ΔΩΡΑ ΚΑΛΟΚΑΙΡΙΝΑ...

 Ανάμεσα Σύρο και Τζιά

μικρή φυτρώνει νερατζιά

η μικρή μου κοπελιά

πόχει τις ρίζες στο βυθό

 και τα κλαδιά στον ουρανό

το κορίτσι π'αγαπώ
 

 Σκίζει η πλώρη τα νερά

κι αντηχάνε τα βουνά

 Ντούκου ντούκου το μηχανάκι

ντούκου το παλιό μεράκι

 Τρίτη Πέμπτη και Σαββάτο

μες στης θάλασσας τον πάτο

Ποιός θα ρίξει ποιος θα πάρει

τ'ασημένιο το φεγγάρι

Μισοφέγγαρο ασημί

βγαίνει μες στο γιασεμί

Τα κορίτσια το κοιτάν

απ'τους κήπους του Ισπαχάν

Εσείς του κόσμου οι σοφοί

για δώστε απόκριση σωστή:

Ποιός έχει το χρυσό κλειδί

οπού ανοίγουν οι ουρανοί

Μάγισσες ρίχτε τα χαρτιά

και μελετήστε τα καλά

Ποιός έχει το χρυσό κλειδί

οπού ανοίγουν οι ουρανοί;

 Βρε κορίτσι βρε κορίτσι θα μας φάει η άβυσσο

άνοιξέ μας άνοιξέ μας λίγο τον Παράδεισο

 Εχει μια θάλασσα με φάρους

που ανάβουν μόνο για τους γλάρους

 

 Πουλάω το όχι και το ναι

κι όσα ποτέ δεν είδανε

Στη Λειλά στη Λεϊλέ

πουλάω το ροζ και το βιολέ

 Μια στιγμή στο δειλινό

ρίχνω χρώμα γαλανό

 Υστερα πάνω απ'ατα κάστρα

πάω να καρφώσω τ'άστρα

Είναι μέρες που  θέλω να το πω πως  είμαι εδώ μονάχη στα σοκάκια να περπατώ

Ευτυχώς που η πατρίς δικαιώνεται
Σε ταβέρνες, πλατείες κι αλάνες

Απο τους χρόνους τους παλιούς

τόχω βαθύ μεράκι

να βγω στις πέρα θάλασσες

να βρω το Μαγισσάκι

 Τ'άπιαστο σαν αερικό

στην εμορφιά του Μάης

 που αν κάνεις να τον μυριστείς

αλίμονό σου εκάης

 Σαν το καράβι που άνοιξε

τ'άρμενα κι αλαργεύει

Θωρώ να χάνονται οι στεριές

κι ο κόσμος λιγοστεύει

Τριγύρω η θάλασσα η δεσποτική

 Καμάρα τ'ουρανού με τ'άστρα

 Τόσο η ελάχιστη σου αναπνοή

Κάθομαι ώρες και κοιτάζω το νερό στις πλάκες ώσπου, τέλος

γίνεται πρόσωπο που μου μοιάζει και φέγγει απ'όλη την περασμένη

μου ζωή.

Κάθε φεγγάρι ομολογεί και μες στα δέντρα κρύβεται μην

και το καταλάβεις

 έχεις αναστατώσει τόσο τους καιρούς που μήτε ο ίδιος ξέρεις

απο πού το μήνημα θα λάβεις

 Στον τοίχο που ανατρίχιασε κι'όλη μου την αφή γύρισε πίσω

ιστορημένη σε άλογο κόκκινο άκουγα τον καλπασμό τλακ-τλακ

μέσα στον άλλο κόσμο.

 Ω τι ωραία που είσαι

Καθώς ξυπνάς τον μύλο των ανέμων

 Και γέρνεις την φωλιά σου αριστερά

Για να μην πάει χαμένος τόσος έρωτας

 Για να μην παραπονεθεί ούτε μια σκιά

Στην ελληνίδα πεταλούδα που άναψες

Δεν ξέρω πια την νύχτα φοβερή ανωνυμία θανάτου

Στον μυχό της ψυχής μου αράζει στόλος άστρων

Έσπερε φρουρέ για να λάμπεις πλάι στο ουρανί

Αεράκι ενός νησιού που μ'ονειρεύεται

Ν'αναγγέλω την αυγή απο τα ψηλά του βράχια

τα δυο μάτια μου αγκαλιά σε πλέουνε με το άστρο

Της σωστής μου καρδιάς: Δεν ξέρω πια της νύχτας

 Που μονάχη ολόισια βρίσκει την καρδιά

Την Ελλάδα που με σιγουριά πατάει στη θάλασσα

 Την Ελλάδα που με ταξιδεύει πάντοτε ...

  Ο κήπος έμπαινε στη θάλασσα

Βαθύ γαρίφαλο ακρωτήρι

 Το χέρι σου έφευγε με το νερό

Να στρώσει νυφικό το πέλαγος

Το χέρι σου άνοιγε τον ουρανό

 

       Εκεί στης Υδρας τ'ανοιχτά και των Σπετσώ

νάσου μπροστά μου ένα δελφινοκόριτσο

Μωρέ του λέω πού ν'το μεσοφόρι σου

έτσι γυμνούλι πας να βρεις τ'αγόρι σου;

Αγόρι εγώ δεν έχω μου αποκρίνεται

βγήκα μια τσάρκα για να δω τι γίνεται

 Και πώς λυγάς τις φοινικιές όταν τρελαίνεται ο γαρμπής

Και σούρνει άμμους και βότσαλα!

Εύκολα που περνώ απ'τα μάτια σου στον ουρανό

Απ' το μανίκι του νερού στο πρόσωπο της θάλασσας

Απ'το μικρό σου δάχτυλο στου ζαφειριού το αστέρι

Ελπιση φήμη του φωτός έχταστη απέραντη

Ότι κοιτάω με τη ματιά με θρέφει

 Τ'άκουσε ο ήλιος κι έφριξε

το φως το κόκκινο έρριξε

Πήραν να καίγονται οι κορφές

κι όλες οι πάνω γειτονιές

 Ομορφη και παράξενη πατρίδα

Ωσαν αυτή που μου 'λαχε δεν είδα

Πολλά δεν θέλει ο άνθρωπος

ναναι ήμερος νάναι άκακος...

Ο Ήλιος ο ηλιάτορας

ο πετροπαιχνιδιάτορας

Το φως οπού σηκώνω και τον έρωτα

έννοια σας μήτ'εγώ δεν τάχω  απλέρωτα

 Επεσα για να κολυμπήσω

κι άφησα την καρδιά μου πίσω

 Αφησα την καρδιά μου χάμω

σαν το κοχύλι μες στην άμμο

Την αγάπη μια τη λες

την ντύνεσαι τη γδύνεσαι

Όσο  που γίνονται πολλές

και πάλι σ'όλες δίνεσαι

Ενα κύμα μέσα σ'όλα

έγια λέσα έγια μόλα

Πήρε τα κρυφά μας λόγια

να τα κάνει κομπολόγια

 Αυτό που λέμε "σ'αγαπώ"

στα δέντρα θα το ρίξω

Με τον αέρα να σ'το πω

και να σου το φυσήξω...

 Λένε πως κατιτίς κοιμάται

μέσα στης θάλασσας τον πάτο

Κάποια που πια δεν το θυμάται

μ'έχασε σαν σταυρό εκεί κάτω.

Στον Παράδεισο έχω σημαδέψει ένα νησί

 Απαράλλαχτο εσύ κι 'ενα σπίτι στη θάλασσα

Με κρεββάτι μεγάλο και πόρτα μικρή

Εχω ρίξει μες στ'άπατα μιαν ηχώ

Να κοιτάζομαι κάθε πρωί που ξυπνώ

Ετσι σ'εχω κοιτάξει που μου αρκεί

Νάχει ο χρόνος όλος αθωωθεί

Μες στο αυλάκι που το πέρασμά σου αφήνει

Σαν δελφίνι πρωτόπειρο ν'ακολουθεί

Και να παίζει με τ'άσπρο και το κυανό η ψυχή μου!

 Στα νερά ένα ένα , μ'ακούς

Τα πικρά μου βότσαλα μετρώ, μ'ακούς

Και είναι ο χρόνος μια μεγάλη εκκλησιά, μ'ακούς

όπου κάποτε οι φιγούρες

Των Αγίων

Βγάζουν δάκρυ αληθινό, μ'ακούς

Οι καμπάνες ανοίγουν αψηλά μ'ακούς

Ενα πέρασμα βαθύ να περάσω

Περιμένουν οι άγγελοι με κεριά και νεκρώσιμους ψαλμούς

Πουθενά δεν πάω μ'ακούς

Η κανείς ή κι οι δυο μαζί μ'ακούς

Η Πούλια πόχει εφτά παιδιά

μες'απ'τους ουρανούς περνά

 κάποτε λίγο σταματά

στο φτωχικό μου και κοιτά

Y.Γ. Αναμένοντας τις πολιτικές εξελίξεις, σας φέρνω δώρα μερικούς στίχους του ποιητή δεμένες με  εικόνες ενός καλοκαιριού που εύχομαι να μη κάψει τις ζωές μας...