Εγω η Αρχικαπετάνισσα του Αίνου!

Κόντρα στους καιρούς και στην Ιστορία που άλλους γράφει στις σελίδες της με χρυσά γράμματα και άλλους καταχωνιάζει στις υποσημειώσεις της, σηκώνομαι απ'αυτές για νάρθω ν' αυτοσυστηθώ.
Το όνομα μου είναι:
Δόμνα Βισβίζη
Από τόπο στάθηκα τυχερή, γιατί γεννήθηκα στην Αίνο, στη Θράκη.

Στην πόλη μας δεν είν’ ομορφιά να τη λαχταρήσει η ψυχή σου και να μην την έχει!
Στα Δυτικά αργοκυλάει το ποτάμι μας, ο Έβρος!
Στις πλάτες μας κάμποι και λόφοι χαμηλοί. Κι αντίκρυ μας η απέραντη θάλασσα.
 Έτσι στον τόπο που μου ΄λαχε να γεννηθώ, γνώρισα τη ζωή του ποταμού και της θάλασσας και της στεριάς.
Γιατί η Αίνος – η Θράκη – είναι μια ευλογημένη γη!
 Να τη βρέχει ποτάμι και θάλασσα, να την τρέφει μια εύφορη γη, τούτη είναι μια σπάνια τύχη!
 Η αγάπη μου για τη θάλασσα ήταν δυνατή από την ώρα που ένιωσα τον κόσμο.
Κάτι με τραβούσε πάντα, σαν κάποιο δάχτυλο που σου γνέφει κι εσύ κοντοζυγώνεις ολοένα χωρίς να ρωτάς το νου.
Τούτο το κάλεσμα ποτέ δεν το ένιωσα για τη γη μας.
 «Ούτε αγόρι να `ταν γεννημένη», λέγαν οι δικοί μου, λες και για ν’ αγαπήσεις τη θάλασσα έπρεπε να `σαι αρσενικό...
΄Αν ψάξω μέσα μου να βρω τι `ταν αυτό που στη ζωή μου μου `δινε δύναμη, από πού έπαιρνα κουράγιο, τότε αυτό που θα βρω είναι η θέληση να πολεμήσω την αδικία!
Αλλιώς ούτε θαρραλέα πολύ ήμουνα εγώ, ούτε την αντρίκεια θέληση που `χουν άλλες γυναίκες είχα. Και το μπόι μου μικρό και τα όνειρά μου κοντούτσικα κι αυτά ήταν.
 Πώς τώρα τα `φερε έτσι η ζωή να γενώ καπετάνισσα, αυτά είναι πράματα του Θεού...

Ήμουν απο εύπορη οικογένεια! Εγκατέλειψα όμως πατέρα και μάνα όταν γνώρισα τον άντρα μου!
Τον ΧατζηΑντώνη Βισβίζη!
Ο Αντώνης ήταν Φιλικός. Η ζωή μου, με το γάμο μας άλλαξε!
 Πήρε άλλο δρόμο. Έκαμα σπιτικό μου κάθε λογής πλεούμενο.
Γιατί όταν η ζωή σου δεθεί με θαλασσινόν, τότε μοιράζεται ανάμεσα σε στεριά και θάλασσα.
Ο Αντώνης μου ήταν καραβοκύρης και συνέδραμε τον Αγώνα με το μπρίκι του απο την πρώτη μέρα!
Ο τρόπος του μαλακός και ήσυχος. Αυτό μου άρεσε!
 Πράος, λιγόλογος και σκέτος.
Μα αν με ρωτήσει κανείς τι ήταν αυτό που με τον καιρό πιότερο είχα αγαπήσει στον Αντώνη, θ’ αποκριθώ πως ήταν ο λόγος του! Είχε τιμή! Τούτο ήταν το πιο αντρίκειο του χαρακτηριστικό....
Κοντά του έμαθα όλα τα μυστικά της ναυτοσύνης εφ'όσον πάντα τον ακολουθούσα στα ταξίδια και τις μάχες που έδεινε...με τα πέντε παιδιά μας.
Δεν άφησα, δεν αποχωρίστηκα ποτέ τον Αντώνη μου! Απο τον Μάιο του 1821 στο πλευρό του...σ'όλες τις επιχειρήσεις στο Αιγαίο.

Μα ας σας τα διηγηθώ καλύτερα απο την αρχή:
Aκολούθησα τον άνδρα μου στα ταξίδια του και γνώρισα  έτσι όλο και περισσότερα μέρη της σκλαβωμένης πατρίδας μας.
Σε κείνα τα ταξίδια γνωριμίας με την πατρίδα, φούντωσε ο πόθος μου για την Ανάσταση του Γένους!
 Με την έκρηξη της Επαναστάσεως οι Τούρκοι τους πρώτους στους οποίους ξέσπασαν την μανία , το μίσος και την οργή τους ήσαν οι πιο κοντινοί Χριστιανικοί – Ελληνικοί Πληθυσμοί της Ανατολικής Θράκης. Βύθισαν την Αίνο στο πένθος.
Σύντομα, όμως, τον Μάϊο, κατέπλευσαν στο λιμάνι τέσσερα Ψαριανά πλοία, με αρχηγό τον καπετάν Γιαννίτση.
 Το τουρκικό κάστρο δέχτηκε τις πρώτες κανονιές και η μάχη συνεχίστηκε ως τη νύχτα, όπου τα ελληνικά πληρώματα, προστατευμένα από το σκοτάδι έκαναν απόβαση στη στεριά και κυρίευσαν 24 κανόνια, τα φόρτωσαν στα πλοία τους και ίδια στα Ψαρά.
Αυτό ήταν  που περίμενε κι ο Αντώνης μου!.
 Χωρίς άλλη σκέψη, μας φόρτωσε στο καράβι εμένα και τα παιδιά, τα εικονίσματα, χρήματα, χρυσαφικά κι ότι άλλο μπορούσαμε να κουβαλήσουν κι ανοίχτηκε στο πέλαγο να προφθάσουμε τους Ψαριανούς.
Αφήσαμε πίσω μας, χωρίς δεύτερο συλλογισμό, το αρχοντικό μας, τα εύφορα κτήματά μας, τον τόπο μας, που αλοίμονο ποτέ τα μάτια μας δεν έμελλε, να ματαδούμε...
Μπήκαμε στο χορό της Επανάστασης, του πολέμου και της θυσίας.
Σπίτι μας πια  έγινε η «Καλομοίρα», «το μπρίκι» του καπετάν Αντώνη  Βισβίζη!
Το βάπτισμα του πυρός το πήρα στα νερά της Ίμβρου κι από κει συνέχεια στον Θερμαϊκό, στη Χαλκιδική, την Ύδρα, την Στυλίδα, τον Βόλο, την Εύβοια κι όπου μας καλούσε η πατρίδα!


 Η μοίρα  η κακή όμως ζήλεψε την ευτυχία μου κοντά του και μου τον πήρε ξαφνικά!
Στις 21 Ιουλίου 1822, με τον καπετάνιο μου  επικεφαλής ενός στόλου από 30 πλοία μικρά και μεγάλα, βρισκόμαστε στον Μαλιακό κόλπο.
Με τον Ανδρούτσο, τον Δυοβουνιώτη κι άλλους οπλαρχηγούς, δώσαμε μεγάλη μάχη, στην διάρκεια της οποίας, το βόλι του εχθρού βρήκε κατάκαρδα τον  άντρα μου και μπρος στα μάτια μου σωριάστηκε νεκρός !.
Ολόκληρος ο πόνος για τον γενναίο καπετάνιο μας έγινε οργή και δύναμη!
Διέταξα να τον μεταφέρουν στο αμπάρι κι ανέλαβα την επόμενη στιγμή την αρχηγία του αγώνα.
Χρέος μεγάλο ένιωσα  να δικαιώσω τον θάνατο και τον αγώνα του Αντώνη μου!
Άρπαξα το τιμόνι της Καλομοίρας μαζί με τ'άλλο της μοίρας όλων μας!
΄Εχοντας συμπαραστάτες και συναγωνιστές όλους τους σκληροτράχαλους και ψημένους θαλασσινούς, το πλήρωμα της Καλομοίρας, πολέμησα σαν άντρας τον Τούρκο!
Τον Αντώνη, με την βοήθεια του  τον Καπετάν- Σταύρου Αινίτη-το δεξί χέρι του άντρα μου- τον έθαψα με μεγάλες δυσκολίες στον ναό των Αγίων Αναργύρων στην Λιβάδα της Ευβοίας.

Δεν σκέφτηκα ούτε μια στιγμή το κίντυνο ..ούτε για μένα ούτε για τα πέντε μου παιδιά!
Η πατρίδα ήταν πιο πάνω απο μένα και απο κείνα...

Τρία ολόκληρα χρόνια συντήρησα τον εξοπλισμό του πλοίου  και του πληρώματος με δικά μου έξοδα και πάλαιψα με τη θάλασσα! Κι ήρθε η ώρα που και ο τελευταίος οβολός εξαντλήθηκε.
Το πλοίο σακατεμένο από τις μάχες και την αλμύρα της θάλασσας, δεν μπορούσε πλέον να αποδώσει..

Ζήτησα την βοήθεια της προσωρινής Διοίκησης. Μα αυτή μου αρνήθηκε!" Στενότητα χρημάτων" μου απάντησαν, μα εγώ δεν το πιστεύω!
Πέσανε τότε δίπλα μου οι μνηστήρες, που με κάθε τρόπο μ'απαξίωναν και εκμεταλλεύονταν την αδυναμία της χηρείας μου.
Μάρτυς μου ο Θεός πόσο αγωνίστηκα ν'ασφαλίσω την "Καλομοίρα"με επικυρωτικά κυριότητας σύμφωνα με με το κληρονομικό δικαίωμα των ανήλικων παιδιών μου.
Τόσα χρόνια η μισθοδοσία των ναυτών, τα πολεμοφόδια ,η συντήρηση της, όλα γίνονταν με έξοδα του άντρα μου!
Ετσι αναγκάστηκα μετά απο πολλούς αγώνες να την παραδώσω στους Υδραίους...
Την ημέρα εκείνη έχασα ένα ακόμα κομμάτι της ζωής μου!
Και απο κείνη την στιγμή, ξεκίνησα έναν άλλο αγώνα πιο σκληρό απ'αυτόν που έδωσα απέναντι στον Τούρκο.
Ηταν ο αγώνας της επιβίωσης!
 Η Οδύσσειά μου ξεκίνησε απο την Ερμιόνη, όταν μου άρπαξαν και τα τελευταία κοσμήματα που μου είχαν απομείνει-το τελευταίο ψωμί για τα παιδιά μου! Συνεχίστηκε στην Ερμούπολη της Σύρου.
Το 1824 κατέφυγα  στο Ναύπλιο πάμφτωχη και  μετά από περιπέτειες που δεν θέλω να θυμάμαι η  Διοίκηση με  χίλια αιτήματα και παρακάλια, μου παραχώρησε δύο δωμάτια χωρίς πόρτες και παράθυρα, που ήταν εθνικό κτήμα, να στεγάσω την ορφάνεια μας...
Αμείλικτη όμως δεν στάθηκε απέναντί μου η Διοίκηση αλλά και αυτή η ίδια μου η  μοίρα ...
Έστειλε την αρρώστεια(πανώλη) στα τρία μικρά αγγελούδια μου και τ'άρπαξε μέσα απο την αγκαλιά μου!
Πέτρωσε η ψυχή μου και την έθαψα κι'αυτή εκεί δίπλα στους τρεις μικρούς μου γιους, να τους σιγονανουρίζει...
Τότε η Παναγιά άκουσε τον θρήνο μου και μούστειλε ένα ευχάριστο μαντάτο!
Ο Δημητρός μου, ο πρώτος μου γιος, με την βοήθεια του φιλελληνικού κομιτάτου της Γαλλίας, γινόταν δεκτός να σπουδάσει στο Παρίσι!
Ήταν 14 χρονών παλληκαράκι όταν τον αποχαιρέτησα δίνοντας του βοήθεια μόνο τις συμβουλές μου:
"Παιδί μου! Πρόκειται να υιοθετηθείς και να ανατραφείς από την γαλλική γενναιοδωρία.
 Όταν θα μεγαλώσεις, ίσως να μην ζω πια!
Στοχάσου τότε, ότι έχεις να εκδικηθείς τον πατέρα σου».

Ο Δημητρός μου, φύλαξε τα λόγια μου σαν πολύτιμο θησαυρό.
Φορούσε πάντα την ελληνικήν φουστανέλλα του, μορφώθηκε, διέπρεψε!
Οι Γάλλοι εκτίμησαν πως ήταν γιος ναυάρχου, θαμπώθηκαν απο την ελληνική κορμοστασιά του μέσα στην φουστανέλα και το φέσι του.
Κέρδισε αμέσως την προστασία της μαντάμ Ρεναμιέ και της ελληνικής καταγωγής δούκισσας Ντ'Αμπραντέ.

 Φιλοτέχνησε την μορφή του σε πορτρέτο μια μεγάλη Γαλλίδα ζωγράφος η  Αδέλα Ταρντιέ.
Το έργο της κυκλοφόρησε σε δελτάρια σ'όλη την Γαλλία σε χιλιάδες αντίτυπα, για την ενίσχυση της ελληνικής επανάστασης.
Οι εφημερίδες της Λυών άρχισαν να  εκθειάζουν τον μικρό Θεμιστοκλή μου- όπως τον ονόμασαν- και ο Βίκτωρ Ουγκώ έγραψε γι'αυτόν το ποίημα: "To Ελληνόπουλο" (L'enfant)

Στις 21 Μαΐου του 1825 άλλη μια χαρμόσυνη είδηση ζέστανε την παγωμένη μου καρδιά!
 Ο Υδραίος Γ. Ματρόζος και ο Σπετσιώτης Λάζαρος Μασσούς με το πυρπολικό πλέον "Καλομοίρα" πυρπόλησαν τη φρεγάτα με το ταμείο του Τουρκικού στόλου ανάμεσα Εύβοιας-Άνδρου- Κέας- Αττικής!
Τα δύο αυτά μαντάτα έδωσαν φτερά ξανά στα πόδια μου.
Δυνάμωσαν την πίστη μου και με επιμονή, έχοντας στα χέρια όλα εκείνα τα βεβαιωτικά  που μ'είχαν εφοδιάσει ο Οδυσσέας Ανδρούτσος και ο Νικηταράς, ο Μακεδόνας στρατηγός Καρατάσος και ο Άνθιμος Γαζής, για την προσφορά του συζύγου μου και την δική μου στον Αγώνα, ξεκίνησα απο την αρχή τις αιτήσεις για να πετύχω μια αποζημίωση και μια σύνταξη.
Αποζημίωση βέβαια δεν μου δόθηκε, κατάφερα όμως να βγάλω την πολυπόθετη σύνταξη των τριάντα(30) δραχμών.
Απ'εκεί μετακόμισα στην Μύκονο.
Τα βάσανά μου εκεί, πήραν να τελέψουν!

Το 1832 επιστρέφει ο Δημητρός μου  ή Θεμιστοκλής και διορίζεται ακόλουθος του Υπουργείου των Εξωτερικών (από το 1845 ως το 1876 ήταν διοικητής Νάξου).
Η θυγατέρα μου Μαριορή παντρεύεται τον πλοίαρχο του Πολεμικού Ναυτικού Θαιράκη και ακολουθεί τον σύζυγό της στον Πειραιά.
Μετά απο λίγο καιρό με πήραν τα παιδιά κοντά τους και κει στο καλυβάκι μου , μπροστά στα νερά του Πειραιά ένα δείλι του Νοέμβρη του 1850 έκλεισα τα μάτια μου ήσυχη πως εγώ η Δόμνα Βισβίζη η Αρχικαπετάνα του Αίνου, έπραξα το καθήκον μου απέναντι στην  Πατρίδα!

Απέναντι στον άντρα μου και το όραμά του:Nα δει μια μέρα την Ελλάδα χρυσό παλάτι της Ελευθερίας!

 

Πουλάκι πόθεν έρχεσαι, πουλάκι γι΄ αποκρίσου

μην είδες και μην άκουσες για την κυρά Δομνίτσα

την όμορφη, τη δυνατή, την αρχικαπετάνα,

πούχει καράβι ατίμητο και πρώτο μεσ' στα πρώτα,

καράβι γοργοτάξιδο, καράβι τιμημένο,

καράβι που πολέμησε στης Ίμπρος το μπουγάζι;

Και το πουλάκι στάθηκε και το πουλάκι λέει,

την είδα την απάντησα σιμά στο Αγιονόρος

τρεις μέρες επολέμαγε με δυο χιλιάδες Τούρκους

Καράβια εδώ, καράβια εκεί, καράβια παρά πέρα

και τούτη σαν τον αετό ώρμαγε και χτυπούσε

δεξιά ζερβά κι ανάστροφα κι όπου βολούσε ακόμα

κι άκουγες βόγγους δυνατούς και στεναγμούς μεγάλους

κι άκουγες κλάματα πικρά, κατάρες στην κατάρα

κι θάλασσες κοκκίνιζαν ως φέσια των αγάδων.