Αυτό δεν το περίμενα..!

Το  Σάββατο που μας πέρασε ήταν λέει μεγάλη γιορτή...!
Το Σάββατο των ψυχών, η γιορτή των πεθαμένων!
Οι πιστοί φτιάχνουν κόλλυβα, τα πηγαίνουν στην λειτουργιά  να τα διαβάσει ο παππάς και να κάνουν έκκληση οι ζωντανοί στον ΄Υψιστο να συγχωρέσει όσους αγαπημένους τους πήρε κοντά Του.
Οι ζωντανοί φροντίζουν και θυμούνται τους πεθαμένους...
Η μέρα αν θυμάστε ήταν ανοιξιάτικη. Αυτή η πρώιμη άνοιξη που έρχεται στην Ελλάδα και δίνει την ελπίδα νωρίς...
Ετσι λοιπόν θυμηθήκαμε και μεις τους δικούς μας πεθαμένους και ανηφορίσαμε με το πεσκέσι στα χέρια, το πιάτο με τα στολισμένα κόλλυβα, το μονοπάτι με τα μνήματα για να συναντήσουμε εκείνο του δικού μας αγαπημένου.
΄Ομως εκεί σ'αυτό το κοπάδι των λυπημένων, με τα πιατάκια στα χέρια, ανθρώπων που ανηφόριζαν όλοι για να συναντήσουν τα μνήματα των δικών τους ανθρώπων, να κι'ενας άντρας, είχε ανοίξει βήμα γοργό, λες και βιαζόταν να συναντήσει το μνήμα της αγαπημένης του γυναίκας που έχασε πριν δύο μήνες, προσπερνούσε τον απρόσωπο όγκο των πιστών που τον αργοπορούσε για να φτάσει κοντά της.
Ήταν ναυτικός και δεν κατάφερε να χαρεί την αγαπημένη του πολλά χρόνια.
Τα περισσότερα απο την έγγαμη ζωή τους, τα πέρασε μακριά της.
 Μια-μια πρόβελναν οι ώρες οι στιγμές της  κοινής ζωής τους, οι νύχτες μπορούσαν να μετρηθούν, οι δυνατές στιγμές χαράς των κορμιών τους όταν αυτά δαμασμένα μπορούσαν πια να μιλήσουν με τ χτύπο της καρδιάς τους, μετριούνταν κάλλιστα στην μνήμη.
Πήδησε πάνω απο έναν τάφο, αντί να κάμει πλάι και έστριψε το μονοπάτι όπου εκεί βρίσκονταν ο τάφος εκείνης.
΄Ομως στρίβοντας το μονοπάτι, καρφώθηκε στον τόπο του, σαν να τον είχε χτυπήσει αστροπελέκι.
Πάνω απο τον τάφο της δικής του γυναίκας ένας άγνωστος άντρας σκυμένος κάτι έκανε!
Ο ναυτικός άνοιξε τα μάτια του καλά, είδε την σκυμένη φιγούρα και ανατρίχιασε.
Ο άγνωστος άντρας άναβε το καντήλι της πεθαμένης γυναίκας του!
Χίμηξε επάνω στον ξένο, τον άρπαξε απο τον λαιμό και τον στύλωσε ολόθρο πάνω στον σταυρό!
Ο άγνωστος άντρας, στην ίδια μεσόκοπη ηλικία μ'εκείνον, με πρόσωπο αυλακωμένο απ'την λύπη, χλωμός ψέλλισε:
- Tι είναι, τι συμβαίνει;

Το καντήλι με το λάδι ξέφυγε απ'το χέρι του, το πιάτο με τα ζαχαρωμένα κόλλυβα έπεσε πάνω στο μάρμαρο και κείνα πήραν να κατρακυλούν παντού ολόγυρα, ο υπόλοιπος κόσμος σαστισμένος απο τις φωνές κοντοστάθηκε ως και κείνο το τραγούδι των πουλιών στις φυλλωσιές των κυπαρισσιών διακόπηκε.
-Ποιος είσαι εσύ;;; Ποιος είσαι εσύ; Tι γυρεύεις σκυλί επάνω στον τάφο της γυναίκας μου;
Tι την είχες εσύ την γυναίκα μου; ακούστηκε η φωνή του ναυτικού αγριεμένη.
Ο άλλος άρχισε να μιλά ήσυχα. Προσπάθησε να ξεφύγει απο τα χέρια του συζύγου και με ήρεμες κινήσεις του έδειχνε τον διπλανό τάφο.
-Κοίταξε πλάι. Εδώ είναι η δική μου η γυναίκα. Την θάψαμε προχτές. Ηρθα για ν'ανάψω το καντήλι της και τότε είδα το τάφο της δικής σου. Είχε σβήσει το καντήλι της και μου φάνηκε τόσο έρημος ο ξένος τάφος. Μήτε είδα γυναίκα ήταν, άντρας ήταν, είδα το καντήλι σβηστό και πήγα να το ανάψω ! Χριστιανοί είμαστε...
Μα ο ναυτικός δεν ήθελε ν'ακούσει. Βίαιη, αναπάντεχη, αδυσώπητη, ερχόταν για κείνον η αποκάλυψη. Η ζωή του γκρεμιζόταν για  μία ακόμα φορά και αυτή ήταν η χειρότερη γιατί γκρέμιζε την πίστη και το ρυθμό της!
-Ας'τα αυτά! ούρλιαζε στον ξένο. Για την γυναίκα μου ήρθες κι'εσύ...Λέγε! Τι την είχες την γυναίκα μου; Απο πότε την είχες;
Λίγο παραπέρα στεκόμασταν όλοι εμείς μάρτυρες του καβγά, γυναίκες οι περισσότερες, σαστισμένες απο το απρόσμενο γεγονός που εξελισσόταν στο Κοιμητήρι.
-Τι είναι; Tί είναι ρωτούσαμε η μία την άλλη και μερικές πήραν ν'απαντούν στα ερωτήματα των καινούργιων που δεν πρόλαβαν το σκηνικό του καβγά απο την αρχή.
Ο άγνωστος ένοχος απεγνωσμένα γυρίζει και απαντά.
-Μα άνθρωπε, ρώτησε και τις γυναίκες που ήσαν εδώ απ'την αρχή και μ'είδαν να έρχομαι για τον άνθρωπό μου. Ρώτησέ τες αν ήξερα τι είναι ο τάφος τούτος που λες πως είναι η γυναίκα σου.
 Άφησέ με άνθρωπε!
-Ετσι είναι! Ετσι είναι! φώναξαν μερικές μαυροντυμένες μπαίνοντας στην μέση, ξαφνιασμένες κι'αυτές απο το αναπάντεχο.
-Πού ακούστηκε αυτό; Tσίριξε μια στρουμπουλή η πιο σβέλτη του χορού, κάνοντας το σημείο του σταυρού τρεις φορές. Να μαλώνετε γι'αυτό; Aκούς να μαλώνουν σαν τα κοκκόρια ζηλεύοντας μια πεθαμένη γυναίκα! Χωριστείτε λοιπόν! Ας πάει ο καθένας στον τάφο του ν'ησυχάσει!!!
Και μια τους, πιο σιγά, όταν η στρουμπουλή σώπασε, είπε με ξαναμμένα μάτια στον ναυτικό:
-Xώμα πια είναι! Δεν πάει να 'καμε ό,τι θέλει σα ζούσε! Χώμα γίνηκε... καθώς κι'άλλη!
Λοιπόν, ας πάει ο καθένας σας στο χώμα του!
Ο λόγος της έπεσε τελειωτικός σαν τελευταίο χτύπημα στην γαλήνη.

 Ο ναυτικός αποκαμωμένος κατέβασε τα χέρια του, ο άλλος αποτραβήχτηκε αμίλητος και το λάδι τ'αναποδογυρισμένου καντηλιού έμεινε μόνο να στάζει σιγά-σιγά την γη...

Υ.Γ. Για το λογοτεχνικό Σάββατο της Βερόνικα με την αγάπη μου.