ΛΟΓΟΙ ΤΟΥ...ΠΑΡΑΔΕΙΣΟΥ

 Εκεί ψηλά, λοιπόν, αποφασίζουν να συνέλθουν σε σύσκεψη-"Εκκλησία"-την έλεγαν οι πιο παλιοί τους-οι Μεγάλοι να βγάλουν κρίση και να προσπαθήσουν να πείσουν τους Μικρούς, πως έχουν κι αυτοί λόγο, αν και μακριά.
Τόπαν ο ένας στον άλλο, ψάχτηκαν στα μέρη που είναι, βρέθηκαν, κλείστηκε η μάζωξη κι ήρθαν στην ώρα τους!
Κάθισαν κυκλικά, χωρίς πολλές προσποιήσεις, γνωρίζονταν είναι η αλήθεια, οπότε είχαν το θάρρος και δεν χρειάζοντν πολλές συστάσεις και διατυπώσεις.
Συμφώνησαν να μην πουν κάτι καινούργιο, αλλά να πουν κουβέντες απ'αυτές που είχαν πει και παλιά όταν κρέμονταν απ'τα λόγια τους ή τα γραπτά τους οι άνθρωποι.
Επίσης συμφώνησαν οι κουβέντες τους νάναι λίγες και να χτυπήσουν στην "καρδιά" των Μικρών, γιατί θα τους ακούνε απ'την πατρίδα αυτοί που τους αγάπησαν...

 Κάθεται στην σειρά λοιπόν ο Νίκος, ο μεγάλος Κρητικός σε στάση "δεν ελπίζω τίποτα, δεν φοβάμαι τίποτα..."μασά το μασούρι της κανέλας, όπως τότε που απ'τις ακτές του Λυβικού, έγραφε φιλοσοφώντας και φιλοσοφούσε γράφοντας...και παίρνει το λόγο φουριόζος.
Κι'ο λόγος είναι παρμένος απ'τον "Καπετάν-Μιχάλη":
"Στα χρόνια που ζω και ζώνουμαι κατάλαβα πως δεν είναι η λευτεριά πέσε πίτα να σε φάω. Είναι κάστροκαι το παίρνεις με το σπαθί σου! Όποιος δέχεται απο ξένα χέρια την λευτεριά είναι σκλάβος"
και συνεχίζει με τα λόγια του Μανωλιού απο το "Χριστό":
"Θάθελα νάχα την δύναμη να σηκωθώ να κυρύξω την επανάσταση σ'όλο τον κόσμο!
Να ξεσηκώσω όλους τους ανθρώπους, άσπρους, μαύρους κίτρινους, να γίνουμε ένας στρατός της πείνας παντοδύναμος και να μπούμε στις μεγάλες σαπημένες πολιτείες και στ'άτιμα παλάτια και τα ξετσίπωτα σεράγια της Πόλης και να βάλουμε φωτιά!"
Τελεύει τον λόγο του και η παρέα "ζωντανεύει", ακόμα κι εκεί που είναι.

 Ζητά τον λόγο ο Ιωάννης, γόνος της κερκυραικής αριστοκρατίας ο πρώτος Κυβερνήτης , με τον κολλαριστό γιακά που του κρύβει το λαιμό. Θέλει να (ξανα)πει δυο κουβέντες και νάναι κι οι τελευταίες. Υπενθυμίζει στην παρέα πως:
"Προτιμώ τον θάνατον παρά να απατήσω λαόν, εμπιστεύσαντα την τύχη του εις την αφοσίωσιν μου"
Με την επτανησιώτικη αβρότητά του απλά μειδιά και σκέφτεται τους Μικρούς.

 Εκεί πετάγεται ξαναμμένος ο Γιάννης, ο πολεμιστής, ο επαναστάτης, ο απομνημονευματογράφος, με τις πιστόλες στην μέση του(δεν τις αποχωρίστηκε ποτέ ούτε κει), ξαγριεμένος απ'τα νέα που του φέρνουν , διαολισμένος που και σήμερα οι Ρωμιοί πολιορκούν το ίδιο κτίριο που πολιόρκησε κι'αυτός πριν απο 169 χρόνια.
 Μόνο που εκείνος ζητούσε δικαιοσύνη απο τον Βαυαρό κι οι δικοί μας σήμερα ζητούν δικαιοσύνη απ'τους Έλληνες ή μήπως τους "έλληνες";
"Εγώ μωρέ θα πω με την σειρά μου τούτα, που τέλειωσα κι εκείνο τον Μεγάλο Λόγο":
"Γράφουν σοφοί άντρες πολλοί, γράφουν τυπογράφοι ντόπιοι και ξένοι διαβασμένοι για την Ελλάδα-ένα πράμα μόνον με παρακίνησε κι'εμένα να γράψω, ότι τούτην την πατρίδα την έχομεν όλοι μαζί και σοφοί και αμαθείς και πλούσιοι και φτωχοί και πολιτικοί και στρατιωτικοί και οι πλέον μικρότεροι άνθρωποι. Όσοι αγωνιστήκαμεν, αναλόγως ο καθείς έχομεν να ζήσωμεν εδώ"

Κι έρχεται η σειρά του μεγάλου Αλεξανδρινού ποιητή. Με την γνωστή χλωμάδα του, που την καλύπτουν τα στρογγυλά γυαλιά, με βλέμμα υπεροπτικό να κοιτάζει λοξά προς τα κάτω, τα μαλλιά ανάκατα και το μακρόστενο πρόσωπο που ποτέ δεν μπορείς να καταλάβεις τι σκέφτεται, παίρνει το λόγο:" θα σας παρακαλούσα να στείλετε ένα ποίημα στους κάτω. Ενα μόνο...:
Tελειωμένα
Μέσα στον φόβο και στες υποψίες,
με ταραγμένο νου και τρομαγμένα μάτια,
λυώνουμε και σχεδιάζουμε το πως να κάμουμε 
για ν'αποφύγουμε τον βέβαιο
τον κίνδυνο που έτσι φρικτά μας απειλεί.
Κι' όμως λανθάνουμε, δεν είναι αυτός στον δρόμο
ψεύτικα ήσαν τα μηνύματα
(ή δεν τ'ακούσαμε, ή δεν τα νοιώσαμε καλά).
Άλλη καταστροφή, που δεν την φανταζόμεθαν,
εξαφνική, ραγδαία πέφτει επάνω μας, 
και ανέτοιμους-που πια καιρός-μας συνεπαίρνει
Κ.Π.Καβάφης

Ακούει τα παραπάνω λόγια ο γέρο-Κωστής που κάθεται σκεφτικός, κρατώντας-όπως συνήθιζε-το κεφάλι του με τα αριστερό του χέρι.
 Τα τεράστια άσπρα φρύδια του καλύπτουν τα βλέφαρα του, το πρόσωπο του αποστεωμένο, γίνεται ακόμα πιο "βιβλικό" με το άσπρο τριγωνικό μούσι-μονίμως θλιμμένος απο τότε που έχασε το γιο του- σηκώνεται όρθιος και με την αργόσυρτη φωνή του ζητά την προσοχή όλων.
"Αδέλφια μου" λέει "τόχα προφητέψει στον Προφητικό μου, μα φαίνεται κανείς τους δεν τον διάβασε"...τον ξαναλέω, λοιπόν, για να τ'ακούσουν έστω και τώρα...η φωνή το ίδιο μακρόσυρτη σαν χειμωνιάτικος θαλασσινός βοριάς "ξυρίζει" τ'αυτιά!
------------------------------------------------------
Και θ'ακούσεις την φωνή του λυτρωτή,
θα γδυθείς της αμαρτίας το ντύμα,
και ξανά κυβερνημένη κι αλαφρή,
θα σαλέψεις σαν την χλόη, σαν το πουλί,
σαν το κόρφο το γυναικείο, σαν το κύμα,
και μη έχοντας πιο κάτου άλλο σκαλί 
να κατρακυλήσεις πιο βαθιά 
στου Κακού τη σκάλα,
για τ'ανέβασμα ξανά που σε καλεί
θα αιστανθείς να σου φυτρώσουν, ω χαρά!
Τα φτερά, 
τα φτερά τα πρωτινά σου τα μεγάλα!
Η παρέα πια είναι ανταραμένη, όπως τα θαλασσοδερμένα αιγιοπελαγίτικα βράχια του Ελύτη, όπως οι κόκκινες πέτρες του Ρίτσου...κάπου εκεί ένας άλλος Επτανήσιος Ζακυνθινός αυτός, ευγενικής καταγωγής απο πατέρα και λαικής απο μητέρα παίρνει την σκυτάλη του λόγου.

 Θέλει να πει πολλά, έχει κάθε δικαίωμα αυτός που στον ΥΜΝΟ του τα είπε όλα, αυτός που και τους "Πολιορκημένους" τους έπλασε "Ελεύθερους", μα θέλει ένα λόγο να εκστομίσει και με την τραγουδιστή επτανησιακή προφορά του το λέει:
"Μήγαρις έχω άλλο στο νου μου πάρεξ ελεθερία και γλώσσα"

Κάπου εκεί η σύναξη των Μεγάλων τελειώνει. Είχαν χρόνια να ξαναβάλουν στο στόμα τους αυτές τις κουβέντες.
Λόγια γραμμένα μ'ανεξίτηλο μελάνι, βαριά κληρονομιά σε φλύαρους "κληρονόμους".
Και δεν είναι μόνο αυτοί, είναι κι'άλλοι που αναθυμούνται θυμωμένοι τους λόγους τους!
Πιο παλιοί, πιο πολυκαιρισμένοι εκεί ψηλά, που κοιτούν προς τα κάτω θυμωμένοι, αυστηροί!
Κι όλοι μαζί φωνάζουν:

" MAΣ  ΑΚΟΥΤΕ ΜΩΡΕ;"

Υ.Γ.  Στην σύσκεψη του παραδείσου μίλησαν κατά σειράν:

o N. Kαζαντζάκης, 

ο Ι. Καποδίστριας, 

ο Ι. Μακρυγιάννης,

ο Κ.Καβάφης, 

ο Κ. Παλαμάς,

και ο Δ.Σολωμός

΄                                  ( Μιχάλης Τζανάκης -Φιλόλογος)