ΣΤΗΝ ΧΩΡΑ ΤΟΥ ΑΝΑΤΕΛΛΟΝΤΟΣ ΣΚΟΤΟΥΣ..!

Για μας η Φουκουσίμα είναι ραδιενεργά ανακοινωθέντα,φόβος για τα εισαγόμενα ιαπωνικά προιόντα και συμπάθεια εκ του μακρόθεν...

Για τον Ιάπωνα όμως Κένζι Χιγκούτσι είναι η κορύφωση ενός δραματικού έργου που βλέπει και φωτογραφίζει εδώ και 38 χρόνια.

Οι φωτογραφίες του, που αποθανάτιζαν τους εργάτες που δουλεύουν στα πυρηνικά εργοστάσια της χώρας του και εκτίθενται στη ραδιενέργεια, γίνονταν ενοχλητικές υπενθυμίσεις στο ιαπωνικό οικονομικό θαύμα.
Ενα  οικονομικό θαύμα, που όπως αποκάλυπτε ο Κένζι  ήταν στημένο πάνω σε φτηνά και αναλώσιμα εργατικά χέρια!
Οι φωτογραφίες του λοιπόν ενοχλούσαν σε τόσο μεγάλο βαθμό που άρχισε να λαμβάνει υβριστικές επιστολές και απειλές.

 Ο Χιγκούτσι, μια ζωή φωτογράφιζε τα θύματα του ιαπωνικού οικονομικού θαύματος, ιδίως τους εκτεθειμένους σε ραδιενέργεια εργάτες των πυρηνικών εργοστασίων.

Γεννήθηκε το 1937 απο μια αγροτική οικογένεια δούλεψε ως χειριστής μηχανών σε χαλυβουργία, μέχρι που η τύχη του τον έφερε μπροστά απο μία έκθεση φωτογραφίας του πολεμικού φωτορεπόρτερ Ρόμπερτ Κάπα και απο τότε ανακάλυψε το νόημα της ζωής του. Φοίτησε σε σχολή φωτορεπορτάζ και έκτοτε εργάστηκε ως φωτορεπόρτερ. Το 1977 οι φωτογραφίες του κυκλοφόρησαν διεθνώς και έκαναν μεγάλη αίσθηση. Ο Χιγκούτσι συνέχισε να φωτογραφίζει την αθέατη, για τους πολλούς, δολοφονική πλευρά της οικονομικής ανάπτυξης της Ιαπωνίας. Σήμερα διδάσκει στο Ινστιτούτο Φωτογραφίας της Ιαπωνίας και αλλού, έχει δημοσιεύσει 19 βιβλία και έχει συμμετάσχει στο συγκλονιστικό ντοκιμαντέρ Nuclear Ginza.

Aπο την συνέντευξη που έδωσε στο ΕΨΙΛΟΝ μέσω e-mail, επέλεξα να σας αναδημοσιεύσω μερικές πολύ σημαντικές και επεξηγηματικές απαντήσεις που έδωσε ο Χιγκούτσι αποκαλύπτονας τα "παρασκήνια" της περιβόητης οικονομικής ανάπτυξης της Ιαπωνίας.

Ερώτηση: Tα πυρηνικά εργοστάσια φέρνουν στο μυαλό μας εικόνες τεχνολογικού θαύματος, όμως έχετε πει ότι στην πραγματικότητα οι συνθήκες εργασίας εκεί είναι προ-νεωτερικές. Τι εννοείτε;

Aπάντηση: Κοροιδεύουμε τον εαυτό μας, αν νομίζουμε ότι τα πυρηνικά εργοστάσια λειτουργούν με υπολογιστές. Λειτουργούν, στην πραγματικότητα, με την χειρωνακτική εργασία υπενοικιαζόμενων εργατών χωρίς αυτήν δεν θα μπορούσαν να λειτουργήσουν ούτε μέρα! 

Καθημερινά γίνονται εργασίες ρουτίνας:σφουγγάρισμα του δαπέδου για ν'απομακρυνθεί η ακτινοβολία, καθαρισμός του νερού που έχει διαρρεύσει μερικές φορές ακόμη και συγκολλήσεις σωλήνων την ώρα που λειτουργεί το εργοστάσιο. Και όποτε συμβαίνει ατύχημα ή όποτε γίνεται ο ετήσιος προγραμματισμένος έλεγχος, περίπου 1000-2000 υπενοικιαζόμενοι εργάτες κάνουν επιθεωρήσεις, επιδιορθώσεις, συγκολλήσεις σωληνώσεων, σφουγγάρισμα ραδιενεργού μάζας, μεταφορές μηχανών και άλλες χειρωνακτικές εργασίες που φτάνουν συνολικά τις 300.

Οι εργάτες αυτοί βρίσκονται στον πάτο της κοινωνικής διαστραμάτωσης του πυρηνικού εργοστασίου.

Πριν απ'αυτούς βρίσκονται απο την κορυφή προς τα κάτω: τα πυρηνικά εργοστάσια που ανήκουν σε εννέα εταιρείες ηλεκτρισμού. Οι μεγαλοεργολάβοι, δηλαδή μεγάλες εταιρείες όπως η Τοσίμπα, η Χιτάτσι και η Μιτσουμπίσι, που κατασκευάζουν το εργοστάσιο, οι υπεργολάβοιτων υπεργολάβων, οι υπεργολάβοι των υπεργολάβων των υπεργολάβων, οι μεσάζοντες που βρίσκουν εργάτες και τους στέλνουν στα εργοστάσια, κάτι που το κάνει μερικές φορές η Γιακούζα, η γιαπωνέζικη μαφία!

Αυτή η δουλειά απαιτεί μόνο φυσική δύναμη, δεν χρειάζονται εξειδικευμένοι εργάτες. Οι χειρώνακτες εργάτες βρίσκονται στον πάτο της διαστρωμάτωσης όχι μόνο του πυρηνικού εργοστασίου αλλά ολόκληρης της κοινωνίας. Είναι αγρότες, ψαράδες,χωρικοί που τους έχουν κάνει στην άκρη, πρώην ανθρακωρύχοι, άνεργοι απο μεγάλες πόλεις, άστεγοι! Αντιμετωπίζουν επομένως πολλές διακρίσεις. 

Αυτό σημαίνει η φράση "προ-νεωτερικές συνθήκες εργασίας σήμερα στην Ιαπωνία"

Ερώτηση: Δεν υπάρχουν καλοπληρωμένοι εργαζόμενοι στα πυρηνικά εργοστάσια;

Απάντηση: Aυτοί που πληρώνονται καλά είναι οι υπάλληλοι των εταιρειών ηλεκτρικής ενέργειας και των κατασκευαστικών εταιρειών. Οι εργάτες που δουλεύουν μέσα στο εργοστάσιο και εκτίθενται στη ραδιενέργεια παίρνουν κάπου 10 χιλιάδες γεν την ημέρα(γύρω στα 85 ευρώ), περίπου όσα δηλαδή θα έπαιρναν δουλεύοντας οκτάωρο σ'ένα εστιατόριο. Μάλιστα ένα μέρος απο τα ημερομίσθιά τους παρακρατείται ως προμήθεια προς τους υπεργολάβους! Το κυριώτερο δεν έχουν καμμία ασφάλιση!

Όταν αρρωστήσουν, τους πετούν σαν τα σκουπίδια.

Ερώτηση: Γιατί πάνε τότε σ'αυτή την δουλειά;

Aπάντηση: Διότι παρ'όλο που η Ιαπωνία θεωρείται πλούσια χώρα, ύστερα απο την ύφεση του 1991 δεν υπάρχει δουλειά στις μικρές πόλεις. Η δουλειά στο πυρηνικό εργοστάσιο είναι απλή, χειρωνακτική εργασία, που μπορεί να κάνει ο καθένας. Δεν έχουν, άλλωστε την κατάλληλη ενημέρωση και δεν γνωρίζουν τον κίνδυνο. Για να δουλέψεις σε πυρηνικό εργοστάσιο πρέπει να πάρεις μαθήματα ασφαλείας. Ωστόσο αν οι εργαζόμενοι μάθουν για την ακτινοβολία και τους κινδύνους της, οι περισσότεροι δεν θα πάνε να δουλέψουν. Γι'αυτό και τα μαθήματα που παίρνουν αφορούν γενικά ζητήματα ασφαλείας ενός κανονικού εργοστασίου, όχι όμως ενός πυρηνικού εργοστασίου.

Ερώτηση: Γιατί είναι δύσκολο να αποδειχτεί στο δικαστήριο η άμεση σύνδεση των ιατρικών συμπτωμάτων των εργαζομένων στα πυρηνικά εργοστάσια και της έκθεσής τους στη ραδιενέργεια;

Aπάντηση: Γιατί η πυρηνική ενέργεια αποτελεί εθνική πολιτική της Ιαπωνίας.

Αν το δικαστήριο αποδεχόταν τη σύνδεση, το πιθανότερο είναι ότι θάπρεπε να μπει τέλος στην πολιτική της πυρηνικής ενέργειας. Η λέξη "ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ" ΔΕΝ υπάρχει στην Ιαπωνία!

Το πρόβλημα είναι ότι η Ιαπωνία έχει βάλει πρώτη της προτεραιότητα τον πλούτο και αγνοεί τις συνέπειες. Οι ελίτ παίρνουν τα κέρδη και οι εργάτες στα χαμηλότερα κοινωνικά στρώματα θυσιάζονται! Η τραγική πραγματικότητα της οικονομικής ανάπτυξης είναι η νόσος της Μιναμάτα, μια νευρολογική ασθένεια που προκλήθηκε στην περιοχή Μιναμάτα λόγω των αποβλήτων υδραργύρου που έριχνε στη θάλασσα για λόγους οικονομίας μία βιομηχανική μονάδα και η νόσος Ιτάι Ιτάι, που προσβάλλει τα οστά και τις αρθρώσεις που προκαλείται απο δηλητηρίαση απο κάδμιο. Το ίδιο ακριβώς συμβαίνει και με την βιομηχανία των πυρηνικών.

Μετά απ' αυτή την αποκαλυπτική συνέντευξη του Ιάπωνα φωτορεπόρτερ Χιγκούτσι, ένας αδιόρατος πανικός για το μέλλον της ανθρωπότητας  έντονα με κυρίευσε.
Αστραπιαία πέρασαν σαν εικόνες απο τα μάτια μου, όλες οι φυσικές ομορφιές της πατρίδας μου και με την σκέψη πως μπορούν αυτές να χαθούν μονομιάς, αν ποτέ  η Ελλάδα  στηρίξει την οικονομική της ανάπτυξη στην πυρηνική ενέργεια στην βαρειά βιομηχανία ή ακόμα και σ'αυτή την εξώρυξη του μαύρου χρυσού που κρύβει όπως λέγεται, κάτω απ' τους υδάτινους πυθμένες της,με πανικόβαλλε!

 Ενα μεγάλο ΜΑΚΑΡΙ, θέλω να ευχηθώ, τούτος εδώ ο πανέμορφος και ευλογημένος τόπος  να  μην επενδύσει και να μην ποντάρει ποτέ πουθενά αλλού εκτός  απο τον πολιτισμό και την παιδεία του!