ΘΕΛΕΙΣ ΝΑ ΣΟΥ ΠΑΙΞΩ...ΤΗΝ ΖΩΗ ΣΟΥ;

-Αναρωτιέμαι Μαμούνι ποια ανάγκη οδηγεί εμάς τους μπλόγκερς να δημιουργούμε ιστοσελίδες και μέσα απ'αυτές να θέλουμε  συχνά-πυκνά να διηγηθούμε μία ιστορία, μία εμπειρία μας κάτι που είδαμε ή συνειδητοποιήσαμε.

-Νομίζω Κάρυ μου, πως αυτή η ανάγκη μας ξεκινά απο την επιθυμία να επικοινωνήσουμε...
Εξιστορώντας   τις ιστορίες της ζωής μας νομίζουμε ότι τις ολοκληρώνουμε.
 - Χμ είμαστε δηλαδή λίγο-πολύ όλοι "παραμυθάδες".!

...Χτίζουμε ιστορίες με τον τρόπο που έχουμε μάθει να σκεφτόμαστε  και τις χρησιμοποιούμε για να εξασφαλίσουμε την συναισθηματική μας υγεία αλλά και την αίσθηση του "ανήκειν" σ'αυτό τον κόσμο.
-Ακριβώς Κάρυ, γι'αυτό σ'όλη μας την ζωή ζητάμε ευκαιρίες ν'ακούσουμε  ιστορίες αλλά και να τις εξιστορήσουμε.
Σου προτείνω λοιπόν να βγάλεις εισιτήρια για το θέατρο Ολβιον στο Γκάζι που παίζει το

"Ποιος θα πατήσει το play?"

-Tί έργο είναι αυτό ποιοι παίζουν?
- Είναι ένα θεατρικό έργο χωρίς σενάριο.
-Χωρίς σενάριο? Πώς γίνεται αυτό?
- Πρωτοποριακό θέατρο Κάρυ.
Το σενάριο το προμηθεύουν οι ίδιοι οι θεατές.

 Η θεατρική  ομάδα "Playback Ψ" ζητά κάθε βράδυ απο τους θεατές  να της διηγηθούν μία ιστορία και αναλαμβάνει στην συνέχεια να την παρουσιάσει αμέσως στην σκηνή, αυτοσχεδιάζοντας!
-Φοβερά δύσκολο και πρωτότυπο ακούγεται βρε Μαμούνι...πώς  καταφέρνεις  και ανακαλύπτεις τις πλέον περίεργες και πρωτοποριακές καλλιτεχνικές  κινήσεις που συμβαίνουν στην πόλη μας;
-Εεε καλά τώρα βρε Κάρυ...πρέπει να τόχεις...το Μαμουνίσιο δαιμόνιο που θα σ'οδηγεί πάντα να ψάχνεις το εναλλακτικό...το διαφορετικό!
Για να σου ολοκληρώσω, λοιπόν, η δυσκολία τις περισσότερες φορές δεν συναντά την θεατρική  ομάδα που καλείται εκείνη την στιγμή ν'αυτοσχεδιάσει  πάνω στην καινούργια, κάθε φορά, ιστορία που θα  δοθεί αλλά τους  ίδιους τους θεατές που διηγούνται την ιστορία τους και στην συνέχεια  την παρακολουθούν επι σκηνής, εμπλουτισμένη  μ'όλες τις λεπτομέρεις ακόμα και  μ'εκείνες που παρέλειψαν ν'αναφέρουν...
Φαντάζεσαι λοιπόν πως εξαιτίας αυτής της πρωτόγνωρης αμφίδρομης επικοινωνίας θεατή και καλλιτεχνών κάθε παράσταση είναι εντελώς μα εντελώς  διαφορετική!
΄Αν κάποιος μπορούσε να παρακολουθήσει τις διαφορετικές παραστάσεις που δίνονται κάθε Σαββατοκύριακο, εύκολα θα διαπίστωνε ότι μέσα απο τις προσωπικές ιστορίες ακούγεται και αποτυπώνεται η κοινωνική πραγματικότητα, της οποίας όλοι είμαστε κοινωνοί.
Εγώ έτυχε να παρακολουθήσω  μία ιστορία της "Ελλάδας της κρίσης".
Ο Χρήστος και η Μαρία (δύο θεατές) μίλησαν για την απόφαση που είχαν πάρει ν'εγκαταλείψουν την Ελλάδα και ν'εγκατασταθούν στην Σουηδία:
"Eίμαι βρεφονηπιοκόμος και ο Χρήστος οικονομολόγος. Δεν μπορούμε ν'αναπνεύσουμε πια στην Ελλάδα, δεν μπορούμε ν'ονειρευτούμε, ν'επιβιώσουμε...
Η Μαρία που ήταν εκπαιδευτικός λίγο πριν εγκαταλείψει την χώρα μας,της ήρθε ο πολυπόθητος διορισμός, μετά απο αναμονή χρόνων και χρόνων.
΄Ετσι λοιπόν έμεινε πίσω.
Ανέφερε πως την προηγούμενη είχε τα γεννέθλιά της έκλεινε τα 34 της χρόνια και κανείς φίλος της δεν το θυμήθηκε, όπως συνέβαινε παλαιότερες χρονιές για να της ευχηθεί.
Το απόγευμα, που άνοιξε την σελίδα της στο facebook, διάβασε τα Χρόνια Πολλά απο τους φίλους της και δεν εννοούσε μόνο τους εικονικούς αλλά και τους πραγματικούς που γνωριζε και είχε στην ζωή της.
Ο Χρήστος διηγήθηκε  ιστορίες για πληγωμένους ανεκπλήρωτους και απατηλούς έρωτες.
Οι ιστορίες του Χρήστου και της Μαρίας αμέσως πλέχτηκαν σ'ενα σενάριο που γράφτηκε αυτοσχέδια απο τους ηθοποιούς Μελέτη Ηλία, Θεοχαρόπουλο Χρήστο, Αντώνη Ιορδάνου, Βέρα Λάρδη, Γόνη Λούκα, Μαργαρίτα Καστρινού, Χριστίνα Φραγκιαδάκη, Μαριλίζα Χρονέα και Δάνη Απτόσογλου.

Το μαγικό όμως ήταν πως πάνω στην σκηνή εμφανίστηκαν πράγματα που δεν είχαν ειπωθεί απο τους Χρήστο και Μαρία αλλά πραγματικά, όπως δήλωσαν οι ίδιοι  στο τέλος της παράστασης ήταν πέρα για πέρα αντιπροσωπευτικά των ιστοριών τους.
Οι ηθοποιοί είχαν καταφέρει  να "μπουν" στο ασυνείδητό τους στις μύχιες σκέψεις τους και ν'αποδώσουν όλα τα ενυπάρχοντα δομικά στοιχεία των ιστοριών τους!
Αυτό πραγματικά ήταν πολύ εντυπωσιακό!

-Εντάξει Μαμούνι μ'έπεισες το Σάββατο που θάρθει,  θα  επιλέξω το συγκεκριμένο θέατρο για  να παρακολουθήσω μία παράσταση  και θα φροντίσω να τους διηγηθώ  κάτι απο την δική μου ζωή για να παίξουν...