Στην βραδυά του Μαύρου Ντόμινο..-Νο 4

-Nικήτα σήκω...κάτι περίεργο αισθάνομαι στην ατμόσφαιρα, πρέπει να φύγουμε απο δω!
Ακούστηκε έντρομη η φωνή της Αρχοντίας στο τραυματισμένο Νικήτα που είχε ξεκλέψει δέκα λεπτά απο έναν ανακουφιστικό ύπνο επάνω στον κόρφο της κοπέλας.

-Τι είναι τι άκουσες σήκωσε τα μάτια του γεμάτα αγωνία
-Δεν ξέρω ακούω έξω απο την αυλή μια ασυνήθιστη για την ώρα κίνηση τροχοφόρων...φοβάμαι δεν ξέρω, βρισκόμαστε σε περιοχή που κυριαρχούν οι συμμορίες του Νταμιάνο.
Πρέπει να φύγουμε μια ώρα αρχύτερα απο δω...εξ'άλλου σε καμμιά ώρα θα πρέπει να μας περιμένουν οι δικοί μας στο σημείο που υποδείξαμε στον Μιγέλ.
Ας ξεκινήσουμε καλύτερα... Πώς αισθάνεσαι το πόδι σου?
Ο Νικήτας προσπάθησε να αποφύγει την απάντηση αλλά οι χοντρές σταγόνες ιδρώτα που έτρεχαν απ'το πρόσωπό του, τα νεύρα του λαιμού που τέντωσαν στην πρώτη προσπάθεια που έκανε για ν'ανασηκωθεί μαρτύρησαν την άσχημη κατάσταση του χτυπημένου ποδιού του.
Παρ'όλα αυτά κατάφερε να σταθεί όρθιος, ακουμπώντας το ένα χέρι του στον τοίχο και με το άλλο έψαξε να βρει τον ώμο της Αρχοντίας.
Κάνε κουράγιο Νικήτα μου σε λίγο θα βρεθείς στις φροντίδες της Μεραρχίας.
Η σιδερένια πόρτα άνοιξε με μεγάλη προσοχή  και τα μάτια της Αρχοντίας έλαμψαν μέσα στο σκοτάδι ανιχνεύοντας τον δρόμο έξω...
Τίποτα δεν πρόδιδε κίνδυνο μα η Αρχοντία ένιωθε την μυρωδιά του...έτσι όπως ένα κυνηγόσκυλο μυρίζεται το θήραμα.

Με μεγάλη προσοχή βγήκε πρώτη αυτή και στην συνέχεια τράβηξε στηρίζοντας στον ώμο της τον Νικήτα. Τα παιδιά άρχισαν να βαδίζουν σύριζα στον τοίχο του βρώμικου πεζοδρομίου δίχως να θέλουν να χάσουν καιρό.
Κάθε τόσο όμως αναγκάζονταν να κοντοσταθούν.'Ήταν φανερό πως ο  Νικήτας πάλευε ήδη με αφόρητους πόνους και κάθε κίνηση, κάθε βήμα ήταν για κείνον ένα μαρτύριο....
Είχαν διανύσει ήδη τα δύο τετράγωνα απο τα τρία που τους χώριζαν  απο το σημείο συνάντησης με τους δικούς τους, με μεγάλο κόπο όταν το  τρίξιμο  λάστιχων ενός τροχοφόρου των πραιτωριανών με δυνατούς προβολείς έκανε την εμφάνισή του απο την προηγούμενη γωνία.
Στιγμιαία η Αρχοντία τράβηξε, σχεδόν πέταξε τον Νικήτα πίσω απο μια παλιά σακαράκα του 2000 που είχε σταθμεύσει δίπλα στην άκρη του πεζοδρομίου και είχε αφεθεί στην μοίρα της.

Το τροχοφόρο του καθεστωτικού στρατού  σταμάτησε και δύο άντρες κατέβηκαν απ'αυτό.
Εδειχναν ότι ήσαν μέλη συμμοριών. Το φιμέ αλεξίσφαιρο τζάμι κατέβηκε τόσο όσο χρειάζονταν για να δοθούν και οι τελευταίες οδηγίες, να επισφραγιστούν και οι τελευταίες συμφωνίες μεταξύ τους.
Οι πραιτωριανοί έφυγαν και οι δύο ληστές κατευθύνθηκαν προς την παρκαρισμένη σακαράκα που έκρυβε τα σώματα των δύο παιδιών

Ο νους αρνιόταν να συλλάβει την απειλή που αντίκρυζαν τα μάτια του Νικήτα και της Αρχοντίας.
Και στην ώρα μηδέν μία φωνή παιδική ακούστηκε απο την άλλη πλευρά του πεζοδρομίου. 
Περιπαιχτική στην αρχή, θρασύτατη την άλλη στιγμή!

Πείτε στον Νταμιάνο πως τον έχω γραμμένο εδώ ....φώναξε ο μικροσκοπικός Μιγέλ και κατέβασε το παντελόνι του επιδεικνύοντας τα οπίσθια του.
Η Αρχοντία και ο Νικήτας κατάλαβαν πως ο μικρός "άγγελός" τους, δεν τους είχε ξεχάσει και είχε γυρίσει την πιο κατάλληλη στιγμή!
 Η πρόκληση που έξυπνα δημιούργησε ήταν για να αποσπάσει την προσοχή των δύο αλητήριων και να δώσει τον χρόνο στους φίλους του να ξεμακρύνουν όσο το δυνατόν γρηγορώτερα.
-Γρήγορα Νικήτα ψιθύρισε η Αρχοντία και μ'όλη τους την δύναμη, χαμηλώνοντας το ύψος τους, τα δύο παιδιά άρχισαν βηματίζουν γρήγορα.
Ο μικρός Μιγέλ πράγματι κατάφερε να τραβήξει την προσοχή των ληστών, οι οποίοι ξαφνιασμένοι απο την προκλητικότητα του απίθανου "εχθρού" προσπαθούσαν να καταλάβουν ποιος ακριβώς ήταν και ποιος ο σκοπός του.
Για έλα εδώ μικρέ να μας τα πεις απο κοντά, φώναξε εκείνος με τις μεγαλύτερες σωματικές διαστάσεις...
Ο Μιγέλ συνέχιζε απτόητος να βρίζει, να προκαλεί με χειρονομίες.
Οι δύο ληστές κινήθηκαν προς την πλευρά του με επιθετικές διαθέσεις όταν το μάτι του ενός έπιασε τις σκιές του Νικήτα και της Αρχοντίας που γλυστρούσαν και χάνονταν μέσα στο ακόμα βαθύ σκοτάδι της νύχτας.

-Αλβέστρο, κάποιους είδα να κινούνται πέρα και να απομακρύνονται...πρόσεχε τον μικρό!
Ο Αλβέστρο δεν άκουσε καν την συμβουλή του συντρόφου του, ο μικρός Μιγέλ, είχε καταφέρει να ξυπνήσει το ηφαίστειο της κακίας του.
Ενα ρεβόλβερ έκανε την εμφάνιση στο χέρι του Αλβέστρο που άρχισε να κυνηγά τον μικρό Μιγέλ.
Ο Μιγέλ, πηδούσε απο σκαλοπάτι σε πεζοδρόμιο, τραβούσε κάδους και χόρευε περιγελώντας τον διώκτη του πίσω απο  αυτοσχέδια εμπόδια που έβρισκε και χρησιμοποιούσε για κάλυψη.
----
 Είχαν σιμώσει πια στο σημείο συνάντησης, διέκριναν πίσω απο τους χοντρούς αγωγούς τις σκιές των συντρόφων να τους περιμένουν, όταν δύο απανωτοί πυροβολισμοί έσκισαν το μαύρο πέπλο της νύχτας.
Ο Νικήτας και η Αρχοντία πάγωσαν. Σαστισμένοι κοντοστάθηκαν και εναγωνίως τα αυτιά τους προσπαθούσαν να πιάσουν τα χαχανητά του μικρού τους φίλου που είχε απομείνει  πίσω ώστε να τους χαρίσει τον χρόνο διαφυγής.

Τίποτα... απόλυτη ησυχία επικράτησε αν εξαιρέσεις το κράξιμο της κουκουβάγιας που έστεκε ελεύθερος παρατηρητής στην στέγη ενός εγκαταλελειμμένου κτιρίου.
Ο Μιγέλ!!!ψέλλισε η Αρχοντία και αφήνοντας τον Νικήτα, έκανε την κίνηση να γυρίσει πίσω.
Ήδη οι σύντροφοι μ' ενα μικρό φορείο είχαν φτάσει κοντά τους.
Απο δω ελάτε γρήγορα φώναξε ο επικεφαλής και βοήθησαν τον Νικήτα να ξαπλώσει πάνω σ'αυτό.
-Ο Μιγέλ είναι εκεί ...μόνος του αντιστάθηκε έντρομη η Αρχοντία.
-Ο Μιγέλ είναι σ'αποστολή και πρέπει να την ολοκληρώσει συντρόφισσα.
΄Οσο καθυστερείς την ομάδα μας, βάζεις σε κίνδυνο όλη την ασφάλεια  της οργάνωσης...γρήγορα να επιστρέψουμε όλοι με τον καινούργιο σύντροφο στον Μεγάλο, που έχει ενημερωθεί και αγωνιά γι'αυτόν.
Ο Μιγέλ θ'επιστρέψει όπως κάνει πάντα...είπε ο επικεφαλής και σχεδόν έσυρε την Αρχοντία στο στόμιο του αγωγού πύλη που οδηγούσε στην υπόγεια πολιτεία.
-------
Κοίταξε τα στεγνά της μάτια που θύμιζαν τόσο από την σπιρτάδα του μικρού Μιγέλ.
Μια σπιρτάδα που είχε σχεδόν σβήσει σαν τις φλογίτσες στα κούτσουρα που σιγοκαίγονται...
Είχε μόλις τελειώσει την αφήγηση των τελευταίων στιγμών της αυτοθυσίας  του παιδιού της.
Η Αρχοντία είχε αποτελειώσει και την τελευταία λεπτομέρεια του σκηνικού του μικρού αντάρτη που χόρεψε με τις σφαίρες του ληστή για να χαρίσει την ζωή στους δύο συναγωνιστές του.
Δεν της είχε απομείνει καμμιά ψυχή για να προσφέρει τιμώντας την μητέρα του Μιγέλ....
Εκείνη σηκώθηκε και πήγε ως την βρύση να γεμίσει το ποτήρι της με νερό

Ενα σταχτί  υγρό- με έντονα τα στοιχεία σκουριάς, χύθηκε μέσα σ'αυτό.
Ατάραχη θαρρείς  το σήκωσε και ήπιε για να ξεδιψάσει τον πόνο που φαινόταν μόνο τους δύο γυρτούς της ώμους  να βαραίνει...
- "Εχουν βαλθεί να πνίξουν ακόμα και την δειλία, την μειονοξία των προσκυνημένων!" έσκουξε σαν να μοιρολογούσε
'Οσο γεννάμε  Μιγέλ, η αυτοκρατορία τους δεν πρόκειται να ζήσει.... τ'ακούς κορίτσι μου,άλλαξε τον τόνο της φωνής και κοίταξε κατάματα την Αρχοντία.
Γι'αυτό φρόντισε Αρχοντία-Νικήτα να κρατήσετε την σκυτάλη του παιδιού μου και να συνεχίσετε με μεγαλύτερη δύναμη τον αγώνα σας για την λευτεριά μας!
Τώρα θα πολεμάτε με όπλο ανίκητο... την ψυχή του μικρού μου Μιγέλ,  για την λευτεριά του Κόσμου!!!

ΤΕΛΟΣ