O ΑΓΙΟΣ ΜΟΥ! ...συνέχεια(Νο2)

ΚΛΕΦΤΟΚΑΠΕΤΑΝΙΟΣ

Ο Θόδωρος μόλις βγήκε στο κλαρί πήγε να συναντήσει το Ζαχαριά. Τον πρωτοκλέφτη κείνον, που ήταν καμάρι σ'όλο το Μωριά.

Μόλις τον αντίκρυσε ο Ζαχαριάς, απ'τα χαρακτηριστικά του κατάλαβε πως ήταν γιός του καπετάνιου του Κωνσταντή Κολοκοτρώνη. Τόσο έμοιαζε του πατέρα του.

Του ανέθεσε ο Ζαχαριάς να κρατήσει με τους Κολοκοτρωναίους, όπως λέγαν τους κλέφτες του, το Λεοντάρι της Γορτυνίας. Ο καπετάν Θόδωρος δέχτηκε. Και σε λίγο καιρό άρχισε τις μικροσυμπλοκές με τους Τούρκους. Πάντοτε νικητής.!

Σαν πάτησε τα είκοσι, παντρεύτηκε την  τριτότοκη κόρη του προεστού Καρούτσου απ'το Άκοβο(ο οποίος κατηγορήθηκε για ληστοτρόφος,και απεγχονίστηκε στο Ναύπλιο) την Κατερίνη.

Έγινε σύγαμπρος με το Σταματόπουλο, τον πατέρα του Νικηταρά, ο οποίος στον Αγώνα ύστερα, θα γίνει το δεξί χέρι, ο ίσκιος του θείου του Κολοκοτρώνη.

Για το διάστημα αυτό, ο ίδιος θα ιστορήσει στον Τσερτσέτη να γράψει στ'απομνημονεύματά του:

"Έχτισα σπίτια, επήρα προικιό, ελιές, αμπέλι, μύλο, έγινα νοικοκύρης, εφύλαγα και το βιλαέτι. Εστεκόμαστε πάντοτε με το τουφέκι".

Το 1797 ήταν δίσεχτη χρονιά για την κλεφτουριά. Πάλι οι Τούρκοι θελήσανε να τα βάλουν μαζί τους και να ξεκαθαρίσουν τον τόπο απ'τους κλέφτες.....ο κατατρεγμός ξακολουθούσε. Σε μια συμπλοκή ο Γέρος του Μωριά λαβώνεται για καλά. Κι απο'τ'αδέλφια του τώρα μονάχα ο Γιάννης Ζορμπάς απόμεινε. Τ'άλλα σκοτώθηκαν! Η λαβωματιά άρχισε να πρήζεται και να τον πονάει. Υποφέρει πολύ. Αναγκάζεται τότε να τραβήξει κατά την Μάνη. Φέρνει την γυναίκα του και τα παιδιά του στην Στεμνίτσα. Μα κι'εδώ δεν τον αφήνουν οι Τούρκοι να ησυχάσει. Ο Θοδωρής βλέπει πως για να γλιτώσει πρέπει να ξεμακρύνει έστω προσωρινά απ'τον Μωριά. Στα Εφτάνησα, που ήταν στη ρώσικη κατοχή, ο στρατηγός Ανρέπ ζητούσε να κάνει πολεμικό σώμα απο Μωραίτες.

Θα μένανε στη Ζάκυνθο μ'αρχηγό το Ρώσο Αρσένιεφ και καπεταναίους Έλληνες. Αφήνει  την οικογένειά του και όλη την ακίνητη περιουσία του στον ξάδελφό του και γαμβρό του Ιωάννη Μεταξά, να την διαχειριστεί.Το 1805 μαζί με τον Νικηταρά τον ξάδελφό του Γιαννάκη Κολοκοτρώνη και μερικά παλληκάρια φτάνει στην Ζάκυνθο. Μίλησε με τον στρατηγό Ανρέπ, ο οποίος του πρότεινε να δημιουργήσει πολεμικό σώμα με το οποίο ήθελε να χτυπήσει το Ναπολέοντα στη Νεάπολη. Ο Κολοκοτρώνης αποκρίθηκε: " Όσο απο μέρους μου,δεν μπαίνω στη δούλεψη σας. Τί έχω να κάνω με το Ναπολέοντα; 'Αν θέλετε όμως στρατιώτες για να λευτερώσουμε την πατρίδα μας, σου υπόσχομαι και πέντε και δέκα χιλιάδες! Μια φορά βαφτιστήκαμε με το λάδι. Και βαφτιζόμαστε και μια με αίμα, κι άλλη για την λευτεριά της πατρίδας μας!"

Κάθησε 15 ημέρες στη Ζάκυνθο και ξαναγύρισε στο Μωριά. Μείνανε όμως στη Ζάκυνθο ο ξάδελφός του κι ο Νικηταράς.

Φτάνοντας στον τόπο του, μαθαίνει τα άσχημα νέα. Ο Ζαχαριάς το καμάρι του Μωριά  πέφτει δολερά χτυπημένος.

Αλλο ψυχικό χτύπημα βρίσκει τον Γέρο. Κι είναι απ'ατα πιο δυνατά της ζωής του.  Χάνει τον αδελφό του το Ζορμπά και τον ξάδελφό του Γιώργα. Κυνηγημένοι ο Γιάννης ο Ζορμπάς με το ξάδελφό του Γιώργα, φτάνουν στο μοναστήρι των Αιμυαλών στη Γορτυνία. Ελπίζανε να βρούν κει καταφυγή απο έναν καλόγερο και του ζήτησαν να τους κρύψει...

...Ο Κολοκοτρώνης με μερικούς συντρόφους του μπαρκάρανε και σαλπάρανε για το Τσιρίγο. Βγήκαν κει την Μεγάλη Πέμπτη κι ύστερα μπήκαν στο καράβι του Ραυτόπουλου και τράβηξαν για τη Ζάκυνθο.

Ήταν 36 ετών ο καπετάν Θοδωράκης όταν άφηνε το Μωριά για να ζήσει μερικά χρόνια σ'άλλα χώματα...

ΣΤΗ ΞΕΝΗΤΕΙΑ

Ζούσε φτωχικά κι ολομόναχος σ'ένα δωματιάκι πάνω στο κάστρο. Κυνηγημένη η οικογένειά του, αφανισμένο απ'τους Τούρκους το βιος της, έφτασε κι αυτή στο νησί κοντά του. Η γριά μάνα του καπετάνισσα Ζαμπιά, η γυναίκα του Κατερίνη και τα 4 παιδιά του: Πάνος, Γιάννης, Γιωργίτσα κι η Έλένη.  Ο τρίτος γιος του, ο Κολλίνος γεννήθηκε αργότερα στο νησί. Χωρίς καμμιά δουλειά, για να ζήσει τη φαμελιά του, αναγκάστηκε να κάνει τον ζωέμπορα, ακόμα και το χασάπη. Ετσι πέρασε κοντά ένας χρόνος...Μπαρκάρισε σ'ένα καίκι και τράβηξε για τη Σκιάθο. Εδώ έσμιξε με Ρουμελιώτες στεριανούς καπεταναίους, που με καράβια πολεμούσαν τους Τούρκους. Αποφάσισε να μείνει για λίγο καιρό κοντά τους. Η  ζωή του όμως στην θάλασσα ήταν σκληρή, άνθρωπος του βουνού αυτός δεν μπορούσε εύκολα να συνηθίσει το πέλαγος....έβαλε όλη του τη δύναμη για να υποτάξει το χαρακτήρα του κι ένα πάθος του. Ήταν φοβερός καπνιστής. Χωρίς το τσιμπούκι του δεν μπορούσε να κάνει ώρα.

Κάποτε σε μια κακοκαιρία αναγκάστηκε να μη έχει καπνό.Τότε έξυσε απ'το τσιμπούκι τη νικοτίνη και να τη μυρίσει. Σαν ήρθε στα σύγκαλά του κι ένιωσε το τι έκανε πεισματωμένος πετάει το τσιμπούκι στη θάλασσα, μονολογώντας: Για τήραξε άνθρωπος που θέλει να λευτερώσει το Γένος του κι ο ίδιος δε μπορεί να λευτερωθεί απ'ένα συνήθειο. Θέε μου συχώρα με. Κι' απο τότε δεν ξανακάπνισε σ'όλη του τη ζωή!

Ξαναγύρισε στα Εφτάνησα.
Ο Τσώρτς τον κατάταξε στο στρατό του με βαθμό λοχαγού.
Με τα πολεμικά αυτά σώματα που έκανε ο Τσώρτς θέλησε το 1811 να κάνει απόβαση και να πατήσει την Λευκάδα, που ήταν στην γαλλική κατοχή. Στον γαλλικό στρατό όμως υπηρετούσαν μισθοφόροι και κάμποσοι Έλληνες. Δύσκολη η θέση του Γέρου, πώς να χτυπήσει τους πατριώτες του;
Τη φορεσιά του δε την άλλαξε όμως. Μονάχα μερικά συμπληρώματα. Φόρεσε περικεφαλαία, που είχε μπροστά σταυρό κι έβαλε και του χάραξαν απο κάτω την ελληνική λέξη "ΕΙΘΕ" Εβαλε στους ώμους του εγγλέζικες επωμίδες και πολεμικό θώρακα. Αυτή την στολή τη φύλαξε σ'όλη του τη ζωή. Δεν την φορούσε όμως παρά σ'επίσημες στιγμές... Ο Κολοκοτρώνης τότε έδειξε την πολεμική του τέχνη μα και σύνεση. Οι Εγγλέζοι τον προβιβάσανε σε συνταγματάρχη, μαγιόρο. Απ'όλη τη στρατιωτική του υπηρεσία στους Φράγκους, έβλεπε πως για το μεγάλο πόθο, την απελευθέρωση του έθνους του, κείνοι δεν νοιάζονταν. Γι'αυτό και με παράπονο λέει: "Είδα τότε ότι κάνουμε θα το κάμουμε μονάχοι και δεν έχουμε ελπίδα καμμιά απο τους ξένους..." Στη Ζάκυνθο ένιωσε δυο οικογενειακές χαρές και μια τρανή λύπη. Στο νησί γεννήθηκε το στερνοππαίδι του ο Κωνσταντής που τον φώναζε Κολλίνο(Την προσωνυμία Κολίνος, του την κληροδότησαν κάποιοι αριστοκρατικοί κύκλοι του νησιού που συνήθως μιλούσαν Ιταλικά. Προφανώς, προέρχεται από την συγκοπή της γνωστής λέξης πικολίνο-μικρό)

 και πάντρεψε την κόρη του Ελένη με τον Νικήτα Δικαίο. Όμως έχασε την γυναίκα του Κατερίνη που υπεραγαπούσε! Στο μνημόσυνο που της έκανε στον Αι- Γιώργη των Λατίνων, έτσι έλεγαν την ζακυνθινή οικογένεια που ήταν ιδιοκτησία της η εκκλησία, το δίσκο με τα κόλυβα, απ'το σπίτι στην εκκλησία,τον πήγε ο ίδιος πάνω στο κεφάλι του για να δείξει πόσο αγαπούσε τη χαμένη συντρόφισσά του. Σ'αυτή την εκκλησία αργότερα θα βαφτίσει ο ίδιος νονός το στερνοπούλι του Κολλίνο. 

Στο  ίδιο εκκλησάκι του Αι-Γιώργη των Λατίνων, γονατιστός και με τρεμάμενη απο συγκίνηση φωνή έδωσε  και τον όρκο της Φιλικής μπροστά στον Πάγκαλο και στον παπά Άνθιμο Αργυρόπουλο.

Κάποια μέρα ο μικρός Κολλίνος περιεργαζόταν την περικεφαλαία του πατέρα του και τον ρώτησε τι σήμαινε η χαραγμένη λέξη ΕΙΘΕ πάνω σ'αυτήν. Ο Θοδωρής τότε του εξήγησε ότι σημαίνει μακάρι, άμποτες...είθε, είθε να φτάσει η μέρα που θ'αναγεννηθεί η Ελλάδα! Αφού σταμάτησε για λίγο συνέχισε: "Νομίζω  όμως παιδί μου πως έφτασε το είθε..." Την άλλη αυγή, όταν τα παιδιά ξύπνησαν είδαν πως ο πατέρας τους δεν ήταν πια σπίτι. Για τρανή δουλειά έφυγε τους είπε η λιγόλογη κι αυστηρή γιαγιά Ζαμπιά. Τα παιδιά όμως είδαν πως τ'άρματά του δεν ήταν κρεμασμένα στον τοίχο.

Ο καπετάν Θοδωράκης Κολοκοτρώνης, αρμένιζε πια για τ'ακρογιάλια της Μάνης, νάβγει κει να σπάσει τις αλυσίδες απ'τους ραγιάδες και να σκορπίσει στη χώρα του τη Λ Ε Υ Τ Ε Ρ Ι Α!

Tέλος Β΄ΜΈΡΟΥΣ Συνεχίζεται...