Γεννήθηκα στα 1800 (συνέχεια)

Είχε μεγάλη καρδιά ο Πάνος Γεωργούσης, εξόν απ' την ευμορφιά του!

Αυτός μ'εσωσε απο τα χέρια των Τούρκικων σκυλιών. Απο τότε γινήκαμε φίλοι. Αχώριστοι! Συντρόφια στα αίματα, στη φωτιά, στα δάκρυα, στις εκδίκησες! Σ'όλα!
Θα πήγαινε εκείνος στην βάρδια; Σιμά και γώ...Θα μ'έστελναν με τον καπετάν-Λάππα να στρατολογήσω στα χωριά; Kοντά και κείνος.
Ο πικρός σίφουνας που άρχισε δυο-τρείς μέρες πριν τον Βαγγελισμό, όσο πήγαινε δυνάμωνε!

Πόλεμος στου Λάλα, στην Πάτρα, στο Σανταμέρι, στο Χλιμούτσι!
Εκεί ήμουν πάντα δίπλα στον Πάνο.
Ο ραγιάς άλλαξε! Μας φαινόταν πως όλοι και όλα είχαν απο την μια στιγμή στην άλλη, αλλάξει!
Οι Γραικοί σήκωσαν κεφάλι και πλέον κοίταζαν άφοβα τον αγά, τον προεστό και τον θάνατο!
Ετσι σιγά-σιγά άλλαξα κι'εγώ.
Ό,τι δεν έκαμαν τα λόγια του πατέρα μου, έκαμε ο κίντυνος και η κακοπάθεια.
Δεν με τρόμαζαν πια οι σκοτωμένοι και τα αίματα, ούτε με συγκινούσαν τα δάκρυα, ο χωρισμός, η ορφάνια.
Σ'ενα μοναχά δεν μπόρεσα ν'αλλάξω...Μοναχά στην ματιά εκείνου. Του Πάνου μου!
Αχ το κακοθήλυκο! Το κακοθήλυκο!
Τι να κάμουν τ'άρματα και τα ζουνάρια μου;  Tι να κάμει  το θέλημα του πατέρα;
Πώς θα γινόταν το θάμα, ν'αλλάξει η γυναικεία μου φύση, έτσι όπως αλλάζουν τα μαγικά ραβδάκια τα κάρβουνα σε θησαυρούς στα παραμύθια;

Ωχ! Τι αγρύπνιες μανούλα μου, μέσα στον κάματο και τι φαρμάκια στην χαρά της νίκης!
Πόσες φορές πήρα την αγάπη μου και την έπνιξα σε θυμούς και πικρά λόγια εναντίον του!
Πόσες φορές σήκωσα την αναθεματισμένη πιστόλα να την αδειάσω στα δασύτριχα στήθη του, να σβήσω την λάβρα που με δαιμόνιζε.
Δοκίμασα και τ'άλλο ...να φύγω απο κοντά του, να πάω σ'άλλο καπετάνιο.
Μα πού, η καψερή να τ'αντέξω; Τα ρημάδια τα πόδια μου αντί να με πηγαίνουν μπροστά μ'οδηγούσαν πίσω όπως το τυφλάλογο στο πράσινο λιβάδι.
Μια βολά , οχού πόσο ζωντανά το θυμούμαι, λίγο έλειψε να προδοθώ μοναχή μου.
Όσο την θυμούμαι κείνη την μέρα, η κακορίζικη, ανατριχιάζω.
Ο Σισίνης μας έστειλε μ'άλλα εκατοπενήντα παλληκάρια στον Γέρο.

Ημασταν στα Δερβενάκια και είχαμε στήσει το καρτέρι στον πασά-Δράμαλη, που γύριζε για τον Κόρθο.
Εμείς με τον Νικήτα Σταματελόπουλο, είχαμε πιάσει τον Άη Σώστη.

Οι Αλωνιστιώτες το Αγριλόβουνο, ο Αντωνάκης Κολοκοτρώνης τον Ζυγό.
Εγώ με τον Πάνο γονατισμένοι πίσω απο'να πουρνάρι καρτερούσαμε να μπούνε οι Τούρκοι στην ρεματιά.
Σε μια στιγμή πιάνω την ματιά του να με κοιτάζει έτσι γονατιστή.
Με θάμαζε! Μα την Παναγιά την Δέσποινα..με θάμαζε σου λέω!
Μη με τηράς τώρα, ήμουν όμορφη, πολύ όμορφη στα νιάτα μου!
Έχωνα στην τραχηλιά το λαιμό μου, έκρυβα τα χέρια, έσφιγγα τα στήθη μου να μη προεξέχουν, άλλαζα την φωνή μου, μα πού!
Τα κατακαημένα νιάτα φαίνονταν ...
-Ορέ αδελφέ Μάριε, τι χεράκια είναι φτούνα;  μου λέει άξαφνα.
Ορέ φτούνα δεν κάνουν για σπαθί παρά για βελόνι!
Αλαφιάστηκα, έριξα τα μάτια χάμω και μ'έπιασε σύγκρυο.
-Μα το σταυρό, συνέχισε, αν δεν σε γνώριζ'απο καιρό, θα'λεγα πως είσαι γυναίκα.
Και πως σ'αγάπησα! Όχι άλλον άνθρωπο δεν αγάπησα έτσι..!
Ωχου! η κακομοίρα...τι λόγια ήταν εκείνα,  ξύπνησαν μέσα μου το φίδι!
Ανάδεψαν στα φυλλοκάρδια μου τον αμαρτωλό σπόρο της Εύας.
Γύρισα τα μάτια ψηλά, κόντευε να βασιλέψει ο ήλιος.
Το τσιτσίρισμα των πουλιών,το μουρμούρισμα του ρυακιού,η μοσκοβολάδα του θυμαριού μεθούσαν το κεφάλι μου...κι'εκραζαν την αγάπη!
Έδιωχναν τον πόλεμο και με τραβούσαν στον χορό της φωτιάς.
Ενοιωθα την φλόγα να καίει τα μάγουλά μου, τα μάτια μου μισόκλεισαν.
Έτρεμα ολάκερη!
Τα μέλη μου έγιναν βαριά και μαλακά σαν το προζύμι της μάνας.
Σήκωσα τα μάτια να τον ιδώ, και τότε μόνο τα κόκκινα χείλη του αντίκρυσα να με τραβούν στη κόλαση.
-Μπαμ!!! Βρόντηξε μια τουφεκιά και μ'έκανε να πηδήξω ορθή.
Έπεσε το πρώτο τουφέκι κι ακούστηκε η αγριοφωνάρα του Γέρου.

Οι Τούρκοι μπήκαν στην ρεματιά.
Οι καπετανέοι τους  χτύπησαν και τους έστειλαν ευτύς απάνω μας.
Τους χτυπήσαμε και μεις... τ'έχασαν!
Θέλουν να πισωπατήσουν μα δεν έχουν πούθε να κάνουν κι άλλοι γκρεμίζονται και τους συνεπαίρνει το ρέμα ανθρώπους και  άλογα,  στον μανιασμένο αφρό του.

Τι φονικό εγίνηκε τότε! Ακόμη σωροί κείτονται τα κόκκαλά τους εκεί.
Ο Πάνος ήταν μαζί μου στην αρχή, μα στην αντάρα μέσα τον έχασα. Τον γύρεψ'αποδώ, αποκεί, φώναξα. Πού ν'ακουστείς μέσα στην χαλασιά ... Μόνο το σπαθί έβλεπες να ανεβοκατεβαίνει και να χτυπά αλύπητα το κόκκαλο, σπίθες πέταε! Δυο ώρες βάσταξε το πελέκι.
Όσοι γλίτωσαν, έφτασαν κακήν κακώς στην Κουρτέσα.
Τα παλληκάρια τότες ρίχτηκαν για λάφυρα.
Εγώ είχα μια σπαθιά στο κεφάλι και το αίμα μου θάμπωνε τα μάτια.
Έκατσα σ'ενα κοτρώνι να ξαποστάσω. Είχε βγει πια το φεγγάρι, και ήταν λες κι' άπλωνε σάβανα στο μακελειό.
Αλογα έτρεχαν χλιμιτρίζοντας και φτερνοκοπώντας τα χαλίκια, άλλα έσερναν ακόμη στην σέλα νεκρά τ'αφεντικά τους.

΄Ισκιοι πελώριοι φανερώνονταν στα πλάγια...πού και πού άστραφτε καμιά πιστολιά.
Αναστεναγμοί απ'εδώ κλάματα απ'εκεί ό,τι άκουες και έφριτες με το αίμα πούβλεπες να ρέει ποτάμι μπροστά στα πόδια σου.
Ο Πάνος, ο Πάνος σκέφτηκα...τάχα τι να γίνηκε;
Τινάχτηκα και άρχισα να τρέχω, να πατάω πάνω στα κουφάρια των ζώων και στα ζεστά ακόμα απο την μάχη σώματα των σκοτωμένων, φωνάζοντας τ'όνομά του.

Απόστασα και στάθηκα. Το αίμα έτρεχε απο την πληγή μου.
Ενιωσα  σκοτοδίνη της λιγοθυμιάς κι 'έπεσα πάνω σ'ένα θυμάρι.
Εκεί άκουσα σαν σιγαλό βογγητό πίσω μου. Γυρίζω, βάζω φωνή:
 -Πάνο, Πάνο μου!
-Μάριε, αδελφέ μου!
Πήρα το κεφάλι του στην αγκαλιά μου και άφησα μονομιάς τα χείλη μου να κολλήσουν στα δικά του.
Αχ! το βόλι το πικρό...τον έφαε! Τι δε θα'δινα για να του δώκω την ζωή! Τι δε θα'κανα για να γνωρίσει τι λογίς ήταν η αγάπη μου!
-Ακου, Πάνομ' άκου καλέ μου! έκραζα μεγαλόφωνα στ'αφτί του.
Πίστευα πως όσο δυνατότερα μιλούσα τόσο θα κατάφερνα να σταματήσω τον θάνατο.
Παίξανε τα ματόφυλλα μια στιγμή κ'οι κόρες του στυλώθηκαν απάνω μου.
΄Ενα παράπονο ξεπετάχτηκε απο μέσα τους και μούρθε ευτύς κατά  το μέρος της καρδιάς ...
Τ΄ άκουσε τάχα; Τάχα λυπήθηκε όσο εγώ, που δεν πρόκανα να του τ'ομολογήσω πρωτύτερα;
Ποιος ξέρει να μου πει;
Μα τώρα που το συλλογάμαι ...τι έφταιγα κι'εγώ η κακορίζικη;
Aλλοι τότε ήταν οι καιροί και ό,τι ξεφύτρωνε μ'αγάπη γρήγορα χαλνούσε απ'την καταδρομή...

Ποτέ δεν πάτησα το θέλημα του πατέρα μου. Εγινα κ'εμεινα άντρας!
Θάμα ζήταγε ο πατέρας, θάμα τόφτιασα μοναχή μου, έτσι όπως τόρισε το χρέος του Κύρη μου, προς την πατρίδα.

Αχχ!Τι κακομοιριές... κ'οι δικές μας!!!

Τώρα όμως χαίρουμαι γιατί ούλες κι'αυτές και ακόμα περισσότερες, έγιναν για σας και τους επόμενους απο σας! 

Χαλάλι σας!!!

  (Διασκευή του διηγήματος "κρυφός καημός"
του βιβλίου:Παλιές αγάπες του Ανδρέα Καρκαβίτσα)