ΜΙΑ ΕΠΕΤΕΙΟΣ ....ΜΕ ΠΟΛΛΕΣ ΑΝΑΜΝΗΣΕΙΣ

 Η σημερινή μέρα για μένα φέρνει κάθε χρόνο, πολλές αναμνήσεις!
Αναμνήσεις που ταξιδεύουν 35 ολόκληρα χρόνια πίσω, στο παρελθόν μου..
Απο το μπαλκόνι του πατρικού σπιτιού, που βρισκόταν στους πρόποδες των Τουρκοβουνίων, έβλεπα το φως απ' τις φωτιές που μάχονταν τα δακρυγόνα,  ν'ανεβαίνει ψηλά και να φωτίζει ολόκληρη την περιοχή του Πολυτεχνείου! ΄Θολός κορεσμένος αποπνικτικός ο αέρας, έφτανε μέχρι το μπαλκόνι μου. 
 Οι ριπές των πολυβόλων σε συχνές χρονικές περιόδους έρχονταν να συμπληρώσουν την εικόνα του φόβου και της ανασφάλειας που διαχέονταν σαν κύκλοι καπνού στην ατμόσφαιρα! 
  -  "Χτυπούν τα παιδιά μας!!!" χαμηλόφωνα άκουγες την φράση απο τα φοβισμένα χείλη των μεγάλων!
- "Κατεβαίνουν τα τανκς και πλησιάζουν την Ομόνοια"  οι πληροφορίες  έρχονταν ως φήμες, ως απειλή, για όλους μας, διαδίδονταν σαν κακός οιωνός  και έσφιγγαν περισσότερο τις καρδιές μας!

Όλοι συγκεντρωμένοι στα σπίτια, οι γονείς που είχαν μεγαλύτερα σε ηλικία  παιδιά, ανήσυχοι και τρομοκρατημένοι, απαγόρευαν την οποιαδήποτε έξοδό τους απο το σπίτι.  
Προέκταση των αυτιών μας  τα ραδιόφωνα συντονισμένα  στον σταθμό του Πολυτεχνείου, "στο σταθμό των ελεύθερων αγωνιζόμενων φοιτητών, των ελεύθερων αγωνιζόμενων Ελλήνων"
Η παλλομένη φωνή του Δημήτρη και της Μαρίας να καλούν την βοήθεια του λαού της Αθήνας, γροθιά στο στομάχι...
Η ηλικία μου μικρή ακόμα δεν επέτρεπε καμμιά συμμετοχή στο αγωνιστικό κάλεσμα, παρά μόνο την νοητή συμπαράστασή μου στα μεγαλύτερα παιδιά που αγωνίζονταν για όλα εκείνα που ένιωθα ότι "τάσκιαζε η φοβέρα και τα πλάκωνε η σκλαβιά" αλλά που το παιδικό μυαλό ακόμα δεν ξεκαθάριζε ακριβώς ...και δεν μπορούσε ν'εκφράσει.
17 του Νοέμβρη 1973: Μια νύχτα που  έμελλε να μη ξεχαστεί ποτέ στο μέλλον, μια νύχτα που η τότε Ελληνική Νεολαία  έδωσε την κορυφαία στιγμή του αγώνα της εναντίον της επτάχρονης χουντικής τυραννίας. Μια νύχτα που στην μνήμη μου έμεινε αξημέρωτη...

Το τραίνο  προχωρά και διανύει άλλα έντεκα χρόνια... σταθμεύει πάλι στις:

17 του Νοέμβρη 1984: Mια νύχτα που πάλι  έμελε να  ξενυχτίσω! Αυτή την φορά όχι με φόβο στην καρδιά!
Ήταν η νύχτα που μ'ήθελε ντυμένη στα λευκά, ν'ανεβαίνω κάμποσα σκαλοπάτια μιας εκκλησίας του Π.Ψυχικού για να συναντήσω "το αγόρι μου"!  Είχαμε δώσει ραντεβού ζωής!
Ένα ραντεβού, που 25 χρόνια τώρα, δεν έχει τελειώσει...
ΕΊΚΟΣΙ ΠΕΝΤΕ χρόνια γεμάτα χαρές, αγωνίες, δυσκολίες-πολλές δυσκολίες, επιτυχίες, αποτυχίες, καβγάδες, γέλια!!! με   δυό παιδιά που πια έγιναν άντρες!


Μεγάλωσα, μεγάλωσα μαζί σου! Νομίζω ότι είμαστε δίδυμοι!
Βαριά τα χρόνια στους ώμους, μου πήραν την νιότη, αλλά γυρίζω στον καθρέπτη κοιτάζω το ανελέητο λευκό περίγραμμα της ρίζας των μαλλιών μου, που αντιστέκεται αυθάδικα στα χρωμοβαφές της loreal, και διακρίνω το πρόσωπό σου να με κοιτά, όπως τότε στην εκκλησία του Αη-Δημήτρη την νύχτα της 17 του Νοέμβρη! Είμαστε ακόμα μ α ζ ί  και αυτό όσο κι' άν σε παραξενεύει ή δεν τόχεις ακούσει ποτέ να στο λέω με ησυχάζει, με ανακουφίζει, με κάνει χαρούμενη!!!



Αυτό το τραγούδι με χόρεψε 13 χρονών, το αγόρι... που σας έλεγα σ'ένα πάρτυ του μεγαλύτερου αδελφού (τότε γίνονταν πολλά  στην Αθήνα ) και έτσι ξεκίνησε η ιστορία των είκοσι πέντε χρόνων που σας διηγήθηκα.