Η ΙΣΤΟΡΙΑ ΕΝΟΣ ΑΝΕΚΠΛΗΡΩΤΟΥ ΕΡΩΤΑ...

Βαδίζω το δρόμο μου...

 Το δρόμο , που  εγώ έχω επιλέξει και έχει μόνο μια λωρίδα κυκλοφορίας : τη δική μου!

Στ’ αριστερά μου, ένας αιώνιος τοίχος χωρίζει το δρόμο μου απ’ το δρόμο κάποιου που βαδίζει δίπλα μου, απ’ την άλλη πλευρά του τοίχου...

Πού και πού, σ’ αυτόν τον τοίχο βρίσκω μια τρύπα, ένα παράθυρο, μια σχισμή….Και μπορώ να κοιτάξω το δρόμο του γείτονα ή της γειτόνισσάς μου.

Μια μέρα, καθώς περπατώ, μου φαίνεται ότι βλέπω στην άλλη άκρη του τοίχου μια μορφή που κινείται στο δικό μου ρυθμό, προς την ίδια κατεύθυνση.

Κοιτάζω αυτή τη μορφή: είναι μια γυναίκα. Είναι όμορφη!

 Με βλέπει κι αυτή. Με κοιτάζει?!?!

Την ξανακοιτάζω.

Της χαμογελώ…Μου χαμογελά....

 Παίρνει πάλι να βαδίζει το δρόμο της, κι εγώ επιταχύνω το βήμα μου γιατί ανυπομονώ για την επόμενη ευκαιρία να ξανασυναντηθώ με αυτήν τη γυναίκα.

Στο επόμενο παράθυρο κοντοστέκομαι μισό λεπτό.

Όταν εκείνη φτάνει, κοιταζόμαστε μέσα από το άνοιγμα.

Της δείχνω με νοήματα πόσο πολύ μου αρέσει. Μου απαντά με νοήματα.

 Δεν ξέρω αν σημαίνουν ό,τι και τα δικά μου, αλλά διαισθάνομαι ότι καταλαβαίνει τι θέλω να της πω.

Νοιώθω ότι θα μπορούσα να σταθώ αρκετή ώρα να την κοιτάζω και να την αφήνω να με κοιτάζει, αλλά ξέρω πως ο δρόμος μου συνεχίζεται…
Λέω στον εαυτό μου ότι ίσως, παρακάτω, να υπάρχει μια πόρτα.
Και ίσως να μπορώ να την διαβώ για να συναντηθώ μαζί της.

Τίποτα δεν δίνει περισσότερη σιγουριά από την επιθυμία, κι έτσι επιταχύνω για να βρω την πόρτα που φαντάζομαι.

Αρχίζω να τρέχω με τη ματιά μου καρφωμένη στον τοίχο. Λίγο πιο κάτω η πόρτα εμφανίζεται.

 Είναι εκεί, στην άλλη πλευρά, η πολυπόθητη πια και αγαπημένη περιμένοντας…Περιμένοντάς με…!

Κάνω μια χειρονομία. Αυτή μου επιστρέφει ένα φιλί με τον αέρα.

 Μου κάνει ένα νόημα που φαίνεται σαν να με καλεί. Μου αρκεί.!
Επιταχύνω προς την πόρτα για να βρεθώ μαζί της στη δική της πλευρά του τοίχου.
Η πόρτα είναι πολύ στενή. Κουβαλώ τόσα και τόσους δικούς μου μαζί!
Περνάω ένα χέρι, περνάω έναν ώμο, ρουφάω λίγο το στομάχι, στρίβω λιγάκι το σώμα μου, σχεδόν καταφέρνω να περάσω το κεφάλι μου… Αλλά αδύνατον.. δεν χωρώ!
Σπρώχνω. Δεν υπάρχει τρόπος!
Δεν περνάω ούτε εγώ μα ούτε αυτά/οι που έχω μαζί και με συντροφεύουν γαλήνια στο δικό μου δρόμο.

Η αγαπημένη μου είναι εκεί και με περιμένει…γιατί είναι η γυναίκα που πάντα ονειρευόμουν και νομίζω πως με καλεί…

 Βγάζω ένα σουγιά από την τσέπη μου και, με μια γρήγορη κίνηση βρίσκω το κουράγιο να κόψω ότι με δυσκολεύει να περάσω το πέρασμα και να βρεθώ απο την άλλη πλευρά.

 Και το καταφέρνω : το κεφάλι μου περνάει. Το σώμα μου πληγώνεται στην προσπάθεια να στενέψω για να περάσω...

Και δεν με νοιάζει τίποτα, οπότε…

Κάνω πίσω, και χωρίς να σκεφτώ τις συνέπειες παίρνω φόρα και ορμώ να περάσω την πόρτα.
Από το χτύπημα, ο ώμος μου εξαρθώνεται και το χέρι μου μένει κρεμασμένο και άψυχο.
Αλλά τώρα, ευτυχώς, σε μια θέση που μου επιτρέπει να περάσω την πόρτα…

Είμαι επιτέλους στην άλλη πλευρά!

Ματωμένος, ταλαιπωρημένος  και τυφλός μπροστά στο συνεχές πάθος για την πολυπόθητη συνάντηση

“Να’ μαι. Επιτέλους, πέρασα! Με κοίταξες, σε κοίταξα, σ' ερωτεύτηκα!
Πλήρωσα όλα τα τιμήματα για σένα.
Όλα επιτρέπονται στον έρωτα και στον πόλεμο. Δεν έχουν σημασία οι θυσίες. Άξιζε τον κόπο, αν έγιναν για να συναντηθώ μαζί σου, για να μπορέσουμε να συνεχίσουμε μαζί…Μαζί, για πάντα….”

Αυτή με κοιτάζει και της ξεφεύγει ένας μορφασμός. Λάθος, παρανόησες...
Κοίταξέ με, είμαι έτσι όπως με φαντάστηκες? Κοίταξέ με καλά!

Και τότε ...τότε μόνο ξεπήδησε η πραγματική της εικόνα...
Πώς μπερδεύτηκα, σκέφτηκα...
Έχασα την όμορφη διαδρομή του δικού μου δρόμου για μια αυταπάτη!

 ΝΑ ΒΛΕΠΕΙΣ ΣΤΟΝ ΕΡΩΤΑ..!

Y.Γ. Διασκευασμένο απόσπασμα του  Χόρχε Μπουκάι "Mόνο απο έρωτα"