ΒΙΒΛΙΑ ΓΙΑ ΤΙΣ ΔΙΑΚΟΠΕΣ ΣΑΣ Νο 2

Γεύσεις... απο βιβλία που μπορείτε να πάρετε μαζί σας στην παραλία:

TO ANTIKEIMENO-NIKOΣ ΖΑΧΑΡΙΑΔΗΣ (Το κύκνειο άσμα του Φρέντυ Γερμανού)

Συνέχεια του 1ου μέρους

Η Λουντμίλλα ήταν πια βέβαιη για το αύριο που περίμενε τον νεαρό κομμουνιστή-μπορεί και να τον έστελνε κάποτε σε μια απ'τις καρέκλες του Κρεμλίνου. Ακόμα και την ώρα που ήταν έτοιμος να μπει μέσα της, είχε καταφέρει να σταματήσει. Θα νικούσε μια λοχαγό του Σοβιετικού Στρατού-αυτό η Λουντμίλλα μπορεί να μη του το  συγχωρούσε ποτέ. Δεν ήταν σίγουρος, αλλά σαν καλός κομμουνιστής τόβλεπε σαν μια πιθανότητα.Οι νόμοι του Κόμματος ήταν πιο σκληροί απ'τους νόμους της σάρκας!.......
........Είχαν βρεθεί πάλι ο ένας κοντά στον άλλον. Ήταν μισόγυμνοι, εκείνος χωρίς παντελόνι και εκείνη με το στήθος γυμνό και τις ρώγες όρθιες. Μπορεί και να ξανάκαναν έρωτα, αλλά άκουσαν έναν ελαφρύ θόρυβο πίσω τους.
-Σήκω πάνω Ιβάν! είπε κοφτά η Λουντμίλλα. Ένας γεροντάκος με στρατιωτική στολή σηκώθηκε κατάχλομος πίσω απ'τα θρανία. Τα μάτια του πηγαινοέρχονταν ανήσυχα απ'τα γυμνά μπούτια του Ελληνα στα όρθια στήθη της Λουντμίλλα. Ήταν ο Ιβάν Ταράσωφ, ένας απ'τους νυχτοφύλακες της ΚΟΥΤΒ.
-Με συγχωρείς, συντρόφισσα λοχαγέ! είπε. Νόμιζα πως ήσουνα μόνη. Ήρθε ένα μήνυμα απ'τον σύντροφο διοικητή, τραύλισε ο γέρος
-Τι μήνυμα Ιβάν?
-Πέθανε ο Λένιν! Ξαφνικά ο γέρος άρχισε να κλαίει . Έπεσε στα γόνατα κι άρχισε να φιλάει τις μπότες της Λουντμίλλα.
-Πέθανε ο πατερούλης μας συντρόφισσα. Πέθανε η ψυχή της επανάστασης. Τι θ'απογίνουμε τώρα?  Θάρθει πάλι ο Τσάρος να μας ρουφήξει το αίμα?
-Σήκω επάνω Ιβάν! Οι κομμουνιστές δεν κλαίνε Ιβάν. Έπρεπε να σ'το'χουν μάθει αυτό.  Ο σύντροφος ΄Λένιν ήταν βαριά άρρωστος-όλοι το ξέραμε. Αν δεν πέθαινε σήμερα θα πέθαινε σ'ένα μήνα.
Τι άλλο λέει το σήμα  Ιβάν?
-Θέλουν 4 μαθητές της ΚΟΥΤΒ για την τιμητική φρουρά στο φέρετρο.
-Γιατί κοιτάς τα βυζιά μου Ιβάν? Πόση ώρα ήσουν κρυμμένος πίσω απ'το θρανίο? τον ρώτησε γλυκά η φωνή της. 5,10 λεπτά?
-Δεν είδα τίποτα συντρόφισσα
-Μισή ώρα?
-Δεν είδα τίποτα ξανάπε ο γέρος κάνοντας άλλο ένα βήμα πίσω. Αλλά και νάβλεπα δεν θ'άνοιγα το στόμα μου σε κανένα. Είμαι τάφος εγώ, το ξέρει όλη η ΚΟΥΤΒ.
-Τα είδες όλα! Ελα εδώ Ιβάν. Η φωνή της Λουντμίλλα είχε γίνει πάλι γλυκειά και απαλή.
-Αν σ'αφήσω να φιλήσεις τα βυζιά μου θα ξεχάσεις αυτό που είδες!
Ο γέρος κοίταξε τώρα τον Έλληνα, που είχε γυρίσει το κεφάλι του απ'την άλλη μεριά σαν να μη ήθελε να βλέπει άλλο.
-Εγώ συντρόφισσα είμαι τάφος ψέλισε
-Το ξέρω! Τον θες όμως τον μεζέ σου-δεν είναι έτσι? Πού θα ξαναβρείς τέτοια ευκαιρία Ιβάν?
Ο γέρος την κοιτούσε σαν χαμένος... συντρόφισσα τραύλισε
-Ελα πιο κοντά Ιβάν Πόσο απαλή ήταν πάλι η φωνή της! Η Λουντμίλλα πήρε τρυφερά το κεφάλι του και το οδήγησε με το αριστερό της χέρι στον κόρφο της, ενώ με το δεξί έψαχνε στην στάντα της να βρεί το πιστόλι. Το βρήκε.
-Συντρόφισσα Λουντμίλλα, θα μπορούσα να πεθάνω για σένα! τραύλισε ο γερονυχτοφύλακας με το κεφάλι του χωμένο στον Παράδεισο.
-Θα πεθάνεις!!! Ούτε που πρόλαβε ο γέρος ν'ακούσει την πιστολιά. Τινάχτηκε και βρέθηκε ανάσκελα στο τσιμέντο.
Η Λουντμίλλα έβαλε το πιστόλι μέσα στην τσάντα και είπε
Ο Ιβάν ήταν ένας άτυχος γέρος και φόρεσε το σουτιέν της. Είδε μια λοχαγό του Σοβιετικού Στρατού νά κάνει έρωτα με έναν μαθητή της ΚΟΥΤΒ. Κανένας δεν έχει το δικαίωμα να ζει σήμερα στη χώρα αυτή ύστερα απο ένα τέτοιο λάθος!
- Μπορεί και να μη μιλούσε ανταπάντησε ο Έλληνας
-Ηταν έτοιμος να το σκάσει σαν λαγός! επέμενε εκείνη φορώντας την μπλούζα της. Ήταν ήρεμη, είχε λιώσει με την μπότα της μια κατσαρίδα.
Ο Ελληνας φόρεσε το παντελόνι του προσέχοντας πάντα τον γέρο που είχε απομείνει ανάσκελα, ΄μ'ένα λεκέ αίμα πίσω απο το κεφάλι.
-Μπορεί και να μη μιλούσε ξανάπε.
Η Λουντμίλλα του αποκρίθηκε σαρκαστικά.
-Κι ύστερα λες ότι έγινες επαναστάτης! Είσαι 6 μήνες στην Σοβιετική ΄Ενωση, αλλά κάτι μου λέει οτι απόψε  πήρες το πρώτο σου μάθημα σαν επαναστάτης!
Επλυναν το αίμα απ'το τσιμέντο, έβγαλαν το κουφάρι του γέρου απ'την Σχολή και τόριξαν στο ποτάμι. Θα τόβρισκαν την επόμενη μέρα ή μπορεί και να μην το έβρισκαν ποτέ... Σε μια Μόσχα που κήδευε τον Λένιν και την ίδια ώρα παράδερνε ανάμεσα στον σύντροφο Στάλιν και τον σύντροφο Τρότσκυ, η εξαφάνιση ενός γερο-νυχτοφύλακα της ΚΟΥΤΒ θάκανε την ίδια εντύπωση με την εξαφάνιση μιας μύγας στα δυτικά Ουράλια.

Τώρα ο Έλληνας ήταν ξαπλωμένος στο κρεβάτι της Λουντμίλλα Μυλόβα.
-Πιστεύεις αλήθεια ότι μπορώ να γίνω αρχηγός? τη ρώτησε
Η Λουντμίλλα χαμογέλασε. Είχε μοιραστεί μια λυσσασμένη νύχτα αλλά ήταν σίγουρη ότι στο μυαλό και στην ψυχή του νέου δεν τούχε μείνει τίποτα απ'ότι έζησαν μαζί. Το μυαλό του ήταν σφηνωμένο πάντα στο Κόμμα.
-Πολλοί μπορούν αλλά ένας γίνεται, του απάντησε
-Τι πρέπει να κάνω?
Η Λουντμίλλα σκέφτηκε πως ήταν πια αργά για να του πει να γνωρίσεις τον Λένιν.Αλλωστε η ίδια ποτέ δεν πίστεψε ότι ο Λένιν ήταν η δύναμη στο Κόμμα. Απο το 1918 που είχε έρθει στη Μόσχα και είχε αρχίσει μεθοδικά ν'αλλάζει κρεβάτια στο Κρεμλίνο, έψαχνε να βρει απο ποιον ξεκινούσε η δύναμη αυτή. Απ' τον Τρότσκυ? Απ'τον Ζηνόβιεφ? Απ'τον Κάμενεφ? Μερικοί ήταν καλοί εραστές, κανένας όμως δεν ήταν η μεγάλη δύναμη. Μόνο ο Στάλιν σκέφτηκε η Λουντμίλλα αλλά δεν το'πε στον νεαρό Έλληνα-ήταν πολύ νωρίς για ν'αρχίσει να μαθαίνει.
-Τι πρέπει να κάνω? την ξαναρώτησε
-Να περιμένεις! Θες να σε βάλω αύριο φρουρά στον Λένιν?
-Θα το κάνεις αυτό, συντρόφισσα ρώτησε αλαφιασμένος
-Στο χέρι μου είναι είπε αδιάφορα. Θα βάλω έναν Βούλγαρο, ένα Σέρβο, έναν Τούρκο και έναν Έλληνα, είπε με μάτια μισόκλειστα σαν να εμπνεόταν ένα πίνακα ζωγραφικής. Τα Βαλκάνια ενωμένα φυλάνε το φέρετρο του Λένιν. Μπορεί η φωτογραφία να ταξιδέψει σ'όλη την Ευρώπη.
Θα σε βάλω δίπλα στον Τούρκο. Σε πειράζει? Γιατί το 1919 ήσουν έτοιμος να πολεμήσεις τους Τούρκους.
Τον είδε να δαγκώνει τα χείλη του, αλλά συνέχισε: Θέλατε να πάρετε την Πόλη-το ξέχασες? Είχες κάνει και αίτηση να σε πάρουν εθελοντή στον Ελληνικό Στρατό!!!
-Διάβασες το φάκελλό μου? Μερικές σταγόνες ιδρώτα φάνηκαν στο μέτωπο του νεαρού.
Ήμουν δεκάξι χρονών είπε...εκείνη δεν μίλησε
-Νυστάζω είπε η Λουντμίλλα
-Θα με βάλεις αύριο φρουρά στον Λένιν?
Η γυναίκα γύρισε απότομα και τον κοίταξε κι ο Έλληνας κατάλαβε το λάθος του-το παγωμένο βλέμμα του θύμισε το χρώμα που είχαν πάρει τα μάτια της την ώρα που σκότωνε χτες τον γέρο.
-Κοιμήσου! του είπε.
Δεν πρέπει να ξανακάνω άλλο λάθος, σκέφτηκε ο νεαρός Έλληνας. Αυτές οι γυναίκες είναι σαν το Κόμμα-δεν συγχωράνε το δεύτερο λάθος!
.........................................................................................................................................................

 Φινάλε 

Απο τις εξομολογήσεις της Ρούλας Κουκούλου(συζύγου του Νίκου Ζαχαριάδη) στον Φρέντυ Γερμανό

....Είναι μια πληγή μου το πώς πέθανε ο Νίκος. Το ότι δεν πίστεψα πως θ'αυτοκτονούσε και δεν πήγα είναι μια ανοιχτή μου πληγή....Μετά τη διαγραφή του δεν του έγραψα εγώ - δεν μου έγραψε κι εκείνος. Αλλά ξέρω πόσο μ'αγαπούσε.  Είχε τη φωτογραφία μου στο σπίτι του στο Σοργκούτ...δεν φανταζόμουνα ...σ'ενα σπίτι απομονωμένο, ήσαν φύλακες βαλμένοι γύρω-γύρω. Εκατό φορές να τον είχαν σε φυλακή σε στρατόπεδο. Αυτή η απομόνωση ήταν φοβερό πράγμα...
Πόσο πολύ αγαπούσε την πατρίδα του...θα σας πω κάτι συγκινητικό. Φεύγοντας είχε πάρει ένα σακκουλάκι χώμα, χώμα ελληνικό και τ'άφησε στο παιδί το Σήφη. Του είχε πει άμα πεθάνω να μου το βάλεις. Και του το βάλαμε. Για σκεφτείτε. Έτσι ύστερα απο τόσα χρόνια έτσι ανταμώσαμε...
Πονάω τώρα που τον σκέφτομαι τις νύχτες....Αυτό που καίει είναι ότι δεν πρόλαβα ότι δεν πίστεψα πως θ'αυτοκτονήσει. Άς πήγαινα κι ας μην άλλαζε τίποτα. Να ιδεί ότι πήγα. Να μη φύγει τόσο πικραμένος....

Η Ρούλα Κουκούλου μ'άλλες εξόριστες

** Το πλαστό "πιστοποιητικό θανάτου"με εντολή της ΚΑ ΓΚΕ ΜΠΕ, αναφερόταν σε ανακοπή καρδιάς, αποσιωπώντας το Πρωτόκολλο της επιτόπου ιατροδικαστικής έρευνας, με την πραγματικά φρικιαστική περιγραφή πάσης λεπτομερείας, πλην όμως και με την πάσα αλήθεια( Σ.τ.Επ) 

Η Ρούλα Κουκούλου μ'αντάρτισσες στο βουνό

Αποσπάσματα απο την αρχή και το τέλος του βιβλίου:  TO ANTIKEIMENO-NIKOΣ ΖΑΧΑΡΙΑΔΗΣ