ΧΡΙΣΤΟΥΓΕΝΝΑ ΜΕ ΤΟΝ ΑΛ.ΠΑΠΑΔΙΑΜΑΝΤΗ

Θυμάμαι:

  Χριστούγεννα  της δεκαετίας '60, κάτω απο το ίδιο χορτάρινο, γεμάτο βαμβάκι (για χιόνι) δεντράκι:

Επι μία δεκαετία σχεδόν το ίδιο δεντράκι κατέβαινε απο το πατάρι να υποδεχτεί τον Αη-Βασίλη!

Tα στολίδια εύθραστα αλλά όμορφα και φαντασμαγορικά, τράβαγαν και ταξίδευαν την παιδική φαντασία μου στην πατρίδα του Αη-Βασίλη την Καππαδοκία, μα και στην Φάτνη της Βηθλεέμ με το λαμπρό αστέρι της και τους μάγους με τα δώρα...

Τα απαραίτητα δώρα της αγαπημένης μας Σκιαθίτισσας γιαγιάς, που συνήθως ήταν βιβλία του μακρινού συγγενή της Παπαδιαμάντη,  στήνονταν κάτω απο το δεντράκι... 

'Οταν όμως  ξεκίναγα να διαβάσω, με κρύα καρδιά, τον Παπαδιαμάντη, ζεσταινόμουν απ'τις πρώτες κιόλας αράδες. Ξέχναγα τη γκρίνια κι έπαιρνα καλύτερη στάση στον καναπέ με τα κεντητά μαξιλάρια, σφίγγοντας στην αγκαλιά το βιβλίο.

"Η Μαυρομαντηλού" και "Η Σταχομαζώχτρα", "Ο Αμερικάνος" και "Στο Χριστό στο Κάστρο".

Οι ήρωες όπως τους έδινε η μαγική γραφίδα του κυρ΄ Αλέξανδρου, σου μάθαιναν την απλότητα της ζωής, σε ταξίδευαν σ’ έρημα ξωκκλήσια, σε φτωχά φιλόξενα σπιτικά, σε καρτερικά σαν αγκαλιές λιμανάκια με την τράτα του Πανταρώτα, με το τρεχαντήρι του μπαρμπα-Διόμα, με τα τρίγωνα και τα φωτισμένα καραβάκια των παιδιών που έτρεχαν το βράδυ της Παραμονής να πουν τα κάλαντα στις γειτονιές του νησιού και να τα φιλέψουν καλούδια!

Πολλές φορές καλούσα σ'αυτά τα  ταξείδια μου στην Σκιάθο, την περιγραφή της ίδιας της γιαγιάς,  πρόσωπο που σχεδόν τάζησε απο πρώτο χέρι, έκανε τα ταξείδια ακόμα πιο ζωντανά, πιο πραγματικά! (ένα virtual reality για μένα)

Κι όταν μάθαινα πια γιατί τα εγγόνια της θεια-Αχτίτσας της Σταχτομαζώχτρας φόρεσαν καινούργια παπούτσια εκείνη την παραμονή Χριστουγέννων και γιατί η Κυρατσώ η Μιχάλαινα έβαλε την καλή πολίτικη μαντήλα για ν’ ασπαστεί τα στέφανα της μονάκριβής της Μελαχρώς με τον Αμερικάνο και το πρωΐ φώναζε ψηλά από το παράθυρο Ελάτε παιδιά και σε μας να τραγουδήστε!..., τότε μ έπαιρνε ο ύπνος γλυκά στον καναπέ, το βιβλίο κύλαγε στο κόκκινο χαλί κι η μαμά με πήγαινε αγκαλιά μέχρι το κρεββάτι.

Το επόμενο βράδυ αγωνιούσα για το τάμα του παπα-Φραγκούλη, την αγωνία του Στάθη του Μπόζα να σώσει τα ζωντανά του, γιατί κλείστηκε γιορτινές μέρες το" Ουρανιώ το Κοντυλιώ", "τι μυστικόν ξεστόμισε κρατούσα τον φανόν η Νταραδήμαινα", γειτόνισσα λάλος καί φωνασκός, τις έγνοιες της Ντελησυφέρως, την προθυμία και την αφέλεια της θειάς, το Μαλαμώ, τον καυγά των παπάδων μέσα στο άϊ-βήμα για τα πρόσφορα...

Μα πιο πολύ λάτρευα την ιστορία του " Στο Χριστό στο Κάστρο", τα περιπετειώδη εκείνα Χριστούγεννα, των απεκλεισμένων απο την κακοκαιρία ανθρώπων στο Κάστρο...(πού να φανταζόμουν ότι  παρόμοιο με το έργο σκηνικό θα ζούσα στην πραγματικότητα, χρόνια πολλά αργότερα, έχοντας μαζί τα παιδιά μου μικρά, όταν επισκέφθηκα το Κάστρο της Σκιάθου!)

Αχ! αυτά τα παιδικά αξέχαστα Χριστούγεννα που κάποτε περνούσα, ανάμεσα σε Σκιαθίτικα ξωτικά  στοιχειά(στοιά)_και νεραιδογεννήματα του γέροντα σοφού συγγραφέως...

Ελπίζω να ξανάρθουν για μένα εκείνα τα όμορφα Χριστούγεννα, ίσως σε λίγα χρόνια, όταν εγώ σε ρόλο πια γιαγιάς, θα τα διηγιέμαι στα μικρά μου εγγονάκια!
Μόνο που αναρωτιέμαι εάν θα εξάπτουν και θα ευχαριστούν την δική τους φαντασία όπως ενεργούσαν σ'εμένα και με ταξίδευαν σ'άλλους χρόνους, σ'αλλους ανθρώπους  και τόπους...

ΚΑΛΑ ΧΡΙΣΤΟΥΓΕΝΝΑ ΝΑ ΠΕΡΑΣΕΤΕ ΟΛΟΙ ΣΑΣ ΑΓΚΑΛΙΑ ΜΕ ΤΟΥΣ ΑΓΑΠΗΜΕΝΟΥΣ ΣΑΣ!!! ΠΟΛΛΑ-ΠΟΛΛΑ ΦΙΛΙΑ:)

O KΟΣΜΟΚΑΛΟΓΕΡΟΣ ΤΗΣ ΛΟΓΟΤΕΧΝΙΑΣ

Ο Αλέξανδρος Παπαδιαμάντης, ο και Αγιος των γραμμάτων μας χαρακτηριζόμενος, γεννήθηκε στη Σκιάθο στις 4 Μαρτίου του 1851. Τέσσερις αδελφές κι ένας αδελφός θα είναι η μόνη περιουσία που θα κληρονομήσει από την φτωχή οικογένειά του. Με την αγωνία της Παιδείας ο ίδιος, αν και χωρίς τα μέσα να προχωρήσει, με δυσκολία θα τελειώσει το σχολείο, κι αμέσως μετά, το 1872, θα φύγει για το Αγιον Ορος μαζί με τον φίλο του Νικόλαο Διανέλο, αργότερα μοναχό Νήφωνα. Ο Παπαδιαμάντης μετά λίγους μήνες θα επιστρέψει στον κόσμο: δεν θεώρησε τον εαυτό του άξιο για το Σχήμα.

Με την επιστροφή του, εγγράφεται στην Φιλοσοφική Σχολή του Πανεπιστημίου Αθηνών, από την οποία ποτέ δεν θα αποφοιτήσει. Βγάζει τα προς το ζην του πενιχρού υλικά βίου του προγυμνάζοντας μαθητές. Μόνος του θα μάθει αγγλικά και γαλλικά στα πρώτα χρόνια των σπουδών του. Φίλος και σύντροφός του σ' αυτά τα χρόνια ο λογοτέχνης εξάδελφός του Αλέξανδρος Μωραϊτίδης, αργότερα μοναχός. Ο Μωραϊτίδης θα τον φέρει σε επαφή με λογοτεχνικούς και δημοσιογραφικούς κύκλους της εποχής, κι ο Παπαδιαμάντης θ' αρχίσει να βλέπει τα έργα του να δημοσιεύονται στον ''Ραμπαγά'', στον ''Νεολόγο'' της Κωνσταντινούπολης, στο ''Μη Χάνεσαι'' και στις εφημερίδες ''Εφημερίς'' και ''Ακρόπολις''. Γρήγορα οι συνεργασίες του με περιοδικά και εφημερίδες θα αυξηθούν, αλλά, βιοποριστικό του επάγγελμα θα γίνει η δημοσιογραφία κι οι μεταφράσεις. Οι προοπτικές φαίνονται μεγάλες για μια επιτυχή δημοσιογραφική και λογοτεχνική πορεία στην Πρωτεύουσα, όμως αυτό δεν συγκινεί τον ''κοσμοκαλόγερο'', τον μοναχικό και ταπεινό Παπαδιαμάντη. Οι μόνες ώρες που φαίνεται να χαίρεται στην Αθήνα είναι εκείνες που περνάει με τους απλούς καθημερινούς λαϊκούς ανθρώπους, κι εκείνες που ψάλλει στον Αγιο Ελισσαίο στο Μοναστηράκι. Δεξιός ψάλτης ο Παπαδιαμάντης, αριστερός ο Μωραϊτίδης, κι ιερέας ο προσφάτως αγιοποιηθείς Αγ. Νικόλαος Πλανάς, ο βιώσας την Ταπείνωση. Πέρα από την δυσκολία του να προσαρμοστεί στην πρωτεύουσα, παθαίνει και ρευματισμούς στα χέρια , με αποτέλεσμα να μην μπορεί να συνεχίσει τη δημοσιογραφική του εργασία. Χωρίς κανέναν οικονομικό πόρο θα επιστρέψει στη Σκιάθο όπου, άρρωστος, θα αφεθεί για λίγο στις φροντίδες των αδελφών του.
 Θα προειδεί τον θάνατό του, και την δυσκαταποσία των τελευταίων ωρών του, και θα ζητήσει να τον κοινωνήσει ο ιερέας της ενορίας του δύο μέρες πριν. Κοιμήθηκε στις 3 Ιανουαρίου του 1911.