O ΔΑΣΚΑΛΟΣ ΠΟΥ ΕΠΗΡΡΕΑΣΕ ΤΗΝ ΣΚΕΨΗ ΜΟΥ...

Όταν είμαστε νέοι, πολλές φορές δεν μπορούμε να εκτιμήσουμε στον βαθμό που αναλογεί,ό,τι καλό, ότι ξεχωριστό, ό,τι πολύτιμο και δυσεύρετο, συναντήσουμε στον δρόμο μας!

Στα νεανικά μου χρόνια ευτύχησα να συναντήσω έναν ξεχωριστό δάσκαλο, έναν ξεχωριστό άνθρωπο, έναν σύγχρονο φιλόσοφο  και να μαθητεύσω κοντά του!

Δεν ήταν άλλος απο τον αγαπημένο Ανδρέα Λεντάκη, ο κύριος αίτιος της αγάπης μου για την Αρχαία Ελλάδα και το πνεύμα της...

Ηταν ο άνθρωπος που με παρότρυνε να διαβάσω ποίηση, λογοτεχνία, που μου έμαθε καινούργιες οπτικές γωνίες της ζωής,  που μ'έμαθε να σκέφτομαι πρώτα την θέση του συνανθρώπου μου, ο δάσκαλος που ύμνησε τον έρωτα και την ζωή  και τον σύστησε απο την αληθινή  πλευρά, απαλλαγμένο απο εγωιστικές  κτητικές και ιστερόβουλες διαθέσεις...

Ήταν ο δάσκαλος που πρώτος μου μίλησε για την χαρά και την νίκη του ανθρώπου , απέναντι στον θάνατο μέσω της βιολογικής του συνέχειας που είναι η τεκνοποίηση... για το μεγαλείο του ρόλου της γυναίκας  που γεννά και μεγαλώνει το παιδί της!

Θαύμασα το μεγαλείο της ψυχής του, όταν πρώτος απ'όλους συγχώρεσε δημόσια τους βασανιστές του χαρακτηρίζοντάς τους θύματα του συστήματος...

Τα λόγια του βαθιά χαραγμένα στην μνήμη μου, ήρθαν πολλές φορές να με βοηθήσουν σε δύσκολες στιγμές  που αντιμετώπισα...

Ένα μικρό λοιπόν αφιέρωμα χρωστώ σ'αυτόν τον αλησμόνητο άνθρωπο, σ'αυτήν την σημαντική προσωπικότητα της χώρας μου, που πέρασε και έφυγε τόσο γρήγορα απο κοντά μας... σαν ένα πεφταστέρι...!

ΑΝΔΡΕΑΣ ΛΕΝΤΑΚΗΣ

Πολιτικός-Συγγραφέας-Φιλόλογος 1935-1997

(Από το αρχείο του ιδρύματος Ανδρέα Λεντάκη)

Ο Ανδρέας Λεντάκης, Έλληνας της διασποράς, γεννήθηκε το 1935 στην Αντίς Αμπέμπα Αιθιοπίας από μετανάστες εκ Καρπάθου, όπου και τελείωσε το Γυμνάσιο. Το 1953 ήρθε στην Ελλάδα σαν υπότροφος και γράφτηκε στη Φιλοσοφική Σχολή Αθηνών. Η γλωσoμάθειά τoυ ήταν χαρακτηριστική. Mιλούσε άπταιστα, εκτός της ελληνικής, την αγγλική, γαλλική, ισπανική, ιταλική και αιθιoπική γλώσσα.

  Στις δεκαετίες του 50 και του 60 εντάσσεται και πρωταγωνιστεί στους αγώνες για το Κυπριακό (1955) και ακόλουθα στους φοιτητικούς αγώνες. Το 1958 οργανώνεται στη Νεολαία της ΕΔΑ και εκλέγεται μέλος της Γραμματείας του Κ.Σ της. Ιδρυτικό μέλος της Κίνησης Λαμπράκη κι αργότερα ηγετικό στέλεχος της Νεολαίας Λαμπράκη ως το 1967. Ιδρυτικό μέλος του Συλλόγου Εργαζομένων Φοιτητών, του Συλλόγου Φιλοσοφικής και της ΔΕΣΠΑ. Γενικός Γραμματέας του Συλλόγου Φοιτητών Φιλοσοφικής το 1955 - 56 και 1956 - 57. Υπεύθυνος Διεθνών Σχέσεων της ΔΕΣΠΑ το 1956 - 57 και του Συλλόγου Εργαζομένων Φοιτητών το 1958- 1962. Γραμματέας του Α' Πανσπουδαστικού Συνεδρίου το 1957. Ιδρυτικό μέλος της «Πανσπουδαστικής» στην οποία συνεργάστηκε από την έκδοση της το 1956 ως τη διάλυση της απ' τη δικτατορία το 1967. Ήταν ο τελευταίος αρχισυντάκτης της.

 Από τους πρωταγωνιστές του Φοιτητικού Κινήματος του 114 και του 15% στην Παιδεία, που είναι αίτημα δικής του έμπνευσης και που ο ίδιος μετέτρεψε σε σύνθημα και κίνημα με την έννοια του δημοψηφίσματος και της πανελλαδικοποιήσής του για την αναγέννηση της Παιδείας.

Εκπροσώπησε το ελληνικό Φοιτητικό Κίνημα, τη ΝΕΔΑ και τη Νεολαία Λαμπράκη πολλές φορές σε διεθνή Συνέδρια στο εξωτερικό (Μόσχα, Πράγα, Κούβα, Λονδίνο, Γκάνα). Στο Παγκόσμιο Φόρουμ της Νεολαίας στη Μόσχα το 1963 εξελέγη Πρόεδρος του Προεδρείου του Φόρουμ για την προετοιμασία του τελικού ανακοινωθέντος και των αποφάσεων.

Για την αγωνιστική του δράση εκτοπίζεται ήδη το Φεβρουάριο του 1966 στην Άνδρο και τη Μήλο ως το Φεβρουάριο του 1967. Συνελήφθη εκ νέου με το Πραξικόπημα των Συνταγματαρχών τον Οκτώβριο του '67 όντας μέλος του Πατριωτικού Μετώπου. Βασανίστηκε στην Ασφάλεια, φυλακίστηκε και μετά εκτοπίστηκε στο Παρθένι, το Λακκί και τον Ωροπό ως τον Αύγουστο του 1970. Για τη δράση και τα βασανιστήρια, που υπέστη στη διάρκεια της Χούντας, χαρακτηρίστηκε ως Σύμβολο Αντίστασης. Ο Μίκης Θεοδωράκης εμπνέεται από αυτόν τον αγώνα και γράφει «Τα τραγούδια του Ανδρέα». Η υπόθεση του συζητείται στο Συμβούλιο της Ευρώπης, καθώς είναι ο μοναδικός που τολμά και καταθέτει για τους βασανισμούς στον Ερυθρό Σταυρό, ενώ είναι κρατούμενος.

Εκλέχτηκε τρεις κατά σειρά φορές Δήμαρχος Υμηττού (1978,1982,1986). Καινοτόμο και πρωτοπόρο πνεύμα εισάγει στο χώρο της Τ.Α τη διάσταση του πολιτισμού και της κοινωνικής φροντίδας δημιουργώντας πανελλήνιους θεσμούς όπως τα ΚΑΠΗ (Κέντρα Ανοικτής Προστασίας Ηλικιωμένων), το Ελεύθερο Ανοικτό Πανεπιστήμιο, Φεστιβάλ Λόγου και Τέχνης, το Θέατρο Βράχων Υμηττού που μετονομάστηκε σε Μελίνα Μερκούρη, πιλοτικά προγράμματα πρόληψης από τη χρήση τοξικών ουσιών, το «Βοήθεια στο σπίτι» από το 1986, Συμβουλευτικά Προγράμματα με ευρύ δίκτυο κοινωνικών υπηρεσιών και παρεμβάσεων κ.α. Εκπροσώπησε την Τ.Α επί τέσσερα χρόνια στο Συμβούλιο της Ευρώπης και εκλέχτηκε δύο φορές Αντιπρόεδρος της Πολιτιστικής Επιτροπής των Δήμων της Ευρώπης.

Πρόεδρος της ΕΔΑ από το 1987 έως το 1993. Εκλέχτηκε βουλευτής το 1989 και το 1990 με τον Συνασπισμό. Παραιτήθηκε από βουλευτής και από πρόεδρος της ΕΔΑ τον Ιούλιο του 1993 και προσχώρησε στο νεοσύστατο κόμμα της Πολιτικής Άνοιξης.

Εξελέγη βουλευτής (πρώτος σε σταυρούς) τον Οκτώβριο του 1993 και ήταν κοινοβουλευτικό της εκπρόσωπος. Αναδείχτηκε σε πρώτο ομιλητή της Βουλής την περίοδο από το Νοέμβριο του 1993 μέχρι και τη διάλυση της, τον Αύγουστο του 1996. Ο απολογισμός του έργου του (1993-1996) ήταν μεγάλος : 597 ερωτήσεις σε υπουργούς, 73 επίκαιρες ερωτήσεις, 285 αναφορές.

Ο Ανδρέας Λεντάκης υπήρξε διφυής προσωπικότητα με αντίστοιχου μεγέθους και σημαντικότητας πνευματικό έργο στους τομείς πολιτική, ιστορία, φιλολογία, αρχαιολογία, λογοτεχνία, αρχαιοελληνική γραμματεία και εθνολογία- κοινωνική ανθρωπολογία. Το έργο αυτό αφορά σε περισσότερα από 30 βιβλία- μελέτες, δεκάδες άρθρα σε εφημερίδες και περιοδικά, ομιλίες - εισηγήσεις σε συνέδρια και ημερίδες, πάνω από 450 λήμματα στη Μεγάλη Σοβιετική Εγκυκλοπαίδεια και την Εγκυκλοπαίδεια Υδρία.

Άρθρα του έχουν δημοσιευτεί στις εφημερίδες «Νέα», «Ελευθεροτυπία», «Έθνος», «Βήμα», «Αυγή», «Εξόρμηση», «Ριζοσπάστης», «Καθημερινή», «Αδέσμευτος Τύπος» και «Πρώτη» και στα περιοδικά «Πανσπουδαστική», «Επιθεώρηση Τέχνης», «Σύγχρονα Θέματα», «Οικονομικός Ταχυδρόμος», «Αρχαιολογία», «ΑΝΤΙ», «'74», «Χρονικό '71», «Διαβάζω», «Η Λέξη», «Ομπρέλα» καθώς και σε Επετηρίδες. Από τα γνωστότερα βιβλία του είναι οι «Νεοφασιστικές οργανώσεις στη Νεολαία», «Τοτεμισμός» (ποιήματα) το 1970, β' γραφή 1974, «Παλατινή Ανθολογία» (έμμετρη μετάφραση), « Η καταστροφή της Μήλου το ΙΗ αιώνα», «Ανακρέων και Ανακρεόντεια» (έμμετρη μετάφραση), «Το Παρακράτος και η 21η Απριλίου», «Παλατινή Ανθολογία», «Είναι η Γυναίκα κατώτερη από τον άνδρα; Ή πως κατασκευάζεται η γυναίκα» και το 4τομο κύκνειο έργο του «Ο Έρωτας στην Αρχαία Ελλάδα».

Μετά το θάνατο του συστήθηκε το Ίδρυμα Πολιτισμού και Εκπαίδευσης «Ανδρέας Λεντάκης» με έντονη δράση στους τομείς του πολιτισμού, της παιδείας, της Τοπικής Αυτοδιοίκησης και των Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων για να διαδώσει και να συνεχίσει το έργο και την προσφορά του.

ΑΠΟΣΠΑΣΜΑ ΑΠΟ ΤΟΝ ΚΟΙΝΩΝΙΟΛΟΓΟ ΖΗΣΗ ΘΕΟ ΠΟΥ ΑΝΑΦΕΡΕΤΑΙ  ΓΙΑ ΤΟΝ ΦΙΛΟ ΤΟΥ ΑΝΔΡΕΑ:

-Μιά ακόμη λεπτομέρεια απο τα πολλά χτυπήματα υπέφερε απο πονοκεφάλους και ημικρανίες
Οταν τον συνέλαβαν το ανέφερε και τότε τα σκουλήκια τον χτυπούσαν συνέχεια στο κεφάλι

********
ΑΡΣΕΝΗ: Δίπλα στο κελί το δικό μας είναι ένα άλλο μικρότερο κελί, πολύ μικρότερο, που βάλανε μόλις τον πιάσανε τον Ανδρέα τον Λεντάκη.
ΚΟΥΛΟΓΛΟΥ: Ένας από τους ανθρώπους που βασανίστηκαν φρικτά ήταν ο Ανδρέας Λεντάκης.
ΑΡΣΕΝΗ: τον είδαμε που τον ανεβάσανε από τον φεγγίτη αυτόν πάνω στην ταράτσα και ακούγαμε τις κραυγές του. Ξέραμε ότι αυτός είναι ο Ανδρέας.
ΜΙΚΗΣ ΘΕΟΔΩΡΑΚΗΣ: Λοιπόν, καθώς χτυπούσαν με το σίδερο, ήταν τόσο δυνατό, που οι τοίχοι αυτοί σείονταν.
ΑΡΣΕΝΗ: Ο Ανδρέας ήτανε ένα κουρέλι μετά. Ήτανε ένα κουρέλι, τον ξαναβάλανε στο κελί.
ΜΙΚΗΣ ΘΕΟΔΩΡΑΚΗΣ: Και καθόμουνα λοιπόν εκεί και του χτυπούσα. Τακ – τακ εσύ, τακ – τακ κι εγώ. Χτυπούσε κι αυτός
ΑΡΣΕΝΗ: Τους χτυπήσαμε…. το μόνο που μπόρεσε να πει είπε «δεν μίλησα».
*****************