O EΡΩΤΑΣ ΤΟΥ ΣΠΥΡΟΥ....συνέχεια Νο3

Αθήναι 20 Νοεμβρίου 1895

Αγαπητόν ημερολόγιον,
Σε παραμέλησα ολίγον,αλλά αυτό το διάστημα συνέβησαν τόσα ώστε χρειάζομαι σελίδας επί σελίδων δια να τα γράψω. Αι οποίαι ουαί και αλοίμονον ανα διαβαστούν απο κάποιον άλλον. Λοιπόν, αγαπητόν ημερολόγιον, θ'αρχίσω με μίαν εξομολόγησιν! Είμαι ερωτευμένη. Ήλθεν επιτέλους εις την ζωήν μου ο έρωτας! Ωστόσο απο την μίαν αισθάνομαι μεγάλην χαράν κι απο την άλλην με καταλαμβάνει βαθυτάτη απελπισία. Διότι πώς είναι δυνατόν να είμαι ερωτευμένη μ'έναν ΝΕΡΟΥΛΑ;
Μ'έναν άνδρα τόσον κοινωνικώς υποδέεστερόν μου; To γεγονός βεβαίως ότι είμαι ύπανδρος με προφυλάσσει απο απροβλέπτους κινδύνους. Αλλά, και πάλιν, ποίος ημπορεί να προβλέψη τα απρόβλεπτα; Τι να πράξω τώρα μ'αυτόν τον άξεστον Αμαρουσιώτην; Η αλήθεια είναι πως δεν είναι τόσον άξεστος. Ερώτησα και έμαθα δι'αυτόν πως έχει λάβει κάποιαν μόρφωσιν, γεγονός το οποίο φαίνεται εις τους ευγενικούς του τρόπους. Έμαθα ακόμη πως ουδείς δεν τον παραβγαίνει εις το τρέξιμον." Φτερωτόν φουστανελλά", έτσι τον ονόμαζαν, με είπανε, εις το στρατόν,όπου διετέλεσεν ορντινάντσα του ταγματάρχη Παπαδιαμαντοπούλου, μακρινού συγγενούς μας. Να φαντασθής, λένε, πως τον έστελνε απο τους Αμπελοκήπους, όπου ήτο το στρατόπεδον, εις την Πλατείαν του Συντάγματος να του ψωνίση την εφημερίδαν του και δεν έκαμεν περισσότερον απο είκοσι λεπτά να πάη και να επιστρέψη! Ομολογώ πως εντυπωσιάσθην και ησθάνθην περισσότερον ερωτευμένη. Και, σαν να μην έφθανεν αυτό, εκείνος με την παραμικράν ευκαιρίαν έρχεται εις το σπίτι μας. Ανοίγω και αντικρύζω εκείνο το θανάσιμον βλέμμα του. Προχθές με έφερεν το νερόν εις εν ωραίον πήλινον κανάτι, λέγων πως ειναι ειδικώς δι' εμέ. Με επαρατήρη δε τόσον εντόνως ώστε έχασα την ισορροπίαν και τότε,...τότε, αγαπητόν μου ημερόλογιον, με εκράτησεν απο τον βραχίονα δια να μην πέσω. Και αναρρίγησα απο τους πόδας έως τας ρίζας της κεφαλής μου.
 Αι δε παρειαί μου είχον τόσον φλογιστεί, ώστε ενόμισα πως θα καώ. Κι εκείνος με είπεν: " Μη φοβάστε κυρία, είμαι εγώ εδώ!" Και σαν να μην έφθαναν όλα αυτά, χθές έλαβον νέαν επιστολήν απο τον σύζυγό μου, ο οποίος με πληροφορεί πως δεν θα επιστρέψη πριν την 20ην Δεκεμβρίου. Ω αγαπητόν μου ημερολόγιον, τι θα απογίνω;

Αθήναι 26 Νοεμβρίου 1895
Αγαπητόν ημερολόγιον,
Χθες, της Αγίας Αικατερίνης, ημέρα της ονομαστικής μου εορτής  αλλά και ημέρα των γενεθλίων του απόντος συζύγου μου, επέρασα μίαν οδυνηρήν δοκιμασίαν. Είναι αλήθεια ότι εξύπνησα το πρωί με κακήν διάθεσιν  Εσκεπτόμην πως αντί να εορτάσωμεν τα εικοστά έβδομα γενέθλια του Κωνσταντίνου με μίαν λαμπρήν εορτήν, ανοίγοντες δια πρώτην φοράν το σπίτι μας, ήμουν μόνη, αναγκασμένη να υπάγω εις την εκκλησίαν με την μητέρα μου και την Νιόβην. Τέλος πάντων, κατά τας εννέα επήγαμε με την άμαξαν εις την εκκλησίαν της Αγίας Αικατερίνης εις την Πλάκαν, η οποία συντόμως εγέμισεν κόσμον και μάλιστα εκλεκτόν. Το μαρτύριόν μου ήρχισεν όταν ετελείωσεν η Θεία Λειτουργία και όσοι γνωστοί μας ήτο εκεί εξήλθαν εις το προαύλιον. Όπως ήτο αναμενόμενον, η απουσία του συζύγου μου εκίνησεν την περιέργειά των. Δυστυχώς ο κόσμος είναι κακός και πικρόχολος και αυτό το επιβεβαίωσα χθες δια μίαν εισέτι φοράν. Ορισμένα σχόλια ήτο τουλάχιστον φαρμακερά, αλλά εκείνο το οποίον με έκαμεν να αισθανθώ φοβεράν εντροπήν ήτο του Γεωργίου Σκούντζου, του οποίου τας προτάσεις γάμου είχον επανειλημμένως απορρίψει. " Τι μαθαίνετε, κύριε Σκούντζο;" αντερώτησα εγώ. Και τι μ'απήντησεν το κτήνος: " Διασκεδάζει μαθαίνω, δεόντως εις τας Ευρώπας, με πολλούς και εκλεκτούς φίλους.  Αλήθεια, υμείς πώς διασκεδάζετε εν τη απουσία του;  Και μάλιστα ανήμερα της ονομαστικής σας εορτής; Eίσθε καλά; Σας βλέπω ελαφρώς χλωμή" Με ήλθε κάτι σαν λιγοθυμία. Τι εννοούσεν ο κακούργος αυτός; Ποτέ άλλωστε δεν επέρασα τόσον άσχημα την ονομαστικήν μου εορτήν. Πάει ετελείωσεν, απεφάσισα να γράψω επιστολή προς τον σύζυγόν μου  απαιτούσα να επιστρέψει πάραυτα!



Αθήναι 10 Δεκεμβρίου 1895

Αγαπητόν μου ημερολόγιον
Αισθάνομαι ως χαμένη. Δεν είμαι πλέον η αθώα κόρη την οποία ήξευρες. Εις τα χείλη μου έχω ακόμη ζωντανήν την αίσθησιν των φιλιών Εκείνου . Αχ, αγαπητόν ημερολόγιον, τι να πρωτογράψω και τι να πρωτοδιηγηθώ! Ο νούς μου είναι τόσον ταραγμένος, ώστε δεν δύναμαι να βάλω εις τάξιν τίποτε. Γράφω λοιπόν όπως έρχονται. Ήτο μία ήπια χειμωνιάτικη Κυριακή, η πρώτη του Δεκεμβρίου. Επήγαμεν εις το Αμαρούσιον, εις το εξοχικόν μας. Εβγήκα να κάμω έναν περίπατον εις το κτήμα. Και τότε καθώς στρίβω εις την οπίσω πλευράν του σπιτιού, κοντά εις το κιόσκι, επετάχθη εμπρός μου. Ναι, βεβαίως ξεχνώ να είπω πως τον είχα συναντήσει και την Πλατείαν Μοναστηρακίου, όπου είχα μεταβεί δια κάποιαν εργασίαν. Ήτο εκεί εις το στέκι του. Με εκάλεσεν, με εκέρασεν ζεστόν σαλέπι απο πλανόδιον σαλεπιτζήν, με είπεν τα σχέδιά του, τα όνειρά του, α τόσα είπαμε, δεν ενθυμούμαι τώρα επακριβώς, αλλά κάποιαν στιγμήν με εκοίταξεν εντόνως και ερώτησεν." Κι εσείς κυρία, γιατί είστε πάντα μοναχή; Πού είναι ο σύζυγός σας;" Kαι όταν απήντησα πως λείπει εις την Ευρώπην δια τις δουλειές του, ανεφώνησεν: " Για τις δουλειές του; Μα τι δουλειές είναι αυτές που βαστούν τόσον καιρόν καί αφήνουν μια τόσον νέα και εύμορφην γυναίκα μόνη; Aν ήμουν εγώ εις την θέσιν του, δεν θα σας άφηνα ούτε στιγμή μόνη σας κυρία." Και ευθύς σκύβει και ασπάζεται το χέρι μου. Πώς έφυγα απο εκεί, πώς έφτασα εις το σπίτι μου ; Δύο ημέρας είχα πυρετόν. Ο κύριος Ευγένιος ο οικογενειακός μας ιατρός, διέγνωσεν εξάντλησιν. " Χρειάζεται καθαρόν αέρα και καλήν διατροφήν", συνέστησεν. Και έτσι επήγαμεν εις το Αμαρούσιον όπου ....εκείνος αίφνης ενεφανίσθη εμπρός μου. Είχεν πληροφορηθεί περί της ασθενείας μου, καθώς και ότι θα επηγαίναμεν εις το κτήμα και ώ δεν δύναμαι να συνεχίσω , διότι δεν γνωρίζω πως ηυρέθην εις την αγκαλιάν του, πως εδέχθην τα φιλιά του, ω αγαπητόν ημερόλογιον, τι θα απογίνω; Tον αγαπώ!

-Αντε Μαμούνι πάμε για ύπνο, είναι αργά, το συνεχίζουμε αύριο!
- Τι λες βρε Κάρυ! Στο καλύτερο θα το σταματήσουμε; Tώρα παρακάτω θα συντελεστεί το μοιραίο...
Δεν μπορώ τώρα να πάω για ύπνο! Φούντωσα! Φούντωσα!...Έλα διάβασε ακόμη ένα επεισόδιο!
-Μαμούνι χαχαχα! Θα σου διαβάσω ένα ακόμη και μετά ένα ντουζάκι για τα ξεφουντώματα και κατ'ευθείαν για ύπνο! Σύμφωνοι;
-Eλα, έλα Κάρυ, σύμφωνοι, συνέχισε να διαβάζεις...

Αθήναι 20 Δεκεμβρίου 1895
Αγαπητόν ημερολόγιον,
Η ζωή μου έχει αλλάξει εκ βάθρων. Δεν είμαι πλέον εκείνη η οποία ήμουν. Δεν ανήκω πια εις το εαυτόν μου. Ανήκω εις εκείνον! Είμαι δική του! Έγινα δική του!

Πολλές φορές εις το παρελθόν είχα αναρωτηθεί πώς αισθάνεται μία γυναίκα όταν παραδίδεται εις έναν άνδρα... Πώς είναι δυνατόν να είναι πηγή ευτυχίας και όχι δυστυχίας η παράδοσις του εαυτού σου. Φύσις ανυπάκουος και απείθαρχος, ησθανόμην εναντίωσιν εις μίαν παρόμοιαν πιθανότηταν. Δεν σε κρύβω μάλιστα πως αφ'ενός με εδυσαρέστη η στάσις του συζύγου μου, διότι προσέβαλλεν την γυναικείαν μου φιλαυτίαν, αλλά αφ'ετέρου με ανεκούφιζεν, διότι εδυνάμην να είμαι κυρία του εαυτού μου. Έπιπτα όμως εις εν ολέθριαν σφάλμα. Η δυστυχία και το συναίσθημα της δουλείας προκαλούνται όταν δεν επιθυμής να προσφερθής, διότι ναι, περί προσφοράς πρόκειται.
Προσφέρεσαι δια να λάβης με την σειράν σου υπερτάτην ευχαρίστησιν, υπερτάτην απόλαυσιν και υπερτάτην αγάπην! Τώρα πλέον οπού είμαι ΓΥΝΑΙΚΑ, γνωρίζω τι σημαίνει ΕΡΩΤΑΣ και ουδόλως εντρέπομαι. Όσον δια τον σύζυγό μου , ο οποίος καταφθάνει αύριο, θα ιδώ πως θα τον αντιμετωπίσω !


Της Έλενας Χουζούρη