bilsot - AMATEUR PHOTOGRAPHER - ...Λείπει μια Καρυάτιδα! Μα εμείς θα την φέρουμε πίσω!

Τρίτη 17 Νοεμβρίου 2009

ΜΙΑ ΕΠΕΤΕΙΟΣ ....ΜΕ ΠΟΛΛΕΣ ΑΝΑΜΝΗΣΕΙΣ

 Η σημερινή μέρα για μένα φέρνει κάθε χρόνο, πολλές αναμνήσεις!
Αναμνήσεις που ταξιδεύουν 35 ολόκληρα χρόνια πίσω, στο παρελθόν μου..
Απο το μπαλκόνι του πατρικού σπιτιού, που βρισκόταν στους πρόποδες των Τουρκοβουνίων, έβλεπα το φως απ' τις φωτιές που μάχονταν τα δακρυγόνα,  ν'ανεβαίνει ψηλά και να φωτίζει ολόκληρη την περιοχή του Πολυτεχνείου! ΄Θολός κορεσμένος αποπνικτικός ο αέρας, έφτανε μέχρι το μπαλκόνι μου. 
 Οι ριπές των πολυβόλων σε συχνές χρονικές περιόδους έρχονταν να συμπληρώσουν την εικόνα του φόβου και της ανασφάλειας που διαχέονταν σαν κύκλοι καπνού στην ατμόσφαιρα! 
  -  "Χτυπούν τα παιδιά μας!!!" χαμηλόφωνα άκουγες την φράση απο τα φοβισμένα χείλη των μεγάλων!
- "Κατεβαίνουν τα τανκς και πλησιάζουν την Ομόνοια"  οι πληροφορίες  έρχονταν ως φήμες, ως απειλή, για όλους μας, διαδίδονταν σαν κακός οιωνός  και έσφιγγαν περισσότερο τις καρδιές μας!

Όλοι συγκεντρωμένοι στα σπίτια, οι γονείς που είχαν μεγαλύτερα σε ηλικία  παιδιά, ανήσυχοι και τρομοκρατημένοι, απαγόρευαν την οποιαδήποτε έξοδό τους απο το σπίτι.  
Προέκταση των αυτιών μας  τα ραδιόφωνα συντονισμένα  στον σταθμό του Πολυτεχνείου, "στο σταθμό των ελεύθερων αγωνιζόμενων φοιτητών, των ελεύθερων αγωνιζόμενων Ελλήνων"
Η παλλομένη φωνή του Δημήτρη και της Μαρίας να καλούν την βοήθεια του λαού της Αθήνας, γροθιά στο στομάχι...
Η ηλικία μου μικρή ακόμα δεν επέτρεπε καμμιά συμμετοχή στο αγωνιστικό κάλεσμα, παρά μόνο την νοητή συμπαράστασή μου στα μεγαλύτερα παιδιά που αγωνίζονταν για όλα εκείνα που ένιωθα ότι "τάσκιαζε η φοβέρα και τα πλάκωνε η σκλαβιά" αλλά που το παιδικό μυαλό ακόμα δεν ξεκαθάριζε ακριβώς ...και δεν μπορούσε ν'εκφράσει.
17 του Νοέμβρη 1973: Μια νύχτα που  έμελλε να μη ξεχαστεί ποτέ στο μέλλον, μια νύχτα που η τότε Ελληνική Νεολαία  έδωσε την κορυφαία στιγμή του αγώνα της εναντίον της επτάχρονης χουντικής τυραννίας. Μια νύχτα που στην μνήμη μου έμεινε αξημέρωτη...

Το τραίνο  προχωρά και διανύει άλλα έντεκα χρόνια... σταθμεύει πάλι στις:

17 του Νοέμβρη 1984: Mια νύχτα που πάλι  έμελε να  ξενυχτίσω! Αυτή την φορά όχι με φόβο στην καρδιά!
Ήταν η νύχτα που μ'ήθελε ντυμένη στα λευκά, ν'ανεβαίνω κάμποσα σκαλοπάτια μιας εκκλησίας του Π.Ψυχικού για να συναντήσω "το αγόρι μου"!  Είχαμε δώσει ραντεβού ζωής!
Ένα ραντεβού, που 25 χρόνια τώρα, δεν έχει τελειώσει...
ΕΊΚΟΣΙ ΠΕΝΤΕ χρόνια γεμάτα χαρές, αγωνίες, δυσκολίες-πολλές δυσκολίες, επιτυχίες, αποτυχίες, καβγάδες, γέλια!!! με   δυό παιδιά που πια έγιναν άντρες!


Μεγάλωσα, μεγάλωσα μαζί σου! Νομίζω ότι είμαστε δίδυμοι!
Βαριά τα χρόνια στους ώμους, μου πήραν την νιότη, αλλά γυρίζω στον καθρέπτη κοιτάζω το ανελέητο λευκό περίγραμμα της ρίζας των μαλλιών μου, που αντιστέκεται αυθάδικα στα χρωμοβαφές της loreal, και διακρίνω το πρόσωπό σου να με κοιτά, όπως τότε στην εκκλησία του Αη-Δημήτρη την νύχτα της 17 του Νοέμβρη! Είμαστε ακόμα μ α ζ ί  και αυτό όσο κι' άν σε παραξενεύει ή δεν τόχεις ακούσει ποτέ να στο λέω με ησυχάζει, με ανακουφίζει, με κάνει χαρούμενη!!!



Αυτό το τραγούδι με χόρεψε 13 χρονών, το αγόρι... που σας έλεγα σ'ένα πάρτυ του μεγαλύτερου αδελφού (τότε γίνονταν πολλά  στην Αθήνα ) και έτσι ξεκίνησε η ιστορία των είκοσι πέντε χρόνων που σας διηγήθηκα.

9 σχόλια:

b|a|s|n\i/a είπε...

και στα επόμενα εικοσιπέντε και στα μεθεπόμενα εικοσιπέντε και στα χίλια επόμενα εικοσιπέντε. να είστε πάντα καλά με πολύ πολλή αγάπη αλήθεια κάθε ευτυχία!

b|a|s|n\i/a είπε...

και φιλιά σας πολλά βεβαίως :)

logia είπε...

παράλληλοι βίοι!!!!

λίγο μικρότερή σου μάλλον εγώ, αλλά ίδια βιώματα
και μια τόσο ίδια μακρόχρονη σχέση...

να ζήσετε και να είστε ευτυχισμένοι!!!!

ikor είπε...

Δυο όψεις... Ανάμεικτα τα συναισθήματα καρυάτιδα!

Να ζήσετε και να είστε πάντα έτσι! Με μνήμη των καλών και των δύσκολων στιγμών.

Σε φιλώ!

roadartist είπε...

Άντε βρε καρυάτιδα!!! :) Είσαι νέα και φαίνεται..η ψυχή σου, και η χαρά σου ακτινοβολεί :) Τα φιλιά μου και τις καλύτερες ευχές μου για μια ζωή γεμάτη ΑΓΑΠΗ :)

Γιάννης Καραμήτρος είπε...

Στα γεγονότα του Πολυτεχνείου ήμουνα βρέφος οπότε δεν τα έζησα. Είναι τραγικό που το Πολυτεχνείο το καπηλεύονται διάφοροι για προσωπικό όφελος! Κανένας σεβασμός στους αγώνες των παιδιών και στους νεκρούς.

Τυχαία διαλέξατε να παντρευτείτε την 17/11?

Ποιος είναι ο Δημήτρης; Η Μαρία ξέρω ποια είναι μιας και πλέον είναι Βουλευτίνα του ΠΑΣΟΚ...

Saq είπε...

Δεν ξέρω γιατί, αλλά συγκινήθηκα πραγματικά. Τα έγραψες τόσο ωραία, λυτά κι απέριττα. Να ζήσετε!

Aristodimos είπε...

Και ετσι να συνεχίσεις να νιώθεις για τον ανθρωπό που μαζί του μοιράστηκες ολες αυτες τις χαρές μα και θα μοιραστεις και πολλές πολλές ακόμα...

Ναστε παντα καλα κι αγαπημένοι
Αρης

kariatida62 είπε...

@basnia, για τις ζεστές ευχές σου, ευχαριστώ σε πολύ!χαχαχαχα

@logia,όπως ακριβώς το λές...βίοι παράλληλοι!
Πολλά κοινά σημεία! Σ'ευχαριστώ πολύ!

@ikor,πράγματι έτυχε η μέρα αυτή για μας να φέρνει θύμησες και συναισθήματα ανάμεικτα...ευχαριστώ πολύ για τις ευχές σου!

@roadartist,χαχαχαχα είμαι νέα? και φαίνεται? μπράβο να μου το λες συχνά να μ'ανεβάζεις! Φιλάκια πολλά κι'απο μένα!

@ΙωάννηΚ, ναι η ημερομηνία ορίστηκε τυχαία...
Ο Δημήτρης Παπαχρήστος ήταν ο βασικός εκφωνητής του σταθμού του Πολυτεχνείου μαζί με την Μαρία Δαμανάκη, όπως σωστά μάντεψες.
Αυτή την στιγμή αρθρογραφεί και είναι παραγωγός ραδιοφωνικών εκπομπών, όπως επίσης και εκφωνητής.Εργάζεται νομίζω στην Τράπεζα Ελλάδος(σπούδασε Οικονομικά στην ΑΣΟΕΕ) και μένει στα Εξάρχεια. Στα τελευταία επεισόδια με μια ομάδα των ΜΑΤ που έκαναν σε ένα cafe της περιοχής που γινόταν μία παρουσίαση βιβλίου και συνερεύθησαν μεγαλοστελέχη του Συνασπισμού, ενεπλάκη και συννελήφθη.(Τόδειξε η T.V. και μετά ο Χρυσοχοίδης ζήτησε συγνώμη...δεν το είδες?)

@Newton, ευχαριστώ φίλε μου για τα καλά σου λόγια και τις ευχές σου!

@Aristodimos,σ'ευχαριστώ πολύ για τα ζεστά σου λόγια!

Ευχαριστώ όλους τους φίλους για τις εγκάρδιες ευχές σας και ακόμα να σας δηλώσω ότι η χαρά που μου δωρίζετε, όταν μοιράζομαι μαζίσας ακόμα και προσωπικές στιγμές ευτυχίας είναι μεγάλη!