Το ...οικογενειακού Δικαίου Ινστιτούτο των Σαμαράδων

Σήμερα θα σας διηγηθώ περιληπτικά  την ιστορία μιας οικογενείας που ξεκινά με έναν Εθνικό Ευεργέτη.

Το όνομά του:ΕΜΜΑΝΟΥΗΛ  ΜΠΕΝΑΚΗΣ

Ο Εμμανουήλ Μπενάκης ήταν Έλληνας πολιτικός που ψηφίστηκε βουλευτής και έγινε υπουργός.

Γεννήθηκε το 1843 στην Ερμούπολη της Σύρου, όπου ο πατέρας του Αντώνιος Μπενάκης (1800-1867) είχε καταφύγει από τη Χίο ύστερα από τις σφαγές και την καταστροφή της. 

Μετά την αποφοίτησή του από το Γυμνάσιο της Ερμουπολέως, σπούδασε εμπορικά στην Αγγλία.

Το 1866 πήγε στην Αλεξάνδρεια και εργάσθηκε στην αρχή ως υπάλληλος και αργότερα ως διευθυντής των επιχειρήσεων εξαγωγής βάμβακος του Οίκου Χωρέμη. 

Η οικογένεια Εμμανουήλ Μπενάκη στην Αλεξάνδρεια, στις αρχές του 20ού αι. Στο κέντρο, καθιστοί, η Βιργινία και ο Εμμανουήλ. Μπροστά τους ο Αντώνης και η Πηνελόπη Δέλτα (καθιστοί). Oρθιος αριστερά, ο Αλέξανδρος και καθιστή δεξιά η Ελένη Κωνσταντινίδη, δεύτερη σύζυγος του Αντώνη Μπενάκη. Πίσω, σκυφτός, ο Μικές Σαλβάγος και όρθιοι οι Κώστας και Στέφανος Δέλτα (φωτ.: Συλλογή Aλέξανδρου K. Σαμαρά). 

Το 1870 νυμφεύθηκε τη Βιργινία, αδελφή του Ιωάννου Κ. Χωρέμη, και έγινε συνέταιρος στον Οίκο Χωρέμη - Μπενάκη. Απόκτησαν πέντε παιδιά: τον Αντώνιο, τον Αλέξανδρο, την Αλεξάνδρα, την Πηνελόπη (αργότερα Στεφάνου Δέλτα), και την Αργίνη.

Η μόνιμη εγκατάστασή του στο Στροφύλι της Κηφισιάς συμπίπτει χρονικά με την ανάληψη της διακυβερνήσεως της Ελλάδος από τον Ελευθέριο Βενιζέλο, του οποίου στάθηκε αφοσιωμένος φίλος και πολύτιμος συνεργάτης. 

Το 1910 εξελέγη βουλευτής Αττικοβοιωτίας. ΄Ηταν ο πρώτος υπουργός του νεοσύστατου Υπουργείου Γεωργίας, Εμπορίου, και Βιομηχανίας. 

Το 1914 οι Αθηναίοι τον εξέλεξαν Δήμαρχό τους. 

Το 1916, μέσα στη λαίλαπα των πολιτικών παθών, καταδιώχθηκε, κακοποιήθηκε, και φυλακίσθηκε από τους αντιβενιζελικούς. 

Το 1920 ακολούθησε το Βενιζέλο στην εξορία και εγκαταστάθηκε στη Νίκαια και, αργότερα, στο Παρίσι. Γύρισε στην Ελλάδα το 1924.

Το εθνικό, κοινωνικό, και φιλανθρωπικό του έργο είναι τεράστιο. Ο πλούτος του στάθηκε ευλογία για το ΄Εθνος και το συνάνθρωπο. Οι δωρεές του υπήρξαν πραγματικά ηγεμονικές και διατέθηκαν για ποικίλους σκοπούς, εθνικούς και κοινωνικούς. 

Ο άδικος χαμός δύο παιδιών στάθηκε αφορμή να ιδρύσει το 1926  το Μπενάκειο Παιδικό Άσυλο Κηφισιάς, όπως λεγόταν τότε. 

Σήμερα ονομάζεταιΜπενάκειο Παιδικό Ίδρυμα Κηφισιάς. Το ένα παιδί το κτύπησε αυτοκίνητο, το άλλο κατάπιε δηλητήριο. Οι γονείς τους εργάζονταν για να τα ζήσουν και κανείς δεν ήταν «εκεί» για να τα προσέχει. Όταν ο Μπενάκης πληροφορήθηκε τα τραγικά συμβάντα πρόσφερε ένα τμήμα του κτήματός του, κατέβαλε ένα ποσό και έκτισε στη Λεωφόρο Μαραθώνος (τη γωστή μας Λεωφόρο Κηφισίας) ένα ίδρυμα για τα παιδιά των εργαζομένων μητέρων. Από τότε το Μπενάκειο θα συνδεόταν άρρηκτα με την Κηφισιά.

Το Δεκέμβριο του 1926 ο Εμμανουήλ Μπενάκης ανακηρύσσεται επίτιμος δημότης Κηφισιάς.

Στις 8 Απριλίου 1927, με αφορμή τη θεμελίωση του Κολλεγίου Αθηνών και της Σχολής Νοσοκόμων του Ελληνικού Ερυθρού Σταυρού, ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας τον ανεκήρυξε Εθνικόν Ευεργέτην.

Πέθανε στις 20 Ιουνίου 1929 και κηδεύθηκε δημοσία δαπάνη. 

2012 Αθήνα

Μέσα στις πολλές δωρεές του ευεργέτη συμπεριλαμβάνεται και το Μπενάκειο Φυτοπαθολογικό Ινστιτούτο.(Τόχετε ξανακούσει?)

Αντικείμενό του, οι ασθένειες των φυτών. Πήρε επιδότηση-μαμούθ για κτίρια. (12.1 Εκατ. Ευρώ απο το πρόγραμμα ΕΣΠΑ όπως ισχυρίζεται σε ανακοίνωσή του και απασχολεί σχεδόν 100 άτομα στους χαλεπούς καιρούς που ζούμε, απολαμβάνοντας την πολυτέλεια ενός ετήσιου προυπολογισμού που αγγίζει τα 6 εκατομ. ευρώ!!!)

Την ζητούσε πέντε χρόνια και την απέκτησε μόλις ο Σαμαρά έγινε πρωθυπουργός...

Γιατί θα με ρωτήσετε: Eίναι πολύ απλό...αν σας εξηγήσω την συνέχεια της ιστορίας του Ινστιτούτου που προχωρά  παράλληλα με την οικογενειακή παράδοση του δωρητή.

Ήταν το 1923 όταν ο πρώην υπουργός Γεωργίας-Εμμανουήλ Μπενάκης ανέλαβε να ανεγείρει με δικές του δαπάνες ένα ερευνητικό Ινστιτούτο παροχής φυτοπαθολογικών υπηρεσιών. Το 1924 έγινε η θεμελίωση, το 1929 η ίδρυση και το 1931 τα εγκαίνια απο τον τότε πρωθυπουργό Ελευθέριο Βενιζέλο. Ενα χρόνο νωρίτερα και λόγω του θανάτου του Εμμαν. Μπενάκη(1929) οι εκ της διαθήκες κληρονόμοι του αποφάσισαν να το δωρίσουν στο Ελληνικό Δημόσιο.

Βεβαίως η οικογένεια παρέμεινε κυρίαρχη στην διαχείριση του Μπενάκειου Φυτοπαθολογικού Ινστιτούτου, όπως αποδεικνύεται και απο τα ονόματα της Διοικητικής του Επιτροπής.

Ο σημερινός πρόεδρος του ΜΦΙ, Αλέξανδρος Σαμαράς, με τον αδελφό του Αντώνη, είναι δισέγγονα του Εμμανουήλ Μπενάκη απο την κόρη του Πηνελόπη Δέλτα.(Εγγόνια της Πηνελόπης Δέλτα)

 Τρίτος εξάδελφος των Αντώνη και Αλέξανδρου είναι και ο Παύλος Γερουλάνος, πρώην υπουργός του ΠΑΣΟΚ, πρωτοπαλλίκαρο του Γιωργάκη και αναπληρωματικό μέλος της Διοικητικής Επιτροπής του ΜΦΙ.

Το Ινστιτούτο λειτουργεί ως άμεσος συνεργάτης, όπως επισήμως τονίζεται, του Υπουργείου Αγροτικής Ανάπτυξης και Τροφίμων, ενώ σύμφωνα με όσα διαβάζουμε στον ιστότοπό του η ερευνητική του δραστηριότητα προσδιορίζεται απο τις ανάγκες της ελληνικής γεωργίας και τα προς αντιμετώπιση προβλήματά της.

Δεν ξέρουμε πόσο ικανοποιημένοι απο το έργο τους είναι το ΜΦΙ, αλλά θα απλά θα πρέπει να επισημάνω ότι τα προβλήματα της γεωργίας  στην Ελλάδα όχι μόνο δεν έχουν λυθεί τα τελευταία χρόνια, αλλά  μάλλον έχουν επιδυνωθεί...

Μερικές ακόμα πληροφορίες για τον άγνωστο, στο πλατύ κοινό, αδελφό του πρωθυπουργού Αλέξανδρου Σαμαρά.

 Ο κ. Σαμαράς αποφοίτησε απο το Κολλέγιο Αθηνών(της οικογενείας Μπενάκη, όπως αναφέραμε και στην αρχή)το 1967 και συνέχισε τις σπουδές του στο AMHERST COLLEGE(όπως και ο Γιωργάκης και ο Αντωνάκης) και στο HARVARD UNIVERSITY GRADUATE SCHOLL OF DESIGN. Στα πρώτα του επαγγελματικά βήματα συνεργάστηκε με αρχιτεκτονικά γραφεία στις ΗΠΑ, στην Βρετανία και στην Ελλάδα στις αρχές του '70.

Το 1976 ίδρυσε το δικό του γραφείο και σύμφωνα με την ιστοσελίδα του ειδικεύεται στο σχεδιασμό μεζονετών, πισινών και επιβλητικών κτιρίων...για έχοντες και κατέχοντες βεβαίως-βεβαίως! (Δημητράκη...μην ετοιμάζεσαι να τον φωνάξεις στην Άνδρο να σου χτίσει την πισίνα)

Μεταξύ άλλων, ο κ. Αλ. Σαμαράς υπήρξε ειδικός σύμβουλος της Γραμματείας του Εθνικού  Συμβουλίου Χωροταξίας και Περιβάλλοντος, σύμβουλος της Ελληνικής Αντιπροσωπείας στον ΟΗΕ κατά την Α ΄Σύνοδο της Επιτροπής Ανθρωπίνων Οικισμών και μέλος της Εκτελεστικής Επιτροπής του Οργανισμού Ρυθμιστικού Σχεδίου και Περιβάλλοντος Αθήνας . Σε όλα μέσα δηλαδή...

Στους σημαντικούς σταθμούς της καριέρας του περιλαμβάνεται η συμμετοχή του στο Δ.Σ.  του Σωματείου " Ελληνοαμερικανικόν Εκπαιδευτικόν Ιδρυμα"(Κολέγια Αθηνών και Ψυχικού), όπου διετέλεσε πρόεδρος απο τον Ιανουάριο του 2006 ως πρόσφατα. Βέβαια κατά την διάρκεια της εκεί θητείας του είχε ξεσπάσει ένας ιδιότυπος πόλεμος μεταξύ των γονιών των σπουδαστών και της Διοίκησης. Αφορμή αποτέλεσαν οι κατηγορίες ορισμένων για κατρακύλα του Κολεγίου Αθηνών και διαρκή υποβάθμιση των σπουδών που προσφέρει.

Στα γκρίζα σημεία εκείνης της περιόδου συγκαταλέγεται βεβαίως το Μεγάλο ΣΚΑΝΔΑΛΟ με τα θέματα των εξετάσεων για τα αμερικανικά πανεπιστήμια(το γνωστό ΙB-Μπακαλορεά) που περιέργως διεέρρευσαν σε συγκεκριμένη ομάδα γόνων βαθύπλουτων οικογενειών!!!

ΠΙΟ ΓΡΗΓΟΡΑ-ΠΙΟ ΨΗΛΑ-ΠΙΟ ΔΥΝΑΤΑ!!!

Οι 30οι Ολυμπιακοί αγώνες πλέον άρχισαν χθες βράδυ στις 11.00 μμ. με μια ανιαρή, βαρετή τελετή έναρξης που στιγματίστηκε απο το κουφετί συνολάκι της ξινής Βασίλισσάς τους...

Δεν είναι δυνατόν λοιπόν να σας αφήσω μόνο με την ξινίλα της και τον ύπνο που έπιασε τον υπέροχο Μr Bean(η μοναδική ευχάριστη νότα της τελετής). Ομολογώ πως και εμένα μ'αγκάλιασε ο Μορφέας για κανένα δεκάλεπτο παρακολουθώντας το πανδαιμόνιο που γινόταν μέσα στο στάδιο από το πλήθος των εθελοντών ηθοποιών που έμπαιναν και έβγαιναν και  άκρη δεν έβρισκες!!!
Εγώ σήμερα, επ'αφορμή των ΟλυμπιακώνΑγώνων στο Λονδίνο, θα σας μιλήσω για τους Αρχαίους Αγώνες  στην Ολυμπία και για πράγματα που ίσως να μην έχετε ακούσει ποτέ άλλοτε.

Κάθε τέταρτο Καλοκαίρι , λοιπόν, και πάντα την ίδια ημερομηνία στις 11 Ιουλίου, τελείωνε μια Ολυμπιάδα και άρχιζε η καινούργια... Λίγους μήνες πριν άρχιζε ο πυρετός της προετοιμασίας των Ολυμπιακών αγώνων. Οι Σπονδοφόροι, δηλαδή οι κήρυκες που έστελνε η Ηλεία σε κάθε Ελληνική γωνιά, για να κυρήξουν την εκεχειρία, ξεκινούσαν. Ειδοποιούσαν τους Έλληνες ότι πλησίαζε η καινούργια Ολυμπιάδα και απο την στιγμή εκείνη άρχιζε η εκεχειρία! Οι πόλεμοι σταματούσαν αμέσως.
Οι αθλητές, οι θεατές των αγώνων και οι επίσημοι απεσταλμένοι κάθε χώρας, οι ονομάζονταν ΘΕΩΡΟΙ, έπρεπε να ταξιδέψουν με ασφάλεια για να φθάσουν στην Ολυμπία και για να γυρίσουν πάλι στην χώρα τους. Δεν τους ενοχλούσε κανείς σ'αυτό το ιερό ταξίδι έστω κι'αν περνούσαν μέσα απο μια εχθρική χώρα. Επίσης στις μέρς της μεγάλης γιορτής απαγορεύονταν να πατήσει κάποιος το έδαφος της Ηλείας οπλισμένος.
Με το πέρασμα λοιπόν των Σπονδοφόρων απο κάθε χώρα, άρχιζε ο πυρετός της ετοιμασίας και της προσμονής των αγώνων! Πρώτοι-πρώτοι ξεκινούσαν για την Ολυμπία οι αθλητές, οι γυμναστές τους και οι γονείς τους!
Οι αθλητές έπρεπε απαραίτητα να βρίσκονται ένα μήνα πριν στην Ολυμπία για να προσαρμοστούν στο κλίμα και να πραγματοποιήσουν τις απαραίτητες προπονήσεις.
Τον πρώτο καιρό έπαιρναν μέρος μόνο οι κάτοικοι της Πίσας και της Ηλείας. Αργότερα επιτρεπόταν σε κάθε Έλληνα αθλητή να παίρνει μέρος και απαγορεύονταν στους ξένους και ιδιαίτερα στους βαρβάρους και τους δούλους. Οι αθλητές έπρεπε να έχουν γονείς Έλληνες και να μην έχουν καταδικαστεί ποτέ για οποιαδήποτε πράξη! Συνήθως οι αθλητές ήταν παιδιά πλουσίων και ονομαστών οικογενειών, γιατί αυτοί είχαν τον τρόπο να πληρώνουν γυμναστές και να γυμνάζονται!
΄Οταν όμως οι Ρωμαίοι κατέκτησαν την Ελλάδα, άλλαξαν οι κανονισμοί.
Επιτρεπόταν και σε αυτούς να παίρνουν μέρος , γιατί είχαν κοινή καταγωγή με τους Έλληνες...
Ο ίδιος ο Νέρωνας έλαβε μέρος στους αγώνες, κερδίζοντας μάλιστα πολλές νίκες, αφού βέβαια προηγουμένως πλήρωσε τους αντιπάλους του να χάσουν!!!(χαχαχα σας θυμίζει τίποτα αυτό?)
 Για να κερδίσει μάλιστα περισσότερες νίκες, περιέλαβε στους αγώνες και διαγωνισμούς τραγωδών και μουσικών τους οποίους φυσικά με τον ίδιο τρόπο κέρδισε κι'αυτούς!
΄Οπως σας είπα και παραπάνω οι αθλητές όφειλαν να βρίσκονται οπωσδήποτε στην Ολυμπία ένα μήνα πριν. Αν αργούσαν να έλθουν, δεν τους επιτρεπόταν να πάρουν μέρος στους αγώνες...
Σε μια Ολυμπιάδα λοιπόν, άργησαν να έρθουν οι πυγμάχοι και αποκλείστηκαν όλοι τους.

 Ένας απ'αυτούς ήταν και κάποιος Απολλώνιος απο την Αίγυπτο, που είχε το παρατσούκλι Ράντης.
Αυτός ο Ράντης λοιπόν, δικαιολογήθηκε στους Ελλανοδίκες πως άργησε να έλθει γιατί καθυστέρησαν το πλοίο του οι αντίθετοι άνεμοι των Κυκλάδων...(γνωστά τα μελτέμια στις Κυκλάδες απο τόοοοοοτε!) Οι Ελλανοδίκες ήταν έτοιμοι να του επιτρέψουν ν'αγωνιστεί με τον μοναδικό αντίπαλο του τον Ηρακλείδη που καταγόταν και αυτός απο την Αίγυπτο.
 Ο Ηρακλείδης όμως απέδειξε ότι ο Ράντης έλεγε ψέμματα,και τότε οι Ελλανοδίκες απέκλεισαν τον Ράντη για το ψέμμα του και όχι για τον "ρατσισμό" του  όπως κάνουν τάχα μου σήμερα, και ανεκήρυξαν Ολυμπιονίκη χωρίς αγώνα τον Ηρακλείδη.
 Ο Ράντης εξαγριωμένος, πέρασε τους ιμάντες της πυγμαχίας στα χέρια του(κάτι σαν τα σημερινά πυγμαχικά γάντια) και όρμησε να χτυπήσει τον αντίπαλό του. Οπως μας είπε όμως ο Παυσανίας, αυτή του η βλακεία του στοίχισε πολύ ακριβά. Τον περιποιήθηκαν καταλλήλως οι ραβδούχοι!!!
Οι Ελλανοδίκες ήταν οι άρχοντες των αγώνων. Παρακολουθούσαν με προσοχή την διεξαγωγή τους ώστε να γίνονται με όλους τους κανόνες και στο τέλος ανακήρυσσαν τους νικητές. Στην αρχή υπήρχε μόνο ένας Ελλανοδίκης, ο Βασιλιάς της Πίσας ή της Ηλείας. Αργότερα έγιναν δύο, μετά εννέα. ένα διάστημα 12 και απο την 103η Ολυμπιάδα ως το τέλος δέκα! Ησαν ισόβιοι  ανήκαν στην τάξη των ευγενών και αργότερα τους διάλεγαν με κλήρο, ανάμεσα στους πολίτες της Ηλείας.
Είχαν βοηθούς τους αφέτες, τους αλυτάρχες , τους κριτές και τους ραβδούχους.
Αυτοί οι τελευταίοι κρατούσαν μαστίγια ή ραβδιά για να επιβάλλουν πολλές φορές την τάξη και την πειθαρχία στους θεατές που ατακτούσαν αλλά και στους αθλητές.
Αν οι Ελλανοδίκες έκαναν λάθη, μπορούσαν οι αθλητές να τους αναφέρουν στην Ολυμπιακή επιτροπή, όπου τους δίκαζαν. Αν είχαν πράγματι κάνει λάθος, τους καταδίκαζαν , αλλά δεν επαναλαμβανόταν ο αγώνας, ούτε ακυρωνόταν ο νικητής! Δηλαδή η απόφαση των Ελλανοδικών ήταν τελεσίδικη.
Η πρώτη μέρα άρχιζε με θυσίες απο τους αθλητές , τους γονείς τους και τους γυμναστές τους.Ήταν σαν την σύγχρονη  τελετή έναρξης.  Οι πιο πολλές θυσίες γίνονταν απο τους αθλητές των αρματοδρομιών γιατί τα αγωνίσματα αυτά ήταν δύσκολα και πολύ επικίνδυνα.
Μετά τις θυσίες στο στάδιο άρχιζε ο διαγωνισμός των κηρύκων και σαλπιγκτών.
Πριν αρχίσει κάθε αγώνισμα , ένας σαλπιγκτής έδινε το σύνθημα με την σάλπιγγα. Ακολουθούσε ο κήρυκας , ο οποίος φώναζε τα ονόματα των αθλητών και στο τέλος των αγώνων διαλαλούσε το όνομα του νικητή, το όνομα του πατέρα του, και εκείνο της πόλης του. Έπρεπε λοιπόν, να διαλέγουν τον πιο ικανό σαλπιγκτή και κήρυκα, ώστε ν'ακούγονται δυνατά και μακριά τα σαλπίσματα και οι φωνές. Οι δύο κερδισμένοι του διαγωνισμού , ονομάζονταν Ολυμπιονίκες. Κέρδιζαν δηλαδή Ολυμπιακή νίκη , όπως οι αθλητές. Ονομαστός ΄για τις πολλές νίκες του στην σάλπιγγα ήταν ο Ηρόδωρος απο τα Μέγαρα!

Η δεύτερη μέρα των Ολυμπιακών αγώνων ήταν η πιο μεγάλη, η πιο όμορφη για τους επισκέπτες της Ολυμπίας, γιατί γινόταν ο κλασσικός δρόμος του σταδίου απο τον νικήτή του οποίου θα έπαιρνε το όνομά της η Ολυμπιάδα καθώς και οι υπόλοιποι αγώνες δρόμου των ανδρών.
Απο την Κρυπτή, άρχιζαν με την ανατολή του ήλιου, να μπαίνουν πρώτοι οι Ελλανοδίκες, στην σειρά, με αργό επίσημο βήμα φορώντας μακρείς πορφυρούς χιτώνες και κρατώντας κλαδιά απο φοίνικες.
Ακολουθούσαν οι αθλητές ολόγυμνοι και έκλειναν την πομπή οι κριτές, οι αλυτάρχες και οι ραβδούχοι. Ο κόσμος χειροκροτούσε έξαλλος...!

Την τρίτη μέρα ακολουθούσε ένα σύνθετο και πολύ θεαματικό και γεμάτο συγκινήσεις αγώνισμα το πένταθλον! Κάθε αθλητής έπρεπε να κάνει πέντε αγωνίσματα και κείνος που θα είχε την καλύτερη επίδοση ήταν και ο νικητής! Τα αγωνίσματα του πεντάθλου ήταν:o δρόμος τους σταδίου, το άλμα, το ακόντιο, ο δίσκος και η πάλη. Ο μύθος λέει πως το πένταθλο το ανακάλυψε ο Ιάσωνας κατά το διάστημα της Αργοναυτικής εκστρατείας.

Την τέταρτη μέρα των αγώνων είχαν την σειρά τους τα αγωνίσματα της πάλης της πυγμαχίας και του παγκράτιου. Το παγκράτιο ήταν συνδυασμός πάλης-πυγμαχίας στο οποίο επιτρεπόταν όλες οι λαβές και όλα τα χτυπήματα, σε οποιαδήποτε θέση και αν βρίσκονταν οι αντίπαλοι, είτε όρθιοι, είτε στο έδαφος. Απαγορεύονταν μόνο να χρησιμοποιούν τα δόντια και τα νύχια τους και προπαντός δεν επιτρεπόταν να πειράζουν τα μάτια των αντιπάλων τους. Ολα τα υπόλοιπα επιτρέπονταν. Ήταν ένα σκληρό και άγριο άθλημα και λένε πως το εφηύρε ο Θησέας, γιατί με το παγκράτιο νίκησε τον Μινώταυρο.
Ονομαστός έχει μείνει στην ιστορία ο Αρριχίωνας απο την Φυγαλεία. Ο αντίπαλός του του είχε κάνει μια επικίνδυνη λαβή στον λαιμό και κόντευε να τον πνίξει. Συγκεντρώνοντας τις τελευταίες του δυνάμεις , έστριψε το πέλμα του αντιπάλου του και το εξάρθρωσε. Μέσα σε φοβερούς πόνους ο αντίπαλος του τέντωσε το δείκτη του χεριού του για να δείξει ότι δεχόταν την ήττα του. Την ίδια στιγμή ξεψυχούσε και ο Αρριχίωνας. Αλλά έστω και νεκρό, οι Ελλανοδίκες τον ανακήρυξαν Ολυμπιονίκη μια και ο αντίπαλός του είχε υποχωρήσει...
Την Πέμπτη μέρα το στάδιο γέμιζε απο παιδιά ορισμένης βέβαια ηλικίας, τα οποία έπαιρναν μέρος στο τρέξιμο ενός σταδίου, την πάλη και την πυγμαχία.
Οταν τελείωναν τα παιδιά ακολουθούσε το αγώνισμα του οπλίτη , στο οποίο οι αθλητές έτρεχαν φορώντας το κράνος και κρατώντας ασπίδα όπως ο Ευκλής που έτρεξε απο τον Μαραθώνα στην Αθήνα για να αναγγείλει την νίκη τους εναντίον των Περσών και αφού είπε το Νενικήκαμεν έπεσε κάτω νεκρός.

Η έκτη ήταν η μεγάλη μέρα για τους θεατές! Γίνονταν οι ιππικοί αγώνες, που προσέφεραν συναρπαστικό θέαμα και πολλές συγκινήσεις. Ήταν αγώνες δύσκολοι αλλά και δραματικοί.
Προστάτης των ιππικών αγώνων ήταν ο Ποσειδώνας. Χωρίζονταν σε δύο κατηγορίες: Στους ιππικούς όπου τα άλογα έτρεχαν με τους αναβάτες τους και στις αρματοδρομίες, οι οποίες προκαλούσαν και το μεγαλύτερο ενδιαφέρον.  Στις αρματοδρομίες υπήρχαν τα παρακάτω αγωνίσματα: To Tέθριππο, δηλαδή άρμα που το έσερναν τέσσερα άλογα, η Συνωρίδα αλόγων, άρμα που το έσερναν δύο αλογα, το Τέθριππο πόλων, άρμα που το έσερναν 4 νεαρά άλογα, η Συνωρίδα πόλων, άρμα που το έσερναν δύο νεαρά άλογα και για λίγο διάστημα υπήρχε και το αγώνισμα της Απήνης, άρμα που το έσερναν δύο μουλάρια.
Την έβδομη και τελευταία μέρα δεν γίνονταν πια αγώνες.( Είχαν την τελετή λήξης των αγώνων)
 Οι νικητές των αγωνισμάτων , οι Ελλανοδίκες με τους βοηθούς τους, οι επίσημοι της Ηλείας, και οι Θεωροί, σχημάτιζαν μια επιβλητική πομπή και έμπαιναν στο ιερό Άλσος, ανάμεσα στις επευφημίες του κόσμου.
Σταματούσαν μπροστά  στο μεγάλο βωμό του Δία και προσέφεραν θυσίες για να τον ευχαριστήσουν.
Οι Ολυμπιονίκες ήταν στεφανωμένοι με τους κότινους και κρατούσαν κλαδιά απο φοίνικες.
Το βράδυ στο Πρυτανείο παρακάθονταν σε μεγάλο τιμητικό συμπόσιο και την όγδοη μέρα ενώ οι Ελλανοδίκες έγραφαν τα ονόματά τους στο βιβλίο των Ολυμπιακών Αγώνων, έφευγαν για τις ιδιαίτερες πατρίδες τους....


 Και για να θυμηθούμε λίγο την δική μας τελετή έναρξης.
΄Οταν οι Ολυμπιακοί αγώνες επέστρεψαν στην πατρίδα τους το 2004

Στα γαλανά σου τα νερά...πάρε με!

Σε νερά που μόνο η Θεά της Μεσογείου,

                                Θεά της θάλασσας

                 που απλώνεται και κατοικεί από τον Εύξεινο ως τις Πύλες του Ατλαντικού φτάσαμε...

                                            Πολύχρυσο, ευπλόκαμο, αιδοίη, χρυσοστέφανη,

                         κατοικεί σε θαλασσινές σπήλιές μέσα στα βράχια που τα τρώει η αρμύρα,

                                μαζί με τον Πρωτέα και τις κόρες του.

                         Εκεί που το κύμα ξεσπάει την ορμή του στις ακτές και στα λιμάνια .

Εκεί που περιφερόμενη στο αφρό που την γέννησε, λύνει κάθε τόσο τον την ζώνη της και αφήνει το

                            πέπλο της να κυλήσει σαν ίμερος που δαμάζει τις φυλές των θνητών...

          Εκεί που τον καυμό της τον κάνει ξωκλήσσι  και καμπαναριό, χαρίζοντας την ελπίδα στις

                                      ναυαγισμένες ψυχές.

                                             Εκεί που το μπλε και το πράσινο

              παντρεύονται και μας καλούν να βουτήξουμε την ψυχή μας στην θαλασσινή αύρα ...

                                      Εκεί που ο Έρωτας παίρνει την μορφή του Αγίου 

και με την πεινασμένη φτώχεια του κλέβει την μεθυσμένη ευμάρεια, γίνοντας  εραστής της γαλάζιας 

                                                                  Απεραντοσύνης! 

Εκεί που τα ξημερώματα πετούν το μολύβι του ουρανού και μεταμορφώνονται σε βαθυγάλανη 

επιφάνεια του πρώτου πρωινού με την συνοδεία του θρηνητικού γκαρίσματος ενός  

                                           συμπαθητικού ράθυμου γαιδάρου...

                         ο οποίος θορυβούσε αποχαιρετώντας την αρμονία των αστερισμών.

Εκεί που η ζεστή άμμος γίνεται ερωτικό χάδι στο κορμί και φτάνει ν'αγγίξει τον νου, εκεί που που το πόδι

χώνεται βαθειά στα σωθικά της και νοιώθει πως ξεθάβει την ιστορία του Λαού μας, την αλήθεια της ύπαρξής του, αυτό που λέμε "αίσθηση Ελληνική"!

Εκεί που τα λαλάρια ζωντανεύουν, αργοσαλεύουν και σου σιγοτραγουδούν την ανάσα του 

                                                         Αιγιοπελαγίτικου ορίζοντα!

                     Εκεί που τα Αλμυρίκια γίνονται θεία αγκάλη  στην απροστάτευτη γύμνια μας

Εκεί που αρκεί μόνο το ταγάρι με την πετσέτα, η παρέα των σελίδων του βιβλίου και  η απόλαυση  ενός ελληνικού μοναδικού φραπόγαλου..

Εκεί που τα ψαροκάικα δένουν για να ξεκουραστούν και να διηγηθούν τις ιστορίες τους  για πελώρια 

                            καλαμάρια, χταπόδια, χελώνες , ιππόκαμπους και γοργόνες...
             

Εκεί που τα παγκάκια γίνονται μπλε καναπέδες και βαθυγάλαζα τραπεζάκια βαστάζοι  για τα δίχτυα των ψαράδων...

                       Εκεί που η ψυχή ανανεώνεται αναθαρρεύει και ονειρεύεται  Θιακίσιες ρότες...

                            Εκεί βρεθήκαμε για λίγες μέρες και φουσκώσαμε απο ΕΛΛΑΔΑ! 

Οι φωτό απο τον Άγιο Στέφανο  και την Ανωμερίτισσα της Άνω Σύρας.