bilsot - AMATEUR PHOTOGRAPHER - ...Λείπει μια Καρυάτιδα! Μα εμείς θα την φέρουμε πίσω!

Σάββατο 30 Απριλίου 2011

Πρόσωπα που γέννησαν την Ελληνική Εργατική Πρωτομαγιά.

 Μαμούνι: Kάρυ, σήμερα  εκτός απο τον επίσημο ερχομό της Άνοιξης γιορτάζουμε και την εργατική Πρωτομαγιά, έτσι δεν είναι? ΄Ακουσες θα γίνουν οι καθιερωμένες συγκεντρώσεις απο τα εργατικά συνδικάτα στο κέντρο της Αθήνας?
Κάρυ: Ναι απ'ότι άκουσα άλλοι θα συγκεντρωθούνστην πλατεία Κλαυθμώνος στις 11.00 το πρωί(ΓΣΕΕ και ΑΔΕΔΥ) και  άλλοι (ΠΑΜΙΤΕΣ)στην πλατεία Συντάγματος κατά τις 10.00.
Βλέπεις αποφεύγουν τον συνωστισμό , προτιμούν δικό τους τραπέζι μπροστά στην πίστα...
Όλοι μέσα σε πνεύμα ομόνοιας, αλληλεγγύης, σύμφωνα με τις οδηγίες του πρωτοπόρου Έλληνα σοσιαλιστή συνδικαλιστή Σταύρο Καλλέργη.
Μαμούνι: Σταύρο Καλλέργη? Δεν τον ξέρω, εγώ ξέρω μόνο τον παλιό ηθοποιό Λυκούργο Καλλέργη, απο παλιές ελληνικές ταινίες που παίζονται ακόμα στην t.v.
Kάρυ: Ο Σταύρος Καλλέργης, ήταν ο πατέρας του Έλληνα ηθοποιού, σκηνοθέτη και πρώην βουλευτή της Αριστεράς Λυκούργου Καλλέργη, γεννήθηκε το 1865 στο Χουμέρι Μυλοποτάμου (Κρήτη) από μια οικογένεια αγωνιστών.

Ο πατέρας του Γεώργιος, οπλαρχηγός και διοικητής της Επαρχίας Μυλοποτάμου, είχε πάρει μέρος με την ομάδα του στην Εξέγερση της Κρήτης του 1866 και είχε πολεμήσει στο Αρκάδι.
Καταδιωκόμενος από τους Τούρκους έφτασε στην Αθήνα όπου προσελήφθη τιμητικά στην Αυλή του Βασιλιά Γεωργίου Α’.
Ο νεαρός Σταύρος μεγάλωσε σε «αστικό» περιβάλλον, «κάτω από συνθήκες σκληρών πατριαρχικών αρχών, που χειροτέρευαν με την επίδραση του Παλατιανού πρωτοκόλλου» όπως υποστηρίζει ο βιογράφος και γιος του Λυκούργος Καλλέργης.
Όταν τελείωσε τη φοίτησή του στο γυμνάσιο γράφτηκε στην Αρχιτεκτονική Σχολή του Πολυτεχνείου Αθηνών.
Ευαίσθητος απέναντι στις κοινωνικές αδικίες έδειξε το ενδιαφέρον του για τους φτωχούς.
Το ν'αγωνιστεί  και να υπερασπίσει τα δίκια του εργάτη ένας φτωχός βιοπαλαιστής, για πολλούς είναι αναμενόμενο, το ν'ασχοληθεί όμως ένας αστός της εποχής με την κοινωνική αδικία φαντάζει δυσκολώτερο και ο αγώνας του αυτόματα δοξάζεται περισσότερο!
Κατά τη διάρκεια των σπουδών του στην Αθήνα γνωρίστηκε με το Ρόκκο Χοιδά και τον Πλάτωνα Δρακούλη, οπότε η ανάμιξή του στο φοιτητικό κίνημα έγινε έντονη.
Το 1885 ήταν ανάμεσα στην ομάδα των σοσιαλιστών που ενίσχυαν τον Δρακούλη στην προσπάθεια έκδοσης του «Άρδην»
 Ο Σταύρος ορμητικός και απλός, κατόρθωσε να συγκεντρώσει γύρω του νεαρούς οπαδούς των νέων ιδεών.
Την εποχή εκείνη έκαναν την εμφάνισή τους στην Ελλάδα μεταφράσεις κειμένων Ευρωπαίων σοσιαλιστών οι οποίες γνώρισαν μεγάλη διάδοση.
Η ίδρυση της Β’ Διεθνούς το 1889 στο Παρίσι  στάθηκε πόλος ανάφλεξης  για δράση των νεαρών σοσιαλιστών της Αθήνας.

Το 1890, ο Καλλέργης προχώρησε μαζί με άλλους συντρόφους του στην ίδρυση σοσιαλιστικής οργάνωσης η οποία είχε χαρακτήρα πολιτικού κόμματος, την οποία ονόμασε Κεντρικό Σοσιαλιστικό Σύλλογο (Κ.Σ.Σ.).
Η οργάνωση αυτή επεξεργάστηκε πρόγραμμα και οργάνωσε ομίλους.
Γνώρισε σχετική ανάπτυξη, αλλά σύντομα διασπάστηκε,(συνηθιζόταν απο τα παλαιότερα χρόνια στις δυνάμεις της αριστεράς, η διάσπαση) έδωσε τη θέση της σε άλλες ομάδες οι οποίες με την σειρά τους διαλύθηκαν.
Παρά την εφήμερη εμφάνισή της  αποτέλεσε την πρώτη απόπειρα οργανωμένης εμφάνισης των σοσιαλιστών, με πρόγραμμα, και ομίλους στους οποίους γινόταν πολιτική συζήτηση.
Σαν μεγάλη παρακαταθήκη ο Σταύρος Καλλέργης, άφησε στη συλλογική σκέψη των Ελλήνων σοσιαλιστών την ανάγκη συζήτησης, εμβάθυνσης των προβλημάτων όπως και την πολύτιμη εμπειρία του ολέθριου ρόλου που μπορούν να έχουν στις πολιτικές οργανώσεις τα αισθήματα του εγωισμού και της φιλαρχίας.
Το 1890 και αφού το «Άρδην» είχε κλείσει, ανέλαβε την έκδοση μιας καθαρά σοσιαλιστικής εφημερίδας με τον τίτλο «Σοσιαλιστής».
 Η εφημερίδα αυτή, πρώτη σοσιαλιστική εφημερίδα-όργανο στην Ελλάδα έζησε, παρά τις διώξεις και τις αναγκαστικές διακοπές έκδοσης, μέχρι το 1902 οπότε ο Καλλέργης αναγκάστηκε λόγω έλλειψης  οικονομικών πόρων να την κλείσει.
Ο Καλλέργης δεν έγραψε κάποιο μεγάλο θεωρητικό έργο ούτε πολλές μελέτες .
Ο Καλλέργης πάλεψε μ'ενα πρόγραμμα το οποίο  μεταξύ άλλων περιελάμβανε τους εξής στόχους: απόλυτη ελευθερία λόγου και συνείδησης, 8ωρη εργασία, κατώτατο μισθό, αργία την Κυριακή κ.α Τα περισσότερα από τα έργα του, τα οποία ήταν λίγα και γραμμένα στην ανάπαυλα από την καθημερινή προσπάθεια για την διατήρηση της εφημερίδας του, την οργάνωση του Κεντρικού Σοσιαλιστικού Συλλόγου και των διώξεων, γράφτηκαν μέσα στην δεκαετία του 1890 και διασώθηκαν από τον γιο του Λυκούργο.
 Τα περισσότερα από αυτά επανεκδόθηκαν κάνοντας έτσι δυνατή την μελέτη της δράσης και της σκέψης του Σταύρου Καλλέργη.
Εκτός όμως από το συγγραφικό έργο του, την έκδοση του «Σοσιαλιστή» και την δράση του στον Κ.Σ.Σ., ο Καλλέργης έγινε ευρύτερα γνωστός χάρη στον πρωταγωνιστικό ρόλο που είχε στην διοργάνωση των πρώτων εορτασμών της Εργατικής Πρωτομαγιάς στην Ελλάδα, ρόλο τον οποίο πλήρωσε όπως καταλαβαίνεις με φυλάκιση και διώξεις...
Το 1891 ο κύκλος του Καλλέργη (περίπου 12 άτομα) φωτογραφήθηκαν συμβολικά και το 1892 περίπου 30 άνθρωποι με επικεφαλής τον ίδιο συγκεντρώθηκαν στο χώρο του Σταδίου όπου διαμαρτυρήθηκαν κατά του πλουτοκρατικού αθλίου συστήματος.
Το 1893 ο Κ.Σ.Σ. διοργάνωσε συγκέντρωση στην οποία πήραν μέρος 500 περίπου άνθρωποι.
Οι συγκεντρωμένοι εξέδωσαν ψήφισμα.
Το 1894, που ήταν και ο τελευταίος εορτασμός της εργατικής Πρωτομαγιάς στην Ελλάδα  του 19ου αιώνα, η οργάνωση του Καλλέργη συνεργάστηκε με την κίνηση του Δρακούλη.
Συγκεντρώθηκαν 1.000 περίπου άτομα τα οποία έφεραν κόκκινες κονκάρδες. Μίλησαν μεταξύ άλλων οι Καλλέργης και Δρακούλης και εξέδωσαν πάλι ψήφισμα . Ήταν κυρίως ο ρόλος που είχε ο Καλλέργης στην τελευταία αυτή μαχητική εκδήλωση και το γεγονός ότι παραβρέθηκαν τόσοι πολλοί, που έστρεψε αποφασιστικά τα όργανα της τάξης εναντίον του.
Εκείνη την Πρωτομαγιά έγιναν πολλές συλλήψεις μεταξύ  δε των συλληφθέντων ήταν  φυσικά και ο  Σταύρος Καλλέργης.
 Ο εορτασμός της Εργατικής Πρωτομαγιάς απαγορεύτηκε στο εξής.
Στη συνέχεια ο Καλλέργης δικάστηκε και αθωώθηκε.
Απογοητευμένος  κατέφυγε στο Παρίσι  όπου γνωρίστηκε με τους  Εμιλ Ζολά, Κροπότκιν κά .
Το 1895 επέστρεψε  και πάλι στην Αθήνα .Δέχτηκε τότε την εχθρότητα πρώην συνεργατών του και δύο φορές απογοητευμένος κατέφυγε στην γεννέτειρά του, όπου εξελέγη πληρεξούσιος της Κρητικής Πολιτείας.
 Στην Αθήνα ξαναγύρισε ύστερα από τρεις απόπειρες κατά της ζωής του και άρχισε να εκδίδει ξανά τον Σοσιαλιστή.
Η νέα αυτή προσπάθειά του όμως απέτυχε όπως και μια εμπορική επιχείρησή του.

Πέθανε το 1926 στην Κρήτη, όπου ζούσε από το 1905 και όπου είχε παντρευτεί και αποκτήσει οικογένεια, πάμπτωχος καθώς είχε ξοδέψει τη μεγάλη περιουσία που είχε κληρονομήσει από τον πατέρα του για τις ανάγκες του σοσιαλιστικού κινήματος.

Πρώτη του Μάη και πώς
τους εργάτες ξεσηκώνεις.
Πρώτη του Μάη με φως,
φως της εργατιάς θαμπώνεις.
Παλεύει η εργατιά.

Δεν είν αργία,
είν απεργία.
Παλεύει η εργατιά.

Πέμπτη 28 Απριλίου 2011

Κτίσαμε σ'ένα ψέμα...

 Τη θλίψη απ' τα μάτια μου να πάρεις
και να τη ρίξεις στου πελάγου το βυθό
κι αν τύχει μες σ'ανέμους να χαθώ
μη μ'αρνηθείς, μη μ'αποπάρεις
                                                    Το πιο ακριβό σου χάδι να μου δώσεις
κι αν η λαχτάρα σου κουρσέψει το κορμί
αιτία, πρόφαση να γίνει κι αφορμή
ποτέ μη μ'αρνηθείς, μη με προδώσεις

                                                   Σύννεφα του γυαλού θε ν'αρματώσω
θα'μαι στο πλάι σου και ας ματώσω
Σύννεφα του γυαλού θε ν'αρματώσω
θα'μαι στο πλάι σου και ας ματώσω
θα'μαι στο πλάι σου.....

                                                   Την πιο βαθιά ανάσα μου να νιώσεις
σαν άρωμα φερμένο απ'τη βροχή
κι αν γίνει τ΄όνειρο ταξίδι και ευχή
που αγάπησες πολύ, μη μετανιώσεις




Απο συνέντευξή του στο Βήμα
Ο Γιάννης Χαρούλης είναι τυχερός και άτυχος μαζί. Και αυτό επειδή από την πρώτη στιγμή της εμφάνισής του, στη μουσική και το τραγούδι, παρομοιάστηκε ως «ο διάδοχος του Νίκου Ξυλούρη».

Δεν υπήρχε κανείς λόγος να γίνει κάτι τέτοιο, εφόσον ο κρητικός δημιουργός έχει την δική του υπόσταση και μάλιστα την υπηρετεί με συνέπεια.

Από την Παρασκευή 4/3, ο Γιάννης Χαρούλης με τους μουσικούς του ανεβαίνει στον Σταυρό του Νότου, για να παρουσιάσει τις ιστορίες του. Υλικό από τους δύο προσωπικούς του δίσκους «Γύρω μου και εντός» και «Χειμωνανθός», από την επερχόμενη δισκογραφική δουλειά του, που θα κυκλοφορήσει το Πάσχα, ή τέλος πάντων κάπου εκεί κοντά, αλλά και τραγούδια της ιδιαίτερης πατρίδας του, της Κρήτης, στην οποία ποτέ δεν έχει γυρίσει την πλάτη του.

Παρόλο που τα τραγούδια του έχουν το άρωμα του λαούτου με ηλεκτρικές πινελιές.

«Η μουσική είναι απλή φτάνει να βρεις τον τρόπο να εκφράζεσαι μέσω αυτής», σημειώνει ο ίδιος στο «Βήμα on line» και συνεχίζει «είναι τόσο απλή όσο και η καθημερινότητά μας την οποία εμείς κάνουμε δύσκολη. Από την άλλη όμως δεν μπορώ να αρνηθώ ότι σήμερα κόβουμε καρπούς ενός δέντρου που φύτεψαν οι παλαιότεροι. Και εννοώ για την κουλτούρα και τον πολιτισμό μας, το φιλότιμο και την αξιοπρέπεια μας. Οι καρποί του "παλιού" αυτού δέντρου έγιναν με τα χρόνια στυφοί και πικροί, τους οποίους δεν πρέπει να φάμε άλλους. Πιστεύω ότι το περισσότερο διάστημα ο κόσμος όλο και περισσότερο διαπιστώνει ότι κτίσαμε ένα ψέμα. Αντε να δούμε, θα βρούμε την αλήθεια».

Για τον Γιάννη Χαρούλη, η αλήθεια είναι απλή όσο απλή είναι και η μουσική. «Εγώ νιώθω αισιόδοξος παρόλη την μαυρίλα που υπάρχει γύρω μας. Αρχίζει να βγαίνει κάτι. Και τι εννοώ. Για μένα δεν υπάρχει κράτος. Κράτος, είναι η γειτονιά μας, το χωριό μας, το τετράγωνο που ζούμε. Θα αρχίσουμε να χτυπάμε και πάλι τις πόρτες των γειτόνων μας».

Από πόρτες γειτόνων ο Γιάννης Χαρούλης, γνωρίζει πολύ καλά. Γεννήθηκε και μεγάλωσε στο χωριό Εξω Λακώνια του Αγίου Νικολάου στην Κρήτη. Πρώτος του δάσκαλος ήταν ο πατέρας του ενώ ο ίδιος το πρώτο όργανο που έπιασε στα χέρια του ήταν ένα μαντολίνο σε ηλικία 8 ετών.

Μεγαλώνοντας «γνωρίστηκε» με το λαούτο και από τότε δεν το άφησε. Σε ηλικία 15 ετών άρχισε τις εμφανίσεις του, σε πανηγύρια στην Κρήτη, παράλληλα είναι ψάλτης και το 2001 η γνωριμία του με τον Χρήστο Θηβαίο, ήταν αυτή που του άνοιξε τον δρόμο για την Αθήνα.

Ο Γιάννης Χαρούλης δεν έχει συγκεκριμένο μουσικό ύφος. Δεν είναι μόνο παραδοσιακός, δεν είναι μόνο έντεχνος αλλά είναι και «ροκ» ιδίως πάνω στη σκηνή. Και το σημαντικό στην πορεία του είναι ότι αλλάζει. «Εδώ όλοι και όλα αλλάζουν. Τα τραγούδια θα μείνουν ίδια;» αναρωτιέται και συνεχίζει: «Για αυτό και εγώ αλλαγμένα θα τα πω στον Σταυρό του Νότου. Και κάτι ακόμη. Σε τέτοιο ες εποχές που ζούμε πρέπει να ξαναβγούν τα "επαναστατικά" τραγούδια».

 ΓΙΑΝΝΗΣ ΧΑΡΟΥΛΗΣ-ΝΑΤΑΣΣΑ ΜΠΟΦΙΛΙΟΥ
ΤΟ ΝΗΣΙ



ΤΡΑΓΟΥΔΩ ΒΑΘΕΙΑ ΜΟΥ...

ΑΠΟΨΕ ΘΕΛΩ ΝΑ ΜΕΘΥΣΩ!


ΓΙΑΤΙ  ΥΠΑΡΧΕΙ ΚΑΛΟ ΕΛΛΗΝΙΚΟ ΤΡΑΓΟΥΔΙ ...

Τρίτη 26 Απριλίου 2011

Η εμφανής Αφαία της Αίγινας!

Την Κυριακή των Βαίων βρεθήκαμε πάνω απο τον κάβο της Αγίας Μαρίνας στην Αίγινα, σ'ένα λόφο με πανοραμική θέα προς την θάλασσα που  βρίσκεται το ιερό της Αφαίας.
΄Ενα μνημείο που δηλώνει ότι στην θέση του γινόταν η λατρεία της Θεότητας κατα τα προιστορικά χρόνια γύρω στο 1300 Π.Χ.
Αποτελεί σήμερα τον καλύτερα διατηρημένο στην Ελλάδα αρχαικό ναό και θεωρείται ως η κορυφαία δημιουργία της αρχαικής αρχιτεκτονικής.
Ο ναός σχετίζεται με μια γυναικεία θεότητα της γονιμότητας, όπως αποδεικνύεται απο τα ευρήματα που έφερε το φως η ανασκαφική έρευνα
Αρχικά θεωρούνταν ότι ο ναός της Αφαίας είχε ιδρυθεί προς τιμήν της Αθηνάς, που η μορφή της δέσποζε στα δύο αετώματα.
Αργότερα όμως κατά τις ανασκαφές των Γερμανών αρχαιολόγων(1901), βρέθηκε μία επιγραφή στην οποία αναφέρεται το όνομα της τοπικής θεάς Άφας και έτσι αποδείχθηκε πως το ιερό ήταν αφιερωμένο στην Αφαία και όχι στην Αθηνά.

Οι μύθοι αναφέρουν ότι η Αφαία, που ταυτίζεται με την Βριτόμαρτι, θυγατέρα του Δία και της Κάρμης, για να γλιτώσει απο τον Μίνωα, που την είχε ερωτευθεί, έπεσε στην θάλασσα και βγήκε στην Αίγινα όπου κι'εγινε άφαντη(=Αφαία) σε ένα άλσος.
Εκεί κρύφτηκε σε μια σπηλιά, πιθανώς σε αυτή που υπάρχει στην βορειανατολική γωνία του αρχαικού περιβόλου και στην οποία βρέθηκαν πολλά πήλινα ειδώλια και άλλα αντικείμενα των μυκηναικών χρόνων.
Κατά τα ιστορικά χρόνια κοντά στον χώρο που συνδέεται με την προιστορική λατρεία χτίστηκαν τρεις ναοί σε διαφορετικές περιόδους, στην ίδια θέση.
Απο τον πρώτο ναό, που χρονολογείται στις αρχές των 6ου αιώνα Π.Χ. σώζονται μόνο ίχνη θεμελίωσης.
Ο δεύτερος ναός ήταν μεγαλύτερος και μπροστά απο την ανατολική πλευρά του υπήρχε βωμός.
Ο ναός που σώζεται σήμερα είναι ο τρίτος στην σειρά, που χτίστηκε γύρω στο 500 π.χ.
Είναι δωρικός περίπτερος με 6 κίονες στις στενές πλευρές και 12 στις μακρές.
Απο δύο κίονες υπάρχουν στον πρόδομο και οπισθόδρομο ανάμεσα σε παραστάδες ενώ δύο δίτονες δωρικές κιονοστοιχίες στηρίζουν την στέγη.
Οι μετόπες του ναού λείπουν και ίσως λαφυραγωγήθηκαν κατά τους ρωμαικούς χρόνους.
Η ύπαρξη του ναού σημειώνεται απο τον Παυσανία τον 2ο αιώνα Μ.Χ.
Γύρω στο 3ο αιώνα Μ.Χ αφαιρέθηκαν οι μεταλλικοί σύνδεσμοι  που συγκρατούσαν τα αρχιτεκτονικά μέλη του ναού και έτσι κάποια τμήματά του κατέρρευσαν

 Τα αετώματα, οι κίονες τα τρίγλυφα κλπ είναι φτιαγμένα όλα απο ντόπιο  ασβεστόλιθο ενώ όλα τα υπόλοιπα όπως τα γλυπτά των αετωμάτων και τα ακρωτήρια είναι όλα απο μάρματο της Πάρου και φέρουν χρώμα.
Τα αετώματα του ναού της Αφαίας που χρονολογούνται απο το 490-480 Π.Χ. ήταν διακοσμημένα με παραστάσεις απο μάχες στην Τροία παρουσία της θεάς Αθηνάς , η μορφή της οποίας κυριαρχούσε στο μέσον και των δύο αετωμάτων.
Στο ανατολικό αέτωμα παριστανόταν η εκστρατεία του Ηρακλή κατά του βασιλιά Λαομέδοντα και στο δυτικό η εκστρατεία των Ελλήνων με αρχηγό τον Αγαμέμνονα κατά της Τροίας του Πριάμου. Τμήμα του ανατολικού αετώματος καταστράφηκε μετά τους περσικούς πολέμους, ίσως απο κεραυνό!
Όσα αγάλματα σώθηκαν στήθηκαν στον περίβολο του ιερού, ενώ τα κατεστραμμένα τάφηκαν κατά την συνήθεια των  αρχαίων.
Νέα σύνθεση με παράσταση μάχης και την Αθηνά και πάλι στο μέσον αντικατέστησε την παλιά. Τα γλυπτά των αετωμάτων βρέθηκαν κατα την ανασταφή που έγινε το 1811 απο τον Λουδοβίκο  Α΄βασιλιά της Βαυαρίας και πατέρα του Όθωνα, ο οποίος μετέφερε στην  γλυπταποθήκη  του Μονάχου, όπου εκτίθενται μέχρι σήμερα.
Τμήματα απο το καταστραμμένο ανατολικό αέτωμα βρέθηκαν κατά τις ανασκαφές του Furtwangler και εντίθενται σήμερα στο Εθνικό Αρχαιολογικό Μουσείο της Αθήνας.
Γύρω απο το Ιερό υπάρχει περίβολος, στα νοτιοανατολικά του οποίου ανοίγεται ένα μεγάλο πρόπυλο.
Ανατολικά του προπύλου έχουν αποκαλυφθεί λείψανα κτισμάτων (λουτρά, οίκημα ιερέων κ.ά)
Ο ναός της Αφαίας υπήρξε ένα εκπληκτικό αρχιτεκτονικό δημιούργημα για την εποχή του και θεωρείται ότι στάθηκε ναός-πρότυπο για τους αρχιτέκτονες του Παρθενώνα: Ικτίνο και Καλλικράτη.


Μέσα απο τις μαγικά τραγούδια των πουλιών του πευκοδάσους που προστατεύει τον Ναό κατηφορίσαμε ...και τότε ένα πουλί κοντοκοκκινολαίμικο ήρθε  στάθηκε πάνω σε μια αρχαία πέτρα
κι'άρχισε να τραγουδά:
Σε τούτα εδώ τα μάρμαρα κακιά σκουριά δεν πιάνει
μήδε αλυσίδα στου Ρωμιού και στου αγεριού το πόδι
Εδώ το φως, εδώ ο γιαλός χρυσές γαλάζιες γλώσσες
στα βράχια ελάφια πελεκάν, τα σίδερα μασάνε

Μικρό πουλί τριανταφυλλί δεμένο με κλωστίτσα
μετα σγουρά φτεράκια στον ήλιο πεταρίζει
Κι αν το τηράξεις μια φορά θα σου χαμογελάσει
κι αν το τηράξεις δυο και τρεις θ'αρχίσεις το τραγούδι
 Στον δρόμο μας συναντήσαμε και το σπίτι του μεγάλου συγγραφέα μας Νίκου Καζαντζάκη, στο οποίο συχνά κατέφευγε για να βρει την εσωτερική γαλήνη του, ν'απομονωθεί, έχοντας μοναδικό σύντροφο τους ήχους της θάλασσας που ανοίγεται μεγαλόπρεπα μπροστά του.
Σ'αυτό το πέτρινο σπίτι ο Καζαντζάκης κατάφερε ν' εμπνευστεί και να γράψει τα λογοτεχνικά αριστουργήματά του!
Και νά'σου που ξεπρόβαλε εμπρός μας η όμορφη Πέρδικα!
 Ο καιρός εχθρός της μικρής απόδρασής μας άνοιξε και άφησε τις βρύσες των ουρανών να τρέχουν όλη μέρα πάνω απο τα κεφάλια  μας!
Όμως αυτό δεν στάθηκε ικανό για να μας εμποδίσει να χαρούμε την  ομορφιά του γραφικού αυτού ψαροχωριού, να σταθούμε και να κάτσουμε να γευτούμε τους ψαρομεζέδες του.


 Να περπατήσουμε στα ζωγραφιστά στο χέρι σοκκάκια του που έγιναν μικροί καταρράκτες και έπλυναν  όλα τα σκαλοπάτια του χωριού...

Έπλυναν και το περίβολο της μικρής εκκλησούλας, που στέκει καταμεσίς του χωριού και χαιρετά καθημερινά  τους ψαράδες


 Η μικρή βόλτα με την ομπρέλλα στο χέρι μας αποζημίωσε....και αυθόρμητα το singing in the rain έγινε ο σκοπός της παρέας...

                       Πώς να μην σταθείς ν'αγναντέψεις αυτη την μαγευτική μελαγχολία?!

             Να μη ζητήσεις να τσαλαβουτήσεις μέσα στις αυτοσχέδιες μικρές λιμνούλες
         Να μην κοιτάξεις το κόκκινο πηγάδι της αυλής...ξεχασμένο εκεί απο μια άλλη εποχή
                                              Να μη μπλεχτείς στα δίχτυα του ψαρά...

                           Να επιθυμήσεις ελληνικό καφέ στο μπρίκι ψημένο στην χόβολη...
                                         και αγνάντι την ομορφιά απ'αυτό το τραπεζάκι!
 Και απ'αυτό..!
Και απ'αυτό...κι'απ'αυτό!!!

 Να μυρίσεις πασχαλιάτικα λουλούδια ανεβασμένα με τις γλάστρες τους στα πρεβάζια και κρεμασμένα απο τα καλαμωτά υπόστεγα...

 Παντού, σε κάθε γωνιά, σε κάθε γλαστράκι, σε κάθε παρτέρι, η Ανοιξη παρούσα πολύχρωμη και μυρωδάτη με τις σταγόνες της βροχής...

 και τα κατάρτια των ιστιοφόρων ακίνητα θαρρείς αντιστέκονται πεισματικά στο ανοιξιάτικο μπουρίνι...

               Η όμορφη Αίγινα, το δεύτερο μεγαλύτερο νησάκι του Αργοσαρωνικού μας
Η πρώτη πρωτεύουσα της Ελλάδας, το 1828, με πρώτο κυβερνήτη τον Ιωάννη Καποδίστρια!
                                       Μας αποχαιρέτισε με τον Άσπρο Αη Νικόλα του....
                 Εκεί στην πόρτα του καλωσορίσματος και του αποχωρισμού του μικρού λιμανιού...
Κι η ημέρα ακόμα και η πιο άδικη σου αφήνει στην τσέπημιαν ασπρογάλαζη σημαιούλα απ'την γιορτή της θάλασσας
σου αφήνει στο στόμα μια γουλιά ξάστερο αγέρα
σου αφήνει στα μάτια το ευχαριστώ δυο ματιών
που κοίταξαν μαζί σου την ίδια πέτρα,
που μοιράστηκαν δίκαια τον ίδιο πόνο το ίδιο σύγνεφο, τον ίδιο ίσκιο..!
Γ. ΡΊΤΣΟΣ