Ο ΄Ερωτας του Σπύρου ...συνέχεια Νο 6

Μαμούνι: Kάρυ απο την ημέρα που επιστρέψαμε απο το νησί, μες 'στην μαύρη κατάθλιψη είμαστε και συ και γω! Λες να φταιν οι παλανητικές εκλείψεις? Λες να φταίει που μας έφυγε απο την γειτονιά ο Χριστόφορος και ο φίλος μας ο GIP? Τέτοια μελαγχολία πια, σε καλό μας!
Κάρυ: Δεν ξέρω εσένα Μαμούνι, εμένα πάντως με επηρρεάζει πολύ ο καιρός...
Χειμωνιάτικος, μουντός όπως είναι μουντή κάνει και την διάθεσή μου!
Αλλωστε όλα γύρω μας εκπέμπουν μια απαισιοδοξία, μια απελπισία, μια ματαιότητα που δεν αφήνει κανένα ανεπηρρέαστο!
Πρέπει όμως να το παλέψουμε, ν'αντιδράσουμε...
Μαμούνι: Mα πώς ν'αντιδράσω αφού δεν έχω ούτε την δύναμη ούτε την διάθεση?
Κάρυ: Να προσπαθήσεις Μαμούνι, να προσπαθήσεις και ας έχεις χάσει όλη σου την δυναμικότητα! Πάρε διάβασε κανένα βιβλίο που μπορεί να σε βοηθήσει , λίγο να σε εμψυχώσει...
Μαμούνι: Bρε Κάρυ, εκείνον τον Σπύρο τον ξεχάσαμε... Τι ν'απόγινε με την εγκυμοσύνη της Αικατερίνης? Τόμαθε, ο ίδιος? Μήπως μπερδεύτηκε με την συμμετοχή του στους Ολυμπιακούς Αγώνες και ξέχασε την Αικατερίνη?
Κάρυ: Aντε φέρε το βιβλίο να διαβάσουμε την συνέχεια της Ιστορίας του...

 Αθήναι, 24 Φεβρουαρίου 1896

Αγαπητόν ημερολόγιον,
Αφού επέρασα τέσσερις ημέρας εις την κόλασιν, επήρα τας αποφάσεις μου. Δεν θα είπω εις τον Σπύρον δια την εγκυμοσύνην μου, αντιθέτως θα αποκαλύψω τα πάντα εις τον Κωνσταντίνον. Εξ'άλλου έχει κι αυτός το μυστικόν του, το οποίον διαισθάνομαι φοβερόν!
Όταν θα έλθη η ώρα, θα αποκαλύψω και εγώ το δικό μου. Αντιθέτως, ο Σπύρος δεν θα μάθη τίποτε σχετικόν. Είμαι σίγουρη πως έτσι το παιδί μας θα μεγαλώση ευτυχισμένο και χωρίς καμμίαν έλλειψιν, ούτε υλικήν ούτε πνευματικήν και βεβαίως με πολλήν αγάπην. 
Γράφω αυτά με μεγάλο αίσθημα δυστυχίας, αφού θυσιάζω την προσωπικήν μου ζωή χάριν του παιδιού αυτού, αλλά και ευθύνης, αφού είμαι πεπεισμένη πως με τον Σπύρον, ακόμα και εάν στεφθή Ολυμπιονίκης, αι συνθήκαι ζωής δια το τέκνον μας θα είναι κάτω του μετρίου.
Δεν έχω λοιπόν παρά να αναμείνω την έλευσιν της οδυνηρης στιγμής των αποκαλύψεων. Ευτυχώς ο Σπύρος είναι λίαν απασχολημένος αυτό το διάστημα και τον συναντώ μόνον δι'ολίγον! 
Η μόνη του επιθυμία είναι να νικήση! Νοιώθω αφάνταστες τύψεις όταν τον ακούω να συνδέη την πιθανήν νίκην του με εμένα, αλλά δεν αλλάζω απόφασιν!!!

--------------------


Αθήναι 12 Μαρτίου 1896
Αγαπητόν μου ημερολόγιον,
Η χθεσινή ημέρα ήτο η οδυνηροτέρα ημέρα της ζωής μου. 
Ο Κωνσταντίνος με είπεν τα πάντα και ομολογώ ήσαν τόσον αναπάντεχα, τόσον εξωφρενικά, τόσον πέραν πάσης φαντασίας, τουλάχιστον της δικής μου, ώστε αρκετήν ώραν δεν ημπορούσαν να αρθρώσω λέξιν. 
Όταν επανέκτησα την ψυχραιμίαν μου, τα συναισθήματά μου διίσταντο. Αφ'ενός ένοιωθα απέχθειαν προς τον σύζυγόν μου και αφ'ετέρου τον ελυπούμην. Συγκρατούσα περαιτέρω τα συναισθήματά μου, εσκέφθην πως την συγγνώμην που μου εζητούσεν σχεδόν με δάκρυα θα την αντήλλασσα με το δικόν μου μυστικόν. 
Αν ήθελε να τον συγχωρήσω, θα με συγχωρούσε και εκείνος αναγνωρίζων το τέκνον του Σπύρου ως ιδικόν του. Με δύο τρομερά μυστικά, θα δυνάμεθα να συνεχίσωμεν τον γάμον μας, χωρίς να διαρρεύση έξω το παραμικρόν....
Ας αφήσωμεν ότι έτσι θα διαλύωνταν και αι φήμαι περί των αμαρτιών του συζύγου μου, αι οποίαι είχον ήδη αρχίσει να κυκλοφορούν.
Αλλά προτιμότερον είναι να γράψω τι με αποκάλυψεν ο σύζυγός μου και έπειτα πώς αντέδρασεν και τι τελικώς απέγινεν όταν και εγώ με την σειράν μου του ωμίλησα περί της εγκυμοσύνης μου.
   .....  Όλα, με είπεν, ήρχισαν εις την Βιέννην, όπου είχε μεταβεί δια να σπουδάση την Φιλοσοφίαν. 
Εκεί εμυήθη εις πλείστας όσας ακολασίας, το είδος των οποίων αδυνατώ ακόμη και να γράψω.
Εις το σημείον αυτόν, αγαπητόν μου ημερολόγιον, ενεθυμήθην το πικρόχολον σχόλιον του Σκούντζου και αναρρίγησα απο εντροπήν. 
Δυστυχώς ως να μην έφθαναν αυτά, ο Κωνσταντίνος συνήνεσεν και εις το πάθος της ρουλέττας. Και, παρά το ότι έχανε, συνέχιζεν να παίζη!
Και ήλθεν η στιγμή που δεν είχε πλέον ν απληρώση ούτε το ενοίκιόν του, ούτε να προμηθευθή τα απαραίτητα προς το ζην. Απο τους γονείς του δεην ηδύνατο πλέον ν'απαιτήση περισσότερα. Τότε ήτο όπου εγνώρισεν το ανώμαλον εκείνον άτομον του οποίου τας ορέξεις εξηναγκάσθη να ικανοποιή  δια να ξεπληρώνη τα χρέη του. 
Όταν το άτομον αυτό επληροφορήθη τον γάμον του, ήλθεν εις την Αθήνα και σχεδόν εκβίαζε τον σύζυγόν μου ότι θα με τα είπη όλα αν δεν εσυνέχιζεν να τον βλέπη κατά το διάστημα το οποίο  θα έμενε εδώ.
Φαίνεται όμως ότι αι επισκέψεις του αύται υπέπεσαν εις την αντίληψιν μίας συντροφίας κουτσαβάκηδων, εις εκ των οποίων, αυτός που ήλθεν εις το σπίτι μας, ήρχισεν να τους παρακολουθή. Πολύ σύντομα ήρχισαν οι εκβιασμοί.  Σε όλα αυτά ο αδύναμος Κωνσταντίνος απήντα δια της φυγής. Αντί να με τα πη όλα απο την πρώτην στιγμήν, υιοθέτησεν την γνωστήν έμφοβον συμπεριφοράν του.  
Όταν τον ερώτησα διατί ο γάμος μας, με απήντησεν ειλικρινώς ότι απο μικρός ήθελεν εμένα να κάμη γυναίκα του και καμμίαν άλλην. 
Ότι με αγαπά, αλλά εντρέπετο να με αγγίξη την στιγμήν όπου ευρισκόταν ριγμένος εις μίαν τέτοιαν βορβορώδην ακολασίαν!!!
Πριν απο περίπου δύο μήνας ο άνθρωπος ο οποίος τον οδήγησεν εις την εντροπήν και την απελπισίαν ησθένησε βαρέως. Η ασθένεια ήτο ανίατος. 
Ο Κωνσταντίνος ανέμενεν να τελειώση δια να προβή εις τας αποκαλύψεις αυτάς.
Όσο δια τον εκβιαστήν κουτσαβάκην, αυτόν τον είχεν κανονίσει διαφορετικά. Είχεν φροντίσει να συλληφθή δια μία σειρά αξιοποίνους πράξεις τας οποίας είχε κάμει εις το παρελθόν και να οδηγηθή εις την φυλακήν. Αφού με τα είπεν αυτά, ο σύζυγός μου έπεσεν εις τα γόνατα ζητών την συγγνώμην μου. Και τότε ήλθεν η σειρά μου. 
Του απεκάλυψα και εγώ την αμαρτίαν μου, την οποίαν επροκάλεσεν η δική του συμπεριφορά, και τον καρπό της. 
Δεν αντέδρασεν όταν του είπα πως αν επιθυμή την συγγνώμην μου θα πρέπει να συγχωρήση και εμένα και να δεχθή το παιδί μου ως ιδικόν του. Φυσικά, δεν αποκάλυψα τον πατέρα του παιδιού. Τον οποίον γνωρίζεις μόνον εσύ, αγαπητόν μου ημερολόγιον.

Ο Κωνσταντίνος με χαμηλωμένον βλέμμα εδέχθη!

Της Έλενας Χουζούρη