Ο ΓΙΟΣ ΤΗΣ ΚΑΛΟΓΡΙΑΣ (συνέχεια Νο3)

(Mάης 1826-Φλεβάρης 1827)

ΤΑ ΠΑΙΡΝΟΥΜΕ;

Στις 16 του Μάη 1826, έφτασε η φρουρά του Μεσολογγίου στ'Ανάπλι. Βροντάνε τα κανόνια στην Μπεζιριάν, Τοπράκ και Κιζντάρ ντάπιες του Παλαμηδιού και παρακάτω του Ιτς-Καλέ, της Ακροναυπλίας, για να τη χαιρετήσουν κι ο λαός τρέχει απο παντού να δει και να καμαρώσει τα κοσμοξακουστά παλικάρια. Οι πολιτικάντες δεν άργησαν να κάνουν την δουλειά τους, βάζοντας λόγια ανάμεσά τους να τους διχάσουν κι έτσι πιο εύκολα να βρούν στήριγμα σ'αυτούς. Και δε στάθηκε δύσκολο να τα καταφέρουν γιατί ποτέ οι Σουλιώτες κι οι Ρουμελιώτες καπεταναίοι δεν τα πήγαιναν καλά.

 Σπάζουν λοιπόν την ένωση που είχαν κάνει και χωρίζονται στα δυο. Μια μέρα στις 8 του Ιούνη 1826, όταν στην κεντρική πλατεία τ'Αναπλιού ήταν πήχτρα ο κόσμος κι όλοι λέγανε πως απο ώρα σε ώρα θα ξέσπαγε καμιά αρπαγή ή εμφύλιος πόλεμος, ο δάσκαλος Γεννάδιος ανεβαίνει στο πεζούλι του περίφημου πλατάνου κι αρχίζει να μιλάει στον λαό και στους αγωνιστές. Τους προσκαλεί να πάνε να πολεμήσουν, για να λευτερωθεί η πατρίδα και να σώσουν απο τη σφαγή και την ατίμωση γυναίκες, παιδιά γονιούς αδερφάδες...μα δεν υπάρχουν χρήματα θα ειπήτε. Ας δώσει ο καθένας μας ότι ημπορεί και έχει. Ιδού πρώτος εγώ καταθέτω τις τελευταίες 4 λίρες που μου απόμειναν! Δεν έχω άλλον οβολόν, τον εαυτό μου έχω και τον πουλώ! Ποιος θέλει διδάσκαλον επι 4 έτη για τα παιδιά του; Aς καταβάλει εδώ το τίμημα!...τα λόγια του βρήκαν τον δρόμο προς την καρδιά του λαού και ρίχνουν μπροστά στα πόδια του Γεννάδιου άλλος χρήματα κι'άλλος ότι ακριβό είχε επάνω του. Ο Υψηλάντης δίνει όλα τα χρυσά και τ'ασημένια όπλα του. Μέσα σε λίγη μονάχα ώρα μαζεύτηκαν 150.000 γρόσια....  ο Γεννάδιος είχε μαζέψει τα παιδιά του σκολιού σε μια άκρη και τους φωνάζει: Παιδιά μου όποιος δεν εκστρατεύσει τι να γίνει;-Ανάθεμα! και το αθώο αίμα μας να πέσει στο κεφάλι του! Σαν άκουσαν οι αγωνιστές τούτη τη φωνή των παιδιών άρχισαν να κλαίνε και να φωνάζουν: Εκστρατεύουμε, παιδιά μας, εκστρατεύουμε!
'Επειτα απο δυο μέρες στις 17 Ιούνη φτάνει στ'Ανάπλι ο Καραισκάκης. Αφού έμπασε δύναμη στο Παλαμήδι να τ'ασφαλίσει να μείνει στα χέρια των Καρελιτών, καταπιάνεται με θαυμαστή δραστηριότητα, κι ας ήταν βαριά άρρωστος, να φέρει σε τέλος το γενικό του σχέδιο. Αυτός δεν ήρθε στ'Ανάπλι για να γίνει αρχηγός ενός τοπικού κόμματος ούτε για ν'ανάψει καινούργιο εμφύλιο πόλεμο. Καταλαβαίνει πως φυλάγοντας τις πέτρες του Παλαμηδιού δε σώζεται η Ρούμελη. Για να μη μείνει όξω απο τυχόν συμβιβαστική συνθήκη που θάμενε ελεύθερος μόνο ο Μοριάς, πρέπει να κρατηθεί η Αθήνα και να ξαναπάρει τ'άρματα η Στερεά Ελλάδα. Ο κίνδυνος στέκεται τρανός για όλους! Λίγο ακόμα και η Επανάσταση σβήνει. Μονάχα αν τα ταιριάξουν κι ενωθούνε Ρουμελιώτες, Σουλιώτες, Μοραίτες υπάρχει ελπίδα. Στέλνει λοιπόν γραφή στον Κολοκοτρώνη. Μόλις πήρε ο Θοδωράκης το γράμμα του, φεύγει για το Άργος και του μηνά πως τον καρτερά....ξεκινά προς αντάμωσή του ο Καραισκάκης , ο Κίτσος Τζαβέλας κι άλλοι μικρότεροι καπετάνιοι....Βαριά αναστενάζει ο Γέρος του Μοριά και δάκρυα τρέχουν απο τα μάτια του.:"Eίμαστε για κλάμματα μπροστά στα τόσα δεινά της πατρίδας, πάμε ωρέ Καραισκάκη να κουβεντιάσουμε να τα σιάξουμε τα πράγματα!" και μπαίνουν σ'ένα άδειο τζαμί που ήταν παρακεί.-"Με συμβουλεύανε να φέρω τα ρουμελιώτικα ασκέρια, του ξομολογιέται ο Καραισκάκης, να πλιατσικολογήσουν τον Μοριά. Άν ακούσεις απο κανένα τίποτα, μη βάλεις βάση σε τέτοια κεραταριά. Μονάχα αν ενωθούμε σώνεται η πατρίδα!"-Το ξέρω, του απαντά ο Κολοκοτρώνης, εσύ κι άλλος κανείς μπορείς ν ασηκώσεις στ'άρματα τη Ρούμελη. Θα σου δώσω για τούτο το σκοπό τον Γενναίο μου, τον Νικηταρά και ....΄"τινάζονται πάνω ο Μοριάς κι η Ρούμελη, αγκαλιάζονται, φιλιούνται κι ορκίζονται να'ναι για πάντα ενωμένοι!
Τούτη η συνάντηση δεν καλοάρεσε ούτε στους πολιτικάντηδες μα ούτε και στον Θ. Γρίβα, που τάχε χαλασμένα με τον Γέρο απο τότες που παντρεύτηκε τη χήρα του γιου του Πάνου, κόρη της Μπουμπουλίνας. Έλεγε πως ο Γέρος κράτησε τα γιορτάνια, τις πέτρες τα δαχτυλίδια και τις γούνες πλιάτσικα που η Μπουμπουλίνα πήρε απο τις χανούμισσες της Τριπολιτσάς και τάδωσε προίκα στην θυγατέρα της. Οι Παλαμηδιώτες λοιπόν, οδηγημένοι απο τον Γρίβα δεν δέχονταν τούτη την συμφωνία που είχε σκοπό ν' ένώσει τ'Αρματα ενάντια στους πολιτικάντηδες και στους καλαμαράδες όπως έλεγε ο Λαός. Οταν γύρισε απο το Άργος στ'Ανάπλι ο Καραισκάκης βρίσκεται μπροστά σ'ένα άλλο κακό. είχε αρχίσει στην Κόρινθο εμφύλιος για το ποιος θ'αρπάξει τα εισοδήματα της σταφίδας και το ποιος απο τους Νοταραίους(Γιάννη-Παναγιώτη)θα'παιρνε γυναίκα την Σοφίτσα, την όμορφη κόρη του Θεοχαράκη Ρέντη....και μέσα σε τούτο το πέσιμο και το κατάντημα ένας χτικιάρης που πολλές φορές δεν μπορεί να σύρει και να σύρει απο την αδυναμία τα πόδια του, γυρεύει να τον κάνουν αρχιστράτηγο της προσκυνημένης Ρούμελης!-"Δώστε μου την αρχηγία, λέει σ'όλους και μη μου δώσετε τίποτα άλλο"! Τον φωνάζουνε στο Μπούρτζι και ακούγοντας ο Καραισκάκης απο το στόμα του Ζαίμη του παλιού του εχθρού απο τον δεύτερο εμφύλιο, πως τον κάνουν αρχιστράτηγο της Ρούμελης, τα μάτια του βούρκωσαν και δυο χοντρά δάκρυα κύλησαν στα βαθουλωμένα μάγουλα!
Ζαίμης: Η πατρίδα γυρεύει σήμερα απο μας να μονοιάσουμε!
Καραισκάκης: Ναι το γυρεύει αδελφέ ! και ρίχνεται στην αγκαλιά του...οι παλαιοί καπεταναίοι τον λογάριζαν παρείσαχτο στην τάξη τους και τον λέγανε μούλο. Οι πολιτικάντηδες τον κυνήγαγαν για προδότη. Τώρα για πρώτη φορά παίρνει ένα χαρτί στο χέρι που στην πράξη σήμαινε πως αυτός έπρεπε να βγάλει μ'όποιον  τρόπο μπορούσε, τα κάστανα απο την φωτιά. Και όμως νιώθει απέραντη ικανοποίηση που του εμπιστεύονται να σώσει την πατρίδα που βρισκόταν στο χείλος του γκρεμού...
Τρέχει πάνω-κάτω, για να ετοιμάσει την εκστρατεία στη Ρούμελη. Ο Κωλέττης του συσταίνει τον Παναγιώτη Σούτσο, ο Καραισκάκης ενθουσιάζεται, γιατί όλα τα παλληκάρια του '21 είχαν μεράκι να γραφτούν τα κατορθώματά τους, για να μπορούν να τ'ανιστορούν εκείνοι που θάρθουν. Του ζήτησε να τον ακολουθήσει,-έλα του λέει σιμά, πάω να λευτερώσω την Αθήνα, εγώ θα πολεμώ κι εσύ θα γράφεις!(κι ο Σούτσος κράτησε την υπόσχεσή του έπειτα απο 16 χρόνια απο κείνη την συνάντηση έγραψε ένα δράμα με τον τίτλο "ΓΕΩΡΓΙΟΣ ΚΑΡΑΙΣΚΑΚΗΣ"

ΤΟ ΚΑΣΤΡΟ ΤΗΣ ΑΘΗΝΑΣ
Ο Κιουταχής, σέρνοντας μαζί του 6000 πέζουρα, 2000 καβαλαρία και 20 κανόνια και λουμπάρδες, φτάνει στα τέλη του Ιούνη 1826, στην Αττική δίχως να βρεί αντίσταση απο κανέναν. Στις 3 Ιούλη στήνει το τσαντίρι του στα κάτω Πατήσια στην σημερινή στάση Λεβίδη, όπου κείνο τον καιρό είχε νερό και στέρνες. Απο τούτη την μέρα άρχισε το στενό μπλόκο της Αθήνας, που βάσταξε ίσαμε το Μάη του άλλου χρόνου. Στον Σέγγιο(έτσι έλεγαν τότε τον λόφο του Φιλοπάππου) έστησε τα κανόνια του και χτυπούσε την Ακρόπολη, κάνοντας μεγάλη ζημιά στ'αθάνατα μάρμαρα . Πολλές απο τις πληγές που βλέπεις τώρα, επισκέπτη της Ακρόπολης, στις κολόνες του Παρθενώνα και στ'άλλα μνημεία τότε έγιναν! Γκρεμίστηκε τότε  και το Ερεχθείο και υπήρξαν  μερικά θύματα (το θυμάμαι καλά  και εγώ ως Καρυάτιδα).
 Έτσι εκείνα τα κανόνια του Κιουταχή συμπλήρωσαν την καταστροφή του Βενετσιάνου Μοροζίνη και του Εγγλέζου Ελγίνου, κι ίσως να μην απόμενε σήμερα τίποτε πάνω στον Ιερό Βράχο, αν στις 12 του Ιούλη δεν έσωζε απο την καταστροφή τον Βράχο, ο λαγουμιτζής Κώστας Χορμοβίτης. Ο Κιουταχής έβαλε ξακουστούς λαγουμιτζήδες να ανοίξουν λαγούμια κάτω απο την Ακρόπολη να τάδενε γερά με μπαρούτι και μετά να τίναζε τον Βράχο ολάκερο. Μα ο Χορμοβίτης τους αχρήστεψε όλους και έφερε σ'απόγνωση τον Κιουταχή, που του υποσχόταν χρυσάφι όσο το βάρος του κορμιού του, αν γινόταν δικός του! Μα ο Κωσταντής δεν σκέφτηκε ούτε στιγμή κάτι παρόμοιο και χάλασε τα σχέδια του Κιουταχή. Μα ποιος να κάτσει να στεναχωρηθεί μέναν ταπεινό, ωσάν αυτόν τον αγωνιστή; τόσο ταπεινό που η μεγάλη εγκυκλοπαίδεια ούτε καν ξέρει πως πολέμησε στην Ακρόπολη, μα τονε φέρνει σκοτωμένο στο Μεσολόγγι! Φρούραρχος του καστρου ήταν ο Γκούρας με 300 νοματαίους. Έτσι άμα ο Κιουταχής έμαθε πως ο Καραισκάκης έφτασε στην Σαλαμίνα, βιάστηκε
με κάθε τρόπο να πάρει την πολιτεία.
Μόλις έφτασε ο Καραισκάκης στη Σαλαμίνα, τρέχουν ο Βάσσος και ο Κριεζώτης, καπεταναίοι της Στερεάς, όπου δεν είχαν πέσει σε "καπάκια" με τους Τούρκους, να τονε δούν ...το ίδιο βράδυ μαζεύονται οι αρχηγοί σε πολεμικό συμβούλιο, αποφασίζουν να πιάσουν τον Πειραιά, για νάχουν λεύτερη την θάλασσα πίσω τους, κι εκεί να ταμπουρωθούν.
Ο Φαβιέρος όμως δεν συμφωνεί μαζί τους.  Ο Καραισκάκης αναγκάζεται, μπροστά σε τούτη την στενοκεφαλιά του Φράγκου, να δώσει τόπο στην οργή για να μη σκορπίσει το στράτευμα, αν κι'έβλεπε πόσο επικίνδυνη ήταν η θέση του Χαιδαρίου. Στ'αναμεταξύ ο Φαβιέρος, δίχως διαταγή του αρχηγού στέλνει το α΄τάγμα με διοικητή τον Φραντσέζο Robert,να χτυπήσει την Τούρκικη καβαλλαρία.....το τάγμα απόμεινε την πιο κρίσιμη στιγμή δίχως κεφαλή και οι ντελήδες δεν χάνουν την ευκαρία και ρίχνουνται σαν σίφουνας σμπαραλιάζοντας τους δικούς μας! Ο Καραισκάκης βλέποντας πως αν απόμειναν δίχως βοήθεια θα χάνονταν όλοι, αποφασίζει να τρέξει ο ίδιος να τους γλιτώσει.-"Βαράτε μέσα στον σωρό σημαδεύοντας ψηλά!" φωνάζει καβαλάρης, τα παλληκάρια του. Όταν είδαν οι ντελήδες τούτη την ορμή και την απόφαση πισωδρομάνε....

ΣΥΝΑΝΤΗΣΗ ΚΑΡΑΙΣΚΑΚΗ-ΚΙΟΥΤΑΧΗ
 ...Το βράδυ που γύρισαν απο το Χαιδάρι στην Ελευσίνα, όλοι ξέπνοι απο την κούραση πέσαν να κοιμηθούν μα του Καραισκάκη οι έγνοιες δεν τον άφηναν ήσυχο. Τράβηξε ολομόναχος στην ακρογιαλιά κι άρχισε να βολτετζάρει στην αμμουδιά. Οταν καταλάγιασε η τρικυμία της ψυχής του αναρωτήθηκε τι έπρεπε να κάνει και τότε μέσα στην ησυχία της καλοκαιριάτικης νύχτα πήρε την σωτήρια σκέψη να φύγει απο την Αττική, όπου ξένοι και δικοί μας αντενεργούσαν στα σχέδιά του, και να τραβήξει στην προσκυνημένη Ρούμελη να την ξανασηκώσει στ'άρματα.
Την άλλη μέρα παίρνει πρόσκληση να πάει στην γαλλική ναυαρχίδα του Δεριγνί, που ήταν αραγμένη ανάμεσα στην Ψυτάλλεια(τότες Λιψοκουτάλα) και τ'Αμπελάκια. 
Τραβάει και μόλις βγήκαν στην κουπαστή της φρεγάτας βλέπουνε Τούρκους! Παραξενεύτεται και βάζοντας το χέρι στο σπαθί  λέει στον Χρηστίδη
-Ωρέ μη μας κάνουν καμιά μπαμπεσιά ;
- Δεν το πιστεύω αρχηγέ του αποκρίνεται ο Χρηστίδης. Τους οδηγούν στο σαλόνι και νά! Θρονιασμένοι σιμά στο Δεριγνύ ο Κιουταχής και ο Ομέρ της Καρύστου. Ο Κιουταχής θησαυρούς τούδωσε για να τον προσκυνήσει... μα ο Καραισκάκης γύρισε στον Ρωμιό προδότη που είχε ο πασάς γραμματικό του:
-Bόλια έχω για τον Κιουταχή σου, βόλια μοναχά! Μερικοί είπανε πως τούτη την συνάντηση τη σκάρωσε ο Δεριγνύ για να δει το πώς θα φερθούν ο πασάς και ο επαναστάτης όταν ακαρτέρευτα θα συναπαντιόνταν. Στέκεται φανερό πως ο Κιουταχής γύρεψε απο τον Δεριγνύ να σμίξει πάνω στην φρεγάτα του με τον Καραισκάκη, θέλοντας να γνωρίσει απο κοντά τον πιο άξιο καπετάνιο των Γιουνάνηδων, με την κρυφή ίσως ελπίδα να τον πάρει μαζί του. Σύμφωνα με την παράδοση γίνηκε και τούτο πάνω στην φρεγάτα του Φράγκου. Όταν ο Καραισκάκης έσμιξε μαζί τους στην φρεγάτα, βρόντηξαν ξαφνικά σε χαιρετισμό τα κανόνια της ναυαρχίδας και ο ήρωάς μας ασυνήθιστος ανατινάχτηκε ξαφνιασμένος, Τότε ο Δεριγνύ τον ρώτησε πειραχτικά:
-Φοβήθηκες στρατηγέ; Δαγκάθηκε ο Καραισκάκης. Σε μια δυο μέρες βγήκε στην στεριά  ο Δεριγνύ να επισκεφθεί τον καπετάνιο.
 Αφού φάγανε και ήπιανε ζήτησε κλείνοντας το μάτι,  απο τον Ζαφείρη τον καφέ και το γιασεμί του. Τόφερε ο Ζαφείρης και κοντά έβαλε στα πόδια του στρατηγού ένα βαρέλι γεμάτο μπαρούτι, για να ανάψει τάχα το τσιμπούκι του! Οι ξένοι τρομαγμένοι, πετάχτηκαν επάνω και ο Γάλλος δεν ήξερε στα μάτια του άν έπρεπε να πιστέψει! Φωνή μεγάλη βάζει:
-"Τι κάνεις εκεί, θα μας κάψεις!!" Μέσα στα μάτια τότε τον κοίταξε ο Καραισκάκης και τούπε με χαμόγελο:
-"Φοβήθης, Αμιράλη;"
Όταν έπειτα απο την μάχη του Χαιδαρίου, γύρισαν οι Έλληνες στην Ελευσίνα, παίρνει ο Φαβιέρος το ταχτικό και περνάει στα'Αμπελάκια της Σαλαμίνας, λέγοντας πως αν μείνουν οι σολντάτοι του μαζί με τά άταχτα στίφη του Καραισκάκη θα χαλάσουν...ε όλα τούτα κάνανε να λυθεί η γλώσσα του Καραισκάκη και τι δεν του'συρε του Φαβιέρου,ζεβζέκη(ανόητο, ελαφρόμυαλο) τον ανέβαζε αχμάκη(οκνηρό αργόστροφο, κουτό) τον κατέβαζε.

Ο ΘΑΝΑΤΟΣ ΤΟΥ ΓΚΟΥΡΑ
35 ετών ήταν μοναχά ο Γκούρας, όταν το βόλι τον βρίσκει στο μηλίγγι κι έμεινε ξερός στον τόπο.Την θέση του την πήρε η γυναίκα του, η όμορφη Ασήμω! Η επιτροπή της Ακρόπολης το πρώτο πούκανε ήταν να γράψει στον Καραισκάκη την θλιβερή είδηση και τον προσκαλεί να κάνει τα αδύνατα δυνατά να μπάσει καινούργια δύναμη στο κάστρο. Τα γράμματα απο φόβο να μην τα πιάσουν οι Τούρκοι τα στείλανε με μυστικό τρόπο, ο γραμματικός του Γκούρα ο Κωνσταντίνος Αθανασίου, που όπως είχε μανία να δίνει γνώμη για όλα και παράσταινε τον διπλωμάτη ο Καραισκάκης τούβγαλε το παρατσούκλι Μετερνίχο(απο τον Μέτερνιχ) Το γράμμα φτάνει στον καπετάνιο και βλέπει να του τόχει υπογράψει ο Γκούρας( είχε έτοιμες απο πριν, όλες  τις γραφές με την υπογραφή του Γκούρα, ο Αθανασίου).
 Ο Καραισκάκης, χωρατεύοντας λέει:  Πού τόξερα εγώ ο έρμος πως ο Μετερνίχος έμαθε τον Γκούρα τόσα γράμματα, που να γράφει και πεθαμένος!" 
Κατάλαβε πως πιότερο ακόμα κι απο πριν ήταν ανάγκη να' μπαινε δύναμη στο κάστρο με κεφαλή μπροστά.
Το κάστρο της Αθήνας κινδυνεύει, αν το πάρουν κι αυτό οι Τούρκοι είναι δικιά τους ολάκερη η Ρούμελη. Στέλνει λοιπόν τον Κριεζώτη με 400 νοματαίους στις 11 του Οκτώβρη, και σώζει το Κάστρο για την ώρα!
 Αφού σιγουρεύτηκε το κάστρο της Αθήνας, ο Καραισκάκης ετοιμάστηκε ν αφύγει απο την Αττική και να τραβήξει ψηλά στην Ρούμελη να την σηκώσει στ'άρματα....
ΤΟ ΒΡΑΚΙ ΤΗΣ ΚΑΤΕΡΙΝΑΣ
...Mια μέρα ο Καραισκάκης στέλνει ένα μαντατοφόρο να φωνάξει τον Βασίλη Μπούσγο, που τον είχε αφήσει στο Κακόσι, νάρθει προς βοήθεια. Ο μαντατοφόρος όμως φοβήθηκε να περάσει. Όταν το βράδυ ο Καραισκάκης έφτασε στην Ράχη βλέπει τον Μπούσγο να κάθεται αργός, νόμισε πως δείλιασε και γι'αυτό δεν έτρεξε στο μήνυμά του.
-Το βρακί της Κατερίνας! Φέρτε μου το βρακί της Κατερίνας! φωνάζει. Έσερνε μαζί του ένα γυναικείο παλιόβρακο, που ήταν γνωστό σ'όλο το ασκέρι με τ'όνομα "το βρακί της Κατερίνας", που το φόραγε στους φοβιτσιάρηδες.
-Για ποιον το θες καπετάνιε; τον ρωτάει ο Μπούσγος, που ήταν αληθινό παλληκάρι!
-Για σένα κιοτή! Σε φώναξα να τρέξεις στον πόλεμο και συ κάθεσαι εδώ χαζεύοντας!
 Ο Μπούσγος γίνεται θεριό, κάνει ένα βήμα πίσω και τραβάει πιστόλα.
-Στην άναψα κερατά! του λέει πότε ωρέ με φώναξες και δεν ήρθα;  Όταν κατάλαβε ο Καραισκάκης ότι το φταίξιμο δεν ήταν του Μπούσγα αλλά του μαντατοφόρου, πικράθηκε που τον πρόσβαλε άδικα και του ζήτησε συγχώρεση:
-Συμπάθε με ωρέ Μπούσγο που σε κατηγόρησα εγώ ο χαμένος! Έλα να φιληθούμε αδέλφι!...

ΑΡΑΧΩΒΑ
Δίχως το Μεσολόγγι η Επανάσταση θα συντριβόταν, το 1825.  Δίχως τις νίκες του Καραισκάκη στην Ρούμελη ο Κιουταχής θα βρισκόταν το Φθινόπωροτου 1826 στο Μοριά. Ποτέ νίκη δεν γιορτάστηκε τόσο στο '21 όσο η νίκη της Αράχωβας. Τα μίση ξεχάστηκαν για λίγο και οι τοπικισμοί παραμερίστηκαν. Οι αγωνιστές που μένανε αργοί φιλοτιμήθηκαν και γύρευαν να πολεμήσουν να δοξαστούν κι αυτοί. Ο γιος της καλογριάς, ο μούλος κι ο γύφτος όπως τον έλεγαν οι μικρόψυχοι άνθρωποι, είχε χαρίσει τον καιρό που χρειάζονταν η Επανάσταση, για να λευτερωθεί η πατρίδα. Όταν η είδηση έφτασε στην Αίγινα(πρωτεύουσα τότε) γίνηκε στις 28 Νοέμβρη πάνδημη δοξολογία! Οι καμπάνες χτύπαγαν χαρούμενα και ο λαός γιόρταζε την νίκη του Καραισκάκη στην Αράχωβα!
...έπειτα απο την νίλα των οχτρών στην Αράχωβα, ο Καραισκάκης στέλνει τον Δράκο στα Σάλωνα και τον Δυοβουνιώτη, Ρούκη και Περαραιβό στην Βελίτσα(Τιθορέα) Τον νταιφά του Κώστα Μπότσαρη τον στέλνει να ταμπουρωθεί στο Δίστομο, κλειδί για όλα εκείνα τα μέρη κι 'αυτός τραβά για την Yπάτη.  Το σχέδιό του είναι να στεναχωρήσει απ'όλες τις μεριές τους Τούρκους. Μα μια τρομερή νεροποντή ξεκίνησε και κόντεψε όλους να τους πνίξει. Τα παλληκάρια μέσα σ'αυτή την αντάρα άρχιζαν να βρίζουν τον αρχηγό τους που λάτρευαν, γυρεύοντας να ξεθυμάνουν
.- Το κέρατό του, λέγανε, θα μας φάει ούλους ο μούλος!
 Μα αυτός ο χτικιάρης όλο το βράδυ δεν κοίταξε πως να προφυλαχθεί παρά έτρεχε στο μπουλούκι του να το βοηθήσει στα ξύλα να ανάψουν φωτιά να στεγνώσουν και να ζεσταθούν, τους έλεγε αστεία, τους εμψύχωνε.  Την άλλη μέρα για να τους ξεκουράσει και να γιατροπορέψει όσους είχαν αρρωστήσει, τους πήγε στην Αγόριανη...
ΛΕΥΤΕΡΗ Η ΡΟΥΜΕΛΗ
.... Ο Καραισκάκης ορδινιάζει το ασκέρι του μπροστά στο τούρκικο ασκέρι του Ομέρ πασά και  το τσακίζει  Χαλάει και ο καιρός και οι πασάδες και η μπέηδες φοβισμένοι σαν τους κλέφτες, παρατώντας το κανόνι τους κι όρθιες τις σκηνές τους  φεύγουν, χωρίς να κάνουν τον παραμικρό θόρυβο... Ο Ομερ τράβηξε με γρήγορη πορεία μην τον προλάβει ο Καραισκάκης στην Λειβαδιά και γυρίζει ταπεινωμένος στην Εύβοια.
Η Ρούμελη είχε τώρα σχεδόν ολόκληρη λευτερωθεί. Όταν στις 25 Οκτώβρη 1826, ο Καραισκάκης κίνησε απο την Ελευσίνα, όλη η Στερεά Ελλάδα  στέναζε κάτω απο τον Τούρκικο ζυγό. Τώρα αρχές του Φλεβάρη του 1827, απο τον Αμβρακικό κόλπο ως την Αθήνα δεν υπήρχαν πια Τούρκοι εξόν σε τρία θαλασσινά κάστρα, το Μεσολόγγι, τη Βόνιτσα και τη Ναύπακτο.

Τέλος  του 3ου μέρους

                                  συνεχίζεται...