bilsot - AMATEUR PHOTOGRAPHER - ...Λείπει μια Καρυάτιδα! Μα εμείς θα την φέρουμε πίσω!

Πέμπτη 24 Μαρτίου 2011

Γεννήθηκα στα 1800 (συνέχεια)

Είχε μεγάλη καρδιά ο Πάνος Γεωργούσης, εξόν απ' την ευμορφιά του!

Αυτός μ'εσωσε απο τα χέρια των Τούρκικων σκυλιών. Απο τότε γινήκαμε φίλοι. Αχώριστοι! Συντρόφια στα αίματα, στη φωτιά, στα δάκρυα, στις εκδίκησες! Σ'όλα!
Θα πήγαινε εκείνος στην βάρδια; Σιμά και γώ...Θα μ'έστελναν με τον καπετάν-Λάππα να στρατολογήσω στα χωριά; Kοντά και κείνος.
Ο πικρός σίφουνας που άρχισε δυο-τρείς μέρες πριν τον Βαγγελισμό, όσο πήγαινε δυνάμωνε!

Πόλεμος στου Λάλα, στην Πάτρα, στο Σανταμέρι, στο Χλιμούτσι!
Εκεί ήμουν πάντα δίπλα στον Πάνο.
Ο ραγιάς άλλαξε! Μας φαινόταν πως όλοι και όλα είχαν απο την μια στιγμή στην άλλη, αλλάξει!
Οι Γραικοί σήκωσαν κεφάλι και πλέον κοίταζαν άφοβα τον αγά, τον προεστό και τον θάνατο!
Ετσι σιγά-σιγά άλλαξα κι'εγώ.
Ό,τι δεν έκαμαν τα λόγια του πατέρα μου, έκαμε ο κίντυνος και η κακοπάθεια.
Δεν με τρόμαζαν πια οι σκοτωμένοι και τα αίματα, ούτε με συγκινούσαν τα δάκρυα, ο χωρισμός, η ορφάνια.
Σ'ενα μοναχά δεν μπόρεσα ν'αλλάξω...Μοναχά στην ματιά εκείνου. Του Πάνου μου!
Αχ το κακοθήλυκο! Το κακοθήλυκο!
Τι να κάμουν τ'άρματα και τα ζουνάρια μου;  Tι να κάμει  το θέλημα του πατέρα;
Πώς θα γινόταν το θάμα, ν'αλλάξει η γυναικεία μου φύση, έτσι όπως αλλάζουν τα μαγικά ραβδάκια τα κάρβουνα σε θησαυρούς στα παραμύθια;

Ωχ! Τι αγρύπνιες μανούλα μου, μέσα στον κάματο και τι φαρμάκια στην χαρά της νίκης!
Πόσες φορές πήρα την αγάπη μου και την έπνιξα σε θυμούς και πικρά λόγια εναντίον του!
Πόσες φορές σήκωσα την αναθεματισμένη πιστόλα να την αδειάσω στα δασύτριχα στήθη του, να σβήσω την λάβρα που με δαιμόνιζε.
Δοκίμασα και τ'άλλο ...να φύγω απο κοντά του, να πάω σ'άλλο καπετάνιο.
Μα πού, η καψερή να τ'αντέξω; Τα ρημάδια τα πόδια μου αντί να με πηγαίνουν μπροστά μ'οδηγούσαν πίσω όπως το τυφλάλογο στο πράσινο λιβάδι.
Μια βολά , οχού πόσο ζωντανά το θυμούμαι, λίγο έλειψε να προδοθώ μοναχή μου.
Όσο την θυμούμαι κείνη την μέρα, η κακορίζικη, ανατριχιάζω.
Ο Σισίνης μας έστειλε μ'άλλα εκατοπενήντα παλληκάρια στον Γέρο.

Ημασταν στα Δερβενάκια και είχαμε στήσει το καρτέρι στον πασά-Δράμαλη, που γύριζε για τον Κόρθο.
Εμείς με τον Νικήτα Σταματελόπουλο, είχαμε πιάσει τον Άη Σώστη.

Οι Αλωνιστιώτες το Αγριλόβουνο, ο Αντωνάκης Κολοκοτρώνης τον Ζυγό.
Εγώ με τον Πάνο γονατισμένοι πίσω απο'να πουρνάρι καρτερούσαμε να μπούνε οι Τούρκοι στην ρεματιά.
Σε μια στιγμή πιάνω την ματιά του να με κοιτάζει έτσι γονατιστή.
Με θάμαζε! Μα την Παναγιά την Δέσποινα..με θάμαζε σου λέω!
Μη με τηράς τώρα, ήμουν όμορφη, πολύ όμορφη στα νιάτα μου!
Έχωνα στην τραχηλιά το λαιμό μου, έκρυβα τα χέρια, έσφιγγα τα στήθη μου να μη προεξέχουν, άλλαζα την φωνή μου, μα πού!
Τα κατακαημένα νιάτα φαίνονταν ...
-Ορέ αδελφέ Μάριε, τι χεράκια είναι φτούνα;  μου λέει άξαφνα.
Ορέ φτούνα δεν κάνουν για σπαθί παρά για βελόνι!
Αλαφιάστηκα, έριξα τα μάτια χάμω και μ'έπιασε σύγκρυο.
-Μα το σταυρό, συνέχισε, αν δεν σε γνώριζ'απο καιρό, θα'λεγα πως είσαι γυναίκα.
Και πως σ'αγάπησα! Όχι άλλον άνθρωπο δεν αγάπησα έτσι..!
Ωχου! η κακομοίρα...τι λόγια ήταν εκείνα,  ξύπνησαν μέσα μου το φίδι!
Ανάδεψαν στα φυλλοκάρδια μου τον αμαρτωλό σπόρο της Εύας.
Γύρισα τα μάτια ψηλά, κόντευε να βασιλέψει ο ήλιος.
Το τσιτσίρισμα των πουλιών,το μουρμούρισμα του ρυακιού,η μοσκοβολάδα του θυμαριού μεθούσαν το κεφάλι μου...κι'εκραζαν την αγάπη!
Έδιωχναν τον πόλεμο και με τραβούσαν στον χορό της φωτιάς.
Ενοιωθα την φλόγα να καίει τα μάγουλά μου, τα μάτια μου μισόκλεισαν.
Έτρεμα ολάκερη!
Τα μέλη μου έγιναν βαριά και μαλακά σαν το προζύμι της μάνας.
Σήκωσα τα μάτια να τον ιδώ, και τότε μόνο τα κόκκινα χείλη του αντίκρυσα να με τραβούν στη κόλαση.
-Μπαμ!!! Βρόντηξε μια τουφεκιά και μ'έκανε να πηδήξω ορθή.
Έπεσε το πρώτο τουφέκι κι ακούστηκε η αγριοφωνάρα του Γέρου.

Οι Τούρκοι μπήκαν στην ρεματιά.
Οι καπετανέοι τους  χτύπησαν και τους έστειλαν ευτύς απάνω μας.
Τους χτυπήσαμε και μεις... τ'έχασαν!
Θέλουν να πισωπατήσουν μα δεν έχουν πούθε να κάνουν κι άλλοι γκρεμίζονται και τους συνεπαίρνει το ρέμα ανθρώπους και  άλογα,  στον μανιασμένο αφρό του.

Τι φονικό εγίνηκε τότε! Ακόμη σωροί κείτονται τα κόκκαλά τους εκεί.
Ο Πάνος ήταν μαζί μου στην αρχή, μα στην αντάρα μέσα τον έχασα. Τον γύρεψ'αποδώ, αποκεί, φώναξα. Πού ν'ακουστείς μέσα στην χαλασιά ... Μόνο το σπαθί έβλεπες να ανεβοκατεβαίνει και να χτυπά αλύπητα το κόκκαλο, σπίθες πέταε! Δυο ώρες βάσταξε το πελέκι.
Όσοι γλίτωσαν, έφτασαν κακήν κακώς στην Κουρτέσα.
Τα παλληκάρια τότες ρίχτηκαν για λάφυρα.
Εγώ είχα μια σπαθιά στο κεφάλι και το αίμα μου θάμπωνε τα μάτια.
Έκατσα σ'ενα κοτρώνι να ξαποστάσω. Είχε βγει πια το φεγγάρι, και ήταν λες κι' άπλωνε σάβανα στο μακελειό.
Αλογα έτρεχαν χλιμιτρίζοντας και φτερνοκοπώντας τα χαλίκια, άλλα έσερναν ακόμη στην σέλα νεκρά τ'αφεντικά τους.

΄Ισκιοι πελώριοι φανερώνονταν στα πλάγια...πού και πού άστραφτε καμιά πιστολιά.
Αναστεναγμοί απ'εδώ κλάματα απ'εκεί ό,τι άκουες και έφριτες με το αίμα πούβλεπες να ρέει ποτάμι μπροστά στα πόδια σου.
Ο Πάνος, ο Πάνος σκέφτηκα...τάχα τι να γίνηκε;
Τινάχτηκα και άρχισα να τρέχω, να πατάω πάνω στα κουφάρια των ζώων και στα ζεστά ακόμα απο την μάχη σώματα των σκοτωμένων, φωνάζοντας τ'όνομά του.

Απόστασα και στάθηκα. Το αίμα έτρεχε απο την πληγή μου.
Ενιωσα  σκοτοδίνη της λιγοθυμιάς κι 'έπεσα πάνω σ'ένα θυμάρι.
Εκεί άκουσα σαν σιγαλό βογγητό πίσω μου. Γυρίζω, βάζω φωνή:
 -Πάνο, Πάνο μου!
-Μάριε, αδελφέ μου!
Πήρα το κεφάλι του στην αγκαλιά μου και άφησα μονομιάς τα χείλη μου να κολλήσουν στα δικά του.
Αχ! το βόλι το πικρό...τον έφαε! Τι δε θα'δινα για να του δώκω την ζωή! Τι δε θα'κανα για να γνωρίσει τι λογίς ήταν η αγάπη μου!
-Ακου, Πάνομ' άκου καλέ μου! έκραζα μεγαλόφωνα στ'αφτί του.
Πίστευα πως όσο δυνατότερα μιλούσα τόσο θα κατάφερνα να σταματήσω τον θάνατο.
Παίξανε τα ματόφυλλα μια στιγμή κ'οι κόρες του στυλώθηκαν απάνω μου.
΄Ενα παράπονο ξεπετάχτηκε απο μέσα τους και μούρθε ευτύς κατά  το μέρος της καρδιάς ...
Τ΄ άκουσε τάχα; Τάχα λυπήθηκε όσο εγώ, που δεν πρόκανα να του τ'ομολογήσω πρωτύτερα;
Ποιος ξέρει να μου πει;
Μα τώρα που το συλλογάμαι ...τι έφταιγα κι'εγώ η κακορίζικη;
Aλλοι τότε ήταν οι καιροί και ό,τι ξεφύτρωνε μ'αγάπη γρήγορα χαλνούσε απ'την καταδρομή...

Ποτέ δεν πάτησα το θέλημα του πατέρα μου. Εγινα κ'εμεινα άντρας!
Θάμα ζήταγε ο πατέρας, θάμα τόφτιασα μοναχή μου, έτσι όπως τόρισε το χρέος του Κύρη μου, προς την πατρίδα.
Αχχ!Τι κακομοιριές... κ'οι δικές μας!!!
Τώρα όμως χαίρουμαι γιατί ούλες κι'αυτές και ακόμα περισσότερες, έγιναν για σας και τους επόμενους απο σας! 
Χαλάλι σας!!!
  (Διασκευή του διηγήματος "κρυφός καημός"
του βιβλίου:Παλιές αγάπες του Ανδρέα Καρκαβίτσα)

27 σχόλια:

teleytaios είπε...

Μπράβο σου Καρυάτιδα. Ότι και να πω είναι λίγο. Τα θερμά μου συγχαρητήρια...

Υ.Γ. Η διασκευή είναι δικιά σου Κάρυ;

zoyzoy είπε...

Υπέροχος!
Καρκαβίτσας λοιπόν?

Ασχημο τέλος Κάρυ! πόνεσα για την γυναίκα που'θαψε κάτω από φωτιά και το αίμα!
Τη καρδιά είχαν αυτές οι γυναίκες!

Καλό 3ήμερο με φιλιά θαλασσινά!

kariatida62 είπε...

@teleytaios: Το διήγημα επελέγη για την επετειακή μέρα που μας ξημερώνει...για ν' αποδώσει το νόημα του αγώνα των προγόνων μας που δυστυχώς στις μέρες μας πολλές φορές παρερμηνεύεται-ξεχνιέται-διαστρεβλώνεται...
Την μερική διασκευή την έκανε το Μαμούνι...:)
Νάμαστε καλά και του χρόνου, να γιορτάσουμε τις μέρες τούτες που πρέπει να στέκονται "φάρος" για τις επόμενες γενιές...

teleytaios είπε...

Διευκρίνισέ μου κάτι ρε Κάρυ. Το Μαμούνι ποιός/ποιά είναι; Ήθελα εδώ και καιρό να σε ρωτήσω κι όλο το ξεχνούσα.

Η επιλογή πάντως του κομματιού αλλά και η απόδοσή του είναι καταπληκτική. Τα θερμά συγχαρητήριά μου και στο Μαμούνι λοιπόν.

kariatida62 είπε...

@Ζοyzoy:Ο Ανδρέας Καρκαβίτσας, που μαζί με τον Παπαδιαμάντη μας διηγείται μια Ελλάδα ταπεινή, βασανισμένη,με τους καυμούς τις χαρές τις πίκρες,τους αγώνες της!
Απο τους αγαπημένους μου..γιατρός ναυτικός και ενίοτε δημοσιογράφος...

kariatida62 είπε...

@teleytaios: A! Τελευταίε μου δεν έχεις μάθει για το Μαμούνι της Μπλογκόσφαιρας?
Το Μαμούνι γεννήθηκε, όταν είχε κλείσει ο κύκλος της Κάρυς μετά απο ένα χρόνο blogging.
Γεννήθηκε μέσα στις ρούγες της μπλογκογειτονιάς για ν'ανανεώσει το προφίλ της Κάρυς..και ν'αναδείξει την άλλη της πλευρά.
Την πλευρά της Κάρυς που δεν θέλει να συμβιβαστεί, να ησυχάσει,να φυλακιστεί, να γεράσει...
Είναι το "μαμούνι" που όλοι μας λίγο πολύ θα ευχόμασταν και θα επιθυμούσαμε να μας συνόδευε πάντα στην ζωή μας!:)

magda είπε...

Συγχαρητήρια Κάρυ μου !!!
Με συγκίνησες βαθύτατα !!
Χρόνια πολλά και η Παναγία να φυλάει εμάς και την Πατρίδα μας.
Πολλά φιλιά

kariatida62 είπε...

@Magda: Eσείς συγκινείτε εμένα, με τα ζεστά σας σχόλια, την καλή σας παρέα!
Χρόνια Πολλά σ'όλους, στην όμορφη Πατρίδα μας και σ'όλο τον κόσμο!

Στην Παναγιά να γράψουμε την επιθυμιά του Παπαδιαμάντη,"Αχ! και νάχαν ποτέ τελειωμό τα πάθια και οι καημοί του κόσμου" μήπως την ακούσει και μας λυπηθεί...

Frezia είπε...

Ωραίο επετειακό ανάγνωσμα!!!
Βιάστηκα στην αρχή να κρίνω τον
Πατέρα που ήθελε αγόρια, κι
όχι κορίτσια.
Ηρωικό και δραματικό το τέλος του
αφηγήματος.
Κατά κάποιο τρόπο μας έβαλες
στο πνεύμα της γιορτής.
Δεν έμειναν και πολλά πράγματα
να μας τη θυμίζουν.
Ευχαριστώ και το Μαμούνι,για
τη βοήθεια του,σαυτή την ανάρτηση.
Χρόνια πολλά για την αυριανή γιορτή!

kariatida62 είπε...

@Frezia: Πέστο ψέμματα βρε Φρέζια μου..δεν έμειναν πολλά πράγματα να μας την θυμίζουν!
Να δεις πως το τέλος θα δημιουργηθούν κρυφά μπλογκο-σχολειά για να διαβάζουμε την ιστορία μας...
Οπότε θα σταματήσει και η διαμάχη για το αν υπηρξαν τα κρυφά σχολειά στα χρόνια της Τουρκοκρατίας και τι μορφή είχαν αυτά τα σχολειά...
Θα δημιουργηθούν τώρα!

Margo είπε...

Σήμερα είχαν τα σχολεία τη γιορτή για το 1821 έτσι και τα νήπεια. Είχα χρόνια να παρακολουθήσω σχολική γιορτή και ενθουσιάστηκα. Σαν να ζωντανεύει η ιστορία. Έτσι και με αυτή τη καταπληκτική ιστορία!!!

Αλήθεια δεν μπορώ να φανταστώ την ιστορία προαιρετικό μάθημα όπως ακούγεται..

Καλό ξημέρωμα Κάρυ!

Αστοριανή είπε...

Kάρυ μου,

12.05! Αύριο καινούρια μέρα. Μεγάλη Μέρα!

Τα χέρια σου, εύπλαστα, έδωσαν δυνατή ιστορία κι ας είναι από ..."άλλο προζύμι".

Ο μπέμπης; μια εβδομάδα του μένει!
μόνο μη βγει πρωταπριλιάτικος!!!!!!!!!!!!

Σε φιλώ,
Υιώτα
αστοριανή
ΝΥ

iamaticus είπε...

KAΛΗΜΕΡΑ ΚΑΡΥ ΜΟΥ...

Κι αλλου εχω πει οτι Η ΑΛΗΘΕΙΑ ΕΛΑΧΙΣΤΗ ΣΗΜΑΣΙΑ ΕΧΕΙ.

Ο ΜΥΘΟΣ ΕΙΝΑΙ ΠΟΥ ΜΑΧΕΤΑΙ ΤΗ ΣΚΛΗΡΟΤΗΤΑ ΤΗΣ ΖΩΗΣ....

ΤΟ ΜΑΜΟΥΝΙ ΑΓΑΠΑ ΤΟ ΜΥΘΟ ...
Η ΚΑΡΥ ΞΕΡΕΙ...
ΓΙ ΑΥΤΟ Η ΚΑΡΥ ΚΑΝΕΙ ΥΠΟΜΟΝΗ ΚΑΙ ΤΟ ΜΑΜΟΥΝΙ ΠΟΛΕΜΑ...


ΕΥΧΑΡΙΣΤΙΕΣ

Ανώνυμος είπε...

αυτο θα πει ιστορια!!!καθολου βαρετη με νοημα...μπραβο

kariatida62 είπε...

@Margo:Kάποιοι θέλουν να τα ξεχάσουμε όλα! Το επιδιώκουν και το μεθοδεύουν χρόνια τώρα.
Στο χέρι μας είναι γονείς και δάσκαλοι ν'αντισταθούμε σε τέτοιου είδους σχέδια.

kariatida62 είπε...

@Αστοριανη: Xρόνια Πολλά Γιώτα!
Εσείς εκεί την ημέρα αυτή την γιορτάζετε με μεγάλη επισημότητα.
Ειναι πραγματικά πολύ συγκινητικό όταν βλέπεις τον απόδημο Ελληνισμό να συνεχιζει να τιμά και να θυμάται τις ιστορικές επετείους.

Λες ο μικρούλης σας να σας έρθει σαν ψέμα?χαχα!
Θ'ανήκει στον αστερισμό του Κριού...
η έντονη προσωπικότητά του συχνά θα σας εντυπωσιάζει! Θάχει ηγετικά προσόντα,έτσι σαν τον ήρωα Θοδωράκη.
Απριλιάτικος ήταν κ'εκείνος!

kariatida62 είπε...

@iamaticus: Καλημέρα Αγαπημένε μου.
Ο μύθος των ηρώων, τις περισσότερες φορές αντικατροπτίζει τις δικές μας αξίες και αρχές.
Στο πρόσωπο των ηρώων μας αποθέτουμε όλες τις τιμές και τους αγιοποιούμε, ακριβώς γι'αυτό τον λόγο.
Τόχουμε όλοι οι άνθρωποι ανάγκη αυτό.
Σωστά λοιπόν είπες όπου είπες,ότι ο μύθος μάχεται την σκληρότητα της ζωής.
Θα συμπλήρωνα πως γίνεται πάντα και πηγή δύναμης...
Καλά να περάσεις το τριήμερο

kariatida62 είπε...

@κοκκινο φουστάνι: H ιστορία γυναικάρα μου είναι πάντα ενδιαφέρουσα.
Εχει σημασία όμως ο τρόπος με το οποίο θα την διηγηθείς.
Αν ο συγγραφέας είναι καλός θα τραβήξει και το ενδιαφέρον του αναγνώστη .
Καλά να περάσεις

ΙΛΥΣ ΤΟΥ ΧΡΟΝΟΥ είπε...

Καρυάτιδα!!Αν στην αρχή σκέφτηκα τις ορκισμένες παρθένες(που λέει ο Ιαμ)τωρα πιστέυω ότι ίσως ο μεγάλος καρκαβίτσας από εκεί να εμπνεύστηκε την ιστορία!
Αλλωστε κόρη εσύ αρχαία..και η Αρτεμις του 12θεου αναφέρεται σαν ορκισμένη παρθένα..
Μου έβγαλε πολύ πίκρα..περιπλανήθηκε εσωτερικά και όχι στο φαίνεσθαι και τους ηρωϊσμούς..στον βιασμό της ψυχής της και του φύλου της.. μιας γυναίκας που δεν επέλεξε τον καθορισμό της στη ζωή αλλά της τον επιβάλανε..
Γιατί..λίγες γυναίκες πρόσφεραν και μεγαλούργησαν με σημαία το φύλλο τους και την γυναικεία λεβεντιά τους;Μπουμπουλίνα Μαντω Μαυρογένους οι σουλιώτισες...και..και

kariatida62 είπε...

@ΙΛΥΣ ΤΟΥ ΧΡΟΝΟΥ:Καλημέρα Πέλα μου!
Ισως, απ'την τότε συνήθεια των ορκισμένων παρθένων, πράγματι ν'εμπνεύστηκε ο μεγάλος μας πεζογράφος!
Αλλά στην ιστορία της χώρας μας όπως πολύ σωστά σημειώνεις η γυναίκα είχε πάντα πρωταγωνιστικό ρόλο! Συμμετείχε, υποστήριζε, ενέπνεε, μεγάλωνε αγωνιστές της ζωής και υπερασπιστές της ελευθερίας!
Οι παρεμβάσεις σου με σχόλια πάντα συμπληρώνουν τα αφιερώματά μου και σ'ευχαριστώ για την σημαντική παρουσία σου στο μπλογκ μου!
Φιλιά καλημέρες!

ΧΡΙΣΤΟΦΟΡΟΣ είπε...

Πραγματικά είμαι τυχερός που αξιώθηκα μέρα που είναι κιόλας να διαβάσω και τέλος τούτης της υπέροχης ιστορίας.
Καρκαβίτσας λοιπόν που έπεσε σε χέρια μαστόρισας στο λόγο. Συγκινητικό και με γλλώσσα τόσο ζωντανή που ο τρόπος που σήμερα μιλάμε μου μοιάζει τεχνητός.
Τα θερμότατα συγχαρητήρια!! Και χρόνια μας πολλά

a-kentavrou είπε...

Στο διήγημα περιγράφεται με σαφήνεια η έννοια του ηρωισμού ,θυσιάζεις την ανθρώπινη φύση σου,ακόμη και τη ζωή σου για χάρι κάποιου σκοπού.
Πρωτότυπη η αναφορά σου στο 1821.

kariatida62 είπε...

@Χριστόφορος:΄Οπως έγραψα και στην Ζουζού, Χριστόφορε, ο Καρκαβίτσας είναι απο τους αγαπημένους μου Έλληνες Πεζογράφους...
Διηγείται με το πιο ζωντανό τρόπο για μια Ελλάδα για την οποία μπορούμε να είμαστε περήφανοι!
Ευχαριστώ φίλε μου για τα καλά σου λόγια...και του χρόνου νάμαστε όλοι καλά!

Ώραία μέρα σήμερα για βόλτα με τα εγγονάκια έτσι?

kariatida62 είπε...

@a-kentavrou: Καλώς το αστέρι μου!

Πράγματι αστέρι, μ'απασχόλησε αρκετά πως έπρεπε να γίνει η φετινή αναφορά μου στην επέτειο!
Διάλεξα αυτό το διηγημα για τους λόγους ακριβώς που αναφέρεις...
Αν θυμάσαι πέρυσι είχα τις βιογραφίες των δύο μεγάλων ηρώων και πρωταγωνιστών του αγώνα, του Θεοδωράκη και Καραισκάκη.
Σ'αυτούς τους δύο ήρωες έχω αντικατοπτρίσει τις δικές μου αξίες και αρχές!
'Οχι βέβαια τυχαία αλλά μετά απο αρκετή μελέτη της βιογραφίας τους...Σε μένα οι μορφές τους σχεδόν έχουν αγιοποιηθεί...

Χρόνια πολλά σε μας και στην Ελλάδα μας!

Ανώνυμος είπε...

Πολύ καλό Κάρυ μου!!!!
Εχω ενστασεις στο ιστορικο πλαισιο, αλλα δεν ειναι επι του παροντος!
Σε χαιρομαι με κατι τετοια! Και πραγματικα σε εκτιμω!!
φιλια

kariatida62 είπε...

@Coula: Κουλίτα μου, όπως καταλαβαίνεις ο σκοπός του διηγήματος δεν ήταν η ακριβής απόδοση των ιστορικών γεγονότων αλλά η έννοια της θυσίας και του αγώνα προς την ελευθερία...
Όμως θάθελα να συμπληρώσεις, να διορθώσεις επ'ευκαιρία του διηγήματος του Καρκαβίτσα...
Ξέρεις ότι τα ιστορικά μ'ενδιαφέρουν ιδιαίτερα και αυτή την Κούλα την ιστορικό ποτέ δεν μου την χάρισες...όχι τίποτα άλλο, βλέπω πως σε κουράσαμε και ζητάς να μας εγκαταλείψεις τώρα...
Θα μ'αφήσεις μου φαίνεται με το παράπονο...

ΚΑΠΕΤΑΝΙΟΣ είπε...

Είχες δεν είχες με ανατρίχιασες!
Καταπληκτικό κείμενο με τόσα βαθιά νοήματα.
Σε ευχαριστούμε από καρδιάς.

Ζήτω η Πατρίδα
Την αγάπη μας

(Σταματήστε να τους Ψηφίζετε..."Φτύστε" τους!!!)