Αυτό το Καλοκαίρι ... δεν έμοιαζε με τ'άλλα!

Aυτό το Καλοκαίρι που έχει φτάσει σχεδόν στο τέλος του, δεν ήταν τουλάχιστον για μένα όμοιο μ'όλα τα προηγούμενα!
Ήρθε και φεύγει μ'αναστάτωση, αγωνία για το αύριο, και συνεχή απογοήτευση.
Ως και και κείνες οι συνήθειές μου να διαβάσω βιβλία στις διακοπές άλλαξαν!
Τα βιβλία ξεχάστηκαν ν'αγοραστούν και έμεινα άπραγη στις αμμουδερές παραλίες να ψάχνω για το"ωραίο" μονότονα, στο πήγαινε έλα των κυμμάτων.

Κάθε χρόνο επιστρέφοντας, όλο και κάποιο ογκώδες βιβλίο δεν είχε τελέψει στις αμμουδιές και επέστρεφε μέσα στα μπαγκάζια κρατώντας λάφυρα...
Ανοίγοντάς το στην περίοδο της προσαρμογής στην καθημερινότητα, οι ξεχασμένοι κόκκοι χρυσού της άμμου, εμφανίζονταν εκεί στην άκρη της σελίδας, που κλείνει το βιβλίο και αιχμαλωτίζει στιγμές απόλυτης ευφορίας και ξεγνιασιάς...
Μα φέτος ούτε λάφυρα, ούτε θησαυροί!

Αποφάσισα λοιπόν ν'ανοίξω παλιά διαβασμένα βιβλία απο τα ράφια της μικρής βιβλιοθήκης, να τα επαναφέρω στην φτωχή μου μνήμη.
Πολλά απ'αυτά έχω την εντύπωση πως δεν τάχω διαβάσει ποτέ!
Τόσο βαθειά ξεχασμένα βρίσκονται στους λαβύρινθους του εγκεφάλου μου.

Τι άλλο λοιπόν θα διάλεγα παρά ένα βιβλίο του αγαπημένου μου Νίκου Καζαντζάκη?
Το χέρι, χωρίς να σταματήσει απο μια έστω δεύτερη σκέψη πήγε  αμέσως και τράβηξε τον Τελευταίο Πειρασμό.

Δεν ξέρω αν ήταν τυχαία η επιλογή ή ασυνείδητα έψαξα για την ανακούφιση στην ασθένεια που τον τελευταίο καιρό μ'έχει χτυπήσει και με βασανίζει και δεν είναι άλλη απο την ΑΠΟΓΟΗΤΕΥΣΗ!
Μην κοιτάτε που προσπαθώ να μη δίνω σημασία στην ασθένειά μου, μη κοιτάτε που μιλώ περί ανέμων και υδάτων μόνο και μόνο για να την πολεμήσω, στην πραγματικότητα είμαι και αισθάνομαι βαρύτατα  απογοητευμένη και  ως εκ τούτου ασθενής!

Θέλω λοιπόν, σήμερα να σας αντιγράψω λίγα αποσπασματικά λόγια απο τον πρόλογο του Ελληνα Γκουρού της Φιλοσοφίας, έτσι σαν να συστήνω ένα αποτελεσματικό ανακουφιστικό  φάρμακο για όσους τυχόν, ταλαιπωρούνται απο την δική μου ασθένεια...

Κάθε άνθρωπος είναι θεάνθρωπος, σάρκα και πνέμα. Να γιατί το μυστήριο του Χριστού δεν είναι μονάχα μυστήριο μιας ορισμένης θρησκείας. Είναι πανανθρώπινο..σε κάθε άνθρωπο ξεσπάει η πάλη Θεού και ανθρώπου, και συνάμα η λαχτάρα της φίλιωσης.
Τις περισσότερες φορές η πάλη αυτή είναι ασύνειδη, βαστάει λίγο, δεν αντέχει μια αδύνατη ψυχή ν'αντιστέκεται καιρό πολύ στην σαάρκα. 
Βαραίνει, γίνεται κι'αυτή σάρκα κι ο αγώνας παίρνει τέλος.
Μα στους υπεύθυνους ανθρώπους, που έχουν μερόνυχτα καρφωμένα τα μάτια τους στο ανώτατο Χρέος, η πάλη ανάμεσα στην σάρκα και στο πνέμα ξεσπάει χωρίς έλεος και μπορεί να βαστάξει ως τον θάνατο!
Όσο πιο δυνατή η ψυχή κι η σάρκα, τόσο κι η πάλη πιο γόνιμη κι η τελική αρμονία πιο πλούσια.
Δεν αγαπάει ο Θεός τις αδύνατες ψυχές και τις πλαδαρές σάρκες! Το πνέμα θέλει νά'χει να παλέψει με δυνατή γεμάτη αντίσταση σάρκα, είναι πουλί σαρκοβόρο που ακατάπαυστα πεινάει, τρώει σάρκα και την εξαφανίζει αφομοιώνοντάς την!
Πάλη ανάμεσα στην σάρκα και στο πνέμα, ανταρσία κι αντίσταση, φίλιωση κι υποταγή, και τέλος, ανώτατος σκοπός της πάλης, η ένωση με τον Θεό-να ο ανήφορος που πήρε ο Χριστός και μας καλεί να πάρουμε και μεις ακολουθώντας τα αιματωμένα του αχνάρια.
.......

Για να δώσω ένα ανώτατο πρότυπο στον αγωνιζόμενο άνθρωπο,για να δείξω πως δεν πρέπει να φοβάται τον πόνο,τον πειρασμό και τον θάνατο, γιατί όλα αυτά μπορούν να νικηθούν, νικήθηκαν  κιόλα, γράφτηκε ο "Τελευταίος Πειρασμός"
Ο Χριστός πόνεσε, κι απο τότε ο πόνος άγιασε...πολέμησε, ως την τελευταία στιγμή, ο Πειρασμός να τον πλανέψει κι ο Πειρασμός νικήθηκε..σταυρώθηκε ο Χριστός κι απο τότε νικήθηκε ο θάνατος.
Κάθε εμπόδιο στην πορεία του γίνουνταν αφορμή κι ορόσημο νίκης!
Εχουμε πια ένα πρότυπο μπροστά μας, που μας ανοίγει τον δρόμο και μας δίνει κουράγιο...!