ΠΙΟ ΓΡΗΓΟΡΑ-ΠΙΟ ΨΗΛΑ-ΠΙΟ ΔΥΝΑΤΑ!!!

Οι 30οι Ολυμπιακοί αγώνες πλέον άρχισαν χθες βράδυ στις 11.00 μμ. με μια ανιαρή, βαρετή τελετή έναρξης που στιγματίστηκε απο το κουφετί συνολάκι της ξινής Βασίλισσάς τους...

Δεν είναι δυνατόν λοιπόν να σας αφήσω μόνο με την ξινίλα της και τον ύπνο που έπιασε τον υπέροχο Μr Bean(η μοναδική ευχάριστη νότα της τελετής). Ομολογώ πως και εμένα μ'αγκάλιασε ο Μορφέας για κανένα δεκάλεπτο παρακολουθώντας το πανδαιμόνιο που γινόταν μέσα στο στάδιο από το πλήθος των εθελοντών ηθοποιών που έμπαιναν και έβγαιναν και  άκρη δεν έβρισκες!!!
Εγώ σήμερα, επ'αφορμή των ΟλυμπιακώνΑγώνων στο Λονδίνο, θα σας μιλήσω για τους Αρχαίους Αγώνες  στην Ολυμπία και για πράγματα που ίσως να μην έχετε ακούσει ποτέ άλλοτε.

Κάθε τέταρτο Καλοκαίρι , λοιπόν, και πάντα την ίδια ημερομηνία στις 11 Ιουλίου, τελείωνε μια Ολυμπιάδα και άρχιζε η καινούργια... Λίγους μήνες πριν άρχιζε ο πυρετός της προετοιμασίας των Ολυμπιακών αγώνων. Οι Σπονδοφόροι, δηλαδή οι κήρυκες που έστελνε η Ηλεία σε κάθε Ελληνική γωνιά, για να κυρήξουν την εκεχειρία, ξεκινούσαν. Ειδοποιούσαν τους Έλληνες ότι πλησίαζε η καινούργια Ολυμπιάδα και απο την στιγμή εκείνη άρχιζε η εκεχειρία! Οι πόλεμοι σταματούσαν αμέσως.
Οι αθλητές, οι θεατές των αγώνων και οι επίσημοι απεσταλμένοι κάθε χώρας, οι ονομάζονταν ΘΕΩΡΟΙ, έπρεπε να ταξιδέψουν με ασφάλεια για να φθάσουν στην Ολυμπία και για να γυρίσουν πάλι στην χώρα τους. Δεν τους ενοχλούσε κανείς σ'αυτό το ιερό ταξίδι έστω κι'αν περνούσαν μέσα απο μια εχθρική χώρα. Επίσης στις μέρς της μεγάλης γιορτής απαγορεύονταν να πατήσει κάποιος το έδαφος της Ηλείας οπλισμένος.
Με το πέρασμα λοιπόν των Σπονδοφόρων απο κάθε χώρα, άρχιζε ο πυρετός της ετοιμασίας και της προσμονής των αγώνων! Πρώτοι-πρώτοι ξεκινούσαν για την Ολυμπία οι αθλητές, οι γυμναστές τους και οι γονείς τους!
Οι αθλητές έπρεπε απαραίτητα να βρίσκονται ένα μήνα πριν στην Ολυμπία για να προσαρμοστούν στο κλίμα και να πραγματοποιήσουν τις απαραίτητες προπονήσεις.
Τον πρώτο καιρό έπαιρναν μέρος μόνο οι κάτοικοι της Πίσας και της Ηλείας. Αργότερα επιτρεπόταν σε κάθε Έλληνα αθλητή να παίρνει μέρος και απαγορεύονταν στους ξένους και ιδιαίτερα στους βαρβάρους και τους δούλους. Οι αθλητές έπρεπε να έχουν γονείς Έλληνες και να μην έχουν καταδικαστεί ποτέ για οποιαδήποτε πράξη! Συνήθως οι αθλητές ήταν παιδιά πλουσίων και ονομαστών οικογενειών, γιατί αυτοί είχαν τον τρόπο να πληρώνουν γυμναστές και να γυμνάζονται!
΄Οταν όμως οι Ρωμαίοι κατέκτησαν την Ελλάδα, άλλαξαν οι κανονισμοί.
Επιτρεπόταν και σε αυτούς να παίρνουν μέρος , γιατί είχαν κοινή καταγωγή με τους Έλληνες...
Ο ίδιος ο Νέρωνας έλαβε μέρος στους αγώνες, κερδίζοντας μάλιστα πολλές νίκες, αφού βέβαια προηγουμένως πλήρωσε τους αντιπάλους του να χάσουν!!!(χαχαχα σας θυμίζει τίποτα αυτό?)
 Για να κερδίσει μάλιστα περισσότερες νίκες, περιέλαβε στους αγώνες και διαγωνισμούς τραγωδών και μουσικών τους οποίους φυσικά με τον ίδιο τρόπο κέρδισε κι'αυτούς!
΄Οπως σας είπα και παραπάνω οι αθλητές όφειλαν να βρίσκονται οπωσδήποτε στην Ολυμπία ένα μήνα πριν. Αν αργούσαν να έλθουν, δεν τους επιτρεπόταν να πάρουν μέρος στους αγώνες...
Σε μια Ολυμπιάδα λοιπόν, άργησαν να έρθουν οι πυγμάχοι και αποκλείστηκαν όλοι τους.

 Ένας απ'αυτούς ήταν και κάποιος Απολλώνιος απο την Αίγυπτο, που είχε το παρατσούκλι Ράντης.
Αυτός ο Ράντης λοιπόν, δικαιολογήθηκε στους Ελλανοδίκες πως άργησε να έλθει γιατί καθυστέρησαν το πλοίο του οι αντίθετοι άνεμοι των Κυκλάδων...(γνωστά τα μελτέμια στις Κυκλάδες απο τόοοοοοτε!) Οι Ελλανοδίκες ήταν έτοιμοι να του επιτρέψουν ν'αγωνιστεί με τον μοναδικό αντίπαλο του τον Ηρακλείδη που καταγόταν και αυτός απο την Αίγυπτο.
 Ο Ηρακλείδης όμως απέδειξε ότι ο Ράντης έλεγε ψέμματα,και τότε οι Ελλανοδίκες απέκλεισαν τον Ράντη για το ψέμμα του και όχι για τον "ρατσισμό" του  όπως κάνουν τάχα μου σήμερα, και ανεκήρυξαν Ολυμπιονίκη χωρίς αγώνα τον Ηρακλείδη.
 Ο Ράντης εξαγριωμένος, πέρασε τους ιμάντες της πυγμαχίας στα χέρια του(κάτι σαν τα σημερινά πυγμαχικά γάντια) και όρμησε να χτυπήσει τον αντίπαλό του. Οπως μας είπε όμως ο Παυσανίας, αυτή του η βλακεία του στοίχισε πολύ ακριβά. Τον περιποιήθηκαν καταλλήλως οι ραβδούχοι!!!
Οι Ελλανοδίκες ήταν οι άρχοντες των αγώνων. Παρακολουθούσαν με προσοχή την διεξαγωγή τους ώστε να γίνονται με όλους τους κανόνες και στο τέλος ανακήρυσσαν τους νικητές. Στην αρχή υπήρχε μόνο ένας Ελλανοδίκης, ο Βασιλιάς της Πίσας ή της Ηλείας. Αργότερα έγιναν δύο, μετά εννέα. ένα διάστημα 12 και απο την 103η Ολυμπιάδα ως το τέλος δέκα! Ησαν ισόβιοι  ανήκαν στην τάξη των ευγενών και αργότερα τους διάλεγαν με κλήρο, ανάμεσα στους πολίτες της Ηλείας.
Είχαν βοηθούς τους αφέτες, τους αλυτάρχες , τους κριτές και τους ραβδούχους.
Αυτοί οι τελευταίοι κρατούσαν μαστίγια ή ραβδιά για να επιβάλλουν πολλές φορές την τάξη και την πειθαρχία στους θεατές που ατακτούσαν αλλά και στους αθλητές.
Αν οι Ελλανοδίκες έκαναν λάθη, μπορούσαν οι αθλητές να τους αναφέρουν στην Ολυμπιακή επιτροπή, όπου τους δίκαζαν. Αν είχαν πράγματι κάνει λάθος, τους καταδίκαζαν , αλλά δεν επαναλαμβανόταν ο αγώνας, ούτε ακυρωνόταν ο νικητής! Δηλαδή η απόφαση των Ελλανοδικών ήταν τελεσίδικη.
Η πρώτη μέρα άρχιζε με θυσίες απο τους αθλητές , τους γονείς τους και τους γυμναστές τους.Ήταν σαν την σύγχρονη  τελετή έναρξης.  Οι πιο πολλές θυσίες γίνονταν απο τους αθλητές των αρματοδρομιών γιατί τα αγωνίσματα αυτά ήταν δύσκολα και πολύ επικίνδυνα.
Μετά τις θυσίες στο στάδιο άρχιζε ο διαγωνισμός των κηρύκων και σαλπιγκτών.
Πριν αρχίσει κάθε αγώνισμα , ένας σαλπιγκτής έδινε το σύνθημα με την σάλπιγγα. Ακολουθούσε ο κήρυκας , ο οποίος φώναζε τα ονόματα των αθλητών και στο τέλος των αγώνων διαλαλούσε το όνομα του νικητή, το όνομα του πατέρα του, και εκείνο της πόλης του. Έπρεπε λοιπόν, να διαλέγουν τον πιο ικανό σαλπιγκτή και κήρυκα, ώστε ν'ακούγονται δυνατά και μακριά τα σαλπίσματα και οι φωνές. Οι δύο κερδισμένοι του διαγωνισμού , ονομάζονταν Ολυμπιονίκες. Κέρδιζαν δηλαδή Ολυμπιακή νίκη , όπως οι αθλητές. Ονομαστός ΄για τις πολλές νίκες του στην σάλπιγγα ήταν ο Ηρόδωρος απο τα Μέγαρα!

Η δεύτερη μέρα των Ολυμπιακών αγώνων ήταν η πιο μεγάλη, η πιο όμορφη για τους επισκέπτες της Ολυμπίας, γιατί γινόταν ο κλασσικός δρόμος του σταδίου απο τον νικήτή του οποίου θα έπαιρνε το όνομά της η Ολυμπιάδα καθώς και οι υπόλοιποι αγώνες δρόμου των ανδρών.
Απο την Κρυπτή, άρχιζαν με την ανατολή του ήλιου, να μπαίνουν πρώτοι οι Ελλανοδίκες, στην σειρά, με αργό επίσημο βήμα φορώντας μακρείς πορφυρούς χιτώνες και κρατώντας κλαδιά απο φοίνικες.
Ακολουθούσαν οι αθλητές ολόγυμνοι και έκλειναν την πομπή οι κριτές, οι αλυτάρχες και οι ραβδούχοι. Ο κόσμος χειροκροτούσε έξαλλος...!

Την τρίτη μέρα ακολουθούσε ένα σύνθετο και πολύ θεαματικό και γεμάτο συγκινήσεις αγώνισμα το πένταθλον! Κάθε αθλητής έπρεπε να κάνει πέντε αγωνίσματα και κείνος που θα είχε την καλύτερη επίδοση ήταν και ο νικητής! Τα αγωνίσματα του πεντάθλου ήταν:o δρόμος τους σταδίου, το άλμα, το ακόντιο, ο δίσκος και η πάλη. Ο μύθος λέει πως το πένταθλο το ανακάλυψε ο Ιάσωνας κατά το διάστημα της Αργοναυτικής εκστρατείας.

Την τέταρτη μέρα των αγώνων είχαν την σειρά τους τα αγωνίσματα της πάλης της πυγμαχίας και του παγκράτιου. Το παγκράτιο ήταν συνδυασμός πάλης-πυγμαχίας στο οποίο επιτρεπόταν όλες οι λαβές και όλα τα χτυπήματα, σε οποιαδήποτε θέση και αν βρίσκονταν οι αντίπαλοι, είτε όρθιοι, είτε στο έδαφος. Απαγορεύονταν μόνο να χρησιμοποιούν τα δόντια και τα νύχια τους και προπαντός δεν επιτρεπόταν να πειράζουν τα μάτια των αντιπάλων τους. Ολα τα υπόλοιπα επιτρέπονταν. Ήταν ένα σκληρό και άγριο άθλημα και λένε πως το εφηύρε ο Θησέας, γιατί με το παγκράτιο νίκησε τον Μινώταυρο.
Ονομαστός έχει μείνει στην ιστορία ο Αρριχίωνας απο την Φυγαλεία. Ο αντίπαλός του του είχε κάνει μια επικίνδυνη λαβή στον λαιμό και κόντευε να τον πνίξει. Συγκεντρώνοντας τις τελευταίες του δυνάμεις , έστριψε το πέλμα του αντιπάλου του και το εξάρθρωσε. Μέσα σε φοβερούς πόνους ο αντίπαλος του τέντωσε το δείκτη του χεριού του για να δείξει ότι δεχόταν την ήττα του. Την ίδια στιγμή ξεψυχούσε και ο Αρριχίωνας. Αλλά έστω και νεκρό, οι Ελλανοδίκες τον ανακήρυξαν Ολυμπιονίκη μια και ο αντίπαλός του είχε υποχωρήσει...
Την Πέμπτη μέρα το στάδιο γέμιζε απο παιδιά ορισμένης βέβαια ηλικίας, τα οποία έπαιρναν μέρος στο τρέξιμο ενός σταδίου, την πάλη και την πυγμαχία.
Οταν τελείωναν τα παιδιά ακολουθούσε το αγώνισμα του οπλίτη , στο οποίο οι αθλητές έτρεχαν φορώντας το κράνος και κρατώντας ασπίδα όπως ο Ευκλής που έτρεξε απο τον Μαραθώνα στην Αθήνα για να αναγγείλει την νίκη τους εναντίον των Περσών και αφού είπε το Νενικήκαμεν έπεσε κάτω νεκρός.

Η έκτη ήταν η μεγάλη μέρα για τους θεατές! Γίνονταν οι ιππικοί αγώνες, που προσέφεραν συναρπαστικό θέαμα και πολλές συγκινήσεις. Ήταν αγώνες δύσκολοι αλλά και δραματικοί.
Προστάτης των ιππικών αγώνων ήταν ο Ποσειδώνας. Χωρίζονταν σε δύο κατηγορίες: Στους ιππικούς όπου τα άλογα έτρεχαν με τους αναβάτες τους και στις αρματοδρομίες, οι οποίες προκαλούσαν και το μεγαλύτερο ενδιαφέρον.  Στις αρματοδρομίες υπήρχαν τα παρακάτω αγωνίσματα: To Tέθριππο, δηλαδή άρμα που το έσερναν τέσσερα άλογα, η Συνωρίδα αλόγων, άρμα που το έσερναν δύο αλογα, το Τέθριππο πόλων, άρμα που το έσερναν 4 νεαρά άλογα, η Συνωρίδα πόλων, άρμα που το έσερναν δύο νεαρά άλογα και για λίγο διάστημα υπήρχε και το αγώνισμα της Απήνης, άρμα που το έσερναν δύο μουλάρια.
Την έβδομη και τελευταία μέρα δεν γίνονταν πια αγώνες.( Είχαν την τελετή λήξης των αγώνων)
 Οι νικητές των αγωνισμάτων , οι Ελλανοδίκες με τους βοηθούς τους, οι επίσημοι της Ηλείας, και οι Θεωροί, σχημάτιζαν μια επιβλητική πομπή και έμπαιναν στο ιερό Άλσος, ανάμεσα στις επευφημίες του κόσμου.
Σταματούσαν μπροστά  στο μεγάλο βωμό του Δία και προσέφεραν θυσίες για να τον ευχαριστήσουν.
Οι Ολυμπιονίκες ήταν στεφανωμένοι με τους κότινους και κρατούσαν κλαδιά απο φοίνικες.
Το βράδυ στο Πρυτανείο παρακάθονταν σε μεγάλο τιμητικό συμπόσιο και την όγδοη μέρα ενώ οι Ελλανοδίκες έγραφαν τα ονόματά τους στο βιβλίο των Ολυμπιακών Αγώνων, έφευγαν για τις ιδιαίτερες πατρίδες τους....


 Και για να θυμηθούμε λίγο την δική μας τελετή έναρξης.
΄Οταν οι Ολυμπιακοί αγώνες επέστρεψαν στην πατρίδα τους το 2004