Γεννήθηκα στα 1800

Η μάνα μου ήταν, όπως όλες οι γυναίκες του καιρού της αγαθή και υπάκουη.
Υπάκουη κυρίως μπροστά στον κύρη της και πατέρα μου.

 Γλυκειά ημέρα όμως μαζί του δεν έζησε...γιατί γεννοβολούσε μόνο κορίτσια-λες και έφταιγε η ίδια-για τον καθορισμό του φύλου.

Τον Μωριά τότε,  τον ώριζαν οι Τούρκοι και ήταν πολύ τυχερός όποιος δεν αποκτούσε παιδί παρά ν' αποκτούσε θηλυκό.
Όλοι λυπόντουσαν και συμπονούσαν τον άτυχο γονιό που η κακή του μοίρα τούριχνε θηλυκά γεννοβολήματα.
 Γι'αυτό και ο πατέρας μου δεν έπαυε κάθε λίγο και λιγάκι να κατηγορεί κάνοντας πικραμένα χωρατά στην μάνα μου:
Mωρέ γυναίκα, να μη ξέρεις να μου φτιάξεις και συ ένα σερνικό!... Ακόμη και η κατσίκα μας τραγί γέννησε μα εσύ...
Η κοιλιά της μάνας μου είχε πια κατέβει χαμηλά και έφτανε κοντά στα γόνατά της, όταν μπήκε στο σπίτι ολόχαρος και της δήλωσε μ'όλη την αποφασιστικότητά του:
-Tελείωσε Κατερίνα, είπε, μόλις πάτησε το κατώφλι του χαμηλής ξώπορτας.
-Ό,τι παιδί κάνεις θέλω να είναι σερνικό!
Έγνεψε υπάκουα και με το ίδιο αποφασιστικό - του πατέρα μου ύφος- η μητέρα μου συμφώνησε:
- Όπως επιθυμείς θα γένει Κωνσταντή μου!
Σε λίγο γεννήθηκα εγώ και ο ερχομός  μου γέμισε πάλι την φαμελιά απογοήτευση.

Η γροθιά του πατέρα ήρθε με δύναμη να κτυπήσει το ξύλινο τραπέζι, σαν να κτυπούσε  εμένα που παράκουσα την εντολή του και με θράσος γεννήθηκα πάλι ένα  θηλυκό.
"Ο Γερο Βαρσάμης, έκαμε 8 ντουφέκια, ο Βασίλης πέντε ο κουμπάρος μου ο Ανέστης τέσσερα και γω ούτε ένα!!!
Για το Γενος καμμία προσφορά...σπαθί μωρή Κατερίνα σου ζητώ και συ μου φέρνεις πάντα την ρόκα!"
Ακούστηκε άγρια η φωνή του και κατέβασε μονορούφι το κουπάκι με το κρασί

Ετρεξαν απο τα μαύρα άγρια γέννια του το περισευούμενο υγρό ...κόκκινες σταλαματιές ίδιο με το χρώμα του αίματος στα πόδια της μάνας που μόλις μ'είχε φέρει στον κόσμο..
Δεν πειράζει, ξανακούστηκε η φωνή πάλι άγρια η φωνή του πατέρα, εγώ θα το κάμω σερνικό. Θα γένει καλύτερο και απο σερνικό.
Τόπε και τόκανε.  Μόλις παράτησα  το βυζί της μάνας μου και αφήνοντας ακόμα λίγο να μεγαλώσω   ο πατέρας μου φόρεσε  αντρίκεια ρουχα και με φώναζε Μάριο απο Μαρία που ήταν τ'όνομά μου.
Στην μάνα μου και σ'όλους έτσι επέβαλε να με φωνάζουν. Απο μικρούλα μ'έμαθε στ'άρματα.
Μέρα νύχτα με δασκάλευε να παίζω με το σπαθί, να λυγίζω το κορμί, να ρίχνω στο σημάδι.
Καθημερινά μ'έπαιρνε στο χωράφι, την Κυριακή στο κυνήγι...θέλω να περνάς το βόλι απ'το δαχτυλίδι μου φώναζε.
Πέρασαν έτσι τα πρώτα χρόνια της ζωής μου, μεγαλώνοντας και μαθαίνοντας πώς να γίνουμαι αγόρι!
Οι ραγιάδες άρχισαν κάπως ν'ανακατώνονται, στις εκκλησιές διαβάζανε κάτι παράξενα τροπάρια για τους Αγαρηνούς. Οι σιδεράδες και οι τουφεξήδες έπιαναν κρυφά την νύχτα την δουλειά τους και δούλευαν με προσοχή τα σύνεργα του πολέμου. Τα παληκάρια  ολούθε γυμνάζονταν στ'άρματα, έχυναν βόλια, τραγουδούσαν τα κλέφτικα.
Πέφτη θυμούμαι ήταν παραμονή του Βαγγελισμού.
Κάνει έτσι και βλέπουμε να ροβολάει το κοντόβραδο ο Σταματόπουλος απο τα Λεχαινά με τον καπετάν Αντωνάκη απο την Μανωλάδα μαζί τους καμιά τρακοσαριά παλικάρια.
Τον πατέρα μου τον είχαν ρημάξει τότε οι ρεματισμοί και δεν μπόραγε να σηκωθεί απο το κρεβάτι. Με φώναξε να πάω σιμά του:

Zώσου το σπαθί, Μάριε πάρε και το καριοφίλι του πάππου σου και σύρε με την ευκή μου!

 Κοίτα να τα τιμήσεις!!!
Εγω κοντοστάθηκα και ίσως να πρόβαλε η γυναικεία αδύναμη ματιά μου γι'αυτό και ευτύς μου θύμησε με δυνατή φωνή:
- Ξέρεις ωρε Μάριο ότι δεν είσαι γυναίκα, είσαι άντρας και πρέπει να φανείς άντρας!
 Πέφτε άφοβα στην φωτιά, σκότωνε  όσους άπιστους μπορείς!
Να θυμάσαι τα λόγια του Παπα Δημήτρη: Όσους περισσότερους άπιστους σκοτώνεις, τόσα κρίματα της φαμελιάς σου συχωριώνται!
Τα κλάματα της μάνας και των αδελφών μου ακούγονταν παράμερα σαν ένα συνεχές φοβισμένο νιαούρισμα που κατέληγε σε μοιρολόι ...
Εγώ ήθελα να κρατηθώ μα τα έρμα τα μάτια μου αρνούμενα το ρόλο του αγοριού που δεν πρέπει ποτέ να δακρύζει, ψιχάλιζαν!
Η ώρα του μισεμού αναστάτωσε την καρδιά μου και όλα τα πράγματα του σπιτιού, τα στρωσίδια του κρεβατιού μου, ο αργαλειός, η ανέμη, τα τσιτζερέδια της μάνας και όλα τα σωθέματα έγιναν όλα  νεοερές τριχιές  που με κράταγαν πίσω, μ'εφερναν κοντά στα φουστάνια των γυναικών της φαμελιάς μου!
Σαν να μάντεψε όλα τούτα που περνούσαν απο το μυαλό, ο κύρης μου πετάχτηκε απο το στρώμα του, μ'έσπρωξε στην πόρτα και με φίλησε ψηλά στο μέτωπο.
-Σύρε στο καλό, σα φύγουν οι Τούρκοι απο τον Μωριά, τότε να γυρίσεις και συ!
--------
Η Γαστούνη εκείνον τον καιρό ήταν Κεφαλοχώρι. Εκεί καθόταν ο βοϊβόντας, ο κατής, άλλοι μεγάλοι Τούρκοι και  ο Σισίνης που ήταν Μορογιάννης του Σουλτάνου.
Η Παναγιά ξημέρωσε την μέρα Της...ανήμερα του Βαγγελισμού πατήσαμε την Γαστούνη.
Οι Τούρκοι υποψιασμένοι θες, ειδοποιημένοι απο μυστικούς τους θες, την έκαναν αποβραδίς και δεν ήβραμε ψυχή απο δαύτους.
Εκεί νάβλεπες τ'ασκέρι μας...ριχτήκαμε όλοι στα Τούρκικα κονάκια, αρπάζαμε τα ασημικά και τα μεταξωτά  πολύχρωμα ρούχα τους...Τα φορτώσαμε όλα στ' άλογα και δρόμο πίσω να τα πάμε στα χωριά μας να τα χαρίσουμε στις φαμελιές μας!

Οι καπεταναίοι φώναζαν: Σταθείτε μωρέ παιδιά, εμείς ήρθαμε να πολεμήσουμε!
Μα πού εμείς...εγώ βρισκόμουν πραγματικά σε δίλλημα να φύγω πίσω για το χωριό, να πάω τα λάφυρα στο σπίτι ή να περιμένω? Σε λίγη ώρα μαθαίνουμε πως  οι Τούρκοι γύριζαν πίσω.
Πήγαν λέει να περάσουν στου Λάλα, μα στο στενό τους κτύπησε ο καπετάν Βιλαέτης με τους Πυργιώτες και τους ανάγκασε να πισωπατήσουν...
-Τι θα κάνουμε τώρα; ρωτάει ο Σισίνης.
-Τι θα κάνουμε θα τους βαρέσουμε απαντά ο καπετάν Αντωνάκης.
Όσοι μείναμε κινήσαμε να βαρέσουμε τους Τούρκους. Τους απαντήσαμε ανάμεσα Ροβιάτα και Σοβάλια.
Καθώς μας είδαν αυτοί, έβαλαν τα χαρέμια στη μέση και με φωνές και χαντζάρες χύθηκαν κατά πάνω μας. Εμείς ....σκορποχώρι! Αλλού ο παπάς και αλλού τα γένια του που λένε... ούτε τα λόγια του πατέρα μου συλλογίστηκα, ούτε ντροπή!
΄Ακουα τα άλα!άλα!των Τούρκων πίσω μου, τ'άγρια ποδοβολητά τους και έλεγα τώρα, τώρα θα μ'έβρει το βόλι...τώρα θα χωθεί στην πλάτη μου!
Λαγός ...τα πόδια μου έφτασαν τ'αυτιά μου, τι τάφρους, τι χαντάκια, τι αγριάγκαθα πήδαγα χωρίς να σκέφτομαι τίποτα άλλο παρα το πως να φύγωωωωω, να γλιτώσω!
Και κει τρέχοντας σκουντουφλώ  επάνω στον Σταματόπουλο. Ήταν γέρος και παχύς. Μόλις που μπορούσε να κουνηθεί. Το κοπέλι του με το πρώτο τσάκισμα καβάλησε τ'άλογο και χάθηκε...
-Σώσε με παλικάρι μου, σώσε με και θα σωθούν, θ'αγιάσουν τ'αποθαμένα σου...φώναξε αγκομαχώντας.

Ντροπή στα νειάτα να φήνουν πίσω τα γεράματα μου φώναξε σαν να έπαιζε  πια και  το τελευταίο χαρτί της ελπίδας του.
Σταμάτησα. Χωρίς να πω λέξη, γονάτισα τον φορτώθηκα στον ώμο και άρχισα να τρέχω όσο μπορούσα με το βάρος του Σταματόπουλου που κρατούσα προς την Γαστούνη.
-Τώρα γέρο μου του λεω κάμε τον σταυρό σου και φώναξε την Παναγιά να βάλει το χεράκι της...
Μα οι Τούρκοι σε λίγο μας έφτασαν.
Απίθωσα κάτω τον γερο-Σταματόπουλο και στάθηκα μπροστά του σαν ασπίδα με το καριοφίλι μου. Εριξα, μα δεν κατάλαβα αν σκότωσα κανένα...μόνο τον οξύ πόνο ένιωσα στο πίσω μέρος του κεφαλιού μου. Τα μάτια μου θάμπωσαν και σωριάστηκα μεμιάς κάτω!
Τι έγινε απ'εκεί και πέρα ούτε και θυμάμαι , τον γέρο Σταματόπουλο, τον έχασα απο την ματιά μου και ούτε ξανάκουσα τίποτα πια γι'αυτόν!
 Όταν συνήρθα , ήμουν ξαπλωμένη στο κρεβάτι και τ' όμορφο μελαχροινό  πρόσωπο ενός παληκαριού έστεκε απάνω απο το προσκεφάλι μου .

Συνεχίζεται...