Στον κινηματογράφο..!

 Για το λογοτεχνικό Σάββατο της Veronica Marsa

H Mαίρη με τον Γιάννη μόλις πρόλαβαν την αρχή της προβολής.
Πέρασαν αρκετές σειρές, σταμάτησαν κάπου, χωρίς καλά-καλά να βλέπουν πού και με την βοήθεια της δέσμης του φωτός απο το μικρό φαναράκι που βρίσκεται χαμηλά στις πολυθρόνες βρήκαν δύο ελεύθερες ακριανές θέσεις να βολευτούν.
Πλημμυρισμένη απο κόσμο η αίθουσα, αφέθηκε στην σιωπή.
Μέσα στο σύθαμπο, όλοι οι θεατές συνεπαρμένοι παρακολουθούσαν στο άψυχο πανί μια αληθινή ιστορία.
Μια ιστορία με την ζωή... των άλλων που'βγαινε με κείνο τον γνώριμο πια ήχο απο το παραθυράκι της μηχανής για να εξαϋλώσει τις δικές τους!
Μια ομαδική ηδονή απ' όλους τους θεατές χυνόταν μέσα απο τις ανάσες τους και η Μαίρη απολάμβανε όλη την μαγεία του έργου έχοντας ακόμα το αριστερό της χέρι πιασμένο με το δεξί του άντρα της.
Πάντα τους άρεσε να παρακολουθούν ταινίες πιασμένοι χεράκι-χεράκι, όπως ακριβώς πιάνονται τα παιδάκια όταν γίνονται φίλοι.
----- 
Ο Γιάννης τράβηξε μια στιγμή το χέρι του απο το χέρι της γυναίκας του και χωρίς καθόλου να στρέψει τα μάτια του απ'την οθόνη, έστριψε τον κορμό του πάνω στην πολυθρόνα και βολεύτηκε σε μια αντίθετη ακριβώς στάση.
Ο όγκος του κορμού του έκρυβε την οπτική γωνία της Μαίρης προς την θέση που βρισκόταν ακριβώς δίπλα του.
Μόνο η άκρη του κομψού παλτού της άγνωστης γυναίκας που καθόταν δίπλα του, άφησε χαραμάδα στο μάτι της Μαίρης.
Η καρδιά της άρχισε να χτυπά ταχύτερα...
Δεν μπορούσε πια να παρακολουθήσει το έργο.
Το μυαλό της στριφογύριζε γύρω απ'αυτό που αντιλήφθηκε, απ'αυτό που την στεναχωρούσε, που την τάραζε και την είχε ανάψει ολάκερη!
΄Αλλαξε στάση κι'αυτή και έγυρε προς τον ώμο του...το χέρι της μάταια έψαξε να βρει το δικό του!
΄Υστερα απο λίγες στιγμές αγωνίας κι ενώ η καρδιά της συνέχιζε να χτυπά ασυντόνιστα, έπιασε πολύ ελαφριά αυτή την φορά, το χέρι του. Ομως τι μ'αυτό?
Μια ψυχρότητα, μια απραξία, μια σκέτη αδιαφορία! Ω! ήταν πια φως φανάρι!
Δεν τον ένοιαζε καθόλου αν ήταν ή δεν ήταν πλάι του!
Και ενώ σκεφτόταν μήπως έκανε κάτι άθελά της και τον κούρασε, μια σκέψη ήρθε και την πάγωσε!
Τόση ώρα που της κρατούσε το χέρι μέσα στο δικό του, σαν να αισθάνθηκε μια διακριτική τρεμούλα των δαχτύλων του, τον ιδρώτα του, σπασμωδικές κινήσεις των μυών των δαχτύλων του που μ'αυτές, ναι , σίγουρα μ'αυτές ζητούσε να τον απελευθερώσει απο τα δεσμά της...
Γύρισε απότομα και τον κοίταξε στο πρόσωπο.
Ο Γιάννης ήταν καρφωμένος στην συνέχεια του έργου.
Το πρόσωπό του έδειχνε ηδονισμένο. Το στόμα του είχε πάρει εκείνη την σκληρή έκφραση της αρπαγής μιας όμορφης λείας.
Δεν την είχε αντιληφθεί και βάλθηκε να τον ψάξει όλον με τα μάτια!
Εγερνε το κορμί του στηριζόμενος στον αγκώνα του στο μπράτσο της διπλανής  πολυθρόνας, όχι της δικής του και με το αναδιπλωμένο πόδι του έτριβε την άκρη του παλτού εκείνης...!
Η σκέψη του συνωμοτικού αγγίγματος των ποδιών τους έσφιξε σαν χταπόδι το στομάχι της , μα εκείνη συνέχισε μέσα στο σκοτάδι το ερευνητικό βλέμμα της.
Η μέση του  δεν μπορούσε έτσι που καθόταν να βρίσκεται σε ευθεία γραμμή.
 Ήδη ξεχώρισε την δερμάτινη ζώνη του να πλησιάζει την άκρη της γούνας της άγνωστης!
Αχ τους είδε...ναι ναι, ήταν πια σίγουρη πως το χέρι του είχε γλιστρίσει μέσα στο σκοτάδι και θώπευε τα καλίγραμμα πόδια της άλλης που νωχελικά θα είχαν ανοίξει φιλόξενα στο χάδι του!
Στο χάδι του δικού της άντρα!
Γι'αυτό λοιπόν αποτραβήχτηκε απο κοντά της!
Γι'αυτό το χέρι του στάθηκε ψυχρό στην αναζήτηση του δικού της, γι'αυτό έκρυψε με τον όγκο του κορμιού του την φιγούρα της άλλης, γι'αυτό το ηδονικό λάγνο βλέμμα του, γι'αυτό...γι'αυτό!!!
Ο υποκριτής, ο ξεδιάντροπος, μπροστά στα μάτια της, πώς τόλμησε!!!
Γέμισε αηδία, ενώ ο κατήφορος των σκέψεών της την ωθούσε πια στην άμεση δράση.
Ο Γιάννης ξύπνησε σαν απο λήθαργο με την απότομη κίνησή της και γύρισε προς το μέρος της.
-Τι έχεις μωρό μου;  Δεν σ'αρέσει το έργο; Kαι ρωτώτας την της έπιασε πάλι το χέρι σφιχτά, δίχως όμως ν'αλλάξει καθόλου την θέση του.
Τι αναίδεια, τι υποκρισία είναι αυτή που έχει επέμεναν οι σκέψεις να πιέζουν τα μηνίγγια της
-Μπα τίποτα δεν έχω..όχι κάθε άλλο μ'αρέσει πολύ. Ψυθίρισε ξέπνοα, σκύβοντας το κεφάλι,  φοβούμενη μη και διαβάσει τις υποψίες της.
Ο Γιάννης αρκέστηκε στην διαβεβαίωσή της και ξαναγύρισε το κεφάλι  στην αταλάντευτη θέση του.
Είχε δίκιο που τον υποψιάστηκε... δεν μπόρεσε να της κρυφτεί.
 Τι χλιαρή στάση που πήρε αλήθεια!
 Εκείνη όμως τα κατάλαβε όλα! Τα είδε καλέ όλα!
 Δεν τάκουσε βέβαια αλλά ήταν βέβαιη πως εκεί κάτω απο το παλτό της άγνωστης κομψής κυρίας ο Γιάννης της, ο μέχρι τώρα Γιάννης της, απολάμβανε με την αφή του τις κρυφές χάρες της ξεδιάντροπης!
Μέσα της γινόταν χαλασμός! Το αίμα της είχε ανέβει στο κεφάλι! Τα μήλα των δαχτύλων της είχαν αρχίσει να την τρώνε, σαν να ηλεκτρίζονταν απο ρεύμα, τα μηνίγγια της έπαιρναν συνεχώς στροφές και την χτυπούσαν δυνατά, ενώ το σάλιο ξεράθηκε στο στόμα και με δυσκολία κατέβαινε στο λαρύγγι .
Γύρω σκοτάδι. Ολοι ήταν αφοσιωμένοι στην υπόθεση του έργου, η μουσική οργίαζε, η φωνή των ηθοποιών μεγάφωνο μέσα στ'αυτιά της και η ψυχή της έλιωνε σαν το κεράκι της Λαμπρής.
Αχ πότε θα τελειώσει αυτό το έργο σκέφτηκε...πότε θα λήξει το βασανιστήριό μου;
Μέσα στις απελπισμένες σκέψεις της, μόνο ένα γεγονός την ικανοποιούσε και την  βαστούσε ακόμα δυνατή.
Κράτησε την αξιοπρέπειά της! Δεν παραφέρθηκε, δεν έβαλε τις φωνές, δεν έπιασε το βρωμοθήλυκο απο το μαλλί που τόλμησε να πλανεύσει τον άντρα της!
Βρήκε την δύναμη και παρέμεινε Κυρία με κ Κεφαλαίο!
Επιασε με κόπο το μέτωπό της: Εκαιγε, τα μάγουλά της τάνιωθε, έβγαζαν φλόγες!
Το στομάχι της  δεμένος κόμπος ανέβαινε ψηλά ανακαυτεύοντας  όλα τα υγρά του...
Δεν ήξερε πια τι έπρεπε να κάνει!
΄Ολα την πείραζαν, όλα την αηδίαζαν, τίποτα στην θέση του ακόμα και αυτή η ίδια, κακώς που παρέμενε εκεί δίπλα του!
 ΄Αφηνε τον ευατό της έκθετο, περίγελο στην αντίληψη ίσως κάποιων θεατών που κάθονταν στις πίσω θέσεις και παρακολουθούσαν το όργιο που παιζόταν δίπλα της...
Κάποιοι ίσως να ένιωθαν και οίκτο για την κατάντια της...
Α!!! ΄Οχι! Έως εδώ...δεν άντεχε άλλο, έτοιμη πια να τα κάνει όλα άνω-κάτω τώρα....να ζητήσει να ανάψουν τα φώτα, όλα στο φως, στο φως...!
Εκείνη την στιγμή άναψαν τα φώτα.
Η Μαίρη ξαφνιασμένη στην αρχή απ'το απρόσμενο φως, έστρεψε γρήγορα το βλέμμα  για να δει καλά επιτέλους την άγνωστη που της άρπαξε την αγάπη της, την χαρά της!
Δίπλα του ήταν αφημένο ένα μαύρο γυναικείο παλτό μ'άσπρη γουνίτσα στο τελείωμά του.
Η κάτοχός του είχε σηκωθεί κι'όλας μαζί με την φίλη της,σε μια θέση, της πίσω σειράς, το πήρε και το φόρεσε καθώς απομακρυνόταν σιγά-σιγά προς την έξοδο.

Υ.Γ. Η Οπρα της Μπλογκόσφαιρας  Coula σήμερα μας φιλοξενεί στην εκπομπή της: Δέκα πλην Ενα
Φορέστε, ορισμένοι,τα γάντια του μποξ και περάστε κι'απο κει να τα πούμε....χαχαχαχαχχαχαα!