Μάτια μου η Ελλάδα σε πάει και μια...τρεν-άδα!

Σήμερα θα σας πάρω για μια τρεν-άδα με τον Μουτζούρη!

     Ο θρυλικός Μουτζούρης δεν είναι μυστήριο τρένο, ούτε ένα άλλο συνηθισμένο τρένο!

Είναι ένα τρένο ιστορικό (εμ' τι άλλο τρένο περιμένατε απο μένα..χαχα)
"υπεραιωνόβιο", εφ'όσον γεννήθηκε το 1903 και αρχικά ένωνε τον Βόλο με το Πηλιορείτικο χωριό των Μηλεών (28 χλμ απόσταση)
Νονό είχε έναν αριστοκράτη φημισμένο μηχανικό που ήρθε απ' την Ιταλία και λεγόταν
Εβαρίστο Ντε Κίρικο!
 Ήταν ο πατέρας του διάσημου υπερρεαλιστή ζωγράφου Τζιόρτζιο Ντε Κίρικο, που αποτύπωσε την φιγούρα του σε μερικούς απο τους διασημότερους πίνακές του!

Ο μικρός Τζιόρτζιο πρωτοαντίκρυσε τον ήλιο στον ουρανό του Βόλου, πλατσούρισε στις ακτές του

 Παγασητικού που ξεκίνησε το ταξίδι της η Αργώ και εισέπνευσε το ζωογόνο αέρα του βουνού των Κενταύρων, εφ'όσον ήταν ο πρωτότοκος γιος του Εβαρίστο και της σοπράνο Τζέμα Ντε Κίρικο.
Πρώτος του δάσκαλος ήταν ένας νέος Έλληνας ζωγράφος από την Τεργέστη, ονόματι Μαυρουδής. Αργότερα φοίτησε στην Ανωτάτη Σχολή Καλών Τεχνών.

Το όνομά του "Μουτζούρης" το χρωστά στο τρόπο αρχικής λειτουργίας του που ήταν ο ατμός.
Σήμερα το μόνο που έχει αντικατασταθεί είναι η ατμομηχανή του με ντιζελομηχανή, ενώ δεν έχουν τροποποιηθεί ούτε ο συρμός ούτε η σιδηροδρομική γραμμή.
Για την  κατασκευή του χρησιμοποιήθηκαν Ιταλοί εργάτες αλλά και Πηλιορείτες χτίστες!
Η προσφορά του Μουτζούρη στα χωριά του Πηλίου ήταν πολύ μεγάλη, γιατί στα 1903, ήταν το μοναδικό μηχανοκίνητο μέσο για ν'ανέβει κανείς στις πλαγιές του.

Η ζωή του επομένως συνδέθηκε άρρηκτα με την ανάπτυξη των γύρω οικισμών η οποία συνεχίστηκε μέχρι το 1971.
Συνδετικός κρίκος του κέντρου της πρωτεύουσας της Μαγνησίας με την εύφορη και πλούσια περιοχή του Δυτικού Πηλίου, στις πλαγιές  και στους ελαιώνες του θρυλικού βουνού το μικρό τρενάκι μας!

Με την ανάπτυξη όμως του οδικού δικτύου της περιοχής ο Μικρός Μουτζούρης έχασε σιγά-σιγά την αίγλη του και άρχισε ν'απαξιώνεται ως μεταφορικό μέσο, μέχρις ότου νικήθηκε στην μάχη του με την εξέλιξη και την 1η Αυγούστου του 1971 σταμάτησε να λειτουργεί για οικονομικούς λόγους.
Το 1996 όμως μετά από πολλές προσπάθειες αναβίωσής του για τουριστικούς- μουσειακούς λόγους από τους φίλους του στη τοπική κοινωνία  και με σημαντικά έργα ανακατασκευής μέρους της υποδομής, μπήκε και πάλι σε λειτουργία!

Ελάτε λοιπόν μαζί μου να το πάρουμε από τον σταθμό των Άνω Λεχωνίων και να σκαρφαλώσουμε

                                      μαζί του με τερματικό προορισμό τις Μηλιές!

                                 Θα περάσουμε μέσα απο όμορφες ανοιξιάτικες τσιτόνιες,

                                                  πασχαλιάτικες αγριοβιολέττες

                                             αριστοκρατικές δαμασκηνιές, κερασιές

                                                      και μεθυστικές ροδακινιές

Θ'αφεθούμε στα πρωινά χάδια των αγριολούλουδων και των κίτρινων ορδών των

                                                               μαργαριτομπαξέδων!

Θα πνιγούμε  στο πράσινο των ελαιώνων και σιγά-σιγά αγκομαχώντας, θα ανηφορίσουμε για τον πρώτο σταθμό της Άνω Γατζέας.

Ανεβαίνοντας για την Άνω Γατζέα η αναπνοή μας θα πιαστεί γιατί θ'αντικρύσουμε τον χρυσό κόλπο που, μα την αλήθεια, αξίζει  όσες χίλιες Κολχίδες μαζί χρειάζονται για ν'αφήσει ένας Ιάσωνας αυτή 

τη μαγική αγκαλιά

15΄ θα δώσουμε διορία στον μικρό Μουτζούρη να ξεκουραστεί και στα μάτια μας ν'απολαύσουν την απόλυτη ομορφιά!

Σ'έχω ανεβάσει τώρα ρομαντικέ μου συνταξιδιώτη σ'άλλα αέρινα επίπεδα ...

και καταλαβαίνω πως έχεις ανάγκη να μου προσφέρεις ένα μπουκέτο αγριολούλουδα!

Γρήγορα όμως γιατί ο Μουτζουρης σφυρίζει...
 και όπα... φύγαμε πάλι  για πλατάνια δροσερά και γάργαρα ρυάκια

Σ'όλη την υπόλοιπη διαδρομή θα χαιρετάμε παπαρούνες χαμομήλια, κερασιές στολισμένες και θα ακούμε το κρυστάλλινο νεράκι να κυλά γύρω μας

Θεία πραότητα, Θεία γαλήνη μέσα στις φυλλωσιές των γέρικων σοφών πλατάνων

Εννέα τον αριθμό γέφυρες(οκτώ λίθινες- μια μεταλλική) και δύο σήραγγες χρειάστηκαν για να



φτάσουμε ψηλά στο κεντρικό τμήμα του Πηλίου, που βρίσκονται οι Μηλιές.

σε υψόμετρο 450 μ 

            Μια μικρή δοκιμασία όμως περιμένει το στομάχι μας, πριν φτάσουμε στο τέρμα!

 

        Θα περάσουμε την μεγάλη μεταλλική γέφυρα Ντε Κίρικο πάνω απο τον χείμαρρο Ταξιάρχη.

                                          ΄Οσοι έχουν υψοφοβία μην κοιτάτε κάτωωωωωω....

                                         Η χορωδία των πουλιών και η μουσική των δένδρων

                                                                    μας καλωσορίζει

                                                       στις Μηλιές!! Φτάσαμε!!!

Τέρμα τα δίφραγκα, έως εδώ ήταν, όσοι χάσατε την πνοή απο το φόβο σας, εδώ θα τακτοποιηθείτε και οι υπόλοιποι πάνω στην πλατεία για τσιπουράκια οι κύριοι 

και γλυκό του κουταλιού οι κυρίες

               

              Μόνο μη ξεχαστείτε...θα σας περιμένω πάλι στο σταθμό για να επιστρέψουμε!

΄Η μήπως δεν θέλετε;

ΠΑΡΑΔΟΣΙΑΚΑ ΤΡΑΓΟΥΔΙΑ ΤΟΥ ΠΗΛΙΟΥ

Υ.Γ. Ευχαριστούμε τον συνεργάτη χωρίς όνομα για το φρέσκο φωτογραφικό υλικό του