O EΡΩΤΑΣ ΤΟΥ ΣΠΥΡΟΥ....συνέχεια Νο5

Μαμούνι σε 6 ημέρες έχουμε Χριστούγεννα! Κάρυ: Είδες πόσο γρήγορα περνά ο καιρός;
Mαμούνι: Πώς τα βλέπεις τα πράγματα, θα μάθουμε τι θα απογίνει η Αικατερίνη με τον Σπύρο αυτή την χρονιά?
Κάρυ: Δεν ξέρω αν θα προλάβουμε να διαβάσουμε όλη την ιστορία των νέων μέχρι τέλους της χρονιάς αυτής αλλά μια και το θυμήθηκες φέρε το ημερολόγιο να την προχωρήσουμε...

Αθήναι 30 Ιανουαρίου 1896

Αγαπητόν ημερολόγιον,
Αισθάνομαι βαθείαν συγκίνησιν αλλά και μεγάλην ταραχήν. Ο Σπύρος με ανακοίνωσεν χθες  ό,τι εδήλωσεν συμμετοχήν εις τους Ολυμπιακούς Αγώνας. Κατ'αρχάς εξεπλάγην. "Μα", του είπα,"πώς εις ποίον αγώνισμα, εσύ δεν είσαι αθλητής!" Ευθύς εξανέστη και σχεδόν προσβεβλημένος με απήντησεν:
Ποίον αγώνισμα; Μα όταν εγώ τρέχω, δεν με παραβγαίνει κανείς. Θα πάρω μέρος στον Μαραθώνιο και να ξεύρης ότι θα νικήσω και τότε θα είμαι ισάξιος με τον σύζυγόν σου. Τότε δεν θα αρνηθής να ζήσης μαζί μου! Όλοι θα ομιλούν για μένα. Και εσύ θα ημπορής να στέκεσαι υπερήφανη εις το πλάι μου. Σύζυγος του Σπύρου Λούη, του Ολυμπιονίκη!" Τον άκουγα να παραληρή άναυδη, αλλά μετ'ολίγον εννόησα το πάθος και την πίστιν των λόγων του. Τόσον ώστε παρεσύρθην και σχεδόν του έδωκα την υπόσχεσιν πως, ναι, εάν νικήση, εάν έλθη πρώτος εις τον Μαραθώνιον, τότε θα ζητήσω διαζύγιον απο τον Κωνσταντίνον δια να τον παντρευτώ.

Αλλά μόλις επέστρεψα εις το σπίτι κα τα ελογάριασα όλα αυτά, εταράχθην σφόδρα, ενώ δεν ημπορούσα να συγκρατήσω και την συγκίνησίν μου. Αποτελεί, τω όντι, υπέροχον απόδειξιν της αγάπης του να λάβη μέρος εις τους Ολυμπιακούς Αγώνας δια να με κερδίση απο τον σύζυγόν μου, αλλά και εάν ακόμη νικήση, πώς είναι δυνατόν να πραγματοποιήσω την υπόσχεσιν την οποίαν έδωκα εις αυτόν; Όσο και εάν τον αγαπώ και τον αγαπώ, αυτό είναι πέραν πάσης αμφιβολίας, δεν θα ηδυνάμην να διαζευχθώ τον Κωνσταντίνον δια να παντρευτώ εκείνον. Πρώτον, θα ήτο ως να εσκότωνα τους γονείς μου,οι οποίοι δεν θα άντεχαν η μονάκριβη των θυγατέρα να διαζευχθή έναν Αδαμόπουλον δια έναν νερουλάν, έστω και αν εστέφετο Ολυμπιονίκης. Και, δεύτερον, πώς θα εζούσαμεν; Με τι χρήματα; 
Α, καλέ μου Σπύρο, δεν αναλογίζεσαι πως η δόξα αυτή δεν αποφέρει ούτε χρήματα ούτε άνοδο της κοινωνικής σου τάξεως! Αν νικήσης θα σε επευφημήσουν δια κάμποσον χρόνον και έπειτα θα σε ξεχάσουν, όπως συνήθως συμβαίνει. Θα περάσης πιθανότατα εις την ιστορίαν, αλλά αυτό δεν αλλάζει την πραγματικότητα του παρόντος.

Μαμούνι: Δεν το πιστεύω!!! Θα εγκαταλείψει η Αικατερίνη τον Σπύρο μας; Θα προδώσει την αγάπη του, για έναν ξεπεσμένο και διεφθαρμένο αριστοκράτη;
Kάρυ: Aς δούμε την συνέχεια Μαμούνι, μη βιάζεσαι...

Αθήναι 10 Φεβρουαρίου 1896


Αγαπητόν ημερολόγιον, 
Επήγαμεν χθες με την Νιόβην βόλταν δια να παρακολουθήσωμεν τας ετοιμασίας δια τους Ολυμπιακούς Αγώνας. Α, δεν ημπορείς να φαντασθής τι συμβαίνει.. Αι Αθήναι είναι ένα εργοτάξιον. Παντού πραγματοποιούνται έργα. Πυρετός έχει καταλάβει τους πάντας. Ακούω ότι κατασκευάζεται σκοπευτήριον εις την Καισαριανήν και ποδηλατοδρόμιον εις το Νέον Φάληρον.

Αλλά το μέγα έργον βεβαίως είναι η αναμόρφωσις του Παναθηναικού Σταδίου, την οποίαν όπως 

έλεγεν τις προάλλες ο πατήρ μου, έχει αναλάβει ένας νέος κα ταλαντούχος αρχιτέκτων, Αναστάσιον Μεταξάν, νομίζω τον είπεν. 

Βεβαίως δεν θα πρέπη να ξεχνούμε πως, αν δεν έδιδεν τα χρήματά των  ο Γεώργιος Αβέρωφ και ο Ευάγγελος Ζάππας, 

δεν θα ημπορούσαμεν να πραγματοποιήσωμεν την αναμόρφωσιν του Σταδίου.
Θα πρέπη να τους είμεθα δια παντός ευγνώμονες. Πάντως, παρά τα δυσχερή οικονομικά μας, όλοι επιθυμούν να μην θεωρηθώμεν καθυστερημένοι και απολίτιστοι. Διότι, βεβαίως, δεν αρκούν μόνον τα αρχαία κλέη, αν παρουσιάσωμεν, έν έτει 1896, μίαν εικόναν ζοφεράν και αναχρονιστικήν. Έτσι όλοι κάμνουν ό,τι μπορούν. Πάντως επείγει να δοθή τέλος εις την ρυπαρότηταν των δρόμων, γεγονός το οποίον καθημερινώς και δικαίως καυτηριάζουν αι εφημερίδες. Ελπίζω αι δημοτικαί  Αρχαί να πράξουν τάχιστα τα αυτονόητα και να καθαρίσουν τους αθηναικούς δρόμους. Αυτά εσκεπτόμην, αγαπητόν ημερολόγιον, καθώς επαίρναμεν την βόλταν μας με την Νιόβην, όταν πλησίον της Αίγλης του Ζαππείου ησθάνθην μίαν αδιαθεσίαν. Με ήλθεν δηλαδή κάπως ωσάν λιγοθυμίαν και είπα της Νιόβης να καθίσωμεν. Με επέρασεν ταχέως, αλλά με εχάλασεν την διάθεσιν.  Αφού ήπιαμεν εν ζεστόν αφέψημα, επιστρέψαμεν εις το σπίτι, διότι και ο καιρός είχεν αρχίσει να κρυώνη. Μετάνοιωσα που δεν επήραμε το λαντώ. Η επιστροφή με εφάνη βουνό.


Aθήναι 20 Φεβρουαρίου 1896


Αγαπητόν ημερολόγιον,
Μήπως πρέπει να αυτοχειριασθώ; Μήπως πρέπει να αποκαλύψω τα πάντα εις τον Κωνσταντίνον και να ακολουθήσω τον μοναχικόν βίον, όπως έπρατταν παλαιότερα αι αμαρτωλαί γυναίκες; Διότι, ανεξαρτήτως της συμπεριφοράς του συζύγου μου, εγώ, αντί να περιμένω με υπομονήν, όπως ακούω ότι πράττουν αι σύζυγοι, ακολούθησα τον δαίμονα του έρωτος και μάλιστα τον σαρκικόν, ούτε καν επεριορίσθην εις τον πλατωνικόν. Το αποτέλεσμα, αγαπητόν ημερολόγιον , είναι να :
είμαι έγκυος!
Το φοβερόν νέον το έμαθα χθες το απόγευμα από τον οικογενειακόν μας ιατρόν, τον κύριον Ευγένιον. Πώς έγινε; Τον εκάλεσα διότι τας τελευταίας ημέρας δεν ησθανόμην καθόλου καλά. Κάθε λίγο και λιγάκι εζαλιζόμην, είχα τάσεις προς έμετον και εκουραζόμην με το παραμικρόν. Χθες το πρωί διεπίστωσα και ολίγας σταγόνας αίματος εις το εσώρουχόν μου χωρίς να έχω τα έμμηνα.  Ως ήτο φυσικόν, εθορυβήθην και έστειλα την Αννίτσαν να καλέση τον ιατρόν. 
Αχ, αγαπητόν ημερολόγιον, μόνον που δεν ελιποθύμησα όταν εκείνος, αφού με εξήτασεν, ανέκραξεν περιχαρής:" Ta συγχαρητήριά μου και εις υμάς και εις τον σύζυγόν σας, Αικατερινη παιδί μου. Περιμένετε τέκνον".
Περιμένω τέκνον, ναι , κύριε Ευγένιε, αλλά όχι του συζύγου μου. Το τέκνον είναι του Σπύρου, του Σπύρου Λούη.

Λοιπόν πώς να μην θέλω να αυτοχειριασθώ;


Της Έλενας Χουζούρη