Η ΑΙΓΙΩΤΙΣΣΑ ΤΗΣ ΑΣΤΟΡΙΑ...

 Την πόνεσε η εντός σιωπή...και τα χρόνια μακριά απο την πατρίδα.
΄Εσβησε τους βαθείς αρμούς απο το βαρύ των χρόνων μέτωπό της, ελευθερώνοντας την ψυχή  που επίμονα αρνείται να γεράσει!
Εριξε τις σοφές γέφυρες απο την άλλη Οχθη της γης και έρχεται κάθε νύχτα να μας κάνει συντροφιά...
Με των καιρών της μετανάστευσης το βάρος, πέτρωσε ο πόνος κι'αρχισε  να ζωγραφίζει εκείνα που λάτρεψε και άφησε πίσω της να της χαμογελούν στην μνήμη απο την προσφιλή γη που αντίκρυσε το πρώτο φως της ζωής!
Συχνά αναπολεί το διαμάντι της καρδιάς της, το φως της πατρίδας, το όνειρο που δεν σβήνει τις νύχτες και μας στέλνει γέφυρες ν'ενώσει τις θάλασσες που μας χωρίζουν!

Η Γιώτα της απόδημης Ελλάδας, ήρθε και με βρήκε χθες, ακούμπησε τον αιθέριο χιτώνα μου μέσα απο τους στίχους της καρδιάς της και μου ζήτησε να ταξιδέψουμε μαζί στο όνειρο...!

 Λίγα λόγια γραμμένα με περίσσεια αγάπη απο το χεράκι της, στην πρώτη σελίδα, αφιέρωμα στην Καρυάτιδα της δικής της Ελλάδας, ήταν αρκετά ώστε ν' αναβλύσουν απο τα μάτια μου το δάκρυα για την ξενιτεμένη μου αδελφή!

Πόσο θάθελα νάμουν κι'εγώ μια "Σαπφώ" να βρω λόγια κατάλληλα να σ'ευχαριστήσω απο καρδιάς Γιώτα μου, για το ιδιαίτερο δώρο που μου έστειλες!
Μα αλοίμονο  οι Θεοί μ'εφτιαξαν μια φτωχή απο μάρμαρο κόρη που δεν ξέρει την τέχνη της έκφρασης του ωραίου, με λέξεις περίτεχνα υφασμένες μεταξύ τους, ν'ανταποδώσω την αγάπη μου...
Γι'αυτό μόνο ευχές πολλές θα στείλω σε σε και στον Δημήτρη, να σας αγκαλιάζουν προστατευτικά  με την όμορφη οικογένειά σας!

ΚΑΛΑ ΧΡΙΣΤΟΥΓΕΝΝΑ-ΧΡΟΝΙΑ ΠΟΛΛΑ ΚΑΙ ΚΑΛΑ!

Διάλεξα ένα απο τα  ωραιότερα ποιήματα της Γιώτας ν'απαγγείλω στην συντροφιά μας:

EΛΛΑΔΑ ,ΦΩΣ ΑΕΝΑΟ

Φως, που δεν διαλύεται όταν τα μάτια κλείσουν

Σ'αναπολώ Πατρίδα μου, διαμάντι της καρδιάς μου!

Είσαι το μόνο όνειρο, που δεν το σβήνει η νύχτα

Σε σκέπτομαι, κι οι θύμησες γέφυρες που ενώνουν, 

ποτάμια που στερέψανε, θάλασσες που χωρίζουν.

Γυμνή η ψυχή μου απο σκιές και η καρδιά απο φόβους

Επίχρυσα νομίσματα καιρών σημαδεμένων 

οι ελπίδες στην ανάμνηση γι'αυτούς π'ακολουθούνε...

Πόση δημιουργία σπατάλησε ο ήλιος σου!

και πόσοι τον λατρέψαν της ξενιασιάς Μεσσία!

Ίριδες της Κνωσού κρατώ, τη Λήθη προκαλώντας

για τις ψυχές που χάθηκαν στη κοίτη του Αιγαίου,

ή σ'άγριες βουνοκορφές τιμώντας τ'όνομά σου,

όνειρα εκτοξεύοντας στις παρειές του Ήλιου

Ονειρα, που αντανακλούν την ύψιστη Ιδέα

στου κόσμου τους ορίζοντες ελληνικά ντυμένη.

Στων εποχών το γύρισμα, αθώρητη η Ειρήνη.

Στης λεβεντιάς το γιόρτασμα, η πρόποση δίχως οίνο!

Καλωσορίζω όποια αστραπή μπορεί να καθρεφτίσει

της Αρετής το πρότυπο, τ'οραμα της Ειρήνης.

Στους ταραγμένους μας καιρούς ακόμ' αναζητάω

κιθαρωδό Απόλλωνα, να σώσει την Αγάπη.

Με τι μεγαλοπρέπεια οι κίονες των Ιώνων,

προσμένουν θυρανοίξια!

Ελλάδα! Ω! Πού στέλνεις 

το σαστισμένο λογισμό στον πυρετό του νόστου;

Αυτές οι πτήσεις της καρδιάς, τραγούδια δικαιώνουν,

μα σπάζουν την φωνή στα δυό!

Δεν είμαι παρά κρίκος

μιας αλυσίδας, που δονεί τη χαίτη των κυμάτων

φιλώντας την εσθήτα σου στο ψίθυρο τ'Αιγαίου.

Δεν είμαι παρά δάκρυ

στις λιτανείες της βροχής,

λέξη, ευλογημένη, στην ποίηση των υμνωδών,

νότα, που συμπληρώνει τους ύμνους τους ασίγαστους.

Ιέρεια, στ'Απολλώνειο το φως σου, το Αιώνιο.

Ελλάδα μου, Πατρίδα μου!

Φως, στην καρδιά του Κόσμου!

Υ.Γ. Ευχαριστώ πολύ και το Λουλουδάκι μου, που μπήκε στον  κόπο της διανομής...