Ο ΑΓΙΟΣ ΜΟΥ..!

Τον μήνα Μάρτη, διάλεξα να σας μιλήσω για τον Άγιο μου, αυτόν που έχω μέσα στην καρδιά μου! Απο μικρό παιδί ακόμα στεκόμουν ώρες ατελείωτες κάτω απο την φωτογραφία του, (την συναντούσες συχνά, στα χρόνια τα δικά μου τα μαθητικά) στους τοίχους των σχολείων και μελετούσα τα χαρακτηριστικά του.. προσπαθούσα μέσα απο φωτογραφίες να μπω στο τούνελ του χρόνου και να βρεθώ κοντά του,  να τον ακούσω, να τον καταλάβω, να τον θαυμάσω να τον προσκυνήσω!


Ο μήνας Μάρτης περιλαμβάνει μια μεγάλη επέτειο για τους Έλληνες! Γιορτάζουμε την επανάσταση του 1821 και την απελευθέρωσή μας απο τον τούρκικο ζυγό που κράτησε πάνω απο τέσσερις αιώνες!

Η επανάσταση δεν θα είχε γίνει εάν ένα πρόσωπο δεν υπήρχε για να την υποστηρίξει μέχρι τέλους!

ΘΕΟΔΩΡΟΣ ΚΟΛΟΚΟΤΡΩΝΗΣ ονομάζεται και θα σας διηγηθώ κομμάτια απο την ζωή του, που περισσότερο θα αναδείξουν το μεγαλείο του χαρακτήρα του και λιγότερο τις ηγετικές και στρατιωτικές ικανότητές του!

Τα αποσπάσματα της βιογραφίας" ΚΟΛΟΚΟΤΡΩΝΗ" που διάλεξα να σας διηγηθώ επιλέχθηκαν απο το βιβλίο του ΤΑΚΗ ΛΑΠΠΑ, που το αγόρασα απο το σπίτι-μουσείο της Λασκαρίνας Μπουμπουλίνας στις Σπέτσες( Συμπεθέρας του: O γιός του Πάνος παντρεύτηκε την κόρη της Ελένη)

ΚΛΕΦΤΙΚΟ ΒΛΑΣΤΑΡΙ

Μεγάλη Παρασκευή του 1770 στην Τριπολιτσά . Νύχτα αφέγγαρη, ολοσκότεινη.
 Και την Μαρτιάτικη αυτή νύχτα ακούγονταν σπαρακτικές κραυγές, πνιγμένες φωνές να την πλημμυρίζουν και ν'ανακατεύονται εδώ κι εκεί μ'άγρια ξεφωνητά και με ντουφεκιές...

-Δεν θέλω μπρε ν'ανασαίνει Γκιαούρ μέσα στην Τριπολιτσά, είπε ο Οσμάν Μπέης ο αφέντης της Τριπολιτσάς!

Μεμιάς Τούρκοι κι Αρβανίτες ξεχύθηκαν στα σοκκάκια να φέρουν σε τέλος την προσταγή του αφέντη τους. Κάμποσοι Έλληνες πέσανε απ'τα κουμπούρια των Τούρκων κι απ'τα χατζάρια των Αρβανιτάδων....Μπόρεσαν όμως μερικοί να ξεφύγουν .Κρύφτηκαν κείνο το βράδυ στο λόγγο της Αλωνίσταινας. Σκόρπισαν απ'όλες τις μεριές, άλλοι απ'εδώ και άλλοι απ'εκεί.

Ένα μπουλούκι μ'αρκετούς τραβήξανε για την Μεσσηνία.Είχαν βάλει στην μέση τα γυναικόπαιδα οι άντρες και τα προστάτευαν. Μαζί μ'αυτούς ήταν κι η καπετάνισσα η Ζαμπιά, με τα τρία της παιδιά. Η γυναίκα του καπετάν Κωνσταντή, πρωτοκλέφτη του Μωριά. Κείνος τότε βρισκόταν κατά την Κόρινθο. Μα η καπετάνισσα όλο κι'αργοπορούσε την φευγάλα της συντροφιάς. Ηταν ετοιμόγεννη, με την κοιλιά στο σαγόνι. Μ'όλο τούτο όμως ακολουθούσε όσο της ήταν μπορετό. Το μοναδικό άλογο που είχαν και καβαλούσε ο πεθερός της, παλιός κλέφτης, γέρος πια, ο καπετάν Γιάννης, πότε πότε ξεκαβαλούσε και έβαζε την νύφη του μα εκείνη δεν την βόλευε να σταθεί καβάλα και προτιμούσε να περπατάει. Την είχαν αρχίσει οι πόνοι..

Ήταν Δευτέρα της Λαμπρής. Πήρανε την πλαγιά στο Ραμαβούνι, στην παλιά Μεσσηνία. Μια πλαγιά γεμάτη θάμνους κι αγριάγκαθα. Οι πόνοι της Ζαμπιάς γίνανε αβάσταχτοι! Σταμάτησαν όλοι. Την ξάπλωσαν παράμερα κάτω απ'ένα δέντρο. Και σε λίγο η καπετάνισσα χάρισε στον καπετάν Κωνσταντή το τέταρτο αγόρι του και στην Ελλάδα τον λευτερωτή της! Αυτό που θα του δώσουν τ'όνομα Θεόδωρος, μα θα τον φωνάζουν χαιδευτικά Θοδωράκη!

-Αγόρι είναι καπετάνιε! Να σου ζήσει ο καινούργιος εγγονός! εύχονταν η ομήγυρις ...

Ο γεροκαπετάνιος κούνησε θλιμμένα το κεφάλι κι ύστερα μίλησε αργά.

-Κι αυτό το αγόρι θα παντρευτεί, θα κάνει έγγόνια και ξαγγόνια και λευτεριά το Γένος μας δε θα δεί!..

Και το μπουλούκι τράβηξε τον δρόμο του...

Στην ΜΑΝΗ, μέσα σ'ένα πύργο μεγάλωσε ο Θοδωράκης. Σαν έγινε έξη-εφτά χρονώ και καταλάβαινε άκουγε για την γενιά του όπου πάππου προς πάππου ήταν κλέφτες και πολεμούσαν τους Οθωμανούς.

Το επίθετό τους ήταν Τσεργίνηδες. Ένας απο τους προγόνους του, σε συμπλοκή με τους Τούρκους, λαβώθηκε στα πισινά κιήταν αδύνατο να κουνήσει απο ένα κοτρόνι που είχε για ταμπούρι. Κλέφτης και κοτρόνι απ'τα μακριά φαινόταν σα να ήταν ένα. Τον αντίκρυσε κάποιος Αρβανίτης και φωνάζει:

-Ορέ τι μπεθεκούρας είναι κείνος!
Δηλαδή τι κολοκοτρώνης είναι κείνος! το άκουσαν οι άλλοι και ξαναείπαν χορατεύοντας το κολοκοτρώνης. Απο τότε τους έμεινε το παρατσούκλι Κολοκοτρώνης για επίθετο και χάθηκε το Τσεργίνης. Οι Κολοκοτρωναίοι ήταν οι πιο δυνατοί και ανυπάκουοι κλέφτες του Μωριά!!!

Τον πατέρα του ο Θοδωράκης δεν τον έβλεπε παρά αραιά και που. Ο Καπετάν Κωνσταντής όλο τον καιρό πολεμούσε τους Τουρκαρβανίτες. Καιρό είχε να πατήσει στο σπιτικό του... Για τούτο ο Θοδωράκης δεν χόρταινε να τον βλέπει και να τον καμαρώνει. -Θεέ μου βοήθα να γίνω σαν τον πατέρα μου! προσευχόταν...

Ο Σερασκέρης Αλήμπεης ξεκίνησε το πόλεμο...θαρρούσε κανείς πως οι πύργοι θα ξεκολλήσουν συθέμελοι και θα σωριαστούν. Μα οι Έλληνες δεν τα χάσανε... κείνο τον καιρό ο Θοδωράκης ήταν δέκα χρονών. Ξεκολλημό δεν είχε απ'τους πολεμιστές. Και κείνοι για να τον ευχαριστήσουν του δίνανε και έριχνε με τα καριοφύλια τουςμέσα απο ις πολεμίστρες στον τοίχο. Στην τρίτη κιόλας τουφεκιά ο μικρός Θοδωράκης γκρέμισε νεκρό απ'τ'αλογό του ένα ντελή(ιππέα)!

Τάφεραν τα μαντάτα στον καπετάνιο:- To μάτωσε ο Θοδωράκης! καπετάνιε. Έκανε σεφτέ σ'ένα ντελή!

Υστερα ο Θοδωράκης σκότωσε άλλους τρεις Τούρκους. Δώδεκα μέρες κράτησε ο πόλεμος, οι πολιορκητές πολλοί, λίγοι οι κλεισμένοι.....σκοτώθηκαν εκεί τ'αδέλφια του καπετάν-Κωνσταντή ο Αποστόλης κι ο Γιώργης. Ο ίδιος ο καπετάνιος λαβώθηκε βαριά απο μια σπαθιά που του κατάφερε κάποιος Τούρκος. Αποτραβήχτηκε, για να γλυτώσει κρύφτηκε μέσα στον λόγγο. Όμως δεν τα κατάφερε, τον βρήκανε μερικοί Τούρκοι και δολερά τον αποτελείωσαν.

Οι Έλληνες απεφάσισαν έξοδο. Στην έξοδο αυτή χάθηκαν και τα τρία αδέλφια του Θοδωράκη. Ο ίδιος, η μάνα του και η αδελφή του σώθηκαν με τους άλλους. Η χήρα Ζαμπιά φρόντισε και βρήκε τα χαμένα παιδιά της, τον Γιάννη τον εξαγόρασε απο έναν Τούρκο, τον Χρήστο τον βρήκανε στην ύδρα και τον Νικόλα τον έσωσε ένας ναύτης Έλληνας. Δυο χρόνια έζησαν σαν πρόσφυγες μέσα στην φτώχια στην Μηλιά η ορφανεμένη οικογένεια του Κωνσταντή.
Κάποτε η μάνα με δάκρυα στα μάτια που θυμήθηκε τον άντρα της ρώτησε τα παιδιά της: Πότε θα μεγαλώσετε να κόψετε με το σπαθί σας τους άπιστους που σκότωσαν τον πατέρα σας;
-Εγώ σαν μεγαλώσω μάνα, θα σου φέρω εφτά Τούρκικα κεφάλια, αποκρίθηκε ο Χρήστος
-Εγώ μάνα θα σου φέρω εκατό και θ'ανάψουμε φωτιά να τα κάψουμε και να πηδήσουμε,λέει ο Γιάννης. Μονάχα ο Θοδωρής στέκει συλλογισμένος κι αμίλητος. Και αφού ανώφελα η μάνα του πρόσμενε και απ'αυτόν απόκριση τον ρωτάει
-Αμ εσύ Θοδωράκη;
-Εγώ μάνα δεν βάζω τούρκικα κεφάλια στο ταγάρι μου γιατί βρωμάνε. Θα τους διώξω τους Τούρκους απ'τον Μωριά για να γλυτώσουμε μια για πάντα! Τόπε και το έκανε...

Ήταν κάποια μέρα βροχερή . Ο Θοδωράκης το γαιδουράκι του το είχε πολυφορτωμένο ξύλα και όπως κατέβαινε σε ένα σοκκάκι της Τριπολιτσάς το ζωντανό γλίστρησε στο καλντερίμι και σωριάστηκε. Εκείνη την στιγμή έτυχε να περνά ένας Μπέης, με το πέσιμο του γαιδάρου πέταχτηκαν βρωμόνερα και πιτσίλισαν τον περαστικό μπέη, ο οποίος θυμωμένος γυρίζει και αστράφτει δυο χαστούκια στον Θοδωράκη. Ο Θοδωράκης τάχασε. Θόλωσαν τα μάτια του, έτριξε τα δόντια του μα δεν κινήθηκε! Μόνο βοήθησε το γαιδουράκι του ν'ανασηκωθεί μα αυτό όλο και γλιστρούσε και ξανάπεφτε, μα με τα πολλά στάθηκε στα πόδια του. Τότε ο Θοδωράκης κατάλαβε ότι ένας Φράγκος περιηγητής τον είχε βοηθήσει. Έπιασαν κουβέντα και ο Θοδωράκης κατάλαβε πως ήρθε για να δεί τα αρχαία μας. Ειρωνικά λοιπόν του είπε: Eσείς οι Φράγκοι νοιάζεστε μοναχά για τ'αρχαία, μα για τους ανθρώπους τίποτα για την κατάντια των Γραικών;
-Τους συμπονάμε, όπως τώρα πριν λίγο είδα που σε χτύπησε ο Τούρκος και πόνεσε η ψυχή μου...
-Φράγκε, οι Γραικοί δεν έχουν ανάγκη απο συμπόνια...άρματα και μπαρουτόβολα θέλουν..μας στέλνετε απ'αυτά και τότε σου υπόσχομαι πως τα χαστούκια που μου έδωσε πριν ο μπέης θάρθει μια μέρα που θατου τα επιστρέψω με τόκο σ'ολάκερο το ντοβλέτι της  Τουρκιάς!..
Ξαφνιάστηκε η μάνα του σαν τον είδε να γυρίζει στο χωριό με φορτωμένο το ζωντανό και στάζοντας απο την βροχή. Ο Θοδωράκης της τα ιστόρησε ένα προς ένα και αποφασιστικά της δήλωσε:
Πάει  πια μάνα! Αυτό ήταν το τελευταίο μου.Τώρα πήρα απόφαση έλεγα να περάσει λίγος καιρός να μεγαλώσω κάμποσο ακόμα, μα δεν γίνεται πια αλλιώς. Θα πιάσω το κλαρί.
Ήξερε η Ζαμπιά πως άμα έλεγε κάτι ο γιός της θα το έκανε...ανώφελη θα ήταν κάθε προσπάθειά της να του αλλάξει την γνώμη, ήταν η μοίρα της γενιάς αυτή!
Ο Θοδωράκης έστειλε παραγγελιά σε μερικά γνωστά παλληκάρια του πατέρα του, σε ξαδέλφια του και κείνα με μιας τρέξανε να τον ανταμώσουν. Δέχτηκαν όλοι να φτιάξουν τον κλέφτικο νταιφά, μαζί του κιο αδελφός του ο Γιάννης. Αρχηγός ο Θόδωρος, ο καπετάν Θοδωράκης τώρα πια!

Ίσαμε τριάντα νομάτοι συνάχτηκαν κάποια μέρα στο Λιποβίτσι το χωριό του πατέρα του και απο εκεί μπήκανε στην Αλωνίσταινα και Χαρυσοβίτσι. Ακούστηκε πια σ'όλη την Τριπολιτσά κι ύστερα σ'όλο τον Μωριά πως ο γιός του σχωρεμένου Κωνσταντή βγήκε στο βουνό και μπήκε στο ποδάρι του.
Χάρηκαν οι Ρωμιοί, μπήκανε σε έγνοια οι Τούρκοι και το κουβέντιασαν οι Αρβανίτες...
Οι μετρημένες πράξεις του Θοδωράκη, οι σοφές και σωστές γνώμες του, εντυπωσίασαν τους συντρόφους κλέφτες απο την πρώτη κιόλας μέρα.
-Τούτος δεν είναι νιος, είναι γέρος στο μυαλό είπε κάποιος στα παλληκάρια. Και του κόλλησε το "γέρος". Γίνηκε γνωστός ύστερα σ'όλο τον Μωριά, σ'όλους τους Γραικούς, μ'αυτό το παρατσούκλι. Και το Γέρος θα συνοδέψει για πάντα τον πολέμαρχο του Μωριά και μ'αυτό θα περάσει στην ΙΣΤΟΡΙΑ...

ΤΕΛΟΣ Α΄ ΜΕΡΟΥΣ