bilsot - AMATEUR PHOTOGRAPHER - ...Λείπει μια Καρυάτιδα! Μα εμείς θα την φέρουμε πίσω!

Δευτέρα 31 Ιανουαρίου 2011

Θα φωνάξω την αστυνομία!




Καθώς το αποχαιρετιστήριο δείπνο για τα πενήντα χρόνια της αποφοίτησής μας απο την Ιατρική Σχολή, έφτανε στο τέλος του, ο Μπόμπ Μπέργκερ, ο φίλος μου απο τα παλιά, ο μόνος που μου είχε απομείνει απο τα χρόνια της σχολής, έκανε νόημα ότι είχε ανάγκη να μου μιλήσει. Είχαμε ακολουθήσει διαφορετικές επαγγελματικές κατευθύνσεις, εκείνος χειρουργούσε καρδιές, εγώ θεράπευα ραγισμένες καρδιές μέσα απο την συζήτηση, κι όμως μεταξύ μας υπήρχε ένα στενός σύνδεσμος που το νιώθαμε και οι δύο πως θα διαρκούσε όλη μας την ζωή.
Όταν με πήρε απ'το μπράτσο για να με τραβήξει παράμερα, κατάλαβα πως συνέβαινε κάτι εξαιρετικό.
Ο Μπόμπ πολύ σπάνια μ'άγγιζε.
Κάτι τέτοια τα παρατηρούμε εμείς οι ψυχίατροι. Έσκυψε στο αυτί μου και είπε βραχνά:
"Moυ συμβαίνει κάτι πολύ βαρύ...ξεσπάει το παρελθόν...οι δυο ζωές μου, της νύχτας και της μέρας, γίνονται ένα!
Εχω ανάγκη να μιλήσω σε κάποιον"
Κατάλαβα. Μετά τα παιδικά του χρόνια, που τα πέρασε στην Ουγγαρία την εποχή του Ολοκαυτώματος, ο Μπομπ ζούσε δύο ζωές: μία το πρωί, σαν ένας γλυκομίλητος, αφοσιωμένος και ακούραστος καρδιοχειρουργός και μια άλλη την νύχτα, όπου στα όνειρά του περιφέρονταν θραύσματα απο φρικτές αναμνήσεις. Για την πρωινή του ζωή γνώριζα τα πάντα, για την νυχτερινή όμως στα πενήντα χρόνια της φιλίας μας δεν είχε αποκαλύψει τίποτα. Ούτε ποτέ είχα ακούσει απ'το στόμα του ένα ξεκάθαρο αίτημα για βοήθεια: ήταν κλειστός, μυστηριώδης, αινιγματικός.
Τώρα στο αυτί μου ψιθύριζε ένας αλλιώτικος Μπομπ. Κούνησα το κεφάλι ναι,ναι.
Ανησυχούσα. Και είχα μεγάλη περιέργεια..!
Μια ιστορία απώθησης και ανάκτησης γραμμένη απο τον Ιρβιν Γιάλομ και τον Ρόμπερτ Μπέρκερ, που αξίζει να διαβάσετε!

Ο Irvin D Yalom (1931) είναι ομότιμος καθηγητής ψυχιατρικής στην Ιατρική Σχολή του Πανεπιστημίου Στανφορντ των Η.Π.Α.
Μαθητής και συνεργάτης του Rollo May, θεωρείται ένας απο τους σημαντικότερους, εν ζωή, εκπροσώπους της υπαρξιακής σχολής στην ψυχιατρική και είναι συγγραφέας του εγκυρότερου και πληρέστερου εγχειριδίου υπαρξιακής ψυχοθεραπείας.
Στον επιστημονικό χώρο είναι ιδιαίτερα γνωστό το κλινικό και ερευνητικό έργο του στην ομαδική ψυχοθεραπεία.
Το πρώτο του βιβλίο που το 2006 κυκλοφόρησε  η νέα αναθεωρημένη και επαυξημένη του έκδοση(Θεωρία και πράξη της ομαδικής ψυχοθεραπείας, έχει μεταφραστεί σε 14 γλώσσες  και αποτελεί βασικό εγχειρίδιο σε πολλές σχολές ψυχιατρικής και ψυχοθεραπείας!
Ο Γιάλομ έχει γράψει πολλά ακόμη επιστημονικά βιβλία και άρθρα.
Το λογοτεχνικό του έργο αρχίζει όψιμα και περιλαμβάνει δύο συλλογές διηγημάτων( Ο δήμιος του έρωτα και  η μάνα και το νόημα της ζωής) Τρία μυθιστορήματα 1. Όταν έκλαψε ο Νίτσε, 2  Στο ντιβάνι και 3 η θεραπεία του Σοπενάουερ, τα οποία έχουν γίνει μπεστ-σέλλερ σε πολλές χώρες.
Όλα του τα λογοτεχνικά βιβλία αποτελούν ιστορίες ψυχοθεραπείας και ο ίδιος τα θεωρεί προέκταση του διδακτικού του έργου, το οποίο, όπως λέει, βρίθει ιστοριών και διηγήσεων.
Στις εκδόσεις Αγρα κυκλοφορούν τα βιβλία του :
Όταν έκλαψε ο Νίτσε, Στο ντιβάνι, ο δήμιος του έρωτα, θρησκεία και ψυχιατρική,το δώρο της ψυχοθεραπείας, θεωρία και πράξη της ψυχοθεραπείας, η μάνα και το νόημα της ζωής, στην αυλή του Επίκουρου, Αφήνοντας πίσω τον τρόμο του θανάτου.
Ετομάζει τα βιβλία:Kάθε μέρα πιο κοντά,Υπαρξιακή ψυχοθεραπεία και ενδονοσοκομειακή ομαδική ψυχοθεραπεία.

Σας τα συνιστώ όλα ανεπιφύλακτα!









Πέμπτη 27 Ιανουαρίου 2011

Το Μαμούνι πάει μέγαρο..

MAMOYNI:
Το αφιέρωμα στο ρεμπέτικο (και τα μικρά ...απαγορευμένα ρεμπέτικα)στάθηκαν σοβαρή αιτία ώστε ν'αναστατωθεί η Κάρυ και ν'ανησυχήσει για την μουσική μου παιδεία...
(Αχ βρε Δήμητρα τι μου έκανες..!)
Μου ανακοίνωσε λοιπόν προχθές το απόγευμα μ'όλη της την αυστηρή επισημότητα, (που δεν σηκώνει δεύτερη κουβέντα), ότι προγραμμάτισε επίσκεψη στο Μέγαρο Μουσικής Αθηνών, προκειμένου να παρακολουθήσουμε στην Αίθουσα Αλεξάνδρα Τριάντη την τρίπρακτη όπερα Τόσκα του Τζάκομο Πουτσίνι.
 Δεν τόλμησα  να εκφράσω έστω μικρή δυσαρέσκεια για την επιλογή της και φρόντισα να ετοιμαστώ γρήγορα και να ντυθώ ζεστά γιατί απο προχθές βράδυ, το κρύο έκανε έντονο την παρουσία του, στην πόλη μας.
Μαζί μας θα έρχονταν οι φίλες της  Κάρυς -Ελπινίκη(γνωστή σας, απο παλαιότερες αναφορές της σ'αυτήν) και η Πανωραία(πολύ καλά ενημερωμένη περί των πολιτιστικών δρώμενων της Αθήνας).
Το ραντεβού δόθηκε έξω ακριβώς απο την είσοδο του Μεγάρου.
 Ευτυχώς όλες τους στάθηκαν "εγγλέζες" οπότε δεν μας έκοψε το κρύο περιμένοντας η μία την άλλη.
Πρώτη κατέφθασε η Πανωραία με καπελίνο(τύπου μπαραμά-αγορασμένο απο ένα απο τα 26 καντόνια της Ελβετίας περικαλώ) και μετά καμαρωτή-καμαρωτή η Ελπινίκη μας!
Φιλιά αγκαλιές και χωθήκαμε γρήγορα-γρήγορα στην είσοδο του  Μεγάρου.
 Στο φουαγιέ κόσμος και κοσμάκης! Οι περισσότεροι συνομήλικοι του Θεμιστοκλέους βεβαίως-βεβαίως!
 Κουστουμάτοι κύριοι και πολλές παρέες κομψοτάτων κυριών.
Οι περισσότερες απ'αυτές συνωστίζονταν μπροστά απο την γκαρνταρόμπα κόβοντας απο την κορυφή μέχρι τα νύχια η μία την άλλη, πάντα στα πλαίσια του  "αφηρημένα  καλέ, έπεσε το μάτι μου πάνω σου...."

Το μάτι της Πανωραίας ως άλλο ραντάρ πολεμικού ναυτικού, εντόπισε την κ. @@λλ@ μετα των φιλενάδων της ν'ανηφορίζει τις σκάλες που οδηγούν στα θεωρεία-εξώστες.
Η κυρία @@λλ@ ως φτωχή σύζυγος προέδρου μεγάλης τραπέζας, έβγαλε εισιτήρια οικονομικής θέσης.
 Παρόμοιες "φτωχές " κυρίες και κύριοι είχαν καταφέρει να προμηθευτούν εισιτήρια της κατηγορίας όλων αυτών των θέσεων, οπότε για όλες εμάς τις οικονομικά εύρωστες απέμειναν εισιτήρια για τις θέσεις της πλατείας!
Με λίγα λόγια το "πρώτο τραπέζι" πίστα της Ελπινίκης-Πανωραίας και Κάρυς αφαίρεσε ένα ξεγυρισμένο 60ευρο απ' την κάθε μια!

Χαλάλι του όμως βρε παιδιά θα παρακολουθούσαμε  την λατρεμένη όπερα με πλούσια σκηνικά και κουστούμια και θ'απολαμβάναμε μελωδική μουσική απο τις νότες του σημαντικότερου διαδόχου του Βέρντι.


Η Κάρυ καθ'όση ώρα περιμέναμε να έρθει ο μαέστρος (Λ.Καρυτινός)και να ξεκινήσει η παράσταση βρήκε την ευκαιρία να μου δώσει τις πρώτες πληροφορίες για το έργο.
Η Τόσκα παρουσιάστηκε για πρώτη φορά στο θέατρο Κοστάντσι της Ρώμης στις 14 Ιανουαρίου του 1900.


 Τον κεντρικό ρόλο πρωτο-ερμήνευσε η ελληνικής καταγωγής Ρουμάνα υψίφωνος Χαρίκλεια Νταρκλέ-το γένος Χαρικλή-(απόγονος της οικογενείας των Μαυροκορδάτων)-επιλογή του ίδιου του Πουτσίνι.
 Η Εθνική Λυρική Σκηνή την Τόσκα την συμπεριέλαβε στο ρεπερτόριό της το 1942, μεσούσης της γερμανικής κατοχής με την δεκαεννιάχρονη τότε, Μαρία Καλογεροπούλου(Κάλλας)στον κεντρικό ρόλο.
Η τρίπρακτη όπερα είναι σε ποιητικό κείμενο των Τζουζέππε Τζακόζα και Λουίτζι Ίλλικα εμπνευσμένο απο το θεατρικό έργο του Γάλλου Σαρντού.

Η υπόθεση έχει ως εξής:
O ζωγράφος και δημοκράτης Μάριο Καβαραντόσσι,(Stuart Neill-Aμερικανός) εραστής της Φλόρια Τόσκα (Τiziana Caruso-Ρουμάνα),συλλαμβάνεται εξαιτίας των πολιτικών φρονημάτων του απο το βαρόνο Σκάρπια (Δ.Πλατανιάς), αρχηγό της αστυνομίας.
 Ο Σκάρπια προτίθεται να ελευθερώσει τον Καβαραντόσσι με αντάλλαγμα μια ερωτική συνεύρεση με την Τόσκα. Εκείνη υποκύπτει στον εκβιασμό, αλλά σκοτώνει τον βαρόνο όταν την πλησιάζει. Καταδιωκόμενη απο την αστυνομία, αυτοκτονεί πέφτοντας απο τις επάλξεις του φρουρίου των φυλακών, όπου λίγο νωρίτερα έχει εκτελεστεί ο Καβαραντόσσι. Ενα ερωτικό δράμα!
Τα φώτα χαμήλωσαν ο μαέστρος (Λ.Καρυτινός)εμφανίστηκε, όλη η ορχήστρα όρθια να τον υποδεχτεί, σειρήνες ακούγονται και η αυλαία ανοίγει....

 Και ωωωωωω! Τι έρεβος και σκότος ήταν αυτό!!!
Ο Ιησους Χριστός νικάει και όλα τα κακά σκορπάει!!! Μαύρη μαυρίλα πλάκωσε μαύρη σαν καλιακούδα!
Ο Χρόνος έχει προχωρήσει και μας έφερε στην Αιώνια Πόλη του 1944, όταν τελούσε υπο γερμανική κατοχή. Ο αρχηγός της Γκεστάπο συνταγματάρχης Κάπλερ σε συνεργασία με το Πιέτρο Καρούζο, αστυνομικό διευθυντή του Μουσσολίνι, ασκούσαν τρομοκρατία στην πόλη.
Ηγούνταν λοιπόν επιχειρήσεων με στόχο την σύλληψη αντιστασιακών, που συχνά κρύβονταν σε καθεδρικούς ναούς όπως ο Αγιος Παύλος.
Τα βράδυα στην Οπερα της Ρώμης υπέβαλλαν τα σέβη τους στην γοητευτική Μαρία Κανίλια αδιαφιλονίκητη Τόσκα της εποχής!
Οπως καταλαβαίνετε με το άλμα του έργου στον χρόνο τα σκηνικά ήταν προσαρμοσμένα σε αυστηρά μαύρα χρώματα και εξαιρετικά φτωχά...έτσι όπως όριζε το πνεύμα της εποχής...
 Καπαρντίνες ολόμαυρες αντί για αστραφτερές-εντυπωσιακές τουαλέτες και μια συνεχόμενη στριγγλιά κυρίως κατά την διάρκεια της πρώτης πράξης, απο τις φωνητικές χορδές της Τiziana να σου διαπερνά τα μηνίγγια ... σε καμμία περίπτωση δεν μου θύμιζε άριες τραγουδισμένες απο την αγγελική φωνή της Μαρίας

Ο Stuart Neill(Mάριο Καβαραντόσσι) αρκετά καλός, μας αποζημίωσε με τις φωνητικές του ικανότητες σ' όλο αυτό το τρίωρο προσωπικό δράμα που πέρασα στο Μέγαρο χωρίς δυστυχώς να συναντήσω ούτε έναν Παίδαρο!!!
 Την Ελπινίκη, δια της βίας την κρατούσαμε ξύπνια, ευτυχώς που φρόντιζε η Τiziana Caruso  με τις ξαφνικές στριγγλιές που έβαζε να της κρατά... τα μάτια ανοικτά!
Στο τέλος της τελευταίας πράξης που ήταν πραγματικά η ωραιότερη των τριών, εφ'όσον σ'αυτή ακούσαμε

Η Κάρυ γύρισε και έκανε την κριτική της στην Πανωραία:
-Πολύ μαυρίλα βρε Πανωραία μου, τι σόι όπερα ήταν αυτή? Χτυπημένη απο τους Τροϊακανούς κι'αυτή?!
-Πανωραία: Σκηνοθετική άποψη Κάρυ μου! Ήταν μία όπερα έκπληξη ! Ενα "φιλμ νουαααρ"!
-Κάρυ: Aυτές οι απόψεις ορισμένων σκηνοθετών(Ν.Πετρόπουλος) δεν είναι προτιμότερο να παραμένουν απόψεις των ίδιων χωρίς να "πειραματίζονται" πάνω σ'αυτά τα κλασσικά έργα?
Εμείς ήρθαμε απόψε εδώ ν'ακούσουμε και να χαρούμε όπερα! Και όχι ένα φιλμ νουαααρ!
Ένα από τα γνωστότερα έργα του Πουτσίνι και απο τα πιο αντιπροσωπευτικά δείγματα του βερισμού(ρεαλισμού)
Τι φταίει στο κάτω-κάτω και το Μαμούνι που για πρώτη φορά στην ζωή του πήγε να παρακολουθήσει όπερα και έπεσε πάνω σ'αυτή την "θεοσκότεινη" σκηνοθετική άποψη?!
 Έζησα για την τέχνη,έζησα για τον έρωτα,ποτέ δεν έκανα κακό σε ψυχή ζώσα!
ΤΖΟΥΖΕΠΠΕ ΤΖΑΚΟΖΑ-ΛΟΥΙΤΖΙ ΙΛΛΙΚΑ(Τόσκα, Β΄Πράξη)

Τρίτη 25 Ιανουαρίου 2011

Τραγουδά απόψε το Μαμούνι...

TO Μαμούνι  τραγουδά με την : Aνδριάνα Μπάμπαλη...

















Κυριακή 23 Ιανουαρίου 2011

Σώπασε Κυρά Δέσποινα...και μη πολυδακρύζεις!


Απο το ψηφιακό αρχείο της ΕΡΤ η  φωνή  της Δέσποινας Αχλαδιώτη
 Τέσσερα μίλια δυτικά απο το Καστελλόριζο και μόλις 12 μίλια απο τις τουρκικές ακτές βρίσκεται το πρώτο ελληνικό νησάκι που αντικρύζει ο επισκέπτης απο το πλοίο πριν  φτάσει στο Καστελλόριζο προερχόμενος απο την Ρόδο. Το όνομά του Ρω ή Ρώγη ή Ροπή όπως αναφέρεται σε παλλιούς χάρτες και βιβλία.
Η ελληνική σημαία  ανεμίζει και το Κάστρο,  μάρτυρας μιας μακράς Ιστορίας πολυκύμαντης αλλά όχι  ακόμα ...ξεχασμένης!
Σ΄ αυτό το άγονο νησί, έζησε κάποτε μια Ελληνίδα νησιώτισσα.!
Η Δέσποινα Αχλαδιώτη.
Έγινε γνωστή ως « η κυρά της Ρω» γιατί επί 40 ολόκληρα  χρόνια ,ύψωνε την ελληνική σημαία στην ακριτική νησίδα της Ρω κάθε πρωί και τη κατέβαζε με τη δύση του ήλιου, για να πει σ’ όλους, πως τούτος ο τόπος που πατούσε, απέναντι από τα τουρκικά παράλια, ήταν Ελλάδα!

 Στη Ρω εγκαταστάθηκε  με τον άντρα της, Κώστα και την τυφλή μητέρα της από το 1924.
Μετά το θάνατο του άντρα της και της μητέρας της, η κυρα-Δέσποινα ή η «Κυρά της Ρω» όπως την έλεγαν στο νησί, παρέμεινε  μόνη της  επάνω στο ακριτικό νησί για να το κρατήσει ελληνικό, καλλιεργώντας και βόσκοντας εκεί τα λιγοστά ζώα της.
Η ζωή της όλη μία αντίσταση! Αντίσταση με τον Ιερό Λόχο και μ'άλλους αντιστασιακούς στο Β΄παγκόσμιο πόλεμο, αντίσταση  με την μοναξιά της όταν όλοι σχεδόν οι κάτοικοι του Καστελόριζου είχαν φύγει για την Κύπρο, Αιγυπτο και γύρω νησιά θέλοντας να σωθούν απο  τους βομβαρδισμούς των γερμανικών χιτλερικών στούκας. Αντίσταση με την φιλοπατρία της να αφιερώσει όλη της την ζωή φυλαγοντας Θερμοπύλες...
Με θάρρος και ψυχραιμία αντιμετώπισε όλους τους κινδύνους και τις καθημερινές της βιοποριστικές δυσκολίες.
Εξαιτίας αυτής της ηρωίδας, το μικρό αυτό νησί κατόρθωσε μέχρι τις μέρες μας να παραμείνει  ελληνικό, στο οποίο ύψωνε τη σημαία ή χαιρετούσε με αυτήν τα διερχόμενα πλοία.
Κι εκείνα ανταπέδιδαν το χαιρετισμό με τα σφυρίγματά τους.
Για τον ηρωισμό της έγραψε αρχικά ο Μιχάλης Χονδρός στα «Καστελλοριζιακά Νέα» το 1960.
Μετά τα γνωστά γεγονότα του 1974, όπου Τούρκοι τοποθετούσαν κρυφά τη σημαία τους, η γυναίκα και το νησάκι της έγιναν γνωστά παντού. Την τίμησε η Ακαδημία Αθηνών, το Πολεμικό Ναυτικό, η Βουλή των Ελλήνων, η Εθνική Τράπεζα, Δήμοι, Σύλλογοι και άλλοι φορείς.
Η ίδια η Δέσποινα Αχλαδιώτη, είχε ζητήσει να ταφεί μ΄αυτή τη σημαία:
Δέσποινα Αχλαδιώτη"Τα ξερονήσια του Καστελόριζου και της Ρω τ’ αγαπώ.
 Με την Ελληνική σημαία υψωμένη και την αγάπη για την Ελλάδα βαθιά ριζωμένη μέσα μου πέρασα όλες τις κακουχίες…
Βέβαια η ζωή στη Ρω δεν είναι και τόσο ευχάριστη, αλλά νιώθεις πιο πολύ την Ελλάδα, χαμένος όπως είσαι στο πέλαγος, λίγες εκατοντάδες μέτρα από τις τουρκικές ακτές.
 Την ελληνική σημαία θέλω να μου τη βάλουν μαζί μου στον τάφο."
 Η  Δέσποινα Αχλαδιώτη, απεβίωσε στις 13 Μαίου 1982 σε ηλικία 94 ετών, σε νοσοκομείο της Ρόδου. Κηδεύτηκε με τιμές εθνικής ηρωίδας στο Καστελλόριζο και ετάφη κάτω από τον ιστό όπου ύψωνε τη σημαία.
Το φέρετρό της ήταν σκεπασμένο με την ελληνική σημαία, όπως ακριβώς ήταν η τελευταία της επιθυμία Η επιμονή της να παραβλέψει όλους τους κινδύνους και να σηκώσει εκείνη μια φτωχή γυναίκα  ανάστημα  Διγενή Ακρίτα,  δεν πρέπει να πάει χαμένο.

Σήμερα στο νησί υπάρχει ο τάφος της, τα δύο μικρά σπιτάκια όπου διέμενε και το εκκλησάκι του Αγίου Γεωργίου, όλα δίπλα στο λιμανάκι.



 Το 1993 συνεχιστής του έργου της προσπάθησε να γίνει ο φυσιοθεραπευτής Κλήμης Ναυρίδης, που ονομάστηκε ο "κύρης της Ρω"
Δυστυχώς πάνω στο νησάκι άντεξε μόνο τρία χρόνια. Οι προστριβές μ'άλλους δύο που πήγαν στο νησί αλλά και τα επεισόδια με λαθρομετανάστες τον ανάγκασαν να φύγει. Το 1998 πέθανε σε ηλικία μόλις 50 ετών.
ΑΥΤΗ ΤΗΝ ΣΤΙΓΜΗ:
Η Άγκυρα, θέλει να "σβήσει" από το χάρτη το Καστελλόριζο. Αυτό το μικρό, πανέμορφο νησί αποτελεί "αγκάθι" στα πλευρά της νεο-οθωμανικής Τουρκίας των Ερντογάν-Νταβούντογλου. 
Η Τουρκία προσπαθεί να δημιουργήσει μία Αποκλειστική Οικονομική Ζώνη (ΑΟΖ) στη Μεσόγειο, όπως ακριβώς έκανε στη Μαύρη Θάλασσα. Στη περίπτωση της Μεσογείου προσπαθεί να αποκόψει την Ελλάδα από τη Κύπρο.
Την τελευταία διετία, περιφρονώντας επιδεικτικά το Δίκαιο της Θάλασσας η Άγκυρα, υποστηρίζει στα σοβαρά ότι Κρήτη και Δωδεκάνησα δεν έχουν ΑΟΖ και η "νότια" Κύπρος έχει κάποια περιορισμένα δικαιώματα ΑΟΖ. 
Αυτό που προσπαθούν να πετύχουν είναι να αποκτήσουν με το ζόρι θαλάσσια σύνορα με την Αίγυπτο! Το σχέδιο χαλάει η υπάρξη του Καστελλόριζου.
Η Συνέχεια επι της οθόνης....








`

Σάββατο 22 Ιανουαρίου 2011

Όταν η λαϊκή παραδοσιακή μουσική συνεχίζεται....


Απο την :
Εκπομπή του Β. Μέτου "Θάλασσα και Παράδοση" (15/3/2009). Καλεσμένοι οι: Μαρία Αναματερού (τραγούδι), Γιώργος Πρωτονοτάριος - Καλυμνιός (βιολί), Γιάννης Σεβαστόπουλος (λαούτο), Μαρία Ξεφτέρη (λαογραφική παρουσίαση), Μάνος Σταυριανός.

Μουσική παράδοση τ' Απεράθου (μέρος 9ο)

Εκπομπή του Β. Μέτου "Θάλασσα και Παράδοση" (15/3/2009). Καλεσμένοι οι: Μαρία Αναματερού (τραγούδι), Γιώργος Πρωτονοτάριος - Καλυμνιός (βιολί), Γιάννης Σεβαστόπουλος (λαούτο), Μαρία Ξεφτέρη (λαογραφική παρουσίαση), Μάνος Σταυριανός.

Μουσική παράδοση τ' Απεράθου (μέρος 8ο)
  • Το απεραθίτικο ιδίωμα παρουσιάζει ορισμένες γλωσσικές ομοιότητες με τα ιδιώματα της δυτικής (αλλά και της ανατολικής) Κρήτης.
    Εκπομπή του Β. Μέτου "Θάλασσα και Παράδοση" (15/3/2009). Καλεσμένοι οι: Μαρία Αναματερού (τραγούδι), Γιώργος Πρωτονοτάριος - Καλυμνιός (βιολί), Γιάννης Σεβαστόπουλος (λαούτο), Μαρία Ξεφτέρη (λαογραφική παρουσίαση), Μάνος Σταυριανός.

    Μουσική παράδοση τ' Απεράθου (μέρος 2ο)


     ΚΑΛΟ ΣΑΒΒΑΤΟΚΥΡΙΑΚΟ

Πέμπτη 20 Ιανουαρίου 2011

...Και τ'απαγορευμένα ....μικρά ρεμπέτικα! Νο3

Απο το 1936 μέχρι και το 1974 ασταμάτητα οι δίσκοι λογοκρίνονται στην Ελλάδα.
Στην περίοδο του  πολέμου  1941 μέχρι και την έναρξη του εμφυλίου 1946 δεν έχουμε δίσκους με ρεμπέτικα.
Με το τέλος του Β΄παγκοσμίου πολέμου οι εταιρείες δίσκων αρχίζουν να εκμεταλλεύονται συστηματικά τα ρεμπέτικα τραγούδια. Οι παλιοί κλασικοί αλλά ανώνυμοι συνθέτες-στιχουργοί ρεμπέτικων τραγουδιών εξαφανίζονται...


Προωθούνται μόνο και παρουσιάζονται στο κοινό, ελάχιστοι νέοι δημιουργοί οι οποίοι γρήγορα εξελίσσονται σε βεντέτες του ελληνικού πενταγράμμου. Οι τραγουδιστές θεοποιούνται.
Όμως το ρεμπέτικο χάνει τον χαρακτήρα του μέσα σε μια μόνο πενταετία. Σβήνει για πάντα!
 Το 1955 έρχεται και στην Ελλάδα η μαζική παραγωγή δίσκων λονγκ-πλέι.
Η ορχήστρα  αλλάζει, ενισχύεται με χρήση ενισχυτών, εμπλουτίζεται μ'άλλα όργανα, τα θέματα των τραγουδιών μεταλλάσσονται σε ανούσια και ψεύτικα.

Τότε το  λαικό τραγούδι γεννιέται μέσα απο τις στάχτες του ρεμπέτικου...

  Στην δεκαετία του '60 έρχεται ένα Ινδικής καταγωγής ρεύμα μ'έντονη ανατολίτικη μουσική, που επηρρεάζει πολύ το λαικό τραγούδι. Σ'αυτό συνέτειναν πολύ και οι προβολές ινδικών ταινιών που προβάλλονταν  τότε στους Αθηναικούς κινηματογράφους.
Κύριοι εκτελεστές του ο Στέλιος Καζαντζίδης, ο Μανώλης Αγγελόπουλος, Σπύρος Ζαγοραίος, Βούλα Πάλλα, Πέτρος Αναγνωστάκης.
Τα κέντρα διασκέδασης παίρνουν την σκυτάλη απο τις παλιές οικογενειακές ταβέρνες και εξελίσσονται στα ακριβότερα κέντρα διασκεδάσεως στην Ελλάδα.
Η διαδικασία παραγωγής των παλαιότερων ρεμπέτικων τραγουδιών γίνεται πλέον ερήμην του υποκόσμου.
Στο Λαϊκό του 80 η επίδραση της δυτικής ποπ μουσικής είναι πλέον εμφανέστατη καθώς ο ρυθμός σημειώνεται γρηγορότερος.
Επιστημονική διερεύνηση των ρεμπέτικων τραγουδιών δυστυχώς, δεν  έγινε ποτέ.
  Εγώ τουλάχιστον δεν  γνωρίζω κάποια.
Οι ακαδημαικοί  επιστήμονες  της  Ελλάδας για άλλη μία φορά εγκλωβισμένοι  στην δειλία τους , δεν ασχολήθηκαν  με την μελέτη του.
Τα αντικείμενα της εργασίας τους συνήθως περιορίζονται σε μουσικές δημιουργίες, στην πριν του 1850 εποχή.
Οπότε η συζήτηση γύρω απο τα ρεμπέτικα τραγούδια παραμένει σε επίπεδο  δημοσιογραφικής έρευνας.
 Πλην όμως οι νεοέλληνες δημοσιογράφοι δεν καυχώνται για την μόρφωσή τους.
 Εξ'άλλου η νεοελληνική βιβλιογραφία παραμένει αφάνταστα φτωχή. Δεν διαθέτει νεοελληνική ιστορία τέχνης ούτε νεοελληνική ιστορία μουσικής.
Ειδικά για την μελέτη των ρεμπέτικων τραγουδιών θα έπρεπε να  είχε ιδρυθεί ένα ινστιτούτο, στο οποίο θα  επιχειρείτο  πρώτον η  περισυλλογή και διάσωση σχετικών ντοκουμέντων, δεύτερον  η ταξινόμηση τους  χωρίς προκαταλήψεις και τελος η  αποτίμηση όλων αυτών  των πληροφοριών.
Επισφράγισμα του έργου και σκοπού του η προβολή του ρεμπέτικου τραγουδιού  στο ντόπιο και διεθνές στερέωμα της παραδοσιακής(εθνικ) μουσικής, συμβάλλοντας στην προσπάθεια καταννόησης "της φωνής της καρδιάς των λαών του Κόσμου"

Μόνο τότε Μαμούνι, θα είχαμε μια σωστή άποψη για τις αντικειμενικές συνθήκες που εξέθρεψαν τα ρεμπέτικα.
Εκεί θα παρατηρούσαμε τι ακριβώς οφείλουν τα ρεμπέτικα στα δημοτικά μας τραγούδια, πόσο μικρή ή μεγάλη ήταν η επίδραση της τούρκικης μουσικής, πάνω στα βυζαντινά τους ίχνη και τέλος θα συμπεραίναμε τα αίτια της εμφάνισης του ιδιόρρυθμου νεοελληνικού υποκόσμου και της σχέσης του με τον φτωχό λαό!
Οι νεοέλληνες δεν πρόκειται να κατανοήσουν την τεράστια σημασία των ρεμπέτικων τραγουδιών αν προηγουμένως δεν προσεγγίσουν με αγάπη τον υπόκοσμο, τα προβλήματά του  και αν δεν παραδεχτούν την επίδραση που άσκησε επάνω τους ο Οθωμανικός πολιτισμός...

Εδώ Μαμούνι έχω κρατήσει προτάσεις των τριών βασικών δημιουργών του Ρεμπέτικου, απο τηλεοπτικές και άλλες έντυπες συνεντεύξεις που έδωσαν:



1. MAΡΚΟΣ ΒΑΜΒΑΚΑΡΗΣ:


Το ρεμπέτικο είναι ένα είδος μουσικής που έχει τις ρίζες του από την εποχή του Βυζαντίου.  Τα τραγούδια μου  είναι βυζαντινά!

2.  ΒΑΣΙΛΗΣ ΤΣΙΤΣΑΝΗΣ:

....Για να γράψεις τέτοια μουσική πρέπει να πονέσεις, να πεινάσεις. Σήμερα όλοι τα έχουν όλα. Οι δίσκοι μπήκαν στη βιομηχανία. Κάποτε για να γραμμοφωνήσουμε ένα τραγούδι κάναμε ένα μήνα. Σήμερα γράφουν δέκα σε μία μέρα.

Όλες αυτές οι ευκολίες είναι καταστρεπτικές για το μυαλό, την ψυχή, τη φαντασία. Γράφουν ένα τραγουδάκι στο πόδι, γίνεται σουξέ και την άλλη μέρα γεμίζουν οι τσέπες τους λεφτά. Πάνε σε κέντρα και παίρνουν μεροκάματο που δεν παίρναμε εμείς σ΄ ένα μήνα. Ο τραγουδιστής δεν πρέπει να τα βλέπει όλα με κέρδος, αν θέλει να δημιουργήσει........ 



3. ΓΙΑΝΝΗΣ ΠΑΠΑΙΩΑΝΝΟΥ:
"τριανταπεντε χρόνια στο πάλκο , μέσα στη vύχτα , στη βρωμιά , που έχεις να κάνεις με κάθε καρυδιάς καρύδι , από ανθρώπους του σχοινιού και του παλουκιού μέχρι μορφωμένους λεφτάδες και βαλε , είδα τόσα και έζησα τόσα που δεν φτάνει όλο το χαρτί του κόσμου για να γραφτούνε"
  
ΜΗΧΑΝΙΚΟΣ ΣΤΗΝ ΜΗΧΑΝΗ
(ζειμπέκικο του Μπάτη 1934)
Μηχανικός στην μηχανή και ναύτης στο τιμόνι
κι'ο θερμαστής στο στόκολο με τσι φωτιές μαλώνει
Αγάντα, θερμαστάκι μου, και ρίγνε τις φτυαριές σου
μέσα στο καζανάκι σου να φτιάξουν οι φωτιές σου
-----
Κάργα ρασκέτα-όχι-και λοστό τον Μπέη να περάσω
και μες του Κάρντιφ τα νερά εκεί να πα΄ν'αράξω
Μα η φωτιά είναι φωτιά, μα η φωτιά είναι λάβρα
κι η θάλασσα μου τάκανε τα σωθικά του μαύρα-εχ!

ΑΠΟ ΤΟΤΕ ΠΟΥ ΑΡΧΙΣΑ
(Χασάπικο του Δελιά-1934)
Απο τότε που άρχισα την πρέζα να φουμάρω
ο κόσμος μ'απαρνήθηκε, δεν ξέρω τι να κάνω.
Όπου σταθώ και όπου βρεθώ ο κόσμος με πειράζει
και η ψυχή μου δεν κρατά πρέζα να με φωνάζει
----
Απ' την μυτιά που τράβαγα άρχισα το βελόνι
και το κορμί μου άρχισε, σιγά-σιγά να λιώνει
Τίποτα δεν μ'απόμεινε στον κόσμο για να κάνω
αφού η πρέζα μ'έκανε στους ΔΡΟΜΟΥΣ ΝΑ ΠΕΘΑΝΩ!

ΟΛΟΣ Ο ΚΟΣΜΟΣ ΤΩΡΑ...
(Χασάπικο του Περπινιάδη-1936)
Όλος ο κόσμος τώρα δουλεύει μηχανές
κι'αν κάνεις το κορόιδο σου κάνει πιο πολλές
Σου κάνουνε τον φίλο μπροστά μηχανικά
και πίσω σου σε βρίζουν κρυφά και μυστικά
-----
Μην έχεις εμπιστοσύνη ούτε και σ'αδελφό,
γιατί κι αυτός κρυφά σου σου θέλει το κακό.
Στις πίκρες σου γελούνε, μηχανικά μιλούν
κακό για να σου κάνουν μονάχα προσπαθούν.

ΤΟ ΒΟΥΝΟ
(Ζειμπέκικο των Νταράλα-Πρέκα 1955)
Θ'ανέβω και θα τραγουδήσω
στο πιο ψηλότερο βουνό
ν'ακούγεται στην ερημιά
ο πόνος μου με την πενιά
----
Με το βουνό θα γίνω φίλος
και με τα πεύκα συντροφιά
κι'όταν θα κλαίω και πονώ
θ'αναστενάζει το βουνό!
----
Απάνω στο βουνό θα μείνω
κι απο τον κόσμο μακριά
θα κλαίω μόνος, θα πονώ,
και θα μ'ακούει το βουνό.

ΕΙΜΑΙ ΕΝΑ ΚΟΡΜΙ ΧΑΜΕΝΟ
(Ζειμπέκικο των Καλδάρα-Βίρβου 1950)
Είμαι έναν κορμί χαμένο, ένας άσωτος υιός
απ'το σπίτι μου φευγάτος κι απ' τον τόπο μου μακριά,
στον γκρεμό κατρακυλάω κάθε μέρα πιο βαθιά.
Για σένα, άπονη, αργοπεθαίνω,
για σένα έγινα κορμί χαμένο.
Σαν τα μαύρα νυχτοπούλια μέσα στα σκοτάδια ζω
δεν υπάρχει πια για μένα σωτηρία στην ζωή
το φινάλε μου θα είναι πόνος και καταστροφή
'Της ζωής τ'αστροπελέκια δίχως λύπη με χτυπούν
μα εγώ δεν το λυπάμαι το χαμένο μου κορμί,
μοναχά μια μάνα κλαίω που την πίκρανα πολύ!


Πηγές: 
"Τα μικρά ρεμπέτικα"                                                      ΤΕΛΟΣ
του Ηλία Πετρόπουλου
Διαδίκτυο
Παλαιά αφιερώματα


Τρίτη 18 Ιανουαρίου 2011

...Και τ'απαγορευμένα ....μικρά ρεμπέτικα! Νο2

 

Μαμούνι: Ποιός είναι αυτός Κάρυ;
Kάρυ: Aυτός είναι ο Δημήτριος Μπαϊρακτάρης ο πρώτος Αστυνομικός Διευθυντής της Αθήνας.
 Γεννήθηκε το 1833 στο Αγρίνιο και πέθανε το 1900 στην Αθήνα. 
Καταγόταν  από Σουλιώτικη οικογένεια κατατάχθηκε στο στρατό το 1848 ως στρατιώτης στην αρχή.
Γρήγορα προάχθηκε σε αξιωματικό του πεζικού.
Έλαβε ενεργό μέρος στη Κρητική επανάσταση το 1866 και το 1893 που συστάθηκε η στρατιωτική αστυνομία διορίσθηκε ως Αστυνομικός Διευθυντής της Αθήνας, απο τον Χαρίλαο Τρικούπη
Ο Δημήτριος Μπαιρακτάρης καταδίωξε με μένος τον "κουτσαβακισμό".
 Έμειναν ιστορικές οι μέθοδοί του! Ο Μπαιρακτάρης θεωρούσε πως θα εξαφανίσει τους θρασύδειλους Κουτσαβάκηδες όχι με τον διωγμό που ηρωοποιεί αλλά με τον εξευτελισμό που ταπεινώνει!

Μαμούνι: Mίλησέ μου για τους ρεμπέτες Κάρυ...πώς ήταν η ζωή τους, πώς συμπεριφέρονταν...
Κάρυ: Oι ρεμπέτες όπως σου είπα και πριν ανήκαν στην χαμηλή κοινωνική και οικονομική τάξη.
Οι περισσότεροι  εξ'αυτών, ζήτημα ήταν, αν  είχαν παρακολουθήσει  τις τρεις πρώτες τάξεις της βασικής εκπαίδευσης.
Μιλούσαν μια δικιά τους γλώσσα(σλαγκ), εξαιρετικά πλούσια σε λέξεις, σε εκφράσεις και σε χειρονομίες...γιατί οι νεοέλληνες σαν μεσογειακός λαός μιλούν και με το στόμα και με τα χέρια.
Η σλαγκ του νεοελληνικού υποκόσμου, σαν γλωσσολογικό φαινόμενο, είναι αμελέτητη. 
Τα ρεμπέτικα τραγούδια έχουν στίχους με λέξεις παρμένες απο την κοινή λαική γλώσσα και την σλαγκ του υποκόσμου. Αυτή η μικτή γλώσσα είναι το εκφραστικό μέσο της ποιήσεως των ρεμπέτικων τραγουδιών.

Το ρεμπέτικο τραγούδι αποτελεί μια αδιάσπαστη ενότητα: MΟΥΣΙΚΗ-ΠΟΙΗΣΗ-ΧΟΡΟΣ.
Κάθε προσπάθεια να δούμε χωριστά τα επιμέρους στοιχεία ενός ρεμπέτικου τραγουδιού είναι βιασμός!
Μόνο για λόγους επιστημονικής μεθοδολογίας εξετάζουμε χωριστά την μουσική, χωριστά τους στίχους και χωριστά τους χορούς των ρεμπέτικων τραγουδιών

 Τα μουσικολογικά προβλήματα που θέτουν τα ρεμπέτικα τραγούδια είναι περίπλοκα.
Για να διερευνηθούν πρέπει να προϋπάρξει μια καταγραφή σε ευρωπαική και βυζαντινή σημειολογία χιλιάδων ρεμπέτικων τραγουδιών.
Το Ελληνικό κράτος μα και τα πανεπιστήμια, τα ωδεία έδειξαν μια αποστροφή απέναντι στο ρεμπέτικο τραγούδι.
Απο πλευράς θεματολογίας διαιρούνται σε αρκετές κατηγορίες:  Ερωτικά, μελαγχολικά, της φυλακής, της μάνας, χασικλίδικα, της ταβέρνας, της ξενιτιάς, του θανάτου κλπ.
Πολλά τραγούδια ταυτόχρονα έχουν τις ιδιότητες και του ερωτικού στοιχείου και του τραγουδιού της φυλακής ή κάποιου άλλου. Γίνεται δηλαδή ένας συνδυασμός.
 Θα πρέπει να τονίσουμε πως τα μισά απ'αυτά είναι  κυρίως ερωτικού περιεχομένου!


Όλα τα ρεμπέτικα τραγούδια χορεύονται! Περίπου τα μισά είναι ζεϊμπέκικα και τ'άλλα μισά χασάπικα.
Ο ζεϊμπέκικος χορεύεται απο ένα άτομο. Ο κάθε μάγκας χορεύει με δικό του τρόπο, εντελώς προσωπικό. Ο χορευτής του ζεϊμπέκικου χορεύει κοιτάζοντας την γη.
Το πρόσωπό του είναι αγέλαστο, σχεδόν απειλητικό.
Όταν η ορχήστρα έπαιζε ζεϊμπέκικο στην πίστα χόρευε μόνον ένας μάγκας. Αν σηκωνόταν κι'άλλος μάγκας να χορέψει (ταυτοχρόνως)αυτό θεωρείτο μεγάλη προσβολή και πρόκληση. Στεκόταν σοβαρή αιτία  άγριου καβγά με μαχαιρώματα!
Ο Χασάπικος (αργός ή γοργός) χορεύεται απο δύο-τρείς μάγκες, που είναι εξαιρετικά φίλοι και νοιώθουν ο ένας τον άλλον, γιατί ο χορός αυτός απαιτεί τέλειο συγχρονισμό κινήσεων.
Ο γοργός χασάπικος (γνωστός ως χασαποσέρβικος) είναι πεταχτός και χαρούμενος χορός.
Γυναίκα να χορεύει ζεϊμπέκικο ήταν πρωτοφανές σκάνδαλο! Και το θέαμα αυτό γινόταν αιτία φονικών καβγάδων. Μόνον οι πόρνες χόρευαν ζεϊμπέκικο...ενώ χασάπικο χόρευαν οι γυναίκες και τότε.
Οι μήτρες του ρεμπέτικου τραγουδιού είναι η φυλακή και ο τεκές. Εκεί, και μόνον εκεί, οι ρεμπέτες έπλασαν τα τραγούδια τους, με ομαδική συνεργασία.
Οι ρεμπέτες τραγουδούσαν με σιγανή και βραχνή φωνή, αβίαστα, δίχως κορόνες,ο ένας μετά τον άλλον.
Το τραγούδι τράβαγε σε μάκρος. Ο κάθε τραγουδιστής πρόσθετε ένα δίστιχο, που συχνά δεν είχε σχέση με το προηγηθέν δίστιχο. Ρεφρέν δεν υπήρχε. Η μελωδία ήταν εύκολη και απλοϊκή.
Ενας μάγκας συνόδευε τους τραγουδιστές με μπουζούκι-έγχορδο όργανο με γλυκύτατο ήχο.
Σαν πρώτη ύλη για τα πρωταρχικά ρεμπέτικα τραγούδια εχρησίμευσε το υλικό των ελληνικών δημοτικών τραγουδιών(ιδίως τα ερωτικά δίστιχα) καθώς και τα τραγουδάκια που έλεγαν οι Ελληνες της Σμύρνης και της Πόλης.
Ο ΣΙΝΑΧΗΣ
(παλιό μουρμούρικο)
Σιναχωμένος μούρχεσαι, σινάχι μου,
απ'την γωνιά , απο πέρα,
και μες στγα χέρια σου κρατάς σινάχη μου,
μια δίκοπη μαχαίρα.
Ν'αφήσεις πια τον τσαμπουκά, σινάχη μου,
μπουζούκια κι αργιλέδες,
κι'έλα μαζί να σμίξουμε, σινάχη μου,
μ'αγάπες κι όλο τρέλες!

ΟΤΑΝ ΜΕ ΚΑΤΕΒΑΖΑΝΕ
(παλιό μουρμούρικο)
Όταν με κατεβάζανε στις μαρμαρένιες σκάλες
τρέξανε απο τα μάτια μου δυό σιγανοψιχάλες
Πορτοκαλιές εφύτεψα, στην φυλακή που μπήκα
και πορτοκάλια έφαγα μ'ακόμα δεν εβγήκα
Στης φυλακής τα σίδερα είναι δυο χελιδόνια,
τόνα δικαζ'ισόβια και τ'άλλο κόβει χρόνια.
Αναθεμάσας φύλακες,εσείς και το καλό σας,
μας πήρατε τον αργιλέ, τον κάνατε δικό σας!

Να πα να πεις στους φίλους μου να μη με καρτεράνε
με σέρνουν χωροφύλακες για την στενή με πάνε...

ΣΤΟ ΜΠΑΡΜΠΟΥΤΙ, ΣΤΟ ΜΠΑΡΜΠΟΥΤΙ
Στο μπαρμπούτι, στο μπαρμπούτι,
μουτην φέραν μπαλαμούτι
Το μπαρμπούτι και το ζάρι
μ'εφεραν σ'αυτό το χάλι!
Ζάρι, πόκα και μπαρμπούτι
μου την φέρνουν μπαλαμούτι.
Αρχινάτε και κουνάτε
και ποτέ μη σταματάτε.
Κάθε μέρα στο μπαρμπούτι 
μου την φέρνουν μπαλαμούτι.
Με τα ζάρια στ'ασπροκούτι 
κι αρχινάτε το μπαρμπούτι.
Στα ζάρια με τυλίξανε,
τα όβολα μου πήρανε.

Στην δεκαετία του '30 αρκετά ρεμπέτικα τραγούδια έγιναν δίσκοι των 78 στροφών κι εγνώρισαν μεγάλη επιτυχία.
Όμως ο δίσκος με την δικιά του τεχνική και την περιορισμένη χρονική διάρκεια(3΄20΄΄), αλλοίωσε το περιεχόμενο και την φόρμα των ρεμπέτικων τραγουδιών. Ταυτόχρονα η δόξα και το χρήμα άρχισαν να διαφθείρουν τους λαϊκούς συνθέτες και τραγουδιστές.....

ΚΑΗΜΟ ΜΕΓΑΛΟ ΑΠΟΧΤΗΣΑ 
(ζεϊμπέκικο του Χατζηχρίστου-1939)
Καημό μεγάλο απόχτησα βαθιά μες την καρδιά μου
έχασα την μανούλα μου, που ήταν παρηγοριά μου.
Θα πάρω κάμπους και βουνά, τις ρεματιές απάνω,
ωσότου νάρθ'η ώρα μου να πέσω να πεθάνω.
Την τελευταία μου στιγμή, τα μάτια μουπριν κλείσω
τότε γλυκειά μανούλα μου, εσένα θα ζητήσω.

ΤΟ ΤΡΑΓΟΥΔΙ ΤΗΣ ΑΓΑΠΗΣ
(Χασάπικο των Μπαγιαντέρα-Αρμπατζόγλου-1940)
Ζούσα μοναχός, χωρίς αγάπη,
όλα γύρω μουήταν σκοτεινά,
και θλιμένος τις βραδιές περνούσα
στου άχαρου σπιτιού μου την γωνιά
Όλα τώρα γύρω μου γελούνε
κι'απ'αγάπη τώρα με μεθούνε,
σαν φιλώ γλυκά τα δυό σου χείλη 
πούναι σαν τριαντάφυλλα τ'Απρίλη.
Έλα οι δυο κρασί παλιό να πιούμε,
κιέτσι με χαρά μαζί να πούμε 
της αγάπης τ'όμορφο τραγούδι,
πούναι σαν της Άνοιξης λουλούδι

ΑΓΑΠΩ ΜΙΑ ΠΑΝΤΡΕΜΕΝΗ
(Ζεϊμπέκικο του Τσιτσάνη 1938)
Αγαπώ μια παντρεμένη,
όμορφη καλοντυμένη,όμορφη καλοντυμένη,
σπιτονοικοκυρεμένη.
Μ'εχει και με καμαρώνει
και ποτέ δεν με μαλώνει, είναι ωραία και μ'αρέσει
ήσυχη και με προσέχει.
Θα μου χτίσει και παλάτια
στολισμένα με διαμάντια,
νάρχονται τα ντερβισάκια να μας παίζουν
μπουζουκάκια.

ΕΙΝΑΙ ΕΥΤΥΧΗΣ Ο ΑΝΘΡΩΠΟΣ
(Ζεϊμπέκικο του Τούντα-1939)
Είν'ευτυχής ο άνθρωπος π'αγάπη δεν γνωρίζει
και για κοπέλλες όμορφες το νού του δεν σκοτίζει
Δεν έχει χίλιους -δυό καημούς, δεν τόνε δέρν'ο πόνος,
κι' αν είναι πλούσιος ή φτωχός αυτός το ξέρει μόνος.
Έτσι κι εγώ αγάπησα κι έχω φωτιά μεγάλη
καημούς που δεν περίμενα μούρθανε στο κεφάλι.

ΕΙΜΑΣΤΕ ΦΙΛΟΙ
(ζεϊμπέκικο του Παπαϊωάννου-1949)
Κάθησε, βλάμη για να τα πούμε,
απόψε θέλω να ξηγηθούμε
είμαστε φίλοι και δεν αξίζει
μία γυναίκα να μας χωρίζει
Παιδιά στην πιάτσα είχαμε σμίξει
βαθιά φιλία είχαμε δείξει
μπήκε στην μέση να μας πληγώσει,
να μας γελάσει, να μας προδόσει.
Ητανε σφάλμα: χωρίς αιτία
να διαλύσει τόση φιλία
είμαστε φίλοι και δεν αξίζει 
μία γυναίκα να μας χωρίζει.
Συνεχίζεται....

Χαρισμένο σ'έναν μάγκα που σήμερα γιορτάζει...

Κυριακή 16 Ιανουαρίου 2011

...Και τ'απαγορευμένα ....μικρά ρεμπέτικα!

Κάρυ: Tι γρατσουνάς εκεί Μαμούνι? Πάλι το μπουζουκάκι σου πήρες και σχολιάζεις όπως έλεγε και ο  Ζαμπέτας στον Μάνο Χατζιδάκι, γρατσουνώντας το δικό του μπουζουκάκι;
Μαμούνι: Nαι απόψε θέλω να τραγουδήσω λίγο ρεμπέτικο...
Όταν βαραίνει λίγο η καρδούλα μου αμέσως στίχοι  και σκοποί ρεμπέτικων τραγουδιών μούρχονται στο μυαλό!
Βλέπεις Κάρυ μου, τα ιδιόρυθμα αυτά τραγούδια είναι γεμάτα παράπονο και πάθος, έρωτα και πίκρα, συνήθως είναι μελαγχολικά και διηγούνται τα παθήματα των ασήμαντων άνθρώπων.
Ιδιαιτέρως στην εποχή του εμφυλίου πολέμου(1946-1949) όλα τα λαικά στρώματα τραγουδούσαν τα ρεμπέτικα.

Θα με ρωτήσεις τώρα απο πού πήραν το όνομά τους ρεμπέτικα?
Είναι δύσκολο να δοθεί ο ορισμός του ρεμπέτη ή μάγκα. Γενικά θα μπορούσε να πει κανείς ότι ο ρεμπέτης ή μάγκας είναι ένας άνθρωπος που ζει με ιδιόρυθμο τρόπο έξω απο την συνηθισμένη κοινωνική ροή.
Ο ρεμπέτης με κάθε τρόπο έδειχνε την περιφρόνησή του στα καθιερωμένα: Δεν παντρευόταν, δεν κρατούσε αγκαζέ την φιλε(η)νάδα του, δεν φόραγε κολάρο και γραβάτα, περπατούσε κουνιστά (με ένα ιδιόρυθμο βηματισμό που ήταν σαν να χόρευε σαν να κουνιόταν) μισούσε θανάσιμα τους μπασκίνες, περιφρονούσε την δουλειά,δεν χρησιμοποιούσε ποτέ ομπρέλα, βοήθαγε τους αδυνάτους,φούμαιρνε χασίσι, θεωρούσε την φυλακή σημάδι γενναιότητας.

Ο ΣΑΚΑΦΛΙΑΣ
 (παλιό μουρμούρικο)
Στα Τρίκαλα, μες στη στενή,
βαρέσαν έναν μπελαλή,
βαρέσαν το Σακαφλιά
πούχε ντερβίσικη καρδιά.
-----
Στην Προύσα ήταν ξακουστός,
στη Μενεμένη διαλεχτός
ήταν στο Τάγμα Τουμπεκί,
στην Μεραρχία Μελανθή.

Κάρυ: Nαι Μαμούνι τους θυμάμαι. Πρωτοπαρουσιάστηκαν  στα μέσα του 18 αιώνα, λίγο μετά την επανάσταση του 1821, όταν η Ελλάδα έπαψε να είναι επαρχία της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας.
Ο νεοελληνικός υπόκοσμος άρχισε να παίρνει έκταση πάντα ανάλογα με την καθιέρωση της αστικής ζωής και την πρόοδο που είχαν τα λιμάνια και οι πόλεις της Ελλάδας.
Οι επαρχίες σιγά-σιγά ξεγυμνώνονταν καθώς επίσης και οι μεγάλοι ιδιοκτήτες της γης.
Ετσι μεγάλωνε η αστική τάξη και μαζί της ο υπόκοσμος.
Αυτός ο υπόκοσμος στις μεγάλες πόλεις, σύχναζε σε σταθερές γειτονιές, είχε τις λέσχες χαρτοπαιξίας, το εμπόριο χασισιού,τα μπορντέλλα, τα κέρδη των κλοπών.
Σιγά-σιγά ο υπόκοσμος παγίωσε έναν δικό του τρόπο ζωής.

Οι μάγκες ντύνονταν με ιδιαίτερο στυλ:
στενό παντελόνι, μυτερά παπούτσια με ψηλά τακούνια, σακάκι φορεμένο απο το αριστερό μανίκι, στην μέση φορούσαν ζωνάρι γεμάτο μαχαίρια και περίστροφα, στο κεφάλι ρεπούμπλικα, στο χέρι κρατούσαν μαγκούρα απο σκληρό ξύλο κερασιάς(την χρησιμοποιούσαν σαν όπλο στους συνεχείς καβγάδες τους).
ΒΡΕ ΜΑΓΚΑ ΜΟΥ
Βρε Μάγκα, το μαχαίρι σου για να το κουσουμάρεις
πρέπει νά έχεις την ψυχή,καρδιά για να το βγάλεις!
----
Σε μένα δεν περνάν αυτά και κρύψε το σπαθί σου,
γιατί μαστούρης θα γενώ και θάρθω στο τσαρδί σου
-----
Αλλού να πάς, βρε μάγκα μου, να κάνεις την φιγούρα,
γιατί κι εγώ φουμάρησα κι έχω τρελή μαστούρα.
----
Σε μένα δεν περνάν αυτά και κρύψε το βρακί σου,
γιατί μαστούρης θα γενώ και θάρθω στο τσαρδί σου.

Τους θυμάμαι να περπατούν προκλητικά, λίγο γυρτά και κουνώντας μόνο το δεξί τους χέρι.
Απέφευγαν τις συναλλαγές με ανθρώπους άλλων κοινωνικών στρωμάτων.
Η Αστυνομία τους κυνηγούσε χωρίς έλεος.
ΟΙ ΜΠΑΤΣΟΙ
Τούτ' οι μπάτσοι πούρθαν τώρα, βρε,
τι γυρεύουν τέτοιαν ώρα;
Μπλόκο ήρθαν να μας κάνουν, βρε,
μπάτσοι, κλ@@@@ μας τ'@@@@@@@.
---
Μπάτσοι και χωροφυλάκοι, βρε,
μας ξυρίσαν το μουστάκι.
Μάγκες πιάστε τα γιοφύρια βρε,
να μη έχουμε τα ίδια.
 Οι αστοί και μικροαστοί απομόνωσαν τους μάγκες με ηθικολογικά τείχη και έτσι κανείς μα κανείς νεοέλληνας συγγραφέας δεν τόλμησε να γράψει κάτι περισσότερο εκτός απο βρισιές  για τους μάγκες.
Θα πρέπει ακόμα να σου προσθέσω Μαμούνι, πως ο μεγαλύτερος εχθρός του ρεμπέτικου τραγουδιού υπήρξε η Νεοελληνική δογματική Αριστερά.
 Τα   τελευταία 30-35 χρόνια περίπου,δημοσιεύτηκαν στις εφημερίδες που εκπροσωπούν την φωνή των αριστερών κομμάτων άρθρα όπου λίγο-πολύ τα ρεμπέτικα τα χώρισαν σε μαύρα και άσπρα πρόβατα.
Μαμούνι: Ακου Κάρυ τώρα ένα Μικρασιάτικο καρσιλαμά:
ΘΑ ΣΕ ΚΑΝΩ ΤΑΙΡΙ ΜΟΥ
Είμαι εργάτης τιμημένος, όπως όλη'η εργατιά,
και τεχνίτης ξακουσμένος, λεοντάρι στη δουλειά.
Εκατό δραχμές τη μέρα παίρνω τσιβαέρι μου,
πες στην μάνα σου πως θέλω να σε κάνω ταίρι μου.
---
Θα σου χτίσω ένα σπίτι, γύρο με σκαλώματα,
'ν'ανεβαίνεις να μου κάνεις σκέρτσα και καμώματα.
Θα μου τηγανίζεις ψάρια με πατζαρια σκορδαλιά
θα περνάμε όλα τα βράδυα με ρετσίνα και φιλιά

ΣΤΟΥ ΛΙΝΑΡΔΟΥ ΤΗΝ ΤΑΒΕΡΝΑ
(Χασάπικο του Τούντα 1932)
Στου Λινάρδου την ταβέρνα
βλέπεις πρόσωπα μοντέρνα
πάνε όλοι ένας κι ένας,
οι αστέρες της ταβέρνας.
Εκεί πάει ο Παπαρούνας
ο Βαρέλας και ο Μουρούνας
πάει ο Σκόρδος ο Τεμπέλης
και ο Θρούμπας ο Τσιγκέλης.
---
Πάει και η κυρά Αγγέλω
με το μαύρο της το βέλο,
και η μερακλού η Φώτω,
που μεθάει με το πρώτο.
Εκεί πάει κι η Σταμάτα,
που μεθά και σπανει πιάτα
πάει και η κυρά Πιπίνα
για να πιεί καμμιά ρετσίνα.
Εκεί πάει ο Νταμιτζάνας
Μαιντανός και Μελιτζάνας
πάει ο Ρέγκας και ο Μπαρδάκος,
Νεροχύτης και Ταμπάκος.
Εκεί πάει ο Χατζημπάμιας,
ο Γαρδούμπας και ο Λάμιας
πάει και κι ο Χατζηραπάνης 
Παστουρμάς και Μπεχλιβάνης
----
 Σένα τέτοιο ραβαίσι
ποιος μπορεί να μη μεθύσει;
άλλος τραγουδά, χορεύει,
κι'άλλος έρωτα γυρεύει
άλλος πίνει και και πληρώνει
κιάλλος ζούλα την καρφώνει
βρε Λινάρδο ταβερνιάρη
γράφτα κάτω απο το σφουγγάρι!

ΣΥΝΕΧΙΖΕΤΑΙ.....

( Πηγές:
Δημοσιεύμενο κείμενο σαν εισαγωγή στο τόμο ΡΕΜΠΕΤΙΚΑ
Ηλίας Πετρόπουλος)

Παρασκευή 14 Ιανουαρίου 2011

CALEXICO

 Mαμούνι: Kάρυ, βλέπω πολλές προμήθειες,γιατί?
Κάρυ: Kαιρός είναι να βρεθούμε με τους φίλους μας και λέω να κάνω ένα τραπέζι, ώστε να τους καλέσουμε και να μας δοθεί έτσι η ευκαιρία να τους δούμε, να μιλήσουμε να γελάσουμε, να τους ευχαριστηθούμε...
Τον τελευταίο καιρό,όλοι χωμένοι μέσα στα προβλήματά μας και την εσωστρέφειά μας έχουμε ξεχάσει τι πάει να πει "καλή παρεούλα με φίλους"
Είπα λοιπόν Μαμούνι το Σάββατο να το ρίξουμε έξω διοργανώνοντας ένα ωραίο τραπέζι...
Μαμούνι: Mπράβο Κάρυ! Τέτοια ν'ακούω να ανοίγει η ψυχή μου...
Και τι καλό σκέφτεσαι να μας μαγειρέψεις???
Κάρυ: Kοίταξε, δεν θέλω να καταπιαστώ με δύσκολες συνταγές, θα περιοριστώ στα κλασσικά και δοκιμασμενα. Ενα μεζεδάκι εξ'αλλου θα βγάλουμε, να πιούμε κι'ενα ποτηράκι κρασί!
Δηλαδή ωραίες πράσινες σαλατούλες, γαρνιρισμένες με τις απαραίτητες κόκκινες φιλενάδες της τις ντομάτες, τυράκια, ένα ψητούλι (κατσικάκι) με ωραίες μικρές στρογγυλές πατατούλες, ένα μεγαλειώδες σαχλέ....εεεε σουφλέ ήθελα να πω, έναν μπεκρή μεζέ και πιπερο- τυρο-κοτομπουκιές ψημένες στο πήλινο.
Μαμούνι: A!!! ωραία μου ακούγονται τα εδέσματα... χιχιχιχιχιχιχι! θα τ'ακούει όλα τούτα ο Δημητράκης και τον φαντάζομαι πώς θα τρέμει το σαγόνι του....χιχιχιχιχιχιχι!
Λοιπόν Κάρυ μου, εσύ θα καταπιαστείς με την προετοιμασία του σπιτιού και το μαγείρεμα των εδεσμάτων και γω για να σε κρατώ σε ηρεμία θα σου βάλω την μουσική των calexico.
Κάρυ: Bρε Μαμούνι, δεν αφήνεις αυτούς Calexico πώς τους λες και να βάλεις κανένα χεράκι να με βοηθήσεις;
Mαμούνι: A!!!! όλα κι'όλα! Ο καθείς στο είδος του και ο ΛΟΥΜΙΔΗΣ στους καφέδες του... Δεν έχω καλές σχέσεις εγώ με τα κατσαρολικά...αυτά είναι ειδικότητα δική σου!
Εγώ ασχολούμαι με την τέρψη των αυτιών μας και συ με την τέρψη της κοιλίας μας!
Γι'αυτό ξεκίνα τις προετοιμασίες και άσε τα χέρια και τα πόδια μου....

Και για να μην μένεις μουσικώς ανημέρωτη, σήμερα θα σου βάλω ν'ακούσεις την μουσική ενός συγκροτήματος απο την Αμερική που δημιουργήθηκε το 1996

Βασικά μέλη τους οι: Joey Burns και John Convertino. 
 Πήραν την ονομασία τους από την πόλη που βρίσκεται στη νοτιοδυτική πλευρά των ΗΠΑ, κοντά στα σύνορα με το Μεξικό. 

Είναι μία μουσική κολεκτίβα από το Τουσόν της Αριζόνα, που εμπνέεται από την καυτή έρημο της δύσης, προσδίδοντας μια ιδιόμορφη γοητεία στους πολυπληθείς της φίλους σε ολόκληρο τον κόσμο, κάνοντάς τη ιδιαίτερα αγαπητή και στη χώρα μας.

Με τις γοητευτικές μελωδίες και το ιδιαίτερο ξεχωριστό τους ηχόχρωμα, συνθέτουν αριστοτεχνικά την Americana με ένα παζλ από την ατμοσφαιρική jazz του ‘50, τα πορτογαλικά fados και τη latin rock σε συνδυασμό με τη παραδοσιακή μεξικάνικη μουσική των Mariachi.
.
Μαγείρευε λοιπόν και άσε την μουσική των CALEXICO, να σε ταξιδέψει ως τις  κόκκινες ερήμους των  Ναβάχο και του Grand Canyon  της Αριζόνα...