικισμού του Αρχοντικου Πέλλας

Η  θέα λίγο πιο κάτω απο το Ανάκτορο.

Τα Πιέρια όρη
Βρέθηκε προιστορική πέτρινη στήλη με εγχάρακτα γράμματα του ελληνικού αλφαβήτου.
Οι πρώτες εκτιμήσεις αναφέρονται σε χρονολογία γύρω στο 4000 Π.Χ. δηλαδή πολύ πριν απο την ανακάλυψη της σφηνοειδούς γραφής απο τους Σουμέριους(περίπου 3.500ΠΧ).
Δείγματα της Στήλης του Αρχοντικού(όπως πλέον αποκαλείται το εύρημα) έχουν σταλεί στο εργαστήριο της  Ορυκτολογίας και Πετρογραφίας του Πανεπιστημίου Θεσσαλονίκης, ώστε να προσδιοριστεί επακριβώς η σύσταση του πετρώματος, γεγονός που θα βοηθήσει στον προσδιορισμό της περιοχής προέλευσής του , η οποία
πρέπει να βρίσκεται σε πολύ μικρή απόσταση, μια και το πέτρωμα υπάρχει σε τοποθεσίες της περιοχής και χρησιμοποιείται μέχρι σήμερα. Στην συνέχεια η στήλη, αφού συντηρηθεί, θα υποβληθεί σε εξέταση με ακτίνες Χ ώστε να διαπιστωθεί αν υπάρχουν και άλλα γράμματα, που μετά από τόσες χιλιετίες, είναι δύσκολη η ανάγνωσή τους, λόγω φθοράς της επιφάνειας.

Οι υπεύθυνοι της ανασκαφής αρχαιολόγοι αποφεύγουν να δηλώσουν οτιδήποτε και όπως πληροφορηθήκαμε από έγκυρη πηγή που μας μετέδωσε και την αρχική είδηση, είναι καταφανώς αμήχανοι και «μουδιασμένοι», γεγονός απόλυτα φυσικό αν αναλογισθεί κάποιος τις τεράστιες ανατροπές δεδομένων που θα φέρει αυτή η συγκλονιστική πράγματι ανακάλυψη. Αν μάλιστα προκύψουν και άλλες τέτοιες στήλες, όπως πιθανολογείται, τότε οι εξελίξεις στην επιστήμη της επιγραφικής θα είναι κατακλυσμικές.
Ελληνικά γράμματα
Το πλέον εντυπωσιακό γεγονός που προκύπτει από την προσεκτική εξέταση της στήλης είναι η σαφής καταγραφή γραμμάτων του αρχαϊκού ελληνικού αλφαβήτου, όπως το αρχαϊκό Ζ που είχε περίπου την μορφή του Ι, αλλά με μεγαλύτερες την επάνω και κάτω γραμμή (βλ. φωτ.). Διακρίνεται ξεκάθαρα το Α και σειρά άλλων γραμμάτων. Παρά την φθορά της στήλης, ορισμένα γράμματα διακρίνονται σαφέστατα, σε αντίθεση με παλαιότερα ευρήματα π.χ. την πολυσυζητημένη πινακίδα του Δισπηλιού, όπου μόνον με άφθονη δόση φαντασίας μπορούν να ανακαλυφθούν «γράμματα».

Η τοποθεσία της ανασκαφής
Ο προϊστορικός οικισμός του Αρχοντικού Γιαννιτσών βρίσκεται κοντά στο σύγχρονο ομώνυμο οικισμό, ανάμεσα στην αρχαία Πέλλα και την πόλη των Γιαννιτσών. Έχει τη μορφή τούμπας-τράπεζας, ύψους περίπου 20μ. και έκταση περίπου 128 στρεμμάτων. Η ανασκαφική έρευνα στην «τούμπα» του Αρχοντικού άρχισε από το 1991 και συνεχίζεται μέχρι σήμερα. Το Αρχοντικό αποτελεί μια προνομιακή οικιστική θέση καθώς δεσπόζει στην εύφορη πεδιάδα των Γιαννιτσών. Επιπλέον ο οικισμός βρισκόταν κοντά στην ακτογραμμή του Θερμαϊκού, όπως επιβεβαιώνεται και από γεωλογικές έρευνες ειδικών επιστημόνων του Α.Π.Θ.
Οι έρευνες αυτές έδειξαν ότι η ακτογραμμή πρέπει να περνούσε 6 περίπου χιλιόμετρα νότια του οικισμού. Η σπουδαιότητα της θέσης αποδεικνύεται και από το γεγονός ότι ανιχνεύεται συνεχής κατοίκηση από τη Νεολιθική Εποχή (6η χιλιετία) μέχρι την υστεροβυζαντινή περίοδο (14ος αι.).
Αλήθεια τι ακόμα πρόκειται σ'αυτά τα χώματα του μικρού κομματιού της Γης να  ξεπηδήσουν για να μαρτυρήσουν την πορεία της παγκόσμιας Ιστορίας της Ανθρωπότητας?



  Αποχαιρετούμε την Μακεδονική Γη και την γενέτειρα του βασιλικού οίκου των Αργεαδών που αρχίζει με τον  με τον Περδίκκα τον Α΄ και τελειώνει στον μικρό πρίγκιππα γιο του Μέγα Αλέξανδρου, Αλέξανδρο Δ΄ παίρνοντας  τον δρόμο της επιστροφής.
Μια μικρή στάση στην μαγευτική κοιλάδα των Τεμπών










και η επιχείρηση Κεραυνός έλαβε με επιτυχία τέλος, ρίχνοντας μία τελευταία βουτιά στα νερά του Παγασητικού αποχαιρετώντας έτσι το καλοκαίρι του 2011.
Παραθαλάσσιο χωριό του Πηλίου

Παραλία "Συκιά" Κάτω Γατζέας Πηλίου

Συκιά Κάτω Γατζέας Πηλίου
Τίμιος  Σταυρός Κάτω Γατζέας

Η Γατζέα είναι το πανέμορφο χωριουδάκι που άφησε όλα τα παιδικά και  εφηβικά
Καλοκαίρια της η Κάρυ... 

Τ Ε Λ Ο Σ