ΤΟ ΔΙΚΑΙΩΜΑ ΣΤΗΝ ΤΕΜΠΕΛΙΑ

 Γυρνώντας αργά το μεσημέρι απο την δουλειά, συνάντησα μια φίλη απο τα παλιά...η οποία κι'αυτή επέστρεφε κατάκοπη στο σπίτι!  Σαββατοκύριακο θα ξημερώσει αύριο αλλά για τις περισσότερες Ελληνίδες εργαζόμενες,μητέρες ξεκινά ένα διήμερο σκληρό που έχει να κάνει με τις δουλειές του σπιτιού, τα παιδιά, τις προμήθειες της εβδομάδας και ένα σωρό άλλες υποχρεώσεις ...που καλύτερα να μην τις αραδιάσω!
Μου ήρθε λοιπόν στο νου ένα μικρό βιβλιαράκι που είχα διαβάσει στα νεότερα χρόνια μου, του PAUL LAFARGUE "το δικαίωμα στην τεμπελιά", πήγα κατ'ευθείαν στη βιβλιοθήκη και ψάχνοντας το βρήκα κιάρχισα να το ξεφυλίζω. 
Ξαναδιαβάζοντάς το βρήκα να συμφωνώ πολύ περισσότερο με τα λόγια του και τα συμπεράσματά του, απ΄ότι νεότερη και τον βρήκα τόσο μα τόσο επίκαιρο!
Σας αντιγράφω κομμάτια απο το κείμενο:

....Για να φτάσει το προλεταριάτο να συνειδητοποιήσει τη δύναμή του, πρέπει προηγουμένως να καταπατήσει τις προκαταλήψεις της χριστιανικής, οικονομίστικης, φιλελεύθερης ηθικής. πρέπει να επιστρέψει στα φυσικά του ένστικτα, να κηρύξει τα Δικαιώματα της τεμπελιάς, δικαιώματα που είναι χίλιες και μύριες φορές πιο ευγενικά και πιο ιερά απο τα φθισικά Δικαιώματα του ανθρώπου,τα σκαρωμένα απο τους μεταφυσικούς συνηγόρους της αστικής επανάστασης πρέπει να εξαναγκαστεί να μη δουλεύει παρά μόνο τρείς ώρες τη μέρα, να τεμπελιάζει και ευωχείται όλη την υπόλοιπη μέρα και νύχτα 

Μέσα στην καπιταλιστική κοινωνία, η δουλειά είναι η αιτία κάθε πνευματικού εκφυλισμού, κάθε οργανικής παραμόρφωσης.

Οι Έλληνες της χρυσής εποχής δεν ένιωθαν κι'αυτοί επίσης, παρά μόνο περιφρόνηση για την δουλειά:
αποκλειστικά και μόνο οι σκλάβοι επιτρεπόταν να δουλεύουν : ο ελεύθερος άνθρωπος δεν γνώριζε παρά μόνο τις σωματικές ασκήσεις και τα παιχίδια του νου.
Ήταν, επίσης η εποχή όπου περπατούσε και ανέπνεε κανείς ανάμεσα σ'ένα λαό απο Αριστοτέληδες, απο Φειδίες, απο Αριστοφάνηδες. Ήταν η εποχή όπου μια χούφτα γενναίων συνέτριβε στο Μαραθώνα τις ορδές της Ασίας, αυτές που σε λίγo καιρό ο Αλέξανδρος θα καθυπέτασσε. Οι φιλόσοφοι της Αρχαιότητας δίδασκαν την περιφρόνηση για τη δουλειά , αυτόν τον ατιμωτικό υποβιβασμό του ελεύθερου ανθρώπου, οι ποιητές υμνούσαν την τεμπελιά, αυτό το δώρο των Θεών...

Δουλεύετε,δουλεύετε, προλετάριοι, για να αυξάνετε τον κοινωνικό πλούτο και τα προσωπικά σας βάσανα, δουλεύετε, δουλεύετε ώστε νάχετε ακόμα περισσότερους λόγους να δουλεύετε και νάστε εξαθλιωμένοι. Τέτοιος είναι ο αμείλικτος νόμος της καπιταλιστικής παραγωγής.

Ένας Έλληνας ποιητής της εποχής του Κικέρωνα, ο Αντίπατρος, υμνούσε ω εξής την ανακάλυψη του νερόμυλου ( για το άλεσμα των σιτηρών): θα χειραφετούσε τις σκλάβες γυναίκες και θα επανέφερε την χρυσή εποχή...
Οι κοσμικές κυρίες ζούν μια ζωή μάρτυρα! Για να προβάρουν και να δώσουν αξία στις νεραιδένιες τουαλέτες που οι μοδίστρες σκοτώνονται για να ράψουν, αλλάζουν το ένα φόρεμα μετά το άλλο απο το βράδυ ως το πρωί, παραδίδουν επι ώρες το κούφιο κεφάλι τους στους καλλιτέχνες των τριχών, οι οποίοι θέλουν πάση θυσία να χορτάσουν το μάταιο πάθος τους για τους ψεύτικους κότσους.
Σφιγμένες μέσα στους κορσέδες τους,στριγμωμένες μέσα στα μποτάκια τους, με ντεκολτέ τόσο ανοικτό που να κοκκινίζει ακόμα κι ένας σκαφτιάς, στροβιλίζονται ολόκληρες νύχτες στους φιλανθρωπικούς χορούς με σκοπό να συγκεντρώσουν κάποιες

δεκάρες για τη φτωχολογιά. Άγιες ψυχές!

Τ' όνειρο του Αριστοτέλη είναι η δική μας πραγματικότητα.Οι μηχανές μας , με πύρινη αναπνοή με μέλη απο ατσάλι, ακούραστες με μια θαυμαστή, ανεξάντλητη γονιμότητα, ολοκληρώνουν μόνες τους υπάκουα, την ιερή τους δουλειά. Κι ωστόσο η σκέψη των μεγάλων φιλοσόφων του καπιταλισμού παραμένει κυριευμένη απο την προκατάληψη της έμμισθης δουλειά, της χειρότερης απο τις σκλαβιές!
Δεν καταλαβαίνουν ακόμα πως η μηχανή είναι ο λυτρωτής της ανθρωπότητας, ο Θεός που θα απελευθερώσει τον άνθρωπο απο τις sordidae artes και απο την έμισθη δουλειά,ο Θεός που θα της ξαναδώσει την άνεση και την ελευθερία!

Ο ΠΩΛ ΛΑΦΑΡΓΚ(1842-1911) υπήρξε απο τις εξέχουσες μορφές του ευρωπαικού και ειδικότερα του γαλλικού εργατικού κινήματος. Η ενεργός συμμετοχή του άρχισε απο πολύ νωρίς, όταν σπούδαζε ιατρική στο Παρίσι

Το 1866-67 είναι ήδη γραμματέας και τακτικός ανταποκριτής του Κάρλ Μάρξ, και το 1868 παντρεύεται την δευτερότοκη κόρη του Λώρα.

Ζυμωμένος με τη γέννηση του Διεθνούς Σοσιαλιστικού Κινήματος, κυνηγημένος και εικονοκλάστης, αποκαθηλώνει τη θεμελιώδη ιδέα των εργατικών διεκδικήσεων και του μαρξιστικού οράματος: το δικαίωμα στη δουλειά. Πρόκειται -γράφει- για μια παράξενη τρέλα που διακατέχει τις εργατικές τάξεις των καπιταλιστικών χωρών. Η επανάσταση πρέπει ν'αρχίσει με την διεκδίκηση του δικαιώματος στην τεμπελιά!

Μετά τη συντριβή της Κομμούνας το 1871, ο Λαφάργκ καταφεύγει στο εξωτερικό και συνεχίζει τη δράση του απο εκεί. Επιστρέφει στην Γαλλία όταν εκδίδεται αμνηστία έπειτα απο δέκα χρόνια και το 1885 εκλέγεται βουλευτής στη Λίλη.

Ο Πώλ και η Λώρα Λαφάργκ έδωσαν οι ίδιοι τέρμα στη ζωή τους την νύχτα της 26ης προς 27ης Νοεμβρίου 1911, όντας ακόμα "υγιείς στο σώμα και στο πνεύμα"