bilsot - AMATEUR PHOTOGRAPHER - ...Λείπει μια Καρυάτιδα! Μα εμείς θα την φέρουμε πίσω!

Πέμπτη 15 Μαρτίου 2012

Στον κινηματογράφο..!

 Για το λογοτεχνικό Σάββατο της Veronica Marsa

H Mαίρη με τον Γιάννη μόλις πρόλαβαν την αρχή της προβολής.
Πέρασαν αρκετές σειρές, σταμάτησαν κάπου, χωρίς καλά-καλά να βλέπουν πού και με την βοήθεια της δέσμης του φωτός απο το μικρό φαναράκι που βρίσκεται χαμηλά στις πολυθρόνες βρήκαν δύο ελεύθερες ακριανές θέσεις να βολευτούν.
Πλημμυρισμένη απο κόσμο η αίθουσα, αφέθηκε στην σιωπή.
Μέσα στο σύθαμπο, όλοι οι θεατές συνεπαρμένοι παρακολουθούσαν στο άψυχο πανί μια αληθινή ιστορία.
Μια ιστορία με την ζωή... των άλλων που'βγαινε με κείνο τον γνώριμο πια ήχο απο το παραθυράκι της μηχανής για να εξαϋλώσει τις δικές τους!
Μια ομαδική ηδονή απ' όλους τους θεατές χυνόταν μέσα απο τις ανάσες τους και η Μαίρη απολάμβανε όλη την μαγεία του έργου έχοντας ακόμα το αριστερό της χέρι πιασμένο με το δεξί του άντρα της.
Πάντα τους άρεσε να παρακολουθούν ταινίες πιασμένοι χεράκι-χεράκι, όπως ακριβώς πιάνονται τα παιδάκια όταν γίνονται φίλοι.
----- 
Ο Γιάννης τράβηξε μια στιγμή το χέρι του απο το χέρι της γυναίκας του και χωρίς καθόλου να στρέψει τα μάτια του απ'την οθόνη, έστριψε τον κορμό του πάνω στην πολυθρόνα και βολεύτηκε σε μια αντίθετη ακριβώς στάση.
Ο όγκος του κορμού του έκρυβε την οπτική γωνία της Μαίρης προς την θέση που βρισκόταν ακριβώς δίπλα του.
Μόνο η άκρη του κομψού παλτού της άγνωστης γυναίκας που καθόταν δίπλα του, άφησε χαραμάδα στο μάτι της Μαίρης.
Η καρδιά της άρχισε να χτυπά ταχύτερα...
Δεν μπορούσε πια να παρακολουθήσει το έργο.
Το μυαλό της στριφογύριζε γύρω απ'αυτό που αντιλήφθηκε, απ'αυτό που την στεναχωρούσε, που την τάραζε και την είχε ανάψει ολάκερη!
΄Αλλαξε στάση κι'αυτή και έγυρε προς τον ώμο του...το χέρι της μάταια έψαξε να βρει το δικό του!
΄Υστερα απο λίγες στιγμές αγωνίας κι ενώ η καρδιά της συνέχιζε να χτυπά ασυντόνιστα, έπιασε πολύ ελαφριά αυτή την φορά, το χέρι του. Ομως τι μ'αυτό?
Μια ψυχρότητα, μια απραξία, μια σκέτη αδιαφορία! Ω! ήταν πια φως φανάρι!
Δεν τον ένοιαζε καθόλου αν ήταν ή δεν ήταν πλάι του!
Και ενώ σκεφτόταν μήπως έκανε κάτι άθελά της και τον κούρασε, μια σκέψη ήρθε και την πάγωσε!
Τόση ώρα που της κρατούσε το χέρι μέσα στο δικό του, σαν να αισθάνθηκε μια διακριτική τρεμούλα των δαχτύλων του, τον ιδρώτα του, σπασμωδικές κινήσεις των μυών των δαχτύλων του που μ'αυτές, ναι , σίγουρα μ'αυτές ζητούσε να τον απελευθερώσει απο τα δεσμά της...
Γύρισε απότομα και τον κοίταξε στο πρόσωπο.
Ο Γιάννης ήταν καρφωμένος στην συνέχεια του έργου.
Το πρόσωπό του έδειχνε ηδονισμένο. Το στόμα του είχε πάρει εκείνη την σκληρή έκφραση της αρπαγής μιας όμορφης λείας.
Δεν την είχε αντιληφθεί και βάλθηκε να τον ψάξει όλον με τα μάτια!
Εγερνε το κορμί του στηριζόμενος στον αγκώνα του στο μπράτσο της διπλανής  πολυθρόνας, όχι της δικής του και με το αναδιπλωμένο πόδι του έτριβε την άκρη του παλτού εκείνης...!
Η σκέψη του συνωμοτικού αγγίγματος των ποδιών τους έσφιξε σαν χταπόδι το στομάχι της , μα εκείνη συνέχισε μέσα στο σκοτάδι το ερευνητικό βλέμμα της.
Η μέση του  δεν μπορούσε έτσι που καθόταν να βρίσκεται σε ευθεία γραμμή.
 Ήδη ξεχώρισε την δερμάτινη ζώνη του να πλησιάζει την άκρη της γούνας της άγνωστης!
Αχ τους είδε...ναι ναι, ήταν πια σίγουρη πως το χέρι του είχε γλιστρίσει μέσα στο σκοτάδι και θώπευε τα καλίγραμμα πόδια της άλλης που νωχελικά θα είχαν ανοίξει φιλόξενα στο χάδι του!
Στο χάδι του δικού της άντρα!
Γι'αυτό λοιπόν αποτραβήχτηκε απο κοντά της!
Γι'αυτό το χέρι του στάθηκε ψυχρό στην αναζήτηση του δικού της, γι'αυτό έκρυψε με τον όγκο του κορμιού του την φιγούρα της άλλης, γι'αυτό το ηδονικό λάγνο βλέμμα του, γι'αυτό...γι'αυτό!!!
Ο υποκριτής, ο ξεδιάντροπος, μπροστά στα μάτια της, πώς τόλμησε!!!
Γέμισε αηδία, ενώ ο κατήφορος των σκέψεών της την ωθούσε πια στην άμεση δράση.
Ο Γιάννης ξύπνησε σαν απο λήθαργο με την απότομη κίνησή της και γύρισε προς το μέρος της.
-Τι έχεις μωρό μου;  Δεν σ'αρέσει το έργο; Kαι ρωτώτας την της έπιασε πάλι το χέρι σφιχτά, δίχως όμως ν'αλλάξει καθόλου την θέση του.
Τι αναίδεια, τι υποκρισία είναι αυτή που έχει επέμεναν οι σκέψεις να πιέζουν τα μηνίγγια της
-Μπα τίποτα δεν έχω..όχι κάθε άλλο μ'αρέσει πολύ. Ψυθίρισε ξέπνοα, σκύβοντας το κεφάλι,  φοβούμενη μη και διαβάσει τις υποψίες της.
Ο Γιάννης αρκέστηκε στην διαβεβαίωσή της και ξαναγύρισε το κεφάλι  στην αταλάντευτη θέση του.
Είχε δίκιο που τον υποψιάστηκε... δεν μπόρεσε να της κρυφτεί.
 Τι χλιαρή στάση που πήρε αλήθεια!
 Εκείνη όμως τα κατάλαβε όλα! Τα είδε καλέ όλα!
 Δεν τάκουσε βέβαια αλλά ήταν βέβαιη πως εκεί κάτω απο το παλτό της άγνωστης κομψής κυρίας ο Γιάννης της, ο μέχρι τώρα Γιάννης της, απολάμβανε με την αφή του τις κρυφές χάρες της ξεδιάντροπης!
Μέσα της γινόταν χαλασμός! Το αίμα της είχε ανέβει στο κεφάλι! Τα μήλα των δαχτύλων της είχαν αρχίσει να την τρώνε, σαν να ηλεκτρίζονταν απο ρεύμα, τα μηνίγγια της έπαιρναν συνεχώς στροφές και την χτυπούσαν δυνατά, ενώ το σάλιο ξεράθηκε στο στόμα και με δυσκολία κατέβαινε στο λαρύγγι .
Γύρω σκοτάδι. Ολοι ήταν αφοσιωμένοι στην υπόθεση του έργου, η μουσική οργίαζε, η φωνή των ηθοποιών μεγάφωνο μέσα στ'αυτιά της και η ψυχή της έλιωνε σαν το κεράκι της Λαμπρής.
Αχ πότε θα τελειώσει αυτό το έργο σκέφτηκε...πότε θα λήξει το βασανιστήριό μου;
Μέσα στις απελπισμένες σκέψεις της, μόνο ένα γεγονός την ικανοποιούσε και την  βαστούσε ακόμα δυνατή.
Κράτησε την αξιοπρέπειά της! Δεν παραφέρθηκε, δεν έβαλε τις φωνές, δεν έπιασε το βρωμοθήλυκο απο το μαλλί που τόλμησε να πλανεύσει τον άντρα της!
Βρήκε την δύναμη και παρέμεινε Κυρία με κ Κεφαλαίο!
Επιασε με κόπο το μέτωπό της: Εκαιγε, τα μάγουλά της τάνιωθε, έβγαζαν φλόγες!
Το στομάχι της  δεμένος κόμπος ανέβαινε ψηλά ανακαυτεύοντας  όλα τα υγρά του...
Δεν ήξερε πια τι έπρεπε να κάνει!
΄Ολα την πείραζαν, όλα την αηδίαζαν, τίποτα στην θέση του ακόμα και αυτή η ίδια, κακώς που παρέμενε εκεί δίπλα του!
 ΄Αφηνε τον ευατό της έκθετο, περίγελο στην αντίληψη ίσως κάποιων θεατών που κάθονταν στις πίσω θέσεις και παρακολουθούσαν το όργιο που παιζόταν δίπλα της...
Κάποιοι ίσως να ένιωθαν και οίκτο για την κατάντια της...
Α!!! ΄Οχι! Έως εδώ...δεν άντεχε άλλο, έτοιμη πια να τα κάνει όλα άνω-κάτω τώρα....να ζητήσει να ανάψουν τα φώτα, όλα στο φως, στο φως...!
Εκείνη την στιγμή άναψαν τα φώτα.
Η Μαίρη ξαφνιασμένη στην αρχή απ'το απρόσμενο φως, έστρεψε γρήγορα το βλέμμα  για να δει καλά επιτέλους την άγνωστη που της άρπαξε την αγάπη της, την χαρά της!
Δίπλα του ήταν αφημένο ένα μαύρο γυναικείο παλτό μ'άσπρη γουνίτσα στο τελείωμά του.
Η κάτοχός του είχε σηκωθεί κι'όλας μαζί με την φίλη της,σε μια θέση, της πίσω σειράς, το πήρε και το φόρεσε καθώς απομακρυνόταν σιγά-σιγά προς την έξοδο.

Υ.Γ. Η Οπρα της Μπλογκόσφαιρας  Coula σήμερα μας φιλοξενεί στην εκπομπή της: Δέκα πλην Ενα
Φορέστε, ορισμένοι,τα γάντια του μποξ και περάστε κι'απο κει να τα πούμε....χαχαχαχαχχαχαα!

28 σχόλια:

Ανώνυμος είπε...

http://deka-plin-ena.blogspot.com/2012/03/kariatida.html

ΑΝΑΡΤΗΘΗΚΑΜΕ

kariatida62 είπε...

@Coula:Aναρτηθήκαμε? Ε τότε τι κάθομαι??? Ερχομαι...! :))

@προς όλους: Ή Οπρα της Μπλογκόσφαιρας Κουλίτα μας φιλοξενεί απόψε στο Δέκα πλην Ενα!
Θα χαρούμε να τα πούμε και απ'εκεί....

Υ.γ. Ετοιμαστείτε, φορέστε και τα γάντια του μποξ! χαχαχχαχαχαχαχαχχα!

Ανώνυμος είπε...

Ωραία αφήγηση με την αναμενόμενη έκπληξη στο τέλος. Πολύ καλά δοσμένο.

Αν και 11 γυναίκες στις 10 θα έλεγαν "δεν βλέπω καλά έλα να αλλάξουμε θέση !" (έχει συμβεί !χαχαχα)

Τελικά γιατί γύρισε από την άλλη ο σύζυξ ; Πιάστηκε ή έπαιζε με την πίσω πράγματι και αδίκως ησύχασε η γυναίκα ; Δύσκολο, αλλά όχι αδύνατο...

kariatida62 είπε...

@GIP:Kαλά όπως πάει μόνοι μας θα μείνουμε και θα διαβάζει ο ένας τον άλλον! χαχαχαχαχχαχαχαχαχαχχαχα!

Ηταν Κυρία αυτή με Κ κεφαλαίο! Ηθελε να τον πιάσει στα πράσα!

Πιάστηκε ο καψερός! Πώς να παίξει με την απο πίσω???? Χέρι καραγκιόζη θάπρεπε να είχε ....χαχαχα
Ρεεεεε μη μου βάζεις ιδέες!χαχαχαχχαχαχαχαχχαχαχαχαχχαχα!

Αστοριανή είπε...

...τρελές τρέλες!!!!!!!!!
Ζήτω η ...ιδιοκτησία!
Ευτυχώς, το ΦΩΣ! τα φώτα!

Συμβαίνει, αλλά όχι από τα καλύτερά σου... (βέβαια, η άποψή μου...)
Σε φιλώ, με την αγάπη μου,
Υιώτα

kariatida62 είπε...

@Αστοριανή: H Zήλια, είναι ένα σαράκι που κατατρώγει τις ψυχές των ανθρώπων.
Η ζήλια μέχρι παράνοιας συμβαίνει και αλλοίμονο σε κείνον/η που θα χτυπηθεί απ'αυτήν.
Την προηγούμενη φορά την χρέωσα σε άντρα, τώρα ήρθε η σειρά η δική μας...
(Δεν έρχεται η ρημάδα-έμπνευση και όποτε την αναζητάς!
Η Βερονικούλα μας την ζητά κάθε Σάββατο. Δείξε λίγο επιείκια στα τεστ που μας κάνει!) χαχαχαχαχααχα
Φιλάκια!

ΦΟΥΛΗ είπε...

Πφφφφ τώρα λέω θα σηκωθεί και θα δώσει χαστούκι στο παλτό!!
"Αγάπη μου έλα κάτσε από δω γιατί δεν βλεπω καλά, και εκεί έχει τσούχτρες"
η "το άλλο χέρι σου αγάπη μου βάλτο από δω"....
καλημέρα..

kariatida62 είπε...

@Φουλη: Xαχαχαχα επιβεβαιώνεις τον Τζιπάκο μας ε? Ότι η πλειονότητα των γυναικών αλλιώς θ'αντιδρούσε!
Είπαμε αυτή ήταν κυρία που δεν ήξερε να ελλίσσεται!

ΧΡΙΣΤΟΦΟΡΟΣ είπε...

ΔΕΝ ΕΙΣΤΕ ΜΟΝΟΙ ΣΑΑΑΑΣΣΣΣ!
ΕΙΜΑΙ ΚΙ ΕΓΩ ΕΔΩ!!!
Αργησα να μπω στη γειτονιά! Με έχου τρελάνει διάφορες υποχρεώσεις ΟΛΩΝ των αποχρώσεων.
Πολύ μου άρεσε η αφήγηση και η απρόσμενη κατάληξη.
Πες στον GiP ότι δεν κατάλαβε τι εννοούσε με το: "...με την αναμενόμενη έκπληξη στο τέλος..."

kariatida62 είπε...

@Xριστόφορος: A! Eδώ είσαι Χριστοφοράκο μου? Θα τους μαλώσω όλους που σ'έχουν βρει μάλλον βολικό και σου τα φορτώνουν όλα!

Με μπέρδεψε και μένα λίγο αλλά κοίτα τι γράφει: ...με την αναμενόμενη έκπληξη! Δηλαδή περίμενε πως το τέλος θα έκρυβε κάτι το απρόσμενο!

Frezia είπε...

Χα,χα...μικρά λέγαμε,
η ζήλια ναταν ψώρα θα
γέμιζε όλη η χώρα!

kariatida62 είπε...

@Frezia: Xαχαχαχαχαχα! Λουλουδάκι μου!
Τάπες όλα!!!!!χαχαχαχαχχαχαχαχαχα!

Ανώνυμος είπε...

Καρυάτιδα απέδωσες τόσο καλά τα συναισθήματα της Μαίρης. Απλά σκέφτηκα από τη μία να επικρατεί απόλυτη νεκρική σιωπή στην ατμόσφαιρα και από την άλλη στα ενδότερα της Μαίρης ο κόσμος να φωνάζει, να ουρλιάζει, ήχοι να δημιουργούν μία χάβρα χωρίς να η ίδια φυσικά να μπορεί να κάνει κάτι γι΄ αυτό. Χμ, νομίζω πως όλοι καιγόμαστε μέσα μας πολλές φορές, ενώ γύρω μας επικρατεί(εκνευριστική) γαλήνη και ησυχία!!

Ο Γιάννης βέβαια.. Βρήκε τον μπελά του!! Ευχάριστα απρόσμενο τέλος!

Όσο για τη συνέντευξη άφησα εκεί σχόλιο :)

Μπράβο σου, καλό σου απόγευμα Καρυάτιδα!

kariatida62 είπε...

@maviakoufetaria:Αποδίδω μόνο όταν βιώνω...και τέτοιου είδους συναισθήματα έχω ζήσει στο παρελθόν!
Ευτυχώς κατάφερα ν'απαλλαχτώ απ'αυτά ανώδυνα...με την ενδοσκόπηση!

Σε είδα πρώτα στην συνέντευξη και άφησα απάντηση στο σχόλιό σου που θα ήθελα να διαβάσεις.

Μπράβο μας που βρεθήκαμε Κουφετάριε!
Ας είναι καλά ο Λαμιώτης μου!

Υ.γ. Ασχετο: Eχεις σχέση με την Μαγνησία?

Leviathan είπε...

Εξαιρετικο! Γεμάτο ένταση και πάθος!!! Και υπέροχη η έκπληξη στο τέλος! Να σαι καλα!!! Καλο απόγευμα! Φιλια!

Ανώνυμος είπε...

Καταλαβαίνω απόλυτα, πολλά απ'όσα γράφουμε είναι βιωματικά,άλλα της φαντασίας μας ενώ μερικές φορές αλλάζουμε αυτό που βιώσαμε και του δίνουμε την εξέλιξη που θα θέλαμε να είχε..

Ένα μπράβο του κι από μένα αλλά κι ένα ευχαριστώ σε σας τους δυο και σε ορισμένες άλλες ανήσυχες ψυχές που δίνουν καθημερινά νόημα σ' αυτό που μας αρέσει να κάνουμε..

Υ.γ. Με την Κρήτη έχω άριστες σχέσεις, με τη Μαγνησία δεν έτυχε ακόμα να γνωριστούμε! :D

magda είπε...

Το πράσινο φιδάκι Κάρυ μου, την έζωσε την γυναίκα...
Πάντως, το λογοτεχνικό σου ταλέντο είναι αδιαμφισβήτητο!!!
Φιλάκια

kariatida62 είπε...

@Levathian: Xαίρομαι που το ευχαριστήθηκες Λεβιάθαν!
Πολλά φιλιά επίσης φίλε μου!

kariatida62 είπε...

@Κουφετάριε σου έχω μια ωραία εκπομπή ν'ακούσεις στο επόμενο ποστ!
Το βράδυ που θα σε πιάσουν αυπνίες κάτσε και άκουσέ την!

Άιναφετς είπε...

A! Την καψερή...τραγικό να ανακαλύπτεις πως η οργιάζουσα σου φαντασία αφορούσε ένα παλτό (με γουνάκι, (αυτή η λεπτομέρεια εξαιρετική!)απλά ακουμπισμένο...φρίκη!
Πάντως μου έχει συμβεί με τον α' σύζυγο στα καλά καθούμενα την ώρα μιας προβολής, να με αρπάξει από το μπράτσο και να με σύρει έξω, γιατί "είδε" πως το πόδι μου ακουμπούσε στου διπλανού...αρρώστια η ζήλια (έτσι "πήγε" αυτός!)
Μου άρεσε τρελά όλη η ιστορία και φυσικά το τέλος!

ΑΦιλάκια!

kariatida62 είπε...

@ΜΑGDA: Aχ το φιδάκι αυτό!!! Βασανίζει πολλές ψυχές γιατί το αφήνουν να μεγαλώνει μέσα τους.

Ευχαριστώ για τα καλά σου λόγια, αλλά ΄προσωπικά πιστεύω ότι το μόνο που διαθέτω είναι σχετική ευχέρεια στον γραπτό λόγο.
Λογοτεχνικό ταλέντο γλυκειά μου δεν έχω!
Το ταλέντο λίγοι άνθρωποι το διαθέτουν...πίστεψέ με δεν είναι αντίδραση μετριοφροσύνης αλλά αυτογνωσίας.
Φιλάκια πολλά

kariatida62 είπε...

@Αιναφετς: Aχ...τι να σου πω τώρα!
Η αντίδραση της Μαίρης ταιριάζει περισσότερο σε αντίδραση του Γιάννη αλλά δεν την έχτισα πάλι εις βάρος του άντρα γιατί στην προηγούμενη μυθιστορία μου πάλι ζηλιάρη άντρα έβαλα!

μαχαιρης είπε...

Tι λες...;;
Ζηλευουν οι γυναικες;;
Μπα...Το ομολογειτε λοιπον..!!
Εδω εχουμε ιστορικη ομολογια, ζηλειας...!!
Ευτυχως που δε σηκωθηκε να του τα σουρει, του κακομοιρουλη, που καθοταν διπλα της...!!
Εγω κυρια μου...Το λεω...!!
Ειμεθα αθωοι...!!
Της φαντασιας σας ειναι...!!
Τις..Περισσοτερες, φορες...!!

kariatida62 είπε...

@Μαχαίρης:Kαι ζηλεύουμε και κατινούλες είμαστε και πολύ καλά κάνουμε!
Η ζήλεια η δική μας είναι χαριτωμένη!
Τι γίνεται όμως με την δική σας, που σχετίζεται άμεσα με τον υπέρμετρο ανατολίτικο αντρικό εγωισμό σας και τότε γίνεστε ανυπόφοροι?

Τώρα όσο για το αθώοι, συμφωνώ! Είστε αθώοι όπως ο κόκκορας μου!
Αθώος είναι κι'αυτός αλλά δεν αφήνει κότα για κότα στο κοτέτσι!

teleytaios είπε...

Χα, χα, χα... Τι έγραψες πάλι ρε Κάρυ! Έγραψες! Δε θα σχολιάσω τίποτα άλλο, νομίζω ότι θα ήταν περιττό. Πανέξυπνο και τέλεια δοσμένο σενάριο! Δε μου λες, θα έχουμε κι άλλα τέτοια καλή μου Κάρυ;

kariatida62 είπε...

@teleytaios: Σου άρεσε ε? :))

Δεν ξέρω αναλόγως τους τίτλους που θα μας βάζει η Βερόνικα Μαρσά κάθε Σάββατο και θα μ'εμπνέει...χαχαχχαχαα!

Un par de neuronas... είπε...

Ααα, πολύ καλό το κείμενο σου, φιλενάδα!!! Και με έπληξη στο THE END της ταινίας.

Φιλάκια!

Είμαι και τρείς μέρες χωρίς κομπιούτερ!!!!

Ευχαριστώ και πολύ αγάπη!

kariatida62 είπε...

@Veronica: Σου άρεσε Βερονικούλα μου?
Είδες πόσο μας εμπνέεις με τους τίτλους που βάζεις? :))

Xωρίς p/c 3 ημέρες?!
Δεν πειράζει έκανες αποτοξίνωση...
Φιλάκια πολλά!