...Και τ'απαγορευμένα ....μικρά ρεμπέτικα!

Κάρυ: Tι γρατσουνάς εκεί Μαμούνι? Πάλι το μπουζουκάκι σου πήρες και σχολιάζεις όπως έλεγε και ο  Ζαμπέτας στον Μάνο Χατζιδάκι, γρατσουνώντας το δικό του μπουζουκάκι;
Μαμούνι: Nαι απόψε θέλω να τραγουδήσω λίγο ρεμπέτικο...
Όταν βαραίνει λίγο η καρδούλα μου αμέσως στίχοι  και σκοποί ρεμπέτικων τραγουδιών μούρχονται στο μυαλό!
Βλέπεις Κάρυ μου, τα ιδιόρυθμα αυτά τραγούδια είναι γεμάτα παράπονο και πάθος, έρωτα και πίκρα, συνήθως είναι μελαγχολικά και διηγούνται τα παθήματα των ασήμαντων άνθρώπων.
Ιδιαιτέρως στην εποχή του εμφυλίου πολέμου(1946-1949) όλα τα λαικά στρώματα τραγουδούσαν τα ρεμπέτικα.

Θα με ρωτήσεις τώρα απο πού πήραν το όνομά τους ρεμπέτικα?
Είναι δύσκολο να δοθεί ο ορισμός του ρεμπέτη ή μάγκα. Γενικά θα μπορούσε να πει κανείς ότι ο ρεμπέτης ή μάγκας είναι ένας άνθρωπος που ζει με ιδιόρυθμο τρόπο έξω απο την συνηθισμένη κοινωνική ροή.
Ο ρεμπέτης με κάθε τρόπο έδειχνε την περιφρόνησή του στα καθιερωμένα: Δεν παντρευόταν, δεν κρατούσε αγκαζέ την φιλε(η)νάδα του, δεν φόραγε κολάρο και γραβάτα, περπατούσε κουνιστά (με ένα ιδιόρυθμο βηματισμό που ήταν σαν να χόρευε σαν να κουνιόταν) μισούσε θανάσιμα τους μπασκίνες, περιφρονούσε την δουλειά,δεν χρησιμοποιούσε ποτέ ομπρέλα, βοήθαγε τους αδυνάτους,φούμαιρνε χασίσι, θεωρούσε την φυλακή σημάδι γενναιότητας.

Ο ΣΑΚΑΦΛΙΑΣ
 (παλιό μουρμούρικο)

Στα Τρίκαλα, μες στη στενή,

βαρέσαν έναν μπελαλή,

βαρέσαν το Σακαφλιά

πούχε ντερβίσικη καρδιά.

-----

Στην Προύσα ήταν ξακουστός,

στη Μενεμένη διαλεχτός

ήταν στο Τάγμα Τουμπεκί,

στην Μεραρχία Μελανθή.

Κάρυ: Nαι Μαμούνι τους θυμάμαι. Πρωτοπαρουσιάστηκαν  στα μέσα του 18 αιώνα, λίγο μετά την επανάσταση του 1821, όταν η Ελλάδα έπαψε να είναι επαρχία της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας.
Ο νεοελληνικός υπόκοσμος άρχισε να παίρνει έκταση πάντα ανάλογα με την καθιέρωση της αστικής ζωής και την πρόοδο που είχαν τα λιμάνια και οι πόλεις της Ελλάδας.
Οι επαρχίες σιγά-σιγά ξεγυμνώνονταν καθώς επίσης και οι μεγάλοι ιδιοκτήτες της γης.
Ετσι μεγάλωνε η αστική τάξη και μαζί της ο υπόκοσμος.
Αυτός ο υπόκοσμος στις μεγάλες πόλεις, σύχναζε σε σταθερές γειτονιές, είχε τις λέσχες χαρτοπαιξίας, το εμπόριο χασισιού,τα μπορντέλλα, τα κέρδη των κλοπών.
Σιγά-σιγά ο υπόκοσμος παγίωσε έναν δικό του τρόπο ζωής.

Οι μάγκες ντύνονταν με ιδιαίτερο στυλ:
στενό παντελόνι, μυτερά παπούτσια με ψηλά τακούνια, σακάκι φορεμένο απο το αριστερό μανίκι, στην μέση φορούσαν ζωνάρι γεμάτο μαχαίρια και περίστροφα, στο κεφάλι ρεπούμπλικα, στο χέρι κρατούσαν μαγκούρα απο σκληρό ξύλο κερασιάς(την χρησιμοποιούσαν σαν όπλο στους συνεχείς καβγάδες τους).

ΒΡΕ ΜΑΓΚΑ ΜΟΥ

Βρε Μάγκα, το μαχαίρι σου για να το κουσουμάρεις

πρέπει νά έχεις την ψυχή,καρδιά για να το βγάλεις!

----

Σε μένα δεν περνάν αυτά και κρύψε το σπαθί σου,

γιατί μαστούρης θα γενώ και θάρθω στο τσαρδί σου

-----

Αλλού να πάς, βρε μάγκα μου, να κάνεις την φιγούρα,

γιατί κι εγώ φουμάρησα κι έχω τρελή μαστούρα.

----

Σε μένα δεν περνάν αυτά και κρύψε το βρακί σου,

γιατί μαστούρης θα γενώ και θάρθω στο τσαρδί σου.

Τους θυμάμαι να περπατούν προκλητικά, λίγο γυρτά και κουνώντας μόνο το δεξί τους χέρι.
Απέφευγαν τις συναλλαγές με ανθρώπους άλλων κοινωνικών στρωμάτων.
Η Αστυνομία τους κυνηγούσε χωρίς έλεος.

ΟΙ ΜΠΑΤΣΟΙ

Τούτ' οι μπάτσοι πούρθαν τώρα, βρε,

τι γυρεύουν τέτοιαν ώρα;

Μπλόκο ήρθαν να μας κάνουν, βρε,

μπάτσοι, κλ@@@@ μας τ'@@@@@@@.

---

Μπάτσοι και χωροφυλάκοι, βρε,

μας ξυρίσαν το μουστάκι.

Μάγκες πιάστε τα γιοφύρια βρε,

να μη έχουμε τα ίδια.

 Οι αστοί και μικροαστοί απομόνωσαν τους μάγκες με ηθικολογικά τείχη και έτσι κανείς μα κανείς νεοέλληνας συγγραφέας δεν τόλμησε να γράψει κάτι περισσότερο εκτός απο βρισιές  για τους μάγκες.
Θα πρέπει ακόμα να σου προσθέσω Μαμούνι, πως ο μεγαλύτερος εχθρός του ρεμπέτικου τραγουδιού υπήρξε η Νεοελληνική δογματική Αριστερά.
 Τα   τελευταία 30-35 χρόνια περίπου,δημοσιεύτηκαν στις εφημερίδες που εκπροσωπούν την φωνή των αριστερών κομμάτων άρθρα όπου λίγο-πολύ τα ρεμπέτικα τα χώρισαν σε μαύρα και άσπρα πρόβατα.
Μαμούνι: Ακου Κάρυ τώρα ένα Μικρασιάτικο καρσιλαμά:

ΘΑ ΣΕ ΚΑΝΩ ΤΑΙΡΙ ΜΟΥ

Είμαι εργάτης τιμημένος, όπως όλη'η εργατιά,

και τεχνίτης ξακουσμένος, λεοντάρι στη δουλειά.

Εκατό δραχμές τη μέρα παίρνω τσιβαέρι μου,

πες στην μάνα σου πως θέλω να σε κάνω ταίρι μου.

---

Θα σου χτίσω ένα σπίτι, γύρο με σκαλώματα,

'ν'ανεβαίνεις να μου κάνεις σκέρτσα και καμώματα.

Θα μου τηγανίζεις ψάρια με πατζαρια σκορδαλιά

θα περνάμε όλα τα βράδυα με ρετσίνα και φιλιά

ΣΤΟΥ ΛΙΝΑΡΔΟΥ ΤΗΝ ΤΑΒΕΡΝΑ

(Χασάπικο του Τούντα 1932)

Στου Λινάρδου την ταβέρνα

βλέπεις πρόσωπα μοντέρνα

πάνε όλοι ένας κι ένας,

οι αστέρες της ταβέρνας.

Εκεί πάει ο Παπαρούνας

ο Βαρέλας και ο Μουρούνας

πάει ο Σκόρδος ο Τεμπέλης

και ο Θρούμπας ο Τσιγκέλης.

---

Πάει και η κυρά Αγγέλω

με το μαύρο της το βέλο,

και η μερακλού η Φώτω,

που μεθάει με το πρώτο.

Εκεί πάει κι η Σταμάτα,

που μεθά και σπανει πιάτα

πάει και η κυρά Πιπίνα

για να πιεί καμμιά ρετσίνα.

Εκεί πάει ο Νταμιτζάνας

Μαιντανός και Μελιτζάνας

πάει ο Ρέγκας και ο Μπαρδάκος,

Νεροχύτης και Ταμπάκος.

Εκεί πάει ο Χατζημπάμιας,

ο Γαρδούμπας και ο Λάμιας

πάει και κι ο Χατζηραπάνης 

Παστουρμάς και Μπεχλιβάνης

----

 Σένα τέτοιο ραβαίσι

ποιος μπορεί να μη μεθύσει;

άλλος τραγουδά, χορεύει,

κι'άλλος έρωτα γυρεύει

άλλος πίνει και και πληρώνει

κιάλλος ζούλα την καρφώνει

βρε Λινάρδο ταβερνιάρη

γράφτα κάτω απο το σφουγγάρι!

ΣΥΝΕΧΙΖΕΤΑΙ.....

( Πηγές:
Δημοσιεύμενο κείμενο σαν εισαγωγή στο τόμο ΡΕΜΠΕΤΙΚΑ
Ηλίας Πετρόπουλος)