Κτίσαμε σ'ένα ψέμα...

 Τη θλίψη απ' τα μάτια μου να πάρεις
και να τη ρίξεις στου πελάγου το βυθό
κι αν τύχει μες σ'ανέμους να χαθώ
μη μ'αρνηθείς, μη μ'αποπάρεις

                                                    Το πιο ακριβό σου χάδι να μου δώσεις

κι αν η λαχτάρα σου κουρσέψει το κορμί
αιτία, πρόφαση να γίνει κι αφορμή
ποτέ μη μ'αρνηθείς, μη με προδώσεις

                                                   Σύννεφα του γυαλού θε ν'αρματώσω

θα'μαι στο πλάι σου και ας ματώσω
Σύννεφα του γυαλού θε ν'αρματώσω
θα'μαι στο πλάι σου και ας ματώσω
θα'μαι στο πλάι σου.....

                                                   Την πιο βαθιά ανάσα μου να νιώσεις

σαν άρωμα φερμένο απ'τη βροχή
κι αν γίνει τ΄όνειρο ταξίδι και ευχή
που αγάπησες πολύ, μη μετανιώσεις

Απο συνέντευξή του στο Βήμα
Ο Γιάννης Χαρούλης είναι τυχερός και άτυχος μαζί. Και αυτό επειδή από την πρώτη στιγμή της εμφάνισής του, στη μουσική και το τραγούδι, παρομοιάστηκε ως «ο διάδοχος του Νίκου Ξυλούρη».

Δεν υπήρχε κανείς λόγος να γίνει κάτι τέτοιο, εφόσον ο κρητικός δημιουργός έχει την δική του υπόσταση και μάλιστα την υπηρετεί με συνέπεια.

Από την Παρασκευή 4/3, ο Γιάννης Χαρούλης με τους μουσικούς του ανεβαίνει στον Σταυρό του Νότου, για να παρουσιάσει τις ιστορίες του. Υλικό από τους δύο προσωπικούς του δίσκους «Γύρω μου και εντός» και «Χειμωνανθός», από την επερχόμενη δισκογραφική δουλειά του, που θα κυκλοφορήσει το Πάσχα, ή τέλος πάντων κάπου εκεί κοντά, αλλά και τραγούδια της ιδιαίτερης πατρίδας του, της Κρήτης, στην οποία ποτέ δεν έχει γυρίσει την πλάτη του.

Παρόλο που τα τραγούδια του έχουν το άρωμα του λαούτου με ηλεκτρικές πινελιές.

«Η μουσική είναι απλή φτάνει να βρεις τον τρόπο να εκφράζεσαι μέσω αυτής», σημειώνει ο ίδιος στο «Βήμα on line» και συνεχίζει «είναι τόσο απλή όσο και η καθημερινότητά μας την οποία εμείς κάνουμε δύσκολη. Από την άλλη όμως δεν μπορώ να αρνηθώ ότι σήμερα κόβουμε καρπούς ενός δέντρου που φύτεψαν οι παλαιότεροι. Και εννοώ για την κουλτούρα και τον πολιτισμό μας, το φιλότιμο και την αξιοπρέπεια μας. Οι καρποί του "παλιού" αυτού δέντρου έγιναν με τα χρόνια στυφοί και πικροί, τους οποίους δεν πρέπει να φάμε άλλους. Πιστεύω ότι το περισσότερο διάστημα ο κόσμος όλο και περισσότερο διαπιστώνει ότι κτίσαμε ένα ψέμα. Αντε να δούμε, θα βρούμε την αλήθεια».

Για τον Γιάννη Χαρούλη, η αλήθεια είναι απλή όσο απλή είναι και η μουσική. «Εγώ νιώθω αισιόδοξος παρόλη την μαυρίλα που υπάρχει γύρω μας. Αρχίζει να βγαίνει κάτι. Και τι εννοώ. Για μένα δεν υπάρχει κράτος. Κράτος, είναι η γειτονιά μας, το χωριό μας, το τετράγωνο που ζούμε. Θα αρχίσουμε να χτυπάμε και πάλι τις πόρτες των γειτόνων μας».

Από πόρτες γειτόνων ο Γιάννης Χαρούλης, γνωρίζει πολύ καλά. Γεννήθηκε και μεγάλωσε στο χωριό Εξω Λακώνια του Αγίου Νικολάου στην Κρήτη. Πρώτος του δάσκαλος ήταν ο πατέρας του ενώ ο ίδιος το πρώτο όργανο που έπιασε στα χέρια του ήταν ένα μαντολίνο σε ηλικία 8 ετών.

Μεγαλώνοντας «γνωρίστηκε» με το λαούτο και από τότε δεν το άφησε. Σε ηλικία 15 ετών άρχισε τις εμφανίσεις του, σε πανηγύρια στην Κρήτη, παράλληλα είναι ψάλτης και το 2001 η γνωριμία του με τον Χρήστο Θηβαίο, ήταν αυτή που του άνοιξε τον δρόμο για την Αθήνα.

Ο Γιάννης Χαρούλης δεν έχει συγκεκριμένο μουσικό ύφος. Δεν είναι μόνο παραδοσιακός, δεν είναι μόνο έντεχνος αλλά είναι και «ροκ» ιδίως πάνω στη σκηνή. Και το σημαντικό στην πορεία του είναι ότι αλλάζει. «Εδώ όλοι και όλα αλλάζουν. Τα τραγούδια θα μείνουν ίδια;» αναρωτιέται και συνεχίζει: «Για αυτό και εγώ αλλαγμένα θα τα πω στον Σταυρό του Νότου. Και κάτι ακόμη. Σε τέτοιο ες εποχές που ζούμε πρέπει να ξαναβγούν τα "επαναστατικά" τραγούδια».

 ΓΙΑΝΝΗΣ ΧΑΡΟΥΛΗΣ-ΝΑΤΑΣΣΑ ΜΠΟΦΙΛΙΟΥ
ΤΟ ΝΗΣΙ



ΤΡΑΓΟΥΔΩ ΒΑΘΕΙΑ ΜΟΥ...

ΑΠΟΨΕ ΘΕΛΩ ΝΑ ΜΕΘΥΣΩ!


ΓΙΑΤΙ  ΥΠΑΡΧΕΙ ΚΑΛΟ ΕΛΛΗΝΙΚΟ ΤΡΑΓΟΥΔΙ ...