...και η βρόχα έπιπτε στρέιτ θρού..!

 Για το εγκεφαλικό ξέχασμα που έχουν πάθει όλοι τους,  αλλά και που τους ευχαριστώ πολύ για την πολυτέλεια που μου δίνουν να ντρέπομαι γι'αυτούς!
....Πού να το πάρουνε όμως χαμπάρι. Όλοι δεξιοί,αριστεροί, μεσαίοι μόνο να τρώγονται ξέρουν!
Να τρώγονται και να τρώνε. Μηδενός εξαιρουμένου! Μια μέρα όλοι αυτοί θα την καταστρέψουνε εντελώς την χώρα!
Αλλά κάνουμε και μεις πολλά λάθη. Δεν εκτιμάμε αυτό που έχουμε στα χέρια μας,αυτό που μας ανήκει.

Την Ελλάδα μας! Την βρίζουμε, δεν την αγαπάμε, δεν την γνωρίζουμε.
Ισως γι'αυτό μας τιμωρεί πολλές φορές, μας εκδικείται με τον τρόπο της.
Πόσες φορές έχει πάει ο καθένας μας στην Ακρόπολη, στα μουσεία που είναι η ιστορία μας όλη, στα αξιοθέατά της. Που πρέπει να πηγαίνουμε μια φορά την βδομάδα και να τα κοιτάμε και να κλαίμε..

Να κλαίμε γιατί μετανιώνουμε για τα κακά που της έχουμε κάνει, για την αγάπη που δεν της έχουμε δώσει και να φεύγουμε μετά με φτερά και κουράγιο.
Να πηγαίνουμε να ξομολογιόμαστε σ'αυτά τ'αρχαία, στις πέτρες, αφού κανένας άλλος δεν μπορεί να μας δώσει κουράγιο και δύναμη

....Η Αθήνα τότε ήταν ένας μεγάλος κάμπος. Κάμπος απέραντος με δέντρα, με σπαρτά. Ό,τι έβλεπε το μάτι ήταν ε σπαρμένο. Στάχυα ένα μπόι. Αμολάγαμε αϊτο απ'τον Βοτανικό και τον πηγαίναμε με την καλούμπα στο Αιγάλεω. Ούτε ένα σπίτι δεν συναντούσαμε!

....Και μου πήρανε και τον ελαιώνα, το δάσος που πήγαινα και σπούδαζα την μουσική μου, που έκανα τον περίπατό μου και μου καθάριζε και τον αέρα και τα κάνανε βιομηχανικά εργοστάσια και συνεργεία αυτοκινήτων και τελικά όλοι τους μου βρίζουν την Αθήνα μου! Δεν πρέπει να τη βρίζει κανένας την πόλη μου,την Αθήνα που την έχουνε πλέξει με χίλια δυο όμορφα τραγούδια και ποιήματα. Αμα δεν τους αρέσει να φύγουνε..! Εσείς την καταντήσατε έτσι ρεεεει! λέω εγώ. Δεν σας ζητάω να μου την φτιάξετε όπως ήταν πριν. Ζητάω, παρακαλάω να μη μου την βρίζετε...σας απαγορεύω να την βρίζετε!

Την παιδική και εφηβική μου ηλικία την έζησα σε χρόνια αδελφικά και ρομαντικά. 

Περνούσε απ'τους δρόμους η ρομβία κι η λατέρνα και παίζανε. Η ρομβία είναι αυτή που την σέρνανε, ενώ η λατέρνα αυτή που κουβαλούσαν στην πλάτη.

 Ήταν τα χρόνια που στις γειτονιές πέρναγε ο μανάβης με το γάιδαρο φορτωμένο, ο γιαουρτάς με την τάβλα και πούλαγε γιαούρτι σιλιβριανό.

 Ο νερουλάς που πούλαγε νερό αιγινήτικο στις στάμνες. Τα χρόνια που είχαμε πηγάδια στις αυλές , αλλά παίρναμε καμιά φορά νερό αιγινήτικο για πιο καλό. Ο μπακάλης που πούλαγε σε τσουβάλια το καλαμπόκι, τις φακές, τη ζάχαρη, τα κουκιά.

Τον καφέ τον είχε σε σπόρο και τον έπαιρνες στο σπίτι και τον καβούρδιζες και τον άλεθες.

Στην Κατοχή όμως για καφέ καβουρδίζαμε το στάρι, αν υπήρχε, και τα ρεβύθια. Ρεβυθοκαφέ. Γελάγαμε τον εαυτό μας ότι ήταν καφές , πως πίναμε καφέ. Στις ταβέρνες πούλαγαν απ'ατα βαρέλια κρασί. Κρασί στα βαρέλια είχαν και τα καρβουνιάρικα. Κρασί είχε και ο μπακάλης. Εμπαινες στον μπακάλη κι'άνοιγε η ψυχή σου! Τι μοσχοβολιά! Τότε που η παραγγελιά στον μπακάλη ήταν "βάλε μου 50 δράμια ζάχαρη, μισή οκά φασόλια, 100 δράμια λάδι και ρέστα απο κατοστάρικο" Τάπαιρνες  όλα και έλεγες μετά "γράφτα". Το Σάββατο όμως τα ξόφλαγες όλα. Αυτή ήταν η ελληνική κοινωνία.

Ήταν όμως και χρόνια πολύ σκληρά. Εζησα και τ'απομεινάρια του πολέμου και του εμφυλίου. Δεν υπήρχε τότε σπίτι που να μην είχε κλάψε άνθρωπο....αυτά πρέπει να διδάσκονται στα σχολεία και το παιδί να φεύτει απ'το μάθημα με σηκωμένη την τρίχα, για να καταλάβει το τι σημαίνει λευτεριά που σήμερα την έχει και δεν αγωνίστηκε αυτό να την αποκτήσει. Να καταλάβει τι ήτανε αυτοί που του χαρίσανε την λευτεριά του. Αν υπήρχε μια τέτοια παιδεία δεν θα ήταν τα πράγματα, έτσι όπως είναι σήμερα...

Αυτά είναι λίγα απο τα λόγια που άφησε σε τελευταία του συνέντευξη πριν 20 περίπου χρόνια, ένας μεγάλος αυτοδίδακτος μουσικός συνθέτης! Ο αξέχαστος Γιώργος Ζαμπέτας.

Ενας άνθρωπος χείμαρρος εξυπνάδας που του επέτρεπε να βάλει στην θέση του, απο το πάλκο, όποιον "ξύπνιο" επιχειρούσε να του μπει στο ρουθούνι. Κι όχι μόνο απο το πάλκο αλλά και στην ζωή.

Ολη του η ζωή, έτσι όπως εξιστορείται στην βιογραφία του : και η βρόχα έπεφτε στρέιτ θρού" απ'τον ίδιο,μ'ένα σπαθί ανυποχώρητος, ταμένος σ'έναν Έλληνα θεό, άνοιγε δρόμο στο ελληνικό τραγούδι.

Τα τραγούδια μου είναι τραγούδια που έγραψαν οι κολώνες του Παρθενώνα συνήθιζε να λέει και το εννοούσε.

Τα υπέροχα τραγούδια του, το μαγικό παίξιμο, το λαμπερό μυαλό, η θυμοσοφία και το ανεπανάληπτο χιούμορ του δεν έχουν ξεχαστεί παρ'όλο που στις 10 Μαρτίου ολοκληρώθηκαν 19 χρόνια απο τότε που μας αποχαιρέτισε και έφυγε απο κοντά μας.

Ως συνθέτης ο Γιώργος Ζαμπέτας βρίσκεται μέσα στην πρώτη δεκάδα του ρεμπέτικου και λαικού τραγουδιού.

Ο βίος και η πολιτεία του γραμμένη στη  βιογραφία του, είναι ένα οδοιπορικό τόσο του δικού του βίου όσο και του βίου των νεοελλήνων των τελευταίων 80 χρόνων.

Απεικονίζει τον κόσμο της ψυχαγωγίας, της νύχτας μ'όλα τα λαμπερά και σκοτεινά σημεία του.

Εναν κόσμο που ο Ζαμπέτας και οι αληθινοί ρεμπέτες του καιρού του τον ήθελαν όμορφο, ανθρώπινο και ονειρεμένο, μέσα απο τις μουσικές αναζητήσεις του παρελθόντος..!